คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่17 - Lost
“โว้ย ไม่หงไม่หาแล้ว!!”ร่างสูงร้องลั่นก่อนจะกองทรายตรงหน้าด้วยความโมโห ทันใดนั้นสายตาของเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่งแปลกประหลาด สิ่งที่คล้ายๆกับชิ้นส่วนของแหวน.... ร่างสูงตรงเข้าหยิบส่วนนั้นขึ้นมาช้า และปรากฏเป็นตัวอักษรย่อของร่างบางครึ่งนึง “อีกครึ่งนึงละ....”ร่างสูงเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างพิจารณาทันใดนั้นภาพของร่างบางที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ลอยเข้ามา “ว่าแล้วไง....”
ณ ผับใต้ห้องสมุด
“ดื่มเยอะไปแล้วมั้งเดี๋ยวก็เป็นแบบวันนั้นหรอก”กีกวางเอ่ยขึ้นด้วยสายตาเป็นห่วงคนตรงหน้าว่าจะตับแข็งตายเสียก่อน “นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย!!!เอามาอีกแก้ว!!”ฮยอนซึงเอ่ยด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนที่แก้วเตกีล่าจะถูกวางลงตรงหน้าร่างบางอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”ดงอุนที่เดินเข้ามานั่งข้างๆฮยอนซึงเอ่ยขึ้นกับกีกวาง
“ดีใจที่จะได้แต่งงานกับจุนฮยองมั้ง”กีกวางเอ่ยก่อนยักไหล่
“ฉันควรจะดีใจเหรอ? ในเมื่อมันเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่เต็มใจสักนิด”ฮยอนซึงเอ่ยแทรกขึ้นทันทีก่อนจะมองเหล้าในแก้วราวกับว่ามันกำลังระเหิด ระเหยให้เขาดูยังไงยังงั้น “หมายความว่าไง?”ดงอุนเอ่ย
“เขาถึงแหวนของฉัน”
“บ้าหน่า!!”กีกวางเอ่ย “ไม่บ้านี่ไง...มันแตกเป็นเสี่ยงๆ”ฮยอนซึงเอ่ยก่อนจะคว้าเศษแหวนขึ้นมาช้าๆ แล้วปล่อยมันลงสู่ก้นแก้วเตกีล่า “ฮยอนซึงอา..”กีกวางมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเห็นใจ
“ส่วนนี้ของจุนฮยอง”ร่างบางเอ่ยก่อนจะหย่อนแหวนอีกวงลงสู่ก้นแก้ว
“ดื่มให้แด่ความรัก......ที่ฉันกำลังเป็นฝ่ายแพ้อย่างช่วยไม่ได้.....”ฮยอนซึงเอ่ยก่อนจะยกแก้วเตกีล่าขึ้นดื่ม ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับรสชาติของแหวน ช่างเป็นเหล้าที่มีรสชาติที่ขมขืนที่สุดที่เคยลิ้มลองมาจริงๆ.....
“พอเถอะฮยอนซึง”ดงอุนเอ่ยก่อนจะคว้าข้อมือของร่างบางเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาดื่มเยอะไปกว่านี้
“ปล่อยฉันเถอะหน่า!!!”
“ฉันเห็นจุนฮยองมันยืนหาอะไรไม่รู้อยู่ตรงหน้าตึก ฉันว่ามันอาจจะหาแหวนอยู่ก็ได้มันอาจจะเป็นอุบัติเหตุก็ได้”ดงอุนเอ่ย “อย่ามาโกหกฉัน คนอย่างจุนฮยองนะเหรอจะทำมัน หุบปากซะ ฉันจะไปที่อื่นต่อ....”ฮยอนซึงเอ่ยก่อนจะสะบัดมือของดงอุนทิ้งแล้วเดินโซซัดโซเซออกไปพร้อมกับแก้วเหล้าที่มีแหวนทั้งสองวงอยู่ข้างใน
“จุนฮยองคนเลว นายทำฉันบ้า....”ฮยอนซึงเอ่ยก่อนจยกแก้วเหล้าขึ้นสูง
เพล้ง!!!!
