รักแรก นานมาแล้ว เด็กชายคนหนึ่งคอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ
เสียงของเขาอ่อนโยน ยามเอ่ยถ้อยคำสัญญาในวันวาน
ยังจำได้รึเปล่า ชุนจัง
ฤดูหนาวปีที่ยี่สิบ ความจริงที่ฉันได้รับรู้นั้นช่างโหดร้าย ฉันชื่อริน ปัจจุบันเป็นนักร้องเดี่ยวของบริษัทยักษ์ใหญ่
"ผู้โดยสารถึงแล้วครับ"
"นี่หรือค่ะ "สถานที่ผุพังไปตามกาลเวลา หิมะขาวโพลงทับถมจนมองแทบไม่เห็นศาลเจ้าเก่า ต้นไม่หักโค่นไม่ได้รับการดูแล
อา ไม่ได้มานานมากเลย
"ใช่ ที่นี่แหละ ไม่เข้าใจ หนุ่มสาวมาทำอะไรที่บ้านนอกอย่างนี้"
"ขอบคุณมากค่ะ"
ชุนจัง..ฉันกลับมาแล้วนะ เธอเจ็บปวดขนาดไหน เธอเสียสละให้ฉันมากมายแค่ไหน
มันไม่มีค่าอะไรเลย..เมื่อไม่มีเธอ..ชุนอิจิ
น้ำตาไหลอาบแก้ม..อา..นี่เราไม่ได้ร้องไห้มานานแค่ไหนแล้วนะ
ฉันเดินหลบกิ่งไม้รกร้าง เสียงกีต้าที่คุ้นเคยดังแผ่วมากับสายลม
ชุนจัง..ชุนอิจิ..ชุนของฉัน
ฉันตาบอดตั้งแต่เด็กและได้สัญญากับเด็กชายคนหนึ่ง จะไม่ปล่อยมือกันและกันเด็จขาด เสียงของเขายังก้องในโสตประสาท
เสียงกีต้าแผ่วเบาคลอกับสายลม น้ำตาไม่ยอมหยุดไหลเสียที
จากนั้นเราก็พัดพรากจากกันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ทุกครั้ง ปาฏิหารย์จะนำทางให้เราได้พบกันอีกครั้ง
หลังจากผ่าตัดตา ภาพแรกที่มองเห็นคือชายร่างสูง ยืนสัปงกอยู่มุมห้อง แม้รอบกายจะมีผู้คนมากมาย แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่สายตาของฉันก็จะจับจ้องที่เขาเสมอ
แต่ฉันคิดผิด
คนคนนั้นไม่ใช่เด็กชายตัวเล็กที่คอยปกป้องฉัน
แต่เขาเป็นผู้ร่วมงานคนสำคัญ ชื่อว่าชุนคัง
น่าแปลก ที่ใจสั่นระรัวอย่างประหลาด
คุณปกป้องฉันอยู่เสมอ เสียงนั้นคล้ายเด็กชายคนนั้นอย่างประหลาด
วันหนึ่งที่ฉันได้รู้ความจริง สาเหตุที่เขาแสนดี เหตุผลทั้งหมดที่เขาปกป้องฉันมาตลอด
ความรู้สึกทั้งหมดถูกถ่ายทอดผ่านบทเพลงแสนเศร้า
เพลงสุดท้ายที่เขาเขียนทิ้งไว้ แล้วหายตัวไปจากวงการ
เขาลาออก ทิ้งความสำเร็จไว้ข้างหลัง บริจาคทรัพย์สินทั้งหมดให้มูลนิธิ
สิ่งที่ผมต้องการสุดท้ายในชีวิตไม่ใช่เงินทอง บ้าน รถ หรือผู้หญิงคนไหน
ผมต้องการ...ความสงบ เท่านั้นเอง
อา..นี่สินะ สายลมที่คุณตามหา แสงแดดส่องประกาย เสียงนกร้อง ท่วงทำนองมากมายแฝงไว้ในธรรมชาติ
"ชุนอิจิ"
เสียงกีต้าหยุดชะงัก ใช่ เขาอยู่ที่นี่มาตลอด
ชุนจัง...
ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเด็กชายคนนั้นมีความเชื่อแรงกล้าแค่ไหน
ริน..
คุณโดดเดี่ยว คุณเจ็บปวด ในขณะที่ฉันมีความสุข
ทำไมคุณถึงมาที่นี่..ริน
ฉัน..รักใครไม่ได้ ..นอกจากคุณ ชุนจัง ..ชุนอิจิ..ของฉัน
อย่า..ร้องไห้
"ชุนจัง กลับมา..อย่าทิ้งฉันไป..ชุน..ชุน แค่กๆ"
ริน!
ร่างกายไม่ไหวแล้วล่ะ
ชายหนุ่มประคองร่างผอมบางแสนคุ้นตา แต่ร่างนั้นก็ล้มลงผ่านมือของเขาไป
ทำไมผอมอย่างนี้!เกิดอะไรขึ้น..
โลกที่ไม่มีชุนจัง มันโหดร้ายเหลือเกิน
ริน..
รักของฉันอยู่ในป่าไม้ สดชื่นและดื่มด่ำ...ความใฝ่ฝันเจิดจ้า มองไม่เห็น...สายลมแรงดั่งความเชื่อ หากปล่อยมือเหมือนนกน้อยที่โบยบิน
..รักของเราตราบจนกาลปาวสาน..
แด่สุดที่รักรินนะ
สองเสียงประสานหายไปกับสายลม แสงแดด ความเงียบสงัดของป่า เหล่านกบินสู่ฟ้า ราวกับส่งดวงวิญญาณอันแสนบริสุทธิ์
