ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 ปาร์ค ชานยอล 100%
Chapter 3 ปาร์ านยอล
“เฮ้ๆ ู่นั้นอันลมแล้วนะ แอบมีวามสัมพันธ์อะไรันหรือเปล่า” ลูฮานที่เินมาเห็นผมออยู่ับโ้เอ่ยแว ทำให้ผมรีบผละออาัวโ้้วยวามรวเร็ว
“บ้า เปล่าไม่มีอะไร” ผมพูพลารีบเ็น้ำาอัวเอ สุท้าย็ลัวนร้อไห้นไ้
“พี่หมินเาไ้ยินเสียแปลๆ หนะ พี่เาเลยลัว ผม็เลยอปลอบ” โ้อบเรียบๆ และเินไปเ็บ้าวอที่ผมทำหล่นามพื้นแล้วเยหน้าึ้นมา
“ผมว่า..นี่็ึแล้ว เราลับบ้านันเทอะ ยัไพรุ่นี้พวพี่่อยมาทำ่อ็ไ้”
“อื้มเอาสิ”.. ผม็ลัวนทำัวไม่ถูแล้วเหมือนัน
“แล้วเ้าสอพี่น้อนั่นหายไปไหนแล้ว” ลูฮานเินหาไปรอบๆ โบสถ์แ่็หาไม่เอ อย่าบอนะว่าหนีลับไปแล้ว? - - ไม่หรอมั้..
“สสัยลับบ้านไปแล้วมั้?” ผมพูๆ ่อนะเหลือบไปเห็นระเป๋าสะพายอสอนนั้น ไม่..มันยัอยู่ที่เิม “ไม่ใ่แล้ว..ระเป๋าพวนั้นยัอยู่”
“พวนั้น้อำลัอยู่ในอันรายแน่ๆ.....”
“น..นี่!! พวนายแบฮยอนหายไป...” ูโฮวิ่เ้ามาหาพวเรา้วยวามแื่น อะไรัน? อยู่้วยันแท้ๆ แล้วเ้าหมามันะหนีไปไหน นี่มันสามทุ่มแล้วนะ...
Baekhyun part..
“แฮ่..แฮ่..” ผมหอบอย่าหนั ่อนหน้านี้ผมโนพีู่โฮใ้ให้มาทิ้ยะ พอเินออมานอโบสถ์อยู่ๆ ัวอะไร็ไม่รู้พุ่มาับแนผม เหมือนหมาล่าเนื้อเลย? แนผมุ่มไป้วยเลือ และัวผมที่วิ่หนีไปเรื่อยๆ อย่าไม่รู้ทิศทา
“บลั! แอยู่ไหน” ผมหันไปมอามเสีย เ้าหมาล่าเนื้อัวนั้นวิ่ไปหาผู้ายนนั้น เฮ้อ..ผมะรอายแล้วสินะ?
“โฮ่!”
“หืม..ันไ้ลิ่นเลือ นายไปับใรมาอี ถ้าเลย์รู้เลย์ะโรธนะ” ผู้ายนนั้นบหัวเ้าหมาัวนั้นเบาๆ แล้วอยู่ๆ เา็เินมาทาที่ผม่อนัวอยู่
หมับ!
“เฮ้ย! ปล่อยนะ” เาระาัวผมออาพห้า วาอเา้อมอผมอย่าพิารา..วาเาเหมือนไม่ใ่น..นะ..นั่น เี้ยว..... เาึผมไปประิัวแล้ว้มลเลียแผลบนแ้มผมเบาๆ
“นอารอยยิ้มะหวานแล้ว เลือนาย็หอมหวานีนะ หึ! ”
“ป..ปล่อยนะ” ผมิ้นแรๆ หวัว่าผมะหลุาอ้อมแนนี่ะที แ่ทำไมลายเป็นว่ายิ่ิ้นมันลับยิ่รัแน่น.นแทบหายใไม่ออ..
-----------------20%------------------------
-----------------------------------------------
รบแล้วววววววววว
เป็นไบ้าานแบ -/////-
อยารู้อนหน้าเป็นไ็รออไป
แอบบอเลย อนหน้าไรเอร์แ่ไปเินไป -//-
อบุสำหรับเม้น่ะ
...
