คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 - นางทาส(?)ของผี!!
อย่าลืมอ่านเเล้วเม้นต์นะเด็กๆ55
-+-+-+-+-+-+-+
บทที่1
นางทาส(?)ของผี
“นี่มัน 5 ทุ่ม 20 แล้วน้ะ ....”ฮยอนซึ่งยกข้อมือของตนขึ้นมามองนาฬิกาข้อมือรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของตนเพื่อดูเวลาอย่างใจเย็น “หรือจะเข้าไปอยู่ข้างในแล้ว?...”ร่างบางค่อยๆหันไปมองที่ประตูไม้บานผุๆ ช้าๆ.... บรื๋อ...
“จะบ้าหรือไงใครเขาจะเข้าตามไปละ?!!”
ตริ๊ง
“หืม?ข้อความ?”
“ยา!... ถึงยังเนี่ย?
โซฮยอน”
ตริ้ง
“ฉันรออยู่ข้างในนะรีบเข้ามาละ คิก คิก มันวังเวงสุดๆไปเลย ><
โซฮยอน”
“รอข้างใน......?”ฮยอนซึงหันไปมองบานประตุไม้ผุเก่าที่ตอนนี้เหมือนกำลังแสยะยิ้มให้เขา แล้วบอกว่าเข้ามาสิ่นังหนู ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื้อก....
แอ๊ดดดดดดดดด
“ฮึ่ย!ถ้าพรุ่งนี้เช้าเมื่อไหร่ฉันจะรีบออกไปซื้อประตูมาเปลี่ยนทันทีเลย ทำไมต้องมีเสียงชวนขนหัวลุกแบบนี้ด้วย! == ย๊า!! โซฮยอน อยู่ไหนเนี่ย”
ปึง!!!
“อ๊ากกก!”ฮยอนซึงร้องลั่นเมื่อเสียงประตูดังขึ้นๆ “ย๊า!โซฮยอนเธอแกล้งฉันหรือไง? ไม่สนุกด้วยนะ!” ขาเรียวสวยก้าวเข้าไปในห้องสมุดหวังจะเอ็ดเพื่อนของตัวที่ชวนมาทำเรื่องอะไรแผลงๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบว่า โต๊ะตัวริมสุดติดหน้าต่างคล้ายกับมีเงาของใครบางคนกำลังฟุบอยู่
“ฮัลโหลๆ-O-“
“......”เงียบ
“โซฮยอน?”
“......”
“เอ่อ ฉันเอง ฮยอนซึงๆ ขอโทษที่มาสาย”
“......”
“ย๊า!!..น..”ยังไม่ทันจะได้ด่าอะไรต่อคำพูดของโซฮยอนก็ลอยเข้ามาในหัวของเขา....ซ้ำไป ซ้ำมา “นี่..จาง ฮยอนซึง นายรู้ไหมว่าทุกคืนในห้องสมุดนะมักจะเกิดเรื่องประหลาดจนถึงกับต้องเปลี่ยนบรรณารักษ์บ่อยๆเลยละ...”
ตริ้ง
“ข้อความ..โซฮยอน?”
ไอกู นายคงไม่ได้เข้าไปใช่มั้ย? อยู่บ้านละสิ่ อา ฉันก็อยู่บ้านเหมือนกัน
เพิ่งนึงขึ้นได้ว่าวันนี้ ซอนยุนกวาน เรื่องโปรด มันเป็นตอนจบละ ชัลจา ^^
โซฮยอน
“ถ้าโซฮยอนไม่มา...แล้วที่นอนตรงนี้ละ.....?=[]=”ขาเรียวสวยของร่างบางสั่นเทา แต่ด้วยความอยากรู้ ขานั้นกลับไม่ยอมถอย แต่ก้าวไปข้างหน้ามุ่งไปที่โต๊ะสุดท้ายนั่น....
