คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter thirteen ::: 100% :::
***ลงให้สำหรับวันเกิดเจบีนะคะ ไม่มีอะไรจะมอบให้ทุกคนเลยลงนิยายให้แทน หวังว่าจะสนุกกันนะคะ***
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 13
และแล้วการสอบวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของแจ็คสันก็มาถึง เขาตื่นขึ้นมาแต่เช้าโดยทานเพียงแค่แซนด์วิชหนึ่งชิ้นกับนมสดแก้วโตก็รีบออกมาจากคอนโดและมาที่มหาลัย ส่วนคุณแฟนตัวโตนั่นเขาปล่อยให้นอนอยู่ในห้องไปอย่างปกติ เห็นอีกคนทำงานหนักก็อยากจะให้พักผ่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำงานต่อหน้ากล้องทั้งวันมันมีความรู้สึกอย่างไร แต่จากสีหน้าและท่าทางที่เหนื่อยอ่อนในแต่ละครั้งที่เลิกงานของยูคยอมก็พอจะทำให้เขาเดาออก ในเมื่อมีวันหยุดทั้งทีแจ็คสันก็จะปล่อยให้คนตัวโตได้นอนหลับพักผ่อน
เขาแปะโพสต์อิทสีชมพูไว้ที่ประตูห้องนอน เชื่อว่ายูคยอมต้องได้อ่านมันแน่นอน ถ้าเกิดว่าไม่เห็นก็คงจะซื่อบื้อเกินไปแล้ว ไม่ก็อาจจะตาบอด ในเวลาที่เร่งรีบแบบนี้เขาไม่สามารถเตรียมมื้อเช้าให้ยูคยอมได้ทันการณ์จริงๆมื้อเช้าของคนตัวโตที่ต้องการพลังงานคงต้องหาซื้อของกินเพิ่มแล้วล่ะ เนื่องจากแซนด์วิชที่เขาทำเผื่อไว้ไม่อาจพอเพียง อย่ามากก็รองท้องไม่ให้หิวจนเกินไป แถมในตู้เย็นก็มีนมช็อกโกแลตอยู่ด้วย อีกคนอาจจะเอามาเปิดกินทีเดียวสองกล่องเลยก็ได้
แจ็คสันสะบัดหัวไล่ความคิดว้าวุ่นเกี่ยวกับคนอื่นๆออกไปแล้วพุ่งสมาธิอยู่กับตัวหนังสือภาษาอังกฤษที่อ่านมันซ้ำๆมาหลายรอบแล้ว เขากำลังนั่งอ่านมันอยู่ที่หน้าห้องสอบเลยแหล่ะ ส่วนมาร์คเพื่อนรักของเขา หมอนี่เป็นคนไต้หวันแต่ไปเกิดที่อเมริกาก็ไม่ต้องไปห่วงหรอกว่าอีกคนจะไม่ได้ภาษา ส่วนตัวเขานั้นถึงจะชื่อแจ็คสันแต่จริงๆแล้วเป็นคนฮ่องกงไง เรื่องภาษาที่สองอย่าไปพูดถึงเลย เกิดที่เกาหลีโตที่เกาหลี จะไปพูดเก่งได้ไง ที่เคยโชว์สกิลแบบสุดๆเลยนี่ก็มีตอนที่ทะเลาะกับยูคยอมครั้งหนึ่ง แต่แค่นั้นมันจะไปพอกับการสอบที่ไหนเล่า โอเค ไม่พูดมากไปกว่านี้เขาต้องทำใจให้สงบแล้วเตรียมอุปกรณ์ทำข้อสอบแล้วแหล่ะ เพราะอีกห้านาทีจะถึงเวลาเข้าห้องสอบ
ขณะที่กำลังเตรียมตัวหยิบอุปกรณ์การเข้าสอบต่างๆและเตรียมจะปิดมือถือนั้น เขาก็ได้รับข้อความจากใครบางคนเด้งขึ้นมาเสียก่อน เป็นใครไม่ได้นอกจากคนที่กำลังนอนหลับอุตุอย่างสบายใจอยู่ในห้อง สงสัยว่าคงจะตื่นแล้วเลยส่งข้อความมาหา
K.Gyeom : ตั้งใจทำข้อสอบนะตัวเล็ก พี่รู้ว่าเราทำได้ สู้ๆนะครับ (สติกเกอร์หมีเชียร์ลีดเดอร์) 08.21
มีใครจะเสิร์ฟน้ำให้ลูกค้าไหมครับ ผมมีถาดให้ยืม ยิ้มหน้าบานกว่าถาดยกของก็ผมนี่แหล่ะ โอยย ยูคยอมทำดาเมจใส่หัวใจเขาอีกแล้ว !
08.22 ขอบคุณนะครับ ไว้จะโทรหา : JKSNWG852
.
.
.
[...อีก1นาทีจะหมดเวลาทำข้อสอบขอให้นักศึกษาวางปากกาทำข้อสอบและเตรียมตัวส่งค่ะ...]
อา ไม่รอดแล้วสินะเดาออกไปตั้งหลายข้อ แจ็คสันเอ๊ย งานนี้ได้กินเอฟไปยาวๆ เห้อ ยากจัง ยังไงก็คงไม่ผ่านแล้ว ตอนออกจากห้องมาเช็คคำตอบกับมาร์ค ไม่ตรงเลยสักนิด ปวดใจอุตส่าห์อ่านมา รู้สึกเฟลเป็นบ้าเลย
แจ็คสันเก็บความรู้สึกไม่ดีเอาไว้ในใจก่อนมือบางนั้นจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาเลื่อนไปที่เบอร์โทรออกที่เป็นของยูคยอมกดโทรออกสักพักแล้วปลายสายก็รับ
[พี่กำลังวนรถเข้าไป รอก่อนแป้บนึง]ยูคยอมหลังจากที่รับสายแล้วก็บอกออกมาทันทีโดยที่แจ็คสันไม่ทันได้ถามอะไร
"ครับ รออยู่หน้าคณะนะ"ว่าจบแล้วแจ็คสันก็กดวางสาย ตอนนี้ไม่ขอเสี่ยงเล่นโซเชียลที่จะชวนทำให้รู้สึกแย่ไปกว่าเดิมอีก ริมฝีปากสีสดถูกฟันซี่เล็กกัดลงมาอย่างไม่ตั้งใจ เวลาคิดมากที่ไรก็ชอบกัดปากตัวเอง ถ้ายูคยอมมาเห็นคงจะโดนบ่นอย่างไม่ต้องสงสัย
ปึก !
