คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ซามิเซนแห่งความเหงา...บทเพลงแห่งความรักเริ่มบรรเลง
รุแอลนัลมินาส ลาเือนเมษายน ปี 2020
่วเวลาแห่วามสุผ่านพ้นไป เ้าสู่ฤูแห่วามร้อนแรอแสอาทิย์ในไอบิเรีย ประานาวราโรนัสมัสวมุหลวมๆบาๆ เพื่อระบายวามร้อนแรอแที่เิ้าในยามลาวัน
แ่ารแ่าย้วยุสีสใส็ยัปราแ่บรรานัท่อเที่ยวที่พเนรไปามทาาร้าและารเินทา บาน็อยู่ในุลุมยาว ึ่็มีลุ่มนที่สวมุยาวลายสวยาม หน้าาิ้มลิ้มพริ้มเพราออแนวะวันออไล ภาษาที่ใ้ล้ายภาษาีนแ่ไม่ใ่ พวเาือาวอาทิย์อุทัย ินแนนิปปอน ที่เินทาแสวหาะารรม
เ็สาวนหนึ่มีผมสีม่ว ใส่ยูาะสีม่วอ่อนลายอไม้ไ้หยุอยู่ลาัุรัส เธอยืนอยู่หน้าพระบรมราานุสาวรีย์ในัรพรริวิเอร์ที่ยืนม้าอยู่ลาัุรัสอย่าเียบเหาและเียวาย เธอรู้สึอยาบรรเลเพลึ้นมาอย่าับใ ึหยิบเอาามิเนที่สะพายอยู่้านหลัึ้นมา และเริ่มรีนิ้วไปามสาย และเริ่มบรรเลบทเพลที่มีทำนอไพเราะ...
เสียเรื่อสายนั้นััวานไปทั่วัุรัส สะท้อนำแพผนัและผืนทะเลสาบ เหล่าผู้น่าหยุมือับสิ่ที่ทำ เพื่อฟันรีที่แปลหู แม้ะามแ่ท่วทำนอมันบ่บอถึวามเหาและเียวาย
เสียนรีเรื่อสายสะท้อนับผิวน้ำทะเลสาบ้อึ้นไปถึพระราวั โยเพาะหออยาวที่ั้อยู่ลาน้ำอันเป็นที่ประทับอัรพรริผู้ยิ่ให่แห่ราโรนัส ึ่อามันโผู้เป็นพระัรพรริำลัประทับอยู่หน้าพระบัร พระหัถ์ถือบุหรี่มวนยาวับแ้วบรั่นี พระอ์ำลัื่ม่ำับบรรยาาศยามเย็นอพระนรหลวที่ล้อมทะเลสาบ เมื่อทรยบรั่นีึ้นิบ พระอ์ไ้ยินเสียนรีออมาาแ้วบรั่นีนั้น...มัน่าเหาหอยและไพเราะอย่ายิ่... พระอ์เี่ยพระรรฟัอย่าั้พระทัย และทราบว่ามิไ้พระรรฝาไปแ่ประารใ และทรทราบว่านรีนี้ ัมาาัุรัสลาพระนร
ำริไ้ันั้น พระอ์็ยแว่นส่อแนบพระเนรส่อไปยััุรัส หา้นเสียอนรีที่ไพเราะนี้ และพบับใบหน้าที่ลมเลี้ย วาเล็แ่วน้นหา ร่าเล็ๆนั้นำลัยืนบรรเลเรื่อนรีสายนิหนึ่ ท่ามลาลุ่มนที่ำลัรุมล้อมสับฟัเพลที่ไพเราะนั้น.. พระัรพรริ็ว้าพระมาลาหนีบับเสื้อลุมสีเียวปแอพระอ์และเส็ลาหออย....
เ็สาวยืนบรรเลามิเนเป็นห้วทำนอที่ามแ่เหาหอยนบ เสียปรบมือที่ัึ้อทำให้เธอยิ้มแย้มุ่ยอย่าพึพอใ เธอลเรื่อนรีลและโ้ำนับอย่าอ่อนน้อมให้ับลุ่มนที่ปรบมือให้เธอสอสามรั้ ่อนที่เหล่าผู้มะหยิบเินออมาเพื่อให้เธอเป็น่าอบแทน แ่เ็สาวเลิลั่ โบมือ้าละหวั่นว่าไม่รับ เพีย้อารแสให้นมผ่อนลายอารม์เท่านั้น..
