คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : คิดถึง ? ช่างกล้า
ลับมาาฝึยิธนู หม่านเหยียน ับพบว่ามีเทียบเิาราสำนัใหุ้หนูวนรารูหม่านเ้าร่วมานลอรบรอบวันราสมภพอ์รัทายาทในอีห้าวัน้าหน้า ฮูหยินหม่านสุแสนหนัใ ในเทียบเิยัไ้ระบุว่าให้หลานสาวรารูหม่านทำารแสถวายพระพรอ์รัทายาท้วยเ่นัน ใบหน้าท่านยายแสอาารว่าหนัใราล่าวบอหลานสาวออมาว่า
“ฟ่าเออร์
ยายหนัในัเ้าพึ่ฟื้นมาไม่นานแล้วะแสอันใไ้ัน
นี่เป็นารลั่นแล้ันรึไม่นี่!...”
“ท่านยาย
ท่านอย่าไ้หนัใเลยเ้า่ะ หลานพอเอาัวรอไ้ท่านอยูไปเ้า่ะ”ร่าบาล่าวออมาอย่าไม่รู้สึว่าหนัใแ่อย่าใ
ท่านยายึไ้ผ่อนลายวามัวลลไปหลายส่วนเ่นัน
“เ่นนั้น
ไปูุเสีย เพียห้าวันะัทันหรือไม่นี่ ยายหนัในัับเรื่อนี้”
“อันนี้ท่านยาย
ท่านอย่าไ้หนัใอีเลยเ้า่ะ หลานไม่ัใหม่หรอเ้า่ะสิ้นเปลือนั
เ่นนั้นหลานะไป้นอาภร์เ่าๆูเผื่อใ้ไ้เ้า่ะ”หม่านเหยียนล่าวพลาอัวไปพัผ่อน่อนนารู้สึเหน็เหนือยาาร้อมยิ่ธนู
ับาร้อปั้นหน้าปะทะฝีปาับอ์ายรอนั่นอี ในะที่เินออมา
เถาื่ออรัษ์เินามไม่ห่า หม่านหยียนหยุละทันหัน
“เอ่อ!...ว่าที่พระายา มีอันใรึไม่เ้าะ”อรัษ์ล่าวถามออมา หม่านเหยียนอบและยัถาม่อ้วยว่า
“มี!...พี่เถาื่อ ท่านอ๋อลับมาแล้วหรือไม่”
“ยัเ้า่ะ”เสียอรัษ์หิล่าวอบ
“มิใ่ว่าสิ้นพระนม์ีพไปแล้วรึนั่น!...”หม่านเหยียนล่าวึ้นมาลอยๆ
หาทว่า!
“ว่าที่พระายา
เหุใล่าวเ่นนี้ มิบัวร!มิบัวรเ้า่ะ!...” อรัษ์หินานัุ่เ่าลไป
ามริอยาลไปนอนิ้นายยัเบื้อล่า หาวาาว่าที่พระายาไปถึหูนายให่นไม่รู้ว่าะทรริ้วมาน้อยเพียใ
“อันใไม่บัวร
้าเห็นเียบหายไปนาน ถาม้วยวามเป็นห่วหรอนะ เ้ายับอมิบัวร ลุึ้นมาเถิพี่เถาื่อ”อรัษ์หิลุึ้นมาอย่าำใ
หม่านหยียนวาเท้านำหน้าอรัษ์ับสาวใ้่อไป
พลาส่ายหน้าอย่าระอาในท่าทีออรัษ์นั่น ใยอ่อนไหวัน่ายเ่นนี้
เพียใล้วันานเ้ามา
ท่าทีอหม่านเหยียนยัเป็นปิทั่วไป ผิับุหนูสุลอื่นโยสิ้นเิ ที่ออไปับ่ายื้อ้าวอันมามาย
โยเพาะเรื่อายและเรื่อประับ ท่านยายนใึไ้ล่าวถามออมาว่า
“ฟ่าเออร์
หลานไม่ไปับ่ายื้อ้าวอมาประับายบ้ารึ เินทออเรามีมามาย”
“ท่านยาย
