คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : n o t a l o n e : 00
- 00 -
“คุณหนูคะ นายท่านเรียกพบคะ”
“อื้ม”
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงหายใจหอบถี่ของร่างเล็กโดยมือสองข้างค่อยๆแตะที่ผนังกำแพงเรียบสีขาว แบคฮยอนก้าวเท้าเดินอย่างเชื่องช้าด้วยความระมัดระวังโดยมือทั้งสองข้างก็ยังไม่ละจากกำแพง เมื่อเดินมาจนถึงประตูห้องก็เอื้อมมือเปิดประตู ปรากฎให้เห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่เบื้องหน้า ดวงตาคมคายจดจ้องมาที่ร่างเล็กอย่างพินิจพิจารณา
ถึงกระนั้นแบคฮยอนก็ยังคงก้าวเท้าเดินต่อไปจนชนเข้ากับคนตรงหน้าอย่างจัง
“อ๊ะ! ขอโทษครับ”
“. . .”
“ใครหรอครับ พี่มีนาหรือป่าว”
“. . .”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แบคฮยอนขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความแปลกใจ มือบางค่อยๆยกขึ้นช้าๆเพื่อหวังจะสัมผัสกับคนตรงหน้า แต่ก็พบแต่ความว่างป่าว
ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนี้…
พลันลำตัวของแบคฮยอนก็ถูกโอบเอวด้วยมือของใครบางจากด้านหลัง แบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยพยายามเบี่ยงตัวออกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าการเปล่งเสียงร้องออกมาแทน
“คุณเป็นใคร ปล่อยผมนะ”
“อยู่เฉยๆ”
เสียงที่ไม่คุ้นเคยตำหนิร่างเล็ก นั่นทำให้แบคฮยอนเอียงหน้าไปมองถึงแม้ว่าจะเห็นแต่ความมืดมิดก็ตาม
“บันไดนะ”
แบคฮยอนทำตามอย่างว่าง่ายค่อยๆก้าวเท้าลงบันไดอย่างระมัดระวังมือบางกำเสื้อคนโอบเอวแน่นเนื่องจากไม่เห็นภาพจึงยากต่อการคาดคะเนจังหวะของการลงบันได
“คุณเป็นคนของคุณพ่อหรอ”
ขณะก้าวลงบันไดทีละขั้นโดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไรร่างเล็กก็เอ่ยปากถามด้วยความสงสัยเนื่องจากไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาถึงขนาดนี้มาก่อน การที่เขาเป็นลูกคนเดียวของตระกูลพยอนทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าหาและแตะต้องเขามากเท่ากับผู้ชายคนนี้
“ฉันไม่ใช่คนของใครทั้งนั้น”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วคุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาใดใดทั้งสิ้น และเป็นเพราะแบคฮยอนกำลังค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เสียงของคุณพ่อเขาเรื่อยๆแล้วทำให้เขาเลือกที่จะปิดปากเงียบแทน
ทันทีที่แบคฮยอนนั่งลงบนโซฟาภายในห้องโถงใหญ่ก็เกิดความเงียบขึ้น จนฝ่ายผู้เป็นพ่อจึงเริ่มเปิดปากขึ้นกับเรื่องที่เขาต้องการจะบอกกับลูกชายคนเดียวของตน
“ฉันจะส่งแกไปอยู่ที่อื่นสักพัก หวังว่าแกจะไม่ขัดนะ ”
“. . .”
คำพูดของคนเป็นพ่อทำให้แบคฮยอนรู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออก มือบางวางอยู่บนตักของตนเองค่อยๆกุมเข้าหากันแน่น ชายหนุ่มที่ยืนฟังอยู่เงียบๆเบนสายตามามองร่างเล็กที่กำลังสั่นไหว เขาเห็นว่ามือทั้งสองข้างนั้นกำลังจิกกันแน่นจนเลือดพร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อถ้าแบคฮยอนตั้งใจจะจิกมันแรงมากกว่านี้อีกนิดเดียว
ชายหนุ่มละสายตาจากร่างเล็กหันไปมองผู้เป็นพ่อก็พบแต่ความเฉยชาบนใบหน้า เขาไม่สามารถเดาได้เลยว่าคนเป็นพ่อรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้บ้าง
“ปาร์ค ชานยอล จะเป็นคนคอยดูแลแก รวมทั้งมีนาด้วย. .” พยอน ฮีกวัง ยกกาแฟจิบเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ “พวกเขาทั้งสองคนจะพาแกไปวันนี้ แกไปเตรียมตัวให้พร้อม เข้าใจมั้ย. .”
“. . .”
ฮีกวังหันมามองผู้เป็นลูกที่ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้นนอกจากนั่งนิ่งเงียบอย่างเดียว
“ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย แบคฮยอน”
“เข้าใจ…ครับ”
“ชานยอลฉันฝากดูแลแบคฮยอนด้วย ส่วนมีนาเธอจัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ยกไปไว้บนรถของชานยอลได้เลยนะ ฉันมีประชุมด่วน ขอตัว”
ฮีกวังพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยความเร่งรีบ ทิ้งคนตัวเล็กให้อยู่กับความรู้สึกเหงาสุดขั้วหัวใจ ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไปแล้วคนที่เขารักสุดชีวิตได้ทิ้งเขาแล้ว
พ่อทิ้งเขาแล้ว
เขาคงโดนทิ้งจริงๆแล้วสินะ
เขามันก็แค่คนตาบอดคนนึงนี่…
ความคิดเห็น