คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter ten ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 10
วันนี้แจ็คสันมาเรียนด้วยสภาพที่ปกติ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำไม่ได้ถูกเจลเย็นๆเซ็ทมาด้วย ทำให้เส้นผมนุ่มนิ่มลงมาเกลี่ยใบหน้าของแจ็คสัน นั่นทำให้แจ็คสันดูสวยหวานน่าทะนุถนอมไปอีกเท่าตัว แจ็คสันไม่ได้มีแฟนคลับแค่เฉพาะผู้หญิง พวกผู้ชายก็มีบ้างประปรายปนๆกันไป
"แจ็คสัน"เสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านบนหัวของแจ็คสันเนื่องจากเขานอนฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ ทำให้แจ็คสันต้องเงยหน้าขึ้นมา
"ว่าไงมาร์ค"แจ็คสันตอบกลับไป
"บอกฉันทีว่านี่มันคืออะไร"ว่าแล้วนิตยาสารเล่มบางก็ถูกวางลงตรงหน้าแจ็คสัน แจ็คสันนั้นเบิกตากว้าง บ้าจริงนิตยาสารเล่มนี้มัน ที่เขาเคยถ่ายเมื่อเดือนก่อนตอนวันงานเกษตรแฟร์ไงล่ะ
"เอ่อ คือ"แจ็คสันพูดไม่ออกเลย สายตาที่มาร์คมองมามันทั้งดุดันและกดดัน
"เป็นอะไร ทำไมนายไม่ตอบฉันล่ะ นายกับดาราคนนั้นไปถึงขั้นไหนกันแล้ว"มาร์คเอามือทั้งสองข้างของตัวเองเท้ากับโต๊ะแจ็คสันไม่ยอมตอบอะไรเขาเลย นั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
"มาร์คเราขอโทษ"แจ็คสันเลื่อนมือไปจับมือมาร์ค มาร์คเองก็เลื่อนสายตามองตาม มาร์คไม่อยากทำให้แจ็คสันรู้สึกผิดหรือร้องไห้เสียใจหรอกนะ เห็นแจ็คสันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มาร์คก็สงบสติอารมณ์มากขึ้น เขาไม่จำเป็นต้องหงุดหงิดใส่แจ็คสันขนาดนี้ เขาผิดเอง
ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น ว่าการที่จะไปรักกับคนที่เขาเป็นบุคคลสาธารณะ มันเสี่ยงแค่ไหน มันต้องแลกความสุขที่มีขนาดไหน เพื่อนเขาถึงแม้จะโตมากแล้วก็ตาม แต่เรื่องแบบนี้แจ็คสันไม่มีประสบการณ์ เขารู้ดีว่าความเจ็บปวดจากการเสียคนรักมันเป็นยังไง และเขาไม่อยากให้แจ็คสันต้องมาเจอความเจ็บปวด เขารักแจ็คสันมากจริงๆก็ได้แต่หวังว่าแจ็คสันจะเข้าใจ
"ฉันไม่อยากโกรธนายนะแจ็คสัน แล้วฉันก็ไม่สามารถทิ้งนายไปได้เลยนายเข้าใจปะวะ ฉันไม่รู้ว่านายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังปกป้องนายอยู่ตอนนี้ไหม แต่เอาเป็นว่าฉันขอร้อง อย่าถลำลึกไปมากกว่านี้เลย"มาร์คดึงแจ็คสันเข้ามากอด ส่วนพวกที่เดินผ่านไปมาไม่รู้อะไรเลยก็มัวแต่กรี๊ดกร๊าดและถ่ายรูปกัน ถ้าเขาไม่เห็นใจจะเดินเข้าไปด่าเลยด้วยซ้ำ พวกไร้มารยาท
"มาร์ค..."เสียงหวานติดแหบเล็กน้อยเอ่ยเรียกแผ่วเบา"แต่ว่าเราชอบพี่เขา เราหยุดไม่ได้ เรื่องระหว่างเรากับเขาตอนนี้มันก็กำลังไปได้ด้วยดี เราคบกับเขาไม่ได้จริงๆหรอมาร์ค"แจ็คสันเอ่ยอย่างอ้อนวอนเพื่อนรักของตน มาร์คเป็นเพื่อนที่เขาสนิทที่สุด เขาเองก็เสียใจที่ทำให้มาร์คผิดหวัง
"แจ็คสันยังไม่เข้าใจหรอก สมมตินะถ้าเกิดมีคนรู้ว่านายกับพี่เขาเป็นอะไรกัน นายโดนคนอื่นๆเกลียด นายจะทนไหวหรอ ถ้าเกิดวันหนึ่งคิมยูคยอมไม่ได้รักนายไม่ได้ใส่ใจนายอย่างที่เคยเป็นนายจะอดทนได้จริงๆหรอ นายเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดาๆ เขาเป็นคนของสังคม มันแตกต่างกันนะ"มาร์คพูดความเป็นจริงออกมาทำให้แจ็คสันถึงกับพูดไม่ออก สิ่งที่เขาได้ทำร่วมกันกับยูคยอมที่ผ่านมานั้นมันช่างแสนวิเศษราวกับวาดฝันเอาไว้ แต่ถ้าวันหนึ่งมันไม่ใช่แบบที่เขาหวัง ในตอนนั้นตัวเขาจะเป็นอย่างไรนะ เขาคงเข้มแข็งไม่พอหรอก :(
