ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สัจธรรม และความรัก
เวลาที่ผ่านพ้น... กับการรอคอยที่แสนนาน...
เคโกะ...ได้ไปถึงจีนที่ที่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเธอเคยอยู่ เธอต้องมาฝึกวิชา
ปราบปีศาจกับคุณย่าของเธอ
****ถ้าร้ก...ต้องมีน้ำตาก็อย่ารัก...อย่าเสียนำตาเพราะผู้ชาย... จะทำให้หมดฤทธิ์ วิชาที่เธอฝึกทุกอย่าง จะสูญสิ้น.. ปีศาจคือศัตรูมิใช่มิตร*******
นี่คือสัจธรรมของทายาทตระกูลหลินที่ต้องจดจำ...
เวลาผ่านไปการฝึกเสร็จสมบูรณ์ เคโกะไม่เด็กธรรมดาไรความสามารถอีกต่อ
ไป... ตอนนี้เธอมีหน้าที่สืบทอดวงศ์ตระกูลที่สืบทอดมายาวนานของเธอ...ไม่นานเธอ
ก็จะได้กลับไปญี่ปุ่นไปหาคนที่เฝ้ารอคอยมานานแสนนาน...ว่าแล้วเธอก็ลาจากคุณ
ย่าไปอยู่คอยปราบปีศาจที่ญี่ปุ่น...
กล่าวกลับถึงเคนทัดสึยะ...บัดนี้เขาได้โตเป็นหนุ่มหน้าตาดี ทุกๆวันเขาจะฝึก
ดาบกับพ่อ จนพ่อยกทวนสีเงินสวยงามไว้เป็นอาวุธประจำตัว "ขอบคุณ
ครับท่านพ่อ..."ทัดสึยะพูดพลางพินิจพิจารณา ทวนอันงามที่อยู่ในมือ..."ไม่เป็นไร
หรอกลูก ปีศาจอย่างเราน่ะควรมีอาวุธไว้ประจำตัวบ้าง..." พ่อผู้ซึ่งเป็นปีศาจ
รูปงามกล่าว..."แล้วเจ้ามีคนรักรึยังล่ะทัดสึยะ" ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างอ่อนโยน "อืมผม
ไม่แน่ใจว่าเขาจะชอบผมไหม แต่ผมก็ชอบเค้านิดๆ แต่...เค้าเป็นมนุษย์ครับพ่อ..."
ทัดสึยะกล่าว ผู้เป็นพ่อรีบกล่าวตัดคำ "มันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าเค้ารับลูกได้
ลูกก็เพียงบอกความจริงกับเค้าซะ" ผู้เป็นพ่อกล่าวซ้ำ.. "ครับท่านพ่อ" ทัดสึยะรับคำ
เคโกะ...ได้ไปถึงจีนที่ที่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเธอเคยอยู่ เธอต้องมาฝึกวิชา
ปราบปีศาจกับคุณย่าของเธอ
****ถ้าร้ก...ต้องมีน้ำตาก็อย่ารัก...อย่าเสียนำตาเพราะผู้ชาย... จะทำให้หมดฤทธิ์ วิชาที่เธอฝึกทุกอย่าง จะสูญสิ้น.. ปีศาจคือศัตรูมิใช่มิตร*******
นี่คือสัจธรรมของทายาทตระกูลหลินที่ต้องจดจำ...
เวลาผ่านไปการฝึกเสร็จสมบูรณ์ เคโกะไม่เด็กธรรมดาไรความสามารถอีกต่อ
ไป... ตอนนี้เธอมีหน้าที่สืบทอดวงศ์ตระกูลที่สืบทอดมายาวนานของเธอ...ไม่นานเธอ
ก็จะได้กลับไปญี่ปุ่นไปหาคนที่เฝ้ารอคอยมานานแสนนาน...ว่าแล้วเธอก็ลาจากคุณ
ย่าไปอยู่คอยปราบปีศาจที่ญี่ปุ่น...
กล่าวกลับถึงเคนทัดสึยะ...บัดนี้เขาได้โตเป็นหนุ่มหน้าตาดี ทุกๆวันเขาจะฝึก
ดาบกับพ่อ จนพ่อยกทวนสีเงินสวยงามไว้เป็นอาวุธประจำตัว "ขอบคุณ
ครับท่านพ่อ..."ทัดสึยะพูดพลางพินิจพิจารณา ทวนอันงามที่อยู่ในมือ..."ไม่เป็นไร
หรอกลูก ปีศาจอย่างเราน่ะควรมีอาวุธไว้ประจำตัวบ้าง..." พ่อผู้ซึ่งเป็นปีศาจ
รูปงามกล่าว..."แล้วเจ้ามีคนรักรึยังล่ะทัดสึยะ" ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างอ่อนโยน "อืมผม
ไม่แน่ใจว่าเขาจะชอบผมไหม แต่ผมก็ชอบเค้านิดๆ แต่...เค้าเป็นมนุษย์ครับพ่อ..."
ทัดสึยะกล่าว ผู้เป็นพ่อรีบกล่าวตัดคำ "มันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าเค้ารับลูกได้
ลูกก็เพียงบอกความจริงกับเค้าซะ" ผู้เป็นพ่อกล่าวซ้ำ.. "ครับท่านพ่อ" ทัดสึยะรับคำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น