คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าสาวปริศนา ( บทนำ )
รวมเล่มเป็นอีบุแล้วนะะ น่าอ่านน่าสะสม่ะ
มาลุ้นันนะะว่า ปริศนาะเป็นยัไ เธอเป็นใร มาาไหน และมาทำอะไร ?!!
รับรอวามสนุ่ะ :)
เ้าสาวปริศนา
- บทนำ -
ู่ๆเธอ็ปราายเ้ามาในีวิอันรุ่เรือที่สุอเา..เธอ...ผู้มาพร้อมับวามว่าเปล่าอวามทรำ..หลัาที่พบับเธอนนั้น...เธอ็เ้ามาทำให้หัวใอสอพี่น้อ้อเป็นทาสรัอย่าไม่อาถอนใ..
แนะนำัวละรหลั
- ปริศนา(มาระี) หิสาวผู้มาพร้อมับวามว่าเปล่าอวามทรำ
เธอเป็นใรมาาไหนไม่มีใรรู้ไ้ สิ่ที่รู้็ือ..เธอนนี้่าามบาาบาใ
- โปเ้ปรวี์
ผู้หยิ่ยะโสและทะนนนสุฤทธิ์ เานนี้ำลัโ่ันถึที่สุในวารแฟั่นเพราะเาเป็นนายแบบ่าัวแพและำลัมีอนาอันสใสรุ่โรน์
- หมอปัน์ พี่ายอโปเ้ปรวี์
นายแพทย์หนุ่มอนาไล แ่เพราะสาเหุบาอย่าอหัวใ
ทำให้เา้อเนรเทศัวเอไปอยู่บนอย
- เมทินี เธอเป็นลูสาวอภิมหาเศรษีนัในสัม
แ่เพราะวามรัทำให้เธอผันัวเอมาเป็นผู้ัารส่วนัวอนายแบบนั
สิ่ที่ฝาเอาไว้ให้ิ
ไม่มีอะไรในโลที่เิึ้นมาโยไม่มีเหุผล
ารพบันอใรบานอาไม่ใ่แ่เรื่อบัเอิเท่านั้น..แ่ทว่า..อาะเป็นเพราะ..่าฝ่าย่า็มีโะาที่สัมพันธ์ัน...หรือไม่...็ะเป็นรรมที่ไ้ร่วมสร้าันมา
บทที่ 1 : เธอือใร?
“เอี้ย!”
“โรมมมมมม!”
สอเสียัึ้นมาพร้อมๆันในเวลาึสัอรารีนี้
และามมา้วยเสียร้ออุทานอย่าอในสุีอใรบาน
“เฮ้ย!” สิ้นเสียร้ออเา ทันในั้นบรรยาาศรายรอบ็ย้อนลับเ้าไปสู่วามเียบสันวัเวอีรั้
แ่ว่า ้นำเนิเสียร้ออุทานเสียนี้ ยันัุ่มพวมาลัยรถ้วยสอมือ
ที่ำลัสั่นระริ้วยวามใและหวาลัว
บรรยาาศรอบายเ้าสู่โหมแห่วามเียบเียบเสมือนับว่าสถานที่แห่นี้ือสุสาน
มันเียบสนิทนไ้ยินเสียสัาไฟระพริบึ่ยัั
“ิๆ ิๆ ิๆ..”
อย่าไม่าระยะเพราะนับเผลอเอามือปัไปโนแนบัับอมัน้วยปิิริยาอัโนมัิเวลาใ
เานนี้ยัำพวมาลัยรถเอาไว้นแน่น
แถมยัฟุบหน้าอันีเผืออยู่บนพวมาลัย
้วยหัวใที่ำลัเ้นแรนแทบะไ้ยินเสียัอย่าึ้อในบรรยาาศอันเียบเียบเสมือนป่า้าแบบนี้
ปัน์ยันั่ัวสั่นันอยู่ในรถอย่าไม่ล้ายับัว
เพราะนแน่ใแล้วว่า่อนหน้านี้เพียเสี้ยววินาทีไ้มีใรบานวิ่เ้ามาัหน้ารถ
และเา็ไ้ับรถไปนนๆนั้นเ้าอย่าั ายหนุ่มใ้เวลาสบิสบใอยู่หลายนาที
่อนที่ะรีบเรียสิให้ลับืนมา และพยายาม่มวามหวาผวา
ในะที่ัสินใเปิประูรถลไปู
“ระ เราับรถนใรัน?” เาถามัวเอ
“เวลาึสันานี้
ถนนบนอยเปลี่ยวนานี้ยัมีใร?”
