คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : T R O U B L E M A K E R : CHAPTER 00
“ฮัลโหล เออกูถึงคอนโดแล้ว ตกลงห้องไหนวะ”
“[ ห้อง 802 ]”
“เออๆ โอเค ”
คิม จงอินกดวางสายก่อนจะยัดโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกง มือหนาพลางยกกระชับหมวกและแว่นตาปกปิดใบหน้าตัวเองเมื่อมีใครบางคนก้าวเข้ามาในลิฟท์ จงอินรอให้คนข้างๆกดชั้นที่ต้องการจะไปแต่เขากลับยืนเล่นโทรศัพท์มือถือโดยไม่สนใจอะไรเลยจนจงอินต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากแทน
“ชั้นไหนครับ”
“ชั้นแปดครับ เอ๋? คุณนี่หน้าตาคุ้นๆจังเลยนะครับ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือป่าวครับ”
“มะ ไม่เคยนี่ครับ สงสัยคุณคงจำผิดแล้วละมั้งครับ”
“จริงหรอ.. ขอเค้าดูหน้าหน่อยดิ”
พรึ่บ
พูดไม่ทันขาดคำ มือบางก็คว้าหมวกสีดำที่จงอินสวมอยู่ติดมือออกไป จงอินเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบใช้ฝ่ามือกำบังหน้าของตัวเองแทน
ตายแน่ คิม จงอินคราวนี้เขาคงต้องย้ายคอนโดอีกแหงๆเลย เพิ่งย้ายมาที่นี่วันแรกแท้ๆเลย
“อื้อ สงสัยเค้าคงจำผิดจริงๆแหละ”
“หา?”
จงอินขมวดคิ้วด้วยความตกใจปนอึ้ง พอผู้ชายตัวเล็กตาโตคนนี้เห็นหน้าเขาก็ควรจะกรีดร้องดังๆหรือไม่ก็น้ำตาแตกเพราะดีใจสิ แต่นี่กลับผิดคาด ผู้ชายคนนี้กลับก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถือของตัวเองต่อพร้อมกับหัวเราะคิกคักเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เด็กมัธยมปลายคนนี้ไม่รู้จักเขางั้นหรอ
บ้าน่า
เขาคือ ซุปตาร์คิม จงอินเชียวนะ ไม่มีใครไม่รู้จักเขาหรอกเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้พระเอกแถวหน้าที่กำลังโด่งดังเป็นพลุแตกตอนนี้ก็คือ เขานี่แหละ คิมจงอิน! แต่เด็กคนนี้กลับทำเหมือนไม่รู้จักเขางั้นหรอ?
ตึ๊ง
ประตูลิฟท์เปิดออกชายตัวเล็กละสายตาจากโทรศัพท์มือถือก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากลิฟต์ ทิ้งคิม จงอินที่ยืนจมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเองอยู่เพียงลำพัง
ยังมีคนที่ไม่รู้จักเขาด้วยหรือไง นี่เขาดังจริงๆหรือป่าวเนี่ย..
ก่อนประตูลิฟท์จะปิดลงเขาจึงตัดสินใจเดินตามหลังเด็กนักเรียนคนนั้นไป เด็กนักเรียนคนนั้นกำลังกดรหัสเข้าห้องก่อนที่จะเปิดประตู มือหนาก็คว้ากระเป๋าสะพายสีดำก่อนจะดึงให้หันกลับมาหาตน คนตัวเล็กหันมามองด้วยความงุนงง
“ไหนนายลองบอกฉันมาซิ ว่าฉันชื่ออะไร”
“เอ๋? คุณหรอ ชื่อ..คิม จงอิน”
นั่นไง รู้จักชื่อเขาจริงๆด้วย เขาดังขนาดนี้ใครไม่รู้จักเขาก็บ้าแล้ว จงอินยกยิ้มที่มุมปากอย่างรู้สึกยกยอเชิดชูตัวเองก่อนจะหุบยิ้มลงแทบไม่ทันเมื่อนิ้วเรียวบางชี้มาที่หน้าอกเขาก่อนจะจิ้มสองสามที
“นี่ไง ป้ายชื่ออ่านว่า คิม จงอิน เค้าอ่านถูกมั้ย”คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงกว่าก่อนจะเอียงหัวเล็กน้อยและกระพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย
คิม จงอินคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้ถ้าหากเด็กผู้ชายคนนี้ทำท่าทางน่ารักใส่เขาแบบนี้โดยที่รู้ว่าเขาเป็นใคร..
