คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องวุ่นๆ1
ซากุระบาน ณ ปราสาทโฮริคาวะ
“สัญญากับข้าสิ...ว่าท่านจะรักข้าตลอดไป”
“สัญญา...ข้าสัญญา...ไม่ว่าชาติไหน ข้าจะรักท่านตลอดไป”
สิ้นเสียงสะอื้น สายน้ำที่เชี่ยวกรากก็ได้พัดพาทุกสิ่งไป...เหลือไว้แต่ความทรงจำ ที่แม้แต่กาลเวลาก็ไม่อาจลบเลือน...
************
*-*คริสต์ศักราช 2006 กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น*-*
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่าง เข้ามายังห้องนอนสีลาเวนเดอร์ของใครคนหนึ่ง แพขนตาหนาค่อยๆขยับขึ้นเผยให้เห็นดวงตากลมโตดำขลับ เข้ากับคิ้วที่เรียวยาวได้รูป ผมยาวสีบรอนซ์ดูยุ่งเหยิง ริมฝีปากบางค่อยๆขยับ
“ฮ้าววววว...ว อืม...ม กี่โมงแล้วเนี่ยยย”เสียงงัวเงียบ่งบอกอารมณ์ได้ดี
“อ๊ากซ์ซ์ซ์ สายแล้วๆไปโรงเรียนไม่ทันแน่ๆเลย”เด็กหนุ่มวัย16สปริงตัวขึ้นจากเตียงนุ่มๆทันที
ตึง ตึง ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องนอน ที่หน้าประตูมีชายหนุ่มหน้าตาดี2คนยืนอยู่
“ทำไมไม่ปลุกผม หา!!!”ผมตวาดใส่เขาทั้งสองทันที
“ข...ขอประทานโทษครับนายน้อย พวกผมไม่อยากรบกวนท่านเนื่องจากท่านยังนอนไม่ครบ10ชั่วโมงน่ะครับ”หนุ่มหล่อคนหนึ่งรีบตอบตะกุกตะกักTToTT
“เอาเป็นว่าพวกผมจะไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบนะครับ”หนุ่มหล่ออีกคนแทรกขึ้น >o<*
“ก็รีบๆไปทำเซ่ มัวยืนเซ่ออยู่ได้!!!”
“คร๊าบบบบบ...บ”
น้ำอุ่นๆค่อยทำให้ผมสงบลงได้หน่อย^_^ ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ติดอยู่กับพนังแล้วกดหมายเลขภายใน
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
[ครับนายน้อย]
“เดี๋ยวนายโทรไปบอกที่โรงเรียนด้วยนะว่าฉันจะไปสายสัก3-4ชั่วโมง”
[ทราบแล้วครับ]
ตู๊ดดดดดดดดดดดด
1ชั่วโมงผ่านไป
ผมเดิมออกมาจากห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน^_^~
ณ ห้องแต่งตัว เหล่าหนุ่มๆและเพื่อนสาวกำลังง่วนอยู่กับการแต่งตัว ทำผม Makeup ให้ผมกันยกใหญ่
“เรียบร้อยแล้วครับนายน้อย”
ผมยืนอยู่หน้ากระจกบานโต ภาพในกระจกยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เด็กหนุ่มอายุ16ผมสีบรอนซ์ยาวประบ่าดูนุ่มน่าสัมผัส วงหน้ารูปไข่ดูคมเข้มแต่ก็ซ่อนความหวานน่าหลงใหลไว้เล็กๆ ร่างเล็กที่ดูบอบบางอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีดำขลับดูงามสง่า
ผมยืนจ้องภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกอยู่สักพัก ความทรงจำต่างๆเริ่มเข้ามาในหัว ภาพในอดีตที่ผมไม่คุ้นเคยหลั่งไหลเข้ามาอย่างช้าๆ กลีบของดอกซากุระกำลังร่วงหล่น เสียงพิณดังแว่วมาตามสายลม...
“นายน้อยครับ”
“...”
“นายน้อยครับ”
“หืม” ผมตื่นจากความคิด “อะไร...”