"เรา.. เราไม่รู้ ..คงจะทำใจไม่ได้"แจ็คสันขมวดคิ้ว"ตะ แต่ตอนนี้มันกำลังดี เราคิดว่าเราผ่านมันไปได้นะ เรามีพี่เขาอยู่ข้างๆ"แจ็คสันกอดเอวบางของมาร์คเอาไว้ เขากำลังสับสน บางทีการทำตามหัวใจตัวเองก็เป็นเรื่องที่ยาก แจ็คสันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาควรทำอย่างไรกับเรื่องพวกนี้ดี
"เห้ออ เด็กน้อย ที่ฉันบอกทั้งหมดก็เพราะว่าฉันรักนายนะ แต่ถ้านายดูแลตัวเองได้จริงๆ ฉันก็คงไม่ขัดมีอะไรก็รีบบอกฉันให้เร็วที่สุดนะตกลงไหม"มาร์คลูบผมแจ็คสันอย่างเบามือ เพื่อนรักของเขาจะต้องไม่พบเจอกับความเสียใจ เขาไม่ยอมแน่ๆถ้าใครจะทำให้แจ็คสันต้องเสียน้ำตา บางทีเขาอาจจะทำตัวน่ารำคาญแต่เพราะเพื่อแจ็คสันคำเดียวจริงๆ แจ็คสันเป็นเพื่อนรัก เป็นเพื่อนที่คบกันมานานไม่แปลกที่เขาจะดูแลหรือว่าปกป้อง
"อื้อๆขอบคุณนะมาร์ค ถ้ามีอะไรล่ะก็เราจะรีบบอกมาร์คทันทีเลยนะ"แจ็คสันซบอยู่ที่หน้าท้องแบนราบของมาร์คส่วนมาร์คเองก็ลูบผมแจ็คสันอยู่อย่างนั้นราวกับปลอบประโลม
เมื่อพูดคุยกันอย่างเข้าใจแล้วมาร์คกับแจ็คสันก็เก็บของและไปเข้าเรียนตามเวลาปกติ สายตาคนในคลาสจับจ้องมาที่พวกเขา มาร์คก็คนดัง เขาก็คน(พึ่งจะ)ดัง ไม่แปลกเท่าไหร่ที่จะมีคนมองแต่ว่าวันนี้สายตาที่มองแจ็คสันดูผิดปกติไปจากเดิม หรือเขาอาจจะคิดไปเองนะ
"มาร์คนายว่าวันนี้คนมองเราแปลกๆหรือเปล่าอะ"แจ็คสันเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมามือขาวดึงชายเสื้อมาร์คยิกๆ มาร์คก็สังเกตเห็นเหมือนกัน แต่คงพอเดาได้จากนิตยาสารที่เขาพึ่งไปอาละวาดใส่แจ็คสันก่อนหน้านี้
"เพราะนิตยาสารหรือเปล่า"มาร์คบอกเรียบๆแจ็คสันไม่ได้เถียงอะไรก็พยักหน้ารับเบาๆและทำเป็นไม่สนใจคนรอบข้างที่ทำตัวแปลกๆใส่เขา
"โทษนะคะ นี่ใช่เธอหรือเปล่า"หญิงสาวหุ่นดีคนหนึ่งยื่นนิตยสารที่แจ็คสันถ่ายร่วมกับยูคยอมมาตรงหน้าของเขา เขารู้สึกได้ถึงลางไม่ดีแต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมากและตอบเธอกลับไปอย่างปกติที่สุด
"จำผิดคนแล้วครับ"แจ็คสันแจกรอยยิ้มหวานๆให้อย่างใจดี เขาไม่อยากมีปัญหา การตอบปัดๆไปคงจะดีที่สุด
"อ๋องั้นขอโทษด้วยนะคะ"เธอก้มหัวให้แล้วเดินจากไปด้วยสีหน้าเสียดาย เธอว่าใช่นะ แต่เจ้าตัวปฏิเสธมาเองก็คงทำอะไรไม่ได้
"เห้อ แบบนี้มันดีขึ้นจริงๆหรือเปล่าเนี่ย ช่วงนี้เราคงต้องปวดหัวกับการพูดคุยกับคนไม่รู้จักแน่เลยอะ"แจ็คสันบ่นออกมาอย่างเพลียใจ เขาชุลมุนกับเรื่องเรียนและเรื่องทำงานที่ร้านของแจบอมก็พอแล้ว ยังต้องมาเจอความวุ่นวายจากคนพวกนี้อีก
"เลิกเรียนแล้วไปกินติมกัน เดี๋ยวเลี้ยงเองแก้เครียดหน่อยเป็นไง"มาร์คเสนอความคิดแก่แจ็คสัน คนอย่างแจ็คสันที่เป็นโรคชอบกินขนมขึ้นสมองเรื่องอะไรจะตอบปฏิเสธโอกาสทองแบบนี้ล่ะ แน่นอนว่าเขาตอบตกลงแบบไม่ต้องคิด
"ร้านที่เปิดใหม่ข้างม.นะ!"ดูสิ ยังมีการรีเควสร้านที่จะกินอีก กระต่ายอ้วนนี่มันกระต่ายอ้วนชัดๆ
"เอาสิ"มาร์คเองก็เป็นโรคชอบตามใจล่ะมั้ง ตามใจแจ็คสันยิ่งกว่าแม่อีกรายนี้ สักพักอาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามาที่หน้าคลาสทำให้ทั้งมาร์คและแจ็คสันต้องเปลี่ยนไปมุ่งมั่นกับการเรียนแทนเรื่องของกิน
