คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 17
ลอทั้วัน
ปัาไม่มีสมาธิะทำานเลย หลัาินอาหาร่ำเสร็ หิสาว็รีบึ้นห้อไปอาบน้ำ
สระผม แถมยััผิว้วยเลือลิ่นุหลาบนผิวพรรนุ่มเนียน มือเล็ลูบไล้ไปามหน้าท้อเรียบและเรียวายาว
ไม่เว้นแม้แ่ปลีน่อไ้รูป
อันที่ริเธอ็ไม่ไ้หวัอะไรมาไปว่าอ้อมออบอุ่นอสหธรรมหรอ
เธอรู้ัวีว่านเอเป็นไ้เพียหมอน้าอเา เพียแ่หิสาวิว่าารเป็นหมอน้าที่ีนั้นวรมีลิ่นหอมสะอาสะอ้าน้วย
ู่ๆ ภาพวาบหวามาินนาารในืนแรที่บ้านหลันี้็หวนลับมา
ริมฝีปาร้อนระอุทีู่บไล่เรื่อยไปามเนินอ
บเม้มที่ปลายถัน ูึามแรปรารถนา านั้นึลาไล้่อไปที่หน้าท้อ
ล่ำไปเรื่อยๆ ยับริเวที่ไม่เยมีใรเยล่วล้ำ
ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุรุไ้ที่ ่อนะวัสายามึ้นมอเธอ วาอเาเ็มไป้วยเพลิปรารถนา
วามเสียวสะท้าน่อัวึ้นอย่าับพลัน
รีแทนหน้าท้อเธอึเม็ ปัารู้สึถึวาม่ำเยิ้มอัวเอไ้ทันที
เธอรีบสลัภาพในหัวออ
ว้าฝับัวมาเปิน้ำล้าเลือัผิวให้หมาร่าาย โยไม่ลืมทำวามสะอาร่อรอยอวาม่าน่าออนหม
“เธอเป็นไ้แ่หมอน้าอเานะปั้นหยา
หมอน้าที่ไหนหื่นใส่นอแบบนี้บ้าเล่า”
หิสาวรีบเ็ัว เป่าผม สวมุนอนมิิ
บอัวเอให้สบสิอารม์
ทว่าเมื่อเปิประูห้อนอนออไปแล้วเอร่าสูแร่ยืนพิรอบประูรออยู่
เธอ็สิระเิทันที
เาไม่ไ้รอเธอหรอน่า
อาะออมาื่มน้ำ็ไ้
สหธรรมมอเธอนิ่ ่อนะระุยิ้ม
พร้อมเอ่ยเสียนุ่ม
“ผมรอุอยู่นะ
ืนนี้เรามานอน้วยันเถอะ”
ปัาแทบล้มึเมื่อไ้ยินประโยแสนล่อแหลมอสหธรรม แ่็ยอมเินามร่าสูเ้าไปในห้อนอน ลูัสึ่อยู่บนเบาะนุ่มฟูเยหน้าึ้นมอเธอแวบหนึ่แล้วึนอน่อ ส่วนโโ้ล้มัวลนอนที่พรมผืนยาวหน้าเียนอน
เหมือนทุนมีที่ทาอัวเอันหม...ยเว้นเธอ
“ุะนอนเลยไหม” สหธรรมถาม
“ถามทำไม”
“ผมะไ้ปิไฟไ หรือถ้าุอยาะเล่นมือถือ่อ
ผมะไ้เหลือไฟหัวเียทิ้ไว้ให้”
“นอนเลย็ไ้” เธออบ
ใระไปมีอารม์เล่นมือถืออนนี้
“ั้น็มานอนสิ
ะยืนอยู่อย่านั้นทั้ืนหรือ”
หิสาวนั่ลบนเียฝั่ที่ว่าอยู่ ับามอายหนุ่มที่ล้มัวลนอน่อน
เมื่อเห็นเานอนหลับานิ่ในวามมื
ไม่ไ้มีทีท่าว่าะทำอะไรมาไปว่านี้็ลอบถอนใ
เธอะิมาเินไป
สหธรรมอยาไ้แ่หมอน้าริๆ เอ...หรือเธอวระเปิไฟเพื่อหาบทสวมน์ที่ทำให้ิใสบามือถือีนะ
“ันนอนเลยนะ” เธอบอ
เาลืมาึ้นพร้อมึเธอเ้าไปอ
ลิ่นายหอมสะอาเหมือนทะเลหน้าร้อนโอบล้อมเธอไว้เหมือนืน่อน หิสาวเร็ัวโยอัโนมัิ
พยายามนอนให้นิ่และรัษาระยะห่าให้เหมาะสมที่สุเท่าที่ะทำไ้
แ่เมื่อผ่านไปหลายนาทีปัา็ยอมแพ้
เธอนอนไม่หลับแน่ถ้า้อนอนแ็เร็เป็นท่อนไม้แบบนี้ทั้ืน หิสาว่อยๆ ุหน้าับออุ่น
ปล่อยแนามสบาย รู้สึผ่อนลายึ้นมา นในที่สุเธอ็ผล็อยหลับไป
ในห้วแห่วามฝันนั้น
สหธรรมนอนเบียายอยู่ับเธอ้วยสภาพเปลือยเปล่า เาูเร้าใและร้อนแรอย่าเหลือเื่อ
เ็ี่นปัาอใไม่ไหว ้อเอื้อมมือไปลูบไล้ล้ามเนื้อเป็นมัๆ รหน้า
ั้แ่หัวไหล่ ท่อนแน แผอ นถึหน้าท้อแร่
หิสาวเห็น ำยำที่ยายเ็มพิัำลับเบียับ้นาเธอ ้วยวามอยารู้อยาเห็น เธอึเอื้อมมือไปอบุม
นี่ือสิ่มหัศรรย์อันับที่เ้าอโลใ่ไหม ยิ่ให่อลัาราน้าริๆ
เสียำรามหนัๆ ัึ้น สมริราวับเสียนั้นั้ออยู่้าหู ทว่าหิสาวไม่ไ้สนใ มือน้อยลูบไล้...
ฝันแสนวาบหวามอเธอในรั้นี้่าเหมือนริว่ารั้ไหน
เลิศเลอว่าหนัสี่มิิ เพราะไม่ว่าะเป็นวามแ็ึ สัมผัสร้อนระอุ
แม้แ่เสียำรามแหบพร่า ทุอย่าูเหมือนเิึ้นริทั้นั้น
ฟินแบบโรฟินเลยทีเียว
ทันในั้น
เสียห้าวที่เยำราม็ััทั่วห้อ
“ปั้นหยา...ถ้าุไม่หยุ
ผม็ะไม่หยุเหมือนันนะ”
“อืม...หยุ...หยุอะไร” เธอึมำถามในฝัน
“็หยุยับมือึ้นๆ ลๆ แบบนี้น่ะสิ”
าหายบา่วเพราะเ็นเอร์นะะ และอบุมาสำหรับำลัใที่ส่ให้่า
ความคิดเห็น