ดีฟ หนุ่มน้อยแห่งโลกปีศาจ

ลำดับตอนที่ #2 : สอบ

ชายชรามองหน้าเด็กทั้งสาม ด้วยแววตาที่แปลกใจ เนื่องจากว่านานแล้วที่ไม่เจอกลุ่มที่เหมือนมนุษย์ทั้งกลุ่มแบบนี้ เรื่องทั้งเรื่องก็คือ ปีศาจส่วนใหญ่ จะอยู่ในร่างมนุษย์ได้ตลอดเวลาเฉพาะเผ่าพันธุ์ที่มีพลังปีศาจสูงเป็นพิเศษเท่านั้น เช่น พ่อมด แม่มด หรือ พวกจอมเวทย์ชั้นสูงเท่านั้น



    "เอ้า ฟังกติกาในการทดสอบนะเด็กๆ กติกาคือ ทั้งสามคนจะต้องช่วยกันให้ผ่านด่านแต่ละด่าน และต้องรักษาไม่ให้ตัวเองโดนลูกบอลสีซึ่งจะถือว่าถ้าโดนก็คือแพ้ และจะเป็นการแสดงว่าไม่ผ่านการทดสอบนะ เข้าใจกติการึเปล่า?"



     "เข้าใจครับ(ค่ะ)" เด็กทั้งสามตอบรับพลางพยักหน้าพร้อมกัน



     "พร้อมแล้วนะ พร้อมแล้วก็เริ่มเลย" ทันทีที่ชายชราพูดจบห้องกว้างก็พลันเปลี่ยนไป มีกำแพงเลื่อนขึ้นมาจากพื้นแบ่งให้ห้องกว้างในตอนแรกกลายเป็นห้องไม่ใหญ่มาก เป็นกำแพงสีขาวรอบด้านมีเพียงข้างหน้าเท่านั้นที่มีประตูอยู่บานหนึ่ง ทั้งสามคนเดินไปที่หยุดยืนอยู่หน้าประตู แต่กลับไม่มีใครเอื้อมมือไปเปิดประตูเลยซักคนเดียว

      

     "ไม่เปิดเหรอ" เรฟพูดขึ้นพลางยิ้มแบบที่ทำให้คนฟังรู้สึกว่า ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน

    

     "หึ" ดีฟส่งเสียงในลำคอ และยกมุมปากข้างหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

    

      "พูดง่ายๆก็...  ด่านแรกคือ ทำยังไงก็ได้ให้ออกจากห้องนี้ไปให้ได้ล่ะสิ แหม ถ้าลองเปิดประตูออกไปโต้งๆ จะเป็นยังไงน๊า" หญิงสาวหนึ่งเดียวที่เงียบมาตลอดพูดขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจมากมายอะไร

  

      "ก็จะมีลูกบอลสีมาประทับที่มือน่ะสิ หึ ลูกเล่นตื้นๆ" เรฟเหยียดยิ้มและเดินออกห่างจากประตูพลางเดินเลียบกำแพงออกไปทางด้านซ้าย พร้อมๆกับที่ดีฟเดินเลียบกำแพงออกไปด้านขวา และรีอาเดินกลับมานั่งจุมปุ๊กอยู่กลางห้อง และมองตามเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังสำรวจอะไรบางอย่าง อยู่ซักพักหนึ่ง และในที่สุดเด็กสาวก็พูดขึ้นมา



      "นี่ๆ พวกนายหาไรกันอยู่เหรอ"



      "ก็ ประตูที่แท้จริงน่ะสิ" ดีฟกับเรฟตอบพร้อมกัน และหันหน้ามาหารีอาที่นั่งอยู่กลางห้อง

      

      "แหม ก็ไม่บอก ถ้าประตูที่ว่าน่ะ เจอตั้งนานแล้ว ฮิๆๆๆ" รีอาตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ



      "อยู่ไหนล่ะ"



      "ก็..... ฮิๆๆ บอกดีมั้ยเนี่ย ก็อยู่ข้างบนนั่นไง" รีอาชี้ไปทางประตูบานเดียวในห้อง เด็กหนุ่มสองคนหันตามไปดู ก็เห็นแต่เพียงกำแพงสีขาวเหนือประตูบานนั้น



      "หมายความว่าไงน่ะ เราไม่เห็นจะมีอะไรที่เรียกว่าทางออกอยู่เลยนะ" เรฟถามรีอา แล้วทำหน้างงๆ