"อ่ะ อ่า พี่หรอ"แจ็คสันตกใจสะดุ้งเมื่อโดนน้ำเย็นแตะเข้าให้ที่ข้างแก้ม แวบแรกที่คิดถึงคือยูคยอมแต่พอมองดูแล้ว ก็พบว่าไม่ใช่ แต่เป็นรุ่นพี่ปีสามที่เคยไปนั่งกินข้าวด้วย ชื่ออะไรนะถ้าจำไม่ผิด'วอนพิล'ใช่ไหม
"สอบเป็นไงบ้างแจ็คสัน"ให้ตายเหอะทำไมซื้อหวยมันไม่ถูกแบบนี้ มาถามอะไรตอนที่คนกำลังสิ้นหวังเนี่ย ผู้ชายคนนี้นี่จริงๆเลย แจ็คสันเบือนหน้าหนีและแอบเบะปากใส่เบาๆ ไม่ชอบท่าทางของคนตรงหน้าเอาเสียเลย
"โกรธอะไรพี่หรือเปล่า"วอนพิลถามออกมาอย่างไม่มั่นใจเมื่อเห็นว่าแจ็คสันเพิกเฉยต่อเขา
"เปล่าครับ พี่ไปเถอะผมอยากอยู่คนเดียวน่ะ"แจ็คสันบอกไปตามตรงโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าอีกฝ่าย คนตัวเล็กตรงหน้าช่างใจร้ายกับเขาเสียจริง จนวอนพิลยังแปลกใจว่าคนที่เป็นมิตรกับทุกคนแบบแจ็คสันทำไมถึงได้ใจร้ายกับเขานัก
"นี่ อย่าใจร้ายกับพี่นักซี่แจ็คสัน พี่แค่อยากคุยด้วย"วอนพิลเอื้อมมือกว้างมายีเส้นผมนุ่มนิ่มของแจ็คสัน เด็กตัวเล็กไม่ได้สนใจมองอีกฝ่ายอยู่ก่อนหน้านี้แล้วเลยไม่ทันได้ตั้งตัว
พลั่ก
!!!!!!!!
"..เอามือออกไป"เสียงเย็นๆออกมาจากร่างสูงของยูคยอม ยูคยอมที่วนรถมารับแจ็คสันหน้าคณะก็โมโหขึ้นมาทันทีที่เห็นแฟนตัวเล็กของเขากำลังถูกผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัว เขาจะไม่โกรธอะไรมากมายเลยหรอกนะถ้าไม่ใช่ว่าคู่กรณีมันคิดไม่ซื่อกับแจ็คสันของเขา
"แจ็คสันเขาไม่ว่าอะไรผมสักหน่อย คุณจะเดือดร้อนอะไรด้วยครับ"วอนพิลที่โดนผลักมือออกก็เกิดอาการโมโหเช่นกัน เขาจ้องตากับยูคยอม ถ้ามีซีจี คงจะเห็นรังสีมาคุที่แผ่ออกมารอบๆตัวของยูคยอม
"พี่เงียบไปเหอะ พี่ครับเราไปกันเถอะ"ประโยคแรกแจ็คสันหันไปด่าวอนพิล คนที่หน้าคณะก็เริ่มหันมามองพวกเขา ที่แย่ไปกว่านั้นคือยูคยอมมาในสภาพที่ไร้การปกปิดใดๆ แฟนตัวโตของเขาจะแย่เอาได้มันส่งผลเสียกับงานที่ทำ แจ็คสันบีบมือยูคยอมเล็กน้อยเป็นเชิงให้ใจเย็นและรีบไป
บรรยากาศภายในรถขุ่นมัวไม่น้อยกว่าตรงหน้าคณะ ยูคยอมมีท่าทางโกรธจัด แต่ก็พยายามที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ แจ็คสันได้แต่แอบอมยิ้มน้อยๆ ยูคยอมหวงเขา และอีกฝ่ายก็ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ แจ็คสันรู้สึกตกหลุมรักยูคยอมอย่างจังเลยที่อีกคนเป็นแบบนี้
"พี่อยากถามอะไรไหม"เขาเริ่มบทสนทนาด้วยการให้อีกฝ่ายเปิดใจถามในสิ่งที่สงสัยด้วยตัวเอง ยูคยอมมองเขาน้อยๆ ก่อนจะกลับไปสนใจเส้นทางตรงหน้า สักพักก็เอ่ยถามออกมา
"ทำไมต้องยอมให้มันแตะด้วย"เป็นคำถามทื่อๆที่คนฟังเกิดรู้สึกขำน้อยๆ บทจะถามก็ถามออกมาตรงๆซื่อๆเลยนะ
"ก็ไม่ได้สนใจ...ผมชะเง้อหารถพี่อยู่ แล้วก็อย่างที่เห็นอะ"แจ็คสันเล่าไปตามความจริง ก็จริงไหมล่ะที่เขาไม่ได้สนใจวอนพิลเลยแม้แต่น้อย นอกจากจะไม่ได้มองหน้าแล้วในหัวก็ยังมัวแต่คิดถึงยูคยอมอีก
"จริงหรอ"ยูคยอมถามสีหน้าสดชื่นขึ้นมาถนัดตา ก็แอบแปลกใจอยู่นิดหน่อยแหล่ะ แต่คำตอบที่ได้ฟังมันน่ารักเสียขนาดนี้ก็ช่วยผ่อนคลายความคุกรุ่นในใจไปได้ เขาไม่โกรธอะไรแจ็คสัน แต่เขาเกลียดผู้ชายที่ชื่อวอนพิล
"เชื่อแจ็คเถอะมันไม่มีอะไรหรอก"แจ็คสันบอกย้ำ ก็เปย์แค่ยูคยอมคนเดียวมากี่ปีละล่ะตั้งแต่สมัยที่ยังอยู่ไร่ชา ยูคยอมพยักหน้ารับคำเขาพาแจ็คสันไปทานข้าวที่ร้านอาหารริมทางธรรมดาๆก่อนจะกลับบ้านด้วยกัน ชีวิตอาจจะวนอยู่กับกิจกรรมเดิมๆแต่ว่าพวกเขาก็มีความสุข มันไม่เบื่อเลยเพราะว่าแจ็คสันได้ทำกับยูคยอมและยูคยอมก็ได้ทำกับแจ็คสัน
ในตอนสายของวันใหม่แจ็คสันตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันและเล่นคอมอยู่สักพัก มาร์คส่งแชทมาบอกว่าคะแนนออกแล้วลงในเว็บแจ็คสันเกิดความรู้สึกอยากจะสลายหายไปในขณะนั้นทันที ก็เขาไม่อยากรู้ผลคะแนนห่วยๆของตัวเองนี่นา เชื่อเถอะว่าสอบไม่ผ่าน
แก็ก แก็ก คลิก !
เหี้*!!!!!! กูสอบผ่านด้วยครับมึ๊งงงงงง แจ็คอยากจะกรี๊ด !
