[GOT7] The Series : Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี Yugjack ft. Bammark (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter two ::: 100% :::

Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี

วอเทอร์

ตอนที่ 2

รีไรท์ 22/10/59 (แก้คำผิดและสกุลเงิน) 

และแล้ววันนี้ก็มาถึง

‘วันเปิดจำหน่ายบัตรคอนเสิร์ตคิมยูคยอม’

          วันนี้ผมเตรียมตัวมาอย่างดีนั่งนับเงินนับแล้วนับอีกเอาจนชัวร์ว่ายังไงก็ไม่มีทางขาดตกบกพร่องอย่างแน่นอน เหลืออีกสิบนาทีเว็บเริ่มประกาศให้เข้าจองบัตรได้แล้ว ผมโชคดีหน่อยที่ที่คอนโดอินเทอร์เน็ตค่อนข้างรวดเร็วเพราะว่าเปิดรับสัญญาณ4Gแบบ2600MHzแล้ว ผมนั่งใจจดจ่อรอซื้อบัตรแทบไม่กระดิกไปไหนเลย

อ้อ ๆหลายๆคนก็ถามถึงมาร์คเพื่อนผมใช่ไหมล่ะ จากตอนที่แล้วที่ฟาดฟันกับน้องแบมแบมอยู่ มาร์คมันก็งอนไปตามระเบียบแหล่ะครับที่แบมแบมไปแกล้งมันแล้วก็ผมไม่ยอมช่วย โถ่ เรื่องแบบนี้มันก็พูดยากเนาะ เรื่องของคนสองคน แถมผมยังเอาเรื่องของตัวเองไม่รอดเลยด้วย คิมยูคยอมตั้งแต่จัดรายการวันนั้นก็ไม่มาจัดอีกเลย คิดถึงชะมัด แต่เราจะได้เจอกันในงานคอนเสิร์ตที่จะมาถึงแล้วนี่เนาะ แค่คิดก็ตื่นเต้นจบแทบรอไม่ไหวแล้วอะให้ตายสิ

Tink

‘Live Stream KimYuGyeom เด็กน้อยของคิมยูคยอมเข้ามาเล่นกัน’

          ผมตกใจมากใจเต้นแรงเลยก็ว่าได้ คนบ้าอะไรพึ่งบ่นถึงอยู่ดีๆก็มาจัดรายการให้หายคิดถึงเฉยเลย เหมือนได้ยินความคิดของพวกแฟนๆยังไงยังงั้นเลยนะ ผมกดเข้าไปดูเพื่อฆ่าเวลาแต่ตั้งใจไว้แล้วต่อให้อยากดูแค่ไหนก็ต้องมากดบัตรให้ทันให้ได้

(สวัสดีเด็กน้อยของผมทุกคน เป็นยังไงกันบ้างครับไม่ได้เจอกันตั้งนาน)

          ความคิดเห็นของแฟนคลับหลายๆคนถูกพิมพ์ขึ้นมาเต็มตรงช่องแสดงความคิดเห็นด้านล่างของหน้าจอ ผมไม่ได้พิมพ์อะไรออกไปเพียงแค่อยากเข้ามาฟังยูคยอมพูดก็เท่านั้นเอง แค่ดูให้หายคิดถึงเฉยๆน่ะ อ้อ แต่ก่อนหน้านี้ผมดูคลิปที่รายการวิทยุที่คิมยูคยอมไปออกมาแล้ว เขาโดนทำโทษได้ตลกมาก โดนจับแต่งหน้าเป็นผู้หญิง ซึ่งมันตลกมากสำหรับผมทั้งตลกทั้งน่ากลัวในเวลาเดียวกันเลยแหล่ะ ฮ่าๆ

(คิดถึงผมกันไหมครับ? ผมน่ะคิดถึงทุกคนมากๆเลยนะ)ว่าแล้วยูคยอมก็ทำมือเป็นมินิฮาร์ทมาให้ทางกล้อง

(พอดีว่าวันนี้ผมเบื่อๆ มีเวลาอีกเกือบๆ10นาทีก่อนจะไปถ่ายแบบ เพราะว่าเตรียมตัวเสร็จแล้วก็เลยนั่งเซ็งอยู่ตอนนี้)

