The vampire

ลำดับตอนที่ #5 : ที่แห่งการเริ่มต้น... 100%

            
                โบ เดินต่อไปใน ทางเดินออกนอกคอนโดด้วย ใจที่สับสน     

   ทั้ง งงงวยกับคำพูดของตากวนประสาท    และรู้สึกผิดกับปีเตอร์


      "เราพูดกับปีเตอร์แรงเกินไปรึไงนะ   -- -   แล้วไอที่เรา ในตอนนี้เปลี่ยนไปมากมันหมายความ ว่าอะไร   "    โบคิดในใจ ท่าทางเหม่อลอย

   ในใจของโบผุดคิดเรื่องจ่างๆ มากมาย เช่นนี้ ทุกๆ ครั้งที่ เดิน     

โบเดิน เรื่อยๆ อย่างไร้ จุดหมาย  เพราะแค่เพียงอยากเดินไปเรื่อยๆ ก็เท่านั้น บรรยากาศตอนนี้ ช่างหนาวเหน็บมาก 

กว่าที่โบจะทันรู้สึกตัว เธอก็เข้าใจว่าเธอต้องเดิน ออกจากคอนโดมาไกลพอสมควร

เพราะสถานที่นี้ช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย

  "ที่ไหนเนี่ย   โห นี่เราบ้ามาไกลขนาดนี้เลยรึงัยนะ " โบรำพึงกับตัวเอง  ก่อนที่ จะหันหลังเดินกลับ


                     และ แล้ว เธอก็รู้สึก    เหมือนสติของเธอค่อยๆ ลดลงๆ  การเดินต่อไปของเธอเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่ตัวเธิเองเป็นผู้ควบคุม

 เหมือนขาของเธอ พาเธอเดินต่อๆ ไป ซึ่งเธอแค่ได้แต่ทำตามเท่านั้น.....     สติของโบที่ลดลงนั้น ทำให้เทอ เหมือนกับว่า ครึ่งกลับครึ่งตึ่น    
 
        ทางรอบข้างที่โบสามารถมองเห็นนั้น เป็น เหมือนกับว่า มีกระจกขาวขุ่น  บังเอาไว้     เส้นทางด้านหน้าเป็นเช่นใดนั้นโบ ไม่อาจทราบได้


              ไม่ช้า เท้าของโบ ก็ มาหยุด อยู่ที่ที่หนึ่ง  โบ ยังคงรู้สึกสับสน และไม่อาจ ตั้งสติ ได้เช่นเดิม     โบ ไม่รู้ว่า เวลานั้นผ่านไปนานเท่า ใด ......  

              โบเริ่ม รู้สึกกลัว และ ไม่เข้า ใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

  ครู่นั้นเอง โบ รู้สึกว่า ตนเองมอง ภาพ ด้านข้างได้ชัดยิ่งขึ้น แต่โบ ก็ยัง คงไม่หายวิงเวียนสักเท่าใด    โบใช้ความพยายามส่ายหัว ไปมาสอง สามครั้ง พร้อมกับขยี้ตา       ภาพตรงหน้าของเธอนั้นเริ่ม ชัดขึ้นเรื่อยๆ 

              
              รอบข้าง เป็นคล้าย กับสถาณที่โบราณที่ดูผุ พัง    มีบ่อน้ำเล็กๆ อยู่ด้าน ข้าง   ภายหน้านั้น เป็นเหมือน ศาลเจ้า เก่าๆ ที่ยัง ไม่ได้ บูรณะ

                  
                "ที่ไหน ล่ะเนี่ย " โบรำพึงเบาๆ กับ ตัว เองขณะที่มองไปยัง   หลังคาสีแดง แก่ ของ ศาลเจ้า     ในใจเธอนึกอยากที่จะตระโกนออกไป       แต่ความรู้สึกในตอนนี้นั้น กลับ กลัว จนแทบไม่มีเสียงออก
 
     "ยังกับจะมีผีสิงยังงั้นหละ"  โบคิดในใจ        ขณะที่เดินไปที่ริมบ่อน้ำ "เรื่อง บ้าอะไรเนี่ย"    "กรี๊ดดดดดดดดดดด"   โบร้องและรีบวิ่งออกจากข้างบ่อน้ำมาทันที เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่าง จับต้อง แขนของเธอ โบรู้สึกทั้งตกใจ ปนกับรู้สึกคลื่นไส้ ที่เกิดขึ้นโดยไร้สาเหตุ ในใจของโบ ทั้ง อยากรู้และกลัวมาก 

     "หนีไม่พ้นแล้ว นี่ " โบคิดในใจ และ สูดลมหายใจเข้า ก่อนที่จะตัดสินใจเผชิญหน้ากับสิ่งตรงข้าม

   " โธ่ รากไม้นี่นา "  โบ  สบถเบาๆ อย่างอารมณ์เสีย เมื่อหันไปมอง  

           แม้ ว่าโบรู้ว่า เมื่อกี้เป็นเพียงรากไม้  แต่มันก็ทำให้โบเสียขวัญไม่น้อยเลย

    โบตัดสิน ใจเดินต่อไป

         "ยังไงก็ต้องมีถนนบ้างล่ะ " โบปลอบใจตัวเอง ขณะที่เดิน ต่อไปอย่างใจสั่น สายตาของโบกวาดมองไปรอบ ๆ ทางอย่างระแวดระวัง      โบเดินเป็นทางตรงต่อไปเรื่อยๆ  หลายครั้ง   จรเธอรูสึกเอะใจ เพราะเส้นทางที่เธอเดินไปนั้น เหมือนกับเดิน วนกลับมาที่เดิม
 
