คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5 - -ฉิ่งฉับทัวร์
++
บทที่5
ฉิ่งฉับ ทัวร์
“เฮ้ยยยย พวกเรา!! มีข่าวดีและข่าวร้ายมาบอกหว่ะ จะฟังอันไหนดี!!”ชายหนุ่มผมทองวิ่งเข้ามาในห้องของเหล่าเด็กพิเศษก่อนจะตะโกนลั่น “เอาข่าวดีก่อน”จุนฮยองตัดสินแทนคนทั้งห้อง
“ข่าวดีของเราคือ มะรืนนี้พวกเราจะได้ไปเที่ยวน้ำตกกันเว่ย ท่วมกลางดงพงไพร!!!”
“เหยดด!!! ฮิ้วววว!!! วู้ว!!!!!”เหล่าลิงทโมนในห้องร้องโห่ดันอย่างพอใจ
“แล้วข่าวร้ายละ”ฮยอนซึงที่ทนเสียงโห่ร้องไม่ไหวถามขัดขึ้น “ข่าวร้ายคือ..ผู้อำนวยการทำโทษพวกเราหวะที่ พวกเรายกพวกไปตีเด็กคลาส B เมื่อเดือนที่แล้ว เลยให้พวกเราไปด้วยรถทัวร์......แบบ.....ซาเล้งยังดีกว่า ทั้งที่พักก็เป็นแค่กระท่อมเล็กๆหวะ”
“โห่.....ไรว้า!!! It’s Not fair!!!”สิ้นคำประกาศเด็กทั้งห้องต่างพากันโห่ร้อง แต่ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อทริปนี้ได้กำหนดไว้ว่าหากใครไม่ไปจะถูกหักจิตพิสัยจนเหลือ 0 เพราะทริปนี้ทุกคนต้องไปปลูกกุหลาบป่าเพื่อการทดแทนที่ไปทำลายสวนกุหลาบที่เด็กคลาสAปลูกไว้เพื่อส่งอาจารย์....
“ยิ้มสะใจอะไร?”จุนฮยองเหลือบตามองร่างบางที่นั่งยิ้มสะใจ ที่เห็นเด็กซนนั่งหงอ “สะใจนะสิ่ โฮะ ๆๆๆ”
“เธอก็ต้องไปกับพวกเราไม่ใช่เหรอ?”
“.......”อึ้ง
“-___-;;;”
“ลืมไปเลยอ้ะ T [ ] T”
“หึหึหึหึหึหึ”
“ม่ายยยยยยย!”
“เธอลืมเก๊กหน้า.... (-__,-)”
“(--V--)!!”เก๊กทันที
วันเดินทาง
“=_____________=;”ฮยอนซึงตัดสินใจนั่งลงบนเบาะอย่างช่วยไม่ได้รถทัวร์แว้นๆ เบาะเก่าๆ ที่ดูยังไงๆ ก็ไม่น่าพาไปถึงจุดหมายปลายทางได้เลย
ฟุ่บ
“นั่งด้วย...”
“ไม่ให้”
“ฉันจะลงไปจับนกพิราบแล้วโยนใส่หน้าเธอ”ไม่พูดเปล่าจุนฮยองทำท่าจะลงจากรถ “ย๊า!!ก็นั่งไปสิ่!=-=;;”ร่างบางบ่นอุบก่อนจะเฉมองไปนอกหน้าต่าง รถทัวร์คันเก่าค่อยๆออกตัวช้าๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าด บ่งบอกว่ามันพร้อมจะพังได้ทุกเมื่อ
“มองงงงงง ฮิกฮิกฮิก เธอสาวเธอสวย ฉันจึงได้มอง ฮิกฮิก ฮิก หากเธอไม่สวยฉันจะไม่มองหากเธอไม่แจ่มฉันจะไม่จ้อง ฉันจะไม่มองให้หัวใจเต้นน นน น น น ชิกกะชิก ฮิกฮิก พักตร์เธอสวยแจ่มดังจันทร์เพ็ญ ฮิกฮิก ฉันแทบช็อคตายเพราะใจเต้น ชิกก่ะชิก~”ทันทีที่รถเก่ากำลังเคลื่นตัว แต่ก้ไม่ทำให้เด็กห้องS หงอยใจได้ เมื่อมีใครสักคนในห้องหยิบกีตาร์ขึ้นมาเคาะแล้วร้องเพลงเสียงดังลั่นจนทำให้ทุกคนในห้องร้องตามกันเป็นแทบ
“ฉิ่งฉับทัวร์ชัดๆT_____T”ร่างบางบนเบาๆ
“อ่ะ....”