      ส่วนดีฟนั้นเมื่อมองไปก็เริ่มเอะใจ จึงเดินเข้าไปใกล้ๆประตูอีกครั้ง แล้วก็เปิดกระเป๋าหยิบเศษกระดาษมาขยำแล้วปาไปเหนือประตู ปรากฏว่า กระดาษกลับผ่านกำแพงหายไป ดีฟทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย ว่าทำไม เด็กสาวผมสีเงินคนนี้ถึงได้รู้ว่าทางออกอยู่ตรงนี้ นัยน์ตาสีเทา จึงหันกลับไปสบตากับนัยน์ตาสีไพลิน อย่างมีคำถาม



       รีอาสบตาตอบพลางหัวเราะน้อยๆ



      "ก็ ตรงนั้นมีไอเวทย์น้อยกว่าบริเวณอื่นนิ กำแพงหรือทุอย่างในนี้ล้วนสร้างจากเวทย์มนต์ สิ่งที่จับต้องได้ต้องใช้เวทย์มากกว่า จุดที่สร้างเพียงภาพลวงตา" เด็กสาวตอบแบบวางภูมินิดๆ



      เรฟกับดีฟเริ่มมองรีอาด้วยสายตาชื่นชมมากขึ้นพลางคิดในใจ 'นึกว่าจะสวยแต่หน้าตาซะอีก ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ยเด็กคนนี้ นึกว่าจะเป็นตัวถ่วง ที่ไหนได้ กลับช่วยให้ผ่านด่านแรกซะได้'



       "เก่งจัง" ดีฟชมสั้นๆ แต่ได้ใจความ



       "งั้นไปกันเหอะ" เด็กสาวลุกขึ้นเดินไปสบทบกับ ดีฟและเรฟที่ยืนรออยู่หน้าประตู ที่รอจะช่วยส่งเด็กสาวขึ้นไปด้านบน แต่รีอาก็บอกว่า "ไม่เป็นไรจ้า ไหวๆๆ ฮิๆๆ" จากนี้นรีอาก็สปริงตัวอย่างแรงขึ้นไปเกาะเหนือประตูแล้วก็ดันตัวเองขึ้นไปอย่างไม่ยากเย็นอะไรนัก



       เมื่อดีฟกับเรฟเห็นเด็กสาวปีนขึ้นไปผ่านกำแพงเข้าไปแล้วก็กระโดดตามไปด้วยการกระโดดวูปเดียวขึ้นไปยืนอยู่เหนือขอบประตูทันที แล้วก็เดินผ่านกำแพงเข้าไป



เบื้องหลังกำแพงที่คาดว่าจะมีอะไรแปลกๆรออยู่ (นึกว่าด่านต่อไปจะเป็นป่าดงดิบให้หาทางออกจากป่าอะไรทำนองนั้น) กลับไม่เป็นอย่างที่คิด สิ่งที่ดวงตาสามคู่เห็นกับกลายเป็นห้องสีขาวที่มีขนาดพอๆกับห้องแรก แต่มีกล่องขนาดใหญ่อยู่หนึ่งใบวางอยู่กลางห้อง



     'กล่องอารายหว่า' ทั้งสามคนคิดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย



     "คราวนี้จะให้พวกเราทำไรอีกล่ะเนี่ย ไปเปิดกล่องเหรอ" เรฟเดินเข้าไปที่กล่อง พบกระดาษหนึ่งใบแป่ะอยู่ข้างกล่อง



     "เอ เค้าเขียนว่า จงหยิบของในกล่อง ออกมาคนละอย่าง และจงใช้มัน ประหลาดดีจังเลยอ่ะ" รีอาอ่านออกเสียงให้ทั้งสองคนได้ยิน



     "ลองเลยสิ" ดีฟพูดจบก็เดินเข้าไป เปิดฝาแล้วก็มองลงไปในกล่อง เพื่อที่จะได้เลือกหยิบ แต่ก็ต้องงงเพราะในกล่องกลับเป็นสีดำ เหมือนอยู่อีกมิตินึง ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น



     "อ่อ หึหึ" ดีฟจึงเอามือใส่ลงไปในกล่องแล้วก็มีบางอย่างติดมือออกมา เมื่อดึงชักมือกลับขึ้นมาก็พบว่า มีลูกบอลใสๆไม่มีสี อยู่ในมือ



      "เอ้า นายลองมั่งสิ เรฟ อยากรู้ว่าจะได้อะไร" รีอาหันไปบอกเรฟ แล้วทำหน้าตื่นเต้น



      "อืม" เรฟตอบรับพลางเอามือล้วงลงไปในกล่อง คราวนี้สิ่งที่เรฟหยิบติดมือกลับขึ้นมาเป็นปากกาด้ามหนึ่ง สีเงินด้ามไม่ใหญ่มาก



