คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter eighteen ::: 100% :::
คำเตือนตอนนี้ : ตั้งใจอ่านนะเพราะมันยาวมาก อ่านในมือถือแนะนำให้เปิดเพลง see the light ของกัซไปด้วยในตอนท้ายตอนค่า
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 18
หลังจากที่แจ็คสันวางสายจากมาร์คไปคนตัวเล็ก ก็เดินหน้านิ่วคิ้วขมุ่นไปตลอดทาง จนยูคยอมต้องเอ่ยปากทักออกมา ได้มาเที่ยวด้วยกัน ก็ไม่อยากให้แจ็คสันมัวแต่คิดเรื่องอื่น ขอโทษมาร์คด้วยแล้วกันที่เขาคิดแบบนี้ก็จริงอยู่ที่เพื่อนของคนตัวเล็กมีปัญหา เราต้องรู้จักช่วยกันแก้ไข แต่ในเมื่อตอนนี้แจ็คสันทำอะไรไม่ได้ ร่างบางก็ควรกลับมาโฟกัสที่เขาเท่านั้น
"แจ็คสัน"เขาเรียกชื่อคนตัวเล็กแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน คิ้วสวยขมวดกันเป็นปมและมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ยูคยอมทนไม่ไหวร่างสูงเปลี่ยนไปยืนซ้อนหลังแจ็คสันก่อนจะเอื้อมมือมาปิดตาของเด็กตัวน้อยเอาไว้
"ฮื่อ แกล้งอะไรอะพี่ เอามือออก"แจ็คสันร้องฮึมฮัมในลำคอ เขาไม่มีอารมณ์มาหยอกล้อเล่นกับยูคยอมในตอนนี้ ในหัวคิดแต่เรื่องของมาร์ค อยากจะกระชากคอแบมแบมเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
"ฟัง..."ยูคยอมพูด มือหนายังไม่เลื่อนมือออกจากดวงตาสวยของแจ็คสัน ร่างสูงเลื่อนหน้าไปใกล้และพูดให้ชิดใบหูของแจ็คสันมากกว่าเดิม เด็กตัวเล็กจะได้ได้ยินชัดเจน
"ตอนนี้เราอยู่บนภูเขา เรามาเที่ยวกันสองคน เวลาตรงนี้เป็นแค่เราสองคน.."เสียงยูคยอมดังใกล้ชิดหูของเขา แจ็คสันได้ยินมันอย่างชัดเจนทุกอย่าง
"...ลืมเรื่องอื่นไปก่อนได้ไหม ให้ในความคิดของเราในตอนนี้มีแค่พี่"ยูคยอมเอ่ยขอร้องแจ็คสันนิ่งไป มือเล็กแตะแนบบนหลังมือของยูคยอมที่ปิดตาของเขาอยู่ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลง คนตัวเล็กหันหน้ามาเผชิญกับยูคยอม สีหน้าเริ่มหม่นลงขึ้นเล็กน้อย และเด็กตัวกลมก็เอ่ยออกมา
"ขอโทษนะที่ทำให้รู้สึกแย่"แจ็คสันก้มหน้าแทบชิดอก เขาเอ่ยออกไปอย่างรู้สึกผิด นึกโทษตัวเองอีกครา ทำไมไม่แยกแยะเลยนะแจ็คสัน แล้วโอกาสที่ได้มาเที่ยวด้วยกันแบบนี้มันไม่ได้มีกันบ่อยๆสักหน่อย แจ็คสันเกือบจะทำทริปนี้พังเสียแล้ว
"ไม่ พี่ไม่ได้โกรธ พี่แค่เป็นห่วงเรา จริงๆนะเห็นเราเครียดพี่ก็รู้สึกไม่ดี อยู่กับพี่ทั้งทียิ้มเยอะๆหน่อยสิ รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราน่ะยิ้มสวยที่สุดแล้ว"ยูคยอมพูดเสียงนุ่มๆตามสไตล์ตัวเอง พยายามพูดปลอบใจให้คนตัวเล็กได้สบายใจมากที่สุด หว่านล้อมให้อีกคนคิดแต่เรื่องของเขาแทนเรื่องเครียด ทำไมต้องคิดเรื่องเขาหรอ เพราะเรื่องของเขาไม่ใช่ความเครียดไง มีแต่ความสุข(ยูคยอมนี่มั่นหน้าเนอะ)
"พี่น่ะ ชอบพูดแกล้งกันอยู่เรื่อย... แจ็คอายนะ"คนตัวเล็กยิ้มเขินๆออกมา พวงแก้มกลมใสก็ขึ้นสีแดงจัดลามไปยันใบหู ยูคยอมประสบความสำเร็จในการปลอบใจแจ็คสันแล้ว คนตัวโตเองก็ระบายยิ้มออกมาบางๆเช่นกัน
"เปล่าแกล้ง แฟนพี่น่ารักที่สุดแล้วครับ"ยูคยอมเอ่ยชมกันออกมาตรงๆและโต้งๆคนที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจไม่น้อย พึ่งรู้ว่ายูคยอมก็กล้าพูดอะไรแบบนี้ด้วย
"ไม่ฟังแล่ว โอ่ยย! "แจ็คสันหน้าแดงจัด เดินหนียูคยอมกลบเกลื่อนความเขิน
แจ็คสันนึกขอบคุณยูคยอมในใจ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับชีวิต คอยเตือนคอยบอกและสอนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตให้เขา ยูคยอมที่ขี้หึงแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและมีความเป็นผู้นำในระดับที่ค่อนข้างดีเลยที่เดียว ทำไมตัวเองถึงได้โชคดีขนาดนี้นะที่มียูคยอมอยู่เคียงข้าง
"ใกล้ถึงแล้วแหล่ะ"ยูคยอมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เราเดินมาด้วยกันเงียบๆ
"งี้เค้าก็จะได้เล่นน้ำแล้ว ดีจัง"แจ็คสันพูดออกมายิ้มๆ ใบหน้าหน้าหวานผุดเหงื่อขึ้นมาเล็กน้อย เพราะอากาศที่ร้อนขึ้นและตัวเองใช้พลังงานมากด้วย
"อืมทาครีมด้วยนะก่อนไปเล่น"ยูคยอมเอ่ยบอก
"อะเคเลยย จะปฏิบัติตามที่บอกอย่างเคร่งครัดเลยครับผมˊ▽ˋ !"แจ็คสันตะเบ๊ะรับท่าทางเข้มแข็ง ยูคยอมใช้มือขยี้กลุ่มผมนิ่มของแจ็คสันอย่างนึกเอ็นดู
"น่ารักมาก"ว่าแล้วก็จบด้วยการกอดคล้องคอแจ็คสันไปตลอดทาง
.
.
.
ตู้มมมมมมมมมมม !
อย่าพึ่งตกใจนี่ไม่ใช่เสียงระเบิดแต่เป็นเสียงน้ำกระจายที่เกิดจากแจ็คสันตีลังกาและกระโดดลงน้ำไป ยูคยอมที่นั่งมองอยู่ก็หน้าเหวอออกมาเล็กน้อย เด็กตัวเล็กของเขานี่มันแสบจริงๆ
"โฮ่ย ! แจ็คสัน ทำแบบนี้พี่หัวใจจะวายนะ"ยูคยอมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขัดคนตัวเล็กที่ว่ายน้ำป๋อมแป๋มไปมาในน้ำตกสีเขียวใสแห่งนี้ เพราะน้ำมันใสมาก เขาเลยแน่ใจว่ามันจะปลอดภัยสำหรับแจ็คสันของเขา
พอมาถึงคนตัวเล็กก็จัดการถอดเปลี่ยนเสื้อผ้าและกระโจนใส่น้ำตกแห่งนี้ทันที ยูคยอมได้แต่นั่งมองชมนกชมไม้ดื่มด่ำบรรยากาศไปเรื่อยๆ เขาขี้เกียจจะตัวเปียกก็เลยไม่ได้ลงเล่น ตอนแรกแจ็คสันเองก็หน้ามู่ทู่ แต่สุดท้ายก็ต้องลงไปเล่นคนเดียวอยู่ดีอย่างจำใจ
"ก็พี่ไม่ยอมลงมาเล่นด้วยกันอะ สนุกจะตาย-3-"แจ็คสันบึนปากใส่และว่ายน้ำมาใกล้ๆฝั่ง ยูคยอมได้แต่ยักคิ้วใส่ ก็บอกแต่แรกแล้วว่าจะพามาเล่น ไม่ได้บอกว่าจะเล่นด้วยเสียหน่อย
"ขอนั่งหล่อๆดูลูกหมาว่ายน้ำดีกว่าครับ"ยูคยอมโต้ตอบกลับไปพลางหัวเราะแจ็คสัน
บริเวณที่เขาทั้งคู่มาเล่นกันอยู่นั้นไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว แจ็คสันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักเพราะมันไม่ใช่วันหยุดที่จะมาท่องเที่ยว ถึงจะไม่มีนักท่องเที่ยวแต่ก็ใช่ว่าจะมาเล่นไม่ได้ เพราะงั้นในตอนนี้ที่น้ำตกสีสวยแห่งนี้เลยมีเพียงแค่เขากับยูคยอมสองคนเท่านั้น
"ใจร้ายอะ ! มาเล่นด้วยกันเถอะนะ น้า~"แจ็คสันเอ่ยอ้อนอย่างน่ารัก ดวงหน้าหวานทำแก้มป่องๆพร้อมกับสายตาที่เว้าวอนร่างสูงบนฝั่ง เส้นผมสีเข้มของแจ็คสันที่เปียกน้ำและลู่ลงแนบกับผิวขาวๆของอีกคนเป็นตัวขับผิวให้ดูขาวมากกว่าเดิม แถมการกัดปากเบาๆนั่นอีก ทำไมยูคยอมถึงได้รู้สึกว่าแจ็คสันช่างเซ็กซี่ขนาดนี้นะ อยากฟัด... นั่นคือความคิดที่วนในหัวของยูคยอมตอนนี้
"ถ้าลงมาเล่นด้วยกันเดี๋ยวกลับบ้านแจ็คจะนวดให้นะ สนไหมๆ มาเล่นเถอะเล่นคนเดียวไม่สนุกเลย"แจ็คสันเอ่ยข้อเสนอมาแลกเปลี่ยนกับยูคยอมอีก คนตัวเล็กตีขาในน้ำไปมาดีดดิ้นเหมือนเด็กน้อยที่โดนขัดใจ
"แค่นวดเองหรอ"ยูคยอมเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยินอะไรบางอย่าง เขาคิดแผนการอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ที่เหลือก็แค่หว่านล้อมคนตัวเล็กให้ตกหลุมพรางแค่นั้น หึ
"อะไรอะทำไมร้ายกาจแบบนี้ อืมม งั้นจะทำกับข้าวให้กินด้วย พอปะ"แจ็คสันยื่นข้อเสนอไปอีก ยูคยอมพยักหน้ารับก่อนจะทำท่าเหมือนคิด ก่อนจะส่ายหน้าเชิงว่าไม่พอหรอกนะ
"อันนั้นต้องทำอยู่ละเหอะ"ยูคยอมว่าอย่างรู้ทัน เล่นเอาแจ็คสันเบะปากใส่พร้อมๆกับหันไปทำปากงุบงิบคนเดียว ก่อนจะหันกลับมายิ้มหวานให้ยูคยอม
"เห็นนะเมื่อกี้อะ"ยูคยอมทำมือเหมือนคำว่าโอเคตั้งท่าจะดีดหน้าผากแจ็คสัน คนตัวเล็กได้แต่ว่ายน้ำถอยหลังหนี
"หุ้ ! นวดก็แล้วทำกับข้าวก็แล้ว ยังไม่ยอมมาเล่นด้วยกันอีก งอน ! "แจ็คสันลอยคออยู่ตรงกลางๆของฝั่งน้ำตก ยูคยอมเห็นอีกคนโมโหก็ได้แต่ขำในลำคออย่างชอบใจ ได้แหย่อีกฝ่ายนี่สนุกจริงๆเลย จริงๆยูคยอมน่ะใจอ่อนตั้งแต่ทำหน้าอ้อนในตอนแรกแล้ว แต่อยากแกล้งอีกฝ่ายก่อนก็เท่านั้น แจ็คสันโมโหแล้วหน้าตาน่ารักสุดๆ แก้มพองๆคิ้วชนกันปากเบะๆคล้ายจะร้องไห้ เห็นแล้วมันก็กร๊าวใจยูคยอมอะนะ
"ยัง ยังไม่ง้ออีก เห้อ สงสัยคงต้องหาแฟนใหม่แล้.."แจ็คสันแกล้งบ่นประชดออกมาเสียงดังจงใจให้ยูคยอมได้ยิน ร่างสูงที่พอได้ยินแบบนั้นแล้วก็เกิดอาการคิ้วกระตุกเบาๆ เขาถอดเสื้อเชิ้ตตัวสวยที่สวมอยู่ออกก่อนจะกระโดดลงน้ำตกไปรวบตัวอีกคนที่กล้าพูดจาน่าตีปาก ตีด้วยปากอะ !