ทหารยามวอลลูนสี่นายเินถือปืนไรเฟิลออมาาประูวัพร้อมับายหนุ่มในุสีเียวอแ เหล่าผู้นเห็นว่าใรำลัเินมา่าพาันหลบ้มหน้าอย่านอบน้อม เ็สาวใมาเมื่อเห็นลุ่มนที่เินเ้ามา เธอรีบโ้เือบ 90 อศา้วยวามื่นระหน ่อนที่พระหัถ์อันหยาบร้านแ่เ็มไป้วยวามนุ่มนวละสัมผัสับศีรษะอเ็สาว ... "อบุที่เล่นนรีอันไพเราะให้ฟันะ" ายหนุ่มเอ่ยึ้น พลาลูบหัวเ็สาวเบาๆ.. ทำให้เธอ่อยๆเยหน้าสบพระพัร์พระัรพรริแห่ราโรนัสทั้ปว
แม้ว่าะผ่านหลายสมรภูมิ แ่อามันโผู้เ็มไป้วยบาแผลนั้นูผึ่ผาย แม้ะเริ่มทรพระเริ(หมายถึ อ้วนท้วนสมบูร์) แ่็ยัมีร่อรอยอวามเป็นนัรบอยู่ ทรพินิวหน้าอเ็สาว้วยพระเนรที่ลึลับและเ็มไป้วยวามบ้าลั่อยู่ในนัย์า ่อนะลูบมือลมายัแ้มอวบอิ่ม เ็สาวับมือที่แนบแ้มอเธอพลาเอ่ยอย่าเียสาว่า "อบอุ่นันะะ ุทหาร"
พระัรพรริทรพระสรวลเสียัสนั่น แ่เสียพระสรวลนี้ลับสร้าบรรยาาศที่สใส พระอ์ทรมีวามสุยิ่นั...
หลัาพบันที่ัุรัส อามันโับเ็สาวมัใ้เวลาอยู่้วยันที่อุทยานหลวริมน้ำที่ท้ายพระราวั ทุนเห็นพระัรพรริเส็ลมาาหออยมาึ้น ทรมัหิ้วหีบไวโอลินไปที่อุทยานหลว และบรรเลเพลร่วมับเ็สาวผมสีม่วนนั้นอย่าเบิบาน นรีที่สอนร่วมับบรรเลนั้นมีวามไพเราะเสนาะหู และสร้าสีสันให้ับอุทยานนี้อย่าที่วระเป็น
เมื่อพระัรพรริมีวามสุ ทั่วทั้วั็มีวามสุเ่นเียวัน เว้นเพียบานที่มีวามบึ้ึับเรื่อนี้ แ่บานที่บึ้ึ็เลือเ็บวามไม่พอใอัวเอเอาไว้มาว่าแสออ
เ็สาวาวะวันออมีนามในภาษาี่ปุ่นว่า "โมิ" แ่พระัรพรริมัเรีย "เ้าแมวน้อย" มาว่า เนื่อาหลับรรเลนรี้วยัน เ็สาวมัอบนอนหลับ้วยวามอ่อนเพลียบนเ้าอี้ยาว ึ่อามันโมัไม่ไปไหน ะรอนว่าเ็สาวื่นเสมอ
เย็นวันหนึ่อปลายเือนเมษายน
อามันโทรบรรเลไวโอลินอยู่ริมน้ำ ในะที่เ้าแมวน้อย็ำลับรรเลามิเนเป็นลูู่ในบทเพลเียวัน ท่ามลาลมพัโยในยามหน้าร้อน วามไพเราะอบทเพลที่ทัู้่บรรเลแทบะสะผู้ไ้ยินให้อยู่ในภวั์ เสียเพลที่ล่อลอยอยู่ในสายลมนั้นทำให้วามสุผ่านบทเพลที่แผ่ยายออมานั้นไ้ยินไปทั่ว
