The Light Spirit

ลำดับตอนที่ #2 : ตามชะตา

    “ ให้ฉันอยู่กับแกหรือ  นังลูกปีศาจ ”แม่กราดเกรี้ยวพลางขยับไม่ในมือ ข้าตัดสินใจคุยกับแม่เรื่องการไปเป็นทหารของพี่ ข้าเสนอตัวทุกอย่าง สาบานกับแม่ว่าจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด  ดีเสียยิ่งกว่าชีวิตของข้าเอง



    “ ตั้งแต่ฉันรับแกมาก็เกิดแต่เรื่องเลวร้าย ”แม่ฟาดไม่ลงที่ขา  พลางด่าอย่างบันดาลโทสะ มืออีกข้างของแม่ จับมือของข้าเอาไว้



    “ นาธานตาย ครอบครัวของเราจากขุนนางก็กลายเป็นชาวบ้านธรรมดา ฐานะก็ยากจนลงทุกวันๆ  ฉันน่าจะรู้ตั้งต่วันแรกที่เบรว์ฟพาแกเข้ามาแล้ว เด็กใส่ตะกร้าลอยน้ำมา หึ! แกน่ะมันไม่มีใครต้องการมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว ไม่รู้ตอนนั้นเราคิดอะไร หรือพ่อแม่ปีศาจของแกอาจใส่มนต์สะกดให้เรารับเจ้าไว้    ”



    “ แม่..เหตุใดท่านจึงใจดำกับข้าเช่นนี้ ” ข้าคร่ำครวญ



    “ ใจดำหรือ? แล้วพี่แกทำกันนาธานล่ะ ทำกับเราแม่ลูกอีก แกมันลูกปีศาจ  พวกตัวประหลาด ”



    “ แม่… ”



    “ ตัวก่อปัญหา รู้เอาไว้นะ ฉันนะไม่มีทางจะอยู่กับแกแค่ 2 คนเป็นอันขาด อายชาวบ้านชาวเมืองเขา  เขาจะมองฉันยังไง เวลาที่เดินไปไหนมาไหนก็มีเด็กปีปีศาจเดินตามไปด้วย ”



    แม่แสดงท่าทางขยะแขยงข้าเต็มที่ สายตาของแม่เหยียดหยาม  คำพูดของแม่ดูถูกน้ำใจของข้า รามกับว่าแม่จะกดมันให้จมดินลงไปเสีย



    นี่หรือคือสิ่งที่แม่ทั่วไปเขาปฏิบัติต่อลูก นับตั้งแต่วินาทีนั้น ข้ามั่นใจเหลือเกิน ว่าข้าไม่สามรถนับถือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ต่อไปได้อีกแล้ว ข้าอายุ 12 ขวบ ไม่มีแรงขัดขืนแม่ได้ ดีที่ เบรว์ฟ วิ่งเข้ามาห้ามเสียก่อน



    คืนนั้น ข้าหลบอยู่ในป่าเช่นเคย แต่คราวนี้…มันไม่เหมื่นทุกครั้งหรอกท่าน  ข้านอนเจ็บอยู่ในป่า สาปแช่งแม่ให้ได้รับความเจ็บปวดเช่นที่ทำกับข้า  ใจข้าเครียดแค้น ข้าร้องให้หนักมาก และเมื่อเวลาล่วงลับไป ข้าเองก็เผลอหลับไปในที่สุด



    “ ตื่นเถิด อีย์วาร์  ” พี่ปลุกข้าอย่างร้อยรนกลางดึกนั้น



    “ มีอะไรหรือ ”



    “ เหมือนว่าจะเป็นไฟไหม้ในหมู่บ้าน เจ้าอยู่นะพี่จะกลับไปดูแม่ ”



    “ ไม่! ข้าไปด้วย พี่..ข้ากลัว ” เบรว์ฟตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ารับ  



    เรากลับเข้าไปในหมู่บ้าน มันไม่ใช่ไฟไหม้ธรรมดาหรอกท่าน มันเหมือนการฆ่าล้างหมู่บ้านมากกว่า  ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าข้า กองทัพนับพันในชุดคลุมสีดำ ลอยละล่องอยู่ในอากาศไปมา มือมันถือง้าวขนาดใหญ่ พวกมันไล่ฆ่าชาวบ้านที่ละหลังคาเรื่องอำมหิตย์  เสียงหัวเราะสรวลสันต์ที่ดั่งสนั่น ก้องไปทั่วหุบเขาเวสเดิ้ลเลจ เสียงที่ฟังแล้วชวนให้ขนลุกชัน  เรามองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากชุดคลุมนั้นและดวงตาสีแดงเพลิงที่ชวนให้หวาดหวั่น  ชายหลายๆคนในหมู่บ้าน พยามจับอาวุธขึ้นต่อสู่ ทว่า..ราวกับกองทัพนั้นจะไม่มีวันตาย กองทัพปีศาจที่ไล่ฆ่าล้างหมู่บ้าน  ยังคืบคลานไปเรื่อยๆอย่าไม่หยุดยั้งภายใต้แสจันทร์ที่สาดส่อง  พี่กับข้าทำอะไรไม่ถูก เรานั่งพิงหลบอยู่หลังกำแพงนั้น หอบและตัวสั่น



