lover out

ลำดับตอนที่ #13 : อยากรู้...ทำไม

            "สร้อย คุณนายคะ สร้อยนี่ของใครเหรอคะ " ฉังเหว่ยถาม   

 
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์" คุณนายเฉินตวาดกลับ "ฉันเป็นคนจ้างเธอ


เธอไม่มีสิทธ์ มาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันมีสิทธ์ที่จะ เลิกจ้างเธอทุก


เมื่อ จำใส่หัวไว้ " เธอพูดพลางโกรธจัด


           ฉังเหว่ยเริ่มมีสีหน้าไม่สบอารมย์....ยัยแก่นี่มีสิทธ์อะไรมาว่าฉัน ฉันไม่จำเป็น


ต้องง้อแกเลย แกจะมาดูถูกฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันใกล้สุดจะทนแล้วนะ... "ฉันถามคุณ


ดีๆ คุณตวาดฉันกลับมานี่ถูกต้องหรือคะ  คุณมีสมองหรือเปล่า ถ้ามีโปรดใช้ให้เป็น


ประโยชน์ด้วย ฉันแค่ถามนิดเดียวคิดเหรอคะว่าฉันอยาก จะรู้เรื่องของคุณมากน่ะ ฮึ


สำคัญตัว--- " ฉังเหว่ยหยุดชะงัก ขณะซินหัว รั้งเธอไว้ 



         "พอทีฉังเหว่ย  พอที  เรากลับบ้านกันนะ กลับบ้าน " ซินหัวพูดอย่างใจเย๊น



         "คุณ ยังใจเย็นอยู่อีก ยัยแก่บ้า ซินหัวปล่อยนะ"  เธอรั้น



         "ผมขอร้องสักครั้งได้ไหม " ซินหัวเอ่ยสีหน้าจริงจัง



         "นี่คุณ----"ฉังเหว่ยหยุดนิ่ง    



          "คุณนายครับผมขอโทษ แทนเธอด้วยเธอใจร้อนไปนิดน่ะครับ ถ้าคุณไม่ว่า



อะไร เราไปกัน ต่อเถอะครับ



          "ฉันไม่ถือสาคนบ้าไม่ว่าคนเมาหรอกนะ ขึ้นรถกันเถอะ" คุณนายเฉินเยาะเย้ย

          "นี่แก "ฉังเหว่ยพูดอย่างกราดเกรี้ยว   "ฉังเหว่ย  ไปกันเถอะครับ" ซินหัวกล่าว



พลางดีงฉังเหว่ยขึ้นรถ "แหม ทำตัวเป็นพ่อพระนะ" ฉังเหว่ยกล่าวอย่างไม่พอใจขณะ


ขึ้นรถ



           รถหยุดจอดที่หน้าบ้านสวนหลังงามดูกว้างขวาง 


           "ลงกันได้แล้ว" คุณนายเฉินกล่าว


ฉังเหว่ยและซินหัวเดินลงจากรถ อย่างทึ่งในความงามของบ้าน และทั้งสองก็เดิน


เข้าไปในตเขตบ้าน แต่ ขณะนั้นเองทั้งสองเหลียวหลังกลับคุณนายเฉินได้หนีไปเสีย


แล้ว   


        "ชิ ยัยแก่นั้นเผ่นไปแล้วล่ะ ที่แท้ก็ตาขาว "