เรื่อประับอท่านแม่และท่านยายมีมามาย หลานอยืมใ้่อนไม่อยาสิ้นเปลือเ้า่ะ”อรัษ์หิลี่ยิ้มมุมปาเพียเบา
ว่าที่พระายาน่าแ่าาสรีอื่นเสียริ
วัน่อนเ้าไปยัร้าน้าในเมือุหนูทั้หลายมาับ่ายื้อหาเรื่อประับผ้าแพรไหมัน
่าับว่าที่พระายา
นาับเ้าร้านเรื่อเียน หอบเอา้าวอมามายล้วนเป็นเรื่อวาเียนทั้สิ้น
ไม่เ้าใเสียริ
ภายในเมือหลวประับประาไป้วยสีสัน
ถวายพรัยแ่อ์รัทายาทันอย่าึั ปีนี้พระนม์พรรษายี่สิบหันษา ยัไม่แ่ั้พระายาเอและพระายารอ
ุหนูระูลให่ทั้หลาย่าหมายปอ้อาเป็นมัน
หม่านเหยียน่อนอในใ อันใันอ์รัทายาทเริรอยามท่านอาท่านรึนั่น! มีเพียอนุไว้อยอุ่นเียมามายเ่นัน ่าสั่สอนันไ้ียิ่อาหลานนี่
*************************
รั้นถึวันาน
สุลหม่านเรียมรถม้าออเินไปยัเพระราานในานเลี้ย หาทว่า่อนออเินทา
รถม้าำหนัเทียนเหมินับมาอเทียบ้านหน้าวนสุลหม่าน
เพียรู่ม่านไหมถูแหวออมาารถม้า
ร่าสูส่าอาภร์สีรามปีลายพยั์น่าเรามลมายืนยัเบื้อล่ารถม้าหน้าวนสุลหม่าน
ให้แื่นลนลานันทั้วน
เหล่าอรัษ์่า้อมารถวายพระพรันถ้วนหน้า
รารูหม่าน้อออมารับเส็อาันุะยศศัิ์สูส่อย่าไม่ไ้รับเิ
พร้อมทั้ฮูหยินหม่านนาพึ่่วยหลานสาวแ่ายอย่าทุลัทุเล ราวับับลูลิให้นั่นิ่ๆเ่นนั้น
“ถวายพระพรเี้ยนอ๋อพะยะะ”รารูหม่านล่าวถวายพระพรออมา
“ถวายพระพรเี้ยนอ๋อเพะ
เอ่อ!...ไม่ทราบว่าท่านอ๋อะเส็มาวนสุลหม่านไม่ไ้เรียมรับเส็้ออประทานอภัยเพะ”หม่านฮูหยินทูลออมาเสียเบา
ราวับหวั่นเรโทษอาา
“ามสบายเปิ่นหวามารับู่หมั้น
นาแ่ายเรียบร้อยแล้วหรือไม่ฮูหยินหม่าน”
เี้ยนอ๋อเรียานนาเป็นเพียู่หมั้นนั้นแน่แท้
้วยอหมั้นหมายไ้ถูส่มา่อนหน้าแล้ว
เ่นนั้นหม่านเหยียนึเป็นพระู่หมั้นโยปริยายไป
“เสร็เรียบร้อยแล้วเพะ”หม่านฮูหยินล่าวอบออมา
ทุสายามอไปยัร่าสรีุสีเียวอ่อนนวลา
ายระโปร้านล่าพลิ้วไหว ลวลายายผ้าสวยาม้วยลายอเหมยสามแปลา
ราเยื้อายราวับมีอไม้โปรยามทุย่า้าว ายแนเสื้อับรัรูปไม่รุ่มร่าม
มีเพียเสื้อลุมไหล่สีาวสะอ้าน มีอเหมยลอแนวพาผ่านราวับนำ้นเหมยมาปัลไปทั่วผืนผ้า
ราเยื้อย่าอาภร์ทั่วร่านั้นพลิ้วไหว เรื่อนผมเล้ามวยไว้พอาม
ไม่ไ้แ่เรื่อประับใมา ให้มีเพียปิ่นอเหมยเพียิ้นเียวเ้าันับอาภร์ที่นาสวมให่
