คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่16 Marry rings
----
บทที่16
“เธอ...เธอจะบ้ารึไง? แต่งงานเนี่ยนะ!”จุนฮยองตะโกนลั่น ก่อนจะมองคนตนงหน้าที่ก้มหน้างุด “สิ่งที่เธอทำมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกต้องการเธอขึ้นมาสักนิดฮยอนซึง”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะมองฮยอนซึงด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“บอกมาแบบนี้ตั้งนาน...ก็แค่นั้น”
“อะไร....”
“ฉันยอมแพ้”
“เธอว่าไงน้ะ?”
“ฉันบอกว่าฉันยอมแพ้ แล้วจะยอมเป็นทาสนายตลอดชีวิตพอใจยัง?”ฮยอนซึงเอ่ยด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าวน้ำตาที่รินไหลก่อนหน้านั้นจางหายไปจนหมด
“.....”
“พอใจแล้วใช่มั้ย?”
“ดีในฐานะที่เธอเป็นคนแพ้...ฉันขอออกคำสั่งให้กับทาสของฉันคนนี้.....ว่าให้เลิกเป็นทาสของฉันแล้วกลับมาทำให้ฉันหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นให้ได้ ฮยอนซึง....”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“นาย.....”
“คำสั่งฉันนายห้ามขัด....”
“จุนฮยอง”
“ฉันจะยอมแต่งงานกับเธอ”
“ฉันชอบนายที่สุดเลยอ้ะ!!!!”ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูง ก่อนจะค่อยประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากของร่างสูงอย่างรวดเร็ว “เธอ!”
“อย่าลืมแหวนคู่สวยๆละ”ร่างบางเอ่ยก่อนจะขยิบตาให้คนตรงหน้าก่อนจะเดินหายไป
“ฉันคิดถูกหรือเปล่าว้ะ....”ร่างสูงเอ่ยก่อนจะยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัว ถึงไม่มีใครสังเกตแต่เค้าก็รูตัวดีว่าดวงตาของเขามันสั่นวูบทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าร้องไห้ทั้งยังพูดคำว่ายอมแพ้ได้ง่ายๆอีก เขาต้องเกลียดตัวเองแน่ๆ ถ้าปล่อยให้คนตรงหน้ายอมแพ้ง่ายๆแบบนี้
“จุนฮยอง แหวนคู่วงนี้เป็นไงสวยมั้ย?”ร่างบางเอ่ยก่อนจะหยิบเอาแหวนคู่หนึ่งออกมาโชว์คนตรงหน้าก่อนจะสวมมันลงที่นิ้วตัวเองช้าๆ “อันนี้ของนาย”ร่างบางเอ่ยก่อนจะคว้ามือร่างสูงขึ้นมา
“ทำอะไรของเธอ - -“จุนฮยองเอ่ยก่อนจะชักมือตัวเองออกแล้วซุกหน้าลงบนโต๊ะ
“ก็แหวนคู่พวกเราไง พวกเราจะแต่งงานกันแล้วนี่นา...”ร่างบางเอ่ยก่อนจะพองแก้ม “ช่วยไม่ได้แหะ”ฮยอนซึงเอ่ยก่อนจะวางแหวนไว้บนโต๊ะของร่างสูง ก่อนจะตัดสินใจลุกออกไป
“อื๋อ...ไปไหนแล้ว....”จุนฮยองที่เงยหน้าขึ้นมาไม่พบตัวก่อกวนอย่าข้างๆแต่กลับพบแต่แหวนสีเทาที่เขียนชื่อของร่างบางเอาไว้ ร่างสูงตัดสินหยิบมันขึ้นมาช้าๆก่อนจะเก็บใส่ประเป๋าเสื้อตัวเองเอาไว้
“นี่อะไรเอ่ยจุนฮยอง? J”โยซอบที่เข้ามาตอนที่ร่างสูงเผลอคว้าเอาแหวนในกระเป๋าเสื้อร่างสูงออกมา ก่อนจะมองมันอย่างพิจารณา “โยซอบอาเอาขึ้นมา”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะคว้ามันคืนมา ทันใดนั้นเองแหวนวงดังกล่าวก็ถูกเขวี้ยงออกจากหน้าต่างห้องอย่างรวดเร็ว “โยซอบ!!!”
“อ๊ะ ขอโทษมันหลุดมือนะ”
“ตอนที่ตบฉันฉันยังไม่คิดบัญชีเลยนะ...”
“ทำไมเหรอ จะบอกว่าแหวนนั้นมันสำคัญมากนักเหรอ?”โยซอบเอ่ยก่อนจะฉีกยิ้มกว้างทำเอาคนตรงหน้าถึงกับกำหมัดแน่น
“ลงไปหาแหวนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“ไม่....”
“ไป...”
“ไม่...”
“ไป”
“ก็บอกว่าม...”
เพี๊ยะ!!
“โทษทีมือลั่น พอดีฉันไม่แคร์เท่าไหร่ว่าคนคุยด้วยจะเป็นใครหรือเพศไหน แต่ถ้าฉันจะลงมือฉันก็ทำได้โดยที่ไม่ต้องแคร์หรือคิดอะไร เลิกยุ่งกับฉัน เลิกยุ่งกับฮยอนซึงสักที จบไปแล้ว อย่ามากกว่านี้เลยโยซอบก่อนที่ฉันจะเกลียดเธอ”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงโยซอบที่ยืนหายใจหอบถี่ด้วยความโมโห
เคร้งงง
“หือ...”ฮยอนซึงมองตามเสียงโลหะที่ตนเพียงเตะไปกระทบกับฝาท่อน้ำช้าๆ เขาก็ไม่เข้าใจว่ามีอะไรที่ทำให้เขาต้องมองตาม “แหวน...?”หัวใจของฮยอนซึงเต้นแรงขึ้นช้าๆเมื่อเขาไปใกล้แหวนนั้นมากขึ้น กลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นแหวนที่เข้ามอบให้จุนฮยอง กลัวเหลือเกินว่าเขาจะทิ้งมัน มือเรียวสวยหยิบแหวนนั้นขึ้นมาดูช้าๆ.......
“นั่นสินะ...ใครเข้าจะอยากได้กัน แค่เค้ายอมให้เรากลับมาอีกครั้ง...มันก็ดีขนาดไหนแล้ว”ฮยอนซึงเอ่ยพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลเมื่อพบว่าแหวนในมือของเขาคือแหวนที่เขามอบให้ร่างสูงไปเมื่อเช้าที่ตอนนี้แตกเป็นเสี่ยงๆ
“ฮยอนซึง..มาทำอะไรที่นี้?”
“ป...เปล่า”
“ร้องไห้...เหรอ? ร้องทำไม?”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆ “ไม่....ฝุ่นเข้าตาเฉยๆขอตัวน้ะ!”ร่างบางเอ่ยก่อนจะวิ่งหายไปโดยไม่รอให้คนตรงหน้าได้ไถ่ถามอะไร
“ยัยนั้นเป็นอะไรนะ....ช่างเหอะ ขืนให้รู้ว่าแหวนหาย....คงแย่กว่านี้แน่”จุนฮยองเอ่ยก่อนจะนั่งยองลงแถวจุดที่แหวนตกลงมา “แล้วฉันจะไปหาจากที่ไหนว้ะเนี่ย!!!บ้าเอ้ย!!!”
ความคิดเห็น