"!!!!!!!!!! อื้ออ ทำไรเนี่ย ตกใจนะ"แจ็คสันกอดคอยูคยอมไว้แน่นทันทีที่อีกคนกระโดดลงมาในน้ำ แจ็คสันที่อยู่ตรงตำแหน่งที่ยูคยอมกระโดดพอดีก็จมน้ำสิครับจะเหลือหรอ
"เมื่อกี้พูดว่าไงนะ"ยูคยอมถามเสียงเย็น แจ็คสันที่โดนแบบนั้นเข้าไปก็สายตาหลุกหลิกทันที กราบยูคยอมได้แจ็คสันกราบไปแล้ว โดนยูคยอมโกรธเลย ตายๆ
ยูคยอมพูดจบพร้อมกับแขนแกร่งรัดรอบเอวของแจ็คสันเอาไว้ คนตัวเล็กเองก็กอดรอบคอยูคยอมเอาไว้เหมือนกัน กลัวจมน้ำไปอีกรอบน่ะสิ เกาะยูคยอมน่ะปลอดภัยที่สุดแล้ว ...มั้งนะ-0-
"เปล่า ใครพูด แจ็คเล่นน้ำเงียบๆคนเดียวมานานแล้วนะ ใครพูดไรไม่มี"แจ็คแกล้งตีเนียนไปเรื่อย ยูคยอมหมั่นไส้กับท่าทางของแจ็คสันเหลือเกิน เขาเลยใช้นิ้วคีบจมูกเล็กๆนั่นแรงๆหนึ่งที และก็ตามเคยที่โดนตัวเล็กโวยวายใส่
"โกหกพี่ไม่รัก"ยูคยอมพูด เล่นเอาแจ็คสันหน้าซีดเลย แขนแกร่งของยูคยอมก็กระชับกอดเข้ามาอีกจนตอนนี้หน้าท้องของแจ็คสันแนบไปกับซิกแพ็คแข็งแรงของยูคยอมแล้ว
"แง้ ไม่ดุน้า เค้าบอกกะดะ ตะกี้เค้าพูดว่ารักยูคยอมที่สุดในโลกเล้ยยยย"แจ็คสันปล่อยมือที่กอดยูคยอมอยู่ข้างมาวาดเป็นเหมือนวงกลมเพื่อบอกให้รู้ว่ารักที่สุดในโลกคือรักขนาดไหน แจ็คสันทำเสียงเล็กเสียงน้อยอ้อนยูคยอมที่เพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากความผิด แต่ก็นะ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ยูคยอมจัดการดันตัวแจ็คสันจนหลังไปแนบชิดกับโขดหินขนาดใหญ่ ก่อนที่มือข้างซ้ายจะเท้าโขดหินปิดกั้นทางออกของแจ็คสันเอาไว้ ขาที่เต็มไปด้วยกล้ามดันบั้นท้ายแจ็คสันเอาไว้กันคนตัวเล็กจมลงไปในน้ำตกสีสวยของที่นี่ ส่วนมือข้างที่ว่างก็จัดการเชยคางอีกคนให้หันมาสบตากับเขา
"...โกหก เด็กเลี้ยงแกะ..ต้องถูกลงโทษ หึ"ยูคยอมที่โน้มหน้ามาคลอเคลียใกล้ๆหน้าแจ็คสันเอ่ยพิพากษาความผิดของแจ็คสัน คนตัวเล็กพยายามกระถดตัวหนีไปจากวงแขนแข็งแรงแต่ก็ทำไม่ได้
"ไม่เอา ลงโทษไรอะทีพี่ไม่มาเล่นน้ำเค้ายังไม่ลงโทษเลย"แจ็คสันเถียงข้างๆคูๆเพื่อถ่วงเวลาการทำโทษของยูคยอมอีกสักนิดหน่อย ยูคยอมขมวดคิ้วใส่แจ็คสันเลยทันทีที่ได้ยินคนตัวเล็กเอ่ย
"มันเหมือนกันหรือไง อ้าปาก "ยูคยอมออกคำสั่ง แจ็คสันสั่นหน้ารัวก่อนจะจบด้วยการหันหน้าหนียูคยอม เรื่องอะไรจะยอมล่ะ เขาไม่ได้จูบเก่งขึ้นหรอกนะหลังจากที่เคยโดนจูบกระชากวิญญาณของยูคยอมมาแล้วขาดอากาศหายใจตายคาน้ำตกพอดี
"ดื้อนักนะ"ยูคยอมเอ่ยก่อนจะกดจูบแก้มใสของแจ็คสัน แจ็คสันน่ะหอมหวานไปทั้งตัว เขาอยากจะจูบร่างเล็กข้างใต้ไปทั่วทั้งตัวจนหนำใจ
"อึ๊! อ่ะ ยะ อย่า"ยูคยอมไม่ได้ฟังเสียงเอ่ยห้ามแสนกระท่อนกระท่อนนั่นของแจ็คสัน ลิ้นร้อนๆลากลามเลียไปที่ลำคอขาวผ่องของแจ็คสัน เด็กตัวขาวตอนนี้เปลี่ยนสีแทบทั่วทั้งตัวแล้ว ยูคยอมมองเห็นภาพตรงหน้าอย่างพอใจ
"อ๊ะ อย่ากัดคอเจีย ! ฮื๊อ"หัวคิ้วสวยขมวดชนกัน แจ็คสันหลับตาปี๋ มือเล็กๆที่จิกไหล่เขาอยู่ฝังเล็บมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อยูคยอมก้มลงไปลากลิ้นผ่านใบหูเล็กและขบกัดฝากรอยรักสีกุหลาบไว้ที่ซอกคอขาวของแจ็คสันจนมันขึ้นสี แต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นจุดอ่อนไหวของแจ็ค เพราะคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกแถมร้องออกมาเสียงหวาน ยูคยอมได้ยินเสียงเล็กๆที่เผลอร้องออกมาอย่างชัดเจน แจ็คสันหอบหายใจแรงขึ้น ใบหน้าหวานมีน้ำตาปริ่มรื้นขึ้นที่หางตา
"อืออ ยูคยอมพอแล้ว ฮื่อ ยอมแล้ว เจียยอม"แจ็คสันร้องบอกออกมาอีกเมื่อโดนยูคยอมก้มหน้าลงมาชิดซอกคอของตัวเอง แจ็คสันแพ้ราบคาบและหมดแรงจะขยับเขยื้อนร่างกายใดๆทั้งสิ้นแล้ว
บทลงโทษที่แสนโหดร้ายกับแจ็คสันมันยังไม่จบลงเท่านี้หรอกนะ อีกฝ่ายดูจะงอแงตามใจตัวเองมากเกินไปแล้ว มันต้องเจอของแรงเสียหน่อยเดี๋ยวจะเสียการปกครอง ยูคยอมไม่ได้อยู่ลัทธิเกรงใจภรรยาหรอกนะพูดเลย ร่างสูงขบเม้มผิวขาวๆของแจ็คสัน คนตัวเล็กต่อต้านดิ้นไปมาเพื่อหลบสัมผัสจากยูคยอม แต่ยูคยอมก็หาได้มีความเมตตาปราณีแฟนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย
ยูคยอมเปลี่ยนมือจากกักกันทางออกของแจ็คสันมาเป็นจับแขนแจ็คสันให้พาดคอเขาไว้ ขืนปล่อยมือออกก็จมน้ำกันพอดี มือหยาบของยูคยอมลากฟอนเฟ้นไปทั่วตัวบางๆของแจ็คสัน
"ดื้อมาก...ก็โดนมาก ไม่ลดโทษหรอกนะ รู้ไว้ แฟนดุ"ยูคยอมพูดกระซิบที่ข้างหูสีแดงจัดของแจ็คสัน คนตัวเล็กพยักหน้างึกงักรับคำของยูคยอม จับใจความไม่ค่อยได้หรอกแต่ทำเป็นเข้าใจไปก่อนเพื่อความอยู่รอด
"อ๊า! อย่า จับอะไร อย่าแตะ อิ๊! งื้อ~"แจ็คกายสั่นสะท้านสะดุ้งเฮือกสุดตัวเมื่อโดนมือซุกซนของยูคยอมบีบเข้าที่หน้าอกแบนๆของตัวเอง นิ้วมือของร่างสูงที่แลดูช่ำชองก็สะกิดที่ยอดอกของแจ็คสันผ่านเนื้อผ้าตัวบาง คนตัวเล็กเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว ถึงเขาจะโตแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเคยชินกับเรื่องพรรค์นี้เสียหน่อย ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเผลอส่งเสียงน่าอายออกไป
"ยูคยอมอย่าแกล้ง... ไม่เอาแล้ว"ร่างเล็กพูดเนิบๆ อกขาวเนียนกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ในกายของยูคยอมได้อย่างดี หัวใจเด็กตัวเล็กเต้นเร็วแรงเหมือนจะทะลุออกมานอกอก ดวงตาใสเหมือนลูกแก้วมองยูคยอมอย่างปรือปรอย ยามนี้ไม่ใช่แค่แจ็คสันหรอกนะที่รู้สึก ตอนนี้ดูเหมือนว่าอะไรๆที่สงบอยู่ก็ตื่นตัวขึ้นมาเสียแล้ว ยิ่งแจ็คสันขอร้องให้ปล่อย มันก็ยิ่งน่าแกล้ง ราวกับคนตัวเล็กกำลังเชิญชวนเขาอยู่ เรื่องอะไรที่เขาจะปล่อยในเมื่อเขายังไม่ทันได้ชิมน้ำหวานจากริมฝีปากสีสดน่ากินนั่นเลย
"ไม่ได้แกล้ง 'เอาจริง' "แจ็คสันทุบไหล่หนาของยูคยอมดังอั้กคนตัวเล็กที่ถูกเทินไว้บนโขดหินไม่มีทางเลือกให้หนีได้เลย ได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง นึกโมโหในใจที่ตัวดันปากดีใส่ยูคยอม ผลสุดท้ายคือการโดนไล่บี้เสียไม่เป็นท่า
"แจ็คจะตายแล้ว ไม่เอาแล้วไม่อยากเล่นน้ำ..ปล่อยเค้า"แจ็คสันพูดเสียงหงอยๆ ใบหน้าใสเลอะน้ำตาที่ไหลออกมา โดนยูคยอมเล้าโลมไปทีหนึ่งถึงกับเชื่องเป็นลูกหมาตัวน้อยๆเลยนะ ทีก่อนหน้านี้ล่ะพยศได้พยศดีเชียว
"ร้องไห้เลย?"ยูคยอมพูด นิ้วโป้งหยาบของคนตัวสูงไล่เกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานของแจ็คสัน ก่อนยูคยอมจะกดจูบหน้าผากมนแผ่วเบา