      "อ่าว ปากกา เหรอ ปากกาก็ใช้เขียนสิ หึหึ แต่คงไม่ง่ายอย่างนั้นมั้ง" เรฟมองสิ่งที่อยู่ในมือ แล้วพูดเชิงประชดชีวิต



      "ตาเราแล้ว ลัล ลา ลัล จาได้ไรน้อ โอ๊ะ... ได้กุญแจอ่ะ ธรรมดาจังเลย" รีอา มองสิ่งที่ได้แล้วพลางทำหน้าผิดหวัง



      "ทีนี้จะใช้ไอ้พวกนี้ยังไงล่ะ" เรฟบ่นขึ้นมา พร้อมกับพยายามจะหาเศษกระดาษ เผื่อจะได้ลองปากกา ด้วยความอยากรู้ว่าจะเขียนติดรึเปล่า พอเจอกระดาษก็รีบเปิดปากกา ก็ต้องตกใจเพราะปากกายืดยาวขึ้นเรื่อยๆ เป็นปลายแหลมเรียวเล็กยาวประมาณเมตรครึ่ง



      "อ่าว แล้วกัน กลายเป็นดาบซะแล้วอ่ะ แล้วกุญแจกับ ลูกบอลเนี่ยล่ะ" รีอาจึงรีบสำรวจกุญแจ แต่ก็ไม่พบอะไรที่แปลกไปจากกุญแจทั่วๆไป ส่วนดีฟก็มองลูกบอลในมือ แล้วก็มองดาบกับกุญแจ 'เฮ้อ น่าเบื่อจริง ต้องมาคิดโจทย์ปัญหาอะไรกันเนี่ย' ดีฟจึงโยนลูกบอลเล่น แต่ก็ต้องงง เมื่อลูกบอลไม่ยักจะกลับลงมา ดีฟจึงเงยหน้าขึ้นไปมองลูกบอล 'เฮ้อ ดูเหมือนเรียกลูกบอลจะไม่ถูกซะแล้วแฮะ นี่มันลูกแก้วชัดๆ'



      "อ่า เรฟ รีอา คือ... ดูนี่สิ" ดีฟเรียกเพื่อนร่วมทีมให้ดู ลูกแก้วที่ลอยอยู่บนอากาศ ซึ่งกำลังเปล่งแสงหลากสีออกมา ฉับพลันลูกแก้วก็เริ่มเคลื่อนที่วนเวียนไปมาในห้อง เร็วขึ้น เร็วขึ้นแบบไร้ทิศทาง พุ่งชนผนังห้อง เพดานห้องกระเด้งไปมา รวมทั้งไล่ชนเด็กสามคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วย ทั้งสามคนวิ่งแยกไปคนละทาง หลบกันอย่างหวุดหวิดอยู่หลายรอบ ในที่สุดเรฟก็หยุดยืนเผชิญหน้ากับลูกแก้วที่กำลังพุ่งมาอย่างแรง จากนั้นก็ฟัน ฉับ............



      ลูกแก้วขาดเป็นสองซีก ตกลงพื้นดัง กริ๊ก กริ๊ก แต่ภายในลูกแก้วไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนที่ภายนอกเห็น มีกล่องกำมะหยี่ สีแดงตกอยู่ตรงกลางระหว่างลูกแก้วสองซีก รีอาจึงรีบวิ่งหยิบ แล้วจัดการเอากุญแจไขเปิดกล่อง ทันทีที่กล่องถูกเปิด ก็มีแสงสาดส่องไปทั่วห้อง พลันกำแพงสีขาวรอบด้านก็หายไป กลายเป็นลานกว้างขนาดใหญ่ เหมือนตอนแรกที่เข้ามา เด็กทั้งสามยืนงงอยู่กลางสนาม 'ทำไมกลับมาห้องนี้แล้วล่ะ หรือว่าจบแล้วหว่า ไมมันง่ายจัง' รีอาคิดพลางออกเดิน



     "เฮ้ย ระวัง"ดีฟตะโกนดังลั่น เมื่อภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือ ลูกบอลหลากสีหลายร้อยลูก กำลังพุ่งตรงมาหาคนที่กำลังเดินอยู่



ดีฟพุ่งตัวออกไปขวางหน้ารีอา เรฟก็พุ่งตัวตามไปติดๆ ดีฟเอาดาบที่ติดตัวมาตลอด ฟันลูกบอลอย่างรวดเร็วให้แตกก่อนที่จะถึงตัวเด็กสาวคนเดียว แต่ก็มีลูกบอลอีกชุดใหญ่พุ่งเข้ามารอบทิศ เรฟ ดีฟ ตั้งหลักจะฟันให้ลูกบอลแตกให้หมด แต่รีอากลับยืนมองเฉยๆ เหมือนไม่สนใจลูกบอลที่กำลังจู่โจมใกล้เข้ามา