แจ็คสันนั่งเรียนเรียนไปด้วยใจที่เหม่อลอยอีกแล้ว แบบนี้เจ้าตัวจะสอบผ่านได้อย่างไรกัน คาบนั้นก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง คาบนี้ก็นั่งเหม่อๆ ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ แต่จะให้แจ็คสันทำอย่างไร ในเมื่อรอบตัวมันมีปัญหามากมายเสียขนาดนี้ ช่างรบกวนจิตใจเขาเสียเหลือเกิน เขาจะเสียการเรียนไม่ได้ อดทนไว้นะแจ็คสันมีสติหน่อย ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองเท่านี้แหล่ะ
"แจ็คสันนายโอเคแน่นะ"มาร์คเหลือบมองเพื่อนรักตัวอวบ(ไม่เรียกอวบได้ไงกินก็เยอะแก้มก็ยุ้ย)
"ฮื่อ ได้อยู่"แจ็คสันตอบไปงั้นๆแหล่ะ เอาจริงเขาเสียการควบคุมไปนานแล้ว
"อดทนหน่อยนะเดี๋ยวมันก็ผ่านไป"มาร์คบีบไหล่แจ็คสันเบาๆทั้งคู่กลีบมาสนใจการเรียนอย่างจริงใจ แต่แจ็คสันเองก็พลาดไปหลายสไลด์แล้ว
เลิกเรียน
มาร์คเดินจูงมือแจ็คสันไปเรื่อยๆระหว่างทางเดินไปกินร้านเปิดใหม่ข้างๆมหาลัยของตน ทั้งมาร์คและแจ็คสันไม่ขับรถเองอยู่แล้ว เดินนี่แหล่ะแน่นอนที่สุดสำหรับมาร์คและแจ็คสัน พอเดินมาถึงใกล้ๆร้านแจ็คสันก็ตาลุกวาวแถมวิ่งไปที่ประตูร้านอีกเหมือนเด็กๆ
กรุ๊งกริ๊ง
'♡ยินดีต้อนรับลูกค้าทุกท่าน♡'
"ฮื่อมาร์คคค ร้านโครตน่ารักอ่า แจ็คชอบๆ"แจ็คสันหันไปคุยกับเพื่อนรักของตัวเอง มาร์คก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยมือเรียวกดชัตเตอร์ถ่ายรูปอยู่หลายที
"จะกินอะไรก็สั่งเลย แต่บอกก่อนงบไม่เกินสองหมื่นวอนนะถ้าเกินก็จ่ายเองเลย"มาร์คกำหนดงบการกินของแจ็คสัน ก่อนหน้านี้เขาเลยเลี้ยงขนมแจ็คสันแต่ไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเล็กของเขากินแล้วเอาไปเก็บไว้ที่ไหนหมดจนพอเช็คบิลเท่านั้นแหล่ะ เขาถึงตกใจ ปล่อยไว้ให้สั่งกินเองนี่อันตรายสุดๆกับกระเป๋าสตางค์
"นี่รายการอาหารค่ะคุณลูกค้าเขียนตามที่ต้องการได้เลยนะคะแล้วนำไปยื่นให้ที่เคาท์เตอร์ทางร้านจะทำให้ตามคิวค่ะ"พนักงานสาวสวยแนะนำการใช้บริการอย่างใจดีแจ็คสันพยักหน้ารับงึกงักแล้วก้มหน้าอ่านเมนูที่ได้มา
"เอาโทสต์นะมาร์ค"แจ็คสันร้องบอกแล้วเขียนหน้าโทสต์ที่อยากกินลงไป
"ขออเมริกาโน่ให้ด้วยแก้วหนึ่ง"มาร์คเองก็ร้องบอกสิ่งที่ตัวอยากอยากดินมาด้วยเหมือนกันมื้อนี้จบลงด้วยอาหารและเครื่องดื่มหกอย่าง แต่มากันสองคน เอาที่แจ็คสันสบายใจเลย= =;;
ร่างเล็กเดินไปยื่นรายการอาหารให้พนักงานที่หน้าเคาท์เตอร์ วันนี้คนที่ร้านไม่เยอะมาก เคาท์เตอร์จึงโล่งว่างพอสมควรไม่ดูวุ่นวาย กลิ่นหอมๆจากข้างในห้องครัวของร้านช่างยั่วแจ็คสันให้อยากกินเสียเหลือเกิน ช่วงนี้ก็ดูเหมือนว่าจะอ้วนขึ้นนิดๆด้วยแหล่ะแจ็คสันคงต้องงดทานของหวานไปอีกพักใหญ่ๆเลย
"น้องครับ"แจ็คสันที่ก้มหน้าเล่นมือถืออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อมีคนมาสะกิดเข้าที่ไหล่ คนตัวเล็กได้แค่เงยหน้าไปมองอย่างงงๆก่อนจะถามว่าอีกฝ่ายมีธุระอะไรต้องการอะไรหรือเปล่า
"คือเพื่อนพี่มันชอบน้อง ขอเบอร์ได้ไหมครับ"ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาตรงๆแล้วชี้ไปที่โต๊ะที่มีทั้งพวกผู้หญิงสาวๆสวยๆในม.และผู้ชายหน้าตาดีๆจำนวนหนึ่ง