"ใจร้าย..."แจ็คสันตัดพ้อออกมาพร้อมใบหน้าหน้าที่ทำปากยื่นๆ ยูคยอมหัวเราะในลำคออย่างไม่รู้สึกผิดอะไรและใช้มือลูบหัวแจ็คสัน ริมฝีปากหยักกดจูบบนปากอิ่มของแจ็คสันเบาๆก่อนจะผละออกแล้วเอ่ยขึ้น
"เล่นน้ำต่อไหม"ร่างสูงเอ่ยถามเขาโอบเอวแจ็คสันเอาไว้ก่อนจะพาอีกคนออกมาจากหลังโขดหิน
"ไม่อยากเล่นกับยูคยอมแล้ว"แจ็คสันหน้าบึ้งนึกน้อยใจยูคยอมไม่น้อย ในหัวแจ็คสันมีแต่คำว่ายูคยอมใจร้ายมากกก ก.ไก่ล้านตัวอยู่เต็มไปหมด
"น้อยใจหรอ ไม่เอาน่า ปะให้ขี่หลัง"แจ็คสันบึนปากใส่อย่างงอนๆแล้วแต่ก็ยอมเกาะไหล่ยูคยอมจากทางด้านหลังอยู่ดี ให้อีกคนเป็นคนพาว่ายน้ำที่น้ำตกแห่งนี้
ยูคยอมพาแจ็คสันว่ายน้ำเล่นอยู่สักพักใหญ่ๆเลยจนทั้งสองก็ขึ้นจากน้ำเพราะยูคยอมเห็นว่าแฟนตัวเล็กของเขาเริ่มปากซีดมือเปื่อยแล้ว เล่นนานกว่านี้ก็กลัวว่าเดี๋ยวจะไม่สบายเอา เพราะเป็นห่วงสุขภาพแฟนเขาถึงต้องบังคับให้แจ็คสันเลิกเล่นน้ำ คนตัวเล็กทำหน้าเสียดายเล็กน้อยแต่ก็ยอมขึ้นบกอย่างว่าง่าย ไม่ต้องทายก็รู้ว่ากลัวโดนทำโทษ
"หนาวไหม เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนเลยเร็วๆ ถ้าป่วยจะตี"ยูคยอมพูดขู่หลังจากที่พาแจ็คสันขึ้นจากน้ำแล้วเอาผ้าห่อตัวอีกคนไว้ แจ็คสันปากสั่นน้อยๆ คนตัวเล็กถอดเสื้อผ้าที่เปียกน้ำออกและรีบคว้าเสื้อแห้งตัวที่ใส่มาตอนแรกเปลี่ยนกลับ
จริงสิ เขาน่ะมีชุดเปลี่ยนกลับ แต่ว่ายูคยอมนั้นมาลงน้ำแบบไม่มีเสื้อผ้าแห้งเปลี่ยนเลย จะมีก็แค่เสื้อเชิ้ตที่ใส่ไว้ตอนแรก แล้วแถมตอนนี้กางเกงของร่างสูงเปียกชุ่มไปทุกส่วนแล้วด้วย
"ไม่ได้เอาเสื้อผ้าของตัวเองมาเลยหรอ"แจ็คสันถามขึ้นอย่างเป็นห่วงยูคยอม ร่างกายแข็งแรงแค่ไหนแต่มาเจอตัวเปียกนี่ก็อาจจะไม่ไหวเหมือนกันนะ
"ไม่มีเลย ก็ไม่ได้จะเล่นแต่แรกนี่"
"งือ ขอโทษนะ"แจ็คสันบอกขอโทษหน้าหงอย หูหางนี่ลู่ลงอย่างน่าสงสาร(ไม่ใช่หมานะเห้ย!)
"นิดเดียวเองไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก"ยูคยอมขยี้หัวแจ็คสัน"เราอะเช็ดผมให้แห้งเลย หัวเปียกเดี๋ยวป่วย"ยูคยอมเอ่ยเตือนก่อนที่ฝ่ามือหนาจะแย่งผ้าเช็ดตัวไปจากมือแจ็คสันก่อนจะกางมันออกคลุมผมของคนตัวเล็กและขยี้เบาๆจนทั่วศีรษะเล็ก
"ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเสียหน่อย กลับบ้านกันเถอะ คนที่ป่วยน่าจะเป็นพี่มากกว่าแจ็ค"ว่าแล้วแจ็คสันก็คว้ามือยูคยอมให้ออกเดินไปด้วยกันทันที ร่างเล็กจ้ำเอาๆราวกับว่าน้ำที่ยูคยอมเปียกอยู่นั้นจะทำอันตรายต่อร่างสูงอย่างมาก คนตัวโตที่เจออีกคนเป็นห่วงแบบจริงจังก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ความรู้สึกเวลาที่มีใครเป็นห่วงนี่มันก็ชวนใจเต้นแรงดีเหมือนกันนะ
.
.
.
หลังจากที่มาถึงบ้านแจ็คสันก็รีบไล่ให้ยูคยอมไปอาบน้ำก่อนเขา เขาตัวแห้งไม่เป็นอะไรหรอก ร่างบางในระหว่างที่กำลังรอให้ยูคยอมออกมาจากห้องน้ำก็เลยเดินไปเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าของยูคยอมเตรียมเสื้อผ้าให้อีกคนใส่ มือเล็กๆค่อยๆหยิบจับเลือกเสื้อผ้าแต่ละตัวอย่างตั้งใจ
กึก!
นี่มันถุงใส่ของจากร้านสะดวกซื้อนี่นา ทำไมยูคยอมยังไม่ทิ้งอีก เก็บอะไรไว้นะ ด้วยความสงสัยตั้งแต่ตอนนั้นแล้วเล่นเอาแจ็คสันที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ มือเล็กจึงเปิดแกะทันที จนได้พบกับของบางอย่างที่เล่นเอาเขาช็อกไปเลย
มันคือ...
ถุงยางและเจลหล่อลื่นรสสตรอว์เบอร์รี
เวร
เสียวสันหลังวาบเลยแจ็คสันเอ๊ย ขอภาวนากับทุกสิ่งทุกอย่างให้แจ็คสันกลับโซลด้วยความปลอดภัยด้วยเถอะนะ เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าประตูแจ็คสันตัวแข็งทื่อ เมื่อได้สติมือเล็กรีบเก็บของทุกอย่างใส่กลับที่เดิม และลุกขึ้นทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร
ยูคยอมเดินออกมาจากห้องน้ำมองแจ็คสันที่ยืนประสานมืออยู่ปลายเตียงอย่างสงสัย แฟนตัวเล็กเป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย ยูคยอมเลิกให้ความสนใจแจ็คสันเขาหยิบมือเสื้อผ้าชุดลำลองสบายๆขึ้นมาใส่
แต่ก็ต้องเอะใจในเมื่อแจ็คสันเตรียมเสื้อผ้าให้เขา แปลว่าคนตัวเล็กก็ต้องเห็นถุงจากร้านสะดวกซื้อที่เขาซื้อมาน่ะสิ หึ ถึงว่ามีอาการแปลกๆตั้งแต่ที่เห็นเขาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว แบบนี้ก็ไม่ต้องหลอกล่ออะไรแล้วสินะในเมื่อเด็กซนแอบมารื้อดูหมดแล้ว
"แจ็คสัน !"ยูคยอมแกล้งเอ่ยเรียกแจ็คสันเสียงดัง คนตัวเล็กยืนหวาดระแวงอยู่ที่ปลายเตียงสะดุ้งเฮือกก่อนจะเผลอถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว แต่เพราะว่าข้างหลังมันชิดเตียงแจ็คสันเลยขากระแทกเตียงและหงายหลังลงไปบนฟูกนุ่มพอดิบพอดี คนตัวเล็กหลับตาปี๋ด้วยความกลัวว่าจะเจ็บ
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเจอใบหน้ายูคยอมในระยะประชิดคนตัวเล็กก็หน้าซีดเผือดทันทีก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่นๆพร้อมใช้มือน้อยๆนั่นดันแผงอกแข็งแรงของยูคยอม
"ถะ...ถอย ถอยหน่อย"ยูคยอมได้แต่แอบยิ้มในใจเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กมีอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงเลื่อนหน้าไปใกล้เพื่อที่จะแกล้งคนตัวเล็กที่นอนตัวเกร็งอยู่ใต้ร่าง แจ็คสันพูดออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะเพิ่มระดับเสียงให้ดูเหมือนปกติตอนหลัง
"..."ร่างสูงของคิมยูคยอมไม่ยอมถอยออกตามที่แจ็คสันบอกกลับดันตัวมาแนบชิดแจ็คสันมากกว่าเดิม เด็กตัวเล็กพยายามตะแคงข้างหนียูคยอมแต่ถ้ายูคยอมไม่ปล่อยแจ็คสันก็ไม่มีสิทธิ์หนีหรอก ปลายจมูกโด่งไล้สูดดมความหอมไปตามซอกคอขาวของอีกฝ่ายอย่างนึกหยอกล้อแจ็คสันเล่น
"อื่อ อย่ามาใกล้นะ"แจ็คสันโวยวายทุบไหล่ยูคยอมปั้กๆ ร่างสูงก็ไม่คิดจะทำตามที่คนตัวเล็กเอ่ยบอกเลยสักนิด ยังมีการกดหอมแก้มนิ่มของคนที่นอนตื่นกลัวหลับตาปี๋อยู่อีก ยูคยอมนี่มันขี้แกล้งจริงๆเลย
คนตัวโตผละออกจากร่างเล็กที่นอนตัวเกร็งอยู่ใต้ร่างเขาแล้ว แจ็คสันรีบลุกขึ้นนั่งก่อนจะถอยกรูดไปนั่งบนเตียงคนตัวโตผละออกจากร่างเล็กที่นอนตัวเกร็งอยู่ใต้ร่างเขาแล้ว แจ็คสันรีบลุกขึ้นนั่งก่อนจะถอยกรูดไปนั่งบนเตียงอีกฝั่ง
"ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวพาไปกินข้าวแต่ของีบก่อนนะไม่ไหวแล้ว"ยูคยอมบอกกับคนตัวเล็ก แจ็คสันตอบรับเบาๆพร้อมพยักหน้างึกงักแล้วก็รีบวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำทันที ยูคยอมที่เห็นก็อดส่ายหน้าเบาๆไม่ได้
ถึงแม้เขาจะห่างหายเรื่องแบบนี้ไปนานมากแล้วแต่เขาก็ไม่ได้อยากติดคุกตอนนี้หรอกนะ !
