คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แสง และเงา
“กลับมาแล้วค่ะ” ฟิโอกล่าวทักทายเมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านสุดหรู ในห้องรับแขกที่มีโซฟาราคาแพงสีดำ ขลิบด้วยสีทองสวยงาม
ในบ้านดูหรูหราแต่กลับดูมืดครึ้ม ของใช้ในบ้านส่วนใหญ่เป็นสีดำ หรือสีมืดโดยทั้งสิ้น ตัดกับพรมสีแดงเลือดที่ห้องรับแขกสุดกว้าง
“เชิญเลยขอรับคุณหนูฟิโอ” ชายหนุ่มผมสั้นสีขาวสวมแว่นสายตาไร้กรอบ อายุประมาน 30 ปี กล่าวเรียกมาจากในครัว
“คุณพ่อบ้านมีอะไรกินบ้างอะคะ หิวจะแย่ละ” ฟิโอกล่าวอย่างร่าเริง และเดินเข้าไปในครัวที่หอมคลุ้งไปด้วยกลิ่นอาหาร
“เยอะเลยล่ะขอรับคนสวย” พ่อบ้านวัยกลางคนกล่าว
“คุณพ่อบ้านนี่ละก็ ไม่เคยพูดเหมือนเป็นพ่อบ้านเลยนะคะ” ฟิโอกัดเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มระรื่นให้
“แหมคุณหนูนี่ละก็ ก็กระผมแค่อยากให้เปนกันเองบ้างน่ะ ก็ผมดูแลคุณหนูมา 10 ปีแล้วนี่นา” พ่อบ้านกล่าวพลางมองคุณหนูผมสีไพลินอย่างเอ็นดู
“อะจ้า หนูก็พูดเล่นไปงั้นละ คุณเองก็ดูแลหนูเหมือนน้องสาวมาตลอด ตั้งแต่ที่คุณพ่อบ้านคนก่อนจากไป......” ฟิโอกล่าวอย่างเศร้าๆ พลางเดินไปนั่งบนเก้าอี้โต๊ะอาหารราคาแพง โต๊ะอาหารกว้างขนาดรองรับคนได้กว่า 10 คน แต่ในบ้านนี้กลับมีแค่ เธอ คุณพ่อบ้าน และคนรถเท่านั้น
“จริงๆเราอยุ่ที่นี่เหมือนเปนคนรวยเลยนะคะ” ฟิโอกล่าวอย่างเศร้าๆ
“.....” พ่อบ้านได้แต่มองหญิงสาว อย่างเดาอารมณ์ไม่ได้
“ช่างเถอะค่ะ นี่จดหมายอะไรหรอคะคุณพ่อบ้าน” ฟิโอเอ่ยถามเมื่อสังเกตไปเห็นซองจดหมายบนโต๊ะอาหารกว้าง
“อ้อ ลืมไปเลยแฮะ ก็จะให้คุณหนูอะแหละ ผมมัวทำกับข้าวอ่า” พ่อบ้านพูดอย่างรู้สึกผิดพลางยกมือมาเกาหัวตัวเอง
“คุณอ่านแล้วหรอ?”ฟิโอถามเมื่อเธอสังเกตเหนว่าซองจดหมายนั้นถูกเปิดออกแล้ว
“ก็นิดหน่อยอ่าขอรับ โกรธรึเปล่าฟิโอจัง เอ้ยคุณหนู” พ่อบ้านพูดอย่างร่าเริงแล้วยิมแหยๆ ทว่าสายตากลับดูเย็นเยือกและยากที่จะคาดการณ์ว่าเขาคิดอะไร
...
..
“คุณเป็นใครคะ?” ฟิโอถามพลางก้มหน้าปิดบังใบหน้าด้วยเงา แว่บนึงเหมือนกลับว่าดวงตากลมโตของเธอนั้นเป็นสีแดง
“ถามอะไรของเธอน่ะก็พ่อบ้านของเธอไง ก็เปนมาตลอดอยุ่แล้วนี่นา” พ่อบ้านพูดเสียงเย็น
บรรยากาศนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่มีใครเอ่ยอะไร แต่ก็กลับดูเย็นจนน่าขนลุก
ในที่สุดฟิโอก็กล่าวขึ้นมาทำลากความเงียบที่แสนเยือกเย็นนั้น
“คุณพ่อ กับคุณแม่จะกลับมา จากอิตาลีน่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ...” ฟิโอกล่าวสรุปเนื้อความในจดหมาย
“เห ทำไมไม่ดีใจเลยหว่าคุณหนู คุณท่านจะกลับมาเชียวนะ” พ่อบ้านยิ้มอย่างร่าเริง
“แล้วไงอะคะ ก็ทิ้งไปตั้งหลายปีนิ จะกลับหรือไม่กลับก็ไม่เหนจะมีอะไรต่าง” เธอกล่าวอย่างไม่ใสใจ และวางจดหมายทิ้งไว้ที่เดิม
“เห้อ ไม่กินข้าวละหายหิวพอดี อาบน้ำก่อนนะคะคุณพ่อบ้าน” ฟิโอลุกจากเก้าอี้ และเดินถือกระเป๋าออกจากครัว
“เห้อ เอาแต่ใจจังนะเด็กน้อย แต่ก็น่ารัก” พ่อบ้านพูดเสียงเย็น แล้วก็จบลงด้วยรอยยิ้มระรื่น อย่างเอ็นดู
.....
..
.
.
.
ฟิโอนั่งลงบนเตียงนุ่ม สีดำสนิท จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เวลาผ่านไปไวอย่างไม่น่าเชื่อ ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีแดงด้วยพระอาทิตย์ยามเย็น กลับมืดลงกลายเป็นสีดำสนิท มืดมิด
....ความมืด........
คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมา ถึงเวลาแล้วหรอคะ เวลาที่หนูจะได้รู้ความจริงเสียที..............
ฟิโอลุกขึ้นมองออกไปจากหน้าต่าง ทันใดนั้นเธอเห็นบุรุษสองคนมองขึ้นมา ดวงตาของพวกเขาเป็นสีทองอร่าม และกระโจนเข้ามาทันที
ฟิโอตกใจคว้าดาบไม้ ที่อยุ่ข้างเตียงขึ้นมา หมายจะป้องกันตัวเอง ดวงหน้าสวยฉายแววดุดัน ดวงตากลมโตค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
.....สีเลือด……
……
…
..
.
.
.
“เห้อ เริ่มแล้วสินะ “ ชายหนุ่มผมสีดำสนิท กล่าวกับชายอีกคนที่ยืนก้มหัวให้อยุ่ด้านข้าง
“ครับ คุณชาย” ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา เสยผมขึ้น และทำหน้าเคร่งเครียด
“แหม กำลังจะใช้ชีวิตอย่างอิสระอยุ่เชียว หึหึ”ชายผู้นั้นกล่าว
“ครับ คุณโค” ชายผู้นั้นกล่าวเงียบๆ
.......
...
.
.
.
.
ความคิดเห็น