ฮือ แจ็คสันอยากจะโวยวายเป็นภาษาตุรกีผสมสวีเดน สอบผ่านเฉยเลยเว้ย คือความรู้สึกนี่ทำใจมานานละว่าไงก็ต้องไปสอบซ่อม ผ่านเฉยเลย โซอเมซซิ่ง เดี๋ยวต้องแคปจอส่งแชทให้มาร์คดูก่อน คนมันดีใจอะ คึคึ
m.tuan93 : ไหนบอกทำไม่ได้ 10.34
ฮี่ๆ สบายใจละ มันโมเม้นท์ที่ดีมากเลยสำหรับชีวิต ขอบคุณดินสอ ขอบคุณปากกา ขอบคุณกระดาษคำตอบ ขอบคุณคอมตรวจข้อสอบ ขอบคุณทุกสิ่งบนโลกใบนี้ ฟิน -..-
เออแต่จะว่าไป มีบุคคลคนหนึ่งที่ยังไม่แสดงตนออกมานั่นก็คือคุณแฟนอันที่รักนั่นเอง ยังไม่ได้บอกพี่เขาเลยว่าสอบผ่าน ยูคยอมต้องดีใจเหมือนที่เขาดีใจแน่ๆ ป่านนี้จะตื่นหรือยังนะ เพราะงั้นส่งไลน์ไปชัวร์ที่สุดว่ามันจะไม่เป็นการรบกวนการพักผ่อนของยูคยอม
10.39 (You sent a picture) : JKSNWG852
10.39 พี่ แจ็คสอบผ่านแล้ว !!!!!! เย้ ! : JKSNWG852
อ่าวเฮ้ย ขึ้นว่าอ่านแล้วอะ ไวไปไหมยังกับเปิดค้างไว้ ตอบเร็วก็ดีนะแจ็คสันชอบ แต่นี่แม่งเร็วเกินไป เร็วจนงง เร็วจนสงสัย
K.Gyeom : เก่งมากตัวเล็ก 10.40
10.40 ตอบไวจัง เหมือนดักรอเค้าเลยอะ แหน่ะ : JKSNWG852
K.Gyeom : อาบน้ำยัง 10.41
10.41 เอ้าเปลี่ยนเรื่องเฉย อาบแล้วคร้าบผม : JKSNWG852
K.Gyeom : อีก10นาทีลงมารอข้างล่างเลยนะเดี๋ยวเจอกัน 10.42
10.42 พาไปหนายยยย : JKSNWG852
K.Gyeom : ไม่บอก รางวัลสำหรับที่สอบผ่าน ขับรถก่อน 10.43
ในเมื่อไม่บอกก็ตามนั้นครับ แต่งตัวดิรอไร เหยดครกสิบนาที ใส่เสื้อตัวไหนดีเนี่ย อากาศข้างนอกก็หนาว ใส่แค่เสื้อยืดไม่ได้แน่ๆอะ เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบๆมาเลยก็แล้วกัน ตัวไหนอุ่นก็เอาตัวนั้นเลย
ร่างบางลงมานั่งรอยูคยอมที่ล็อบบี้ชั้นล่างคอนโดแล้ว แจ็คสันอยู่ในชุดที่หนาและอุ่นประมาณหนึ่งได้ เขาสวมเสื้อฮู้ดสีพื้นสีเทาไว้ข้างในและสวมเสื้อโค้ทสีชมพูอ่อนทับไว้อีกชั้นนึงประนึงยองแจวงก็อตเซเว่น หล่อเหมือนกันเปี๊ยบ หรือแจ็คสันหล่อกว่าก็ไม่รู้ รอไม่นานโทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นครืดๆ ปลายสายคือยูคยอมนั่นเอง เขาก้าวเดินออกมาจากคอนโดพร้อมกับถือโทรสายโทรศัพท์คุยไปด้วย ก่อนจะเห็นรถสปอร์ตคันหรูของยูคยอมที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ตกลงพาแจ็คไปไหน"เมื่อขึ้นรถได้ก็ถามออกมาทันทีเลย คนมันสงสัยแถมลุ้นอีกนะเนี่ย
"นนซาน"ร่างสูงบอกออกมาเรียบๆยูคยอมอยู่ในชุดเรียบๆสไตล์ตัวเขาเสื้อไหมพรหมสีขาวสะอาดสวมทับด้วยโค้ทสีดำสนิท เท่เสียไม่มีสำหรับแจ็คสัน ตัดภาพมาดูตัวเองก็อนาถจิตอนาถใจ
"ห่ะ ไปทำไรอะ พาไปกินสตรอว์เบอร์รีหรอ"แจ็คสันร้องออกมาอย่างเหวอๆ ยูคยอมเหลือบมองนิดแล้วก็เคลื่อนมือไปใกล้ใบหน้าแจ็คสันจากนั้นก็...
ป๊อก !
"โอ๊ยเค้าเจ็บนะ!"แจ็คสันเอามือจับหน้าผากที่ถูกสันนิ้วแข็งๆเคาะเข้าให้ เอ้านี่กูผิดอะไรง่ะ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
"เสียมารยาท รู้ทันอีก"ยูคยอมบ่นออกมา ร่างสูงบึนปากใส่แฟนตัวเล็ก
"อ่าวพาไปจริงหรอ"แจ็คสันยังคงเหวออยู่ อะไรวะเดามั่วๆก็ถูก หรือมันจะเหมือนกับตอนทำข้อสอบ ฮ่าๆ คิดแล้วก็ขำ ดูทำหน้าเข้า กะจะเซอไพรส์อะดิ้ ดูด้วยนี่ใคร แจ็คสันไม่ง่ายนะครับ อย่าคิดมาหลอก
"ไม่พาไปละ เบื่อเด็กรู้ทัน"ยูคยอมมองค้อนปะหลับปะเหลือก แจ็คสันได้แต่ขำให้กับความน่ารักของแฟนตัวใหญ่หัวใจเด็กอนุบาลของเขา
"พาไปแล้วก็พาไปให้ถึงซี่ รู้แล้วก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่งอนน้า"แจ็คสันพยายามง้อแฟนด้วยคำพูดหวานๆและท่าทางน่ารักๆ
"หอมแก้มก่อนจะหาย"ยูคยอมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับสเต็ปเดิมที่ทำแก้มป่องๆเอียงมาใกล้ๆ
"ฉวยโอกาสอีกละคนลามก"แจ็คสันฟาดไหล่ยูคยอมดังอั้ก แต่ริมฝีปากบางได้รูปก็จมลงที่ข้างแก้มยูคยอมอยู่ดี
"ชื่นใจจังเลย เดี๋ยวจะพาไปกินสตรอว์เบอร์รีทั้งสวนเลยครับ"ยูคยอมอมยิ้มอย่างมีความสุขที่โดนแฟนตัวเล็กหอมแก้ม เอาจริงอายุอย่างยูคยอมนี่หมดวัยทำอะไรพวกนี้ไปแล้วนะ ถูกแมะ ความรักทำให้คนกลายเป็นเด็กจริงๆเลย
"โอเค๊ ถ้าไม่ได้กินทั้งสวนไม่กลับบ้านนะ ฮ่าๆ"แจ็คสันหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง เขาชอบทานผลไม้ ผลไม้ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นสตรอว์เบอร์รีนี่แหล่ะ หวานอร่อย กินได้หมดทุกรูปแบบ
เทศกาลเก็บสตรอว์เบอร์รีที่นนซาน