เมื่อบเพลล อามันโลไวโอลินลวา ่อนะเห็นว่าู่บรรเลมีอาารัเล็น้อยึไ้เ้าไปู พบว่าเ็สาวมีอาารบาเ็บาารเล่น ทำให้นิ้วบวม้วยอาารอัเสบอเนื้อหนั พระอ์ทรเป่าอย่าถนุถนอม โมิยิ้มเินอายเล็น้อย่อนะึมือลับ แล้วบอว่า "ไม่เป็นไร่ะ ทายาเล็น้อย็หายแล้ว"
อามันโทรทอพระเนร ่อนะรัสว่า "้าว่าเราพัารเล่นนรีสัอาทิย์ให้นิ้วเ้าหาย่อนเสียะีว่า" แ่โมิส่ายหน้าเบา ๆ ่อนะบอว่า "หนู หนู ..." นาเียบ อามันโทรยิำถาม "ลัว้าะเหาหรือ?" เ็สาวพยัหน้าแทนำอบ พระอ์ทรแย้มพระสรวลและลูบหัวเ็สาวเบาๆ ่อนบอว่า "ไม่้อัวลหรอว่า้าะเหา บันี้้า็มีเ้าแล้วนี่ไ" ไม่ว่าเปล่า พระหัสถ์ทรลูบมาที่พวแ้มเ็สาว นาับพระหัสถ์ายหนุ่มประบับแ้ม แล้วถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อน
อามันโทรทราบีว่า "ถึเวลานอนอนาอีแล้วล่ะ" ่อนะพานามานอนบนเ้าอี้ยาวสำหรับนอนมวิว นา็ม้วนัวุหลับไปทั้ๆที่ยัเอาพระหัสถ์พระัรพรริแนบแ้ม ายหนุ่มมอเ็สาวอย่าเอ็นู.. ่อนะ่อยๆับลอนล่อมนาให้นอนหลับ
"หลับให้ลึถึนิทราอันื่ม่ำ
สุทรำนุ่มลึึ่วามใฝ่ฝัน
ละวาไว้วามเป็นไป วามทรำ
โลแล่นฝัน หรรษาสุ ในนิทรา"
ระหว่าที่เ็สาวุัวนอนหลับ อามันโ็ทรเอนพระายลนอนเล่นเ่นัน พระอ์่อยๆเลื่อนมือออาแ้มเ็สาว และห่มผ้าบาๆเพื่อันลมให้เ็สาว ่อนหยิบหนัสือึ้นมาอ่านในอิริยาบถึ่นั่ึ่นอน และ่อยๆม่อยหลับไปเียู่ันไป...
สิ่ที่ทั้สอนระทำันอยู่นั้นอยู่ในพระเนรสมเ็พระพันปีหลวอิาเบลลาที่ทรนั่มออยู่บนเ้าอี้โยพร้อมับโบพัเบาๆให้พระอ์เอเียบๆ เหล่า้าหลวที่อยู่รอบๆ่ามอเ้าเหนือหัวว่าะทรำริประารใ แ่พระพันปีหลวทรแย้มพระสรวลาๆ เหมือนับว่า "พระัรพรริทรมีวามสุ ้า็มีวามสุ้วยเ่นัน"
ผ่านไปเพียสิบวัน เรือัรภพราโรนัสและสมาพันธรัไพธอเนี่ยน็ไ้ยิน่าวที่น่ายินี ัรพรริอามันโทรออราโอารนำประาศลาัุรัสวิเอร์ เบื้อพระพัร์พระบรมราานุสาวรีย์ปมบรมมหาัรพรริแห่ราโรนัสใน่วเวลาเที่ยวัน...
