คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - one -
-one-
“จะเข้าไปอยู่จริงๆหรอ คยองซูกูว่าไม่เวิร์คหรอกมึง”
“เออ ทำไงได้วะ กูไม่มีที่ไปแล้ว จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วด้วย”
“เออ มีอะไรโทรมาหากูได้ตลอดนะมึง กูเป็นห่วง”
“เออ ขอบใจเว้ย”
ผมยืนมอง ประตูรั้วสีน้ำตาลที่เขรอะไปด้วยสนิมเหมือนกับว่ามันไม่เคยได้รับการดูแลมา ยาวนาน มองเข้าไปภายในรั้วก็จะเจอบ้านหลังโตตั้งหง่านอยู่แต่สภาพของมันกลับไม่เป็น ที่ดึงดูดเลยสักนิด ผมไม่อยากเข้าไปอยู่เลยให้ตายเถอะ
กริ๊กก
ผมตัดสินใจอยู่นานกว่าจะกดกริ่งหน้าบ้านได้ ได้แต่ภาวนาขอให้พระเจ้าจงคุ้มครองผมทีเถิด และไม่นานใครบางคนก็ปรากฎตัวขึ้น เขาเปิดประตูออกมาในสภาพที่คล้ายจะเพิ่งตื่นนอน ผมกระเซอะกระเซิงไปหมด แถมยังเปลื้องผ้าด้านบนอีกด้วย
ผมจะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหนกันเฮ้อออ. .
“มาหาใคร”
“ผมโด คยองซูครับ”
“อ้ออื้มม”
พูดจบก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปเฉยเลยครับ คือไม่คิดจะเชิญผมเข้าไปหน่อยไง? ให้ตายเถอะนี่ผมต้องทนอยู่กับคนประเภทนี้หรอเนี่ย ผมหันไปคว้ากระเป๋าก่อนจะลากเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล
ตามทางเดินเต็มไปด้วยขยะ ขยะ และขยะ. .
เชี่ย!
กางเกงในใครวะเนี่ย. .
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยผมจะบ้าตาย!
แอ๊ด..
ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านด้วยความสะอิดสะเอียน ก่อนจะผงะกับสภาพภายในบ้าน คือแบบว่ายิ่งกว่าโรงเก็บขยะอีกอะบอกเลย ถุงขนม ถุงเท้า รองเท้า ขยะ จานข้าว คือแบบว่ากองแมร่งอยู่ที่เดียวกันเลยครับ. .
“ปังๆๆ”
“Headshot!”
เสียงวิดีโอเกมดังมาจากห้องไหนสักห้อง ผมพยายามเขย่งปลายเท้าข้ามขยะที่วางอยู่เกลื่อนกลาดก่อนจะกวาดสายตามองหาห้องของผม
ห้องผมห้องไหนวะ?
“ห้องนายอยู่ริมซ้ายสุด”
ขอบคุณพระเจ้า ไอ้ผู้ชายคนเดิมมันเดินเปิดประตูออกมาจากห้องก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้อง ครัว คราวนี้มันสวมเสื้อแล้วครับ ผมค่อยมองมันได้เต็มตาหน่อยค่อยยังชัวร์
“ขอบคุณ ว่าแต่นายชื่ออะไรหล่ะ”
ผมยืนมองหน้ามันเพื่อรอคำตอบ แต่มันไม่ได้สนใจคำพูดผมเลยครับ มันหยิบขวดเบียร์ออกมาจากตู้เย็นก่อนจะเปิดฝาแล้วกระดกเข้าปากอย่างหน้าตา เฉย
เออไม่บอก ผมก็ไม่อยากรู้หรอก!
“คิม จงอิน”
พอผมหันหลังให้ มันเสือกตอบผมครับ ผมก็เลยต้องหันกลับไปมองมันอีกครั้งนึงก่อนจะส่งยิ้มให้ตามมารยาทแต่มันกลับทำหน้าใส่ผมประมาณว่า’จะไปไหนก็ไปรำคาน!’