“หะ......”ฮยอนซึงมองไปที่ร่างสูงอย่างไม่เชื่อสายตาเมื่อ ร่างสูงแบ่งหูฟังข้างนึงของตนให้กับร่างบาง “จะฟังมั้ย ไม่ฟังใช่ป่ะ?”
“ฟ..ฟัง!*0*”ร่างบางคว้าหูฟังในมือของร่างสูงมาฟังทันที
“รสนิยมการฟังเพลงของนายก็ไม่เลวนี่....อ...เฮ้ย = [ ] =”
“ZzzZz….”หลับสนิท
“หลับไวกว่ามดเยี่ยวอีกคนอะไรว้ะ = [ ] =”
เวลา 19.30 น.
“เอาละนี่ก็มืดแล้ว นักเรียนทุกคนแยกย้ายเข้าที่พักได้ โดยเฉพาะนักเรียนคลาส S ห้องพักพวกเธออยู่ทางฝั่งขวามือน๊ะจ๊ะ เอาจ๊ะ ทุกคนแยกย้ายได้จ้า....”อาจารย์เอ่ยประกาศขึ้นเนื่องจาก ตอนที่มาถึงก็เย็นมากแล้วคืนนี้อาจารย์จึงจัดแจงให้นักเรียนได้พักผ่อนกันก่อน “อาจารย์ครับ เลี้ยวขวาไปมันมีแต่ป่าทึบไม่ใช่เหรอครับ?”นักเรียนคลาสSคนหนึ่ง ยกมือขึ้นถามอาจารย์ด้วยน้ำเสียงยียวน
“อื้มใช่ พวกเธอต้องเดินเข้าไปอีก 100 เมตรนะจ๊ะ ^0^”อาจารย์เอ่ยด้วยใบหน้าสะใจ
“มันเฉอะแฉะนะฮะ”นักเรียนชายหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้น “เถอะหน่าโยซอบ...”ดูจุนเดินเข้ามาดึงตัวโยซอบเอาไว้ไม่ให้ออกไปทำอะไรอาจารย์
“ฝนมันเพิ่งตกนะฮะ มันเป็นหน้าผา จะไม่มีใครลื่นเหรอฮะ”กีกวางเอ่ยถามซ้ำ
“ที่สำคัญ งูเงี้ยวเขี้ยวขอละอาจารย์? พวกผมจะปลอดภัยใช่มั้ย? นี่ก็มืดจะตาย แมลงมันเยอะนะครับ - -“ดงอุนเอ่ยเสริม แต่กลับไม่เป็นผล “มันก็ไม่ทำให้พวกเธอถึงตายหรอก สู้ๆนะจ๊ะ ^0^”อาจารย์ชูกำปั้นไฟท์ติ้งให้นักเรียนคลาส S ก่อนหันหลังเดินเข้าไปในโรงแรม
“นี่มัน...นรกชัดๆ....”ฮยอนซึงบ่นขึ้นเบาๆก่อนจะหันไปมองในป่าทึบ ที่ดูยังไงแล้ว....ความปลอดภัยก็เป็นศูนย์ “ย๊า จุนฮยองนายเดินนำเข้าไปก่อนดิ่...”ฮยอนซึงเอ่ยขึ้นก่อนจะผลักจุนฮยองให้เดินเข้าไปข้างใน
“เออ เออ ใช่ๆ เข้าไปเลยๆๆ!!! :D “ทุกเสียงในห้องเอ่ยพร้อมกัน “พวกนายนี่มัน....”
“นะ นะ นะ น้า :3”
“เธอเป็นทาสฉันไม่ใช่เหรอไง?”