    “ พวกมันคืออะไรเหรอ ” ข้าถาม



    “ เขาเรียกมันว่าภูติ ” พี่กระซิบตอบเบาๆ



    “ เอาละทีนี้ฟังพี่นะ ” พี่พูดหลังจากตั้งสติได้แล้ว



    “ เจ้าเห็นถังนั่นไหม? เข้าไปหลบในนั้น ไม่ต้องออกมาจนกว่าจะเช้า เพราะภูติเกลียดแสงสว่าง เข้าใจไหม? ”



    “ แล้วพี่ละ เบรว์ฟ ”



    “ พี่จะไปช่วยแม่ ไม่ต้องกลัวนะ พรุ่งนี้เช้าพี่จะมารับเจ้า พวกเราจะปลอดภัย ”



    ข้ารีบวิ่งไปที่ถังไม้ เปิดฝาและซ่อนตัวอยู่ในนั้น  มีรูรั่วข้างถังอยู่บ้าง ซึ่งพอจะทำให้ขาเห็นเหตุการณ์ภายนอก



    ภูติกำลังมาถึงบ้านของข้า พวกมันพังประตูบ้านออก  มันลากแม่ออกมานอกบ้าน  ราวกับทำให้ข้าเห็นได้ชัดถนัดตาขึ้น แม่กรีดร้อง  แต่แววตาสีแดงเพลิงนั่นไม่ได้แสดงท่าทีปราณีแต่อย่างใด มันเงื้อง้าวอยู่เหนือหัวแม่ พี่ปราดเข้าไปฟันตรงกลางลำตัวนั้นอย่ารวดเร็ว ทว่าร่างที่พี่ฟาดฟันกลับกลายเป็นผ้าสี        ดำกองอยู่บนพื้น  ในทันทีกองผ้านั้นก็กลับมามีชิวิตขึ้นอีกครั้ง มันหันมาทางพี่ ดวงตาเพลิงดุร้ายอาฆาต ภูติอีกตนหลังจากกำจัดเหยื่อของตนเสร็จก็หันมาทางแม่ มันง้างง้าวฟันฉับลงกลางร่างของหญิงที่ไม่มีทางต่อสู้ ขัดขืนใดๆ พี่ปราดมาที่ภูติตนนั้น ทว่า เด็กหนุ่มผู้เชี่ยวชาญในอาวุธก็ไม่สามารถต่อกรกับศัตรูที่อยู่เบื้องหน้าได้มากนัก



    มันกำลังจะฟันลง  มันกำลังจะทิ้งง้าวลงกลางลำตัวพี่ ไม่…ไม่ใช่พี่ของข้า  อย่าเอาใครก็เอาไป แต่ต้องไม่ใช่พี่ชายของข้า  

    “ อย่ายุ่งกับพี่ของข้า ” ข้าประกาศก้อง



ข้าผลุดยืนขึ้นจากถังไม้ที่ซ่อนตัว  ความโกรธคละคลุ้งอยู่ในตัวข้า พลันสายลมก็โหมกระหน่ำ  พัดพาเมฆปิดบังดวงจันทร์จนหมดสิ้น มืดสนิทนัก ข้ากำลังโกรธ เหล่าภูติหยุดการฆ่าล้าง มันสัมผัสถึงพลังของผู้เรียกค่ำคืนอันมืดมืดสนิท มันหันมาทางข้า ขยับเยื้องมาอย่าเงียบเชียบ ข้าตระหนกตกใจกับภาพที่อยู่เบื้องหน้า  อาจดูขลาดยิ่งนัก ทว่าสำหรับเด็กอายุ 12 ขวบอย่างข้า ย่อมถูกความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจได้โดยง่าย



ข้าทำได้เพียงยืนนิ่งสงบ ไม่กล้าแม่จะเปิดดวงตาเพื่อมองเห็นเหตุการณ์ภายนอก กระนั้น ข้าก็ยังสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหว พวกมันเคลื่อนที่มายังข้า ช้าๆ  หัวใจของข้าแทบหยุดเต้น มันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว



ใกล้…แล้วใกล้เข้ามาอีก