              โบมาหยุดอยู่ที่หน้าศาลเจ้า  น้ำตาของโบเริ่มไหลริน ออกจากดวงตา

    "เรื่องบ้าอะไรเนี่ย "   โบสะอื้น    " ฉันอยากตื่นแล้ว "    ใจนึงของโบยังคงปลอย ว่ารี่เปนเพียงแค่ความฝันเท่านั้น




        "มีใครอยู่มั้ย คะ  " โบตัดสินใจตะโกนออกไป   แต่กลับมีเพียง เสียงก้องสะท้อน ของตัว เองกลับมาเท่านั้น  โบยิ่ง ใจเสีย 

             โบตัดสินใจที่จะเดิน ออกไปหาถนนอีกครั้ง    ครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกอย่างก็ซ้ำเก่า  โบ จึงเดินกลับมาที่ศาลเจ้าอีกครั้ง และ คิดอย่างมีความหวังอีกว่า ภายในศาลเข้าอาจมีทางที่เธอจะออกไปได้    เธอ จึงเดินเข้าไป



     "มีศพซ่อนอยู่มั้ย เนี่ย"  โบคิดในใจ        ขณะที่เดินเข้าไป   เธอเดินต่อเข้ามาเรื่อยๆ   ถึงด้านในสุดของศาลเจ้า  ด้านในน่ากลัวเหมือนกับว่าจะมีผีโผล่มาได้ทุกเมื่อ       โบเดินต่อไปอย่างระแวดระวังตัวเอง   ภายในศาลเจ้า นั้น กำแพงมีสีเหมือนเปลิอกไข่ไก่ที่ถูกทิ้งมานาน  หลังคาด้านบนเป็นสีแดงสดผิดจากด้านนอก  โบเองก็นึกแปลกใจกับเรื่องนี้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทบทวนมากนัก 

หลังจากนั้นโบก็เดิน ไปที่กำแพงด้าน นึงของศาลเจ้า ราวกับถูกจ้องมนตร์สกด  โบ ยกมือขึ้น จับกำแพงนั้น

          ดูภาพนอกเหมือนกับกำแพง ธรรมดา แต่  รอยแยกของอิฐนั้น ดูเหมือนว่าเป็น ประตูไม่ผิดเพี้ยน     

          ใจหนึ่งของโบนั้นรู้สึกกลัว อยาก จะ กลับไป แต่อีกใจก็เต็มเปี่ยมด้วยความอยาก รู้อยากเห็น    เธอ จึงยืนนิ่ง ๆ   เพื่อตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง

         " มาถึงนี่แล้ว จะกลับไปก็ไม่ได้ นี่ มัน อาจเป็นทางออกก็ได้" โบพูดเบาๆ พลาง พยายาม จะ แงะอิฐให้เปิดออก      แค่เมื่อเธอพนานามจะแงะนั้น  ดูเหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้า ไหลผ่าน รอบๆ บริเวณนั้น  ทำให้ โบ ต้อง ชักมือออก มาด้วยความตกใจ


         ณ ตอนนั้น ได้มี ลมพัดมาอย่างแรง       พร้อมกับเสียงของ ชาย ที่ฟังดูไม่คุ้น หู  ก้องสะท้อนภายในศาลเจ้า      "เจ้า ในตอนนี้ ยังไม่คู่ควรพอ"    สิ้นเสียงนั้นโบ ภาพตรงหน้าของโบ ก็ค่อยๆ มืดลง เหมือนกับ สติ ที่ลดเลือนไปพร้อม กัน ดวงตา ของเธอค่อยๆ ปิดลง และ ล้มลงในที่สุด

                                +++++++++++                  ++++++++



     " โบ "  เสียง ชายหนุ่มพูดเบาๆ   

    "เห็นมั้ย ตื่นแล้ว "   เสียงของหญิงสาว ดังขึ้น

       โบ ค่อยๆ ลืม ตาขึ้น   แต่เธอเห็นเพียงแค่ เงา ลางๆ ของ คนสองคนเท่านั้น  โบ ค่อยๆ กระพริบตาถี่ขึ้น   จนเห็น หน้าของคนทั้ง สองได้ชัดเจน

            "ปีเตอร์ ทาน่า " โบ ค่อย ลุกขึ้น  มอง คนทั้งสอง

           "เป็น อะไรรึป่าว " ปีเตอร์ถาม 

           โบ สั่น หัว      " แล้ว ฉัน มาอยู่--- ปีเตอร์"    ปีเตอร์ลุกขึ้น และเดิน ออกไปจากห้องของทาน่าทันที 

           " ไปไหนหรอ "     ทาน่าถาม แต่ไม่ได้รับ คำตอบใดๆ   จากชายหนุ่มทั้ง สิ้น

           " โกรธ กันหรอ " ทาน่าพูด

           โบเงียบ  

           " อ้อ เธอ น่ะไปซื้อ สร้อยนี่มาเหรอเมื่อคืน  " ทสน่ากล่าว พลางยื่น สร้อย ให้

   โบ ถือ มัน และ พิจารณา อย่างละเอียดละออ     สร้อย ที่ตัวสร้อยเป็น เชือกสีดำ ที่ห้อยอยู่ตรงกลางเป็น ขวด ใบเล็กๆ ที่มีฝาสีเงิน ที่มีลอบสลักเป็นรูปปีกนก

           "เนี่ย ฉันเห็นเธอกำไว้ ตลอดเลย กว่า จะดึงออกจาก มือเธอได้ น่ะ ยากมากเลย"  ทาน่า กล่าว

    "ฉัน  สร้อย นี่ ---"  


                        ----------------------------------------------       

    


      
         

           

               





    

           


<