"ช็อปปิ้ง ๆ ๆ" โบเดินออกไปจากคอนโดอย่างสบายใจ (คงมีความสุขไม่
ได้ถ้าไม่ใช้ตังค์) "โบ โบ โบ ครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านขวาของโบ โบ
จึงหันไปตามเสียงเรียกนั้น เขาเป็นชายร่างสูงผิวขาว ออกล่ำๆ เค้า กำลังวิ่งตรงเข้า
มาหาโบ "โบคุณจำผมได้มั้ย" ชายคนนั้นละล่ำละลักถาม "คุณ........" โบพูดพลาง
ค้นความทรงจำแสนว้าวุ่นในหัวสมองแต่ก้อยังมืดทึบ "คุณ คือ เอ่อ ...เราเคยรู้จัก
กันหรอคะ" โบพูด ขณะที่ยังคงมึนงง "ความจำสั้นรึงัยเนีย ปลาทองเข้าสิงหรอ
ครับ จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ" ชายคนนั้นพูดและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ทำเอาโบ
สะดุ้งเฮือก และรีบถอยห่างด้วยสีหน้าขยะแขยงโดยอัตโนมัติ
"ระ เราไม่รู้จักกันหรอกค่ะ คุณคงทักคนผิด " โบเอ่ย
"ไม่หรอกครับ ผมจำคุณได้แม่นเลย " ชายคนนั้นพูดและเดินเข้ามาใกล้และยื่นหน้า
เข้าไปเกือบติดโบ
"ว้าย โรคจิตร ช่วยดะ-------" โบกรีดเสียง แต่ต้องหยุดกลางคันเมื่อ ชายคนนั้น
เอามือมาปิดปากไว้
"โบ เงียบผมเอง ปีเตอร์จำได้มั้ย" ชายคนนั้นพูด พลางมองคนรอบข้างที่ยืนซุบซิบกัน
"อือ อือ" โบ พยักหน้า และแสดงกริยาบอกให้ เอามือออก
"อย่าร้องนะ" ปีเตอร์พูด เมื่อโบพยักหน้ารับ เค้าก็เอามือออกทันที
"ตาโรคจิตรเอ้ย บอกซะทีแรกก็จบ " โบ พูดพลางหอบ
"ก้อ กะว่าจะลองดูว่าคุณจำผมได้มั้ย" ปีเตอร์พูด และยิ้มกริ่ม
"ฮึ เสียฤกษ์ หมด" โบพูดอย่างอารมณ์เสีย
"ฤกษ์ อะไรหรอครับ รึว่า............จะไปหมั้น" ปีเตอร์แหย่
"บ้า แล้วนึกไงบินกลับมาไม่บอกกล่าว" โบถาม
"ไป คุยกันที่ร้านอาหารเถอะครับ" ปีเตอร์พูด
+++++++ "คนอย่างปีเตอร์ รวยก็รวย ต้องพาเราไปกินร้านกรูแน่เลย ฮึ มาช็อปปิ้งทั้งทีกลับเจอะโชค 2 ชั้น"++++++++
--- บรื้น ---
"ปีเตอร์นี่ไหนบอกว่าร้านอาหารไง " โบท้วง
"ก้อ นี่ล่ะส่วนตัว "ปีเตอร์พูดอย่างกระตือรือร้น พลางหยิบ ผ้าปูออกจากตระกร้า
"ฮึ ดูสิ เชิญกินคนเดียวเถอะ ไปล่ะ เสียเวลา" โบ พูดท่าทางเสียอารมณ์
"โบ โบ โบ ครับ กลับมาก่อนสิ โบ" ปีเตอร์ร้องอย่างน่าสงสาร แต่โบ กลับ เดินออก จากสวนสาธารณะอย่างไร้เยื่อใย "โบ!!!" เสียงของปีเตอร์ตามไล่หลังโบมา แต่เธอก็ยังไม่ใส่ใจ
"ฮึ จาบ้า โรคจิตร อุ้ย!" โบเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่า เดินชนกับอะไรบางอย่าง
"คุณ..." โบอึ้ง เพราะ ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอคือ ชายคนที่ มาเช่าห้องเมื่อวาน และตอนนี้ ชายคนนั้นยังคงยืนนิ่งจ้องหน้าเธออยู่
"ขะขอโทษ นะคะ" โบกล่าว และรีบวิ่งจากไป
โบ วิ่งมาถึงหน้า คอยโด แห่งหนึ่ง
"รู้สึกเหมือน มีรังสี อัมหิต ยังงัยไม่รู้สิ" โบคิด และเธอก็สบัดหัวอย่างแรง " บ้าน่า ดูหนังมากไปแล้ว " โบ ยืนตั้งสติ สักครู่ ก่อนตัดสินใจ เดินกลับตอนโด
-- --------------------------
"ทาน่า --- " โบ กล่าว ขณะ ที่ผลักประตูจะเข้าไปในห้อง
" นี่ ทาน่า--------" โบเดินเข้าไปในห้อง และเรียกอีกครั้งเมื่อเห็น ทั้งห้องเงียบกริบ
" เอ หายไปไหนของเค้านะ ห้องก้อไม่ล็อก ชิ" โบ เดินออกจากห้องไป
" ไปหาข้าวกินดีก่า" โบเดินไปทางร้านอาหารของคอนโด เมื่อไปถึงเธอก้อนั่งอยู่ที่นั่งประจำที่เธอ มาทานทุกวัน เธอเหลือบตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาเด็กเสิร์ฟ
...นั่น...