“ที่นายบอกฉันว่าฉันหน้าตาคุ้นๆน่ะ นายคิดว่าฉันหน้าตาเหมือนใคร”
“ไม่รู้สิ เหมือนลุงขายลูกชิ้นหน้าโรงเรียนเค้าหละมั้ง”
พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันกลับไปกดรหัสประตูเปิดเข้าห้องไป โดยจงอินก็ยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบที่เขาได้รับ เด็กนั่นหาว่าเขาน่าเหมือนลุงขายลูกชิ้นปิ้งให้ตายเถอะ ไม่รู้จักเขาแล้วยังมาพูดจาไม่เข้าหูอีก อย่าให้เจออีกนะคิม จงอินจะจัดการให้เข็ดหลาบเลยเคยดูสิ
เกิดมาไม่เคยมีใครเมินเขาขนาดนี้มาก่อนเลย
แล้วเด็กนั่นเป็นใครถึงมาเมินใส่เขาแบบนี้
ตึก ตึก
เดินกลับเข้าไปในลิฟต์ดังเดิมก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มที่ชั้นแปด แต่พอนึกขึ้นได้ว่าที่เขายืนอยู่ตอนนี้ก็ชั้นแปดนี่ เขารีบก้าวเท้าเดินออกมาจากลิฟท์ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูที่เด็กคนนี้เพิ่งเดินเข้าไป
801
ไล่สายตาไปยังขวามือก็เจอห้องเป้าหมาย เลข802เด่นหราอยู่ตรงประตู เขากวาดตามองไปรอบๆก็เห็นว่าภายในชั้นนี้มีแค่ห้องเขาและห้องของเด็กนักเรียนคนนั้นเพียงแค่สองห้องเท่านั้น อืม..เซฮุนนี่ก็เข้าใจเลือกคอนโดดีนะ ซุปตาร์อย่างเขาต้องมีความเป็นส่วนตัวแบบนี้นี่สิถึงจะถูก..
เขาเดินตรงไปยังหน้าประตูห้องก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่รู้รหัสเข้าห้องเลยนี่ จงอินล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก่อนจะต่อสายหาบุคคลที่เป็นคนสรรหาคอนโดให้เขา แต่โทรเท่าไรก็ไม่รับสายสักที ทำอะไรของมันอยู่วะเนี่ยเซฮุนน
'ไม่ให้รหัสกูแล้วกูจะเข้าห้องยังไงวะ ทำห่าไรอยู่รับสายกูหน่อย'
ร่างหนากดส่งข้อความด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินวนไปวนมาอย่างหมดหนทาง นี่เขาต้องนั่งรอตรงนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กนักเรียนคนเดิมเปิดประตูออกมาจากห้องพร้อมถือถุงอะไรบางอย่างออกมาด้วย เขาสวมเสื้อยืดสีเหลืองรูปเป็ดก่อนจะหันมามองหน้าจงอิน อย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
คนตัวเล็กเดินผ่านหน้าจงอินไปพร้อมกับกลิ่นแชมพูอ่อนๆโชยไปแตะจมูกของจงอิน เขารู้สึกเคลิบเคลิ้มได้ไม่นานก็อ้าปากเหวอด้วยความตกใจ เมื่อคนตัวเล็กกดรหัสห้อง 802 อย่างคล่องแคล่วก่อนจะเปิดมันออกแล้วเดินเข้าไปอย่างหน้าตาเฉย จงอินรีบยื่นมือไปคว้าประตูไว้ก่อนที่ประตูจะปิดลง เขารีบสาวเท้าเดินตามหลังคนตัวเล็กไปก่อนจะดึงแขนให้คนตัวเล็กหันมา
“นายเป็นใคร เข้ามาที่ห้องฉันได้ยังไง”
“หา?ห้องคุณหรอ”
“ใช่ ฉันเป็นเจ้าของห้องนี้”
“เพ้อเจ้อ ปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้เลยนะ” ไม่พูดเปล่าแต่สะบัดแขนไปมาก่อนแขนจะหลุดออกจากการถูกจับ “ถ้าคุณยังไม่ออกไปตอนนี้ เค้าจะแจ้งตำรวจจับนะ ข้อหาบุกรุก”
จงอินแค่นหัวเราะเยาะก่อนจะชี้ที่ปากของตัวเอง
“ฟังนะ นี่ มัน ห้อง ฉัน!”