"อ่า ต้องขอโทษด้วยนะครับคงให้ไม่ได้จริงๆ"แจ็คสันยิ้มเฝื่อนๆให้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือถือต่อส่วนมาร์คน่ะหรอนั่งมองแรงอยู่ตั้งแต่พี่เขาเดินมาใกล้แล้ว
"แต่ว่าเพื่อนพี่ชอบน้องจริงๆ"ชายคนนั้นยังคงพยายามตื๊อต่อไป
"ไม่สะดวกใจจริงๆครับ ขอโทษด้วยนะ"ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เลือกที่จะหยิบหูฟังมาเปิดเพลงของคิมยูคยอมฟังตัดขาดการสื่อสารกับคนแปลกหน้าทันที คิดถึงยูคยอมนิดๆแฮะ ถ้าพี่เขารู้ว่ามีคนมาจีบ เขาจะหวงเราหรือเปล่า เขาจะโกรธผู้ชายคนนั้นไหมนะ แจ็คสันได้แต่สะบัดหัวให้กับความพิลึกๆของตัวเอง นั่งฟังเพลงของยูคยอมจบไปสองเพลงนั่นแหล่ะอาหารทั้งหมดถึงได้มาเสิร์ฟ
"หอมจังเลย"แจ็คสันบอกอย่างชอบใจก่อนจะลงมือทานขนมตรงหน้า สั่งมาเสียเยอะแยะ ยังดีที่แจ็คสันสั่งของคาวมาตัดเลี่ยนด้วย มีของหวานเป็นแพนเค้กอบมาร์ชเมลโล่ด้านบนเป็นไอติมนมสดรสเลิศ อีกเมนูหนึ่งเป็นฮันนี่โทสต์รสคาราเมลทานคู่กับไวท์ช็อกโกแลต ของคาวก็เป็นไก่พิซซ่าและแซนด์วิชอบไส้แซลมอนแบบที่มาร์คชอบ ร้านนี้มีของที่มาร์คและแจ็คสันชอบกินอยู่เยอะมาก เขาสาบานเลยว่าจะมานั่งทานให้ครบทุกเมนูก่อนเรียนจบ
"กินหมดหรออ้วน"มาร์คเอ่ยแซวๆแจ็คสันเพื่อนรักที่ตัดแพนเค้กมาทานกำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยเหมือนกระต่ายกินแครอท
"หมดดิแต่มาร์คว่าเราอ้วนหรอ"แจ็คสันสะบัดหน้าใส่มาร์คให้รู้ว่ากำลังงอน
"ขี้งอนเสียด้วย"มาร์คแซวแจ็คสันอย่างสนุกสนานไม่ได้คิดจะง้ออีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
"แจ็คจะกินคนเดียวไม่แบ่งมาร์คเลยสักนิดนะ ฮึ่ย"แจ็คสันขู่เพื่อนรักของตนเองราวกับเด็กน้อยสุดท้ายก็เป็นตัวเองนั่นแหล่ะที่ตัดแบ่งแล้วป้อนให้มาร์คกิน กระต่ายอ้วนประเภทไหนกันนะทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้ เพื่อนรักทั้งสองก็ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขจนเมื่อคิดเงินบิลออกมาเกินสองหมื่นวอนแจ็คสันถึงได้โดนมาร์ควิ่งไล่ตีก้นออกนอกร้านไป
.
.
.
แชะ แชะ!
[แกปิดเสียงกล้องสิยะ]
[เออๆโทษทีแก หล่ออะคนนี้ใช่ไหม]
[เออคนนี้แหล่ะแก เหมือนในหนังสือเป๊ะ]
[ฉันอยากรู้จังว่าเขาสนิทกับยูคยอมมากไหม]
[สองคนนี้ก็น่าชิปนะแก]
เขาที่เดินตามถนนอยู่อดเงยหน้าขึ้นมามองไม่ได้ก็ในเมื่อผู้หญิงสองคนนั้นกำลังแอบถ่ายรูปและส่งเสียงคุยกันอย่างไม่กลัวว่าเขาจะรู้ตัว เขาแยกกับมาร์คนานแล้ว มาร์คจอดรถส่งเขาที่ตลาดเขตย่านเมืองเก่า เดี๋ยวเขาต้องโบกแท็กซี่กลับเอาเอง หรือไม่ก็ขึ้นรถประจำทางเอาอะนะ
ที่ต้องลงที่ตลาดก็เพราะว่าวัตถุดิบที่ห้องเริ่มจะหมดอีกแล้ว เขาเองก็ไม่อยากกลับไปนั่งต้มรามยอนคนเดียวที่ห้องเพราะมันไม่ค่อยมีสารอาหารที่มีประโยชน์สักเท่าไหร่นัก
"เอ่อ พี่คะ"แจ็คสันหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะลืมตาและเงยหน้าไปมองพวกเธอ เอาอีกแล้วสินะปัญหาจากพวกแฟนคลับยูคยอม
"ครับ?"แจ็คสันตอบรับเบาๆส่งรอยยิ้มการค้าให้อีกฝ่าย
"พี่ใช่คนในนิตยาสารนี่ไหมคะ"
"ไม่ครับ พี่ขอตัวนะ"แจ็ครีบปฏิเสธออกไปแล้วเดินเลี่ยงออกมาเลยทันทีเขาคว้าหมวกสีดำใบที่ยูคยอมเคยสวมให้จากกระเป๋าเป้ใส่มาเรียนมาใส่ไว้ก่อนจะรีบเดินซื้อของที่ต้องการให้ครบแล้วโบกแท็กซี่กลับคอนโด ยอมเปลืองค่ารถเนื่องจากหนีผู้คน และของที่ซื้อก็หนักเอาเรื่องเหมือนกัน
Line!