“เอ่อ...ผมว่านายน้อยควรลงไปทานอาหารเช้าได้แล้วนะครับ”
“อืม...จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ณ ห้องอาหาร
โต๊ะอาหารยาวนั่งได้ประมาณ20คนแต่กลับมีเด็กผู้หญิงอายุ15นั่งอยู่คนเดียวกับหนุ่มๆประจำบ้านที่ยืนเรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่งของห้อง
“พี่ฮาซึกิทำให้หนูไปโรงเรียนสายอีกจนได้” ซาโยริน้องสาวแสนสวยของผมเป็นคนทำลายความเงียบขึ้น
“ไปก่อนก็ได้นี่หน่าไม่เห็นต้องรอพี่เลย” ผมลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู หลังจากที่คุณพ่อกับคุณแม่ไปอยู่เมืองไทย คฤหาสน์หลังนี้ก็มีเพียงผมกับน้องสาวเท่านั้น...เอ๊ะไม่สิ ยังเหลือคุณอาอีกคน
“พี่ฮาซึกิจะไปกันหรือยังค่ะ เดี๋ยวก็โดนคุณอาทำโทษอีกหรอก”
“รู้แล้วน่าให้พี่กินอะไรก่อนสิ ใจร้อนจัง”
หลังจากที่ผมจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อย ลีมูซีนสีดำคันงามก็ได้พาผมกับซาโยริน้องสาวไปยัง “ซากุระ” โรงเรียนของผม
ทันทีที่รถลีมูซีนจอดเทียนหน้าประตูโรงเรียน
“ฮาซึกิ!!!ซาโยริ!!!อาบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาสาย...ยยย”เสียงของสาวสวย ซากุระ เคียวโกะ อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนซากุระ *o*
“ไม่ใช่หนุนะค่ะอาเคียวโกะ พี่ฮาซึกิต่างหาก” -o-
“ยัยตัวแสบเอาตัวรอดคนเดียวเรอะ” *o*
“ทั้งคู่นั่นแหละ เย็นนี้ห้ามไปไหนรีบกลับบ้าน...นนน!!!”
“แต่หนูมีนัดนะค่ะคุณอา” TToTT
“ห้าม...ม ขัด...ด คำ... สั่ง...ง”
หลังจากที่พายุเคียวโกะสงบพี่น้องผู้เคราะห์ร้ายก็เดินคอตกกลับห้องเรียน
“เพราะพี่ฮาซึกิคนเดียว หนุเลยอดไปเที่ยวหึ”เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมะตลอดทาง ToT
“โอ๋ๆๆๆพี่ขอโทษนะซาโยริคนสวย สวยๆๆๆ”
“ยกโทษให้ก็ได้” ^V^ {โถยัยเด็กบ้ายอ}
“แยกกันตรงนี้นะ เดินดีดีล่ะเดี๋ยวสะดุดความสวยเข้า”
“ค่าพี่ชาย...ยยย”
หลังจากแยกกับน้องสาวบ้ายอแล้วผมก็เดินต่อไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องเรียน/5/
...ครืดดดด...
“อ้าวฮาซิกิมาพอดีเลย” อาจารย์ยุนจิร้องทักผม “วันนี้เรามีเด็กมาใหม่น่ะ”
“ฮาซึกิ นี่วานาเบะ ทซึยุ ทซึยุ นี่ซากุระ ฮาซึกิ หลานชายอาจารย์ใหญ่ซากุระ เคียวโกะจ๊ะ”
“อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะวานาเบะ”
“เช่นกันครับคุณหนูซากุระ”
TTToTTT “เอ่อ...อ ไม่ต้องเรียกคุณหนูก้อได้นะแล้วก็เรียกฉันว่าฮาซึกิจะดีกว่านะ”
“ไม่เรียกคุณหนูก็ได้ครับ ซากุระ”
“บอกให้เรียกฮาซึกิไงเล่า” *^*
“เอ่อ...อ คงไม่ได้นะครับ เพราะผมจะเรียกชื่อจริงเฉพาะคนที่ผมรักเท่านั้น”
“...” ToT
“ครูว่าเราเลยเวลามามากแล้วนะ ทั่งคู่ไปนั่งที่ได้แล้วจ๊ะ”
“อาจารย์ยุนจิครับ แล้วจะให้ผมนั่งตรงไหนล่ะครับ”
“จริงสิครูลืมไปเลย เอาเป็นว่านั่งข้างๆฮาซึกิล่ะกันนะ ฮาซึกิขัดข้องไหมจ๊ะ”
“ไม่ล่ะครับ ตายสบาย”-*-
“ฝากตัวด้วยนะซากุระ”วานาเบะพูดพร้อมโค้งลง
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้นะ ไปนั่งเถอะ”-O-
วันนี้ทั้งชั่วโมงผมแทบไม่ได้เรียนเลยให้ตายสิ ทำไมน่ะเหรอ ก็เจ้าวานาเบะน่ะสิ นั่งจ้องผมทั่งชั่วโมงเลย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ แต่เจ้านี้มันน่าตาดีจนทำให้ใจผมสั่นๆน่ะสิ เฮ้อ...แย่แล้วเรา
“จะรังเกียจไหมครับ ซากุระถ้าผมจะขอนั่งทานด้วยคน”
“ตามสบายเลยวานาเบะ” ^*^
“เอ่อจะเป็นอะไรไหมถ้าผมขอเป็นเพื่อนกับคุณ”
“ก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วหนิ”
“...”