“ระ เรานใร?” น้ำเสียอันสั่นระริถามึ้นมา
สายาทัู้่ที่ำลัเบิว้าส่อแวววามหวาลัวและหวาผวาเอาไว้นเ็มเปี่ยม
แ่ในที่สุเ้าัว็ไ้พยายามฝืนวามลัวเหล่านั้นและ้าวเท้าลมาเพื่อสอส่ายสายามอหานที่นับรถน
และแล้วภาพอใรบานหรืออะไร็ปราอยู่ในสายาริๆ
“อ้า!”
ปัน์แผเสียร้อัลั่น้วยวามในสุี
ถึแม้นสภาพอใรนนี้ะมอเห็นไม่ัเนนั
เนื่อาในะนี้บรรยาาศรายรอบายำลัมืำสนิท
แ่ทว่าไฟหน้ารถที่เปิเอาไว้ไ้สาส่อลำแสไประทบลบนร่านั้นพอิบพอี
ายหนุ่มรีบ้าวเท้าไปหา้วยปิิริยาอัโนมัิเพื่อที่ะมอให้ั และาที่สายาอเาเห็นนั่น็ือ...ภาพอผู้หิสวมุสีาวนอนฟุบหน้าอยู่บนถนนรหน้ารถอนนี่เอ
“ะ นนริๆ” เาระล่ำระลัออมา
้วยหัวใที่ระุวูบหายไปาทรวอ้วย้ายในทันที
“ะ ายแล้วไหม?”
วินาทีนี้นอาวามใและวามหวาลัวำลัู่โมเ้ามา
ายหนุ่มยัรู้สึัาว่านที่เาับรถนเสียีวิแล้วไหม
และอย่าไม่รอ้าให้เสียเวลา เพราะสัาาอวามเป็นหมออเา
็ผลัันอารม์หวาลัวออไปาิใ และถลาเ้าไปหาร่าๆนั้นอย่ารวเร็ว
ปัน์ทรุัวลนั่พร้อมับเอื้อมมือไปว้าและพลิร่าอเหยื่อผู้เราะห์ร้ายผู้นี้ให้หายึ้นมา
หลัานั้น็ใ้มือับีพรอย่าำนา
ีพรอหิสาวนนี้ยัเ้นอย่าเป็นปิ
และสิ่ที่ทำให้ายหนุ่มถอนหายใอย่าโล่อ
‘ยะ ยัไม่าย’ เาเอ่ยในใ
่อนที่ะรีบอุ้มเธอึ้นรถอย่ารวเร็ว ะที่วิ่อ้อมมา้านนับอีรั้ ทันในั้นเา็สะุับอะไรบาอย่านแทบะล้ม
ปัน์รีบเพ่สายาไปมอ และแล้ว็เห็นระเป๋าเินทาใบนึปราอยู่ในสายา วินาทีนั้นเารีบว้าิมือมา
และวิ่มานั่ประำำแหน่นับ ่อนที่ะรีบออรถออไปอย่ารวเร็ว
พร้อมทั้ภาวนาในใไปลอทา
‘อย่าายนะ อย่าายนะ ไ้โปรอย่าเป็นอะไรนะ
เพราะเราไม่อยาลายเป็นาร่านายันั้นห้ามายนะ
ห้ามายอย่าเ็า’.......
“ปัๆ ปัๆ ปัๆ”
เสียเาะประูลีนิแห่หนึ่ัึ้นมาในยามเียบสัอเวลาประมาีสามว่า
ทำให้หมอนารรีบผวาลุึ้นมานั่ ้วยอาารหัวใเ้นแรนแทบะทะลุออมานออเพราะฝันร้าย
“ใรมาเอาป่านนี้?”
