ดีฟ หนุ่มน้อยแห่งโลกปีศาจ

ลำดับตอนที่ #7 : ทีม

“คนที่ผมสีดำชื่อดีฟ ไลท์วีน๊อซ แล้วก็คนที่หน้าตาเห่ยๆผมสีน้ำตาล นี่ชื่อ เรฟโซลลี่ เป็นหมาป่าที่ปากสมกับตัวน่ะ” คนที่ถูกเปรยว่า ‘ปากหมา’ ทำหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อคนที่กำลังพูดจ้ออยู่อย่างไม่สนใจคนถูกด่าเลย

             “เธอมีใครที่จะอยู่ด้วยรึเปล่า ถ้ายังไม่มี อยู่กลุ่มเดียวกันนะ ฟีรา” รีอาเอ่ยชักชวนฟีรา ชนิดไม่ต้องการคำปฏิเสธ ฟีราก็พยักหน้าอย่างไม่มีปัญหา ยังไงเธอก็ไม่รู้จักใครอยู่แล้วนิ

             ดีฟมองฟีรา แบบผ่านๆ ไม่ได้สนใจมากมาย พลางเขียนชื่อของฟีราลงไปในกระดาษ เพราะรีอาพูดแกมบังคับไปซะแล้ว

แล้วรุ่นพี่ก็มาเก็บกระดาษไปจนครบทุกคน แล้วประธานก็มาประกาศอีกว่าจะประกาศรายชื่อสมาชิกในกลุ่มในวันพรุ่งนี้ ที่ห้องโถงกลางของปราสาท แล้วนักเรียนใหม่ก็ต่างทยอยเดินออกจากหอประชุม

            “ฟีราอยู่หอรึเปล่า” รีอายังคงชวนคุยอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้เรฟที่หมั่นไส้มานานพูดแทรกขึ้นมาว่า

            “นี่ ยัยรีอา เธอจะพูดจ้อไปถึงไหนเนี่ย ไม่สงสารฟีราเค้ามั่งเรอะ ต้องมาทนฟังเธอพูดไม่หยุดแบบเนี่ยอ่ะ”

            “เอ่อ ไม่เป็นหรอกค่ะ ก็ดีแล้วค่ะ จะได้ไม่เหงา” ฟีราพยายามเข้ามาไกล่เกลี่ย

            “เห็นม๊า ฟีราเค้าไม่เห็นว่าไรเลย”

            “ก็ฟีราเค้ามีมารยาทนิ เค้าเลยไม่อยากหักหน้าเธอ”

            “เอ๊ นายพูดเองนะ ว่าฟีราเค้ามีมารยาท ไม่เหมือนใครบางคน!!!” รีอากระแทกเสียงแรงๆในประโยคสุดท้ายอย่างตั้งใจ
ทั้งสองคนยังคงไม่หยุดเถียงกัน จนกระทั่งปีศาจมุงเริ่มมา ดีฟเห็นฟีรายืนหน้าซีด เพราะคิดว่าเป็นต้นเหตุให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน

            “ไม่ต้องสนใจหรอก งานอดิเรกของสองคนนั้นแหละ ไม่ได้เถียงกันจะนอนไม่หลับ หึหึ”
ฟีราตกใจที่อยู่ดีๆดีฟก็มายืนอยู่ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว

            “คุณดีฟจะไม่ไปห้ามหน่อยเหรอคะ” ฟีราไม่พอใจที่ดีฟเดินเข้ามาเงียบๆจึงพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกเล็กน้อย

            ดีฟจึงเลิ่กคิ้วขึ้นมาข้างหนึ่งด้วยความแปลกใจ ‘เราทำไรผิดหว่า’

            “หึหึ ได้ตามสั่งขอรับ” จากนั้นก็โค้งให้หญิงสาวแบบล้อเลียน จากนั้นก็เดินเข้าไปหาทั้งสองคนที่เถียงกันไม่ลืมหูลืมตา แล้วพูดไปหนึ่งประโยค คู่กรณีทั้งสองก็หยุดเถียงแล้วเริ่มมองไปรอบๆ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินอย่างรวดเร็วมาสมทบกับดีฟและฟีราที่ยืนรออยู่