คิดว่าผมอยากจะคุยกับมันมากมั้ง!
“Headshot!”
“เห้ยไอ้แบค ไอ้ชาน เล่นกันเบาๆหน่อยดิมึง แขกมา อย่าเสียงดังโว้ยยยยย”
กูว่ามึงนั่นแหละเสียงดัง อิคิมจงอิน -__-
แกร๊ก
“แหกปากไรวะไอ้จงอิน” ใครคนนึงเปิดประตูออกมาจากห้อง เขาดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้ ผมเห็นเขาทำปากขมุบขมิบกับจงอิน ถ้าผมอ่านปากเขาไม่ผิด น่าจะประมาณว่า
คนที่กำลังอยู่เอ๋ออยู่ตรงหน้าเขาอยู่เนี่ยคือใคร!
“รูมเมทใหม่ไง ที่พี่จินยองบอกว่าจะย้ายเข้ามาอยู่กับเราด้วยอะ”
เขาใช้สายตาคมกริบตวัดมามองผม ใบหน้าของเขาดูดีทุกตารางนิ้วไม่ว่าจะเป็นดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าของเขาได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากได้รูป
“ยินดี ตอนรับสู่บ้านแห่งความสุขของเรา ฉันชื่ออู๋อี้ฟาน ชื่อมันยาวไปเอาเป็นว่าเรียกเฮียก็ได้นะ ขอโทษด้วยที่บ้านของเราดูไม่ค่อยสะอาดเท่าไร พอดีแม่บ้านของเราเพิ่งจะไปคลอดลูกเลยไม่มีใครดูแลเลย ยังไงก็ต้องขอโทษอีกครั้งนะ พวกเราจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด”
คนที่กำลังพร่ำพรรณนาเป็นร่าวยาวอยู่พูดจบก็ขยิบตาให้ผม จนผมนี่ได้แต่ยืนอึ้ง
“แม่บ้านไปคลอดลูก?”
“ใช่แล้ว”
“เย็นนี้เฮียไปเยี่ยมลูกด้วยนะ ผมขี้เกียจไป เมื่อวานไปมาแล้ว”
“ได้ไงวะ ลูกเฮียคนเดียวที่ไหนอะ ลูกแกเหมือนกันนะไอ้จงอิน”
“ใครบอก ลูกไอ้ชานไอ้แบคหรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่แน่ๆไม่ใช่ลูกผมแน่ ผมจัดการยัยนั่นไปแค่สองครั้งเอง
“เฮียสามครั้งเองนะเว้ย”
อะไรวะ??
ผมสตั้นท์ให้กับบทสนทนาที่เพิ่งได้ยิน บอกผมทีว่าผมฟังผิดหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าไอ้พวกนี้มันทำมิดีมิร้ายกับแม่บ้านคนนั้นแล้วไม่รับผิดชอบ? โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยผมไม่ทนแล้วโว้ยยอยู่ไม่ได้แล้ว
“จะไปไหนอะ คยอง”อู๋อี้ฟานหันมาถามผม
“ผะ ผมขอตัวเข้าห้องก่อนนะครับ”
พูดจบก็รีบลากกระเป๋าเข้าห้องของผมทันทีบ้าเอ้ย ผมจะทนอยู่กับคนพวกนี้ได้ยังไงกัน ไม่ๆๆ รับไม่ได้คยองซูรับไม่ได้โว้ยยยยยยยยยยยยย
ก๊อกๆ
ผมกำลังจัดเสื้อผ้าจากกระเป๋าเอาไปไว้ในตู้เสื้อผ้า แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้ผมหยุดชะงักใครมาตอนนี้วะ ผมเดินตรงไปยังกระเป๋าลากก่อนจะหยิบนาฬิกาตั้งโต๊ะขึ้นมาดูเวลา
18.00น.