“หมฤทธิ์แล้วหรือไ” เสียทุ้มระิบที่้าหูผมเบาๆ เมื่อผมหยุิ้น อนนี้ผมรู้สึปวร้าวไปทั้ัว แรหายใยัแทบะไม่มี ะเอาอะไรับารยับัว
“ไอ่บ้า..ปล่อยันนะ อื้อ!!!” ริมฝีปาหนาทับปาบาที่ทำท่าะโวยวายอีรอบ เาูบหนัๆ แล้วับปาบาแรๆ นเลือออ
“อื้ม..อื้อ!!” แบฮยอนยัิ้นแม้ว่าอนนี้ัวเอะหมแรแล้ว ร่าสูเริ่มส่ลิ้นเ้าโพรปาหวัะ่วิวามหวานอเลือในโพรปาบาให้มาที่สุ
“ันื่อ ปาร์ านยอล ำื่ออันไว้...” ร่าสูระิบหูร่าบาเบาๆ ่อนที่แบฮยอนะหมสิไป...
...
“ันว่าพวเราลอลับไปูที่หอันเทอะ เผื่อแบฮยอนะเหนื่อยเลยลับไป่อน” ิ่วหมินพยายามพูในแ่ีไว้ และบอเพื่อนๆ ว่าแบฮยอนอาะลืมระเป๋าไว้็ไ้ ถึแม้ว่าะอ้าเหุผลมามาย แ่ทุนรู้ีว่า “แบฮยอนไม่อบลับบ้านนเียว”
“็ไ้..ันหวัว่าแบฮยอนะปลอภัย” ูโฮพู ิ้วอเามวเป็นปม ถึะทะเลาะันยัไ นั่น็เป็นน้อที่อยู่้วยันมาลอ
“แบฮยอน้อปลอภัย” ลูฮานพูเสียเ้ม
ทุนึรีบเ็บ้าวอและเินทาไปที่หอพัอพวเา แม้ในใะัวลเรื่อแบฮยอนแ่ทุน็้อทำเหมือนไม่มีอะไร
ที่หอพั
แอ๊
เมื่อถึห้อพัอทั้ห้าน ทุนรีบวิ่เ้าไปในห้อพัเพื่อหาเพื่อนร่วมห้อ พยอน แบฮยอน
“นี่ไๆ แบฮยอนหลับอยู่บน..นี้ เลือ?” ิ่วหมินรีบเปิผ้าห่ม เพื่อสำรวรอยเลือบนัวแบฮยอน พอไ้ยินำว่าเลือ ทุนรีบวิ่รูมาล้อมรอบเีย้วยวามใ
“เอ๊ะ? นั่นมันผ้าพันแผล..แ่เลือยัไม่หยุเลยอะ” ลูฮานับแนแบฮยอนึ้นมาู
“เราวระแะมาทำแผลใหม่ไหม?” ีโอมอแผลฟ้ำามร่าายอแบฮยอนแล้วเา็พบ..
“ทำไมปาพี่แบฮยอนถึเป็นแบบนั้น” ปาอแบฮยอนบวมเ่อ ้ำ และมีราบเลือ..
ผมว่าวรนะ..วรมาๆ ้วย ริๆ แล้ววรพาไปหาหมอ้วย้ำ เพราะเลือมันไม่ยอมหยุเลย .. พอยิ่แะแผลออมาแล้ว ทุนเริ่มเบ้หน้า แผลมันูน่าลัวเินไป..ไปโนัวอะไรัมาหนะ เหมือน..สุนั? แล้วทำไมปา.. เหมือนโนใรูบมา...
“เ้าหมาน้อยไปโนสปีีย์เียวันัมารึไ” ผมพยายามพูิลให้ทุนำ แ่ทุน็เียบ บาที..แผลมันูแย่มาว่าหมาธรรมาั้วย้ำ มันะัวให่มาๆ
“ปาร์..าน..ยอล..”
