คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 25
อนที่ 25
น้ำฝนนั่รอผลเอ็เรย์อยู่ในห้อหมอ้วยท่าทีระวนระวายใ
วินาทีนี้หัวใอเธอเ้นแรมา
มันเ้นแรมานรู้สึเ็บแปลบไปทั้ทรวอ้าน้ายเลยทีเียว
ภายในใอเธอภาวนาออย่าให้มือและนิ้วอเธอไ้รับบาเ็บนเินรัษาเยียวยา
เพราะเธอรู้ีว่าถ้าสิ่ที่ำลัหวาลัวเิึ้นมาริๆ็หมายถึวามฝันที่ะเป็นนัเปียโน้อับวูบลไป
เธอไม่อยาให้ผลออมาร้ายแรถึั้นระูแหรือหัเลย
เพราะเธอรู้ีว่านิ้วมือสำัับารเล่นเปียโนมานาไหน
เ็สาวนั่รออยผลวินิัยาหมอ้วยท่าทีระวนระวาย
สีหน้าอเธอีาว้วยวามัวล
“อีนานไหมะ?”
เธอเอ่ยถามพยาบาลที่ยืนอยู่ใล้ๆ
วามริแล้ว่อนหน้านี้พยาบาลไ้พาเธอไปเอ็เรย์มือและ้อมือรวมทั้ระูเรียบร้อยแล้ว
หลัานั้นพยาบาล็นำฟิล์มมาให้หมอ หลัาที่หมอเ้าอไู้ผลาฟิล์มแล้ว
เา็อัวออไปและปล่อยให้เธอนั่รอผลอยู่อย่าระวนระวายในห้อรวแห่นี้
เ็สาวเยหน้ามอพยาบาลแล้วถาม ส่วนอีฝ่าย็ยิ้มให้ำลัใพร้อมับอบ
“ไม่นานหรอ่ะ” เธอนนี้อบ
“ถึุหมออนันาะอายุยัน้อย
แ่ว่าุหมอเ่เรื่อระูมาเลยนะะ ุหมอรอบอบมาในารวินิัย
ุใเย็นๆนะะ” พยาบาลนนี้เอ่ยมุหมอเพื่อสร้าวามมั่นใให้ับนไ้
“ไม่ทราบว่าุเล่นีฬาไหมะ?”
และแล้วำถามประโยนี้็ออมาาปาอพยาบาลสาว
“ไม่่ะ” น้ำฝนอบพร้อมับส่ายหน้า้าๆ
‘ใ่แล้วั้แ่ที่เธอำวามไ้ เธอไม่เยเล่นีฬาประเภทไหนเลย
เพราะว่าีวิอเธอทั้หมทุ่มเทับารเรียนและาร้อมเปียโนเท่านั้น’
เ็สาวิในใ
“แล้วุเล่นเปียโนไหมะ?”
พยาบาลถาม่อเป็นารัประวัินไ้และหาเรื่อสนทนาเพื่อที่ะให้นไ้ลวามันล
“่ะ” เ็สาวอบสั้นๆพร้อมพยัหน้ายอมรับ
ำอบประโยนี้ทำให้นฟัะั แ่แล้วเธอ็อ้อมแอ้มพูออมาว่า..
“ั้น...็้อหยุพันว่าะหาย่ะ”
พยาบาลบอับเธอ้วยน้ำเสียเบา
“่ะ” น้ำฝนพยัหน้าเ้าใ
แ่ยัไม่ทันที่พยาบาลนนี้ะถามอะไร่อ ทันในั้นประูห้อรว็ถูเปิเ้ามา
ภาพอหมอนเิมเินเ้ามาที่โ๊ะอย่า้าๆพร้อมับวาแผ่นฟิล์มเอ็เรย์ลบนแผไฟรำแหน่ที่ะอ่านผลไ้่ายๆ
เมื่อเห็นหมอเ้ามาแล้ว
พยาบาลสาว็้อมหน้าให้เป็นารอัวหลัานั้น็รีบเินออไปาห้อ ส่วนน้ำฝนเยหน้าึ้นมามอหมอ้วยหัวใที่เ้นแรเพราะเธอำลัลุ้นผลเอ็เรย์
หมออนันาทรุนั่ลบนเ้าอี้่อนที่ะ้อสบาอนไ้้วยแววาสลวูบ
แ่แล้วเา็เอ่ยออมา
“ระู้อมืออุปิี”
เาเริ่นออมา้วยน้ำเสียเบา่อนที่ะหยุไปั่วะ ส่วนนฟัแอบลืนน้ำลายเฮือลอ้วยอาารหัวใระุ