“ไปดูหอกันเถอะ พวกเราต้องอยู่ห้องไหนเหรอ” เรฟหันไปถามดีฟ แต่ดีฟก็ส่ายหัว

“อ๋อ เรื่องหอเมื่อตะกี้อาจารย์ใหญ่บอกว่าจะเป็นไปตามทีมที่ถูกจัดค่ะ เพราะว่าต้องทำงานร่วมกันตลอดห้าปีน่ะค่ะ” ฟีราพูดแทรกขึ้นเนื่องจากสังเกตเห็นตอนประชุมในสามคนนี้ไม่มีใครฟังเลย

        “ห๋า ถ้าได้อยู่ทีมเดียวกัน เราก็ต้องอยู่ห้องเดียวกับยายนี่น่ะนะ นรกมีจริงแฮะ” เรฟทำตาเหลือกอย่างไม่รู้สึกรู้สมกับรังสีอำมหิตที่ถูกส่งมาจากแม่มดน้อยเลย

        “หึหึ คิดว่าชั้นอยากอยู่ห้องเดียวกับนายเหรออออออ” สิ้นเสียงเย็นๆจากรีอาก็มีเสียงเอฟเฟ็คประกอบ

        ‘โป๊ก โป๊ก’ ฟีราทำหน้าตกใจอีกครั้งกับความโหดของรีอา

        “แล้วตอนนี้พวกเรายังไม่รู้ว่าจะได้อยู่ทีมไหนไม่ใช่เหรอ แล้วจะรู้ได้ไงว่าพักกับใครที่ไหนอ่ะ” ดีฟถามเสียงเรียบ
    
        “ก็วันนี้เขาให้พักห้องไหนก่อนก็ได้ค่ะ เพราะยังไม่ได้กำหนดทีมที่แน่นอน” ฟีราเฉลยให้ทุกๆคนทราบ

        “อ่าว อย่างนี้ก็ต้องรีบไปจองสิ เดี๋ยวได้ทำเลไม่ดี” รีอาพูดจบก็รีบออกเดินไปทางหอจากแผนที่โรงเรียนที่ได้รับในเอกสารนักเรียนของทุกคน ทำให้สองหนุ่มกับหนึ่งสาวต้องรีบจ้ำตามไป

        “ว๊าวว ห้องใช้ได้แฮะ ดีจังเลย อย่างน้อยก็แยกเป็นส่วนของคนใครของมัน” รีอาพูดขึ้นพลางทำหน้าโล่งใจเมื่อได้เห็นภายในห้อง หลังจากที่ได้ไปของกุญแจจากเจ้าหน้าที่หอแล้ว

        ภายในห้องเมื่อเปิดเข้าไปจะเป็นห้องเล็กที่มีชุดโต๊ะเขียนหนังสือแบบหันหน้าชนกัน 4 ชุด วางอยู่กลางห้อง มีประตูอยู่ภายในห้องไม่รวมประตูทางเข้าทั้งหมด 5 ประตู อันได้แก่ ประตูห้องนอน 4 ประตูและประตูห้องน้ำ 1 ประตู ภายในห้องจัดได้ว่าเล็กมากเนื่องจากมีพื้นที่เพียงวางเตียง 1 หลังกับตู้ไม้ใบไม่ใหญ่มากวางอยู่ข้างประตู พร้อมที่เดินไปมาอีกไม่เกิน 2 ก้าว แต่ทั้งสี่ก็พอใจที่มีห้องส่วนตัว

         “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็อาจจะต้องย้ายห้องอีกอย่าเพิ่งเอาของออกมาเลยเถอะนะ” เรฟพูดเป็นเชิงขอร้องเนื่องจากเห็นรีอากำลังพยายามเอาสัมภาระของหล่อนออกมาวางเรียงอย่างกับจะอยู่ห้องนี้ไปอีกนาน ‘ลองคิดดูสิถ้าพรุ่งนี้ต้องย้ายห้องใครล่ะที่ต้องช่วยเก็บของ ขนของ’ ความคิดของเรฟผ่านออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

         “โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอก ก็มีพวกนายช่วยเก็บไง พูดเล่นๆ ฮิๆๆ ก็ใช้เวทย์มนต์เก็บแป๊ปเดียวก็เสร็จ”

         เรฟจึงทำหน้าโล่งใจแบบสุดๆ ทุกคนต่างแยกย้ายไปเข้านอนเพื่อพร้อมที่จะเริ่มเรียนกันจริงๆในวันพรุ่งนี้

        เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งสี่ตื่นขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงด้วยเสียงเพลงปลุกของหอที่ส่งตรงไปยังห้องนอนทุกห้องในหอ ทุกคนต่างทำธุระส่วนตัวเก็บของวางรวมกันไว้หน้าห้องแล้วเดินไปคืนกุญแจกับเจ้าหน้าที่

         ที่บอร์ดซึ่งประกาศรายชื่อสมาชิกในทีมต้องอยู่ที่ห้องโถงกลางของปราสาทมีปีศาจที่มายืนมุงดูอยู่แล้วมากมายจนคนที่เพิ่งเดินเขามาถึงห้องโถงไม่สามารถเข้าไปดูบอร์ดได้ ทำให้เด็กทั้งสี่ต้องมานั่งหลบรอปีศาจมุงซาไปก่อน จนกระทั่งใกล้เวลาเข้าเรียนมากๆ ต่างก็แยกย้ายทยอยกันไปรอที่ห้องเรียนอย่างตื่นเต้น ดีฟ เรฟ รีอา และฟีรา จึงสามารถเข้าถึงบอร์ดได้ แล้วก็เป็นไปคาดหมายที่ทั้งสี่คนได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ‘ก็เขียนชื่อเหมือนกันหมดทุกคนนิจะไม่ได้อยู่ด้วยกันได้ไง’ จดเบอร์ห้องพักในหอ รวมทั้งห้องเรียนในวันนี้แล้วก็รีบไปเข้าห้องเรียน

         นักเรียนปีหนึ่งในรุ่นนี้มีทั้งหมด 60 คน รวมเป็นทีมทั้งหมด 15 ทีม เวลาเรียนวิชาทั่วไปจะถูกแบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ทีม ดังนั้นห้องที่ เด็กทั้งสี่เดินเข้าไปจึงมี นักเรียนนั่งอยู่แล้วอยู่ราวๆ 10 กว่าคน เมื่อเปิดประตูเข้าไป ปีศาจทุกตนก็หยุดพูดคุยหันมามอง ทั้งสี่คนเดินไปนั่งที่หลังห้องที่เหลืออยู่ แล้วเมื่อพบว่าไม่ใช่อาจารย์ต่างก็หันกลับไปคุยกันต่อ เสียงจอแจแนะนำตัวดังลั่นไปหมด

         จนกระทั่งเสียงเปิดประตูต่อมา ในห้องก็เงียบอีกครั้ง ครั้งนี้มีดวงไฟลอยเข้ามา แล้วประตูก็ปิด ยังไม่มีใครกล้าพูดอะไรเพราะคิดกันว่า ‘อาจารย์เปล่าหว่า’ ดวงไฟนั้นลอยมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนตรงบริเวณโต๊ะอาจารย์ จากนั้นก็เริ่มแยกออกมาเป็นสองดวง สี่ดวง แปดดวง สิบหกดวง และแตกออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งบริเวณโต๊ะอาจารย์ถูกบังมิด จากนั้นก็เริ่มรวมกลุ่มกันเป็นรูปร่างมนุษย์ นักเรียนต่างก็คิดว่า ‘อาจารย์ชัวร์!!!’ จึงลนลานรีบลุกขึ้นยืนเพื่อทำความเคารพแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น

          “ฮ่าๆๆ ทำอะไรกันน่ะ มาเคารพเราทำไม รุ่นเดียวกัน” เสียงดังขึ้นจากกลุ่มดวงไฟหน้าห้อง ทำให้ทุกคนเริ่มเอะใจ ดวงไฟตรงหน้าก็เริ่มปรากฏเป็นสภาพของมนุษย์ ตั้งแต่หัวไล่ลงเรื่อยๆจนกระทั่งเท้า ปรากฏเป็นร่างของเด็กหนุ่มใบหน้ากวนชวนอยากให้ต่อยเป็นที่สุด อีกทั้งยังไม่หยุดหัวเราะเพื่อนใหม่ในห้องที่เข้าใจผิดจนกระทั่งทำความเคารพตัวเขา ทำให้ทุกคนที่ยังยืนอยู่เริ่มย่างสามขุมก้าวไปหา เด็กหนุ่มร่างผอมเริ่มผวาที่กำลังจะถูกรุมจากเพื่อนใหม่ในห้องเรียนจึงรีบกระโดดไปตั้งหลักบนโต๊ะอาจารย์ ตั้งท่าเหมือนจะสู้ แต่ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นพนมมือ ขอโทษขอโพยที่ทำให้เข้าใจผิด