O.O
“ใรือปาร์ านยอล” พวเราในห้อพูพร้อมัน ทุนมอหน้าันๆ ทำไมื่อนี้เ้าหมาน้อยถึละเมอออมา นาูโฮที่อยู่ับน้อแทบะลอเวลายัไม่รู้ั
“ันว่าเราวระหายาให้แบฮยอนิน” ลูฮานเยหน้าึ้นมามอหน้าผม หลัาที่เาทำแผลใหม่ให้แบฮยอนเสร็ ที่ผ้าพันแผล็ยัมีเลือึมออมาเล็น้อย ทำไมเลือไม่ยอมหยุ -*-
“อืม..ทำไมทุนมามุันแบบนี้ละ..แล้วทำไมันเ็บแน...” ทันทีที่เ้าร่าน้อยนี่ื่น ทุน็รีบถามอาาร้วยวามเป็นห่ว เสียอแบฮยอนแหบลเล็น้อยและพูไม่ไ้มาเพราะเ็บปา
“นายเป็นอะไรมาไหม” ูโฮึแบฮยอนไปอแน่น้วยวามเป็นห่ว เ้าหมาน้อย็ส่ายหน้าเป็นำอบ ลูฮานึยื่นยาไปให้
“ินยาะ นายเริ่มมีไ้แล้วนะ”
ทุนรอแบฮยอนิน้าวินยาอย่าใเย็น เพื่อรอถามร่าน้อยว่าเิอะไรึ้น
“ันวิ่หนีหมาหนะ เหมือนหมาล่าเนื้อ มันวิ่มาับแนัน..”
“แล้วปาอนายละ? หมาล่าเนื้อมันไม่ึนายไปูบหรอนะพยอน แบฮยอน” ูโฮพูเรียบๆ ปาอเ้าหมาน้อยบวมและแ้ำมามานน่าลัว
“อ่า -////-” แ้มอเ้าหมาน้อยึ้นสีนิๆ พอูโฮพูถึเรื่อูบ..ูท่า มันะโนับูบริๆ สินะ - -* แ่แล้วใบหน้าอเ้าหมา็เปลี่ยนเป็นหวาลัว
“แวมไพร์.........”
ทา้านโบสถ์
“ลับมาแล้วหรอานยอล ทำไมัวนายถึมีลิ่นเลือ..หื้ม..อเ้าหมาน้อยัวนั้น?” ริสเอ่ยทัมือวาอัวเอึ่พูึ่แว ไหนอนแรว่าไม่สน แล้วสุท้าย็ไปูเลือเามานไ้
“เ้าบลัไปับมาหนะรับ ผมเลยอใไม่ไหว หึ!” านยอลยิ้มเ้าเล่ห์ หวานมา..เายัอยาลิ้มรสเลือนั้นอี เาหลใหลเลืออเ้าหมาัวนั้นนื่มเลือใรไม่ไ้อีแล้วละมั้
“เ้าบลัหรอ? นี่ ห้ามไปัมนุษย์นไหนอีนะ ไม่ั้นันะ้าวแ” เลย์ุ เ้าบลัมันื้อ็ริ แ่มัน็ลัวเลย์มา เพราะเลย์เป็นนให้้าวมันนี่ - -*
“หิ หิ”
“ไปเลย ไปนอนหลัโบสถ์ไป นี่ือารลโทษ”
“หี้หี้” เ้าหมาล่าเนื้อัวให่ เินหอยไปทาหลัโบสถ์ อย่าว่าแ่หมาเลย นในโบสถ์นี้เา็ลัวเลย์ันหมทุน
“แล้วแบฮยอนเป็นยัไบ้า”
“ไม่เป็นไรหรอ ผมทำแผลแล้ว็ให้เาินยาแ้พิษไปแล้ว อนนี้เลือหยุแล้ว”
“หวัว่าเาะไม่็อเพราะาเลือนะานยอล นายะูเลือเาไปไม่น้อย แถมแผล็ใ่ว่าเลือะหยุเร็ว” เลย์บ่นานยอลุให่ แ่านยอล็ไม่ไ้อบอะไร เาแ่ยิ้ม..รอยยิ้มที่ยาะเ้าใ..
-----------------------------------------------
รบแล้วววววววววว
เป็นไบ้าานแบ -/////-
อยารู้อนหน้าเป็นไ็รออไป
แอบบอเลย อนหน้าไรเอร์แ่ไปเินไป -//-
อบุสำหรับเม้น่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น