คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เตรียมพร้อมก่อนออกศึก(ภาคเช้า)
6.50 น. ณ ด้านหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งติดกับถนนใหญ่ รถสองแถวสีแดงคันหนึ่งเลี้ยวออกมาจากหมู่บ้านมาจอดเทียบท่า มีเพียงผู้โดยสารนักศึกษาสาว 2 คนเท่านั้น พวกหล่อนเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอรถประจำทาง
"ตอนนี้กี่โมงแล้วสมศรี"
"6 โมง 50 เอง วันนี้มาเร็วนะฉันทนา"
"อื้อ...เร็วมั้ง ถ้ารถมาช้าก็คงไม่เร็วให้หรอก"
ระหว่างรอก็คุยไปเรื่อยๆ ไม่ถึง 10 นาที สายรถเมล์ที่ต้องโดยสารก็มาถึง พวกเธอรีบวิ่งขึ้นรถไปอย่างไม่รอรี
(ลองเล่น Visual Novel ดูได้นะคะว่ามันจะตรงกันรึเปล่า^^)
"ทางด่วน 2 คนค่ะ" นักศึกษาสาวร่างสูงนามฉันทนายื่นค่าโดยสารให้กระเป๋ารถ และรับตั๋วนั้นมา
"วันนี้เปิดเทอม ตื่นเต้นเนอะ" นักศึกษาร่างเล็กกุ้งแห้งเรียกพี่นามสมศรีเอ้ยขึ้น
"ไม่ค่อยอ่ะ รู้สึกว่ามันเปิดช้าไปหน่อย ทำงานจนลืมวิชาหมดแล้ว" ฉันทนาพูดเอื่อยๆ
"เหรอ วันนี้มีเรียน 9 โมง จะทันมั้ยเนี่ย" สมศรีพูดพลางมองนาฬิกา
"ทันแหละน่า ตอนนี้แค่ 7 โมงกว่าเอง" ฉันทนาบอกอย่างมั่นใจ
"สมศรี มีอะไรจะบอกว่ะ" ฉันทนาพูดพร้อมกวักมือ
"อะไรเหรอ" สมศรีเงี่ยหูฟัง
"ให้ค่าโดยสารเขาผิดอ่ะ"
"ฮะ? แล้วเมื่อกี้แกให้ไปเท่าไหร่"
"ให้ไป 16 บาท 50 ทั้งๆ ที่จริงต้องให้ 17 บาท โอ้ย...ไปหมดละ สมงสมอง"
"ขาดไป 50 สตางค์ ไปเรียนคณิตใหม่มั้ยคะลูก" สมศรีพูดยียวน ฉันทนาเอาแต่หัวเราะเจื่อน
เมื่อลงจากสะพานทางด่วน สมศรีก็เอ่ยถามขึ้น "เราลงกันตรงไหน"
"สุดสายถึงอู่ใต้ทางด่วนโน่น" ฉันทนาพูดเรียบ เพราะจากตรงนี้ไปยังอีกยาวไกล
"ทำไมไม่ลงตรงนั้นแล้วต่อรถสองแถวล่ะ" สมศรีถาม
"จำนวนต่อมันน้อยกว่า แถมไม่ได้ช้าไปกว่ากันเท่าไหร่ มันก็ย่อมเป็นทางเลือกที่ดีนะ" ฉันทนาตอบ
"แล้วนั่งอะไรต่ออ่ะ" สมศรีถามต่อไป
"ถ้านั่ง 77 ก็ลงหลังม. แต่ถ้านั่ง 67 ก็ไปหน้าม. สองสายนี้ต่อเดียวจบเลย" แม้ที่พูดจะยังไม่เห็นภาพชัดเจน แต่สมศรีก็ให้ฉันทนานำทางไปอยู่แล้วจึงมั่นใจว่าไม่หลงทาง
"คิดไปแล้วพวกเราก็แปลกนะ ตอนเด็กเรียนคนละห้องกันตลอดเลย บ้านก็อยู่คนละซอยก็ยังมาเจอกันได้"
"บางทีอาจจะมีเวรกรรมร่วมกันมาก็ได้นะสมศรี"
