คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การกลับมา 1
“คุณหนู เช้าแล้วววจ้า” พ่อบ้านวัยสามสิบร้องเรียก
“อาหารเช้าพร้อมแล้ว จะลงมาหรือให้ยกไปให้ดีจ๊า”
....
..
.
“เดี๋ยว ลงไปค่ะ” ฟิโอ ตอบเสียงง่วงๆ
เห้อ เรื่องเมื่อคืนนี่วุ่นวายชะมัด ไม่ได้ออกกำลังซะนานเลยเรา......
ฟิโอคิดในใจ พลางลุกขึ้นจากเตียงนอนไซส์คิง สีดำสนิท และเดินลุกไปสู่ห้องน้ำในตัวห้อง
“วันนี้แล้วสินะ ที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมา....” เด็กสาวเอ่ยลอยๆ พลางเปิดก๊อกน้ำ และล้างหน้า
“กลับมาครั้งนี้คงไม่ได้มาเยี่ยมปกติสินะ…” เด็กสาวผมไพลิน พูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน
คนสองคนนั่นคงเป็นพวกไลท์ มาเล่นงานเราทำไมกันนะ.....
...
.
.
“ฟิโอจางงงงงงงงง เสร็จรึยังเดะไปเรียนสายนะจ๊า” พ่อบ้านตะโกนเรียกอีกครั้ง
“ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้”
.....
..
.
..
.
เอี๊ยดดดดด.......
เสียงรถเฟอรารี่สีดำเบรกเมื่อถึงหน้าโรงเรียนเอกชนชื่อดัง
คนรถวัยกลางคนรีบกุลีกุจอวิ่งมาเปิดประตูรถให้คุณหนูของเขา
“ขอบคุณค่ะ” ฟิโอกล่าวพลางยิ้มหวานให้
วันนี้ก็เป็นวันปกติเหมือนกับทุกวัน ตื่นนอน กินข้าว มาโรงเรียน เดินขึ้นห้องเรียน ทว่า.......
“นี่ เธอน่ะ ชื่อฟิโอใช่มั้ย” เสียงชายหนุ่มร้องเรียกเด็กสาวผมไพลินจากด้านหลัง
“มีอะไร อ้อนายโค” ฟิโอร้อง และมองชายหนุ่มรูปงามด้วยสีหน้าบูดบึ้งโดยทันที
“อุส่ามาทักชั้น ชั้นว่าจะคิดบัญชีกับนายพอดี บังอาจทิ้งเพื่อนฉันไปหาผู้หญิงอื่น!” ฟิโอตวาดใส่
โคเลิกคิ้วสูงทันที และหันมามองด้วยสีหน้าดูถูก “อ้าวยังไม่รุเรื่องสินะ ชั้นก็ต้องทำแบบนั้นมันเป็นหน้าที่น่ะ”
“หน้าที่????? อ๋อเพิ่งจะรู้ว่าการทิ้งผู้หญิงนี่เป็นหน้าที่ คนเลว!!!!” ฟิโอด่าทอเสียงดังจนนักเรียนที่อยุ่โดยรอบต้องหันมามอง
“นี่เธอ กล้าดียังไงมาว่าคุณชายหะ!” ชายหนุ่มผมขาวชี้ฟูไม่เป็นทรงวิ่งตรงเข้ามาทันที ฟิโอหน้าเป็นสีแดงก่ำด้วยความเดือดดาล และกำลังจะแหว ใส่ชายตรงหน้า แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อสังเกตเหน หญิงสาวที่เดินเข้ามา
“โค ขอโทษแทนฟิโอด้วยนะคะ” เด็กสาวเอ่ย เบาๆ
“รุคิ ไปขอโทษมันทำไมผู้ชายเฮงซวย..” ฟิโอกำลังจะด่าทอ แต่ใบหน้าของรุคิกับเป็นสีแดงก่ำ และดวงตารื้นน้ำตาขึ้นมาทันที “พอเถอะฟิโอ ฉันน่ะ ฉันผิดเอง ฮึก.” เด็กสาวพูดเบาๆพลางสะอื้น และวิ่งออกไปจากคนทั้งสามทันที
“รอเดี๋ยว รุคิ จะไปไหน” ฟิโอร้องกำลังจะวิ่งตามเพื่อนสาว แต่กลับถูกรั้งต้นแขนไว้ และกระชากแขนให้เข้ามาใกล้พอที่จะกระซิบได้
“เธอนะ เมื่อคืนเล่นงานไว้เยอะเลยนี่ หึหึ” โคกระซิบที่ข้างหูฟิโอเบาๆ
“นี่นายเป็นใครกันแน่!” ฟิโอดิ้นจนหลุด และหันไปถาม แต่โคกลับหันหลังและเดินจากไปแล้ว.......
...อะไรกันนะ เรื่องทั้งหมดนี่ หรือว่านายนี่รู้ว่าเราเปนใคร แล้วนายเป็นใครกันแน่ โค.....
“ฟิโอเหม่ออะไรของเธอน่ะ”
ฮารุร้องทักเพื่อนสาวของตนเอง
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก นี่วันนี้ชั้นต้องลาครึ่งวันนะ พ่อกับแม่กลับมาจากอิตาลีน่ะ” ฟิโอบอกกับเพื่อนทั้งสอง
“จิงหรอ อยากเหนพ่อกับแม่เธอจังเลย เห็นว่ามีพี่ชายด้วยนี่ หล่อป่าวอะ” ฮารุตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“พี่อะหรอ กลับมาด้วยรึเปล่าก็ไม่รุอะ”
รุคิยิ้มให้เพื่อนทั้งสองพลางถอนหายใจ “จะมีแฟนก็อย่าทำให้เค้าเสียใจล่ะ มันเปนเวรเปนกรรม เห้อ”
“โธ่ ชั้นก็แค่ถามฟิโอเฉยๆน่ารุคิ เธอก็......”
“นี่พวกเธอน่ะ ตั้งใจเรียนหน่อยได้มั้ย!” อาจารย์สอนวิชาคณิตตวาดใส่ กลุ่มเด็กสาวสามคนที่นั่งจับกลุ่มคุยกันหลังห้อง
...........
....
...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดบอกเวลาพักเที่ยงได้ดังขึ้น
“ทุกคนกลับบ้านและนะ” ฟิโอกล่าวลาเพื่อน และลุกเดินออกจากชั้นเรียน สีหน้าของเธอนั้นนิ่งเรียบ ยากแก่การคาดเดาอารมณ์ ไม่ได้ดูดีอกดีใจที่ พ่อกับแม่กลับมาเสียเลย
รถเฟอรารี่สีดำ จอดที่หน้าประตูโรงเรียนเหมือนอย่างเคย ฟิโอเดินขึ้นรถโดยมีคนรถ โค้งให้อย่างสุภาพ แต่แล้วสายตาของเธอก็สังเกตเหน ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ร่างกายสูงโปร่ง หล่อเหลา .... โค .... กำลังมองเธอลงมาจากหน้าต่างชั้นเรียน และยิ้มให้อย่างมีเลศนัย ฟิโอรีบชี้หน้า และ พูดเบาๆให้โคอ่านปากได้ว่า “โรคจิต”
โค ยิ้มเย้ยหยัน และรถเฟอรารี่สีดำก็ขับออกจากหน้าประตูโรงเรียน
ความคิดเห็น