สาวน้อยเวทมนตร์ที่จะชนะคือพวกเรา

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2

     เอมี่ลืมตาตื่น ภาพยังเบลอๆอยู่ "มืดจัง สีออกเขียวๆดำๆ" กระทั่งมองเห็นชัดขึ้น เด็กสาวก็รู้ว่าที่นี่ที่ไหน "ในป่า...เรลีฟา....." เอมี่มองไปรอบๆ "แล้วโมนากับเบียทริซล่ะ?" เอมี่่มองไปรอบๆก็เห็นเพื่อนในกลุ่มนอนสลบอยู่ "โมนา! เบียทริซ!" เอมี่เขย่าตัวเพื่อนทั้ง2 "อื๋อ...ใครน่ะ? แม่เหรอ?" โมนารำพึงปรือตามองก่อนจะฟุบลงไป "ขอนอนต่ออีก5นาทีนะแม่" เอมี่เขย่าตัวเพื่อนต่อ "โมนา! ฉันเอมี่ไงจ๊ะ! ตื่นสิ ตื่น!!" โมนาลืมตาตื่น ลุกขึ้นนั่ง อ้าปากหาว "อ้าว เอมี่เหรอ? แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนล่ะ?" โมนาถาม "ในป่าเรลีฟาจ้ะ" เอมี่ตอบ "แปลกแฮะ ทำไมหลังจากถูกเคลื่อนที่ด้วยไอ้บอกซ์อะไรนั่นแล้ว ฉันรู้สึกง่วงจังล่ะ?"  
    "คงเพราะพวกเราเพิ่งใช้เทเลพอร์ต บอกซ์เป็นครั้งแรกกันล่ะมั้งคะ?" เบียทริซพูดขณะที่เอามือขยี้ตา "ค..คุณเบียทริซ!? ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" เบียทริซอ้าปากหาว "เพิ่งจะตื่นเมื่อกี้เองค่ะ" โมนาลุกขึ้น ปัดกระโปรงที่เปื้อนฝุ่นเปื้อนดิน "แล้วเรื่องเทเลพอร์ต บอกซ์หมายความว่ายังไง?" เบียทริซจึงอธิบาย "เทเลพอร์ต บอกซ์เป็นเครื่องเคลื่อนย้ายเร็วเพียงเสี้ยววินาที ใครที่เพิ่งใช้ครั้งแรก ร่างกายจะต้านไม่ไหว ทำให้ไม่มีแรงและหมดแรงเอาเสียดื้อๆ อืม...สลบไปเลยแหละค่ะ แต่ถ้าหากแข็งแรงมากพอก็คงพอทนได้ อย่างมากก็แค่รู้สึกเจ็บตัวเท่านั้น ถ้าเกิดใช้บ่อยๆ ร่างกายก็จะ้เริ่มชินน่ะค่ะ" 2เด็กสาวได้รับข้อมูลความรู้ใหม่ๆเพิ่ม "เอาเป็นว่า ตอนนี้เราอยู่ส่วนไหนของป่าล่ะ?" เอมี่ปลดเป้ หยิบแผนที่ออกมากาง "เธอจะไปหาอะไรจากแผนที่นั่นล่ะ มันไม่ได้มีจุดกะพริบๆเป็นสัญญาณบอกว่าเราอยู่ตรงไหนซักหน่อย.."
    "อ๊ะ นี่ไงๆ เจอไฟกะพริบอยู่ตรงนี้ด้วย" เบียทริซชี้ไปที่จุดไฟกะพริบสีขาว "เฮ้ย มันง่ายไปแล้ว!" โมนาตบมุก "อยู่ตรงทิศตะวันออก โอ๊ะ ไฟสีแดงๆนี่อะไรน่ะ?" เอมี่จิ้มไปที่ไฟสีแดง มีภาพเด้งขึ้นมา เป็นภาพของซากปรักหักพัง "ที่ไหนกันน่ะ?" เบียทริซหยิบหนังสือภาพมาเปิดดู "ชื่อของสถานที่คือ แจคเกลโล่?" โมนายื่นมือไปทางเอมี่ "เอมี่ ขอแผนที่หน่อย ฉันจะนำทางให้ เธอระวังหลัง เบียทริซระวังด้านข้าง เดินทางไปที่แจคเกอะไรนั่นด้วยการเดินแบบนี้คิดว่าเป็นไงบ้าง?" โมนาเสนอวิธีการเดินทาง "เอ่อ...คือ...." เอมี่ไม่กล้าบอกว่าเธอกลัวการเดินข้างหลังแต่จำใจพยักหน้า "เอาล่ะ ไปกันเลย"