(อืมมม ทำอะไรกันดีล่ะ วันนี้ผมไม่มีเกมมาเล่นกับทุกคนหรอกนะ)

‘พักผ่อนบ้างนะครับ’ผมพิมพ์คำนี้ออกไปท่าทางของยูคยอมดูจะเพลียๆและเหนื่อยจากการทำงานมากๆเลย เดาว่าเขาต้องนอนน้อยแน่ๆเลย

(ไหนอ่านคอมเม้นท์หน่อย ใครคิดถึงผมกดหัวใจส่งมาให้ด้วยนะครับ)

(วันนี้ทุกคนน่ารักจังเลย อ้อ วันนี้คอนเสิร์ตของผมเปิดจองบัตรแล้วนะยังไงก็อย่าลืมไปดูกันด้วยนะครับ //คิมยูคยอมเตรียมถ่ายได้แล้วค่ะ! อืม ดูเหมือนว่าผมจะต้องไปแล้ว ลาก่อนนะครับเด็กน้อยทุกคน บาย)

          ยูคยอมปิดกล้องไปแล้วและตอนนี้ผมก็พบว่าอีกไม่กี่วินาทีเว็บจะอนุญาตให้จองบัตรคอนเสิร์ตแล้ว ผมวางมือถือไว้ใกล้ๆมือตอนนี้เริ่มกดรีเฟรชหน้าจอต้องจองบัตรให้ทันให้ได้

3

2

1

เปิดจองแล้ว! ผมกดคลิกเม้าส์ด้วยความเร็วมากๆในใจก็ลุ้นว่าจะได้ที่นั่งตามที่ต้องการรีบกดรีบเลือกผมมองแผนผังที่นั่งดูมาตลอดหลายวัน ผมเลือกโซนมาก่อนหน้านี้แล้วเหลือก็แค่ซื้อให้ทันแล้วสิ่งที่ต้องทำในตอนนี้ก็ได้มาถึงแล้ว ผมจองบัตรสำเร็จ! เห้อ โล่งอกถ้าเกิดว่าจองไม่ทันกว่าจะได้เจอกับยูคยอมอีกคงต้องเหมาอัลบั้มเข้าไซน์เลยแน่ๆ

“ยูคยอมอ่า ผมจองบัตรแล้วนะครับเจอกันในคอนเสิร์ตนะ”ผมเดินไปกระโดดกอดตุ๊กตาหมีขนนุ่มที่อยู่บนเตียง ตุ๊กตาหมีตัวนี้ชื่อว่าคิมยูคยอมครับ ผมซื้อมันมาเพราะว่าเจ้าตัวนี้เหมือนเป็นตัวแทนของยูคยอมเลยก็ว่าได้ น่ารักมากจริงๆ ผมชอบมากๆเลยแหล่ะ

In your eyes nose lips the way..ติ๊ด!

"ไงจินยองมีอะไรหรือเปล่า"จินยองโทรเข้ามาหาผมครับ ทุกคนยังจำจินยองกันได้หรือเปล่า จินยองที่เป็นเพื่อนพนักงานที่ร้านอาหารของพี่แจบอมไง

"เราจะบอกแจ็คกี้ว่าเราได้ไปคอนเสิร์ตแล้วนะ!"จินยองบอกออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"หะ จริงหรอ! สุดยอดไปเลยจินยอง!"ผมเองก็ดีใจไม่แพ้กันเลย ก็จะได้มีเพื่อนไปดูคอนด้วยกันแล้วนี่เนาะอย่างน้อยก็ไม่ต้องไปล่าของแจกคนเดียวที่หน้าคอนแล้วแหล่ะ ระหว่างดูคอนผมคงไม่มีเวลาสนใจใครนอกจากยูคยอมแล้วเพราะงั้นไม่ได้นั่งบัตรใกล้กันก็ไม่เป็นไร

"อื้ม งั้นวันไปคอนเราไปรับแจ็คที่บ้านนะ เดี๋ยวให้คนขับรถที่บ้านขับรถไปให้เอง"