"ยูคย๊อมมมม !!!!!!!"แจ็คสันที่พันผ้าเช็ดตัวไว้หลวมๆรีบวิ่งกระโดดออกมาจากห้องน้ำ ยูคยอมตกใจเล็กน้อยแล้วรีบลุกขึ้นไปหาคนตัวเล็ก ร่างสูงโยนมือถือลงทิ้งไว้กับเตียง แล้วดูอาการคนรักทันที
"อะไร เป็นอะไร"ยูคยอมถามขึ้นทันทีที่คนตัวเล็กวิ่งมาเกาะหลังเขา ยังไม่ทันนั่งพักให้หายเหนื่อย แจ็คสันก็เข้ามาวุ่นวายกับเขาอีกแล้ว ยูคยอมรู้สึกปวดหัวตื้อๆนิดหน่อย ร่างสูงเผลอสะบัดหัวเบาๆก่อนจะรอฟังคำตอบของร่างบาง
"มีแมลงอยู่ในห้องน้ำอ่า ! ไม่ชอบอะไม่ชอบแมลง"แจ็คสันเอาหัวพิงหลังยูคยอม มือเล็กยังคงเกาะกุมดึงรั้งเสื้อยืดตัวสบายของยูคยอมเอาไว้ด้วย
ยูคยอมแกะมือเล็กๆของแจ็คสันออกก่อนจะดันไหล่ตัวร่างบางให้กลับเข้าไปอาบน้ำให้เรียบร้อยอย่างเดิมแต่แจ็คสันน่ะเด็กดื้อไง ขืนตัวเองไว้ไม่ยอมเข้าห้องน้ำ เพราะคนตัวเล็กกังวลว่าจะเจอแมลงอีก ยูคยอมถึงกับกุมขมับด้วยความปวดหัวมีแฟนหรือมีลูกก็ไม่รู้บางทียูคยอมก็คงต้องพิจารณาในส่วนนี้เหมือนกัน
“พี่ไล่ให้หมดแล้ว ไปอาบได้แล้วน่า”ยูคยอมจับต้นแขนของแจ็คสันเอาไว้พยายามแงะอีกคนให้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำต่อ
“พูดจริงนะ แล้วถ้ามีตอนที่เค้ากำลังถูสบู่เค้าจะหนีทันได้ยังไง ไม่อยากอาบแล้วอะ”แจ็คสันหน้ายู่ขมวดคิ้วเกาะชายเสื้อยูคยอมแน่น ยูคยอมแอบลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะจัดการอุ้มอีกคนพาดบ่าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
“เห้ยย จะทำอะไร”แจ็คสันร้องขึ้นมาอย่างตกใจที่ถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นผ้าขนหนูสีสะอาดที่พันไว้รอบเอวปมถูกคลายหมดแล้ว มือหนึ่งของแจ็คสันเลยเกาะยูคยอมไว้ ส่วนอีกข้างที่ว่างก็จับปมผ้าที่กำลังจะหลุดออกจากเอวคอดของตัวเองแน่น
“เดี๋ยวเฝ้าให้ ทีนี้อาบได้หรือยัง”ยูคยอมวางคนตัวเล็กลงที่ห้องอาบน้ำส่วนที่เป็นฝักบัว ก่อนจะถอยออกมายืนรอแจ็คสันอาบน้ำที่หน้ากระจกตรงอ่างล้างหน้า
“จะอาบยังไงอะมีพี่อยู่ในนี้ด้วย”แจ็คสันบ่นอุบ หูเล็กๆขึ้นซับสีเลือดอย่างอายๆ เกิดมาทั้งชีวิต19ปีเคยแก้ผ้าให้ใครดูที่ไหน อยู่ๆจะให้มาแก้ผ้าอาบน้ำทั้งๆที่รู้ว่ามียื่นอยู่ด้วยข้างๆงี้หรอ น่ากลัวสิ้นดี แจ็คสันคิดไม่ออกถึงหนทางที่ดีกว่านี้แล้ว
“งั้นจะออกไปรอข้างนอกแล้..”ยูคยอมยังไม่ทันพูดจบประโยคดีแจ็คสันก็รีบเอ่ยห้ามขึ้นมา
“เดี๋ยวๆ ก็ได้ๆแต่พี่สัญญานะว่าจะไม่แอบดูอะ แล้วก็ต้องคอยดูแมลงให้แจ็คด้วย”แจ็คสันพูดขอร้อง คนตัวสูงกว่าตกปากรับคำ เขาถูกจัดให้อยู่ในท่ายืนหันหน้าเข้าหาประตูห้องน้ำ กันแอบดูแจ็คสันโป๊ กันเห็นภาพสะท้อนในกระจก แถมแจ็คสันก็ลากผ่านพลาสติกสีขุ่นปิดกั้นแยกส่วนที่เขายืนอยู่กับคนตัวเล็กไว้อีก แต่เดี๋ยวก่อนนะ
แล้วใครจะคอยไล่แมลงให้เอ็งล่ะเห้ยแจ็คสัน !
ยูคยอมถึงกับต้องส่ายหน้าด้วยความเพลียจิตอีกครั้ง เขาต้องคิดจริงจังแล้วว่าแฟนตัวกลมอายุเท่าไหร่ อายุสิบเก้าหรือเก้าขวบชักเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว แต่เอาเถอะเพื่อความสบายใจของเด็กตัวเล็ก เขาจะยอมทำตามใจก็ได้ ยังไงก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรอยู่แล้ว ก็แค่ยืนอยู่นิ่งๆเป็นเพื่อนในห้องน้ำ
จนในที่สุดเด็กอ้วนมันก็อาบน้ำเสร็จ มีการชะโงกหน้ามายิ้มเผล่ให้อีกเห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ เขาเลยแกล้งดึงผ้าเช็ดตัวอีกคนเสียเลย แจ็คสันที่ถูกแกล้งก็เล่นร้องโวยวายใส่แก้วหูแทบแตกยูคยอมหูชาไปสักพักหนึ่งก่อนจะปรับสภาพให้มาเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้ง คราวนี้ยูคยอมได้นอนพักอย่างจริงๆจังๆแล้ว พอคนตัวเล็กอาบน้ำเสร็จก็มานั่งแต่งตัวเงียบๆก่อนจะตามมานอนบนเตียงข้างกันอีกตั้งหาก ยูคยอมเคลิ้มใกล้จะหลับก็เลยจัดการเด็กตัวเล็กจอมซนให้มานอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา แจ็คสันเล่นมือถือเงียบๆบนเตียงไปเรื่อยๆปล่อยให้ยูคยอมได้นอนกอดอย่างสมใจ
เวลาผ่านไปเนิ่นนานยูคยอมที่บอกว่าของีบพักก่อนจะพาออกไปทานข้าวก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาเสียที แต่ไม่เป็นไรแจ็คสันรอได้เพราะว่ายังไม่ได้หิวอะไรมากมาย นอนเล่นมือถือจนไม่รู้จะเล่นอะไรในมือถือแล้วเขาเลยพลิกตัวหันหน้าเข้าหายูคยอม เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับใหลในระยะประชิดก็อดจะระบายยิ้มออกมาไม่ได้
แจ็คสันชอบจมูกของยูคยอม มันโด่งเป็นสันสวยได้รูป จ้องหน้ายูคยอมอยู่นานสมองก็พลันแล่นไปนึกถึงเรื่องราวของวันนี้ในตอนที่ไปน้ำตกกัน แจ็คสันหลับตาปี๋ลงอย่างรู้สึกเขิน ถึงแม้ว่ายูคยอมจะไม่รับรู้อะไรก็ตามเพราะว่าหลับอยู่ แต่ว่าเขาเขินนี่นา แค่คิด คิดว่าตอนนั้นตัวเองกำลังโดนจมูกโด่งๆนี่ซุกไซร้ไปมาแจ็คสันก็รู้สึกวูบโหวงแปลกๆเสียแล้ว ยามที่ได้สัมผัสกันและกันแจ็คสันรู้สึกเหมือนกับมีผีเสื้อนับล้านตัวมาบินวนอยู่ในช่องท้องของเขา ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัวและอาย
เลิกคิดอะไรไร้สาระฟุ้งซ่านระยะโฟกัสสายตาของแจ็คสันก็กลับมาเป็นยูคยอมอีกครั้งหนึ่ง ดวงตากลมโตของแจ็คสันสำรวจใบหน้าของยูคยอมที่ได้ใกล้ชิดได้สัมผัสได้เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่แจ็คสันก็ไม่เคยรู้สึกเบื่ออะไรเลย กลับรู้สึกอยากมองหน้าของอีกฝ่ายไปแบบนี้เรื่อยๆจนกว่าจะแก่เลย ไล่สายตาจนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูซีดของยูคยอม ริมฝีปากหยักสวยได้รูปปิดสนิทกันในยามหลับ ริมฝีปากนี้น่ะหรอที่คอยจูบเพื่อกลั่นแกล้งเขา คอยจูบปลอบประโลมเขา คิดแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาน้อยๆไม่ได้
ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน จนได้ก้าวมาถึงทุกวันนี้ แจ็คสันไม่เคยเชื่อและไม่เคยคิดเลยว่าจะมีอย่างทุกวันนี้ได้ คนที่เป็นแฟนคลับตัวเล็กๆอย่างเขาเนี่ยโอกาสการมีตัวตนในสายตาของซุปเปอร์สตาร์นักดนตรีชื่ออย่างยูคยอมเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมโชคถึงได้เข้าข้างเขาขนาดนี้ พอคิดถึงความโชคดีที่มีมาทั้งหมด ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาหมดความโชคดีไปแล้วหรือยัง แจ็คสันอยากมียูคยอมไปอย่างนี้เรื่อยๆนั่นคือสิ่งที่คนตัวเล็กคิดมาตลอด หวังว่าจะมีแต่เรื่องราวดีๆเกิดขึ้นกับความรักของเขาทั้งคู่
นอนเล่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมานานแล้ว จู่ๆก็ต้องตกใจสะดุ้งเพราะอยู่ดีๆคนตัวโตก็ลืมตาขึ้นมา แจ็คสันสะดุ้งไปนิดนึงก่อนจะค่อยๆยันตัวขึ้นอยู่ในท่านั่งบนเตียงหลังกว้าง แล้วทำไมถึงได้สลับบทบาทกันนะ ก็เพราะเมื่อตอนเช้าแจ็คสันเป็นคนอ้อนกอดเอวยูคยอมบนเตียง แต่พอตกบ่ายกลับกลายเป็นยูคยอมเสียอย่างนั้นที่กำลังอ้อนแจ็คสันอยู่
แจ็คสันส่งยิ้มหวานให้ร่างสูง ใบหน้าหล่อๆของยูคยอมยกยิ้มมุมปากขึ้นมาบางๆเท่านั้น ยูคยอมรู้สึกอารมณ์ดีมากๆทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้กอดแจ็คสันน้อยๆของเขา มือเล็กๆช่วยจับเซ็ทผมสีแดงเพลิงของยูคยอมให้เข้าที่ เส้นผมของร่างสูงถูกคลอเคลียไปตามนิ้วมือของคนตัวเล็ก แจ็คสันจัดอีกนิดหน่อยก่อนจะเอนตัวเพื่อให้สายตาใกล้เคียงกับระดับใบหน้าที่ซุกเอวเขาอยู่ตรวจสอบว่าหล่อแล้วหรือยัง
“กว่าจะตื่น”แจ็คสันหมั่นเขี้ยวยูคยอมมือเล็กบีบจมูกโด่งของยูคยอมเบาๆก่อนจะผละมือออก ยูคยอมที่นอนตัวพาดยาวทับหน้าขาของแจ็คสันเอาไว้ก็คว้ามือเล็กๆมาประทับไว้ที่แก้มของตนเองก่อนจะหันหน้าไปหอมหลังมือเล็กๆนั่น ฟัดมือแจ็คสันจนพอใจนั่นแหล่ะถึงจะยอมลุกขึ้นนั่งบ้าง
“หิวมากเลยดิ”ยูคยอมเอ่ยออกมาเชิงถามคนตัวเล็ก แจ็คสันสั่นหัวน้อยๆ ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรหรอก ถึงแม้สำหรับแจ็คสันเรื่องกินจะเรื่องใหญ่แต่ว่าเรื่องของยูคยอมใหญ่กว่าอะนะ
“รอได้อะไม่เป็นไรหรอก”แจ็คสันตอบ ยูคยอมเลยจัดการเอามือยืดแก้มคนรักตัวเล็กไปหนึ่งทีก่อนจะฉุดให้อีกคนลุกขึ้นจากเตียง ยูคยอมเปลี่ยนจากกางเกงขาสั้นธรรมดาเป็นกางเกงยีนราคาแพงตัวสวย ก่อนจะไปส่องกระจกเช็คความโอเคของใบหน้าและร่างกาย ส่วนแจ็คสันที่แต่งตัวพร้อมก่อนหน้านี้อยู่แล้วก็เลยไม่ต้องเปลี่ยนอะไรคนตัวเล็กเลยเดินไปใส่ร้องเท้ารอที่หน้าบ้านพัก
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”ยูคยอมถามตรวจสอบความเรียบร้อย อาจจะฟังดูน่าเบื่อไปสักนิดที่ยูคยอมเอาแต่ถามคำถามอะไรแบบนี้ซ้ำๆบ่อยๆ แต่เพราะว่าเป็นการแสดงออกอย่างหนึ่ง ว่าอย่างน้อยๆยูคยอมยังคงใส่ใจแจ็คสันเสมอมายูคยอมถึงยังคงพูดมัน
“มือถือ”ร่างสูงถาม
“อยู่นี่”ว่าแล้วก็โชว์ให้ดู
“น้ำตาเทียม”ยูคยอมเช็คของสิ่งนี้เพราะคนตัวเล็กของเขาใส่คอนแทคเลนส์ไม่ใช่แว่นตาทรงวินเทจอย่างเคย แต่จะใส่แบบไหนยูคยอมก็ชอบทั้งนั้นแหล่ะ ไม่ต้องบอกให้เขาเลือกหรอกนะว่าอันไหนดีกว่ากัน มันดูดีเสมอเมื่ออยู่บนใบหน้าของแจ็คสัน
“เอามาแล้ว”
“กระเป๋าเงิน”
“เรียบร้อยครับผม”แจ็คสันตอบออกไปตามที่ยูคยอมถามแต่พอประโยคถัดมาของยูคยอมนี่แหล่ะแจ็คสันอยากจะระเบิดตัวเองทิ้งทันที
“เปล่า จะบอกว่าไม่ต้องเอาไป ผัวรวย”ยูคยอมพูดหยอดหน้านิ่ง ใช่ ได้ยินไม่ผิดหรอก เพราะหน้าของยูคยอมมันนิ่งมากจริงๆ แต่คำพูดคำจานี่เล่นเอาแจ็คสันช็อคไปเล็กน้อยเลยแหล่ะ
ปั้ก !
