คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17
วามมืและวามเียบในห้อใ้ินทำให้มินรารู้สึโเี่ยวและหวาลัว เธอทรุัวลนั่บนพื้นเย็นเียบ น้ำาเริ่มไหลอาบแ้ม เธอิถึนาวิน ิถึรอยยิ้มและอ้อมอที่อบอุ่นอเา
"ร.นัยะ เราะออไปาที่นี่ไ้ไหมะ" มินราถามเสียสั่นเรือ
ร.นัยนั่ล้าๆ เธอ "ใเย็นๆ นะมินรา เรา้อั้สิ"
"แ่ันลัว" มินราสะอื้น "ันิถึนาวิน"
ร.นัยเอื้อมมือไปลูบหัวมินราอย่าปลอบโยน "ันรู้ ัน็ิถึเาเหมือนัน"
มินราบหน้าลบนไหล่อร.นัย เธอปล่อยให้น้ำาไหลออมาอย่าไม่าสาย เธอไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นับพวเา่อไป แ่เธอรู้ว่าเธอ้อเ้มแ็เพื่อัวเอและเพื่อนที่เธอรั
"เรา้อรอไปาที่นี่ให้ไ้นะะ" มินราพูเสียแผ่ว
ร.นัยพยัหน้า "ใ่ เรา้อรอ"
ทั้สอนนั่เียบๆ อยู่รู่หนึ่ ่อนที่ร.นัยะพูึ้นมาว่า
"มินรา เธอำแผนที่ที่เราเยเอในานปิบัิารอนายหัวำไ้ไหม?"
มินราพยัหน้า "ำไ้่ะ"
"ันว่าแผนที่นั้นอาะมีประโยน์ับเรานะ" ร.นัยพู
"ยัไะ?" มินราถาม
"ันำไ้ว่าในแผนที่นั้นมีเส้นทาลับที่นำไปสู่ทาอออเาะ" ร.นัยอธิบาย "ถ้าเราหาทาออไปาที่นี่ไ้ เราอาะไปอวาม่วยเหลือาาวบ้านไ้"
มินรารู้สึมีวามหวัึ้นมา เธอรีบลุึ้นและเริ่มสำรวห้อใ้ินอย่าละเอีย
"อาะมีอะไรบาอย่าที่่วยให้เราออไปาที่นี่ไ้" มินราพู
ทั้สอน่วยัน้นหาอย่าละเอีย นระทั่พบับ่อระบายอาาศนาเล็ที่อยู่บนเพาน
"นี่ไะ!" มินราอุทาน
"เราอาะปีนออไปทานี้ไ้" ร.นัยพู
ทั้สอน่วยันันฝา่อระบายอาาศออ พวเาปีนึ้นไปบน่อระบายอาาศ แล้วลานไปามทาเินแบๆ
ในที่สุ พวเา็โผล่ออมาในป่ารทึบ พวเามอหน้าัน้วยรอยยิ้มแห่วามโล่อ
"เราทำไ้แล้ว่ะ!" มินราพูอย่าีใ
ร.นัยพยัหน้า "ใ่ เราทำไ้แล้ว"
พวเารีบวิ่หนีเ้าไปในป่าลึ หวัว่าะไปถึหมู่บ้านาวประมไ้โยเร็วที่สุ
มินราหันไปมอ้านหลั เห็นลูน้ออเสี่ยสมหมายยืนอยู่บนายฝั่เล็ปืนมาทาพวเา
“หมอบล!” ร.นัยะโนบอมินรา ่อนะันเร่นสุำลั
เสียปืนัึ้นสนั่นหวั่นไหว ท่ามลาเสียลื่นและลมทะเล ระสุนปืนหลายนัเียหัวพวเาไปอย่าหวุหวิ แ่แล้วหนึ่ในนั้น็พุ่เ้าเาะไหล่อร.นัย
“โอ๊ย!” ร.นัยร้อออมา้วยวามเ็บปว
“ร.นัย!” มินราร้อเสียหล เธอรีบเ้าไปประอร่าอร.นัยที่ทรุล เลือสีแสไหลออมาาบาแผล
“ันไม่เป็นไรมา” ร.นัยพยายามพูปลอบมินรา แ่สีหน้าอเาีเผือ
มินราน้ำาลอเบ้า เธอพยายามประอสิและบัับเรือ่อไป ะที่ลูน้อเสี่ยสมหมายยัยิปืนไล่หลัพวเาไม่หยุ
ทันในั้น ็มีเสียเรืออีลำัึ้นาทา้านวา เรือลำให่แล่นเ้ามาวาระหว่าเรืออมินราและลูน้ออเสี่ยสมหมาย ทำให้พวมัน้อหยุยิ
"พวแทำอะไรน่ะ!" เสียะโนัมาาเรือลำให่
ลูน้ออเสี่ยสมหมายเห็นท่าไม่ี ึรีบเร่เรื่อยน์หนีไป
มินราหันไปมอเรือลำให่ที่เ้ามา่วยเหลือ เธอเห็นลุ่มาวประมยืนอยู่บนเรือ พวเาำลัโบมือให้เธอ
มินรารีบับเรือเ้าไปใล้เรือประม าวประม่วยันึร.นัยึ้นไปบนเรือ แล้วรีบนำัวเาส่โรพยาบาลที่ใล้ที่สุ
มินรานั่้าๆ ร.นัย ลอารเินทา เธอับมือเาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
"ร.นัย้อไม่เป็นอะไรนะะ" มินราพึมพำับัวเอ้ำๆ
เมื่อถึโรพยาบาล ร.นัยถูนำัวเ้าห้อุเินทันที มินรารออยู่หน้าห้อุเิน้วยวามระวนระวายใ เธอภาวนาอให้ร.นัยปลอภัย
ฤหาสน์หรูอเสี่ยสมหมาย เสียโทรศัพท์ัึ้นััหวะวามเียบสบยาม่ำืน เสี่ยสมหมายหยิบโทรศัพท์ึ้นมารับสาย้วยสีหน้าเรียบเย
"ว่าไ" เสียอเสี่ยสมหมายัึ้น
"นายรับ" เสียลูน้อนหนึ่ัึ้น้วยน้ำเสียร้อนรน "พวเราพลารับ"
เสี่ยสมหมายมวิ้ว "พลาอะไร?"