แก้วเหล้าสีใสถูกปากระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรงจนแตกเป็นเสียง แหวนทั้งสองวงเองก็กลิ้งลงไปบนพื้นถนน จนโดนรถเหยียบจนเละ “บ้าเอ้ย!! ไม่ได้ตั้งใจจะให้...โดนเหยียบสักหน่อย”ร่างบางสบถออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล ร่างบางทรุดนั่งร้องไห้ช้าๆ มือเรียวสวยวางลงกับพื้นอย่างไม่รู้ตัวทำให้เศษแก้วเหล้าที่เพิ่งถูกปาทิ้งไป บาดเข้าจนเป็นแผลลึก “หึ โง่ชะมัด...”ฮยอนซึงเอ่ยก่อนจะค่อยๆดึงเศษแก้วออกจากมือทำให้บาดแผลเปิดกว้างและเลือดไหลเยอะกว่าเดิม
“ถ้าได้แอลกอฮอล์ลเลือดอาจจะแห้งเร็วก็ได้ ฮ่ะๆๆ”ร่างบางลุงขึ้นทั้งน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปในผับ ที่ตนชอบไปบ่อยๆ “เตกีล่า....”ริมฝีปากหยักสวยเอ่ยสั่งเครื่องดื่มที่แรงพอที่จะทำให้ลืมเรื่องทุกอย่างได้ ไม่นานแก้วเตกีล่าก็ถูกนำมาวางตรงหน้าร่างบาง มือเรียวสวยกำแน่น จนเลือดไหลออกมาเยอะขึ้นกว่าเดิม “อา....”ฮยอนซึงร้องขึ้นเบาๆเมื่อตนเริ่มรู้สึกเจ็บที่บาดแผล
“ฮยอนซึง!!? มาทำอะไรที่นี้คนเดียวหะ?”เสียงคุ้นหูของร่างบางดังขึ้นก่อนจะกระชากแขนร่างบางอย่างแรงจนต้องหันหลังกลับไปมอง “แล้วนายละมาทำอะไรคนเดียวที่นี้?”ร่างบางเอ่ยก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“เลือดนี่? เธอไปทำอะไรมาวางแก้วเหล้าลงเดียวนี้ฮยอนซึง”
“จุนฮยอง.....ถ้าไม่รักกันไม่ต้องฝืนทำขนาดนี้หรอก”
“ฝืนอะไรเลิกพูดจาไร้สาระแล้วไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้”ร่างสูงเอ่ยก่อนจะคว้าตัวร่างบางออกมาจากร้านแล้วจับโยนใส่รถราวกับร่างบางเป็นสิ่งของ รถสปอร์ตสุดหรูถูกออกตัวอย่างรวดเร็วอย่างไม่คิดชีวิต
“นายตั้งใจมาหาฉันเหรอ?”ร่างบางเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้ามองแผลที่มือ
“อือหึ”
“ฮะฮะฮะ คงต้องฝันแน่เลย”
“ถ้าแผลเธอเจ็บก็ไม่น่าใช่ฝัน”
“มันชาละ.....กึ่งกลับกึ่งตื่นรึเปล่านะ”
“ก็คงแบบนั้น...”ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเร่งความเร็วรถของตนขึ้นไปอีกจนไม่นาน รถสปอร์ตสุดหรูก็ถูกหักเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็วทันที..
1 ชั่วโมงผ่านไป
“หมอจัดการเย็บแผลให้เรียบร้อยแล้วนะครับ แล้วก็เดี๋ยวให้คนไข้กับญาติไปรับยาได้เลยนะครับ....”ชายหนุ่มผู้เรียกตัวเองว่าหมอเอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มด้วยความอ่อนโยน “ครับ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะโค้งให้ผู้เป็นหมออย่างมีมารยาทและพยุงร่างบางออกไป
“ไม่เป็นไรฉันเดินเองได้”ฮยอนซึงเอ่ยเอ่ยก่อนจะผลักจุนฮยองออก
“เธอ...”
“หือ?”
“แหวนไปไหนละ?”
“....”
“....”
“พังไปแล้ว รถเหยียบไปหมดแล้ว......”ร่างบางเอ่ยก่อนจะเดินเข้าไปรับยาที่เคาเตอร์ด้วยใบหน้าเฉยเมย “เหรอ?หน้าเสียดายนะ....”
“อืม...มันไม่สำคัญหรอก.......”ร่างบางเอ่ยขึ้น ทำเอาจุนฮยองถึงกับหยุดชะงักไปทันที
“งั้นฉันกลับละ นายไม่ต้องไปส่งหรอก ลำบากนายเปล่าๆ”ฮยอนซึงเอ่ยซ้ำก่อนจะเดินหนีออกจาที่ที่ร่างสูงอยู่อย่างรวดเร็ว...
“ไม่สำคัญ??งั้นเหรอ??”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะหยิบเศษแหวนที่ตนเจอขึ้นมาดูเบาๆก่อนจะกำมันเอาไว้แน่นๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องเอาเสียเลย ร่างสูงตัดสินใจเดินตามร่างบางออกไป ที่ถนน หน้าโรงพยาบาล
“เธอกล้าพูดมาได้ไงว่ามันไม้สำคัญ ห๊า!!!!?”ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบางด้วยอาการหอบถี่เพราะวิ่งตามร่างบาง
ความคิดเห็น