Death Season

ลำดับตอนที่ #2 : Funny Dead Duck

บทที่ 2 Funny Dead Duck



Funny dead duck เป็นชื่อเว็บไซด์หนึ่ง ที่ฉันเคยหลงเข้าไปเล่นกับโมโมใน internet café ซักที่

ฉันตกใจที่ชูเฮเอ่ยชื่อเว็บไซด์นี้ออกมาพร้อมๆกัน



“นายพูดถึงเว็บไซด์รึเปล่า นายเคยเล่นเว็บนี้ด้วยเหรอ”



ชูเฮก็คงตกใจที่ฉันพูดชื่อนี้ออกมาเหมือนกัน



“ฉันเคยๆ ใช่ๆ อีกอย่างนะฉันเคยพูดเรื่องนี้กับโมโมด้วยเธอบอกว่าเธอ ก็เล่นเว็บนี้เหมือนกันน่ะ เราเลยคุยกันเรื่องเว็บนี้ซักพักนึง”



จริงๆฉันพอจะมีความทรงจำกับเว็บนี้นิดนึงนะ เพราะเว็บนี้เนื้อหามีแต่เรื่อง ตาย ตาย ตาย ดูแล้วรู้สึกไม่ดี ตอนนั้นฉันเลยบอกให้โมโม ปิดมันซะ



“ชูเฮ นายจำ url ของเว็บนี้ได้รึเปล่า ฉันจำไม่ได้แล้ว”



“อืมไม่แน่ใจนะ แต่ฉันไม่ได้ต่อเน็ทมาซักพักนึงแล้วมันอาจจะยังอยู่ใน history ของคอมบ้านฉันก็ได้ เธอจะไปดูไหม”



เอ้อ... รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่อยู่ๆก็เข้าบ้านผู้ชายแต่ว่าตอนนี้ฉันติดใจเรื่องเว็บไซด์นี้มากกว่า เลยตกลงไป

ชูเฮ ถอยรถออกมาแล้วพาฉันไปที่บ้านของเขา  พอเห็นบ้านเขา ฉันก็เข้าใจเลยว่าทำไมเขามีรถขับ...

ชูเฮเดินนำเข้าไปในห้องนอนของเขา แล้วเปิดคอมควานหาใน history แล้วก็พบเว็บเป้าหมาย



-- Funny Dead Duck เราจะทำให้คุณหฤหรรษ์กับความตาย –



ไม่ไหวแค่หน้า top ก็มีคำพูด ทุ เรศๆแบบนี้ออกมาแล้ว ถ้าเป็นปกติฉันคงปิดทิ้งไปอย่างไม่สนใจ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกติด

ใจไอ้เจ้าเว็บไซด์นี่เหลือเกิน



“นี่โทคิโกะ แล้วจะเอาไงต่อน่ะ” ชูเฮหันมาถามฉัน



“ลองอ่านดูไหมว่าเว็บนี้มันเขียนอะไรบ้าง”



ฉันกับชูเฮพยายามเข้าไปให้ครบทุกหน้าของเว็บไซด์นี้แล้ว...แต่ว่า

ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย เว็บ ทุ เรศนี่มันไม่มีอะไรที่จรรโลงใจเลยซักนิด มีแต่สอนวิธีฆ่าตัวตายในรูปแบบต่างๆไม่ก็วิธีฆาตกรรมคนอื่น ฉันนึกด่าคนทำเว็บว่า



(ไอ้โรคจิต เอ๊ยย ว่างมากรึไง) ขึ้นมาในใจ



ชูเฮ กดเข้าลิงค์ข้อมูลหลายๆหน้าแต่ก็ดูเหมือนจะมีแต่เนื้อหาทำนองเดียวกันมีแต่ ตาย ตาย ตาย



“นี่ นายเล่นเว็บพวกนี้จริงๆเหรอ คิดอะไรอยู่เนี่ย” ฉันถามประชด



ชูเฮ ยิ้มๆแต่บอกว่า “ตามปกติฉันเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกนะ แต่ตอนนี้มันไม่ตลกแล้วเพราะมันเหมือนเป็นเรื่องใกล้ตัว”



“แล้วตอนนั้นนายมีอะไรคุยกะโมโมเกี่ยวกับเว็บนี้เหรอ” ฉันถามอีกครั้ง



“อืม เกี่ยวกับเกมส์น่ะ ตอนนั้นเราพูดกันเรื่อง เกมส์ Dead duck (บุคคลที่จะตาย) ในเว็บนี้”



“ไหน เปิดให้ฉันดู” ฉันคะยั้นคะยอ ชูเฮ



เกม Dead duck มันเหมือนเกมแฟลชทาง internet แค่นั้นเอง กราฟฟิกก็งั้นๆ แต่ดูขลังไม่น้อยเลย ซาวน์ประกอบยังกะบทสวดอะไรซักอย่าง ไม่รู้ว่าเพราะว่านี่เริ่มจะมืดแล้ว หรือว่า ฉันคิดถึงโมโมขึ้นมาเลยรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก



“นี่มันเกมเกี่ยวกับอะไรน่ะชูเฮ”



“อืมก็เลือกได้หลายโหมดน่ะ จะเลือกเข้าไปเล่นเกม shooting (ยิงหัวคนที่เดินผ่านทุกคน) หรือจะเกมวางระเบิด เยอะมากเลย เว็บมาสเตอร์บอกว่าจะทำเกมที่เราบังคับคลื่นซูนามิซัดใส่คนด้วย เอ้อ แต่บางเกมต้องเป็น member ก่อนถึงจะเล่นได้”



ว่าแล้วชูเฮก็เข้าไปในหน้า member ที่จะบอกว่าหากสมัครแล้วจะเล่นอะไรเพิ่มได้บ้าง แต่สิ่งที่น่าตกใจคือ

มีชื่อ momo แสดงอยู่ในหน้าสมาชิกสมัครอยู่ใน member เขียนด้วยภาษาอังกฤษ แต่ฉันว่าไม่ผิดแน่… !!

ฉันมองชูเฮด้วยสีหน้าแปลกๆ อารมณ์ว่าจะต่อว่า ว่านายนี่ประสาทเล่นเว็บอะไรยังงี้ ...



“ลอง log in ในชื่อ momo มั้ย”



ชูเฮถามขึ้นมา แล้วเค้าก็กดคลิกเข้าไปในชื่อ momo แต่ในเพจต่อไปนั่นต้องใส่ password ก่อนถึงจะเล่นต่อไปได้



อา..ทางตันอีกแล้ว ฉันน่าจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มมาสิ ลองมั่วไปก่อนละกันชูเฮกับฉันเลยลองมั่วอะไรหลายๆอย่างที่น่าจะเป็นชื่อพาสเวิ่ดลงไป ตั้งแต่ชื่อของโมโม ชื่อฉัน ชื่อพ่อ ชื่อแม่ ชื่อโรงเรียน วันเกิด ชื่อสุนัข รวมถึงชื่อชูเฮ..แต่ไม่มีชื่อไหนที่ถูกเลย... พวกเรานั่งมั่วพาสเวิ่ดอยู่นานจนรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ จริงๆมันก็มีช่อง forgot your password ที่จะส่งเข้าเมลของโมโมนะ แต่ฉันก็ไม่รู้พาสเวิ่ด เมลของ โมโม อยู่ดี แต่ไม่มีวิธีแล้วลองมั่วอีกทีแล้วกัน พวกเราไปที่เมลของโมโมอีกครั้งฉันรู้แต่ชื่อเมลของโมโมเท่านั้นแหล่ะ แต่ไม่รู้พาสเวิ่ดนี่นา อืม...ตอนนี้ชักอยากได้แฮกเก้อซักคน

พวกเรามั่วพาสเวิ่ดเมลของโมโมอีกครั้ง รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่มาล้วงความลับของคนที่ตายไปแล้วแบบนี้



แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ...



หรือว่าบางทีฉันจะลืมเรื่องสำคัญอะไรไปนะ.......



ตอนนั้นก็จะ 3 ทุ่มแล้วฉันเลยขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะฉันไม่รู้ทางชูเฮเลยอาสาไปส่ง เขาขับรถของเขามาอีกครั้ง ฉันเพิ่งระลึกขึ้นได้ว่า หรือว่ารถนี้คือรถที่ชน.......โมโม

เฮือก!! หลอนขึ้นมาทันที แต่ก็เศร้าขึ้นมาทันทีเหมือนกัน...



“นี่เป็นรถที่ชนโมโมรึเปล่า…” ฉันถาม



ชูเฮคงจะหลอนขึ้นมาเหมือนกันเขารีบตอบ “ไม่ใช่ รถนั่นส่งซ่อมอยู่นะ แล้วฉันก็ไม่กล้าขับคันนั้นตอนนี้หรอก ฉันก็กลัวเหมือนกัน”



พอเขาถามทางไปบ้านฉันฉันก็ตอบแต่พอเขาไม่ถามฉันก็หันหน้าออกนอกกระจก เพราะฉันกำลังร้องไห้คิดถึงโมโมอยู่... จริงๆแล้วมั่นน่าแปลกนะที่ฉันไม่ปล่อยโฮออกมารวดเดียว ฉันเคยร้องไห้ทั้งคืนมาแล้วตอนหมาตายแต่นี่เพื่อนเชียวนะ ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ไม่ออก น้ำตามันเลยออกมากะปิดกะปอยไปเรื่อยๆ  ทรมานจัง... อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ชูเฮก็เหมือนว่าจะรู้ว่าฉันร้องไห้เขาเลยไม่พูดอะไรนอกจากถามทางฉัน



พอถึงหน้าบ้านเขาก็ก้าวลงมาจากรถพร้อมกัน ชูเฮเดินเข้ามาจับไหล่ฉัน



“โทคิโกะ….”