"ตกลง ขอบใจมากนะจินยองงี่ แค่นี้ก่อนนะ"ผมตอบกลับไป

"โอเค บายแจ็คกี้ ไว้เจอกัน"เอ้อ ผมยังไม่ได้บอกทุกๆคนใช่ไหมครับ จินยองน่ะถึงแม้ว่าจะมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารเล็กๆแต่ว่าก็เป็นพวกคนรวยลูกคุณหนูเลยก็ว่าได้เวลาที่ไปตามติ่งยูคยอมกับจินยองน่ะวิเศษสุดๆไปเลยเพราะจินยองน่ะทำอะไรที่แฟนๆหลายๆคนทำไม่ได้แต่กลับทำได้ตั้งหลายอย่าง สุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ

จริงๆแล้วผมก็มีเงินเก็บอยู่บ้างเพราะว่าที่บ้านเป็นไร่ชาที่ต่างจังหวัด พ่อกับแม่ของผมจะส่งเงินมาให้ทุกๆเดือนละสามแสนวอน หักค่าน้ำไฟและอาหารกับอินเทอร์เน็ตไปแล้วเงินผมก็ยังเหลือเยอะอยู่ดี บวกกับผมมาทำงานพิเศษด้วย บางเดือนเลยทำให้เงินเหลือเยอะมากๆแต่ถ้าช่วงไหนที่มหาลัยมีงานประเพณีล่ะก็เงินของผมก็จางๆลงบ้างเลยแหล่ะ ส่วนใหญ่ก็ออกตรงที่ขาดไปนิดๆหน่อยกับเลี้ยงขนมเพื่อนๆ

วันนี้ผมว่างทั้งวันเลยก็ว่าได้ งานพิเศษก็ไม่มี จริงๆแล้วต้องไปเรียนแต่เพราะว่าอาจารย์บอกว่ามีสัมนาต่างประเทศก็เลยแคนเซิลคลาสไป จริงๆแล้วผมไม่ได้ออกไปไหนมาไหนข้างนอกมานานแล้วนะ ถ้าไม่นับไปทำงานกับไปบ้านมาร์ค อืม นั่งๆนอนๆมาก็หลายชั่วโมงแล้ว วันนี้ไปเดินเล่นกันดีกว่า อากาศก็ดีมากๆอีกด้วย

พอหาข้อสรุปได้แล้วผมก็เตรียมตัวออกไปข้างนอก สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลัง ผมใส่หนังสือกับนมช็อกโกแลตไว้ในเป้ใบนี้แหล่ะครับ วันนี้ถ้าไปนอนอ่านหนังสือเล่นที่สวนก็คงจะดี

ผมชอบอ่านหนังสือเพราะว่ามันสนุกดี มันเหมือนเสริมสร้างจินตนาการของเราเพิ่มมากขึ้นด้วย อย่างเช่นถ้าเป็นนิยายสืบสวนเราก็จะได้ใช้ความคิดวิเคราะห์ใช่ไหมล่ะ แถมยังอยากอ่านต่ออีก นั่นเป็นจุดขายของหนังสือที่ทำหลายๆภาคเลยแหล่ะ

.

.

.

สวนสาธารณะริมแม่น้ำ

ฟืดดดด~

ผมสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองลึกๆ อากาศที่นี่สดใสและปลอดโปร่งมากๆเลยทีเดียว แถมดอกไม้กับต้นไม้ก็ถูกปลูกไว้เสียเต็มไปหมด บริเวณนี้จึงเป็นสถานที่ที่บรรยากาศก็ดีอากาศก็ดี

ผมวางเป้สะพายหลังไว้ที่โคนต้นไม้ขนาดใหญ่ก่อนจะนั่งหลังพิงกับต้นไม้เหมือนกันและเริ่มหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน มีทั้งหนังสือฝึกภาษา หนังสือการ์ตูน ผมอ่านหนังสือหลายแนวมากๆเพราะว่าการอ่านหนังสือพวกนี้มันมีแนวคิดที่เหนือความคาดหมายสอดแทรกไว้อยู่เสมอแหล่ะ

.

.

.

จ๋อม จ๋อม จ๋อม

เสียงอะไรบางอย่างกระทบกับพื้นแม่น้ำ ที่นี่สงบมากๆและนั่นทำให้เสียงน้ำมันดังพอที่ผมจะได้ยินเสียงมัน ผมลดหนังสือในมือลงละสายตาจากหนังสือเล่มหนาพวกนี้ก่อนจะมองออกไปที่ริมแม่น้ำ พบชายคนหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิปาก้อนหินอยู่ ผมได้แต่มองตาม มานั่งคนเดียวแบบนี้แปลว่าต้องมีเรื่องให้คิดใช่ไหมล่ะ เขากำลังไม่สบายใจอยู่หรือเปล่านะ ผมควรทักเขาดีไหม

.

