คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ▷Chapter one
- ONE -
“เอ้า ชนนน”
เกร๊ง!
ผมตอนนี้ในสภาพที่เมาจนไม่สามารถหอบร่างกายไปไหนได้กำลังยกแก้วเหล้าชนกับจงอินและลู่หานเพื่อนซี้ของผม ผมกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว
“ฉลองเว้ยยย”
ใช่ครับ วันนี้ผมมาฉลอง
ฉลองให้กับความโสดของผมอีกครั้ง T^T
“ชานยอลมึงแดกเยอะไปและ เบาหน่อยๆ อกหักแค่นี้ไม่ตายหรอกมึง”จงอินมันหันมาพูดกับผมพร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจ
มันไม่ได้เป็นผมมันจะไปรู้อะไรวะ!
ผมเพิ่งเลิกกับแฟนเมื่อวาน เธอให้เหตุผลกับผมว่าผมมันดีเกินไป
เออแมร่งง! เป็นคนดีแล้วไม่ชอบผมจะเป็นคนเลวแมร่งแล้ว . .
“เห้ยๆ จะไปไหน ชานยอล”
“พากูไปห้องน้ำหน่อยดิ”
ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมเมาเหมือนหมาไม่มีผิด ไอ้ลู่หานเป็นคนเข้ามาพยุงผมด้วยความุลักทุเลก่อนจะตรงไปยังห้องน้ำ
“ลู่หาน มึงว่ากูเป็นยังไงวะทำไมทุกคนถึงต้องบอกเลิกกูด้วยวะ”
“มึงมันดีเกินไป. .”
ยกเว้นตอนมึงเมาเนี่ยแหละ สภาพโครตทุเรศเลย . .
“กูเป็นคนดีแล้วมันไม่ดีตรงไหนวะ กูถามหน่อยดิ!!”
ผมตัดพ้อด้วยความไม่เข้าใจกับนิสัยของผู้หญิงที่แสนจะเข้าใจยาก แฟนผมคนล่าสุดนี่ ผมดูแลดีทุกอย่าง ทั้งเอาอกเอาใจตามใจทุกอย่าง แต่เธอกลับมาบอกเลิกผมซะงั้น
Rrrrrrrrr
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะตอบอะไรผม เสียงโทรศัพท์มือถือของมันก็ดังขึ้น มันปล่อยผมล้มตรึงก่อนจะรีบวิ่งหนีหายไปในพริบตา. .
ไม่ต้องแปลกใจ แฟนมันโทรมาแหง . .
มันคงรีบวิ่งออกไปหาที่เงียบๆคุย ขืนแฟนมันรู้ว่ามันมาเที่ยวผับมันโดนแน่ๆ
แฟนมันโหด ผมเข้าใจมัน มันทำถูกแล้ว . .
แต่กูผิดอะไรวะแมร่งง T^T ทิ้งผมอย่างกับเศษอาหารหมาที่ไร้ค่า . .
ผมนอนลงกับพื้นหน้าห้องน้ำอย่างหมดสภาพ คนเดินผ่านผมไปมาอย่างสมเพช น่าอายชิบเป๋งเลยแมร่ง ผมเอามือขึ้นปิดบังหน้าตัวเองด้วยความอับอาย
“พี่. .พี่มานอนอะไรตรงนี้”
ผมค่อยๆปรือตาขึ้นก่อนจะพบกับใครบางคนแต่ด้วยฤทธิ์ของสุราทำให้สติและภาพที่ฉายตรงหน้าเลือนลางจนแทบจะมองไม่เห็น
“น้องพาพี่ไปที . .”
“ไปไหนอะพี่ ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“ไปบ้านน้องก็ได้. .”
ผมโดนพยุงมาที่ไหนสักแห่งแต่สติของผมมันเลือนลางเต็มที ผมรู้สึกได้แค่ว่าในตอนนี้แผ่นหลังของผมสัมผัสกับฟูกที่นอนนิ่ม ๆ ความสบายที่ผมได้รับทำให้ผมอยากจะหลับเต็มที
“พี่ นี่บ้านผมนะ”
“เออ. .ขอบใจที่พามา พี่นอนละ”
“พี่. .ผมไม่ได้ให้พี่มานอนฟรีหรอกนะ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน. .”
“อะไร. .เออๆ อยากจะเอาไรก็เอาไป กูจะนอนละ”
“แน่ใจนะ. .”
“เออ. .”
ชานยอลพลิกร่างให้ตัวเองได้นอนสบายยิ่งขึ้นก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงแล้วสติก็เลือนหายไปเข้าสู่ห้วงนิทรา. .
ใครบางคนยืนเท้าสะเอวมองคนที่ไม่ได้สติอยู่บนเตียงที่เขาใช้นอนเป็นประจำอยู่ทุกวัน ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมที่ข้อมือ แล้วก้เลื่อนไปถอดเนกไทต์ออก ก่อนจะก้าวขึ้นเตียงแล้วก้มมองหน้าชานยอลพลางนึกครุ่นคิดในใจ
ถ้าหมอนี่ตื่นมาแล้วเขาจะโดนกระทืบปะวะ. .
ไม่รู้เว้ย เป็นไงเป็นกัน ตอนนี้ขอจัดการก่อนละกัน. .
เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อชานยอลทีละเม็ด ในใจก็นึกสงสารอยู่ไม่น้อย ได้ยินมาว่าเพิ่งอกหัก นี่ น่าสงสารจริงๆ
“พี่พูดเองนะ ว่าผมจะทำอะไรก็ได้. .” เขาพึมพำกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างนึกสงสารกับชะตากรรมชีวิตของชานยอล อกหักไม่พอยังต้องมาเจอกับคนอย่างเขาอีก ก่อนสะบัดหัวไล่ความคิดต่างๆทิ้ง และไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มขึ้นตามความต้องการของเขา. .
สาระไม่มี...♥5555555555555
ความคิดเห็น