“อะไร?”  อืม ฉันพูดห้วนมากแต่ก้มหน้าอยู่เขาเลยลดระดับหน้าลงมาใกล้หน้าฉัน



“อย่าเป็นอะไรนะ ฉันเป็นห่วง”



เอ้อ ฉันตื่นเต้นไปหน่อยนึง แต่พอกลับเข้าบ้านเรื่องของโมโมก็กลบเรื่องของชูเฮซะมิด แล้วฉันก็ร้องไห้เงียบๆ อยู่คนเดียว บางทีฉันต้องรีบบอกพ่อแม่ถึงสาเหตุที่ฉันร้องไห้หน่อยซะแล้ว ดูพวกเขาเป็นห่วงฉันมากจริงๆ



คืนนั้นฉันฝันเห็นโมโม โมโมยืนอยู่ที่ขอบตึกพูดกับฉันว่า



“โทคิโกะ มันเป็นโรคติดต่อ”



“ทำไม โมโม ทำไมเธอต้องกระโดดตึกด้วย เธอฆ่าตัวตาย หรือใครฆ่าเธอ”



“ไม่ได้นะ โทคิโกะ ไม่ได้….”



“โมโม เธอไม่ได้ฆ่าตัวตายใช่ไหม”



“มันเป็นโรคติดต่อ เป็นโรคติดต่อ.....”



“โมโม ฉันไม่เข้าใจเธอเลยเธอจะบอกอะไร”



ฉันก้าวเข้าไปหาเธอ แต่โมโมถอยหลังทำให้พลาดท่าตกตึกลงไป เธอพูดประโยคสุดท้ายออกมาว่า



“โรคติดต่อของความตาย”



ฉันกรีดร้องตกใจจนตื่นขึ้น น้ำตาไหลเปียกหมอนจนชุ่มเลย  ฝันร้าย แต่ฉันรู้สึกเศร้ามากกว่า...



วันนี้ทนายวากะก็ขอพบ ฉันกับชูเฮเหมือนเดิม ทีแรกเขาคิดจะไม่เรียกชูเฮแล้ว แต่ชูเฮมีปริศนาเรื่องคำพูดแปลกๆของ โมโม เหมือนกับฉันอยู่ จึงถูกเรียกตัวมาสอบปากคำต่อ



ฉันกับชูเฮแอบปรึกษากันก่อนว่า จะบอกเรื่อง funny dead duck กับทนายวากะดีหรือไม่ แต่ชูเฮบอกว่า ถ้าเราเริ่มคิดว่ามันเกี่ยวข้องกันค่อยบอกเขาดีกว่า เพราะมันเหมือนเป็นเรื่องเพ้อเจ้อเลย



พอพวกเราไปพบทนายวากะ เขาก็หยิบสิ่งนึงขึ้นมา มันคือไดอารี่ของโมโม ฉันหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมต้องขุดคุ้ยถึงไดอารี่ของโมโมด้วยนะ แต่แล้วฉันก็รู้สึกว่าที่ฉันทำอยู่มันก็พอกัน แต่ฉันคงไม่ชอบที่เห็นคนนอกมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเพื่อนฉัน  ทนายวากะยื่นไดอารี่ของโมโมให้ฉัน เขาบอกว่าเผื่อฉันจะนึกอะไรออก

แน่นอนฉันเปิดหน้าสุดท้ายทันที เพราะอยากรู้ว่า โมโมไปเจออะไรมารึเปล่าแต่ก็มีแค่ประโยคสั้นๆว่า



“วันนี้ฉันบอก โทคิโกะ กับชูเฮ เกี่ยวกับเรื่องโรคติดต่อนั่นแล้ว!!”



ฉันพอจะรู้ว่าคงหมายถึงประโยคนั้นแต่มันคือ โรคติดต่อของความตายงั้นเหรอ ไม่เห็นเข้าใจเลย



ทนายวากะพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ทีแรกผมคิดว่าชูเฮเป็นแค่คนที่บังเอิญขับรถมาชนโดนแต่เพราะผมอ่านไดอารี่เล่มนี้แหล่ะครับ”



ฉันเริ่มพลิกย้อนหลัง  ให้ตายสิ ความทรงจำของฉันกับโมโม ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันร้องไห้ไปอ่านไป โมโม ส่วนมากก็เขียนเกี่ยวกับตัวเธอเอง แล้วก็ว่าไปเที่ยวเล่นอะไรกับฉันมาทั้งนั้นเลย แต่พอเปิดถึงหน้านึง มีประโยคที่ว่า