“เออ ใช่ ฮยอนซึงเป็นทาสของจุนฮยองนี่นา.... ^^”กีกวางเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มจนตาหยี
“หมายความว่าไง...? =__=;;;”
“ก็......หึหึหึหึหึหึหึหึ”
“ไม่ยุติธรรมมมมT3T:”
“อ๊า!!!T^T จะมีอะไรออกมามั้ยเนี่ย”ฮยอนซึงที่เดินนำเข้ามาในป่ากวาดไฟฉายไปตามทาง หันไปทางนั้นก็เจอกบ ทางนี้ก็เจอเขียด อีกทางก็เจอคางคก ตามประสาป่าหลังฝนที่มันชื้นน ซะยิ่งกว่าอะไร กลุ่มของฮยอนซึงซึ่งเดินเข้าเป็นกลุ่มแรก โดยมีจุนฮยอง ดูจุน กีกวาง ดงอุน และ โยซอบ “รีบเดินอย่าบ่นมาก -____-“จุนฮยองเอ็ดฮยอนซึงเบาๆตามประสา
“เย้ย!!”ฮยอนซึงร้องลั่นเมื่อมีแมลงประหลาดตกใส่มือของตนก่อนจะปล่อยไฟฉายลงพื้น “อ..อะไร!!!?O3O”ดงอุนร้องลั่นเพราะตอนนี้ หน้าของเขาซีดจนเหลืออยู่สามเซนแล้ว เพราะแมลงคือสิ่งที่สะพรึงที่สุดในชีวิตเขาแล้ว
“ฮือออ มันออกไปยังอะจุนฮยองงง (> <)”ร่างบางหลับตาแน่น จุนฮยองส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจก่อนจะก้มลงเก็บไฟฉาย แต่ก็พบกับสิ่งที่แปลกประหลาด…..
“ทาก?.........”จุนฮยองมองทากตัวหนึ่งที่ดิ้นดุกดิกอยู่ตามพื้น..และ ตัวที่ สอง.. สาม...สี่...ห้า....หก....”เฮ้ย...”จุนฮยองพึมพำเบาๆ
“เฮ้ยมีอะไรว้ะจุนฮยอง!”ดูจุนตะโกนมาจากข้างหลัง
“.....”
“เฮ้ย!!!”ดูจุนตะโกนเรียกอีกครั้ง จุนฮยองที่ตอนนี้รู้สึกหายใจติดขัดอย่างมากเมื่อมองตามแสงของไฟฉายที่สองไปทางข้างหน้า ก็พบกับทากนับพันที่เดิน ยุกยิกเต็มทางเดินไปหมด
“ชิบ....หา อา ยอ...แล้วไง.....”จุนฮยองพึมพำออกมาเบาๆ
“อะไรว้ะจุนฮยอง อะไร อะไร!!”ดงอุนเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ
“อะไรว้ะพูดมาเด้ะ !”ดุจุนที่ทนรำคานไม่ไหวแทรกมาข้างหน้าก่อนจะก้มหยิบไฟฉายและส่องไปทางข้างหน้า
“เชี่ย.......อย่าบอกนะว่า......”ดูจุนที่เห็นภาพดังกล่าวก็ส่องไฟฉายไปทางเดินข้างหลังที่ตนเดินผ่านเมื่อกี้ เหมือนฉากในหนังสยองขวัญที่ทุกคนแหกทางให้แสงจากไฟฉายได้สาดส่องไปตามทางเดินที่ตนเดินผ่านกันมาเมื่อกี้
“เหี้*(เซนเซอร์..)!!!!!”ประสานเสียงดั่งวงออเครสต้าครบครั้นแม้กระทั่งเสี่ยงโซฟาโน่ ตลอดทางเดินที่ทั้งหกเดินผ่านมา เต็มไปด้วยทากที่ประหนึ่งเดินทางมาจากรอบโลก ขยุกขยิกอยู่ตามทางเดิน บ้างก็โดนเหยียบจนแบน
“ฝัน...ฉันฝันใช่มั้ย”ฮยอนซึงหันหน้าเข้าหาจุนฮยองช้า ใบหน้าอมชมพูของร่างบางซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ดงอุนเองก็คว้าเข้าที่ข้อมือของกีกวางทันที
“นับ 1 – 3 แล้ววิ่งนะ....”ดุจุนเอ่ยขึ้น ก่อนที่ทั้ง5คนจะพยักหน้ารับกันอย่างว่าง่าย
“....1.......”คาดเข็มขัดนิรภัย
“....2......”เร่งเครื่อง.