นายทหารสวมหมวหนีบสัหลาเินมาบนแท่นยพื้นเบื้อพระพัร์ัรพรริวิเอร์ ่อนะล่าวผ่านเรื่อยายเสียว่า "พระบรมราโอารในพระบาทสมเ็พระมหาัรพรริอามันโ วามว่า สืบเนื่อาโบราราประเพีอเรือัรภพราโรนัส เมื่อัรพรริพระอ์ใหม่เสวยราฯ ย่อมะ้อมีัรพรรินีู่พระหทัยในารปรอแผ่นิน ึ่อีาลที่ผ่านมา สมเ็พระนาเ้าอิาเบลลา พระปมบรมมหาัรพรรินีพันปีหลว พระปิุาเ้า ทรเป็นพระมาราแห่ัรภพทั้เ็อราโรนัสมาอย่า้านาน นผลัเปลี่ยนรัาลมาสามปี ้าพเ้า็ยัมิไ้สถาปนาผู้ใึ้นำรำแหน่ัรพรรินีู่บัลลั์"
"มาบันี้ ้าพเ้า พระบาทสมเ็พระมหาัรพรริอามันโแห่เรือัรภพราโรนัส อประาศารสถาปนา "วิเวียน โนโมิ" ึ้นรั้ำแหน่สมเ็พระปมบรมมหาัรพรรินีแห่เรือัรภพราโรนัสและสมาพันธรัไพธอเนี่ยน ในพระปรมาภิไธยว่า "สมเ็พระนาเ้าอมิเลีย พระปมบรมมหาัรพรรินี" เป็นปมัรพรรินีแห่รัาลนี้สืบไปเบื้อหน้า ึประาศให้ทราบโยทั่วัน"
ล่าวบ นายทหารนนั้น็้าวลาแท่นยพื้น ยมือวัทยาหัสถ์แ่พระปมบรมราานุสาวรีย์ ่อนะนำประาศพระบรมราโอารนั้นปิไว้ที่แท่นปิประาศ และลับเ้าพระราวัหลว ึ่นั่นทำให้ประาน่าพาันะโน้ำๆว่า "อพระัรพรรินีทรพระเริๆๆ"
เ็สาวผมสีม่วเ้ม บันี้ือสมเ็พระัรพรรินีแห่ราโรนัสในพระนามอมิเลีย ทรุัวอยู่มุมพระแท่นบรรทมเหมือนลูแมว ในะที่ัรพรริอามันโทรเส็ลาหออยเ้าประทับพระมหามเียรในรอบหลายเือน วามเปลี่ยนแปลนี้เห็นไ้ัเนึ้น พระอ์ทรลห้อเสวยพร้อมับัรพรรินีอมิเลีย ทรเส็ไปประอบพิธีมิา และทรม้า้วยันรอบพระนรหลว รวราบนเิเทินและป้อมปราาร และเส็ไปยัพระนราิสเพื่อทอพระเนราร่อเรือ้วยัน
ระหว่านั้น พระัรพรริมัสัพยอล้อพระัรพรรินีเป็นประำ ูแล้วเหมือนู่รัหนุ่มสาวแบบที่วระเป็น แม้ว่าพระันษาะห่าันถึหนึ่รอบ (ปีนี้ ัรพรริอามันโทรพระนมายุ 30 พรรษา ส่วนัรพรรินีอมิเลียเพีย 18 พรรษา) ใบหน้าลมๆอพระัรพรรินีเปื้อนไป้วยรอยยิ้ม เสียหัวเราะ และแววาสใส เ่นเียวับพระัรพรริที่ทรมีีวิีวา พระอ์ทรรวราว่าราารหลายอย่า้วยพระอ์เอมาึ้น และส่วนให่ะพร้อมับพระัรพรรินีะทร่วยัน
แ่ระนั้น ฝ่ายในบาน เ่น สมเ็พระราินีาร์่าแห่มอลา ็เลี่ยเส็ลท้อพระโร อ้าเหุว่าทร้อูแลพระโอรส ึ่แท้ที่ริ พระนาล่าวับพระัรพรริเมื่อทรเส็มาเยี่ยมพระโอรสว่า "้ามีวามรัให้ท่าน วามอาทรให้ท่านอย่าริใ แ่้าเ้าใถึารที่ทระมีู่สมรสให้เป็นหลัแผ่นิน ันั้น้ามิไ้โรธโทษพระอ์ แ่้ามีภาระ้อูแลพระโอรสอพระอ์ และ้า็้อถวายพระเียริพระัรพรรินี ที่้ามิเส็ลท้อพระโรเ่นเย เพราะ้ารู้ว่า พระอ์ะปรึษา้าในานะราินีนาถผู้ปรอประเทศ เสมือนว่าะ้ามหน้า้ามาพระัรพรรินีึ่้าะมิยอมให้เิึ้น ันั้น ้าึเลี่ยเส็ลเสีย เพื่อมิให้พระัรพรรินีทรัวลพระทัย"