แล้วยูคยอมก็พาแจ็คสันมาถึงสวนสตรอว์เบอร์รีเสียที แจ็คสันเดินลงจากรถไล่ความเมื่อยล้าจากการนั่งรถเป็นเวลานานๆ ยูคยอมล็อกรถแล้วเดินมาหาเขา ฝ่ามือหนาดึงมือนุ่มนิ่มของแจ็คสันเข้าไปกุมเอาไว้อย่างไม่ลังเลก่อนจะพาเดินไปด้วยกัน แต่หัวใจของแจ็คสันนั้นคงต้องทำงานหนักเสียแล้วเพราะยูคยอม จะกี่ครั้งเขาก็ยังไม่ชิน แม้ว่าจะรู้สึกดีมากก็ตาม
"กินเลยได้ไหม"แจ็คสันตาลุกวาวเมื่อเห็นสตรอว์เบอร์รีลูกอวบวางเรียงรายอยู่ในกล่อง มีทั้งแบบของฝากและแบบแช่กินเย็นๆสดๆ
"ไม่อยากเข้าไปเก็บเองหรอ"ยูคยอมถาม ซึ่งเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมากสำหรับแจ็คสัน คนตัวเล็กพยักหน้ารัวๆก่อนจะเร่งเร้าให้อีกคนรีบพาไปในสวน
"แจ็คสันช้าๆหน่อย สตรอว์เบอร์รีมันไม่หนีนายไปไหนหรอกน่า"ยูคยอมบ่นแล้วบีบมือแจ็คสันเป็นเชิงเตือน แจ็คสันแอบเบะปากใส่เขาแต่ยูคยอมก็เห็นทันเลยใช้มืออีกข้างที่เหลืออยู่ดึงปากแจ็คสันหนึ่งที คนตัวเล็กมองค้อนๆอย่างงอแง
แต่ก็น่ารักอยู่ดี
"ขี้งอนหรอ"ยูคยอมที่โดนแจ็คสันดันมือออกและเดินล่วงหน้าไปก่อนก็รีบเดินตามไปจากที่เคยเดินจับมือกันก็เปลี่ยนเป็นเดินกอดคอแจ็คสันแทน แจ็คสันที่ไม่ได้งอนอะไรจริงจังก็ทำเฉยๆเป็นปกติไป
"ยูคยอมมม แจ็คอยากกินแล้ว เมื่อไหร่จะได้กินเนี่ย"แจ็คสันร้องโวยวายทันทีที่พามาข้างในแล้วพบสตรอว์เบอร์รีสดๆตรงหน้า ต้นสตรอว์เบอร์รีมีผลเต่งสีแดงสดห้อยระย้าอยู่เต็มไปหมด แจ็คสันเองที่อยากเก็บเต็มที่แล้วร้องงอแงใส่แฟนตัวโตทันที ยูคยอมจึงไปเช่าตะกร้าสำหรับเก็บผลสตรอว์เบอร์รีมาให้แจ็คสันเด็กน้อยก็ลิงโลดเข้าไปเก็บสตรอว์เบอร์รีใส่ลงในตะกร้ามากมาย ยูคยอมเดินมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมือหนาแอบยกกล้องโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพบางอย่าง ไม่บอกก็รู้อยู่แล้วว่ารูปใคร ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหล่ะ
"พี่ กินไหม อร่อยมากเลย"แจ็คสันหันมาเรียกยูคยอมที่ยืนอยู่ไม่ไกลกัน ยูคยอมพยักหน้าเบาๆและเดินเข้าไปหา แจ็คสันเด็ดก้านของมันออกแล้วส่งมันให้ยูคยอมได้ลองทาน
"...หวานดี"ยูคยอมก้มลงกัดเข้าไปคำหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับแจ็คสันก่อนเอ่ยออกมา เห้ยคือก็เข้าใจนะว่าสตรอว์เบอร์รีมันอร่อยจริงอะ เพราะตอนเก็บอยู่นี่กินเองอย่างอร่อยเลย แต่ไอ้ที่มองตากันแล้วเอ่ยออกมาว่าหวานเนี่ย แน่ใจนะว่ากำลังพูดถึงเรื่องสตรอว์เบอร์รีอยู่ เขินโว้ย ฮื่ออ .////.
เมื่อเก็บสตรอว์เบอร์รีจนหนำใจแล้วแจ็คสันก็นำไปคิดเงินพนักงานของสวนแพ็กใส่กล่องมาให้อย่างดี เงินที่จ่ายเป็นเงินของยูคยอมเหตุผลง่ายๆคือดูแลแฟน เรื่องเล็กน้อย เขาก็เปรมเลยสิ เกรงใจอะไรแจ็คสันเลิกทำแบบนั้นแล้ว ให้จ่ายให้ดีจะตายกินฟรีๆนี่ของชอบ
นอกจากเก็บสตรอว์เบอร์รีแล้วยังมีกิจกรรมอื่นๆให้ทำอีกเช่น ทำเค้ก ทำแยม ทำเครื่องดื่ม แจ็คสันได้ลองทำทุกกิจกรรมเพราะว่ายูคยอมเป็นคนพาไป ชอบที่สุดคือตอนทำเค้ก ก็มันมีเค้กและครีมสดอร่อยๆนี่นา ได้กินกับสตรอว์เบอร์รีเก็บสดๆนี่โคตรสุดฟิน แจ็คสันแฮปปี้มาก ณ จุดๆนี้
"พักก่อนไหม ทำกิจกรรมทั้งวันแล้วนะ"ยูคยอมเอ่ยออกมาน้ำสตรอว์เบอร์รีปั่นถูกส่งให้แจ็คสันดื่มแก้กระหายน้ำ คนตัวเล็กกินอย่างมีความสุข คือกินมาแทบทั้งวันแล้วกินแทนข้าวได้แล้วมั้งแต่แจ็คสันก็ยังไม่เลิกกิน
"หาที่นั่งกัน เค้าอยากกินเค้ก"แจ็คสันเกาะแขนยูคยอมเดินมาอย่างร่าเริง เห็นแบบนี้ยูคยอมก็ชื่นใจอะ แจ็คสันชอบที่นี่ คิดไม่ผิดจริงๆที่พามา เขาสังเกตจากตู้เย็นของแจ็คสัน นมสตรอว์เบอร์รี(ที่วางไว้ข้างๆนมช็อกโกแลตที่เขาชอบ) แยมสตรอว์เบอร์รี ผลสดๆของมัน ไหนจะขนมที่ชอบซื้อกินอีก ลูกอมเอย เวเฟอร์เอย แถมกลิ่นหวานๆที่เป็นฟีโรโมนดึงดูดเพศตรงข้ามของแจ็คสันกลิ่นมันยังคล้ายๆกับสตรอว์เบอร์รีอีก(น่าจะเป็นผลจากการทานเยอะๆ) ชัดมากกว่า50%ในชีวิตแจ็คสันเขาชอบกินสตรอว์เบอร์รี25%น่าจะเป็นชาที่ไร่ชาของพ่อและแม่ส่วนอีก25%ที่เหลือน่าจะกินอะไรก็ได้ไม่โปรดปรานเป็นพิเศษ
"หูยยย อร่อย"แจ็คสันที่หาที่นั่งได้ก็นั่งแกะกล่องเค้กทานอย่างเอร็ดอร่อย และเป็นโรคอย่างหนึ่งคือชอบกินเลอะเทอะ เอาปากกินก็พอแล้วไหม ต้องแบ่งจมูกกินด้วยหรอ ยูคยอมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"กินไหมเค้าป้อน"แจ็คสันตัดเค้กมาขนาดพอดีคำแล้วแล้วยื่นไปจ่อปากแฟนตัวโต ยูคยอมกินโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา สมาธิของเขาเพ่งอยู่ที่คราบครีมสีขาวที่มันเลอะปากเล็กๆของแจ็คสัน
"...หันมานี่มา กินเลอะ"แจ็คสันหยุดกินและหันไปตามที่แฟนบอกอย่างว่าง่าย บ่อยครั้งเลยแหล่ะที่ยูคยอมจะคอยเช็ดปากเช็ดจมูกที่เลอะเทอะเวลากิน