M.tuan93 : ไงแจ็คสัน มีแฟนคลับนายตามหรือเปล่า? 17.09
17.10 พรึ่บพรั่บเลยค่ะ : JKSNWG852
M.tuan93 : ฮ่าๆ เป็นไงเข็ดหรือยัง? 17.10
17.11 ม่ายยย เลามียูคยอม : JKSNWG852
M.tuan93 : เบื่อคนติดผัว 17.12
Whattt?????
ม้ากกกก เลาไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย เหอออ =_=;;;;;;; พูดจารุนแรงเอาสะใจหายแวบเลย
M.tuan93 : เป็นไรพูดความจริงทำอ่านไม่ตอบ (17.18)
"มาร์คนะมาร์ค เปลี่ยนจากขัดขวางมาเป็นแซวเราได้ขนาดนี้เชียวหรือ สาธุๆ ขอให้แบมแบมไปจัดการมัน"ผมได้สวดส่งมันกับฟ้ากับอากาศ ไม่กล้าพิมพ์แชทส่งไปจริงๆเดี๋ยวโดนด่ากลับ กลัว._.
M.tuan93 : เชี่* แจ็คสันฉันไปก่อนนะ แบมแบมมาหวะหลบแป้บ (17.20)
อาเมน-………..-
พระเจ้าช่างเห็นใจคนหน้าตาดีอย่างแจ็คสัน ฮรึก เขาส่งแบมแบมผู้เหนือกว่ามาร์คไปจัดการมันแล้วโว้ยยยย ว่าแต่เขาตัวเองนั่นแหล่ะแหม่ ทั้งติดผัวและผัวติด โอะ พูดไรออกไป -.-
ได้เวลาทำความสะอาดห้องแล้ว อยู่นั่งๆนอนๆจนห้องสกปรกหมดแล้ว หลังจากนี้ไปคิดว่าเขาคงต้องทำมันบ่อยๆให้มากกว่านี้ เพื่อสุขอนามัยของตัวเองและคนมาเยี่ยมเยียน
อะไรๆใครหาว่าเขาทำความสะอาดเพื่อรอยูคยอมมาหา นั่นศิลปินนะครับจะมีเวลาว่างมาหาอะไรกันบ่อยๆล่ะ บอกไปแล้วว่าเพื่อสุขอนามัยทำไมไม่เชื่อกันบ้างเลยโถ่ ;_;
Tink
มือถือที่เขาเปิดเสียงไว้ดังขึ้นมา แจ็คสันละมือจากไม้กวาดลายซานริโอ้ที่คุณแม่ซื้อให้เปลี่ยนมาเช็คมือถือแทน คราวนี้ไม่ใช่แอพไอจีเหมือนคราวก่อนที่ยูคยอมแท็ก(โดนถล่มไปเรียบร้อยแล้ว) คราวนี้เป็นแอพยอดฮิตอย่างทวิตเตอร์แทน
...
Anti Jackson wang
ยินดีต้อนรับทุกคนที่เกลียดแจ็คสันหวัง
ให้มันรู้ว่ายูคยอมเป็นของใคร อย่าเสร่อ
Anti Jackson wang
@JKSNWG852 อีแรด!
Anti Jackson wang
@JKSNWG852 หน้าด้าน อ่อยยูคยอม คนอะไรตอแห* (แนบรูปที่ดัดแปลงเสียหาย)
Anti Jackson wang
@JKSNWG852 ลูกเต้าเหล่าใคร พ่อแม่สั่งสอนบ้างหรือเปล่า!!!
นี่มันเกินไปแล้วนะ...
เรื่องเหี้*ไรเนี่ย…
เลวร้ายที่สุด...
"อ อะไรวะ"แจ็คสันไล่อ่านไปเรื่อยๆ ด้วยสภาวะความเครียดที่เพิ่มมากขึ้น ตัวของแจ็คสันไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีกแล้ว ราวกับคนไม่ได้สติ เขากลัวการถูกประณามเหยียดหยามมากที่สุดแล้วในชีวิตนี้ เขาทำผิดอะไร แล้วมีสิทธิ์อะไรมาด่าทอพ่อแม่ของเขา คนพวกนั้นแย่ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก!