          “แหมๆ อย่าเพิ่งโมโหสิ ขอโตดคร๊าบ ผ๋มผิดไปแย้ววว ไม่หัวเราะแล้วคร๊าบ” เมื่อทุกคนให้อภัยแล้วกลับไปนั่งเด็กหนุ่มเริ่มแนะนำตัว

          “แหะๆ คือแค่อยากให้ทุกคนจำได้น่ะ เลยได้ผลมากไปหน่อย ผมชื่อ โวค ครับ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกท่านนะครับ” พูดพลางโค้งเล็กน้อย

          “อืม แนะนำจบแล้วใช่ไหม จะได้เริ่มเรียน” เสียงเรียบๆดังขึ้นจากด้านหลังโวค ทำเอาคนที่ยืนอยู่บนโต๊ะของอาจารย์สะดุ้งสุดตัวกระโดดลงจากโต๊ะอย่างไม่คิดชีวิต หนีไปนั่งหลังห้อง โต๊ะข้างๆฟีรา

          เสียงสมาชิกในห้องกลั้นหัวเราะดังคลุกคลักอย่างเบาๆแต่ก็พอได้ยิน ทำเอาหน้าคนอยากเด่นขึ้นสีเล็กน้อย

          อาจารย์ที่เข้ามาอย่างเงียบให้ความรู้สึกที่เป็นอาจารย์อย่างยิ่ง ในกรอบหน้าที่ใหญ่ไม่เหมาะกับรูปร่างมีแว่นอันโตวางอยู่บนจมูกงองุ้ม ความสูงจะพ้นขอบโต๊ะมาเพียงเล็กน้อย เนื่องด้วยน่าจะอยู่ในเผ่าคนแคระ

          “พวกเธอคงรู้กันแล้วใช่ไหมว่าตอนปลายภาคจะมีการสอบเลื่อนชั้น ซึ่งจะมีทั้งสอบข้อเขียน และการสอบปฏิบัติ โดยการสอบปฏิบัติจะเป็นการสอบเป็นกลุ่ม ดังนั้นขอให้ทุกคนตั้งใจเรียนและทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงว่าด้วยลักษณะของปีศาจแต่ละเผ่าพันธุ์ ......” อาจารย์หยุดพูด ขยับแว่นแล้วเพ่งมองไปที่หลังห้อง อันทำให้นักเรียนหันไปมองตามก็เห็นสิ่งที่อาจารย์เพ่งมอง ‘โวค’ ที่นั่งอยู่หลังห้อง ‘หลับ’ อยู่อย่างสบายอกสบายใจ ทั้งๆที่อาจารย์ยังไม่ได้เข้าบทเรียนด้วยซ้ำ!

          อาจารย์เดินไปหลังห้องอย่างช้าๆ แล้วก็สะกิดคนที่หลับอยู่เบาๆ

          “อืม อย่าเพิ่งปลุกสิ จบชั่วโมงค่อยปลุกเราน่า” เสียงงึมงำดังมาจากคนที่ฟุบหน้ากับโต๊ะ อย่างไม่เห็นลางร้ายที่เริ่มปรากฏ

          “ได้ ตามต้องการ” อาจารย์พูดจบก็หันหลังกลับไปสอนตามปกติ จนกระทั่งเสียงกริ่งหมดชั่วโมงดังขึ้น อาจารย์ก็ปิดหนังสือ แล้วเดินไปหลังห้องอีกครั้งเพื่อสะกิดคนที่หลับอุตุทั้งชั่วโมงอย่างไม่คิดว่าเป็นวันแรกที่เรียนเลย เมื่อตื่นขึ้นมาโวคก็สะลึมสะลือ ขยี้ตาแล้วเพ่งมองบุคคลที่แสนใจดีช่วยปลุกแล้วก็ต้องตาสว่างขึ้นมาทันที

          “ทำความสะอาดห้องเรียนหลังเลิกเรียนวันนี้ด้วยนะ” เสียงเย็นๆจากท่านอาจารย์คนแคระ

          “ทำตามที่สั่งด้วยนะ ฉันจะมาตรวจหลังเลิกเรียน” แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้อง