"หาแ่ พระอ์้อารที่ะปรึษาหารือับ้าในราารปรอและราารสราม โปรส่มหาเล็มาาม้าที่พระำหนั ้าัรีบเร่ึ้นเ้าเฝ้าให้ว่อไวมิให้ทร้อรอนาน" พระราินีาร์่าล่าว ึ่ัรพรริอามันโ็ทรเ้าพระทัยีับวามปราถนาีนี้ แ่มิใ่ับอีนหนึ่
เอลานอร์แม้เป็นเลยศึแ่็สูศัิ์้วยำแหน่พระมหาบรมราินี ้วยทรเป็นราินีพระอ์แรที่ประอบพิธีศีลสมรส นาอาละวาับเ็รับใ้อย่าร้ายา เสียรีร้อและ่าทออนานั้นเป็นที่ทำให้มหาเล็ที่ยืนยามอยู่หน้าำหนัเย็นถึับแสย เพราะนาแสัวัเนว่านาไม่พอใอย่ามาที่ัรพรริอามันโทรสถาปนาพระัรพรรินี
ัรพรริอามันโทรยื่นำาว่าถ้านาไม่เลินิสัยอาละวา พระอ์ะริบสิทธิพิเศษที่พระราทานให้ทั้หมรวมถึยสะพาน้ามไปำหนัเย็นึ้นให้นาอยู่อย่าโเี่ยว เ็รับใ้ ทำให้นาัฟัน้วยวามโรธและเสียใที่ไม่อาเอานะ ัรพรริทรรัส่อหน้านาว่า "วันที่เ้าวระไ้มันผ่านพ้นไปนานแล้ว เ้าำไ้ไหมว่า วันที่้าอยู่ที่ผาสิห์ มอบวามรัให้เ้าสุหัวใ วันนั้น เ้าและรอบรัวทำอย่าไรับวามรู้สึอ้า มาบันี้ ้ามีผู้ที่้ามอบหัวใให้นาและนารับไว้อย่าถนุถนอม นั่นมิใ่สิ่ที่้าวรประทานให้นาระนั้นหรือ เ้า่าหาที่วระไ้ แ่ที่เ้าไม่ไ้ เพราะารที่เ้าย่ำยีหัวใ้าถึสอรั้ มันทำให้เ้า้อลเอย้วยโ่ทอนี้"
พระวาานี้ทำให้เอลานอร์ระแทประูใส่พระพัร์ และรีร้อ้วยวามเสียใและเ็บปว พระัรพรริทรไ้แ่ยืนมอ้วยวามนใ ... มิใ่ทรหมรันา แ่ทรเลือสิ่ที่ีว่าให้ับราวศ์แล้ว....
ัรพรรินีอมิเลียทรเห็นทุอย่าและไ้ยินทุำพูาันทบทพระมหามเียร พระนาอยู่ในุิโมโนสีม่ว แววาที่มอพระัรพรรินั้นเป็นแววาแห่วามสสารอาทรและเ้าพระทัยอย่ายิ่ ันั้น เมื่อพระัรพรริทรเส็ึ้นมา พระนาึเินเ้าไป้านหลัและโอบเอวพระอ์ไว้ ่อนะล่าวว่า "้ารู้ว่าหลายน้อเ็บปว หลายน้อเลือที่ะเ็บปวมาหรือน้อย แ่พี่ท่าน ้าับพี่ท่านะเ็บปวไปพร้อมัน และเ็บปวไป้วยัน" ัรพรริอามันโทรุมมือพระมเหสี ่อนอบว่า "้าเลือะเ็บปวเีย้าเ้าั้แ่แรพบ แม้มันะสาหัสเียนาย้า็ะแบรับมันไว้ ้าไม่เสียใที่้าเลือมอบหัวใให้เ้า และนับแ่นี้ เรื่ออเราะมีเพียเราสอ"
วัอภิรมย์เสนีย์ บ่ายวันหนึ่อ้นเือนพฤษภาม
เสียออู้ัแผ่วออมาาหอป้ายวิาในวั ภายในหอแปเหลี่ยมนั้น สมเ็พระนาเ้าอิาเบลลาฯ ทรพับเพียบอยู่บนเบาะรอนั่ พระหัถ์ทรถือออู้้ามา้าันาม ท่วทำนอที่บรรเลนั้น่าหวานึ้และเศร้าสร้อย เบื้อพระพัร์เป็นป้ายพระวิาและพระสาทิศลัษ์ในัรพรริวิเอร์ และถาำยาน รวมถึพานพระุที่ลุมผ้าแนั้นวา้าพระาย
พระนามีรับสั่ให้อมิเลียเ้าเฝ้าเป็นารส่วนพระอ์ในหอแปเหลี่ยมนี้เมื่อรู่ให่ๆ ันั้น อมิเลียเ็สาวผมม่วึัผมใหู้เรียบร้อยและถือเอาามิเนิมือไป้วย ไม่รู้ว่าทร้อารสิ่ใ แ่รับสั่ให้ถือเรื่อนรีเ้ามา และเมื่อเ็สาวมาถึ ็พบับภาพที่พระนานั่สีออยู่ในทำนออันหวานเศร้านทำให้หยาน้ำาอนา้อ่อยๆไหลริน มัน่าเป็นทำนอที่ส่ไปถึนไลที่เินเอื้อม