      แผล่ะ แผล่ะ โพล๊ะ แผล่ะ.... เสียงที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องแต่กลับไม่เข้าถึงตัวทั้งสามคนเลย เนื่องจากมีเกราะเวทย์บางๆ คลุมพวกเขาไว้ 'ของใครสร้าง' เด็กหนุ่มทั้งสองคิดแต่ก็ไม่จำเป็นต้องถามเมื่อได้ยินเสียงพึมพำร่ายเวทย์เบาๆของผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม



       "แล้วก็ไม่บอกว่าเธอทำแบบนี้ได้ เฮ้อ หลอกให้พวกเราเหนื่อยเปล่า" เรฟต่อว่าแบบไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก



       "อ่าว ก็ไม่ได้ถามนิ นึกว่ารู้แล้วว่าชั้นเป็นผู้ใช้เวทย์ ไม่งั้นจะเห็นไอเวทย์เรอะ มนต์ง่ายๆก็พอใช้ได้บ้างแหละ"



       "ก็ดีๆ เก่งที่สุดเล้ยย ใครจะรู้ว่าต้องถามก่อนถึงจะพูดได้"



       ขณะที่เรฟกับรีอากำลังเถียงอยู่นั้นก็ปรากฏร่างของชายชราผู้มีเครายาวที่เป็นผู้คุมสอบคนเดิม อยู่เบื้องหน้าเด็กทั้งสามคนอย่างเงียบเชียบ ชายชราหยุดมองพลางลูบเคราไปเรื่อย จนกระทั่งเด็กทั้งสามเริ่มสังเกตถึงบุคคลที่สี่ในห้องจึงหยุดเถียงกัน



      "อืม ทักษะของพวกเจ้าใช้ได้นี่ มาเริ่มการทดสอบในด่านที่สามกันเลยมั้ย"



      "นี่ คุณลุงคะ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ" รีอาพูดขึ้นมา



      "ได้สิ ว่ามา" ชายตอบรับสั้นๆ



      "ทำไมสองด่านที่ผ่านมา ผ่านง่ายจังเลยล่ะคะ ลูกแก้ว ปากกาดาบ กับกุญแจ มีความหมายว่าไรเหรอคะ"



      "อ่อ หึหึ เจ้าสงสัยเรื่องนี่รึ ข้าตอบคำถามแรกก่อนล่ะกัน เพราะต้องการแค่ทดสอบพื้นฐานเล็กๆน้อยๆ น่ะ ถ้าพวกเจ้าเก่งแล้ว โรงเรียนจะสอนอะไรล่ะ ส่วนข้อหลัง รอพวกเจ้าสอบผ่านด่านสุดท้ายก่อนแล้วข้าจะตอบคำถามของเจ้า เริ่มด่านต่อไปซึ่งเป็นด่านสุดท้ายเลยละกัน ข้าถือว่าพวกเจ้าพร้อมแล้ว" ชายชรายิ้มเยือกเย็นพร้อมกับเสกโต๊ะพร้อมเก้าอี้มาสามตัว บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลตัวโตนั้นมีกระดาษอยู่ สามปึก เรฟ ดีฟและรีอามองกองกระดาษด้วยความสยดสยอง เมื่อพอคาดเดาได้ว่าด่านต่อไปจะต้องทำอะไร



       "ด่านที่สาม ทำข้อสอบวัดความรู้ทั่วไป ให้เวลา 30 นาที เริ่มได้!!!!"



       สิ้นเสียงที่เป็นจุดเริ่มต้นของการจับเวลา ทั้งสามวิ่งเข้าไปประจำที่ และเริ่มทำข้อสอบด้วยความรวดเร็ว



       "อ๊ากกกกก" เสียงเรฟที่ร้องออกมาพร้อมกับกุมขมับเป็นตัวบ่งบอกที่ดีถึงความยากของข้อสอบ โดยดีฟ กับรีอาก็มีใบหน้าที่ยุ่งยากใจไม่แพ้กัน เพียงแต่ดีฟจะดูนิ่งกว่าเท่านั้น



       เวลา 30 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนเด็กทั้งสามใจหาย พร้อมกับส่งกระดาษคำตอบให้กับผู้คุมสอบ จากนั้นชายชราก็สั่งให้กลับไปรอผลที่บ้าน ผลการสอบจะเป็นจดหมายแจ้งไปยังที่อยู่ที่ได้ลงไว้ในใบสมัคร เด็กทั้งสามเดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความหวังอันน้อยนิดจากด่านที่สามอันหฤโหดเป็นที่สุด