          “นายกล้าชะมัดเลยที่หลับตั้งแต่ชั่วโมงแรก ฮ่าๆๆ” ปีศาจหลายตนเข้ามารุมล้อมคนที่ยังหน้าเหวออยู่ พูดออกมาโดยที่ไม่บ่งบอกว่าชมหรือเยาะเย้ยกันแน่ บ้างก็ขอดูมนต์ที่อยู่ที่ข้อมือ

          “แค่หลับในห้องก็ต้องโดนทำโทษด้วยเหรอ” เรฟบ่นเบาๆ เพราะเขาก็ไม่ใช่เด็กเรียบร้อย อาจจะมีการถูกลงโทษได้เหมือนกัน

           “ก็บอกไว้ในคู่มือนะว่า คำสั่งของอาจารย์ถือเป็นเด็ดขาดน่ะ ทำไมกลัวจะโดนมั่งเหรอ ฮิๆๆ” รีอาที่อ่านกฎระเบียบมาหมดแล้วหันไปบอกเรฟ

           “ก็ นิดหน่อย ขี้เกียจต้องไปทำความสะอาดที่นู่นที่นี่อ่ะ”
         

ในกลุ่มที่เรียนร่วมกันนี้ มีทั้งสาวน้อยภูติดอกไม้ตัวจิ๋วมีปีกใสเล็กๆ ที่เวลาเรียนนั่งอยู่บนโต๊ะตัวหน้าสุด จดเลคเชอร์ด้วยปากกาและสมุดจิ๋ว ที่ไม่มีใครคิดจะขอยืมไปลอกต่อ (เพราะมองไม่เห็น) นั่งรวมกลุ่มอยู่กับนางแมวปีศาจ คิเมร่า แล้วก็เด็กหนุ่มอีกคน กลุ่มที่นั่งอยู่กลางๆก็มีกลุ่มของเอลพ์สี่ตนที่ตัวเล็กๆขนาดพอๆกับคนแคระ แต่หน้าตาเหมือนมนุษย์น่ารักๆมากกว่า อีกกลุ่มที่อยู่กลางห้องเหมือนกันเป็นก๊อปปลิน กับพรายน้ำที่เวลาเดินผ่านไปตรงไหนก็มีน้ำนองเป็นทางตามมา ยักษ์ตาเดียว แล้วก็สาวน้อยที่มีแว่นปิดอยู่ครึ่งหน้าเป็นสมาชิกอีกคนของกลุ่มนี้ ที่เหลืออีกกลุ่มที่นอกจากกลุ่มของดีฟ ก็เป็นกลุ่มของโวค ซึ่งประกอบไปด้วยสองสาวที่ไม่รู้ว่าอยู่เผ่าพันธุ์อะไร กับหนึ่งหนุ่มเผ่ามังกรที่อยู่ในร่างมนุษย์ ส่วนตัวโวคเองเป็นพ่อมดดำที่ชอบลองเวทย์เป็นที่สุด

          “โวค นี่ร่าเริงดีนะ” รีอาหันไปเหมือนจะทักทายโวคที่กำลังนั่งหัวเราะร่วนกับปีศาจตนอื่น โวคจึงหันกลับมายิ้มให้

          “เรา รีอายินดีที่ได้รู้จักนะ แนะนำเพื่อนในกลุ่มหน่อยสิ” รีอาไม่รอช้าที่จะรู้จักกับเพื่อนใหม่ทุกคนในห้อง
         

เมื่อได้รู้จักชื่อสมาชิกในห้องแล้ว ก็ร่วมวงพูดคุยกันเพื่อที่จะได้รู้จักกันมากขึ้นสักพักหนึ่งเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นอีก

          “อ่าว อาจารย์มาแล้วนั่นแน่ะ” เมื่อมีคนพูดขึ้น เสียงในห้องจึงสงบลง แล้วก็เริ่มเรียนก็ต่อ

หลังจากนั้นก็มีวิชาเรียนอีก 1 วิชา แล้วพักทานข้าวกลางวัน ตอนช่วงบ่ายเป็นช่วงเวลาของวิชาตามแต่ละส่วนซึ่งจะต้องออกจากปราสาทไปตามตึกของส่วนตนเอง