คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่8 - You belong with me
+++
บทที่8
You belong with me
“แค่กๆๆ”ผมพยายามกลั้นไอเต็มที่แล้วนะสุดท้ายก็ไอออกมาจนได้ - - ผมไม่อยากไปออกมาบ่อยๆนี่ มันอาจจะรบกวนฮยอนซึงก็ได้ ผมเข้าใจดี (เพราะผมก็เคยเผชิญมา= =)
“ย๊า จุนฮยองอา”เสียงของฮยอนซึงดังขึ้น ผมทำเธอตื่นเหรอ?
“อะไร?”
“นายจะกลับก่อนมั้ยไปหาหมอก็ได้”
“ไม่ต้อง ฉันไม่ตายหรอก-___-“ผมเอ่ยก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง “ย๊า แล้วถ้าอาการมันหนักอะ?”
“ก็ปล่อยฉันไว้งี้แหละ”
“ย๊า!”
“เงียบหน่าฉันจะหลับ - - ลงไปนอนข้างล่างเลยไปฉันละรำคาน”ผมเอ่ยขึ้น ผมไม่ได้รำคานเธอหรอกนะ แต่กลัว ยัยบ้านั่นจะติดหวัดผมซะมากกว่า =_= มันลำบากนะที่เวลาคนใช้ไม่สบายเนี่ย.... “ก็บอกให้ลงไปนอนข้างล่างไง” ผมเอ่ยขึ้นอีกครั้งขณะที่ฮยอนซึงยังนอนนิ่ง ผมเลยตัดสินใจเตะยัยบ้านั่นลงไปข้างล่างก่อนจะนอนแผ่
“ย๊า...จุนฮยองอา...ชิ..ผู้ชายอะไรเอาแต่ใจ!!!=3=”สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจนอนข้างล่าง แหงละผมเล่นนอนแผ่ขนาดนี้....
+ + + +
“ย๊า!!!จุนฮยอง ทำไมนายตัวร้อนจี๋ขนาดนี้เนี้ย?!!!!!”เสียงของร่างบางร้องลั่นเมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสที่ใบหน้าของร่างสูงที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม “อา..ทำไงดีเนี่ยTT”
“ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ย ว่าให้ไปหาหมอๆๆๆ เนี่ย!”ร่างบางตะคอกร่างสูงที่นอนตัวสั่นก่อนจะหาผ้าชุบน้ำมาประคบร่างสูงเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นน้ะ?!!!”โยซอบที่วิ่งเข้ามาในห้องเอ่ยถามร่างบางก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แววตาของโยซอบแสดงออกถึงความเป็นห่วงคนตรงหน้าอย่างชัดเจน จนทำให้หัวใจของร่างบางสั่นวูบ
“ออกไปไกลๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”จุนฮยองตอบก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่โยซอบก็ยังรั้นที่จะพยุงตัวจุนฮยอง
เพี๊ยะ
“จุนฮยอง...”โยซอบร้องขึ้นเบาๆเมื่อร่างสูงปัดมือร่างบางออกอย่างรุนแรง “จุนฮยองนายเป็นอะไรไปเนี่ย?”ฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีที่เกรี้ยวกราดของจุนฮยอง ถึงเขาจะเป็นคนที่ชอบปฎิเสธคนอื่นอยู่บ่อยๆแต่มันก็ไม่เคยแสดงออกด้วยอารมณ์ที่รุนแรงขนาดนี้....
“ออกไปไกลๆ ฉันโยซอบ”จุนฮยองเอ่ยึข้นด้วยท่าทีอิดโรยก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่เพราะพิษไข้ทำเอาเค้าเดินโซเซไปมา “จุนฮยอง”
“บอกให้ออกไป!!!!”
“แต่...”
“บอกให้อ..!!”
“จุนฮยอง!!!!/ไอห้อย!!!!”โยซอบและฮยอนซึงร้องพร้อมกันเมื่อร่างที่เดินโซซัดโซเซของจุนฮยองล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะหมดสติไป “โทรเรียกรถโรงะยาบาลเร็ว!”โยซอบเงยหน้าบอกฮยอนซึง
“ในนี้มันไม่มีสัญญาน!!!”