ยูคยอมเชยคางแจ็คสันขึ้นมาก่อนจะประกบจูบแจ็คสัน ร่างเล็กเบิกตาโพลงก่อนจะหลับตาปี๋ไปขณะหนึ่งเพราะยูคยอมเอามือที่ว่างอยู่อีกข้างดึงกระดาษมาเช็ดให้บนปลายจมูกโด่งรั้น ส่วนริมฝีปากบางที่อบอวนไปด้วยเค้กสตรอว์เบอร์รียังคงถูกยูคยอมดูดกลืนอย่างลึกซึ้ง ถ้าถามว่าให้ระดับการจูบนี้เท่าไหร่เขาก็จะถามกลับว่ามีถึงระดับหนึ่งล้านเลยไหม อยากจะให้เลเวลนี้กับยูคยอมจริงๆ
"อืออ"แจ็คสันหลับตาพริ้มพร้อมทั้งเปิดปากต้อนรับจูบหนักหน่วงจากยูคยอม มันอาจจะไม่ถูกไม่ควรสักเท่าไหร่เพราะนี่มันที่สาธารณะ แต่มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หยุดก็คงจะไม่ทันเหมือนกัน แจ็คสันใช้ท้ายทอยของยูคยอมไว้เป็นที่เหนี่ยวรั้งยูคยอมจูบดูดดุนอยู่เนิ่นนานราวกับจะแลกเปลี่ยนวิญญาณกัน
ลิ้นร้อนตวัดกว้านต้อนหยอกล้อกับลิ้นเล็กของแจ็คสันอย่างร้ายกาจ คนตัวเล็กเหมือนได้รับประสบการณ์ใหม่ เมื่อยูคยอมมอบบทจูบร้อนแรงให้อีกครั้งมือหนาประคองข้างแก้มเอาไว้เพื่อให้ริมฝีปากได้ประกบแนบชิดกันมากที่สุด ฝ่ามือหนาอีกข้างก็เลื่อนมาลูบไล้ที่หน้าขาของแจ็คสัน ยูคยอมจะร้อนแรงเกินไปแล้ว แจ็คสันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว เขาละลายอยู่ในอ้อมกอดของยูคยอมโดยสมบูรณ์แบบ
ใช้เวลาอยู่สักพักยูคยอมถึงได้ยอมถอนจูบออก แจ็คสันไม่ยอมทุบอกอีกคนประท้วงเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาเป็นแค่เด็กไร้เดียงสาอ่อนหัด จนเมื่อถอนจูบออกนั่นแหล่ะร่างเล็กสูดหายใจเข้าสู่ปอดแทบไม่ทัน
"ฮื่อ แฮ่ก เหมือนจะตายเลยอะ"แจ็คสันพิงตัวยูคยอมหอบหายใจหนักๆแขนขารู้สึกหมดแรงขยับตัวแล้ว ยูคยอมลูบหัวแฟนเบาๆแล้วใช้มือข้างว่างตักเค้กมาป้อนเด็กกินเก่ง อีกฝ่ายก็ดันรับไปกินด้วยนะ เชื่อแล้วว่าชอบจริงๆ กินมันทุกสถานการณ์
"ชอบที่นี่ไหม"ยูคยอมถาม แจ็คสันครางอืออาตอบรับในลำคอ ยูคยอมยิ่งรู้สึกอยากฟัดขึ้นไปอีกมือหนาจับเส้นผมนุ่มไปทัดหูให้แจ็คสัน แฟนเขาผมยาวไม่ใช่เล่นเชื่อเถอะว่าถ้าถึงหน้าร้อนคงจะบ่นกระปอดกระแปดและหาเรื่องไปตัด แต่เรื่องอะไรจะยอมกันเล่า ผมยาวๆระต้นคอของแจ็คสันสิเซ็กซี่
"จูบเมื่อกี้ถือเป็นกำไรของพี่เนอะ ไว้ปีหน้าจะพามาอีก"ยูคยอมพูดแจ็คสันพยักหน้าหงึกหงักแล้วหยัดกายนั่งเหมือนเดิมใบหน้าหวานยังคงขึ้นสีแดงเรื่อให้เห็นได้จางๆอยู่ และในเวลานี้พระอาทิตย์ดวงใหญ่ก็กำลังจะลาลับจมสู่ท้องทะเลและกำลังถูกแทนที่ด้วยดวงจันทร์สวยกลมเสียแล้ว บอกได้อย่างดีว่านี่คือเวลากลับบ้าน
"จะเย็นแล้วอะ กลับบ้านกันเถอะดึกแล้วจะขับรถลำบากนะ"แจ็คสันเอ่ยอย่างเป็นห่วง ยูคยอมก็พยักหน้ารับและถือของกินของแจ็คสันไว้ในมือก่อนจะพาคนตัวเล็กกลับไปที่รถ
ร่างบางที่เหนื่อยจากกิจกรรมที่ทำตลอดวันพอขึ้นรถเจอแอร์เย็นๆก็ผล็อยหลับไปในที่สุด ยูคยอมมองใบหน้าหวานของแจ็คสันด้วยความเอ็นดู เขาเลื่อนถอดแว่นออกให้อีกฝ่ายก่อนจะวางมันไว้บนคอนโซลหน้ารถ และหันมามีสมาธิการขับรถพาอีกคนกลับบ้าน
.
.
.
แจ็คสันถึงคอนโดแล้วคนตัวเล็กกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างมีความสุข ยามที่ได้คิดเรื่องราวของวันนี้ ยามที่เราทั้งคู่จูบกัน ก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอาย หวังว่าผีเจ้าที่เจ้าทางจะให้อภัยในความไร้สติของเขาก็แล้วกัน
ฮื่อออ แต่มีความสุขชิบหา*เลยโว้ยยยยย
ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ๆๆ
แจ็คสันนอนดีดดิ้นอยู่บนเตียงของตัวเองแขนเรียวกอดรัดตุ๊กตามูมินเอาไว้แน่น ปากสีสดกำลังระบายยิ้มออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน ขนมที่ได้มามากมายวันนี้ก็ถูกแช่เย็นไว้อัดเต็มตู้เย็น ไหนจะผลสดของสตรอว์เบอร์รีอีก
เสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ถ่ายรูปเอาไว้เลย เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยเปิดโซเชียลอื่นๆเล่นเลย ก็เลยไม่ได้คว้ามือถือมาเล่น มากสุดก็แชทไลน์นี่แหล่ะ เอาง่ายๆแอพไหนมียูคยอมก็แอพนั้นแหล่ะครับที่เปิดเล่น -.-
แจ็คสันพลิกตัวนอนหงายปากก็ยังยิ้มไม่หยุด มือเรียวคว้ามือถือขึ้นมาก่อนจะเปิดกล้องถ่ายรูปเขาเห็นตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้นแต่ว่า...
ทำไมตัวบวมแบบนี้ล่ะเนี่ยยยย!!!!
กูอ้วนขึ้นหรอวะ ?
นี่กินเยอะไปหรอ
ไม่จริงอะ !!!!! (>_<;;)
เครื่องชั่งน้ำหนักที่ถูกเลื่อนเก็บเอาไว้ใต้โต๊ะอ่านหนังสือถูกลากออกมา แจ็คสันหลับตาปี๋ทำใจอยู่หนึ่งนาทีถ้วนก็ค่อยก้าวขาขึ้นไปบนตาชั่งน้ำหนักและพบกับน้ำหนัก
หกสิบห้าจุดแปดกิโลกรัม...
!!!!!!!!
=[]=¿?