หาทว่าทุอย่าบนเรือนร่ารุีผู้นี้ับลัวอย่าเหมาะเาะ เี้ยนอ๋อะลึมอเพียรู่พลันไ้สินเมื่อไ้ยินเสียนาล่าวออมา
“ถวายพระพรท่านอ๋อ
เส็มาทำไมันเพะ”ล่าวถวายพระพรเพียอย่าเียวไม่พอ
หม่านเหยียนอถามามใ่ออีประโย ท่านยายยืนอยู่ใล้พลันะลึ้าไปับประโยวาาหลานสาว
อรัษ์เถาื่อ้มหน้าุพร้อมับลนัุ่เ่า พลันถวายพระพรนายออมา
“ถวายพระพร
ท่านอ๋อเพะ”เสียอรัษ์หิล่าวถวายพระพรออมา
ึสิเี้ยนอ๋อทันที
“เอ่อ!...ไปเถิ เปิ่นหวามารับู่หมั้นไปาน้วยัน” ร่าสูรับสั่เสียเย็นออมารารู้สึัว
หม่านเหยียนลอบมอหน้าอรัษ์หิ้าาย พลาล่าวึ้นมาเห็นนายันัุ่เ่าเ่นนั้น
“พี่เถาื่อ
เ้า็ลุึ้นมาเสีย อย่าลืมอที่้าสั่้วยเล่า”อรัษ์หิยันัุ่เ่าอยู่เ่นนั้น
วบนท่านอ๋อรับสั่
“เถาื่อ
ลุึ้นมา ไม่ใ่วามผิอเ้าแ่เป็นวามผินาเอ”รับสั่เสียน้ำเสียเย็นเยียบออมาอีหน
หม่านเหยียนล่าวถามลับไป น้ำเสียไม่เบาเท่าใ
“อ้าว!...ท่านอ๋อหม่อมันผิอันใเพะ”ล่าวพลานาทำหน้าเหรอหราราวับว่าันเสียเ็มประาเ่นนั้น
“ท่านอ๋อเป็นหม่อมันเอที่สอนมารยาทหลานสาวไม่ีพอ
อทรอภัยเถิเพะ”หม่านฮูหยินล่าวออมา
นารู้ว่าหลานสาวล่าววาาล่วเินเี้ยนอ๋อออมา
“ท่านยาย
หลานเพียถามท่านอ๋อะมาทำอันใเรว่าท่านอ๋ออาเสียเวลาาน
ถ้าเ่นนั้น่อไปหลานไม่ล่าวอันใแล้วเ้า่ะ” หม่านเหยียนทำหน้า้ำอออไป
ราวับเ็น้อยถูัใเ่นนั้น เี้ยนอ๋อลอบยิ้มในหน้าพลา่อนอาารบันไว้
พลันรับสั่ออมาว่า
“เอาเถิเปิ่นหวามารับเ้าแล้ว
ะไล่ลับไปหรืออย่าไร”ผู้เป็นให่ยอมอ่อน้อให้
หาไม่เ่นนั้นเห็นที้อถูนาพยศใส่มาว่านี้แน่
เรรารูหม่านและท่านยายนาอาเป็นลมไปะยิ่ลำบา ไม่รู้ฤทธิ์เหลานสาวนระมัว่านาแสบสันเพียใ
สาวใ้และอรัษ์ประอหม่านเหยียนึ้นรถม้าันให่ไป
ท่านอ๋อเส็ามเ้ามา ร่าสูประทับนุ่ลไปฝั่ร้ามหม่านเหยียน
สายามปราบลอบมอใบหน้านาอีหน หม่านทำเป็นไม่รู้ ยันั่นิ่ไม่ยอมล่าววาาอันใ
นเป็นให่อยาับนามาสั่สอนเสียบ้าที่บัอาเยาใส่นเ่นนี้
“เ้าไม่ีใหรืออย่าไร
ว่าที่พระสวามีลับมาเ่นนี้”
“หม่อมัน้ออบเ่นใ
ถึะไม่ัพระทัยท่านอ๋อ”
“อบามวามรู้สึอย่าไรเล่า”
“ไม่ยินีเพะ”
ร่าสูสุนปัาับสรีบ้าเบื้อหน้าน