“ใครเป็นผัวกัน ! พูดอะไรก็ไม่รู้พี่เนี่ยมันน่าตีจริงๆเลย...”แจ็คสันบ่นอุบทันทีเลย แถมมือขาวๆยังยกฟาดไปที่ไหล่หนาแรงๆอีกทีหนึ่งด้วย ยูคยอมที่เห็นปฏิกิริยาตอบสนองที่แสนน่ารักของแจ็คสันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่ได้เป็นผัวแล้วให้พี่เป็นไรล่ะครับ”ยูคยอมถามกวนประสาทแจ็คสัน เด็กตัวเล็กหน้าบึ้งใส่ก่อนจะเลี่ยงไม่ตอบอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ถ้าตอบก็ยิ่งแพ้ งั้นไม่ตอบแล้วกัน
“ตอบไม่ได้หรอ น้อยใจนะเนี่ย ให้พี่เป็นคนไม่มีสถานะหรอครับตัวเล็ก”ยูคยอมแกล้งแหย่อีกคน ร่างสูงหัวเราะอย่างมีความสุข เห็นคนตัวเล็กหน้างอใส่ก็รู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก แต่ก็กลัวว่าจะหน้างอคอหักไปมากกว่านี้ ยูคยอมเลยเลือกที่จะใช้แขนคล้องคอของแจ็คสันและพาเดินไปกินข้าวด้วยกันสองคน
“แฟนพอแฟน พี่นี่น่าตีจริงๆเลยให้ตายเถอะ”ยูคยอมหัวเราะออกมาเสียงดังมากกว่าเดิมเมื่อเขาประสบความสำเร็จการแหย่แจ็คสัน จนในที่สุดแจ็คสันก็ทนไม่ไหว มือขาวฟาดไปที่หน้าท้องแกร่งของยูคยอมเป็นการเตือนว่าถ้ายังไม่เลิกแหย่อีกฝ่ายจะโดนตีแรงกว่านี้แน่ แต่ยูคยอมก็หาได้สลดใจไม่ ยังมีหน้ามายิ้มหน้ามึนใส่อีก แจ็คสันเริ่มจะหมั่นไส้ยูคยอมมากขึ้นแล้วแบบจริงจัง เดินอยู่สักพักก็มาถึงร้านอาหารของรีสอร์ท ยูคยอมจับมือแจ็คสันเดินเข้าไปด้วยกัน
“อยากกินพาจอนอะ”แจ็คสันร้องบอกทันทีที่ก้นนั่งติดเก้าอี้ตัวนุ่มของร้านอาหาร ยูคยอมพยักหน้ารับและเรียกบริกรสั่งอาหารให้กระต่ายอ้วนตัวน้อยของเขา แจ็คสันนั่งเอาคางเกยโต๊ะเอาไว้ คือเด็กมันเตี้ยไง จะทำท่าทางอะไรมันก็ดูขยับเขยื้อนถนัดไปหมด
“อารมณ์ไหนเนี่ยกินพาจอน”แจ็คยอมถามพลางส่งมือไปลูบผมนิ่มของคนตัวเล็ก ก็อยากหาเรื่องสัมผัสแฟนบ้างอะไรบ้างอะเนอะ
“อารมณ์หิวล้วนๆเลย”แจ็คสันตอบออกมาซื่อๆ ยูคยอมถึงกับแอบยิ้มไปเลย ร่างสูงยังคงส่งมือไปเล่นอยู่กับเส้นผมของแจ็คสันอย่างไม่รู้สึกเบื่อเลย มีแฟนน่ารักนี่มันดีจริงๆนะ ต่อให้บางกิจกรรมที่เราเคยทำด้วยกันจะกี่ร้อยกี่พันครั้งยูคยอมก็ไม่รู้สึกเบื่อเลย สำหรับน่ารักไม่ได้หมายความว่าหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มอย่างเดียว แต่ยูคยอมรู้ว่าแจ็คสันเป็นเด็กน่ารัก น่ารักออกมาจากภายในตัวตนของแจ็คสันจริงๆ แจ็คสันอ่อนน้อมถ่อมตน อีกทั้งยังสดใสและร่าเริง แต่จะยิ่งดูดีไปอีกในสายตายูคยอมเมื่อผิวสวยๆของแจ็คสันขึ้นซับสีเลือด อาการเขินอายแสนน่ารักของแจ็คสัน ยูคยอมตกหลุมรักเด็กอ้วนซ้ำๆเสียแล้วจริงๆ
“ทำไมกินเก่งจังหื้ม”ยูคยอมถาม นิ้วยาวที่ปลายนิ้วด้านไปจากการเล่นเครื่องดนตรีกดจิ้มลงบนปลายจมูกแจ็คสันอย่างนึกเอ็นดู
“เดี๋ยวก็งับซะเลยพี่ อย่ามาทักเรื่องแจ็คอ้วนดิ”แจ็คสันย่นจมูกใส่ก่อนง้างมือทำท่าจะตีอีกคน ยูคยอมก็ชี้นิ้วคาดโทษกลับ ลองตีเขาสิคนตัวเล็กจะโดนกลับแถมหนักกว่าด้วยนะ
“พี่ยังไม่ได้ทักเลย แจ็คอะคิดมาก”เดี๋ยวนะ ให้ความรู้สึกเหมือนซอลเฮทเลิฟมากๆ ยิ่งเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของยูคยอมแล้วแจ็คสันยิ่งหมั่นไส้อยากจะจับอีกคนโยนลงจากภูเขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ไม่พูดแต่คิดใช่ไหมล่ะ เค้ารู้นะ”แจ็คสันเอานิ้วชี้หน้าคนที่นั่งตรงข้ามราวกับนักสืบที่รู้ทันคนกำลังให้การเท็จ
“จับผิดพี่หรอ เดี๋ยวนี้เก่งหรอตัวเล็ก”ยูคยอมใช้มือสองข้างจับหน้าแจ็คสันเชิดขึ้นแล้วจัดการยืดแก้มอีกคน
“บ้าไม่มีอะไร พี่อะคิดม้าก”แจ็คสันย้อนกลับด้วยประโยคที่คำพูดคล้ายๆกันใส่ยูคยอม ยูคยอมอ้าปากหมายจะคาดโทษคนตัวเล็ก แต่ว่าพนักงานของร้านอาหารก็เอาทุกอย่างมาเสิร์ฟแล้ว เขาเลยต้องเปลี่ยนกิจกรรมมาเป็นการกินข้าวแทน
กินกันเต็มคราบทั้งแจ็คสันและยูคยอมรู้สึกอิ่มจนท้องตื้อไปหมดคนตัวเล็กเดินประสานมือกับแฟนหนุ่มร่างสูงไป ทั้งคู่ไม่ได้กลับไปพักผ่อนแต่อย่างใดเพราะพลังงานทั้งคู่นั้นเหลือเฟือมากจากการที่พากันนอนพักในตอนบ่ายมาก่อนหน้านี้แล้ว ยูคยอมเลยไปเดินเล่นกับแจ็คสันในโซนที่เป็นสวนดอกไม้กลางคืนของที่นี่ เสียงไฟแอลอีดีที่ถูกจัดประดับไว้สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับแจ็คสันเป็นอย่างมาก
เขาว่าเด็กๆน่ะชักจูงง่ายนี่ท่าจะจริง ดูอย่างแจ็คสันสิแค่แสงไฟแค่นี้เด็กตัวกลมก็เพลิดเพลินกับมันได้นานหลายชั่วโมง มีการถ่ายรูปแสงไฟพวกนี้เก็บไว้ด้วยนะ สงสัยคงต้องเอาไปอัดทำโพลาลอยด์เก็บไว้ในหนังสือภาพแล้วล่ะ ยูคยอมยิ้มขำให้กับภาพในมือถือที่เขาถ่ายรูปแจ็คสัน เด็กตัวเล็กทำหน้าตลกๆใส่กล้องเขา ไหนตอนนั้นโวยวายเสียยกใหญ่ว่าถ่ายได้น่าเกลียดมาก แต่ที่แอคให้ถ่ายนี่น่าเกลียดกว่าอีกไม่เห็นจะบ่นอะไร เออเอาเหอะ ฮ่ะๆ
.
.
.