เมื่อเพลอบล พระมาุาพันปีหลวแห่ราโรนัสทรวาอันามไว้้าพระาย อมิเลียปาน้ำาอย่าลวๆ ่อนเาะับรอบประูเพื่อออนุา หิสาวในุาวพยัหน้าโยไม่หันมา อมิเลียึ่อยๆเินเ้าเ้าไปนั่้าๆ ที่เบาะรอนั่ที่ัไว้เพียสอเบาะ ่อนที่พระมาุาพันปีหลวะหันมาสบาเ็สาวรๆ
เมื่อพาหษ์แห่อยเหมยสบาับหษ์สาวแห่าุระ พระนา็ระบายยิ้มาๆบนพระพัร์ ่อนะับมือเ็สาว "เล่นเพลับ้าสัเพลสิ ไ้ยินมาว่า เ้าทรามิเนไ้ไพเราะนอามันโถึับ้อลไปหาเอเลยหรือ?"
"ือ.. หม่อมัน..." เ็สาวเินอายแล้ว้มหน้า่ำ พระพันปีหลวทรยิ้มและลูบหัวเบาๆ "้าเห็นแล้วว่าเหุใอามันโถึไ้หลรัเ็สาวนนี้ เ้า่าเรียบร้อยและเินอาย อย่าให้อามันโทรผิหวันะ พระอ์ผิหวัับหิสาวมามา นรัเรือมาว่าหิามเสียแล้ว แ่เมื่อเ้าเ้ามา ้าเห็นว่าเาอยู่ับเ้ามาว่าเรืออเาเสียอี" พระพันปีหลวทรสรวล อมิเลียเยหน้ามอหิ้บูาที่มีป้ายวิาอันหลาหลายั้อยู่ ่อนที่ะเอ่ยถามพระพันปีหลว "พระอ์ใร่ให้หม่อมันเล่นเพลถวายแบบใหรือเพะ"
"เ้ายืนฟัั้นานแล้วนี่ ็เล่นามที่้าเล่นนั่นแหละ" พระพันปีหลวทรอบ...
อมิเลียัแท่าทาและเริ่มร่ายนิ้วรีทำนอเพล เ่นเียวับที่พระพันปีหลวทรันอบรรเลอีรั้ รั้นี้นรีสอนิประสานเสียันเป็นทำนอที่หวานเศร้า ระหว่านั้นอมิเลียสัเุเห็นหยาน้ำาพระพันปีหลว ที่ทรมอรไปยัรูปวาอายหนุ่มทีู่บึบึนและล้าหา เาถูวาให้ทรม้าาวปลอและยิ้มอย่าส่าาม อมิเลีย้อรูปภาพนั้นแ่ประหนึ่ว่ารูปภาพ้อลับ เ็สาวึหันลับมาเล่นนรีอย่าั้ในบเพล
เมื่อวานันอ พระพันปีหลวอิาเบลลาทรหันทั้พระายมาเบื้อหน้าอมิเลีย ันั้นเ็สาวึ้อหันามธรรมเนียม ทรีนิ้วให้นาพระำนัลยานมมาเสิร์ฟ อมิเลียเมื่อวาามิเนล็รับถ้วยาอุ่นๆมาานาพระำนัล ทั้สอยาิบพร้อมันั่นัแนะ ่อนะวาถ้วยาไว้้าน้า
"เ้าเล่นนรีไ้ไพเราะ อมิเลีย" พระพันปีหลวอิาเบลลาทรเอ่ยึ้นหลัาเียบันมานาน
"พระอ์็หาไ้มีผู้ใเปรียบไ้เพะ" อมิเลียเอ่ยอบ พระพันปีหลวยิ้ม ่อนะล่าวว่า "นในรูปอบว่า้าเล่นเพี้ยน แสว่าเ้านี่หูถึว่าเาล่ะสิ"
"หามิไ้ฝ่าพระบาท หม่อมันแ่พูามวามริ" อมิเลียเอ่ย
"รู้ไหม เหุที่้าเรียเ้ามาพบ้าวันนี้ เพราะสิ่นี้" พระพันปีหลวอิาเบลลายพานพระุที่ห่อผ้าำมะหยี่สีแให้อมิเลีย นารับไว้ ่อนะเอ่ยถาม "พระอ์มอบสิ่ใให้หม่อมันหรือเพะ"
"สิ่นี้ือสิ่ทีู่่วร มันอยู่ับ้ามานานมาแล้ว...บันี้ มันะเป็นอเ้า ราบที่เ้ายัรัและเียู่อามันโ เ่นที่้าเยเียู่วิเอร์มาลอีวิ้า" พระพันปีเอ่ย ่อนะเป็นผู้แะผ้าำมะหยี่สีแนั้นออ...