เวรกรรมของแจ็คสัน อ้วนขึ้นเยอะมากอ้วนขนาดนี้ก็น่าเกลียดตาย ว่าอยู่รู้สึกเสื้อคับๆ ไม่น่ากินเยอะเลยไม่น่าเลย คิดถึงตอนผอมแล้วอนาถใจ ใครจะไปลดน้ำหนักได้วะ ฮือ เครียด แต่มองดีๆก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดเท่าไหร่นะ ลองถามมาร์คดูดีกว่า
19.42 มาร์คอยู่ปะ : JKSNWG852
m.tuan93 : อยู่ มีไรอะ 19.44
19.44 มาร์คว่าเราอ้วนขึ้นปะ : JKSNWG852
m.tuan93 : เออว่าจะทักเรื่องนี้อยู่ นายกินเยอะขึ้นหรือเปล่า 19.45
m.tuan93 : อยู่ที่คณะก็ชอบไปซื้อของหวานมากิน 19.45
m.tuan93 : ก็ดูอวบๆขึ้นอะ 19.46
19.50 .... : JKSNWG852
19.51 จริงปะ : JKSNWG852
19.52 ทำไงดี ไม่อยากมีพุงอะ น่าเกลียด ยิ่งเตี้ยๆอยู่(สติกเกอร์หมีนั่งร้องไห้) : JKSNWG852
m.tuan93 : ออกกำลังกาย ไปเปิดเน็ตดูเอา ไปอาบน้ำก่อนนะไว้คุยใหม่ 19.53
มาร์คหนีไปแล้ว เขาเดินไปเปิดโน้ตบุ้คเครื่องใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะนั่งเสริชหาวิธีลดความอ้วนแบบรวดเร็ว พอพิมพ์คำนี้ไปก็เจอคำแนะนำจากเว็บไซต์ที่อธิบายเกี่ยวกับเรื่องลดความอ้วน เขาเปิดอ่านๆผ่านและเลื่อนมาดูขั้นตอนการทำขั้นแรก
ขั้นที่หนึ่ง กินเฉพาะอาหารที่มีประโยชน์ และรวมถึงผักผลไม้อีกด้วย งดแป้งและไขมัน
แค่วิธีแรกก็แย่แล้วแจ็คสัน กินแต่ข้าวหนักๆท้อง แย่หน่อยก็กินรามยอนกับน้ำเปล่าที่เอาไปต้มเดือด ก็ไม่คิดว่ามันจะทำให้เขาอ้วน ก็เลยกินมันบ่อยๆจน สภาพตอนนี้ แย่ชิบ เขาเดินไปที่ห้องครัวคว้าแพ็กรามยอนในตู้ออกมาให้หมดก่อนจะ..
แกะกินหนึ่งห่อ
-0- ไม่ใช่! จะบ้าหรอ
จะลดความอ้วนจะไปแกะกินทำไม เขาแค่กะว่าจะเอามาใส่ถุงดำห่อไว้ก่อน ไว้ผอมค่อยมากินแล้วกันนะรามยอนจ๋า ส่วนอาหารที่มีประโยชน์มีสตรอว์เบอร์รีในตู้เย็นแล้ว แค่ผลไม้ก็พอแล้วมั้ง แต่เค้กสตรอว์เบอร์รีล่ะ เค้กของแจ็คสันอ่า ยังกินไม่หมดเลยด้วยยูคยอมอุตส่าห์ซื้อให้ งั้นเอามากินให้มันหมดๆไปเลยดีกว่า คิดได้แล้วก็เปิดกล่องเค้กนั่งกินจนหมดเกลี้ยงกล่อง กล่องที่ใส่มาตอนแรกว่างเปล่าปราศจากเค้กเรียบร้อยแล้ว(?)
ต่อไป วิธีที่สองออกกำลังกายจากกิจกรรมที่ถนัด เช่น ปั่นจักรยาน เต้น วิ่ง
ปั่นจักรยานหรอ ไม่มีทางอะ เขาจะเอาจากไหนมาปั่น วิ่ง มืดแล้วขี้เกียจลงไป ข้างนอกก็น๊าวหนาว เหลือแต่เต้นแล้วอย่างสุดท้าย อันนี้น่าจะพอทำได้บ้าง โดยส่วนตัวแล้วแจ็คสันมีทักษะด้านการเต้นอยู่บ้าง เพราะว่าดูยูคยอมเต้น เคยลองเต้นตาม และก็เต้นกับเพลงวงอื่นๆ เพลงไฟร์ของวงเอ็มอาร์ทีนี่ชอบมาก เต้นทีก็ต้องซัดน้ำหวานสิบลิตรเนื่องจากเหนื่อยมาก แต่นี่ดึกมากแล้วการเต้นในเวลานี้จะถูกพับเก็บไปก่อน พรุ่งนี้แล้วกันนะ
ขั้นที่สาม เมื่อกินอาหารที่ดีแล้ว มีการออกกำลังกายแล้ว จากนั้นก็ต้องวางแผนการใช้ชีวิต
อืม ไปเรียนกินข้าวโรงอาหารก็ต้องกินของมีประโยชน์ ใครชวนกินขนมก็ไม่ต้องไปกิน และที่สำคัญคือไม่ต้องซื้อขนมกินเองด้วย เงินที่เอาไปใช้ในส่วนของของกินให้หักค่าขนมหวานหยอดกระปุกไปเลย ต่อไปถ้าไปร้านพี่แจบอมก็คงต้องกินให้อิ่มๆก่อนแล้วก็ไปทำงาน เป็นการเผาผลาญพลังงานและออกกำลังกายไปในตัวด้วย เอออันนี้ดีแฮะ แล้วก็เลิกงานแล้วกินได้แค่ผลไม้เท่านั้นพอ เยี่ยมอะ แจ็คสันจะผอมแล้วแน่ๆ แต่ฟังๆดูแล้วมันก็ดูทำยากไม่น้อยเลยแฮะ
มือเรียวค้นของในลิ้นชักข้างหัวเตียงก่อนจะหยิบสมุดจดเล่มเล็กๆบางอย่างขึ้นมาสำหรับเขียนจด รู้ไหมทำไมเขาถึงกังวลเกี่ยวกับเรื่องรูปร่างหน้าตาของตัวเองมากมายขนาดนี้ ก็เพราะยูคยอมไงล่ะ ไม่ได้คิดว่ายูคยอมจะทิ้งกันไปหรอกถ้าเกิดว่าเขาจะอ้วนกว่านี้ ดำกว่านี้ เตี้ยกว่านี้ แต่คือที่ทำทั้งหมดก็เพราะอยากจะดูดีบ้าง อยากให้ยูคยอมรักเยอะๆ ให้ยูคยอมสนใจเขา แล้วก็ไม่ต้องอายใครที่มีเขาเป็นแฟน ถ้าเกิดไม่ทำอะไรบ้างเลย เขาดูเห็นแก่ตัวกับยูคยอมมากๆเลยนะ ที่เป็นฝ่ายเอาแต่ได้คนเดียว นั่นแหล่ะเหตุผล มองๆดูแล้วเขาอาจจะดูปัญญาอ่อนและไร้สาระในสายตาของคนอื่น จะดูยังไงก็แล้วแต่ แต่จริงๆแล้วเขาก็เป็นพวกคิดมากและแคร์คนอื่นมากๆเลย มาร์คเองก็รู้ข้อนี้ดีเพราะมาร์คเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานานมากแล้วผ่านเรื่องราวดีและไม่ดีมาร่วมกัน
เมื่อเขียนจดโปรแกรมที่ตั้งใจจะทำเสร็จเรียบร้อยแล้วแจ็คสันก็เก็บมันลงใส่กระเป๋าเป้ที่ชอบใช้เวลาไปเรียน จากนั้นแจ็คสันก็คว้าผ้าเช็ดตัวและเข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จก็คงจะนอนเลย มือเรียวบีบครีมอาบน้ำถูไปทั่วตัวจนเกิดฟองเมื่อทำความสะอาดจนทั่วตัวแล้วก็ล้างชำระคราบสบู่จนสะอาด ห้องน้ำอบอวลไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำที่แจ็คสันชอบ คนตัวเล็กใช้ผ้าซับไปตามส่วนต่างๆของร่างกายแล้วพันผ้าออกมาแต่งตัว ชุดนอนเข้าคู่กันถูกหยิบมาสวมใส่สำหรับคืนนี้
มือถือสมาร์ทโฟนถูกปลดล็อกพร้อมกับแจ็คสันที่เดินมานอนบนเตียง สายชาร์จถูกเชื่อมต่อกับปลั๊กข้างเตียงและลากยาวมาต่อกับมือถือแจ็คสันเขาจะเช็คมือถือนิดหน่อยก่อนจะนอนในค่ำคืนนี้ แต่เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป ยูคยอมยังไม่โทรมาเลยเพราะเขาบอกว่าถึงบ้านแล้วให้โทรมา
"จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ หรือว่าแค่ลืมโทรมา"แจ็คสันอดพูดออกมาอย่างห่วงๆไม่ได้ เพราะว่านี่มันก็ดึกมากแล้วกว่าจะไปถึงบ้านพักของยูคยอม เอาเป็นว่าขอให้แค่ลืมก็แล้วกัน
ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด
[ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียกค่ะ..]