“....3.....”เหยียบคัดเร่ง เปิดไนตัส
“ว๋ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ป่าแตก.... 12 เท้าผ่ากันวิ่งฝ่าผืนป่าที่ปกคลุมไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าทาก.....
“ถึงแล้ว TT^TT”โยซอบทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้หน้าเกสต์เฮาส์เล็กๆ ที่มีอยู่ 15 หลัง ที่ไม่มีแม้แต่เครื่องปรับอากาศ ไฟสลัวๆ บ่งบอกว่าที่นี้เหมาะกับคนรักธรรมชาติขนาดไหน “...มันติดรองเท้าฉันมาหรือเปล่าเนี่ย....”ดุจุนที่เริ่มใจเย็นแล้วก็ก้มมองดูที่รองเท้าของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆโยซอบ
“ทากเป็นฝูง ทากเป็นฝูง ทากเป็นฝูง ทากเป็นฝูง ทากเป็นฝูง.....”ดุงอุนหอบกระเป๋าพะรุงพะรังสามสี่ใบยืนบ่นงึมงำเหมือนคนเสียสติ โดยกีกวางยืนตบบ่าปลอบใจอยู่ข้างๆ
“อา กีกวางดงอุนถือกระเป๋าใครมาเยอะแยะนะ...”ดุจุนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นดงอุนมีกระเป๋าที่เยอะเกินไป “อ๋อ ของฮยอนซึงกับจุนฮยองนะ....เอ้ะ.... จุนฮยองกับทาสของเขาหายไปไหนอ้ะ?!!!”
“เวร.....”โยซอบพึมพำขึ้นมาเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเอง
-------
“ด...เดี๋ยวเด้ะ จุนฮยอง คนอื่นหายไปไหนกันอ้ะ!!!”ฮยอนซึงที่เริ่มวิ่งจนเหนื่อยหันไปมองรอบๆกลับไม่พบสมาชิกที่เหลือเลยสักคน....และได้ผลจุนฮยองหยุดวิ่งทันที “เออวะ....”
“แล้วตรงนี้มันที่ไหนเนี่ย อย่าบอกน้ะว่าพวกเรา..... T [ ] T /”
“ชู่ว์..เวลาหลงป่าห้ามพูดว่าหลงป่า..”
“นายพูดมันออกแล้วอ้ะ TT[]TT”
“เอ่อะ....”
“แล้วในปามันต้องมี...”
“อยู่ในป่าห้ามพูดถึงงูเงี้ยวเขี้ยวขอ”
“แง้ นายพูดอีกแล้วTT[]TT”ฮยอนซึง งอแงเหมือนเด็กก่อนจะตัดสินใจนั่งลงตรงข่อนไม้อันใหญ่ อย่างน้อยตรงนี้ก็ไม่มีฝูงทากก็แล้วกัน...
“แล้วเราจะเอาไงเนี่ย..”
“โทรศัพท์ก็ไม่มีคลื่น...”จุนฮยองบ่นก่อนจะหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาดู “มันขึ้นemergency calls?”ฮยอนซึงเอ่ยถาม
“อืม”
“ย๊า มันต้องโทรได้สิ เบอร์ฉุกเฉินนะ!!”
“ก็มันไม่มีคลื่น แล้วจะโทรได้ไงเล่า”
“ก็เบอร์ฉุกเฉินไงล่ะ”ฮยอนซึงเถียง
“ก็ถ้ามันไม่มีคลื่นแล้วจะติดต่อเบอร์ฉุกเฉินได้ไง ในเมื่อติดต่อเบอร์ฉุกเฉินได้ก็ต้องติดต่อใครสักคนที่ถึงเกสต์เฮาส์ได้แล้วดิ่”ร่างสูงเถียงคอเป็นเอ็น “ย๊า ก็มันบอกให้โทรได้เฉพาะเบอร์ฉุกเฉิน!”