เธอเห็นทาน่ากำลังนั่งทานข้าวกับชายคนหนึ่ง ที่หันหลังอยู่ --"แหมที่ไม่อยู่ห้องนี่ หนีมาสวีท กับ หนุ่มนี่เอง " โบคิด พลางเดินเข้าไปหา ทาน่า เพื่อหวังที่จะ แกล้งซะ
"ว่าไงเพื่อนรัก แหม ----" โบพูดแต่ต้องหยุดกลางคันเมื่อเห็นหน้าชาย หนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม ของทาน่าเขาคือ คนเช่า คนนั้น!!!
"อ้าวโบ กลับมาแล้วหรอ มานั่งด้วยกันสิ" ทาน่า ชวนโบ และทำหน้าระรื่น
" ทะ ไม่เปนไร ชั้น ไม่หิว" โบบอก แต่ยังคงอึ้งๆ อยู่
"แหมไหนๆ ก้อมาแล้วนี่นั่งเป็นเพื่อนกันหน่อยจะเป็นไรไป" ทาน่า พูด
"แหม ทำมาชวน เธอมีเพื่อนอยู่แล้วนี่" โบพูด พลางโล่งใจที่นึกเหตุผล ที่จะบ่ายเบี่ยงได้
"คุณทำท่ายังกับกลัว ผมยังงั้น" เสียงชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกับทาน่าเริ่มพูด
"กลัวเหรอ จะบ้ารึงัย อย่างชั้นเนี่ยนะ" โบพูดอย่างโกรธๆ กับถ้อยคำสบประมาท
" งั้น ถ้าไม่กลัวก็คงจะ รังเกียจใช่มั้ย" ชายคนนั้นพูดอีกครั้ง
"อ๋อไม่หรอกค่ะ จริงมั้ยโบ" ทาน่ารีบพูดพลางจ้องหน้าโบเขม็ง
" ขอตัวนะ ชั้นมีธุระ" โบรีบพูดและผละตัวออกจากทาน่าทันที
"โบ โบ" ทาน่า เรียก
"สงสัยจะเรื่องจริงสินะ... ไม่ต้องหรอกทาน่า เค้าคงกลัวผมมาก" ชายคนนั้นพูด เมื่อ เห็นท่าทีของทาน่า ที่กำลังเรียกโบ
ได้ผล โบเดินกลับมาอย่างโกรธจัด
"คุณมีอะไรชั้นถึงต้องกลัว แค่นี้ใช่มั้ย " โบพูด และนั่งลงข้างทาน่าทันที
ชายคนนั้นมองหน้อโบ
"คุณชื่ออะไร" โบถาม
"ผม ไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องถามด้วย" ชายคนนั้นตอบเหมือนไม่ใส่ใจใด้ทั้งสิ้น
" อ้าวคนเรา เจอกันมันก็ต้องถามชื่อสิ" โบยังคงยืนหยัดที่จะถามต่อไป
"อย่าเอาความคิดของคนทั่วไป มาปนกับผม" ชายคนนั้นพูด
" นี่ คุณ ช่างเถอะ" โบพูดอย่างอารมณ์เสีย
------------------------- หลังจากนั้นทั้ง 3 ก้อไม่พูดอะไรกันอีก ต่างก็ทานข้า กันอย่างเงียบๆ โบ พยายามรักษา หน้าให้ดูปกติที่สุด ส่วนทาน่า ก้อ คอยส่งยิ้มแหยๆ ให้ชายที่นั่งตรงข้ามเสมอ------
หลังจากอาหารมื้อนั้น ทำให้โบ ดูเครียดเป็นพิเศษ เธอ มักจะหาเรื่องว่า ชายคนนั้น เสมอ
" ชิชิชิ ตา โรคจิต คนอะไร กวนประสาทเป็นบ้า
" นี่ โบ ถือว่า ชั้น ขอร้องเถอะนะ เลิกพูดเลิดโวยวาย ซะที " ทาน่า เริ่ม ใส่อารมณ์
" ดีเข้าข้างกันเข้า ไป สาธุ ขอให้รักกันนานนาน นะ" โบ พูดอย่างเดือดดาล และออกจากห้องไปทันทั
***************
ไม่คำพูดใดๆ ที่เธออยากขะพูดกับทาน่า โบ ไม่อบากจะคิดอะไรทั้งสิ้น
เพื่อนคนเดียวที่เธอ รัก และ ไว้ใจที่สุด เพื่อน ทาน่า
โบ เริ่มคืด และหาบทสรุป เธอเริ่มเข้าใจ นิดๆ ว่า ทาน่ารูสืกอย่างไรกับนายกวนประสาทคนนั้น
"ดี !!! " โบกล่าวและ ล้มตัว ลง นอนบนโซฟา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความรู้สึกที่ช่าง คุ้นเคย คุ้นมากเหลือเกิน-----.....
ความคิดเห็น