“คุณควรไปพบจิตแพทย์นะ จะได้เลิกเพ้อเจ้อสักที นี่มันห้องของพี่เซฮุนของเค้านะ”
คนตัวเล็กเบะปากก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะกินข้าว พร้อมกับแกะกับอาหารเย็นของวันนี้มาใส่จาน
จงอินยืนมองดูการกระทำของคนตัวเล็กก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ คิดว่าไอ้เซฮุนจะเป็นพ่อพระเหมือนที่มันสร้างภาพไว้ แต่ที่ไหนได้แอบซุกเด็กไว้กินที่ห้องนี่เอง
“นายเป็นอะไรกับเซฮุน”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม คุณน่ะรีบออกไปจากห้องเร็วๆเลยน่ะก่อนที่พี่เซฮุนจะกับมา พี่เซฮุนไม่ชอบให้ใครเขามาวุ่นวายในห้อง”
เมื่อคนตัวเล็กจัดการกับอาหารเสร็จเขาก็เดินตรงเข้ามาก่อนใช้มือเล็กของตัวเองดันร่างจงอินด้วยแรงอันน้อยนิด
“นี่คุณ เค้าบอกให้คุณออกไปไง ทำไมต้องให้เค้าไล่ด้วย เค้าเหนื่อยแล้วนะ”
มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อตัวเองด้วยความเหนื่อยหอบเมื่อพยายามดันเท่าไรก็ไม่สามารถทำให้จงอินออกไปจากห้องได้สักที จงอินหัวเราะน้อยๆด้วยความชอบใจกับท่าทางน่ารักของเด็กคนนี้ เขาหันไปจ้องหน้าคนตัวเล็กก่อนจะยกมือขึ้นยีผมคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไล่ไปเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ไป”
พูดจบก็เดินตรงไปยังโต๊ะกินข้าวก่อนจะนั่งลงหยิบกินผลไม้บนโต๊ะที่คนตัวเล็กเตรียมไว้ให้เซฮุนอย่างหน้าตาเฉย
“นี่คุณ! ใครให้คุณกินหยุดนะ!”
เพี๊ยะ!
“โอ้ยย ตีทำไมเนี่ยเจ็บนะ" จงอินลูบแขนด้วยความเจ็บ
“คายออกมาเลยนะๆ”
แปะๆๆ
คนตัวเล็กใช้มือบางตีแรงๆที่แก้มจงอินจนเขาต้องรวบสองมือเล็กไว้ให้หยุดการกระทำลง ถ้าหน้าหล่อๆคงเขามีรอยฟกช้ำขึ้นมานะ เขาจะจัดการกับเด็กคนนี้ให้ถึงที่สุดเลยคอยดูสิ
“ย๊า! ฉันกลืนลงไปแล้วจะผ่าท้องฉันมั้ยล่ะ กินแค่นี้เองจะอะไรนักหนาเนี่ย”
“ปล่อยเค้านะ ปล่อยๆ”
“อ๊ากกกกกกกกกกก”
จงอินแหกปากร้องด้วยความเจ็บเมื่อถูกฟันคมของคนตัวเล็กกัดที่ฝ่ามืออย่างแรง เขาสะบัดมือไปมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะจ้องหน้าเด็กคนนี้ด้วยสายตาขุ่นเคือง เหมือนคนตัวเล็กจะรู้ชะตากำของตัวเอง เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะรีบวิ่งด้วยความเร็วทันทีที่จงอินลุกพรวดตรงดิ่งมาหาเขา
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้เด็กบ้า!”