“วันนี้ได้คุยกับชูเฮด้วย”



ชูเฮก็รู้สึกสะดุดกับหน้านั้นเหมือนกัน แต่ฉันรู้แล้วล่ะเพราะชูเฮบอกว่าตอนนั้นคุยเรื่อง funny dead duck กัน



แต่ทนายวากะไม่ปล่อยให้ท่าทีน่าสงสัยหลุดรอดไป เขาจึงถามชูเฮทันทีว่า “พอจะจำได้ไหมครับว่า ตอนนั้นคุยเรื่องอะไรกัน”



ชูเฮ มองหน้าฉัน แต่ฉันรู้สึกว่าการกระทำแบบนี้ของนายนี่มันช่างดูน่าสงสัยในสายตาของทนายวากะนะ



ชูเฮไม่ถามฉันแล้ว เขาเลยบอกทนายวากะไป



“ตอนนั้นผมคุยเรื่องเว็บไซด์ที่เล่นช่วงนั้นครับ พอดีผมกับเธอเล่นเว็บเดียวกัน แต่ปกติผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอหรอกครับ”



คุยไปคุยมา ทนายวากะก็รู้เรื่อง funny dead duck จนหมด รวมถึงเรื่องที่พวกเราพยายามมั่วพาสเวิ่ดกันด้วย

ทีแรกพวกเรานึกว่าจะโดนต่อว่าว่า เหลวไหล แต่ผิดคาด ดูทนายวากะ จะสนใจเรื่อง funny dead duck ไม่น้อย เขาบอกว่ามันอาจะเป็นเหตุจูงใจในเรื่องนี้ก็ได้ เขาเลยขอ url จากชูเฮไป ก่อนที่ทนายวากะจะปลีกตัวออกไป ฉันก็เปิดผ่านๆไดอารี่ของ โมโม ต่อ จนไปสะดุดที่หน้าว่า



“ฉันอาจจะ...ชูเฮ โทมิโกะรอหน่อยนะ ฉันจะรีบบอกเธอแต่ตอนนี้ฉันอาย”



แต่ชูเฮไม่ทันได้อ่านประโยคเหล่านั้น ฉันอยากอ่านต่อแต่ทนายวากะขอยึดไดอารี่คืนไป



หลังเลิกเรียนชูเฮ ชวนฉันไปที่บ้านเขาเพื่อไปคุยเรื่อง funny dead duck อีกครั้ง เพราะว่าบ้านฉันคอมพิวเตอร์เสียอยู่ แล้วที่สำคัญฉันก็ไม่ค่อยอยากให้เขาเข้าบ้านด้วย



“โทคิโกะ ฉันลองสมัครเป็น member ของ dead duck แล้วล่ะ”



“จริงเหรอเป็นยังไงมั่งน่ะ”



“อืม... จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนนะเพราะว่า ก็แค่มีเกมให้เล่นเพื่มขึ้นนะ เอ้อ เธอจะสมัครด้วยไหม”



“ไม่ล่ะ จริงๆถ้าไม่มีเรื่องโมโม ฉันจะไม่เข้ามาเหยียบเว็บบ้านี่หรอก ว่าแต่นายสมัครสมาชิกไปต้องเสียค่าอะไรรึเปล่าเนี่ย”



“เอ...ไม่นะ เค้าแค่ให้กรอก ชื่อจริงนามสกุลที่อยู่ เบอร์โทร วันเกิดกับรูปถ่าย แล้วเลือกอะไรซักอย่างนี่เอง ไม่เห็นเก็บค่าอะไรเลย” ชูเฮตอบ



“นี่ ไปให้ข้อมูลพวกนั้นกับเว็บยังงี้มันไม่อันตรายเหรอ”



“ไม่หรอก เพราะชั้นให้จริงไปแค่ วันเกิดกับเบอร์โทรน่ะ ฉันใช้ชื่อว่า ริวเฮ เท่ห์มั้ย ฮิๆ” ชูเฮ หัวเราะตลกๆออกมา



จริงๆฉันคิดว่า ริวเฮ กะชูเฮ ไม่เห็นจะต่างกันเท่าไหร่เลย เท่ห์ตรงไหน ก็เลยทำหน้าน่าเบื่อใส่เขา



“เอ้อ แล้วนี่พอเป็นสมาชิกสามารถดูได้ด้วยว่าสมาชิกคนอื่นออนอยู่รึเปล่า ลากเข้ามาเล่นเกมด้วยกันก็ได้ด้วยนะ”



ตอนที่ชูเฮกำลังเลือกว่าจะเข้าไปเล่นเกมไหนก็มีสิ่งที่ทำให้พวกเราตกใจขึ้นมาเพราะชื่อของ



user  MOMO ขึ้นว่า



*********online!!********