“โอ้ย!งั้นเดี๋ยวฉันจะไปบอกอาจารย์ให้เธอก็พยุงจุนฮยองออกไปก่อนแล้วกัน!”โยซอบเอ่ยอย่างรีบร้อน ฮยอนซึงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพยุงร่างที่ไร้สติของจุนฮยองขึ้น
“ดูจุนอา ดงอุนนา ช่วยฮยอนซึงเร็วเข้า ตอนนี้จุนฮยองหมดสติอยู่ในห้อง เดี๋ยวฉันจะออกไปตามอาจารย์ก่อน!!”โยซอบตะโกน ดูจุนและดงอุนที่กำลังยืนคุยกันอยู่หน้าเกสต์เฮาส์อย่างรีบร้อนก่อนที่ตนเองจะวิ่งตรงไปยังตึกของอาจารย์
“ฮยอนซึงเดี๋ยวฉันช่วย”ดูจุนที่รีบวิ่งเข้ามาดันตัวร่างบางออกก่อนจะช่วยหิ้วปีกจุนฮยองคนละข้างไปกับดงอุน เดินออกจากป่าไป โดยมีสายตาที่วิตกกังวลของฮยอนซึงเดินตามมาข้างหลัง “ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่น่าลากหมอนั้นลงมาเล่นน้ำเลย มันเป็นเพราะฉันแท้ๆ..”
“ไม่หรอกเธอไม่ผิดหรอก”ดูจุนเอ่ยขึ้นเบาๆ
“แต่..”
“ก็บอกว่าเธอไม่ผิดไง!!!!”
“.....”
ณ โรงพยาบาล
“ดูเธอจะเป็นห่วงหมอนั่นมากนะ....”ดูจุนเอ่ยขึ้นก่อนจะนั่งข้างๆฮยอนซึงแล้วส่งกระป๋องน้ำผลไม้ที่เพิ่งกดมาจากตู้ให้ร่างบาง “ขอบใจนะ....ก็...นั่นสินะฉันคงเป็นห่วงหมอนั่นจริงๆแหละ...”ฮยอนซึงที่รับกระป๋องน้ำผลไม้ก็เอาแต่จ้องมองมันนิ่งแต่กลับไม่คิดจะเปิดมัน
“ไม่ดื่มหน่อยเหรอ?”
“ฉันกินอะไรไม่ลงจริงๆตอนนี้...”
“มันจะทำให้เธอปวดท้องนะ เธอไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“มันไม่ทำให้ฉันตายหรอกเเค่นี้...เลิกรบเร้าฉันสักที”ฮยอนซึงเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะหันไปมองหน้าดูจุน ทำเอาร่างสูงถึงกับผงะและเลิกรบเร้าไปในที่สุด
“ใครเป็นญาติของคนไข้ ยง จุนฮยองครับ?”เสียงคุณหมอหญิงสาวที่ดูอ่อนโยนเอ่ยขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ทั้งสองที่ลุกขึ้นยืนแทบจะทันที “จุนฮยองเป็นไงบ้างครับ”ดูจุนเอ่ยถาม
“คนไข้เป็นไข้ป่าค่ะ ไม้ต้องกังวลคุณหมอได้ฉีดยาไว้ให้แล้วพรุ่งนี้อาการคงดีขึ้น^^ อย่างงั้นแล้วเชิญเข้าไปเยี่ยมได้เลยนะคะ”
“ข..ขอบคุณครับ”ทั้งสองคนกล่าวขอบคุณ คุณหมอช้าๆก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว บนเตียงผู้ป่วย มีร่างของจุนฮยองกำลังหลับสนิท ใบหน้าเขาซีดเผือกราวกับคนตายไปแล้ว
“ให้ตายเถอะ หน้าเหมือนคนตายแล้วเลย....”
“พูดอะไรไม่เป็นมงคล!”ร่างบางหันไปตะคอกดูจุน “ขอโทษๆ จะกินอะไรมั้ย ฉันว่าเธอนะจะโล่งใจจนกินอะไรได้บ้างแล้วละ”
“อืม..ขอบใจนะ”ร่างบางหันไปขอบคุณดูจุนก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้ “ไม่ต้องหรอก เอาเป็นจาจังเมียนแล้วกันนะ”ดูจุนเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงจุนฮยองและฮยอนซึงในห้องนั้นอีกครั้ง...
“ไอห้อย ตื่นสิ่ ฉันไม่ได้ด่านายวันนึงมันทำให้อึดอัดใจมากเลยนะ!...”
“....”
“จุนฮยองอา..ฉันขอโทษฉันไม่หน้าปล่อยให้อาการนายมันหนักกว่านี้เลย”
“....”
“ย๊าทำไมไม่ตื่น?นายห้ามตายนะ นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าถ้านายหายไปยังไงฉันก็จะคอยมองหาแต่นาย แต่ฉันยังไม่อยากมองหานายนะ ฉันอยากเห็นนายยืนอยู่ตรงหน้าตลอดเวลานะ...”
“J”
“อ่ะ!!!! O[]O”
“เธอติดกับฉันแล้ว...”
“นี่นาย..”
“ดีใจจังที่เธอพูดเบบนั้น...”
“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ = =”
“ตั้งแต่ดูจุนออกไปซื้อจาจังเมียน”
“นาย...”
“บอกดูจุนทีซื้อมาเพื่อฉันด้วย”
“ตาบ้า!!!!!!!>/////[]//////<”
ความคิดเห็น