เธอ้อมอหมอ้วยแววาสั่นไหว
หัวใอเธอเ้นแรมาเพราะลุ้นำพู่อไปที่ออมาาปาอเา
ฝ่ายุหมอเอ็้อหน้าอนไ้รายนี้้วยแววาเศร้าสร้อย่อนที่ะพยายามปรับให้ปิและเอ่ยออมา
“แ่ระูนิ้วนาอุหันะ”
หมอหนุ่มี้ไปที่ภาพเอ็เรย์รระูนิ้วนาให้เธอู สิ้นำพูประโยนี้อหมอ
น้ำฝนะัลทันวัน เธอนั่นิ่อึ้เหมือนนถูทุบนสมอไหล
สีหน้าอเธอสลวูบลนลายเป็นสีาวีั่สีอระาษแววาอเธอสั่นไหวไป้วยน้ำใสๆที่ไหลเอ่อออมา
ภาพๆนี้ทำให้หมอหนุ่มะั้วยอาารหัวใระุวูบ
แ่แล้วเา็รีบเรียสิืนพร้อมับถาม
“ูาร่อรอยที่หั
เิมาาารหล้มใ่ไหม?” อนันาถามเสียเบา
แ่็ไม่รอให้นไ้อบแ่อย่าใเพราะเารีบพูออมาว่า
“แรระแทหนัมาามน้ำหนัอัวุหรือไม่็เพราะมีนผลัุแรมา
ึทำให้ระูส่วนที่ระแทพื้นแ” เาวิเราะห์
“้อผ่าัเอาเศษระูออไป” หมอพู่อ
ในะที่พูเา้อสบาอเธอ้วยแววาเศร้าสร้อยเพราะรู้สึใหายแทน
“เส้นเอ็นและล้ามเนื้อบริเวนี้ไม่มีอะไรผิปิ” เาี้ฟิล์มให้เธอู
แ่นรหน้าไ้แ่นั่นิ่เหมือนหุ่นยน์
“ไม่้อลัวนะรับ
เี๋ยวนี้ารผ่าัปลอภัยมา” หมอหนุ่มพูออมาพร้อมับมอเธอ้วยแววาให้ำลัใ
“หลัาระู่อันแล้ว
ุ็สามารถเลื่อนไหวนิ้วไ้เหมือนเิม แ่ว่าห้ามเล่นีฬาหนัๆโยเพาะห้ามเล่นเปียโน
ุเล่นเปียโนหรือเปล่า?” และแล้วหมอ็ถามออมา
น้ำฝนนั่นิ่อึ้สนิทเหมือนถูไฟฟ้า๊อ
ทุประโยที่ออมาาปาหมอทำให้หูอเธออื้อ าอเธอลายึ้นมาในับพลัน
เ็สาวไม่แน่ใว่าเธอไ้ยินับหูริๆหรือว่าในหัวอเธอแ่ิไปเอ
“อะไรนะะ?”
หลัาที่นั่อึ้อยู่นานมาในที่สุเธอ็ถามออมา้วยน้ำเสียแหบแห้ไร้เรี่ยวแร
ท่าทาอนไ้ทำให้หมอหนุ่มเลิิ้วน้อยๆ้วยวามแปลใ
“ุเล่นเปียโนหรือรับ?” เาถาม้วยวามสสัย
ส่วนนไ้็พยัหน้า้าๆอย่าใลอย
ในวินาทีนี้น้ำฝนไม่มีแม้เสียะพูออไปอีแล้วเพราะเธอรู้สึเหมือนั่ับว่าู่ๆเธอลไปในห้วอวาศอันไลโพ้นที่มีวามอาาศสูมานร่าายอเธอถูบีบให้และเอียเป็นเสี่ยๆออาัน
สาวน้อยนนี้พยัหน้ายอมรับว่า
‘เธอเล่นเปียโน’ ทำให้หัวใอหมอระุวูบลอีรั้ หมอหนุ่มรู้สึใหายแทน
เานั่้อหน้าเธออยู่เป็นนาน่อนที่ะัสินใพูวามริ
“หมออแสวามเสียใ้วยนะรับ
เพราะว่าุ้อเลิเล่นเปียโนแล้ว” อนันาพูประโยนี้ออมา้วยเสียเบาโหวเหว
เพราะเาเ้าใวามรู้สึอนไ้ีว่าเธอรู้สึเ็บปวหัวในาไหนับารสูเสียในรั้นี้
“ุมาพร้อมับผู้ปรอหรือเปล่า?”