“เอ่อ โทษนะ แต่ที่นี้ไม่ใช่ที่นอนน้ะ”
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
“อ...เอ่อ..”เหงื่อแตกพลั่ก
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
เสียงหัวเราะชวนขนหัวลุกนั่นดังขึ้นเรื่อยๆทกทีๆ ฮยอนซึงก็เข้าใกล้เงาตะคุ่มนั้นเรื่อยๆเช่นกัน แขนเรียวบางกำลังจะเอื้อมไปสัมผัส แต่เงาตะคุ่มนั้นกลับลุกพรวดขึ้นมาทันที
“เว้ย!!!!!”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กลัวแล้วๆ T/\T จะไม่กวนแล้วๆ!”
พรึ่บ
จู่ๆไฟห้องสมุดก็ติดขึ้นทำให้ฮยอนซึงหยุดร้องแต่ดวงตาคมสวยนั้นยังคงปิดสนิท “ป...ไปรึยังน้ะ?...หรือฉันควรจะหลับตาเดินออกจากที่นี้ดี?T^T”ถึงจะแสดงออกมากลัวเพียงใดแต่ในใจก็ยังไมลืมที่จะต่อว่าเพื่อนสาวของตนไปด้วย
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
“ย........ยังไม่ไปอีกเหรอ!!? ว๊ากกก ข้าแต่พระบิดา...ม..”
“ฮัลโหล?....ออ....ดงอุนเองเหรอ? อืมฉันอยู่ที่ห้องสมุด เสียงใคร? อ๋อ ไม่รู้สิ่คงเป็นพวกแวะมาสารภาพรักละมั้ง? อืมร้องเหมือนเห็นผีแถมสวดมนต์ประหลาดๆด้วย อืม คงจะเป็นพวกบ้าคลั่งฉันถึงกับต้องใช้ไสยศาสตร์อ่ะ..เออแค่นี้แหละ”
#Hyunseung
“ฮัลโหล?....ออ....ดงอุนเองเหรอ? อืมฉันอยู่ที่ห้องสมุด เสียงใคร? อ๋อ ไม่รู้สิ่คงเป็นพวกแวะมาสารภาพรักละมั้ง? อืมร้องเหมือนเห็นผีแถมสวดมนต์ประหลาดๆด้วย อืม คงจะเป็นพวกบ้าคลั่งฉันถึงกับต้องใช้ไสยศาสตร์อ่ะ..เออแค่นี้แหละ”นั้นเขาหมายถึงฉันใช่ไหมเนี่ย.....อ...เอ่อ....
“>__o”ฉันตัดสินใจลืมตาขึ้นดู...น...นี่มัน
“คน...?”
“ถูกต้องนี่ละ คน”
“แล้วเสียงหึหึนั่นละ?! O[]O”
“....? ริงโทรฉันเอง”ป๊าด!!!ริงโทนประหลาด มันหลอนประสาทฉันจริงๆนะเนี่ย
“อ่อ...”
“ แล้วเธอละมีธุระอะไร ฉันจะแวะมานอน แต่เธอดันเข้ามาโหวกเหวก ถ้าจะมาสารภาพรักตอนนี้ ฉันไม่ว่างนะ?...”หะ? =[]= “ดังนั้นเชิญกลับไปนอนรักษาหนังหน้าคุณได้เลยครับ”แล้วทำไมปากเสียแบบนี้ละ? - -
“ย๊า!!หลงตัวเอง บ้ารึไง ใครจะมาชอบนาย โว้ยย ปากก็ห้อย ถามจริง บ้านนายเลี้ยงเม่นรึไง?”
“.....เปล่านี่? ทำไม?”
“เป็นไปได้ไงก็ปากห้อยซะขนาดนี้ โอ้ยย นึกว่าโดนขนแม่นแทงปากจนบวมซะอีก ยึ้ย! อารมณ์เสีย”
“อะไรของเธอเนี่ยห๊า ด่าเอา ปาวๆ โดนปฎิเสธแล้วมาพาลรึไงห๊า? ก้บอกเลเวไงค่อยมาหาฉันใหม่พรุ่งนี้ ที่ห้อง
S-8 ไง โอเคมั้ย? ฉันจะนอนไสหัวเธอออกไปได้เลย”อ๋อพวกเด็กห้องพิเศษนี่เอง...