“เป็นอะไรไปเหรอวานาเบะ”
“เปล่าครับ”
“เอ่อ นายเป็นนักเรียนทุนเหรอ”
“ครับ ผมมาจากชนบทน่ะครับ ที่บ้านผมทำประมง”
“ว้าว งั้นบ้านนายก็อยุ่ใกล้ทะเลนะสิ”
“ครับ ซากุระชอบทะเลเหรอ”
“ก็เฉยๆน่ะ ฉันแค่ชอบวิวสวยๆ แต่ฉันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ”
“เอ๋ ซากุระว่ายน้ำไม่เป็นเหรอครับ”
“อืม ตั้งแต่เด็กแล้วน่ะหัดหลายครั้งแล้วก็ว่ายไม่ได้สักทีนายคงว่ายน้ำเก่งใช้ไหมสอนฉันว่ายมั่งสิ”
“ได้ครับซากุระ ว่าแต่วันนี้ซากุระว่าไหมครับ”
“วันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ ขอโทษนะ ว่าแต่นายจะชวนฉันไปไหนเหรอ”
“โมกุโมกุคลับน่ะครับผมเป็นโฮสต์อยู่ที่นั้น”
“นายนี้ขยันเนอะคงเหนื่อยแย่ เอาเป็นว่าไว้ว่างฉันจะไปนะ”
“ขอบคุณครับ”
-*-โรงเรียนเลิก-*-
“เดี๋ยวจอดก่อนนั้นมันอะไรน่ะ” ผมออกคำสั่งกับคนขับ
“คงเป็นพวกโกเมะนักเลงประจำโรงเรียนไถเงินนักเรียนนะครับนายน้อย”
“ให้ผมลงไปจัดการไหมครับ”การ์ดที่นั่งขนาบข้างผมกับซาโยริเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้อง” ผมเดินลงจากรถ
“ระวังตัวนะค่ะพี่”
-*-ณ สนามบาสฯหน้าโรงเรียน-*-
“ไอ้เด็กใหม่มันจะมากเกินไปแล้วนะ แกกล้าดียังไงไปนั่งทานข้าวกับคุณฮาซึกิไอด้อลประจำโรงเรียนของพวกเราหา!!!”โกเมะหัวหน้ากลุ่มโกเมะนักเลงประจำโรงเรียนตะคอกใส่ใครบางคนอยู่
ใครบางคน ใครบางคน วานาเบะ!!!
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย”วานาเบะย้อน
“หนอย ปากดีนักนะไอ้เด็กใหม่” โกเมะพุ่งหมัดเข้าหาวานาเบะ
หมับ...วานาเบะรับหมัดอย่าคล่องแคล่วแล้วสวนหมัดลุ่นลุ่นกลับไปเรียกเลือกจากปากโกเมะ
“แก...ไอ้เด็กให้ พวกเรารุม!!!”