"อึ่ก ทำไงดี"แจ็คสันกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สายตาพร่ามัวไปหมด น้ำตาไหลมาเอ่อคลอที่หน่วยตาของเขา ทั้งเจ็บ ทั้งกลัว ทั้งสับสน แจ็คสันไม่รู้วิธีรับมือเรื่องพวกนี้เลยจริงๆ
ปึ้ก
มือถือถูกโยนลงไปที่โซฟากำมะหยี่สีแดงเข้มตัวเดียวกับที่ยูคยอมชอบมานอนหลับบ่อยๆนั่นแหล่ะ ร่างบางเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป ทิ้งไม้กวาด ผ้าถูพื้นไว้อย่างนั้น เขารับมือกับเรื่องพวกนี้ไม่ไหว หวังว่าผ่านเวลาตอนนี้ไป พรุ่งนี้ทุกอย่างคงดีขึ้น
"..."
"ทำยังไงดี"
"คิดถึงคุณแม่จัง"
"คิดถึงคุณพ่อด้วย"
"เจียคิดถึงอะ ฮึก เจีย เจียไม่ชอบเลย ฮือ อึก"แจ็คสันฟุบหน้านอนอยู่เตียงหลังใหญ่ของตนร่างบางสั่นสะท้านราวกับจะขาดใจ เหตุการณ์เมื่อครู่สร้างบาดแผลในใจของแจ็คสันได้เป็นอย่างดี
แจ็คสันนอนหลับไปทั้งอย่างนั้น นอนไม่สบายเพราะยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน ร่างบางนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการร้องไห้ ช่วงนี้ราวกับมรสุมชีวิตของแจ็คสันมีเรื่องให้เครียดและร้องไห้ได้เป็นประจำสม่ำเสมอเชียวนะ
เขาอาจจะเป็นแจ็คสันที่น่ารักสดใสสำหรับใครหลายๆคน สำหรับเพื่อนร่วมคณะ แต่ไม่มีใครสักคนที่ได้เคยเห็นมุมเครียดหรือมุมอ่อนแอของเขา ของแบบนั้นไม่มีหรอก
เขาลุกขึ้นจากที่นอนหยิบมือถือเครื่องบางไปชาร์จทิ้งไว้ที่ข้างหัวเตียง และคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำชำระร่างกายเสียใหม่ อยากจะล้างความคิดที่มันวุ่นวายออกไปจากหัวของตัวเอง พอคิดถึงมันก็พาลทำให้เขาเครียด ความคิดในหัวมันตีกันราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เขาอาบน้ำเสร็จแล้วคว้าเสื้อตัวไหนได้ก็นำมาใส่ๆไปก่อนจะถอดสายชาร์จคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
(ฮัลโหล ว่าไงน้องเจีย โทรหาม๊าแต่เช้าเลยน้าวันนี้ไม่มีเรียนเช้าหรอคะ)
"ฮัลโหลม๊า ม๊าทำอะไรอยู่น่ะเสียงดังเชียว"แจ็คสันถามออกไปพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
(อ๋อ ม๊ากำลังเคี่ยวไก่ตุ๋นโสมอยู่ ของโปรดเจียเลยนี่)โซเฟียตอบกลับลูกชายของเธอด้วยเสียงสดใส
"อื้อหนูชอบกิน"แต่แจ็คสันกลับไม่ได้สดใสด้วยเลย
(แล้วมีอะไรหรือเปล่าถึงโทรหาม๊าแบบนี้)โซเฟียถามออกมาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
"ก็ ไม่ ไม่มีหรอกม๊า"เขาอ้อมแอ้มตอบ ก็ในเมื่อความจริงมันมีนี่นา
(นี่ แม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆนะเจียเจีย ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าหนูมีเรื่องไม่สบายใจหรือเรื่องให้ม๊าช่วย)
"ม๊าไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องยินดีหรอที่หนูโทรมา"
(ถ้าเรื่องยินดีป่านนี้หนูคุยกับม๊าจ้อไปนานแล้วแหล่ะ ม๊าพูดถูกไหม?)