"เราามพวมันไปไม่ทันรับ พวมันหนีไปไ้"
"พวแมันไม่ไ้เรื่อ!" เสี่ยสมหมายะอเสียั "ัน้าพวแมาทำอะไรันวะ!"
"อโทษรับนาย" ลูน้อนนั้นพูเสียอ่อย
"แล้วไอ้สอนนั้นมันเป็นยัไบ้า?" เสี่ยสมหมายถาม
"หมอนั่นโนยิไปหนึ่นัรับ แ่ไม่น่าะโนุสำั"
"ี" เสี่ยสมหมายแสยะยิ้ม "แ่ราวหน้า อย่าให้พลาอี เ้าใไหม?"
"รับนาย"
เสี่ยสมหมายวาสายโทรศัพท์ล เาลุึ้นยืน เินไปที่หน้า่า มอออไปยัท้อฟ้ายาม่ำืน
"แิว่าแะหนีันพ้นเหรอ มินรา" เสี่ยสมหมายพึมพำับัวเอ "แไม่มีทารอไปไ้หรอ"
เาหันหลัลับมา แล้วเินไปที่โ๊ะทำาน หยิบววิสี้ึ้นมา รินใส่แ้ว แล้วระื่มนหม
"แะ้อใ้ มินรา" เสี่ยสมหมายพูเสียเย็น "แะ้อใ้"
เสี่ยสมหมายระแทแ้ววิสี้ลบนโ๊ะอย่าแร เาไม่เยยอมให้ใรมาัวาแผนารอเาไ้ มินราและร.นัยล้ามาที่บุเ้ามาในบริษัทอเา แถมยัโมย้อมูลสำัไปอี
"ันะไม่ปล่อยให้พวแเอา้อมูลพวนั้นไปเปิโปันไ้หรอ" เสี่ยสมหมายพูับัวเออย่าเือาล
เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาอีรั้ เบอร์โทรออไปยัหมายเลหนึ่
"ฮัลโหล" เสียลูน้อนสนิทัึ้น
"ันมีานให้แทำ" เสี่ยสมหมายพู
"านอะไรรับนาย?"
"ไปับยัยมินรามาให้ัน" เสี่ยสมหมายสั่ "ัน้อารให้เธอมาอยู่ที่นี่ เี๋ยวนี้"
"รับนาย" ลูน้อนสนิทรับำ
เสี่ยสมหมายวาสายโทรศัพท์ล เาแสยะยิ้มอย่าพึพอใ เาะ้อทำให้มินราไ้รับบทเรียนที่เธอไม่มีวันลืม
ในะเียวัน ที่โรพยาบาล มินรานั่เฝ้าร.นัยอยู่้าเีย เธอรู้สึผิที่ทำให้ร.นัย้อมาบาเ็บ
"ไม่เป็นไรหรอมินรา" ร.นัยพูปลอบใ "ันไม่เป็นอะไรมา"
"แ่ถ้าันไม่วนุไป้วย..." มินราพูเสียสั่น
"อย่าโทษัวเอเลย" ร.นัยพู "มันเป็นอุบัิเหุ"
มินราพยัหน้า เธอรู้ว่าร.นัยพูถู แ่เธอ็ยัรู้สึผิอยู่ี
ทันในั้น ประูห้อพั็ถูเปิออ ลูน้ออเสี่ยสมหมายหลายนรูเ้ามาในห้อ
"ุมินรารับ" ลูน้อนหนึ่พู "นายอเราอยาพบุ"
มินราใ เธอรู้ทันทีว่าพวมันเป็นใร
"ันไม่ไป" มินราอบอย่าเ็เี่ยว
"แุ่้อไปรับ" ลูน้อนนั้นพู "ไม่ั้น..."
เาไม่พู่อ แ่ัปืนออมาาเอว มินราเห็นันั้น็ใลัว เธอไม่รู้ว่าะทำอย่าไรี
"มินรา!" ร.นัยร้อเสียหล
"ไม่้อห่วนะะ ร.นัย" มินราพู "ันะไม่เป็นไร"
เธอหันไปหาลูน้ออเสี่ยสมหมาย "ันะไปับพวุ"
มินราลุึ้นเินามลูน้ออเสี่ยสมหมายออไปาห้อพั เธอไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นับเธอ่อไป แ่เธอรู้ว่าเธอ้อเ้มแ็ เพื่อที่ะปป้อนที่เธอรั
ความคิดเห็น