และแล้วเา็ถามออมา
น้ำเสียอหมอถามออมาแผ่วเบาั่ว่าหัวใอเาำลัรู้สึเ็บปวาม
“ทาโรพยาบาล้อมีเอสารอนุาิให้ผ่าัาผู้ปรออุ
เพราะว่าุยัเป็นนัเรียนมัธยม” เาบอแ่นรหน้าลับนั่นิ่ๆ
สีหน้าอสาวน้อยนนี้ีาวเหมือนนไม่มีเลือภายในร่าายัหยเียว
ภาพๆนี้ทำให้ผู้เป็นหมอแอบถอนหายใยาว ู่ๆเา็รู้สึันแทนเธออย่าไม่มีเหุผล
เมื่อไม่มีำอบใๆออมาาปาอเธอในที่สุเา็้มลอ่านบันทึาโรพยาบาล้วยัวเออีรั้
“ุมาามลำพั
ั้นผมะรัษา้วยารเ้าเฝือั่วราวให้่อน
หลัาที่ทาโรพยาบาลไ้เอสารเนอนุาิแล้ว ผมถึะทำารผ่าัใหุ้ไ้”
เาพูออมาเบาๆพร้อมับหยิบอุปร์รัษาเบื้อ้นออมา
น้ำฝนนั่เียบริบเหมือนนไม่มีวิา
ร่าายและประสาทสัมผัสทั้ห้าอเธอแทบะไม่รับรู้อะไรอีแล้วในระหว่าที่หมอทำารเ้าเฝือนิ้วที่บาเ็บอเธอ
ส่วนหมอ็ใ้เวลาไม่นานนั่อนที่ะเยหน้ามามอ
“เสร็แล้วรับ” เาบอับเธอ้วยแววาสื่อวามสสารและเห็นใ
ปิธรรมาทุๆวันหมออนันารัษานไ้เป็นร้อยๆราย ทั้นไ้อาารหนั-เบา
ทั้เ็ทั้นแ่ ทั้นหนุ่มทั้หิสาว
แ่เา็ไม่เยรู้สึเศร้าใับนไ้นไหนเหมือนที่เารู้สึับเธอนนี้เลย
“ุะแอมิเลยหรือว่าะให้หมอนัมาอีรั้”
เาถามออมาเบาๆ แ่นรหน้ายันั่นิ่ๆเหมือนนไม่มีีวิไปแล้ว
เธอนั่นิ่ๆอยู่อย่านี้นอีฝ่าย้อพลอยนั่นิ่ๆาม เ็สาวนั่นิ่อยู่นานมา
นานนเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว็ไม่รู้ แ่พอสิอเธอลับมา
ภาพในสายาอเธอ็ือสีาวอผ้า๊อที่พันเอาไว้รนิ้วมือ
เมื่อเห็นันี้เธอึลาสัารลุึ้นยืน้าๆอย่านอ่อนแร
ในวินาทีนี้เธอรู้สึหน้ามืเหมือนะเป็นลม
แ่ยัไ็้อพยายามฝืนลุึ้นมาเพื่อที่ะไ้เินออไปาห้อหมอเพราะเธอิว่ารัษาเสร็แล้ว
ทุำพูที่หมอพูมาออมาอนท้าย เธอไม่ไ้ยินแ่อย่าใ
แ่สิ่ที่สายาเห็น็ือนิ้วนาอเธอเ้าเฝือเรียบร้อยแล้ว
ันั้นเธอ็วระลับบ้านไป
ภาพอเ็สาวลุึ้นมาอย่า้าๆทำให้หมอหนุ่มรีบลุาม
เาเินออมาาโ๊ะเพื่อเินไปใล้เธอนนี้เพราะูาอาารอเธอแล้วเหมือนับว่าเธอำลัะหมเรี่ยวแร
น้ำฝนพยายามฝืนสิและ้าวเท้าเินออไปอย่า้าๆนถึประู
เธอเอื้อมมือที่สั่นระริไปับลูบิ แ่เพราะว่าเรี่ยวแรอเธอหายไปนหมสิ้น
สิสัมปัะอเธอำลัเลือนลาออไป สายาอเธอพร่ามัวนมอไม่เห็นอะไร
หัวใอเธอเ้นหวิวไหวเหมือนนเป็นลม และยัไม่ทันที่เธอะ้าวเท้าออไปาห้อ
ู่ๆร่าทั้ร่าอเธอ็โอนเอนไปมา หมออนันาเินามหลัเธอมาเรียมัวอยู่ใล้ๆ
ในัหวะที่ร่าอเธอทรุฮวบลไปเา็รีบวัวแนเ้าไปว้าร่าอเธอเอาไว้ทันเวลา
“พยาบาล” หมอหนุ่มเรียพยาบาลหน้าห้อเสียัลั่น
“่วยผมหน่อย”