"ก็จริง คือม๊า มันพูดยากอะ แต่หนูก็อยากเล่าให้ม๊าฟัง”แจ็คสันเสียงเครียดสีหน้าในตอนนี้มีแต่ความลำบากใจ ความลังเลที่จะพูดสิ่งต่างๆกับแม่ของตัวเอง กลัวว่าแม่จะผิดหวังหรือเสียใจ
(ว่ามาเถอะค่อยๆเล่า เดี๋ยวม๊าให้เด็กในบ้านดูหม้อไว้ก่อนได้ ลูกม๊าสำคัญที่สุด)
"ขอบคุณนะม๊า คือว่า ถามก่อนม๊าจำนักดนตรีที่หนูชอบได้ไหม"
(หือ จำได้สิ ที่ห้องหนูยังมีโปสเตอร์เขาอยู่เลย ม๊าไม่ได้แกะออกแต่ก็เข้าไปปัดฝุ่นให้อยู่บ่อยๆลูกม๊านี่ติ่งของแท้เลยนา ฮ่าๆ)
"นั่นแหล่ะม๊า คือว่าหนูได้ไปถ่ายแบบกับพี่เขาแล้วทีนี้มีคนมาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของหนู ที่หนักสุดคือเมื่อวานนี้หนูกลับห้องมา หนูกำลังทำความสะอาดห้องอยู่ดีๆอะ แล้วก็มีคนแท็กทวิตเตอร์หนูใช่ไหม เขาเขียนว่าแอนตี้แจ็คสันหวัง แล้วในนั้นก็เป็นรูปหนูที่โดนดัดแปลงให้น่าเกลียดเต็มไปหมดเลย ฮึก หนู หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮือ แต่หนูไม่ชอบเลย ฮืออ หนูไม่อยากให้เป็นแบบนี้ อึ่ก หนูกลัว หนูไม่รู้ว่าหนูทำผิดอะไรหรือทำอะไรผิด"
(เจียเอ่อร์ ฟังม๊านะลูก ม๊ารู้ว่าหนูกลัว แต่หนูมีม๊ามีคนที่รักหนูเยอะแยะ แถมได้ถ่ายแบบกับพี่เขาด้วย พี่เขาดีกับหนูใช่ไหมคะ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราต้องไปสนใจคนพวกนั้น ลูกม๊า ม๊าเลี้ยงมาเองกับมือทำไมม๊าจะรู้ว่าลูกม๊าเป็นเด็กดี คนพวกนั้นต่างหากที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ติเตียนคนอื่น เขานั่นแหล่ะที่น่าสงสาร จิตใจที่เต็มไปด้วยความสกปรกแบบนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำเอาไว้ว่าป๊ากับม๊ารักหนูเสมอ ม๊าจะไม่บอกให้หนูเข้มแข็ง เรามีกันและกันถ้าวันหนึ่งมีใครที่อ่อนแอหรือหมดแรง เรายังเป็นแรงใจให้กัน ม๊ารักเจียและพ่อที่สุดนะ)
"ฮึก ครับม๊า เจียก็รักป๊าและม๊านะครับ อยากกอดม๊าจังเลย"แจ็คสันร้องไห้ปล่อยโฮออกมาเต็มที่อย่างไม่มีกั๊กอะไรแล้วทั้งสิ้นในตอนนี้ ความกลัวที่จะถูกแม่บอกว่าผิดหวังในความคิดของเขามันมลายสิ้นไปหมดแล้ว เขาขอบคุณทุกๆอย่าง ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพ่อและแม่ที่ยังเมตตากับเขาอยู่บ้าง
(ฮื่อ กอดเจ้ามูมินที่ม๊าซื้อให้ไปก่อนแล้วนะคะลูกชายม๊า)โซเฟียพยายามทำเสียงสดใสขึ้นอีกครา เขาไม่อยากให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนต้องมาบั่นทอนกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ตอนเด็กๆก็วิ่งเล่นอยู่ในไร่ชาไม่ประสีประสาอะไรกับใครเขาหรอก ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งความใสซื่อบริสุทธิ์ของแจ็คสันจะกลับมาทำร้ายตัวเอง โซเฟียเองก็ผิดที่ไม่เลี้ยงลูกให้ดีกว่านี้
"ม๊าอ่า ฮึก หนูโตแล้วนะ"แจ็คสันส่งเสียงอย่างงอนๆ
(ต่อให้โตกว่านี้เราก็เป็นเด็กสำหรับม๊า)
"ฮื้ออ แจ็คสันลูกม๊าโซเฟียคนสวยเองครับ"แจ็คสันนอนคุยล้อเล่นกับแม่ตัวเองอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะวางสายไปทำหน้าที่ของตน คุณแม่ของเขาขอตัวกลับไปดูหม้อไก่ตุ๋นต่อ บทสนทนาระหว่างแม่ลูกจึงจบลง แจ็คสันเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันจึงเดินลากขาตัวเองไปที่ห้องครัว
มือบางคว้าชามใสใบโตก่อนจะเลือกเทซีเรียลรสช็อกโกแลตเป็นอาหารมื้อเช้านี้ เขาเปิดดูในตู้เย็นหลังใหญ่ในห้องของเขาเอง พบว่านมสดที่ควรจะกินคู่กันนั้นไม่มี สายตาเหลือบไปเห็นนมช็อกโกแลตเจ้ากรรม
เขาไม่ค่อยกินนมรสนี้เพราะว่าเขาชอบกินรสอื่นมากกว่า แต่รสนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไร กินนมรสนี้ก็พาลทำให้นึกถึงคนที่เขาชอบกินอีก แต่ก็คงดีกว่าเอาตัวเองไปเสี่ยงกับคนภายนอก เกิดเจอแฟนคลับเกิดเจอแฟนคลับยูคยอมปาทุเรียนใส่หน้าจะทำยังไงล่ะ เขาก็เลือกความปลอดภัยของตัวเองไว้ก่อนเสมอ