หมับ
ทันทีที่ประชิดตัว จงอินก็คว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของคนตัวเล็กก่อนจะดึงเข้ามาจนแผ่นหลังของร่างเล็กชนเข้าที่อกของจงอินอย่างจัง จงอินรวบตัวร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดของตัวเองก่อนโดยที่ร่างเล็กก็พยายามขัดขืนทุกอย่าง
“ปล่อยเค้านะ ปล่อย! จะทำอะไรเนี่ย”
“นายกัดฉันได้ยังไง นายไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ห๊า!”
จงอินตะคอกใส่คนตัวเล็กดวยความโมโห จำได้ว่าตั้งแต่ที่เขาเป็นซุปตาร์ไม่เคยมีใครกล้าทำอะไรแบบนี้กับเขามาก่อน ทุกคนต่างก็เชิดชูเขาราวเทพบุตร คนตัวเล็กสะดุ้งกับเสียงตะคอกที่ดังข้างหูของตัวเองก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น ทำใจดีสู้เสื้อ
“กะ ก็ตัวเองเริ่มก่อนนะ ตัวเองกินของของเค้าที่เค้าซื้อมาให้พี่เซฮุนทำไมหล่ะ”
“กับอีแค่ผลไม้แค่นั้นจะอะไรกันนักหนา ให้ฉันเดาเลยนะ ถ้าแฟนคลับของฉันรู้ว่าฉันโดนทำร้ายร่างกายแบบนี้ รับรองเลยว่านายไม่รอดแน่!”
แอ๊ดด
ประตูห้องเปิดออกก่อนจะตามมาด้วยร่างของใครบางคนก้าวเท้าเดินเข้ามา เขามีสีหน้าผงะเล็กน้อยเมื่อได้เห็นบุคคลสองคนที่เขารู้จักกำลังยืนโอบกอดกันเหมือนคู่รักหลังแต่งงาน สองคนนั้นก็ไม่ต่างอะไรเช่นกัน..คนตัวเล็กมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อได้เห็นเขาเปิดประตูเข้ามา ส่วนอีกคนสีหน้าบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาหงุดหงิดแทบบ้ายิ่งได้เห็นหน้าของคนที่เพิ่งปรากฎตัวก็รู้สึกอยากจะตรงเข้าไปซัดหน้าสักทีสองที
“พี่เซฮุน ช่วยเค้าด้วย”
ทันทีที่หลุดออกจากอ้อมกอดที่เขาไม่เต็มใจ คนตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปเกาะแขนเซฮุนทันที เซฮุนมองหน้าจงอินที มองคนที่เกาะแขนเขาทีด้วยความงุนงง
มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น..?
“มีอะไรกันหรอ”
“ทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์วะ แล้วนี่อะไรคิดว่าเป็นคนดีที่ไหนได้แอบซุกเด็กไว้กินที่ห้อง เหอะ!/คนโรคจิตคนนั้นเขาหาว่านี่คือห้องของเขา แล้วเขาก็รังแกเค้าด้วยแหละ พี่เซฮุน!”
สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน จนเซฮุนที่ยืนฟังด้วยความงุนงงจับใจความไม่ได้ว่าทั้งคู่พูดว่าอะไรกัน เขายกมือขึ้นเป็นเชิงบ่งบอกว่าให้ทั้งคู่หยุดพูดก่อนจะเอ่ยปากถามอีกครั้ง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน…เดี๋ยว! พูดทีละคน”
“คนโรคจิตคนนี้เขาหาว่านี่คือห้องของเขา”
“ย๊า! ใครโรคจิตฮะ ไอ้เด็กนี่มันเป็นใครทำไมถึงเข้ามาวุ่นวายในห้องแก ถึงขนาดรู้รหัสห้องกันเลยหรือไง?”
“ทำไมหล่ะ ก็เค้าเป็นคนสำคัญของพี่เซฮุน”
จงอินหันมาจ้องตาเขม็งนั่นทำให้คนตัวเล็กเงียบปากลง ก่อนที่เขาจะหันไปซักไซร้คนที่เป็นเจ้าของห้องตัวจริง
“ตัวเล็กนี่ชื่อคยองซู อยู่ห้องข้างๆนี่เป็นแขกคนสำคัญของฉันและเป็นคนดูแลห้องห้องนี้ด้วยคยองซูจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในห้องนี้ ส่วนหมอนั่น..” เซฮุนละสายตาจากจงอินหันไปหาคยองซูก่อนจะชี้นิ้วไปที่จงอิน “...ชื่อคิม จงอิน เป็นดารา และเขาเป็นเจ้านายพี่”
จงอินเหยียดยิ้มด้วยความสะใจเมื่อเห็นสีหน้าหม่นลงของคนตัวเล็ก คงจะรู้สึกเกรงกลัวเขามาขึ้นบ้างแล้วสินะ
“เอาเป็นว่ารู้จักกันแล้วนะ ตัวเล็กต่อไปจงอินจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วนะ ยังไงถ้าพี่ไม่อยู่พี่ฝากตัวเล็กดูแลมันแทนพี่ทีนะ.. ส่วนแก จงอิน อย่าคิดว่าการที่เป็นเจ้านายฉันแล้วจะทำอะไรกับห้องของฉันก็ได้นะเว้ย คยองซูพูดอะไรแกก็ต้องเชื่อฟัง โอเค๊?”
จงอินพยักหน้าอย่างขอไปทีก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังโต๊ะกินข้าวพร้อมกับหยิบผลไม้ใส่ปากอีกครั้งสายตาก็เหลือบไปทางข้างหลังอยากจะรู้ว่าคยองซูจะทำอย่างไรเมื่อได้รู้สถานะของเขาแล้ว
ไม่มีเสียงห้ามปรามใดใดเล็ดลอดออกมา
ไม่มีเสียงเล็กๆโวยวายดังขึ้น
มีแต่เสียงรู้สึกผิดพูดขึ้นเบาๆกับใครบางคน
“พี่เซฮุน เค้าทำอะไรผิดไปหรือป่าว เขาไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นเจ้านายของพี่อะ เค้าตีคนนั้นไปด้วยแหละ เจ้านายของพี่จะไล่พี่ออกหรือป่าว เค้าขอโทษนะ..”
เซฮุนมองหน้าคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูก่อนจะลูบหัวและโยกไปมาเป็นเชิงปลอบใจ
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับตัวเล็ก ถึงหมอนั่นจะเป็นเจ้านายพี่ แต่ยังไงมันก็ไม่กล้าไล่พี่ออกหรอก พี่ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการมัน มันไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้หรอก ไม่มีใครทนนิสัยของมันได้เท่ากับพี่อีกแล้วหละ ฮ่าๆ ตัวเล็กไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ”
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่ริมฝีปาก คยองซูฉีกยิ้มด้วยความโล่งออก ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันโดยไม่ทันได้เห็นสายตาของคนที่ถูกกล่าวถึง เขากำลังมองมาที่ทั้งคู่อย่างรู้สึกอยากจะอ้วก นี่ถ้าเขาไม่เสียดายของนี่เขาจะยกกับข้าวเขวี้ยงใส่สองคนนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!
ตัวแสบ♡
ความคิดเห็น