“...แจ็คสันอา”ยูคยอมเรียกในระดับเสียงที่ดังกว่าปกตินิดหน่อยเพราะว่าคนตัวเล็กกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ“อาบน้ำเสร็จหรือยัง”ยูคยอมเคาะประตูเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามซ้ำแต่ก็ยังไม่ได้รับเสียงตอบกลับออกมา ร่างสูงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยนิดหน่อย ทำไมไม่ตอบล่ะ เขาใช้เสียงที่ดังกว่าปกติแล้วนะไม่มีทางที่คนตัวเล็กจะไม่ได้ยินหรอก
“...”
“ตายไปแล้วหรอไง อะไม่ออกมาก็แล้วแต่”ยูคยอมพูดจบแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้นวมในห้องทันที
“ใจร้าย ! แช่งแจ็คแบบนี้ได้ไงเล่า !”แจ็คตะโกนกลับออกมา ยูคยอมเลยโต้กลับไปทันทีอยากเรียกแล้วไม่ขานรับเอง ทำตัวน่าตีจริงๆเลยแจ็คสัน ไม่รู้หรือไงว่าเข้าไปนานแล้ว
เนื่องจากคนตัวเล็กเล่นท้าวิ่งแข่งกันใครกลับมาถึงที่พักก่อนชนะ อย่าลืมสิว่ายูคยอมเซียนทุกเกมไม่มีเกมไหนโดนท้าแล้วไม่เล่น เขาตอบตกลงแจ็คสันแล้วยอมไปวิ่งกับอีกคน ผลลัพธ์ก็คือเหงื่อโทรมกายกันทั้งคู่ แถมยังหมดแรงอีกต่างหาก บ้านพักก็กลับมาไม่ถึงกะไว้ว่าถึงบ้านจะเข้ามาอาบน้ำอุ่นให้สบายตัวคนตัวเล็กดันชิ่งแซงหน้าไปเสียก่อนเลยต้องมานั่งตัวเหนียวรออยู่ในห้อง
“พี่ร้อนนะ ออกมาได้แล้วเราน่ะ”ยูคยอมบอกอย่างขอความเห็นใจ
“งือ ขออีกห้านาทีไม่ได้หรอ”แจ็คสันบอกเสียงอ่อย เห็นใจยูคยอมเหมือนกันที่ร้อนแถมเหงื่อออกเยอะด้วย แต่เขายังไม่พร้อมที่จะออกไปเผชิญหน้ากับยูคยอมนี่นา พอกลับมาถึงบ้านก็นึกขึ้นได้ว่ายูคยอมมีคดีอะไร
“เออเอาเหอะ !”ยูคยอมพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ เขาร้อนและเหนียวตัวมากแต่แจ็คสันก็ยังจะงี่เง่าอะไรไม่รู้ ถ้าพูดกันให้รู้เรื่องก็คงไม่รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้หรอก แต่นี่เล่นขังตัวเองไว้ในห้องน้ำนานมากจนเขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
แกร๊ก
“แหะๆ อย่าโกรธแจ็คสิ งื่อ”เด็กตัวเล็กแต่งตัวออกมาเรียบร้อยแล้วก็เดินมาเกาะแขนเขาไว้ ยูคยอมมองตาขวางใส่แจ็คสันเพื่อให้รู้นะว่างอนมาก ก.ไก่ล้านตัว และที่แน่ๆแจ็คสันจะโดนทำโทษแน่ที่ทำแบบนี้กับยูคยอม
“ออกมาโดน นั่งสำนึกผิดไปเลยนะ”แจ็คสันโดนกดให้นั่งลงบนเตียง คนตัวเล็กได้แต่สงสายตาอ้อนวอน และนั่งอย่างสงบเสงี่ยมแต่โดยดี แต่ในมือยังไม่วายคว้าขวดโลชั่นมาทาผิวก่อนนอนอีก ตกลงนี่สำนึกผิดไหมเนี่ย
“...เน่ยูคยอม”แจ็คสันลองเรียกหยั่งเชิงดู ผลที่ได้คือความเงียบ ยูคยอมอาจจะแปรงฟันอยู่ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวค่อยลองเรียกอีกที
“...ยูคยอมง่ะ แจ็คขอโทษ~”แจ็คสันเอ่ยขอโทษออกมาในที่สุด และก็ได้ผลยูคยอมที่ได้ชำระล้างร่างกายสมใจแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้าพร้อมนอน แต่เขายังไม่นอนหรอก จะจัดการสำเร็จโทษเด็กน้อยนี่ก่อน
“ไง มานี่ดิ้”ยูคยอมเอ่ยทักคนตัวเล็กที่กระเถิบตัวเองไปจนสุดปลายเตียง ยูคยอมนั่งลงที่ข้างเตียงและตบลงตรงที่นั่งข้างๆให้แจ็คสันมานั่งตรงนั้นแต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมขยับเป็นเหตุให้ร่างเล็กของแจ็คสันโดยยูคยอมฉุดออกจากปลายเตียงและมานั่งใกล้ๆกัน
“จะบอกพี่ดีๆไหม”ยูคยอมถามคนตัวเล็กมือกว้างล็อกข้อมือแจ็คสันไว้เพื่อกันอีกคนวิ่งหนี
“เปล่า ไม่มีอะไร”แจ็คสันปฏิเสธ ร่างเล็กไม่ได้จงใจจะแกล้งยูคยอมให้นั่งเหนอะผิวรอเขาสักหน่อย มันมีเหตุผลบางอย่างอยู่ ก็คือเขากลัวยูคยอม ของในถุงจากร้านสะดวกซื้อที่ยูคยอมซื้อมามันยังอยู่และไม่ได้ไปไหนสักหน่อยจะโยนทิ้งไปร่างสูงก็สามารถซื้อใหม่ได้อยู่ดีปะล่ะ ไม่ผิดนี่ถ้าแจ็คสันจะระแวงอะ เขาแค่รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้ เขาที่ยังเด็กและเราที่พึ่งคบกันได้ไม่นาน(ถึงจะมีความทรงจำและความรู้สึกดีๆให้กันเยอะมากๆเลยก็เถอะ)
ยูคยอมลอบถอนหายใจทำเป็นไม่สนใจแจ็คสัน เขาปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กก่อนจะเดินไปหวีผมของตัวเองที่หน้ากระจก เขาแอบเหลือบมองสีหน้าแจ็คสันเล็กน้อยเห็นคนตัวเล็กหน้าเสียก็อดรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้ แต่ยูคยอมจะไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆหรอกถ้ายังไม่รู้สาเหตุที่อีกคนกำลังงอแงใส่ งอแงในรูปแบบที่คิดมากจนเขาเดือดร้อนนี่แหล่ะมันน่าจับตีก้นจริงๆเลย
“...ไม่โกรธดิ ขอโทษนะ”แจ็คสันวิ่งดุ้กดิ้กตามมาก่อนจะสวมกอดยูคยอมจากทางด้านหลังแล้ววางหน้าผากของตัวเองแนบไหล่ขวาของยูคยอม คนตัวสูงต้องทำใจแข็งไม่หันไปโอ๋เด็กน้อยตัวกลมที่กอดเขาจากด้านหลัง
“แล้วเป็นไรไม่ยอมออกมา ไม่ใช่ไรคือถามแล้วเราก็ไม่ตอบพี่”ยูคยอมพูดเสียงปนดุหน่อยๆ เด็กตัวเล็กที่มีความผิดได้แต่ยืนหน้าเจื่อน
“แจ็คเผลอแช่น้ำนานไปหน่อยอะ ก็มันสบายเลยเคลิ้มจะหลับ เพราะนี่แหล่ะ”แจ็คสันโกหกออกไปหน้าซื่อตาใส ยูคยอมไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตอะไรก็เลยไม่ได้จับโกหกคนตัวเล็กต่ออาจจะเพราะแจ็คสันคงเหนื่อยจริงๆล่ะมั้ง อย่างน้อยยูคยอมก็ไว้ใจแจ็คสันในระดับที่สูงมากเลยทีเดียว แจ็คสันไม่สามารถบอกเหตุผลจริงๆไปได้ ขืนบอกไปก็เท่ากับไปทักให้จำเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ จริงๆแล้วยูคยอมอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ไงใครจะรู้
“ไม่งอนเค้าแล้วเนาะ เนาะๆ”แจ็คสันพูดง้อแฟนตัวโต ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นก็เผลอระบายยิ้มออกมา แจ็คสันน่ารักที่สุดสำหรับเขาเลย จริงๆนะ ให้โกรธนานกว่านี้เกรงว่ายูคยอมจะทำไม่ได้เหมือนกัน
“ครับ ไม่งอนแล้วครับ”ว่าจบแก้มขาวนุ่มนิ่มของแจ็คสันก็ถูกฟัดด้วยยูคยอมคือฟัดแรงมากจนเกิดเสียงดังฟอดเลยอะ แจ็คสันนี่สติหลุดไปแล้ว เขินก็เขินนะแต่ตอนนี้เริ่มชินแล้ว ที่สติหลุดนี่เพราะว่ามีความสุขมากล้วนๆเลย
“น่ายักที่ฉุดเยยยย~”แจ็คสันจับใบหน้าร่างสูงส่ายไปส่ายมาอย่างหยอกเล่น ยูคยอมเองก็หัวโคลงตามแรงของอีกคนแต่ก็ปล่อยให้แจ็คสันได้ทำตามใจตัวเองไปล่ะนะ
“ไปข้างนอกกัน”ผมเอ่ยขึ้นเมื่อร่างเล็กข้างตัวละมือออกจากใบหน้าของผม อีกคนดูติดจะงงๆทั้งที่ดึกแล้วและก็อาบน้ำกันแล้วทำไมถึงยังชวนไปข้างนอกอีกน่ะหรอ เพราะว่ามีทีเด็ดของของวันนี้น่ะสิที่ผมยังไม่ได้พาเขาไปเที่ยวเลย ถ้าไม่ได้ทำ ผมเองก็คงรู้สึกไม่คุ้มสักเท่าไหร่
“ไปไหนง่ะ เราจะไม่นอนพักกันหรอ”แจ็คสันถามผมออกมาซื่อๆ ผมเลยฉุดข้อมือเล็กๆนั้นให้ลุกขึ้นและเดินตามมา
“คืนนี้เราไม่นอน...”ผมแกล้งพูดชวนคิดลึกใส่คนตัวเล็ก ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะนิ่งอึ้งไปสักพักเลยผมเลยต้องรีบเฉลยก่อนที่แจ็คสันจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้“...เพราะเราจะไปดูดาวกัน”ผมเผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างจังเลยก็เพราะว่าสีหน้าตื่นเต้นและดีใจของเขาผิดกับตอนแรกที่หน้าถอดสี แจ็คสันเผยรอยยิ้มกว้างมากออกมาให้ผมได้เห็น ท่าทางดีใจแสดงออกมาชัดมากๆเลยและจากก่อนหน้านี้ที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากไปก็กลับกลายมาเป็นเร่งเร้าให้ผมพาเขาไปเร็วๆมากกว่านี้
“แจ็คอยากไปดูดาว ตื่นเต้นจังอ่า”แจ็คสันยิ้มแก้มแทบแตก เขาเองคงกังวลยูคยอมมากไปจริงๆทั้งๆที่ความจริงแล้วยูคยอมออกจะใจดีกับเขาขนาดนี้ แจ็คสันรักยูคยอมที่สุดแล้วนะรู้ไหม !?