ร่างบางที่หน้าตาไม่สดใสเหมือนอย่างเคยกำลังนั่งเคี้ยวซีเรียลกรุบกรอบและนั่งดูการ์ตูนอยู่ในห้องพักของตัวเอง อ้อ ไม้กวาดและผ้าถูพื้นเขาเอาไปเก็บไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อคืนก็เล่นเอาเขาเป็นผีบ้าอยู่พอสมควร ห้องก็ทำความสะอาดไม่เสร็จ ยังจะตื่นเช้ามาร้องไห้อีก มีแต่เรื่องเครียดๆทั้งนั้นเลย
วันนี้ที่แจ็คสันไม่มีเรียนเขาขอหยุดพักผ่อนนอนเล่นที่ห้องดีกว่า สภาพจิตใจของเขามันแย่เกินกว่าจะไปทำอะไร ขออยู่เงียบๆอย่างใช้ความคิดคนเดียวแบบนี้สบายใจที่สุด เขารู้สึกโชคดีที่ตนนั้นมีหม่าม๊าที่เป็นกำลังใจให้ตลอด คิดแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ ปิดเทอมนี้เขาอยากกลับไร่ชาที่แสนอบอุ่นเหลือเกิน
มื้อเช้าที่กินในเวลาสายๆก็ผ่านพ้นไป ห้องรกๆที่ยังทำความสะอาดไม่เสร็จแจ็คสันก็จัดการทั้งหมดนั่นเรียบร้อยแล้ว ปัดกวาดถูกันจนสะอาดเลยทีเดียว เขาไม่อยากจะไปนึกถึงเรื่องที่มันพาทำให้เครียดและบั่นทอนจิตใจ หาอะไรทำให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่านก็คงจะดีที่สุด
ไหนๆวันนี้ก็ว่างแล้ว แจ็คสันก็ขอพื้นที่ในการทำกิจกรรมที่เขาชื่นชอบอีกหนึ่งก็แล้วกัน นั่นก็คือการวาดรูป เขาก็ไม่ได้วาดเก่งอะไรมากมายนักหรอก แค่ชอบ เพราะความชอบตัวเดียวเท่านั้นเลยที่ทำให้เขาเลือกจะวาดรูป
เอาจริงๆแจ็คสันไม่ได้เป็นคนเก่งกาจขนาดนั้น ถ้าคนเก่งจริงๆก็ต้องอย่างมาร์คเพื่อนเขา ไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรหรอกนะที่ตัวเองเกิดมาไม่ค่อยมีดีอะไรหรือมีความสามารถพิเศษอะไร ก็แค่เลือกที่จะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ คนอื่นอาจจะมองว่าเขามันไม่ได้เรื่อง แต่ก็แล้วไงล่ะความสุขของเขาขึ้นอยู่ที่เขา ไม่ใช่ความคิดหรือคำพูดของใคร
แถม คติสอนใจในวันนี้ : ทำตัวเองให้มีความสุข และไม่เบียดเบียนชีวิตของผู้อื่น เท่านี้ทุกอย่างก็จะมีความสุขได้ ฝึกพัฒนาจิตใจให้สูงส่งเข้าไว้ คิดบวกเข้าไว้ แล้วชีวิตก็จะมีความสุขได้เองโดยที่ไม่ต้องพยายามไขว่คว้า
-แจ็คสัน
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : ตอนนี้สั้นมากกก โอ้ยยยย ขอโทษค่า คนแต่งไม่ได้ตั้งใจจจ คือเราเขียนในมือถือค่ะ แล้วมันกลายเป็นว่าเอามาลงคอมแล้วมันสั้นกระติ๊ดเดียวววว โว่ว ช่วงนี้ก็ยังเรื่อยๆนะคะ คงความอารมณ์แปรปรวนของน้องแจ็คสันและสภาพความกดดันต่างๆของยัยก้อนแจ็คเนาะ ช่วงนี้แลดูชีวิตมีอุปสรรคมากเลยยัยแจ็คสัน ก็งี้แหล่ะค่ะคนอ่าน5555 เอาจริงชีวิตจริงพี่เขาก็กดดันแบบนี้แหล่ะ ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้า ตอนนี้สั้นมาก เพราะงั้นตอนหน้าคือตอนที่สิบเอ็ด สัญญาว่าจะเอามาลงให้เร็วๆค่า พาร์ทต่อไปนี่เต็มอิ่มกับมิตรภาพของคำว่าเพื่อนระหว่าง มาร์คและแจ็คสันเลยนะคะ ใครชิปจาร์ค มาร์คสัน อย่าพลาดดดด
ปล.คนอ่านอาจจะผิดหวังกับตอนนี้เราก็ขอโทษด้วยน้า เราจะพัฒนาให้ดีขึ้นกว่านี้ คือเอาจริงตั้งแต่เราได้รับกำลังใจจากคนอ่านเราก็รู้สึกดีมากเลยอะ แต่ก็แอบคิดว่าแบบ งานเขียนของเราไม่ควรค่ากับคำชมพวกนั้นเลย เรารู้สึกว่าเราทำได้ไม่ดีเลย ถ้ารู้สึกแปลกๆยังไงก็บอกกันได้นะคะ เราจะพยายามปรับปรุงให้ได้มากที่สุด เราจะมีเหตุผลและรับฟังน้า ถึงบางทีเราจะรับมันไม่ค่อยได้ เชียร์อัพเราหน่อยคนอ่านนนนน รักมากจริงๆนะจุ้บๆ คนอ่านคือคนสำคัญของเรา
ปล.2 ชอบความรักของแม่ลูก ชอบมิตรภาพของเพื่อนกัน โอย ชอบบบ
ตอนหน้ายาวมาก
ความคิดเห็น