“ก็มันไม่มีคลื่นไง!!!”
ฟ่ออออ
“!!!!! OxO”เสียงขู่ของแขกไม่ได้รับเชิญดังขึ้น ขัดจังหวะทั้งสองที่กำลังเถียงอยู่เป็นสัญญาณบอกว่า สิ่งนั้นใกล้ถึงตัวทั้งสองแล้ว “ชู่ว...”จุนฮยองสงสัยบอกให้ร่างบางอยู่เงียบๆ ก่อนจะกระซิบให้ร่างบางค่อยๆเดิน
ฟ่อ!!!!
“กรี๊ดดดด”ร่างบางร้องลั่นเมื่อได้ยินเสียงขู่ที่ไม่เป็นมิตรของงูดังขึ้นจากข้างหลังก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงแน่น “ฮืออ ทำไงดี พาฉันออกไปจากที่นี้ที แง้ TT^TT”ฮยอนซึงกอด จุนฮยองแน่นก่อนจะร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็ก
ร่างสูงเองที่นึกอะไรไม่ออกได้กอดปลอบร่างบางให้ใจเย็นลง “เออ เดี๋ยวพาออกไปเองเหละหน่า หยุดร้องไห้แล้วลุกขึ้นยืนซะ”ร่างสูงเอ่ย
“ลุกไม่ได้แล้วเจ็บไปหมดเลยอ้ะTT”ร่างบางส่ายหน้าไปมาก่อนจะกอดจุนฮยองแน่น “เฮ้อ...”ร่างสูงถอนหายใจออกช้าๆ ก่อนจะนั่งยองๆหันหลังให้ร่างบาง
“อ...อะไรอ้ะ TT”
“นั่งขี้มั้ง! ขึ้นมาเหอะหน่าอย่าพูดมาก”จุนฮยองบ่น ฮยอนซึงตัดสินใจขึ้นไปบนหลังของจุนฮยองช้าๆ ด้วยความกลัวที่จะตกลงไป “วัน วันกินข้าวกินปลาบ้างปะเนี่ย? ตัวเบายังกะมด”จุนฮยองบ่นก่อนจะเดินไปตามทางเรื่อยๆ...
“จุนฮยอง..... จุนฮยอง!!!?”เสียงทุ้มๆของดูจุนดังขึ้นจากทางด้านข้างของร่างสูงก่อนจะเดินแหวกพงหญ้าแล้ววิ่งเข้ามาหาจุนฮยอง “ดูจุน.. นี่อย่าบอกนะว่านายก็หลงทางมาเหมือนกันอะ - -“
“จะบ้าเหรอไง ทุกคนเขาตามหานายกันให้ทั่ว มาเหอะ เดี๋ยวฉันพากลับเกสต์เฮาส์เอง...”ดูจุนเอ่ยก่อนจะเหลือบมองฮยอนซึงที่เผลอหลับคาหลังจุนฮยองไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “ยัยนั่นบาดเจ็บเหรอ?”
“อืม...คงเป็นตอนวิ่งแล้วขาเกิดสะดุดอะไรเข้าละมั้ง”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะเดินตามดูจุนไป
“นายชอบเธอเหรอ?...”ดูจุนเอ่ยถามจุนฮยองทำลายความเงียบ
“ถามทำไม?”
“ก็แค่อยากรู้ ร้อยวันพันปี ไม่ค่อยจะได้เห็นนายคลุกคลีกับใครตั้งแต่เลิกกับโยซอบไป...”
“เลิกพูดเรื่องเก่าๆได้แล้ว รำคาน....”จุนฮยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
“หึ....”
“นายจะบอกอะไรฉันกันแน่”จุนฮยองเอ่ย
“ก็แค่สงสัยนะว่านายชอบฮยอนซึงหรือเปล่า.... ถ้าไม่....ฉันขอ แล้วกัน.....”
“........”
ความคิดเห็น