.

.

"ขอโทษนะครับ ขอผมนั่งด้วยได้ไหม"ผมชั่งใจอยู่นานก่อนในที่สุดจะเอ่ยทักเขาออกไป

"...ครับ"ผู้ชายคนนั้นตอบรับผมออกมาเบาๆเขาขยับแว่นกันแดดและผ้าปิดปากเล็กน้อย และหมวกที่สวมอยู่ด้วยเช่นกัน

"ทำไมถึงมาคนเดียวล่ะครับ"ผมตัดสินใจถามออกไป

"...ก็ปกตินี่ นายไม่เคยมาคนเดียวหรอ"

"อ่า ก็จริง สงสัยคุณอยากจะอยู่คนเดียว ผมมากวนใช่ไหม ขอโทษนะ งั้นผมกลับ..."

"ไม่เป็นไร นั่งต่อเถอะ ผมไม่ได้ว่าอะไร"ผู้ชายคนนั้นพูดขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบนั่นเลยทำให้ผมตัดสินใจนั่งอยู่ต่อ

"แล้วนายล่ะมาทำอะไร คนเดียวเหมือนกันไม่ใช่หรอ"เขาถามผมกลับ

"ผมแค่มาหาที่อ่านหนังสือเล่น แล้วได้ยินเสียงน้ำก็เลยเจอคุณ"ผมฉีกยิ้มให้เขาเล็กน้อย

"ผมทำเสียงรบกวนใช่ไหมขอโทษทีนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกคุณ ผมเลิกอ่านไปแล้ว มานั่งคุยกับคุณแทนก็ไม่ได้แย่อะไร ไม่เหงาดี"ผมมองหน้าเขา เขาแค่พยักหน้าให้ผมเฉยๆ

"นี่ ผมถามจริงๆทำไมคุณต้องปิดหน้าตัวเองขนาดนั้นล่ะ คุณไม่มั่นใจในใบหน้าของตัวเองหรอ"ผมถามอย่างสงสัย เขาหันมามองผมแล้วส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่จริงน่า ถ้าคุณมั่นใจแล้วมีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดหน้าขนาดนั้นล่ะ รู้ไหม คนเราทุกคนมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้นแหล่ะ หน้าตาไม่ได้วัดจิตใจคนหรอกนะ บางทีหน้าตาดีอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้ อันนี้แม่กับพ่อผมสอนมา"ผมอธิบายให้เขาฟัง

"นายอยากเห็นหน้าผมหรอ"อีกฝ่ายถามผมออกมา

"อื้ม ก็ต้องอยากสิ เวลาคุยกันเราก็ต้องมองหน้ากันสิ แต่นี่ไม่เห็นเลย ฮ่าๆ แต่ถ้าคุณไม่โอเคก็ไม่เป็นไรหรอกนะ"

ผู้ชายคนนั้นกำลังถอดหมวกออก เส้นผมสีแดงเพลิงที่ดูคุ้นตาถูกปรากฏออกมา แว่นตากันแดดสีทึบอันใหญ่ก็ถูกถอดออกเผยให้เห็นคิ้วเข้มเป็นเส้นเรียงสวยกับดวงตาอันทรงเสน่ห์ที่เขารู้สึกคุ้นเคย เหมือน เหมือนมากเกินไป! ผู้ชายคนนี้ อย่าบอกนะว่าคือเขา...

'คิมยูคยอม!'