พลันถอนใออมาอย่าเหนื่อยใน
“ท่านอ๋อบอให้อบามใหม่อมัน็ไ้อบไปแล้ว
ท่านหนัใอันใถึไ้ถอนพระทัยเพะ”อบลับไปล้ายวนโทสะผู้เป็นให่
“เปิ่นหวาสู้รีบเร่ลับเพื่อมาพบเ้า
แ่เ้าับอบว่าไม่อยาพบ เ่นนี้เปิ่นหวาวรีใหรือเสียใัน”
“ท่านอ๋อ
ล่าวามริเลย หม่อมันว่าท่านไปหลอเ็น้อยอมมือเถิ
ท่านรับสั่ว่าอยาพบหม่อมันท่านอยาพบ้วยสาเหุใัน”
“ิถึ! เ้าัวโ่ม”รับสั่สุระเสียทุ้มอ่อน สายามปราบมอาบไปยัวาลมโอสรีเบื้อหน้า
หม่านเหยียนเบ้หน้ามอบนเล็น้อยพลอยล่าวว่า
“ิถึ! ล้ารับสั่เสียริฮึ!” นาล่าวพึมพำเสียเบาออไป
สายาับมอบนราวล่าวับเพานรถม้าเ่นนั้น นเป็นให่โน้มใบหน้าเ้าหา
สายามปราบยัับ้อไม่วาา นา้อผะใบหน้าหนีห่าออมาเล็น้อย หาทว่าเรื่อประับบนศรีษะ
ับนผนัรถม้าำ้อถอยห่าไ้เพียเท่านั้น
“เ้าัวโ่มไม่เื่อหรืออย่าไร
้อพิสูน์้วยหรือไม่”?
“มะ!...ไม่้อเพะหม่อมันไม่อยาพิสูน์”ใบหน้ามยัโน้มเ้าหา ห่าันเพียฝ่ามือั้น ลมหายใร้อนเป่ารวหน้าามแล้มเบื้อหน้า
หม่านเหยียน้อแสร้หลับาล หนีสายามล้าที่มอสบวานาในระยะประิ
เวลานี้เพียยามเว่ย[13.00-14.59น.]เท่านั้นแสะวันยัส่อสว่าเิ้าลอผ่านเ้ามายั่อหน้า่ารถม้าที่เปิรับลมไว้
นหลับาลไม่รู้ว่าแสะวันที่ลอผ่านเ้ามา พาผ่านเสี้ยวหน้านา ามราวับภาพฝัน
แ้มอิ่มึ้นริ้วสีาระเรื่อหวาน นายาวอนยับไหวราวับปีผีเสื้อแสนสวย
เมื่อสุห้ามใ
ริมฝีปาอุ่นนเือบร้อนประทับลมายัหน้าผานูนสวยเพียเบา
เพียรู่ละถอนออมา หม่านเหยียนนั่ะลึแ็้าในท่าเิม รั้นสัมผัสไ้ว่า นผู้นั้นน่าะละถอนใบหน้าออห่าไปแล้ว
วาลมโับเปิมอทีละ้าออมา
พลัน!...้อเบิว้าออมาราริมฝีปาร้อนพร้อมมูโ่ประทับลไปยัแ้มนุ่มนิ่มอนาอย่าอุอา
วาลมโเบิว้า้าไว้พร้อมับลั้นลมหายใไปั่วรู่ นัวให่ละถอนใบหน้าห่า
พลารับสั่ออมา
“หึ!ๆ เห็นรึไม่ว่าเปิ่นหวาิถึมาเพียใ”
วาลมโมอ้อนส่ให้ พลันเ็บลืนน้ำลายลไปอึให่
พลาิในใ นผู้นี้เป็นราย่อในามา เห็นที้อห่าไว้ให้มา
่าอันรายไม่ี่อใเป็นอย่ายิ่ แม้ะ้อแ่เ้าวนอ๋อในภายหน้า
หาทว่านาั้มั่นะ้อหย่าให้ไ้ นาไม่อยาใ้สามีร่วมับสรีใ
เ่นนั้นนา้อใแ็เ้าไว้ นั้ปิธานไว้ว่าะไม่แบ่สามีับผู้ใแน่
ความคิดเห็น