“อ๋อ....ว่าแล้วเชียวต้องเป็นพวกเด็กพิเศษ ให้ตายฉันก็ไม่มาหรอก ใครเค้าอยากจะเกลือกกลิ้ง กับพวกนายกันพวกที่ทำตัวเกกะสังคม ระรานชาวบ้าน ชิ!!”ว่าแล้วก็สะบัดบ็อบเดินออกจากห้องสมุดไป เก๋อ่ะ! เอาไปสิบกะโหลกเลย จางฮยอนซึง!!!
เช้าวันต่อมา
“=__=”ทำไมฉันจะต้องมายืนอยู่หน้าห้อง S-8 ด้วยทั้งๆที่บอกว่าจะไม่มา ฉันไม่ได้หลงเสน่ห์คนปากห้อยหรอกน้ะ แค่จะบอกว่าเพิ่งรู้ตัวก็ตอนถึงบ้าน ว่าลืมมือถือไว้ในห้องสมุดและคิดว่า ไอห้อยคงเก็บเอาไว้ =_=;
“อะฮ้า...เธอจะมาสารภาพรักกับจุนฮยองเหรอ?”ชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่งท่าทางเจ้าเล่ห์เอ่ยขึ้น จุนฮยอง? ขอเดาว่าไม่ใช่ชื่อของหมอนี่แล้วกัน - -
“จุนฮยองใครอ่ะ?”
“อ้าว ไม่ใช่จุนฮยองหรอกเหรอ?”
“งั้นก็...ดูจุน?”
“ใครอ่ะ? - -“
“งั้นฉันเหรอ?”ให้ตายเถ๊อะ เจ้าประคุ๊ณณณ ถึงจะหล่อแต่ก็ไม่สเป็คหรอกนะ - -;
“ออ ไม่ใช่อ่ะ”
“แล้วเธอมาหาหอยหลอดอะไรที่นี้ละเนี่ย”คนตรงหน้าที่ดูจะผิดหวังนิดๆเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีไร้มารยาทตามประสาเด็กห้องS เบื่อ จริงจริ๊ง! =,,=;
“ไหน ห้องพวกนายมีหอยหลอดด้วยเหรอ ฉันจะไปแหย่ - ,, - “
“บางทีฉันก็ประชดนะ”ไอหน้าหล่อบ่น คั่กๆๆๆ ดีใจได้ปั่นหัวเด็กห้อง S ได้สำเร็จ
“โอ๊ะ!!” ใช่ๆๆ คนนั้นหรือเปล่านะ? คนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง...จะใช่ไอห้อยหรือเปล่านะ? เมื่อคืนไม่ทันได้มองเห็น แต่พอมาเจอตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกน่าหลงใหลแบบนี้น้ะ ใบหน้าที่เจ้าเล่ห์นั้นมันหล่อเหลือรับประทานจริงๆ เฮ้...หรืออาจจะไม่ใช่น้ะ ไม่หน้าจะหล่อขนาดนั้นนี่นา.....
“อ๋อ...ก็นั่นละจุนฮยอง”
“หะ? จุนฮยอง?”
