ลิขิตรัก เพลิงซาตาน (ตีพิมพ์กับสนพ.มายเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #1 : อดีตที่แสนเจ็บปวด

 

 
ตอนที่ 1 อดีต

            เสียงด่าทอรุนแรงดังออกมาจากห้องทำงานบนชั้นสองของบ้าน คฤหาสน์หลังงามในพื้นที่กว่าสิบไร่ เจ้าของคฤหาสน์ราคาหลายร้อยล้านเป็นถึงนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่สุดในประเทศ ภายในบ้านที่เคยอบอุ่นแม้บางครั้งด้วยขนาดที่ใหญ่เกินความจำเป็นของมันจะทำให้เด็กชายอัครวินท์และเด็กชายอัครวัตท์สองพี่น้อง อิศราวิวัฒน์ รู้สึกถึงความเหงาบ้างในบางครั้ง แต่มันก็ไม่เคยให้ความรู้สึกเศร้าเสียใจและหดหู่แบบนี้มาก่อน

           เสียงข้าวของร่วงหล่นบนชั้นสองเรียกเสียงสะอื้นไห้จากเด็กชายวัยแปดขวบได้เป็นอย่างดี นมอ่อนได้แต่โอบกอดร่างเล็กของเด็กชายทั้งสองด้วยน้ำตานองหน้า รู้สึกสงสารคุณหนูของนางจับใจ เด็กชายอัครวินท์ในวัยสิบขวบไม่มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีเหลืองอมทองนั้นแม้แต่หยดเดียว ร่างของเด็กชายผู้พี่โอบกอดปลอบประโลมร่างเล็กของคนเป็นน้องก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสอง เสียงแจกันใบใหญ่ถูกเขวี้ยงออกมาด้วยแรงมหาศาล เศษกระเบื้องชั้นดีกระเด็นออกมานอกประตูบานใหญ่ที่เปิดทิ้งไว้ เด็กชายอัครวินท์ไม่ทันได้มองพื้นหน้าห้อง เท้าเล็กจึงเหยียบเศษแจกันคมกริบเข้าเต็มฝ่าเท้า ไม่มีเสียงร้องใดๆได้หลุดลอดออกมามีเพียงสีหน้าเจ็บปวด เพราะมือเล็กปิดปากกั้นเสียงตัวเองเอาไว้

            แต่ภาพภายในห้องทำงานของผู้เป็นบิดานั่นต่างหากที่สร้างความเจ็บปวดให้แก่เด็กชายได้มากมายเกินกว่าบาดแผลที่ฝ่าเท้า ภาพที่ฝ่ามือใหญ่ของบิดาฟาดลงไปบนใบหน้าซีกซ้ายของมารดาจนลือดไหลซึมออกมาบริเวณมุมปาก นั่นต่างหากที่ทำให้เด็กชายแสนเจ็บปวด รอยเท้าเปื้อนเลือดกระจายตามทางเดินชั้นสองลงมายังเบื้องล่าง นมอ่อนตกใจแทบสิ้นสติแต่เด็กชายไม่มีแม้แต่เสียงร้องซักแอะเดียว หญิงพี่เลี้ยงวิ่งไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้เด็กชายผู้พี่ อัครวัตท์มองพี่ชายด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แต่เขากลับส่งรอยยิ้มไปให้เพื่อแสดงให้น้องชายเห็นว่า เจ้าตัวไม่ได้เจ็บปวดแต่อย่างใด ยังไม่ทันที่นมอ่อนจะพันผ้าพันแผลรอบสุดท้ายเสร็จดี เสียงร้องไห้ของคุณหญิงพร้อมเสียงล้อลากของกระเป๋าเดินทางก็มาหยุดตรงทางลงบันไดชั้นสอง ร่างสูงระหงของหญิงสาวในวัยสามสิบที่ความสวยของเธอยังคงน่ามองยิ่งกว่าสาววัยแรกรุ่น ผมสีทองอร่ามดัดเป็นลอนรูปร่างราวนาฬิกาทรายเดินได้ ผิวขาวอมชมพู แต่ทว่าบนพื้นที่แก้มซีกซ้ายกลับมีรอยฝ่ามือแดงเต็มใบหน้าทั้งซีกนั้น พร้อมหยดเลือดซึมบริเวณมุมปากบวมช้ำ

            แรงกระชากบริเวณต้นแขนเล็กของเด็กชายอัครวัตท์นั้นแรงเสียจนทำให้ร่างเล็กล้มลง เสียงร้องไห้ดังลั่นคฤหาสน์แต่ดูเหมือนผู้เป็นแม่จะหาได้สนใจไม่ เสียงตะโกนเรียกคนรถให้ขึ้นไปเอากระเป๋าสองใบบนทางเดินชั้นสองลงมา แล้วไปส่งเธอที่สนามบินดังแข่งกับเสียงของบุตรชายคนเล็ก ก่อนที่ร่างระหงของมารดาจะช้อนอุ้มเด็กชายอัครวัตท์ไปยังรถยนต์คันหรูที่ติดเครื่องรอไว้หน้าประตูบ้าน ไม่มีคำพูด คำอธิบาย ไม่มีแม้แต่หางตาจะมองมาที่บุตรชายคนโต ดวงหน้าเล็กที่เคยไร้ซึ่งหยดน้ำตา แต่ทว่าตอนนี้ร่างของอัครวินท์กับสั่นสะท้านราวกับจะสิ้นใจ หยาดน้ำตามากมายพรุ่งพรูมาไม่ขาดสาย เด็กชายดิ้นรนสะบัดร่างออกจากอ้อมกอดของพี่เลี้ยง เสียงรถยนต์แล่นออกไปแล้วแต่ทว่าร่างเล็กของเขาก็ยังคงวิ่งตามออกไปจนเลือดจากบาดแผลไหลออกมาเต็มผ้าสีขาว รถยนต์ที่ตีวงกว้างเพื่อที่จะออกไปนอกคฤหาสน์หยุดทันทีที่ผู้เป็นแม่คิดได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ร่ำลาบุตรชายอีกคน แต่ทว่าเมื่อเดินมาถึงร่างเล็กมารดากลับพูดเพียงประโยคที่ทำให้อัครวินท์เจ็บและจำฝังใจมาจนถึงปัจจุบัน “จำไว้นะราฟ เพราะคุณพ่อรักผู้หญิงคนอื่นจึงทำให้ครอบครัวเราต้องเป็นแบบนี้  เพราะผู้หญิงที่ชื่อพราวรดา ศิริวิกานต์ แม่จึงต้องไปจากลูก”

สวัสดีค่ะทุกคน นกเปิดเรื่องใหม่คงแต่งไปพร้อมกับเล่ห์ร้าย ร้อยรัก ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ

อ่านแล้วชอบ โหวต+ Add favorite เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