ตามหาฟ้าที่อยู่สูงเกินจะเอื้อม
มันช่างเอือมระอาใจจะใฝ่ฝัน
มันยากยิ่งราวกับคว้าดวงตะวัน
พลิกแผ่นฝันทุกคืนวันผันผ่านไป
ตามหารอยความรักที่แสนหวาน
ร้องเรียกขานหารักที่สดใส
แต่ตอนนี้ได้แต่หม่นหมองใจ
เมื่อวันใดที่รักนั้นจะกลับกลาย
อยู่ห่างไกลจนเกินจะไขว่คว้า
พลิกนภามหาสมุทรสุดขวนขวาย
คอยรักนั้นคอยจนใจแทบมลาย
คอยจนตายก็คงยากจะเป็นจริง
คอยถามตัวว่าทำไมถึงโง่นัก
รู้ว่ารักนั้นแสนเศร้าสุดทวิน
เพราะความรักเปรอะเปื้อนรอยมลทิน
สุดอาจิณระรินรักหักห้ามใจ
แม้คิดรักแต่ใจก็เป็นบาป
ไม่เรียบราบอย่างที่วาดฝันไว้
อยากจะเดินเข้าหาแต่ยิ่งไกล
ก้าวเท่าใดก็ไม่อาจไล่ตามทัน
ความรักนั้นอยู่ห่างไกลราวฟ้าเหว
แสงเพลิงเปลวกั้นทางอย่างหุนหัน
ทะเลกรดคอยซัดสาดทุกคืนวัน
สุดจะฟันฝ่าไปให้ได้เจอ
หัวใจหวั่นสั่นระรัวเมื่อพบหน้า
อนิจจามองไปจะใจเผลอ
แม้วจีออกจากใจใยละเมอ
คอยจนเจอแต่ไม่เคยได้พูดจา
เหมือนจะตามฟากฟ้าทะเลฝัน
เพียงรำพันจากใจที่โหยหา
แต่พอเจอก็ได้แต่แค่สบตา
ทั้งที่ใจอยากไขว่คว้าหามานาน
เพียงรอบยิ้มที่เธอเคยมอบให้
ใจทั้งใจหลุดไปไม่ผสาน
อยากจะหยุดกาลเวลาตราบเท่านาน
เก็บลงลานบันทึกลับของหัวใจ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น