เาะโนพร้อมับใ้วแน้อนร่าอเ็สาวและอุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมแน
สิ้นเสียเรียอหมอ พยาบาลหน้าห้อ็รีบวิ่ถลาเ้ามาอย่ารวเร็ว
ภาพอหมอหนุ่มยืนอุ้มนไ้เอาไว้ในอ้อมแนแบบนี้ ทำให้เธอรีบถลาไปหาเียผู้ป่วย่อนที่ะึผ้าม่านให้เลื่อนไปนสุเพื่อให้หมออุ้มเธอไปวาลบนเีย
อนันารีบวาเ็สาวนนี้ลบนเียผู้ป่วยอย่า้าๆ
เหมือนั่ับว่าเ็ผู้หิที่อยู่ในอ้อมแนอเาเป็นแุ่๊าที่สร้ามาาแ้วเียรนัยึ่อาะแหัไ้ทุเวลาถ้าหาว่าเาออแรมาเินไป
“เ็วามัน”
เาสั่้วยน้ำเสียสั่นสะท้านนไม่เ้าใัวเอว่าทำไมถึ้อรู้สึหวั่นไหวนานี้ทั้ๆที่นไ้แ่เป็นลมเท่านั้นเอ
พยาบาลรวอุหภูมิและวามันามที่หมอสั่อย่าำนา หลัาเห็นผลรวที่ออมา
หมอหนุ่มสั่ให้พยาบาลเรียมอุปร์สำหรับให้น้ำเลือแ่นไ้รายนี้
ปิแล้วหมออนันาะให้พยาบาลัารให้น้ำเลือแ่นไ้ทุราย
ส่วนัวเาเมื่อให้ารรัษาเสร็
เา็ออไปาห้อและะเ้ามาอีรั้็่อเมื่อมีนไ้รายใหม่เ้ามา
แ่สำหรับสาวน้อยนนี้เาไม่อาละสายาาเธอไปไ้
อนันาัารให้น้ำเลือแ่เ็สาว้วยัวเอ
เมื่อเสร็สิ้นารนี้ เาเอื้อมมือไปึผ้ามาห่มให้เธอ
หมอหนุ่มยืนสบนิ่อยู่นิอบเียและเฝ้ามอเธอนนี้อยู่นั่วนาที
‘เธอเป็นใรัน?’
เาถามัวเอในใ่อนที่ะเินออมาที่โ๊ะทำานและหยิบแฟ้มประวัินไ้มาอ่านอีรั้
“น้ำฝน อิสรานุูล อายุ 18 ปี..”
หมออนันาหลับาล้าๆพร้อมับถอนหายใยาว
เหยียออมา้วยวามรู้สึอึอัและันในใ
เารู้สึไม่ีที่พูวามริออมาระทบระเทือนิใอเธอนเป็นเหุให้เธอเป็นลมหมสิไป
วามริแล้วเาวระพูให้ำลัใเพื่อให้นไ้มีวามหวั
หมออนันาลืมาึ้นมาอย่า้าๆ
่อนที่ะ้าวเท้าเินออไปาห้อรว แ่ไม่ทันที่เท้าอเาะ้าวพ้นประู
หมอหนุ่ม็ะัเท้าล
เาหันลับไปมอเ็สาวที่นอนหลับไหลไม่ไ้สิอยู่บนเียอีรั้ ภาพอสาวน้อยหน้าาสะสวยปราอยู่ในสายา
ใบหน้าอเธอ่าามยิ่นั
ามนหัวใอหมออนันาระุอย่าไม่เยเป็นับใรมา่อน
เายืนเฝ้ามอเธออยู่ั่วะ้วยวามรู้สึแปลประหลาที่บัเิึ้นมาในหัวใ
ภาพอเธอทำให้หัวใอเารู้สึเศร้าสร้อยอย่าเหลือเิน
เศร้าสร้อยนน้ำาแทบะไหล ู่ๆลาสัหร์บาอย่า็เิึ้นในหัวใ
ีวิอเา่อไปานี้มีบาสิ่บาอย่าที่ะ้อทำ
หมออนันายืนเฝ้ามอเธออย่าสบนิ่อยู่อีั่วะหลัานั้นเา็หันหน้าลับและ้าวเินออมานอห้อ
หมอหนุ่มเินไปยัเาเอร์พยาบาลึ่มีพยาบาลสาวสวยนเิมนั่ทำหน้าที่อัวเอ
“ถ้านไ้ฟื้นแล้ว ่วยโทรฯบอผม้วยนะ”
เาสั่พยาบาล่อนที่ะเินออาห้อไป้วยหัวใที่เศร้าสร้อยนสุะทน...วามริวินาทีที่พบเธอนนั้น
โะาบาอย่าไ้เิึ้นแล้ว.......
ความคิดเห็น