“อะไรกันเธอมาสารภาพรักกับคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ไม่สิ่ เธอไปอยู่หลุมไหนมาถึงไม่รู้จักจุนฮยองเนี่ย”รู้สึกเหมือนโดนด่าว่าบ้านนอกเลยอ้ะ! ก็ใครเขาสนใจคนอย่างพวกนายกันละยะ!! “ย๊า นายก็เรียกเขามาสิ่ฉันมีธุระจะคุยกับหมอนั่น”
“เธอนี่มัน....จุนฮยอง!!!มีคนมาสารภาพรักหวะ”
“ไม่ได้สารภ๊าพ!!!!!=[]=!!!”ฉันแหกปากลั่น ก่อนที่สายตาของคนทั้งห้องจะหันมามองฉัน เป็นตาเดียวกัน ฮึบบ! เก๊กสวยๆ... =v=;;
“หือ?”สายตาเจ้าเล่ห์ของหมอนั่นจ้องมาที่ฉันก่อนจะยิ้มเบาๆที่มุมปาก เอ่อ...แหม....เหมือนมีประสงค์ร้ายอยู่ในหัวเลยคิดไปเองหรือเปล่าน้ะ? =__=
+ + +
“ว่าไงสาวน้อยมาสารภาพรักเหรอ? J”จุนฮยองเอ่ยถามร่างบางก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
“โอยย ตาย ตาย สารภาพรัก? ให้ฉันไปขัดพื้นห้องสมุด10ปีชาติดีกว่าถ้าต้องบอกรักนาย”ร่างบางตอบกลับอย่างวางท่า ก่อนจะทำหน้าหยิ่งยโสใส่
“โอ้ะ...ฉันละชอบคนหยิ่งจริงๆ จะมาขออันนี้คืนใช่มั้ยละ?”จุนฮยองเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆ โชว์มือถือสีฟ้าสดใสของร่างบางขึ้นมา ร่างบางเองเมื่อเห็นมือถือในมือของคนตรงหน้าก็ถึงกับตาโตแล้วรีบคว้าทันที “อ้ะ!” ร่างสูงกระชากมือถือกลับ ก่อนจะยกมันขึ้นสูง
“จุ๊ๆ ๆ....”
“ย๊า!! เอาคืนมานะ!”
“เรื่องอะไรละ เธอลำบากให้ฉันเก็บไว้ตั้งคืนนึงต้องมีอะไรมาตอบแทนกันน้ะ....”ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะมองมือถือในมือตัวเองอย่างพิจารณา “ย๊า....จะให้ฉันทำอะไรละ” สำหรับร่างบางแล้วเค้าพร้อมจะยอมทิ้งมือถือเครื่องนี้ทุกเมื่อถ้าหากไม่มีอะไรสำคัญอยู่ในนั้น...แต่นี้มัน....
“จูบฉันสิ่ แล้วตะโกนดังๆว่า จุนฮยองที่รักคุณหล่อที่สุดเลย”ร่างสูงเอ่ย
“ยี๊!! ไม่ทำ!”
“J”ชูมือถือในมือขึ้น
“L”
“จ.....จุน..”
“เสียงดังๆหน่อยไม่ได้ยินเลย”
“จ....จุนฮยอง!!!! ที่รักคะคุณหล่อจังเลย!!!!! >[]<”
หมับ!
“อุ๊บ!!O3O”สิ้นเสียงร่างบางตะโกนกลับกลายเป็นร่างสุงเสียเองที่คว้าร่างบางเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม ลิ้นหน้าค่อยๆสอดเข้าไปในริมฝีปากของร่างบางก่อนจะเก็บเกี่ยวความหอมหวานจนทั่วแล้วถอนจูบออกช้าๆ
“อืม...ก่อนจะมาที่นี้เดาว่าเธอคงอมลูกอมรสองุ่นมา อืม....อร่อยดีน้ะ J”
“....O[]O….”ช็อค
“ตกใจเหรอ? มีให้ตกใจกว่านี้อีกนะ...”
“…..O.O…..”
“ในนี้....โทรศัพท์ของเธอมีภาพเธอหน้าตาแอ๊บแบ๊วเต็มไปหมดเลย”
“อ...อะ.../(O[]O)/”
“ยิ่งทีเด็ดน้ะ...คลิปที่เธอถ่ายในห้องน้ำนะมันน่ารักสุดๆเลย...อะไรนะ.....สวัสดีฉันจางฮยอนซึงผู้น่ารัก...อุ๊บ! =x=!!”ยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก ร่างบางรีบวิ่งเข้ามาปิดปากร่างสูงทันที คนที่ทำตัวหยิ่งยโส จนกลายเป็นลุคส์ของเขาอย่าง จาง ฮยอนซึง จะปล่อยให้อีกมุม ทีราวกับคนอ่อนแอหลุดรั่วออกไปไม่ได้ มันเสียภาพพจน์!!!
“นายต้องการอะไรจากฉัน!!!”
“อืม..... J”
“อะไรเล่า!!!T^T”
“ฉันต้องการ...........”
ความคิดเห็น