แจ็คสันได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจทำไมยูคยอมถึงไม่รับโทรศัพท์เขาล่ะ ในเวลาแบบนี้จะทำอะไรอยู่ ตกลงลืมหรือเป็นอะไรไปหรือเปล่า แจ็คสันกังวล เขาจะทำยังไงดี เขาจะขอให้ใครช่วยได้บ้าง
[ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียกค่ะ..]โทรไปหาซ้ำอีกครั้งก็ยังคงไม่รับสายอยู่ดี แจ็คสันใช้เวลานั่งติดต่ออีกคนนานอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่มีวี่แววว่ายูคยอมจะรับโทรศัพท์
[ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้กรุณา..]
"ทำไงดี.."แจ็คสันเผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง มือเรียวยังกดต่อสายหายูคยอมอยู่เรื่อยๆ จนในที่สุดก็กดติด
[ฮัลหละ..]
"คนบ้า ! ทำไมไม่รับสายเค้า ฮึก"แจ็คสันงอแงใส่ยูคยอมทันทีที่ร่างสูงรับสาย จริงสิ เขาลืมไปว่าจะต้องโทรหาอีกฝ่าย อา ทำเด็กคิดมากร้องไห้งั้นหรอเนี่ย
[ตัวเล็ก ตัวเล็กอย่าร้องดิ พี่ขอโทษนะครับ]ยูคยอมเอ่ยเสียงอ่อน ใจหวิวเมื่อได้ยินเสียงแฟนตัวเล็กร้องไห้
"โคตรแย่เลย อึก ฮึก ก็บอกแล้วไงว่าให้โทรหาด้วย"แจ็คสันตัดพ้อใส่ยูคยอม คนร่างสูงฟังเสียงสะอื้นของแฟนผ่านสายโทรศัพท์ก็รู้สึกแย่ เด็กตัวเล็กขี้แงขนาดไหนเขารู้ เขาพลาดเองที่ทำให้อีกฝ่ายร้องไห้ โคตรไม่ชอบเวลาได้ยินเสียงแจ็คสันร้องไห้
[พี่พึ่งถึงบ้าน ขับรถอยู่แล้วมันรับมือถือลำบากน่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้วเราน่ะ พี่ไม่อยากได้ยินเสียงเราร้องไห้เลย]ยูคยอมบอกออกมาอย่างเป็นห่วงแฟนตัวเล็ก
"ก็เค้าเสียใจนี่ แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้ร้องแล้ว"เสียงแหบหวานที่ตอนนี้ติดขึ้นจมูกเสียงเล็กเอ่ยอย่างสั่นๆ ตอนที่ได้ยินเสียงของยูคยอมรับสายมันเหมือนกับว่าความกังวลมันคลายออกไป เลยรู้สึกอยากจะร้องไห้ ความรู้สึกมันปนกันจนแจ็คสันแยกไม่ออก ดีใจที่อีกคนไม่เป็นอะไร เสียใจที่อีกคนไม่สนใจที่บอก
[ป่ะ ลุกไปล้างหน้าเร็ว อย่านอนไปทั้งอย่างนั้นนะเดี๋ยวหายใจไม่ออก]ยูคยอมบอกออกมาอย่างเป็นห่วงแฟนตัวเล็ก ถ้าอยู่ด้วยกันเขาคงจะกอดปลอบและเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย ไม่สิ อีกฝ่ายจะไม่ต้องเสียน้ำตาเลยต่างหาก เขาพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้ว ไม่อยากเห็นอีกคนร้องไห้เสียใจ แต่สุดท้ายยูคยอมก็พลาดอยู่ดี ยูคยอมเผลอกำมือถือในมือแน่น เขาเองก็รู้สึกไม่แพ้แจ็คสัน แต่ก็ไม่เป็นไรนี่มันความผิดเขาเอง
"...ล้างแล้ว"แจ็คสันบอกเสียงแผ่วเพราะมันเกิดจากการบังคับให้เสียงไม่สั่น
[งั้นก็นอนได้แล้ว นี่จะสามทุ่มครึ่งแล้วครับ นอนเนอะคนเก่ง]
"นอนไม่หลับแล้วเนี่ย"แจ็คสันบอกอย่างดื้อๆ ยูคยอมที่ได้ฟังเสียงอีกคนผ่านปลายสายก็พอรู้แล้วล่ะว่าเด็กดื้อกำลังอ้อน
[ไม่นอนแล้วจะทำอะไร ขี้แงแล้วยังดื้ออีกหรอ]ยูคยอมระบายยิ้มออกมานิดๆเขาหัวเราะอีกคนเบาๆและเอ่ยแซว
"ถ้าเค้าดื้อตัวเองจะไม่รักเค้าหรอ?"แจ็คสันเอ่ยเสียงงอนๆและแถมเสียงยังขึ้นจมูกอีก ใจน้อยเหลือเกินนะตัวเล็ก ยูคยอมล่ะอยากจะจับมาฟัดแรงๆสักทีสองที เป็นคำถามที่คนฟังตัดใจตอบยากเหลือเกิน
[รักซี่ แต่ถ้าดื้อมากพี่จะทำโทษให้หายดื้อเอง จะลองไหม]ยูคยอมพูดขู่เจ้าเล่ห์ แจ็คสันหัวเราะออกมาน้อยๆ ดูเหมือนว่าร่างบางจะอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว
"น่ากลัวอ่า แล้วถ้าเป็นเด็กดีอะ"แจ็คสันถามกลับ เวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว แจ็คสันยังนอนกอดตุ๊กตามูมินแล้วคุยโทรศัพท์กับยูคยอมอยู่เลย
[ถ้าเป็นเด็กดีก็อย่ากินเยอะ กินจนหาเงินเลี้ยงไม่ทันแล้วครับ หลังจากนี้คงต้องไปเล่นหนังซักห้าหกเรื่องเลยมั้ง]พูดเรื่องของกินแจ็คสันก็รู้สึกเฟลขึ้นมาเบาๆเรียวปากที่เผยรอยยิ้มมีความสุขก็หุบลงช้าๆอีกครั้งหนึ่ง
"นี่"แจ็คสันเรียกยูคยอม แต่ร่างสูงไม่สามารถจับกระแสความน้อยใจและความคิดมากของแจ็คสันได้จึงตอบกลับแบบทีเล่นทีจริง แหย่แฟนให้หน้างอเล่นๆก็สนุกดีเหมือนกัน
[ครับผม]
"เค้าอ้วนปะ"แจ็คสันกลั้นใจถามออกไป ฟันกระต่ายสองซี่ด้านหน้าขบลงที่ริมฝีปากบางอีกแล้ว
[อ้วน]แจ็คสันเลื่อนโทรศัพท์ลงจากหู รู้สึกเฟลมากขึ้นไปอีกมือเล็กๆลูบหน้าท้องนิ่มๆของตัวเอง ยูคยอมยังเป็นคนบอกเลยว่าอ้วน แจ็คสันอยากจะทึ้งผมตัวเองให้หมดหัว
"งั้นแจ็คจะลดน้ำหนัก"แจ็คสันบอก
[หืม จริงจังปะเนี่ยตัวเล็ก ไม่ต้องหรอก พี่ชอบแบบตอนนี้ กอดแล้วเต็มมือดี]ยูคยอมอดประหลาดใจไม่ได้ แฟนตัวเล็กจะคิดมากจากคำพูดที่เขาบอกหรือเปล่าเนี่ย
"เค้าไม่อยากอ้วน"แจ็คสันบอก ยูคยอมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ คืออะไร ตัวเล็กจะลดความอ้วนทำไมกันนะ ตัวเล็กนิดเดียวขนาดนี้ถ้ายังลดอีกมันจะไม่ปลิวตามลมเลยหรอ เดินด้วยกันคงจะเหมือนพ่อลูกอะ
[ผอมกว่านี้พี่ก็แย่เลยสิ ตัวเล็กจะรับน้ำหนักพี่ไหวหรอครับแล้วถ้าเกิดพี่อยู่บนตัวเรา เราจะรับไหวหรอ หืม]ยูคยอมกระซิบถามเสียงแหบพร่า คนที่ฟังอยู่ปลายสายถึงกับหน้าแดงจัดด้วยความเขินอาย วิธีการพูดของยูคยอมร้ายกาจเกินไปแล้ว
"อะ ไอ้บ้า พูดอะไรเนี่ย ใครจะยอมให้ขึ้นมาบนตัวกัน หงึ"แจ็คสันช็อกไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อว่ายูคยอม ยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของคนตัวโต เจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ที่สุดเลยคิมยูคยอม !