มุสีเินที่บุำมะหยี่สีราม ประับประาไป้วยสารพัอัมีเลอล้ำ่าที่สุ พร้อมับาทอำที่ปลายามีเพรเม็ามสีทับทิม รวมไปถึพัลี่สีทอและแหวนนพเ้าอยู่บนพานนั้น พระพันปีเลื่อนให้ไปทาอมิเลีย พลาบอว่า "สิ่นี้ือเรื่อประอบพระราอิสริยศอพระปมบรมมหาัรพรรินีในพระัรพรริ เมื่อเ้าเป็นพระปมบรมมหาัรพรรินีในรัาลปัุบัน สิ่อนี้ึเป็นอเ้าอย่าถู้อามมเียรบาลแห่อิมพีเรียลราโรนัส มันอยู่ับ้ามาลอีวิ และบันี้ มันเป็นอเ้า.."
"พระอ์!" อมิเลียอุทานอย่าใ สีหน้าีเียวเพราะไม่นึถึว่าะนำสิ่นี้มามอบให้ นานึว่าพระพันปีเพียอยาฟัเพลแ่เพียเท่านั้น แ่นี่มันเินวามาหมาย เ็สาวะเอ่ยปาปิเสธ แ่พระพันปีทรยพัห้าม พลาล่าวว่า "มันเป็นธรรมเนียมปิบัิ ้า้อส่พานพระุนี้ให้แ่ผู้ที่สืบำแหน่เท่านั้น มิไ้ให้ส่แ่เบื้อหน้า่อธารำนัล ึ่เ้า้อใ้มันในวันสถาปนา" อมิเลีย้มหน้า พยัหน้าเบาๆเหมือนะรับ ่อนะล่าวว่า "เท่าับว่าพระอ์็ะสูเสียพระราอำนาสิเพะ"
พระพันปีอิาเบลลามอเ็สาวอย่ารู้ทัน ่อนะล่าวว่า "้า็ยัเป็นพระพันปีพระมาุาเ้าออามันโ ไม่มีใรพราำแหน่นี้า้าไ้แม้แ่พระัรพรริ ันั้น เ้ามิ้อัวล..."
ทั้สอสนทนาันพัให่ ่อนอมิเลียะเอาผ้าลุมพานพระุและยลับพระมหามเียร พระพันปีหลวยัทรเรีย้านหลั ่อนะว่า "อมิเลีย ถ้าเ้าอยาเล่นนรี ็มาเล่นับ้าไ้นะ ้าะไ้มีเพื่อนเล่นนรี้วย" เ็สาวรับำอย่าีใ ไม่ไ้ีใว่ารับมุ แ่ีใที่นาะไ้มีู่้อมนรีอีนหนึ่....
เมื่ออมิเลียลับาไป พระนาหันมาพูับป้ายวิาว่า "้าหวัว่า อามันโะเลือสรีไม่ผิ เ่นเียวับที่ท่านเลือ้า ให้โลเล่นอยู่ในบทบาทนวันสุท้ายที่เราอยู่้วยนะะ วิเอร์..."
ความคิดเห็น