“เดี๋ยวก่อนไป พี่มีข้อตกลงก่อนเพราะว่ามันมืดมากถ้าสว่างเราก็จะมองไม่เห็นดาว มีกฎข้อเดียวคือห้ามปล่อยมือพี่...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”แจ็คสันได้ฟังคำที่ยูคยอมพูด คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะคว้ามือยูคยอมมาจับมือตัวเองแล้วบีบเข้ากันจนแน่น ยูคยอมชะงักไปนิดหน่อย ไม่คิดว่าแจ็คสันจะทำแบบนี้ คือหลายครั้งมากที่ปฏิกิริยาตอบสนองคำพูดของเขาแจ็คสันดูเด็กไปหมด คำพูด การแสดงออก แต่มันไม่ได้แย่นะ ยูคยอมออกจะชอบ อะไรก็ได้ที่เป็นตัวแจ็คสันยูคยอมก็ชอบมันทั้งหมดนั่นแหล่ะ
“อ้ะ ยูคยอมรอเดี๋ยวนะ แจ็คอยากเอาหมอนอุ่นมือไปด้วย”แจ็คสันร้องบอกทันทีที่นึกขึ้นได้ คนตัวเล็กทำมือเป็นท่าห้ามว่าอย่าพึ่งเดินไปให้รอเขาอยู่ตรงนี้ แล้วก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหยิบหมอนอุ่นมือ อา จะว่าไปยูคยอมก็เห็นอยู่ ที่เป็นรูปกระต่ายลายคราฟท์สีพาสเทลของเจ้าตัว ช่างน่ารักเสียจริง
ยูคยอมกุมมือเล็กๆพาเดินมาเรื่อยๆตามทาง เป็นเส้นทางเดียวกับทางไปน้ำตก แต่ทว่าถูกแยกไปอีกทางในที่สุด เป็นทางที่แจ็คสันมองเห็นตั้งแต่แรกแล้วแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป เพราะว่าคนตัวเล็กตั้งใจมาเล่นน้ำตกกับยูคยอม ยูคยอมพาไปทางไหนเขาก็ไปตามทางที่ยูคยอมพาไป แจ็คสันขอแค่ให้ระหว่างทางนั้นเขามียูคยอมอยู่ด้วยก็พอ นั่นดีที่สุดแล้ว
“เค้าหนาว...”แจ็คสันเดินห่อไหล่น้อยเมื่อลมกลางคืนพัดผ่านมาที่ตัวของเขา ในป่าในเขาแบบนี้กลางคืนจะเย็นเป็นพิเศษลำพังแค่เสื้อกันหนาวตัวอุ่นก็ไม่อาจเพียงพอได้
“หันมา”แจ็คสันค่อยๆหันหน้าไปหายูคยอม คนตัวเล็กหนาวจนมือแข็งขาแข็งหมดแล้ว พอหันไปหายูคยอมแจ็คสันก็รู้สึกเหมือนได้ผิงไฟจากเตาผิงร้อนๆเลย ยูคยอมรั้งตัวแจ็คสันเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เด็กตัวเล็กไม่รอช้ารีบเอาหน้าและหัวกลมๆซุกแผงอกกว้างของแฟนตัวโตทันที
“รีบเดินเถอะ เดี๋ยวจะหนาวไปมากกว่านี้”ยูคยอมผละออกจากร่างเล็กแล้วคว้ามือข้างหนึ่งมากุมเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปด้วยกัน
ในที่สุดยูคยอมก็พาแจ็คสันมาถึงแล้ว ลานกว้างที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าเขียวขจีสีสดแน่นขนัดทุกพื้นที่แต่ตอนนี้ในเวลามืดสีของมันจึงไม่สามารถมองเห็นเป็นสีเขียวอย่างที่ควรจะเป็น แจ็คสันตาโตแหงนหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าอย่างรู้สึกทึ่ง ดวงดาวนับล้านดวงส่องสว่างเปล่งประกายให้แจ็คสันได้เห็น แจ็คสันหันมามองหน้ายูคยอมนิ่งๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะยิ้มออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี ยูคยอมเผลอใจเต้นแรง สมองของยูคยอมตื้อไปเลย
เป็นรอยยิ้มที่สวยมากจริงๆรอยยิ้มที่ไม่ต้องบอกเขาก็รับรู้ถึงความสุขและคำขอบคุณ J
“ที่นี่...สวยเหมือนที่คิดเลย”แจ็คสันเอ่ยออกมายิ้มๆ
“ดูแบบนี้มันจะไปสวยอะไร มันต้องแบบนี้”ว่าแล้วยูคยอมก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นสนามหญ้า แจ็คสันหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวลงไปนอนเคียงข้างยูคยอม ไม่พอยังจะเขยิบๆตัวไปชิดข้างลำตัวยูคยอมด้วยนะอีกนิดหนึ่งแจ็คสันจะมานอนเกยบนตัวของยูคยอมแล้ว หมอนอุ่นมือที่แจ็คสันพกมาด้วยในตอนแรกถูกหยิบยกขึ้นมาแจ็คสันสอดมือข้างซ้ายของตัวเองเข้าไปและยื่นไปทางยูคยอมก่อนจะเอ่ยออกมา
“จะดูดาวกับแจ็คมีข้อตกลงนะครับ...ต้องจับมือกันไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”แจ็คสันพูดออกมาอย่างน่ารักยูคยอมจึงสอดมือของเขาเข้าไปในหมอนอุ่นมือ มือใหญ่กอบกุมมือนิ่มเล็กๆของแจ็คสันก่อนที่ทั้งคู่จะจับมันไว้แน่น หัวกลมของแจ็คสันหนุนแขนข้างซ้ายที่ยังว่างอยู่ของยูคยอม
“ดีจังเลยเนาะที่ได้มาที่นี่ด้วยกัน”คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆเพื่อชวนคุย ยูคยอมตั้งใจฟังคนตัวเล็กพูดแขนข้างที่ถูกแจ็คสันหนุนอยู่ก็ถูกยูคยอมใช้ในการเล่นเส้นผมนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กด้วย เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยออกมา
“คิดเหมือนกัน แบบนี้มันดีที่สุดแล้ว”แบบที่ทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกัน ยิ้ม หัวเราะ ง้องอน แต่ก็ไม่ใครที่นึกเบื่อหรือปล่อยมือใครอีกคนไปเลย เป็นความรู้สึกที่เหนือคำบรรยาย มีแต่หัวใจที่มันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของกันและกัน ไม่มีใครรักใครมากน้อยกว่ากัน เพราะพวกเขาทั้งคู่ใช้คำว่ารักร่วมกัน
“แจ็คชอบ ชอบที่ได้มาที่นี่ ชอบที่ได้มากับพี่ ชอบที่ตรงนี้มีพี่อยู่ด้วยกัน”แรงบีบเบาๆที่บริเวณหมอนอุ่นมือเป็นเหมือนเครื่องส่งต่อความรู้สึกของแจ็คสันที่ส่งไปถึงยูคยอม ยูคยอมบีบมือกลับ เขาอยากให้แจ็คสันมั่นใจว่าที่ตรงนี้จะมีเขาอยู่เสมอ ไม่ใช่สถานที่ดูดาว ยูคยอมกำลังจะสื่อว่าที่ข้างใจของแจ็คสัน จะมีเขาเสมอและตลอดไป
“แจ็คชอบพวกเราทั้งคู่ในตอนนี้จัง”แจ็คสันเอ่ยลอยๆ“มันรู้สึกดีนะ มันดีที่มีพี่”แจ็คสันพูดอีกครั้งเพื่อเป็นเครื่องย้ำเตือนแก่เขาทั้งคู่ว่าเรามีกันและกัน
มือเล็กๆข้างที่ว่างของแจ็คสันทาบทับลงไปที่ตำแหน่งหัวใจของยูคยอมราวกับว่าจะวัดอัตราการเต้นของหัวใจ บรรยากาศรอบข้างที่ค่อนข้างจะเงียบสงบ ภายใต้ฝ่ามือของแจ็คสันคนตัวเล็กรับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่กำลังเต้นภายในอก ยูคยอมรักแจ็คสันมากนั่นคือสิ่งที่ยูคยอมเป็น คนตัวสูงอาจจะไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกว่ารัก ติดจะชอบแกล้งด้วยซ้ำไป ยูคยอมแสดงออกว่ารักได้ไม่เก่งหรอก แจ็คสันเองก็เช่นกัน แต่เขาสองคนก็พยายามปรับและจูนเข้าหากัน ไม่มีใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ต้องพยายามอยู่ฝ่ายเดียว เขาประคับประคองกันและกัน
“ในนี้มีแจ็คสันอยู่เยอะไหม”แจ็คสันถามซื่อๆ ตากลมโตเงยหน้าขึ้นไปสบตากับยูคยอม คนตัวสูงกว่ากดจูบแผ่วเบาที่บริเวณหน้าผากคนตัวเล็กกว่าก่อนจะเอ่ยออกมา
“...ทั้งใจเลยครับ”เป็นคำตอบที่ฟังดูเลี่ยน แต่คนฟังนั้นกลับไม่คิดแบบนั้น แจ็คสันอมยิ้ม แก้มนิ่มขึ้นซับสีเลือดรู้สึกหูอื้อตาลายที่สุดเลย ยูคยอมช่างมีอิทธิพลต่อตัวของแจ็คสันจริงๆเลยนะ
“ขอโทษนะที่แกล้งบ่อยๆ ชอบดุชอบบ่น”แจ็คสันสั่นหน้าน้อยๆ
“ไม่เป็นไร แจ็คไม่ได้ติดใจอะไรอยู่แล้ว”ยูคยอมยิ้มบางๆ
“พี่รักเรามากนะ”ยูคยอมพูดกระซิบที่ข้างหูของแจ็คสัน“อาจจะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ว่ารัก พี่แสดงออกไม่เก่งหรอก เอาเข้าจริงพี่ก็กล้าไม่พอ พี่เอาแต่เขินเอาแต่กลัวจนผลสุดท้ายมันก็กลายเป็นการกลั่นแกล้งเราไปซะอย่างนั้น พี่อาจจะดูเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยจริงจัง แต่พี่จริงจังกับเรื่องของเรานะ”ยูคยอมพูดพร้อมกับสบตาอีกฝ่าย
“เราอาจจะไม่รู้ตัวเองหรอก แต่แจ็คสันน่ะ สว่างไสวมากท่ามกลางผู้คนมากมาย หลายครั้งที่พี่ไม่เคยพอใจเลย กับสายตาที่คนพวกนั้นมองเรา พี่รู้สึกโมโหและหงุดหงิดคนพวกนั้น อยากจะบอกออกไปว่าแจ็คสันเป็นของตัวเอง แต่พี่ทำแบบนั้นไม่ได้”ยูคยอมระบายความในใจออกมาให้แจ็คสันฟัง
“ทำได้ดิ เพราะแจ็คก็จะทำเหมือนกัน ฮ่ะๆ”แจ็คสันพูดติดตลกแถมหัวเราะออกมาน้อยๆก่อนจะพูดต่อ