[พี่หมายถึงถ้าพี่ล้มทับอะ คิดอะไรอยู่หรอตัวเล็ก แอบคิดลามกจริงๆใช่ไหม อ่า เด็กดื้อลามกจัง]ยูคยอมเอ่ยแซวต่อ ทำแบบนี้แหล่ะดี แจ็คสันจะได้เลิกคิดเรื่องอื่นๆ มีแฟนเด็กก็เงี้ยอะครับ เกลี้ยกล่อมง่าย คล้อยตามที่พูดไปหมดแหล่ะ
"ฮื่อ ไม่ได้คิดสักนิด เค้าง่วงแล้ว จะวางแล้วนะ"ไม่รู้เลยว่าเผลอยิ้มเขินตอนไหน ยูคยอมกวนตีนเขาอ่ะะะ แต่เขาดันบ้าจี้ตาม แถมยังจะเขินอีก จริงๆเลยแจ็คสันนายมันเด็ก
[ฮ่ะๆ ฝันดีนะครับตัวเล็ก]ยูคยอมเอ่ยบอก ถ้าใครมาเห็นตอนนี้ก็คงจะแปลกใจนิดหน่อย เพราะว่าใครล่ะจะบ้ามานั่งยิ้มก่อนนอน เชื่อเถอะถ้าเกิด'จีมิน'รูมเมทในห้องของเขาเดินผ่านมาหมอนี่คงจะแปลกใจแล้วถามว่าเขาเป็นอะไร
ยูคยอมกดวางสายมือถือ ร่างสูงเดินไปอาบน้ำก่อนจะกลับมานอนที่เตียงตัวเดิมที่นอนคุยกับแจ็คสัน ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ได้รับโทรศัพท์จริงๆก็ไม่ใช่เพราะว่าขับรถหรอก ก็แค่ไปจัดการพวกที่แอบถ่ายเขากับแจ็คสัน ทำงานในวงการมันก็ดีตรงที่สบายเร็ว ได้เงินเยอะมีกินมีใช้ แต่เขาก็ต้องแลก แลกกับความสุขส่วนตัว แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมแลกมันแจ็คสันแน่นอนเพราะแจ็คสันคือความสุขของเขา
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : อันยองงง มาแล้วตอนที่13 หวังว่ารีดจะเอนจอยกับตอนนี้จ้าาาา เราชอบสตรอว์เบอร์รีอะ 5555 แจ็คสันไม่ได้ชอบแต่ไรท์ชอบเอง มันสีแดงสดๆก็เลยชอบ แถมอร่อยด้วย
ก็ตอนนี้ยังคงไม่มีไร ใครที่คิดว่ามีม่า ใช่ค่ะมันมีม่า ถ้ามันราบรื่นจะไปสนุกอารายยย เนาะๆ ก็ตอนนี้เสพความน่ารักของยูคยอมมี่อปป้าไปก่อนนะคะ แหม่ แต่งเองแล้วก็อิจฉาแจ็คสันอะ
แล้วก็มีเรื่องหนึ่งที่ไม่ได้เล่า ก็คือยูคยอมอยู่บ้านนะคะ เป็นบ้านพักที่มีร่วมกันรูมเมทหนึ่งคน อันนี้เราเขียนขึ้นมาตามใจเราอะนะ55555 อย่าพึ่งเหวอกัน จีมินในที่นี้ผู้ชายนะคะ ยัยจีมแห่งบังทันนั่นเอง หวังว่าทุกคนจะถูกใจกันน้าาาา เรื่องราวจะเป็นยังไงติดตามต่อไปด้วยนะคะคนเขียนไหว้ล่ะ เม้นท์ก็ได้ไม่เม้นท์ก็ได้ เราแค่อยากรู้รีแอคชั่นคนอ่านเท่านั้นเอง
อยากให้อ่านที่เราคุยกับคนอ่านแต่ละตอนจริงๆนะคะ รวมถึงข้อความตอบกลับด้วย ทุกๆอย่างจะรวมอยู่ในนั้นหมดแล้วน้ายังไงก็อย่าเลื่อนข้ามกัน แล้วก็สิ่งหนึ่งที่อยากขอคือ อยากให้อ่านกันแบบทุกตัวอักษรจริงๆ คือเราอยากให้ทุกคนรับอารมณ์ที่เราจะสื่อออกไป
ว่ากันตามตรงอ่านน่ะมันง่าย เขียนน่ะมันยาก เราอยากให้อ่านแล้วแบบเข้าใจ เข้าใจในเนื้อหา เข้าใจในตัวละคร อยากให้รู้ว่าเราทุ่มเทมากจริงๆ กว่าจะแต่งได้แต่ละตอนคนอ่านก็ต้องรอกันนานมาก อันนี้ก็ต้องขอโทษด้วย บางทีเราก็ต้องแบบศึกษา ทำการบ้านก่อนจะเขียนงานออกมา จะเขียนแต่ละตอนก็อยากจะทำออกมาให้ดีเหมือนที่เราบอกว่าจะพัฒนา
สุดท้ายนี้ เรารักคนอ่านทุกคน รักนิยายเรื่องนี้ รักตัวละครแจ็คสัน รักตัวละครยูคยอม ขอให้ทุกคนสนุกไปด้วยกัน เราไม่มีอะไรจะให้นอกจากมิตรภาพของคนอ่านคนเขียนระหว่างที่กำลังติดตามงานเขียนของเรา เราขอบคุณคนอ่านทุกคนจริงๆ จากหัวใจเลย รักนะ
***เรามีเฟสบุ้คแฟนเพจแล้วน้า จิ้มด้านล่างได้เลย (สำหรับคนเล่นคอม)***
ความคิดเห็น