"บอกว่าทำบุญร่วมกันมาก็พอมั้ง..." สมศรีครุ่นคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์นั้นและนึกขำ
"ถ้าตอนนั้นไม่ได้ไปหากัน และไม่ได้เจอในสมาคมหมู่บ้าน ป่านนี้เราคงแค่จำหน้ากันได้เองมั้ง" ฉันทนาลองคิดเหตุการณ์สมมุติ
"ก็แกถูกพาตัวมาที่สมาคมทีหลังนี่นา ก็เลยจำหน้าได้ แถมชอบไปเล่นที่ห้องเรียนบ่อยๆ ด้วย ตอนที่มาสมาคม รู้สึกตอนนั้นจะชื่อ..." สมศรียิ้มปนหัวเราะเล็กๆ แล้วนึกคิด
"ชุนหลัน แต่ทำไมมีแต่คนเรียกว่าฉันทนา" ฉันทนานึกสงสัยตั้งแต่เด็ก จนโตขึ้นมาก็ยังนึกสงสัย
"เอามาจากเพลงฉันทนาที่รักไง" สมศรีเอ่ยขึ้น
"เออว่ะ จริงด้วย ฮ่าๆๆ" ฉันทนาหัวเราะร่วน
"อยู่สมาคม ก็มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่จะเรียกแกว่าชุนหลัน"
"อื้อ...รู้ดีนักนะแหม...คืนนี้อาจารย์ใหญ่บอกย้ายวิทยาเขตเหรอ"
"ใช่ ย้ายไปอยู่กับวิทยาเขตในมหาลัยนี้แหละ นี่แหละที่บอกว่าน่าตื่นเต้น!" สมศรีพูดพร้อมทำตาลุกวาว
"อืม...ท่าทางน่าสนุก เขาได้บอกมั้ยว่ากี่โมง"
"ตอนไปเช็คกับสมาคม มันเริ่มเที่ยงคืนของทั้ง 5 วันเลยนะ"
"แล้วจะเอาเวลาไปนอนกันตอนไหนเนี่ย" ฉันทนาสงสัย
"เรื่องง่ายๆ.......ถอดจิตมาสิ!"
สิ้นคำพูดสมศรี ก็จอดถึงที่หมายแล้ว
"ใต้ทางด่วนแล้วจ้า ขอบคุณมากนะคะ รถเข้าอู่นะจ๊ะพี่" กระเป๋ารถพูดส่งผู้โดยสาร
ไม่ทันให้รถคันหน้าออกจากเส้นทาง รถสาย 77 ก็มาถึงแล้ว นักศึกษาหลายคนรีบวิ่งไปขึ้นทันที
"สมศรี...เมื่อกี้พูดจริงเหรอ"
"โกหกมั้งเนี่ย ถ้าเอาร่างจริงมาคงจะหลับคาห้องเรียนทั้งวันอ่ะ" สมศรีนึกสภาพ ว่าขนาดเนียนที่เก่าก็ยังมีหลับแม้จะตื่นนอนปกติ
"เออวุ้ย วิชาการจัดการฯ นี่ เรื่องนี้ยากสุดละ"
"การจัดการอะไรวะ"
"การจัดการสสารและวิญญาณน่ะสิ"
"เค้าว่า วิชาจิตสัมพันธ์ยากกว่า เพราะเค้ากลัวผี"
"หน้าแกน่ากลัวยิ่งกว่าผีอีก..." ฉันทนาพูดหยอก พลางเบ้ปาก
เมื่อลงจากรถ พวกหล่อนขึ้นสะพานข้ามฝั่งไปยังมหาวิทยาลัย เมื่อเข้าเขตแดนก็เอ่ยถามสมศรี "แกเรียนตึกไหน"
"ตึกนี้แหละ" สมศรีชี้ไปทางด้านขวา ไม่นานก็เดินแยกทางกันไป
"ถ้าเลิกเร็วเฟสมาบอกด้วยนะ" ฉันทนาพูดก่อนจะจาก
"ได้เลย ถ้าเลิกช้าก็จะบอก ฮ่าๆๆๆ บาย" สมศรีโบกมือลาแล้วเดินไปตึกเรียน ส่วนฉันทนาเดินตรงไปเรื่อยๆ ไปยังอีกตึกหนึ่ง
ความคิดเห็น