อาวุธประจำกายของแต่ละคนพุ่งเข้าหาวานาเบะ วานาเบะก็ตอบโต้อย่างดุเดือด เลือดสดๆไหลออกมาจากแขนของเขา เนื่องจากคมมีด
“แก!!!ไอ้พวกหมาหมู่” ผมตะโกออกไปเลือดในตัวเดือดพล่าน ผมทำให้วานาเบะต้องเจ็บตัว
“คุณฮาซึกิ” “ซากุระ”
“ไอ้เด็กใหม่แกกล้าดียังไงที่เรียกคุณฮาซึกิว่าซากุระหา!!!”โกเมะเงื้อหมัดขึ้น
“โกเมะ แกกล้าต่อยเพื่อนฉันเรอะ แกกำลังทำให้ฉันโกรธนะ”
สิ้นเสียงของปีศาจในร่างเด็กหนุ่ม ก็เห็นแต่หลังของพวกโกเมะที่พากันโกยแนบราวหนีตาย
“คุณซากุระ แฮกๆๆ”
“เป็นไงบ้างวานาเบะ”ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรมากหรอกนะครับ ขอบคุณนะครับที่มาช่วยผม”
“เรื่องนั่นน่ะช่างมันเถอะ ไปโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่า”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ คุณต้องรีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”แววตาที่ไร้การเสแสร้งทำให้ใจผมสั่นรัว
“ช่างเถอะ”ผมพยุงวานาเบะไปที่รถ
“ใครน่ะครับนายน้อย” “พี่คะใครน่ะ”
“เพื่อนฉันน่ะรีบไปโรงพยาบาลด่วนเลย”
“ครับ นายน้อย”
-*-โรงพยาบาล-*-
“ขอบคุณนะครับซากุระเรื่องค่ารักษา...”
“ไม่เป็นไรน่าเพื่อนกัน”
“ไว้ผมจะใช้คืนให้นะครับ”
“ตามใจ เด็กดื้อ”
“หึหึ ว่าแต่ตอนนั้นทำไมพวกโกเมะถึงทำท่ากลัวคุณขนาดนั้นล่ะ”
“เดี๋ยวอีกหน่อยนายก็รู้เองแหละ ว่าแต่บ้านนายอยู่ไหนล่ะเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ แค่นี้ก็รบกวนซากุระเกินไปแล้ว”
“เอาน่า ฉันจะได้รู้ที่อยู่ของนายด้วยไง”
“ผมอยู่ที่หอพักซากุระหอพักของโรงเรียนนะครับ”
“...” คุณอานะคุณอาทำไมต้องเอาชื่อสกุลไปตั้งชื่อหอพักด้วยเนี่ยYY_YY
-*-หน้าหอพักซากุระ-*-
“คุณซากุระขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็เลิกเรียกว่าคุณได้แล้ว”
“ครับ ซากุระ”^v^
“อืม งั้นฉันไปกลับก่อนนะบาย”
“เอ่อซากุระ ผมมีเรื่องอยากขอน่ะครับ”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“คือว่า ผมขอเรียกซากุระว่าฮาซึกินะ แล้วผมอยากให้ซากุระเรียกผมว่าทซึยุได้ไหมครับ”
“...เอ่อ ด ด ได้สิ ได้…”*O*^
“บายครับฮาซึกิ ฟันดีนะครับ”
“...”
แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากหอพัก
“พี่ฮาซึกิ เพื่อนพี่หล่อจังนะ”
“อืมมม...”
“เอ๋หมายความว่าไงค่ะ”*-*
“ม ม ไม่มีอะไรหรอกซาโยริ”
“…”
-*-คฤหาสน์ซากุระ-*-
“ฮาซึกิ ซาโยริ อาบอกให้รีบกลับไง ไปไหนกันมา!!!”{พายุเคียวโกะเริ่มก่อตัว}
“พวกเราไปโรงพยาบาลมาน่ะครับอาเคียวโกะ”
“ว๊ายแล้วนี้พวกหลานเป็นอะไรหรือเปล่า”อาเคียวโกะไม่พูดเปล่ารีบสำรวจร่างกายพวกเราเหมือนหาส่วนที่สึกหรอ ถึงอาเคียวโกะจะดูดุแต่ที่จริงแล้วอาเคียวโกะเป็นคนที่ใจดีมากๆข้อนี้ผมกับซาโยริรู้ดี
“พวกเราไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ที่เป็นคือเพื่อนของพี่ฮาซึกิน่ะค่ะหล้อหล่อชื่อวานาเบะ ทซึยุค่ะโดนพวกกลุ่มโกเมะเล่นงานเอาค่ะ+@#$%^&*()_+|”
“โอ๊ยเลิกพล่ามได้แล้วจ๊ะซาโยริแม่เหยี่ยวข่าวของอา อารู้เรื่องเหมือนอยู่ในเหตุการณ์เองเลยหละ”
“ถ้างั้นพวกเราขอตัวนะครับอา”ผมสะกิดซาโยริพร้อมกับหาทางหนีจากพายุที่กำลังสงบ
“ฮึฮึ คิดว่าอาจะลืมเรื่องเมื่อเช้าเรอะ อย่าหนีนะซาโยริ ฮาซึกิ หยุดนะ...”