ายหนุ่มพยายามเรียสิสัมปัะลับืนมา ่อนที่ลุลมาาเีย
“ใร?”
เสียวาถามอีรั้อย่าไม่สบอารม์นััมาา้าใน
ส่วนนเาะ็รีบอบลับไปทันวัน
“เพื่อน ผมเอ ผมือปัน์”
“เปิประูเร็ว มีนบาเ็บมา้วยันับผม”
ายหนุ่มะเบ็เสียอบ้วยอาารหอบถี่ๆ
เพราะร่าอใรนนี้ยันอนสลบไสลอยู่ในอ้อมแนอน สิ้นำอบประโยนี้
ทันในั้นประูลีนิ็ถูเปิผัวะออมาอย่ารวเร็ว
“เฮ้ย! อะไร ปัน์ ใรบาเ็บ?” นารถามเสียั
พร้อมับถลาเ้ามาหาเพื่อนรัอย่ารวเร็ว และภาพที่เห็น็ือเพื่อนอนำลัยืนอยู่รประู้วยอาารหน้าี
หน้าาวเป็นไ่้ม ายหนุ่มรีบวาสายามอลไประับหน้าอ ็เห็นเาำลั้อนร่าอันอ่อนปวเปียอใรบานเอาไว้
ันั้นเาึรีบันประูให้เปิว้า เพื่อให้สะวับารแทรัวเ้ามา้านใน
“มา มา อุ้มเ้ามา”
“วาเลย วาบนเียนี่เลย”
แถมเายัอำนวยวามสะวให้เพื่อนรัอย่าเ็มที่ ส่วนอีฝ่าย็รีบวาร่าอเธอลามำบอเ่นัน
หลัานั้น็รวอาารโยารรวเ็ีพรอีที
“ีพรเ้นปิ” ายหนุ่มเยหน้ามาบอเพื่อน
ในะที่ใ้สอมือหาำแหน่ ึ่อาะมีอาาร้ำในหรือระูหั็เป็นไ้
แ่ทว่า็ไม่พบวามผิปิใๆ
“ระู็ไม่หั” ปัน์บอเพื่อน
และถอนหายใยาวในะที่ยับ และทรุัวนั่ลบนเ้าอี้ึ่วาอยู่ใล้เียผู้ป่วย
ส่วนนาร็รีบถลาเ้ามานิอบเีย และพิารานเ็บอย่าถี่ถ้วน
“เฮ้ย! ใรเพื่อน เธอือใร ุพบเธอที่ไหน
เิอะไรึ้น?” นารยิำถามเป็นุอย่าสสัย
พร้อมับ้าวมานั่ลบนเ้าอี้อีัว ส่วนอีฝ่ายพยายามวบุมสิให้ที่่อนที่ะอบ
“ผมำลัับรถึ้นอยมาที่นี่
แู่่ๆเธอนนี้็วิ่เ้ามาัหน้ารถเ้าอย่าั”
ายหนุ่มสบานารและอบำถาม
“อ๋อ! สรุปเธอวิ่มานรถสินะ
ไม่ใุ่ับรถไปนเธอ?” นารถาม
“ั้น..ถ้าเิเธอายึ้นมา ุ็ไม่ผิ
เพราะเธอันวิ่มานรถเอ” นารว่า แ่ปัน์ใ้สายา้อนเพื่อนทันที
“นับรถผิอยู่ี”
ายหนุ่มอบพลายมือึ้นมาพนม
“เพี้ย เพี้ย อย่าเป็นอะไรเลยนะ
อย่าายเลยนะ เพราะผมไม่อยา่านาย” ายหนุ่มภาวนา้วยสีหน้าแสวามเป็นัวล
“ีพรเ้นปิ ไม่มีร่อรอยบาแผลภายนอ” นารรายานเพื่อนเพื่อให้ลวามันล
“ูาภายนอไม่มีอาารอะไร แ่ว่า ็้อูอาารัน่อไป ถ้ารู้สึัวและอาเียน ็หมายวามว่าสมออาะถูระทบระเทือน” นารเอ็เป็นหมอ ันั้นเาึพูามวามำนาในารรัษานไ้มานานหลายปี พูบ็เินมาหาเพื่อนและใ้มือบไหล่เพื่อเป็นเิปลอบใ