“ใครครับ”
“ฉันเอง อู๋อี้ฟาน”
มันมาแล้วครับมันมาแล้ว ผมจะทำยังไงดี หลังจากที่ได้ยินเรื่องก่อนหน้านี้ทำให้ผมรู้สึกกลัวพวกเขาขึ้นมากกว่าเดิม เยอะเลย ผมไม่ค่อยรู้เรื่องไอ้พวกแบบนี้เท่าไรหรอก จะบอกว่าผมอ่อนต่อโลกมันก็ไม่ผิด เกิดมาก็อยู่กับปะป๊า มะม๊าตลอด เพิ่งจะได้ออกมาใช้ชีวิตเป็นของตัวเองก็เมื่อสามเดือนที่ผ่านมานี้เองครับ
“คยองซูทำอะไรอยู่ เปิดประตูให้เฮียหน่อย”
“แปบนึงครับๆ”
แอ้ดด
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมเพียงแค่เปิดประตูอ้าออกนิดหน่อยแต่เฮียอู๋มันดันประตูผมอย่างแรงเลยครับ ไม่พอนะมันยังแทรกตัวเข้ามาหาในห้องผมอีก
เข้ามาทำอะไรของมันนนผมกลัวว~
“คือ คยองซูก็รู้ใช่ม้ะว่าบ้านของเราแม่บ้านไม่อยู่แล้ว”
“อะเอ่อรู้ครับ”
“เออเนี่ย พวกเราก็เลยตกลงกันว่า. .”เฮียอู๋ค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆเลยครับ
หน้าตาเฮียแกหล่อมากก แต่ผมโครตกลัวมันเลยยย
“พวกเราอยากให้คยองมาทำหน้าที่แทน. .”
ทำหน้าที่อะไร? เป็นเมียพวกมันอะนะ ไม่เอาๆๆๆไม่เอาโว้ยยยยยยยย
ตุ้บตั้บตุ้บตั้บ
ผมจัดการใช้ศิลปะป้องกันตัวที่สั่งสมมานานซัดเข้าที่ ลำตัวของเฮียอย่างสุดกำลังไม่ออมมือเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ามือพิฆาตจระเข้ฟาดหาง มาหมดแหละครับ
รู้จักคยองซูน้อยไปซะแล้ว..
“โอ้ยๆๆ หยุดนะ คยองซูเตะเฮียทำไม เห้ยยยยยยจงอิน ชาน แบคช่วยเฮียด้วย เฮียจะโดนฆ่าแล้ว”
“เห้ยย คยองซูหยุด!”
ใครบางคนตรงเข้ามาล็อคคอผมไว้จากทางด้านหลังนั่นทำให้ผมหยุดชะงักทุกสิ่งทุกอย่าง
“ปล่อยนะ ฉันจะฆ่ามัน”
“จะฆ่าเฮียทำไม”
“ก็ ก็มันจะปล้ำฉัน”
!!
“ปล้ำ?” เป็นจงอินที่ล็อคคอผม เขาค่อยๆคลายมือออกก่อนจะหันไปหาเฮียอู๊ที่นอนกุมท้องตัวเองด้วยความเจ็บปวด “เฮียจะปล้ำคยองซูไง?”
“เหยดดดเฮียเดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรอครับ”ผู้ชายตัวเล็กคนนึงพูดขึ้น
“ถึงว่าพักนี้ไม่ค่อยเห็นผู้หญิงมาหาที่บ้านเลยที่แท้ก็. .”ผู้ชายร่างสูงอีกคนนึงที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันพูดตามพร้อมกับทำหน้าตากรุ้มกริ่ม
“จะบ้าหรอ. .เฮียไม่ได้ทำเว้ย”
“ไม่ จริง เฮียอู๋จะปล้ำผม เฮียบอกว่าเฮียจะให้ผมทำหน้าที่แทนแม่บ้านอะ แค่นี้ผมยังต้องแปลอะไรอีกมั้ย แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วปะว่าเฮียจะปล้ำผมอะ”
“ห๊ะ?!”