    "เดี่๋ยวก่อนค่ะ" เบียทริซพูดขึ้น "มีอะไรล่ะ?" เด็กสาวผมเทาชูนิ้วชี้ขึ้นและบอกว่า "ฉันคิดว่า เราควรจะต้องหาเสบียงไว้ก่อนนะคะ เพราะว่าเมื่อถึงตอนกลางคืน การที่จะต้องไปหาเสบียงตอนนั้นมันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ เราควรจะหาตอนนี้ไว้ก่อนเลยดีกว่านะคะ" โมนาทำท่าคิด "จริงของเธอ แต่เราจะเอาอะไรเป็นเสบียงล่ะ ถ้าเราจะกินพืชหรือผลไม้เป็นอาหารล่ะก็...ฉันคิดว่าผลไม้กับพืชในป่านี้มันดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ มันอาจมีพิษก็ได้นะ" เอมี่กับเบียทริซมองไปรอบๆ มีต้นไม้รูปร่างแปลกๆ ผลของต้นไม้ก็แปลกไม่แพ้ต้นของมัน "งั้นพับแผนการไปที่อันตรายก่อน เรามาหาวิธีหาเสบียงกันดีกว่า ใครมีวิธีบ้าง" เกิดความเงียบราวๆ30วินาที เอมี่ก็พูดขึ้น "เอ่อ...คือ...ฉันเคยอ่านในหนังสือน่ะจ้ะว่า เราควรจะหาสัตว์ในป่ามาไว้ด้วย ถ้าสัตว์ที่จับมากินผลไม้หรืออะไรได้ เราก็กินได้น่ะจ้ะ" โมนากับเบียทริซตาโต "เจ๋งไปเลย เอมี่เธอเก่งมาก!" โมนาชมเพื่อนคนใหม่ เอมีแก้มแดงที่ถูกชม "เป็นแผนที่ดีนะคะ คุณเอมี่" เบียทริซกล่าวด้วยรอยยิ้ม "จ้ะ แต่เบียทริซไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณนำหน้าก็ได้จ้ะ" เบียทริซกะพริบตาปริบๆ มีท่าทีประหม่าเล็กน้อย "งั้น..ฉันจะเรียกเธอว่า'เอมี่'เฉยๆก็ได้สินะคะ?" เด็กสาวผมบลอนด์พยักหน้า "งั้นก็ขอเรียกว่าเอมี่เลยนะคะ" เอมี่่ยิ้มกว้าง "จ้ะ!"
    "เฮ้ๆพวกเธอ เลิกสร้างบรรยากาศสดใสแล้วมาช่วยกันคิดแผนจับสัตว์หน่อยเร้ว" โมนาเอ่ยขัดบรรยากาศมิตรภาพที่กำลังก่อตัว "จ้า!" เอมี่ตอบกลับไป "ว่าแต่เบียโตะ เราจะจับสัตว์อะไรล่ะ?" โมนาถาม "ก็เป็นสัตว์ที่ดูแล้วเป็นมิตรและก็ไม่มีพิษภัยค่ะ แต่เอ๊ะ? คุณโมนาเรียกฉันว่าเบียโตะหรือคะ?" 
    "อืมใช่ ชื่อเธอฉันขี้เกียจจำน่ะ ขอเรียกสั้นๆแล้วกัน" เด็กสาวตอบและเริ่มเดิน "เอ้า เดินกันเถอะ ถ้าไม่รีบล่ะก็ เราจะหาอาหารไม่ได้นะ"
     
     ขณะนี้เวลา16.00 
    "หาไม่เจอเลยอ่ะ แล้วเราจะทำไงดีล่ะ"