“บางครั้งเราก็รู้สึกหวงพี่มากเหมือนกัน ถ้าบอกว่าเราสว่างไสว พี่ก็คง..เจิดจรัสล่ะมั้ง พี่เป็นคนสาธารณะ ซึ่งสำหรับเราแล้วเรารู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลย เรายอมรับว่าดีใจมากตอนที่เราได้ตกลงคบกับพี่ พอเจอปัญหาอะไรหลายๆอย่างบางทีเราก็คิดว่าเราไม่เหมาะสมหรือเปล่านะ”แจ็คสันเงียบลงไป เหมือนมีก้อนสะอื้นติดอยู่ในลำคอทำให้พูดต่อไม่ถนัดนักแต่ในที่สุดแจ็คสันก็สงบอารมณ์และเริ่มพูดต่อออกมา
“แต่เราก็ต้องเปลี่ยนความคิดไป เพราะพี่ที่เป็นของพี่แบบนี้ มันเลยทำให้เรามั่นใจมากว่ายังไงเราก็มีพี่อะ เราอาจจะทำตัวเด็กปัญญาอ่อนงุ้งงิ้ง แต่จริงๆแล้วเราก็แอบเครียดเหมือนกันว่าพี่จะเบื่อเราไหม คิดว่าเราสองคนจะมีปัญหาอะไรเข้ามาหรือเปล่า แค่คิดเฉยๆเราก็แย่แล้วอะ อย่างตอนที่ติดงานนานๆแล้วเราไม่ได้เจอกันเลย ความกลัวมันก็แล่นเข้ามาตลอดเลยอะ ไม่มีพี่คอยดุ คอยดูแล เราเหมือนเสียความเป็นตัวเองไปแล้วอะ ลืมไปแล้วก่อนหน้านี้ที่ไม่มีพี่เราผ่านชีวิตตอนนั้นมาได้ไง”แจ็คสันพูดเล่าความในใจที่ไม่เคยได้บอกยูคยอมเลยออกมาเช่นกัน ทั้งคู่กำลังเปิดให้ใจกันและกันมากกว่าเดิมโดยที่มีเหล่าดวงดาวเป็นพยานรักในครั้งนี้
“แต่ตอนนี้พอได้สบตา ได้มองหน้า ได้จับมือหรือกอดกัน คือมันดีมากจริงๆ ดีอะ มันคือความรู้สึกที่ดีมากๆ มากแบบมากๆๆเลย เราโคตรใจชื้น มันยากนะเวลาที่ไม่มีพี่”สุดท้ายแจ็คสันก็ทนไม่ไหวและแอบน้ำตาซึม คนตัวเล็กหลบสายตาของยูคยอมที่มองมาใบหน้าหวานเสมองไปทางอื่นตากลมโตกลิ้งพยายามไล่น้ำใสๆที่เอ่อล้นขึ้นมาจากดวงตา ริมฝีปากบางค่อยๆพรูลมหายใจออกเพื่อช่วยระงับอารมณ์ของตัวเอง
“จำเอาไว้เรามีพี่เสมอ”ยูคยอมจำต้องละมือที่จับกันเอาไว้ออกก่อนจะแปรเปลี่ยนมาโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้แนบกาย ไหล่เล็กของแจ็คสันไหวสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของยูคยอม คนตัวสูงเองก็ปลอบประโลมคนตัวเล็กเบาๆ ฝ่ามือกว้างคอยลูบหลังเด็กตัวเล็กไปมา ยูคยอมรู้สึกดีนะ รู้สึกดีใจ ที่อย่างน้อยคนตัวเล็กก็ไว้ใจเขามากพอ พอที่จะบอกเล่าเรื่องราวและปัญหาที่ตัวเองต้องก้าวผ่านมา ถึงแม้ในเวลาตอนนั้นเขาเองไม่สามารถจับมือแจ็คสันผ่านไปด้วยกันก็เถอะ ยูคยอมรู้สึกรักแจ็คสันมากจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ไม่ร้องสิ ลืมที่พี่บอกหรือไง แฟนพี่น่ารักที่สุดก็ตอนยิ้มนะ”แจ็คสันที่สะอื้นและกำลังร้องไห้ก็หลุดหัวเราะออกมาเล็กๆก่อนจะตอบ
“เปล่าเค้าไม่ได้ลืมสักหน่อย อึก ก็มันร้องเองนี่ ฮึก แบบว่าเก็บมานานไง”แจ็คสันละมือที่ขยุ้มเสื้อชุดนอนของยูคยอมจนยับยู่ยี่ออกมาปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง
“ไม่ร้องแล้วนะคะ ไม่อายคุณดวงดาวหรอตัวเล็ก หื้ม”ยูคยอมพูดเสียงอ่อนเพื่อช่วยปลอบใจเด็กร้องไห้งอแง
“ฮื่อ แจ็คไม่ใช่เด็กๆแล้ว”แจ็คสันยู่ปากตอบออกมาอย่างไม่พอใจ เขาไม่ใช่เด็กอนุบาลสักหน่อย
“คนโตแล้วที่ไหนเขาร้องไห้งอแงกันคะพี่ไม่ยักรู้เลย”ยูคยอมเอ่ย นิ้วโป้งของร่างสูงถูกใช้ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาของแจ็คสัน
“ที่แจ็คนี่แหล่ะ ที่ร้องไห้บ่อยๆมันเพราะใครล่ะ”คนตัวเล็กทำหน้างอใส่ก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาของยูคยอมที่จับจ้องมองมา
“ขอโทษครับผิดไปแล้ว”ยูคยอมพูดอย่างยอมรับผิดจมูกโด่งๆแอบฉวยโอกาสกดสูดดมความหอมจากแก้มเนียนของแจ็คสันทันทีแบบเร็วๆแจ็คสันที่โดนลักหอมแก้มเลยหันมาหมายจะด่ายูคยอมแต่คนตัวสูงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป
ยูคยอมกดจูบที่ริมฝีปากแจ็คสัน คนตัวเล็กตาโตมือที่หมายจะตีอกอีกคนแปรเปลี่ยนมาดันอีกคนออก แต่จะไปดันออกได้ยังไงในเมื่อยูคยอมสูบพลังของแจ็คสันตัวน้อยไปจนแทบหมดแบบนี้ แจ็คสันค่อยหลับตาลงรับสัมผัสที่คนตัวสูงมอบให้เขาเลิกต่อต้านยูคยอมไปโดยปริยาย
“อืออ..”
จูบครั้งนี้มันหอมหวานมากกว่าครั้งไหนๆ ไม่ใช่การจูบเพื่อรั้งอีกคนไว้ ไม่ใช่การจูบเพื่อกลั่นแกล้งกัน ไม่ใช่การจูบเพราะต้องการจะลงโทษ แต่มันคือจูบที่ต้องการจะมอบความรู้สึกดีๆให้แก่กัน แจ็คสันอาจจะเรียกมันว่า‘จูบบอกรัก’ก็คงไม่แปลก จูบที่เนิบนาบละเลียดมอบความหอมหวานให้แก่กัน ยูคยอมกดจูบริมฝีปากของแจ็คสันซ้ำๆก่อนจะบดจูบแนบชิดเสียยิ่งกว่าเดิมเหมือนเป็นการบังคับให้กระต่ายน้อยยอมเปิดปากให้ลิ้นร้อนของเขาได้ลองเข้าไปสำรวจ
“ฮ่ะ.. ฮึ่ก”มือเล็กๆจับขยุ้มเสื้อชุดนอนของคนตัวสูงด้านบนอีกครั้งยูคยอมจัดการใช้มือของตัวเองจับข้อมือเล็กนั่นเอาไว้ก่อนจะดันมันให้ลงไปข้างตัวของแจ็คสันและสอดประสานมือเล็กๆนั่นไปตามรอยแยกของนิ้วมือ แจ็คสันบีบมือของเขาเอาไว้ คนตัวเล็กดูจะหายใจไม่ทัน ท่าทางเงอะงะของคนที่จูบใครไม่เป็นไม่ได้ทำให้ยูคยอมรู้สึกรำคาญ กลับกันยูคยอมพยายามที่จะมอบบทเรียนรักร้อนให้อีกฝ่ายด้วยเลยต่างหาก
“อย่าหนี ดันลิ้นพี่”ยูคยอมผละออกมาก่อนจะพูดชิดริมฝีปากแจ็คสัน แจ็คสันหูอื้อตาลายไปหมดแล้วจริงๆนะ ยูคยอมเอาพลังของเขาไปหมดแล้วเขาแทบไม่เหลือแรงที่จะขยับมือไม้อะไรแล้วทั้งสิ้น
ยูคยอมไม่ปล่อยจังหวะทิ้งไว้นานให้คนตัวเล็กได้ทันปฏิเสธ คนตัวสูงแนบชิดครอบครองริมฝีปากเล็กนั่นอีกครั้งบดริมฝีปากตัวเองไปที่ริมฝีปากเล็ก แจ็คสันที่แรกๆก็ต่อต้านเขาก็ยอมโอนอ่อนตาม ริมฝีปากสีสดของคนตัวเล็กค่อยเปิดออกลิ้นร้อนของคนตัวโตได้เข้าไปสำรวจอีกครั้งคราวนี้มันดีขึ้นกว่าเดิมมากเพราะลิ้นเล็กๆที่ดูเก้ๆกังๆว่าจะตอบสนองเขาอย่างไร คนตัวเล็กดูไม่กล้าทำตามที่เขาบอกสักเท่าไหร่ แต่ในที่สุดดูเหมือนแจ็คสันจะเริ่มปรับตัวได้และดุนดันลิ้นเขาโต้ตอบแล้วเหมือนกัน
ทั้งคู่จูบแลกลิ้นกันอยู่นานภายใต้ผืนแผ่นฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยดวงดาว ยูคยอมกำลังค้ากำไรเกินควรเขายังคงมอบความรักให้แจ็คสันอย่างต่อเนื่อง แจ็คสันทุบอกของเขาเป็นเชิงว่าคนตัวเล็กนั้นตอบรับบทเรียนร้อนแรงของเขานานเกินกว่านี้ไม่ไหวแล้ว ยูคยอมจึงจำใจผละออก คนตัวโตกดหอมแก้มเด็กตัวเล็กที่นอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่างแผ่วเบาก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดน้ำใสที่ไหลเยิ้มออกมาจากปากเล็ก
แจ็คสันที่นอนหอบปากสีแดงสดบวมเจ่ออยู่ใต้ร่างของเขาเป็นภาพที่โคตรเอ็กซ์ !
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : ตัดจบเหอะเดี๋ยวโดนแบน555555555555555 ตอนนี้เขียนยากที่สุดที่มีมาในเรื่องแล้วค่ะ ตอนแรกที่มีตัวอักษรรวมกันมากกว่า4หมื่นตัวหรือ1หมื่นคำศัพท์ ที่อัพไม่ใช่อะไร เพราะเราเขียนตอนนี้นานมาก เราเขียนตั้งแต่วันที่21มกราคม และมาสิ้นสุดตอนนี้ในวันที่29มกราคมค่ะ เขียนนานมากกกกกกก
ปล.มีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องแจ้งมือถือเราพังค่ะส่งซ่อมอยู่ อาจจะทำให้การเขียนนิยายและอัพนิยายเป็นไปได้ช้านะคะ ต้องขอโทษล่วงหน้าเลย หวังว่าแฟนคลับทุกคนจะเต็มอิ่มกับนิยายในตอนนี้นะคะ ป่ะแล้วเดี๋ยวเราไปดราม่าต่อในส่วนของเด็กแบมกันตอนหน้า บายจ้าคนอ่าน รักเสมอนะจุ้บๆ 70คนเฟบแล้ว แทบร้องไห้กราบเลย ดีใจมากจริงๆๆ
ปล.2 ในนี้มีแฟนคลับเฟลิร์ทเลิฟอยู่ไหมมมมมมมมม ทั้งใจเลยเป่าาาาาาาาาา ฮริ้งงงงง รักน้าคนอ่านทุกคน
ปล.3 ในใจคนเขียนมีคนอ่านนะ ทั้งใจโลยด้วยยยย จุ้บ
*คอมเม้นท์กันเยอะๆน้าอยากอ่านนนน กำลังใจของเราอย่างดีเลยค่ะสำหรับคอมเม้นท์น่ารักๆของเพื่อนๆ*
ความคิดเห็น