ทุกคนพร้อมใจอุทานออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะปรายตามองมาที่ผมเหมือนกับผมเป็นตัวประหลาด
“มะ มองอะไรกัน”
“หน้าตาออกจะบ๊องแบ๊วแต่คิดลึกนะเนี่ยเราอะ” ผู้ชายตัวเล็กคนนึงเดินเข้ามาก่อนจะผลักไหล่ผมหนึ่งทีแล้วขยิบตาส่งมาให้
“เออ นั่นดิ ว่าแต่ทำไมคยองซูถึงคิดงั้นอะ”ผู้ชายร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆถามขึ้นด้วยความสงสัย
หลังจากที่ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทุกคนต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมากันลั่นบ้าน แต่ผมไม่ขำนะเว้ย รู้สึกผิดอีกต่างหากที่ไปทำร้ายเฮียอู๋
แต่ก็สมควรแล้วมั้ง อยากแกล้งผมดีนัก
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า”
“จะแกล้งอะไรก็หัดแหกตาดูก่อนมั่งนะเฮีย ฮ่าๆ”
“เออ นั่นดิ ฉันก็เล่นไปตามน้ำ แต่ก็ไม่คิดนะว่านายจะคิดเป็นตุเป็นตะขนาดนี้”
“โถ่ เฮียก็แค่อยากจะรับน้องซะหน่อย ใครจะไปคิดว่าจะทำให้คยองคิดทำร้ายเฮียขนาดนี้”
ผมส่งยิ้มแหยๆไปให้ทุกคนด้วยความอับอาย ตอนนี้ทุกคนคงจะคิดว่าผมหื่นกามบ้ากามกันหมดแล้วมั้ง เหอะ!
“ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ ผมถือ!”
“รู้แล้วๆ เฮียไม่กล้าเล่นมุขนี้กับคยองอีกแล้วล่ะครับ -__-“
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ใครจะไปรู้ล่ะ T^T เอาเป็นว่าผมจะรับผิดชอบโดยการทำหน้าที่แทนแม่บ้านไปก่อนแล้วกันนะครับ”
“โอเค ตกลงงั้นเข้าห้องเลยปะ”
“เห้ยย! เฮียอะ อย่างแกล้งผมดิ๊”
“ฮ่าๆ เฮียล้อเล่นๆ นายนี่น่ารักจริงๆเลยนะคยองซู”
“แหมเฮีย ยังไม่ทันไรหยอดแล้วนะครับ. .คยองซูนายไม่ต้องไปสนใจเฮียหรอกนะ อะแฮ่มๆ ฉันชื่อแบคฮยอนนะ น่ารักที่สุดในบ้านนี้ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
แบคฮยอนยื่นมือเข้ามาหาผม ผมจึงยื่นมือเข้าไปจับตามมารยาทพร้อมกับสิ่งยิ้มให้ แล้วอยู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนผลักมือแบคฮยอนออกแล้วสอดมือของตัวเองเข้ามา จับแทน
“ฉันชื่อชานยอลนะ หล่อที่สุดในบ้านนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เขาฉีกยิ้มส่งให้ผมจนเห็นฟันครบเกือบทุกซี่แหน่ะ
ฟันสวยดีนะชานยอล แหะๆ
“ฉันชื่ออู้อี๋ฟาน แนะนำตัวไปแล้ว แต่ยังไม่บรรยายคุณภาพตัวเองไม่หมดเลย ฉันหล่อที่สุด รวยที่สุด เก่งที่สุด มีแฟนเยอะมากที่สุด”
“เอ่อ ครับ. .”
“โห้ยยๆ เฮียแม่งขี้โม้” แบคฮยอนเบ้ปากส่งให้กับความหลงตัวเองของเฮีย
“เห้ย จงอินคนอื่นแนะนำตัวหมดแล้ว ตามึงอะ”
ผมเบนสายตาหันไปมองจงอินที่กำลังนั่งดูทีวีโดยไม่สนใจใครๆ เขาปรายตามองมาที่ผมเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ฉันคิม จงอิน ปกติที่สุดในบ้านหลังนี้”
เออ ผมเห็นด้วยวะ. .
ฝากด้วยนะ♥ #รมคซ
ความคิดเห็น