{พายุเคียวโกะเริ่มก่อตัวอีกครั้ง}
-*-อ่างอาบน้ำกลางแจ้งของฮาซึกิ-*-
“...”
ผมกำลังแช่ตัวอยู่ในน้ำนมอุ่นๆกลิ่นอ่อนๆเทียนหอมช่วยทำให้ผมผ่อนคลายจากเรื่องวุ่นๆผมเงยหน้ามองท้องฟ้าซึ่งบัดนี้ถูกทาด้วยสีดำ ในวันนี้ไม่มีหมู่ดาว จะมีก็แต่ดวงจันทร์กลมโตโดดเด่น นานแล้วซินะที่ผมไม่ได้เห็นดวงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญ ผมค่อยๆปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับกระแสน้ำเปลือกตาค่อยๆหลุบต่ำลง ผมเห็นกลีบของดอกซากุระกำลังร่วงหล่น ภายความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยเขามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชัดเจนกว่าเดิม ชัดเหมือนกับว่าผมยืนอยู่ตรงนั้น ใต้ต้นซากุระมีคนยืนอยู่ ยูคาตะสีฟ้าพลิ้วไหวไปตามสายลม ผมยาวดำขลับถูกรวบไว้กลางแผ่นหลังกว้าง แสงจันทร์กลมโตทำให้เขาดูสูงเด่นเป็นภาพที่งดงามยิ่งราวกับภาพที่จิตรกรบรรจงแต่งแต้ม กลีบซากุระยังคงร่วงหล่น แล้วชายผู้นั้นก็กำลังจะหันมาทางผม แต่แล้วผมตื่นจากความคิด
“...”
ผมกำลังจะจมน้ำ อ่างไม่น่าลึกขนาดนี้นี่ ลมหายใจเริ่มขาดช่วง แต่แล้วร่างของผมค่อยๆลอยขึ้นๆสู่ผึวน้ำ
“เฮือก”ผมรีบรับอากาศเข้าปอดทันที แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อ อ่างอาบน้ำอ่างนี้ไม่ใช่อ่างที่ผมเคยแช่อยู่ น้ำอุ่นใสๆทำให้ผมมองเห็นทุกส่วนของร่างกายตัวเอง และคนอื่น หา!!!คนอื่น มีคนอยู่ในอ่างเดียวกับผม ใบหน้าของชายผู้นั้นก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าผม ผมยาวดำขลับล้อมใบหน้าที่คมคายของชายผู้นั้นใบหน้าที่งดงามราวเทพบุตร
“ซ ซ ซากุระ...”ชายแปลกหน้าเอ่ยชื่อผม ชื่อของผม
“น นายรู้จักฉันด้วยเหรอ”
ไม่มีคำตอบจากเขาแต่ชายผู้นั้นเข้ามาสวมกอดผม สัมผัสจากอ้อมกอดนั้นอบอุ่นอ้อมกอดที่ผมโหยหา ผมลืมคิดเรื่องต่างๆไปเสียสนิท ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะมีหยดน้ำเกาะอยู่ที่หลังผมนะสิ ไม่ใช่น้ำในอ่าง แต่เป็นน้ำตาจากชายผู้นั้นต่างหาก
“ซากุระ ซากุระ นายจริงๆด้วยซากุระ...”
ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถามอะไรอย่างที่คุณสงสัย
“เจ้าชายโคอิชิ เป็นอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ”เหล่าคนแปลกหน้าต่างๆพากันกรูเข้ามา
“ท ท ท่าน ท่านซากุระ”คนพวกนั้นหมอบตัวก้มหัวลงกับพื้น
“อ๊ากกกกกก...กกกกกกนี่มันอะไรกัน”ผมร้องลั่นก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะหมุนติ้วและดับวูบลง
*********************
ความคิดเห็น