“ป่ะ..ุไปนอนพั ส่วนเธอนนี้็โทรฯให้พยาบาลเุแ้วมาเฝ้าูอาาร” นารบอพร้อมับเินไปโทรศัพท์หาพยาบาลอลีนิทันที
“เฮ้อ!” ปัน์ผ่อนลมหายใยาวออมา้วยวามหนัอหนัใและัวลใอยู่ไม่หาย แ่็ลุไปยัอีห้อึ่ิับลีนิแห่นี้ามำแนะนำ
เมื่อเ้ามาถึห้อนอน ายหนุ่ม็รีบทรุัวนั่ลบนเีย่อนที่ะเอนายลนอน้วยอาารหัวใเ้นไม่เป็นส่ำ เพราะาวามแรอรถที่ประทะับเธอนนั้น เาแทบไม่อยาะเื่อว่าเธอะไม่เป็นอันรายใๆ
‘เธอเป็นใรันนะ ึป่านนี้แล้วยัะไปไหน?’ ายหนุ่มิในะที่ยแนึ้นมา่ายหน้าผาและหลับาลอย่า้าๆ
‘ถนนสายนั้นไม่มีบ้านใรเลยัหลัแล้วเธอเินมาาทิศไหนัน?’ ำถาม่าๆยัผุเ้ามาในสมออเาอย่าไม่หยุเพราะวามสสัย
‘ถ้าับูแล้วไม่มีีพร เราิว่าถูผีหลอแน่เลย’ ายหนุ่มิอย่าววนในใ แถมู่ๆ็เิอาารนลุนพอสยอเล้าึ้นมา
‘ึนานี้แล้วเธอยัะหิ้วระเป๋าไปไหน แล้วมีอะไรในระเป๋าใบนั้นัน?’ เาถามัวเอแ่แล้ว็ถอนหายใยาวออมาเพื่อระบายวามอึอัที่ำลัระอุอยู่้าใน
‘แ่ไม่ว่าเธอะเป็นใร ยัไ็ออย่าให้เป็นอะไรเลย เพี้ย สาธุ สาธุ’ ปัน์ภาวนาอีที่อนที่ะพยายาม่มาหลับล
ในยามนี้เสียถอนหายใยาวอเายัั่อไปอีัระยะ เพราะน้นเสียยัพลิัว้ายวาอยู่บนเียอย่าไม่มีทีท่าว่าะหลับลไ้ ะนี้บรรยาาศภายนอและภายในเ้าสู่โหมวามเียบสัอีรั้เพราะำลัะรุ่สาในอีไม่ี่ั่วโม้าหน้า แ่แล้วเมื่อวามเหนื่อยล้าวามอ่อนเพลียและวาม่วหาวเ้ามาู่โมึทำให้เาเอ็หลับสนิทลไปในที่สุ แถมยัหลับยาวมานถึเวลาเือบะเที่ยวัน
ายหนุ่มสะุ้ื่นึ้นมาอีรั้เพราะเสียโหวเหวโวยวายัอยู่หน้าห้อนอ เมื่อพยายามเรียสิลับืนมาอย่าเ็มที่ เาึลุึ้นมาเปิประู
“อะไรเพื่อน?” ายหนุ่มถามออมา้วยน้ำเสียัวเียอยู่อย่าไม่หาย ส่วนอีฝ่ายลับทำสีหน้าาื่นูมเหมือนมีไฟไหม้บ้านยัไยัั้น
นารยืนาเหลือาลานอยู่รหน้าห้อพร้อมทั้ระล่ำระลัรายานออมา และเมื่อสิ้นำรายานอเา เท่านั้นแหล่ะที่หัวใอปัน์ระุวูบหล่นหายไป้วยวามในหน้าีเผือ
“ห๊า!” ปัน์อุทานออมา้วยอาารแ้าอ่อนนแทบะหมเรี่ยวแรยืนไปในบัล.......
ความคิดเห็น