ผ้าปิดปากถูกดึงออกมาและนั่นทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง พร้อมกับเอามือปิดปากตัวเอง พระเจ้า ใครก็ได้บอกผมทีว่าผมไม่ได้ฝันไป นี่มันเกินความคาดหมายเลยนะ ใครจะคิดว่าผมจะได้เจอ เขามาถ่ายแบบอยู่ที่เมืองนี้หรอ หรือเขาอาศัยอยู่ที่นี่

"คะ คิมยู คะ คยอม"ผมชี้ไปที่หน้าเขา ผมเอามือทึ้งผมตัวเองหันหน้ากลับไปมองที่แม่น้ำหันกลับมามองเขาอีกที ยูคยอมส่งยิ้มมุมปากให้กับผม

"คุณไม่ได้ถ่ายแบบอยู่หรอ"ผมถามออกไปตอนนี้ตื่นเต้นมากตัวสั่นไปหมดแล้ว นั่นน่ะ คิมยูคยอมเลยนะ

"ถ่ายเสร็จตั้งนานแล้ว เพราะว่าจะมีทัวร์คอนเสิร์ตผู้จัดการเลยให้มาพักเดินเล่นได้"เขาตอบออกมาในท่าทีสบายๆ

"ดูไลฟ์สดด้วยหรอนายน่ะ"ยูคยอมใส่หมวกกลับตามเดิมเขาถามผมด้วยท่าทางสบายๆ

"ผมชื่อแจ็คสันนะครับ! ผมติดตามรุ่นพี่มานานแล้ว ชอบเพลงของพี่มากๆเลย ผมฝึกเล่นกีต้าร์เพื่อเล่นเพลงของพี่เลยนะครับ! ผมชอบพี่มากจริงๆ อัลบั้มใหม่ของพี่ผมซื้อแล้วนะครับไม่รู้ว่าจะจองทันไหม แต่ผมก็ซื้อไปแล้ว บัตรทัวร์คอนเสิร์ตของพี่ผมก็ซื้อแล้วนะครับ ผมจะไปดูรุ่นพี่อย่างแน่นอน!"ผมหอบหายใจหนักหลังจากที่พูดไปยาวเป็นหางว่าวก็โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆนี่ครับ อยากพูดอะไรต้องรีบบอกเอาไว้ก่อน

"นายโอเคใช่ไหมใจเย็นๆนะ"สีหน้าของยูคยอมดูเหวอไปเลยเมื่อเจอผมรัวใส่เป็นชุด ก็ผมชอบเขานี่นา แถมเขายังลูบหลังผมด้วย โอ๊ย แจ็คสันคนนี้บอกเลยว่าโครตฟิน

"รุ่นพี่ครับขอผมกอดรุ่นพี่ได้ไหม"ผมกลั้นใจถามออกไป ถึงคำพูดผมจะดูเป็นคนด้านๆก็เถอะแต่จริงๆแล้วผมอายมากๆเลยนะ แต่ถ้าได้เนี่ยมันก็คุ้มใช่ไหมล่ะ

"ได้สิ แต่ค่าตัวผมแพงนะ คุณจ่ายไหวใช่ไหม"คิมยูคยอมกอดผม! แจ็คสันคนนี้จะเป็นบ้าตาย แง แม่จ๋าพ่อจ๋า หนูได้กอดกับเขาแล้วนะ น้องแจ็คฟิน งืออ

"ผมไม่มีเงินเยอะหรอกนะครับ"ผมกอดตอบแน่นมากก่อนจะพูดออกมา ไม่รู้แหล่ะ ได้กอดแล้ว อิอิ

"ไม่เป็นไร ผมขอแค่นมช็อกโกแลตที่กระเป๋าของคุณจะได้ไหม"ยูคยอมถอนอ้อมกอดออกแล้วชี้มาทางกระเป๋า

"ได้สิครับ จริงๆผมไม่ได้ชอบกินรสนี้แต่เพราะว่ารุ่นพี่ชอบกินผมเลยซื้อติดบ้านไว้เต็มเลยแหล่ะครับ"ผมเล่าอย่างร่าเริง การคุยเรื่องยูคยอมเป็นอะไรที่สนุกมาก แต่นี่มันดีกว่าอีกถ้าคุยกับยูคยอมตัวเป็นๆเลย

"หึหึ แจ็คสันใช่ไหม นายน่ารักดีนะ ทั้งหน้าตาและก็นิสัยเลย ขอบคุณมากนะ"ยูคยอมเจาะนมช็อกโกแลตของผมดื่ม ทุกคนได้ยินไหม เขาชมว่าผมน่ารักด้วยแหล่ะ ผมจะจดจำวันนี้ไปจนตายเลย

"รุ่นพี่ก็... ตัวจริงหล่อมากๆเลยนะครับ ไม่คิดว่าจะได้อยู่ใกล้ขนาดนี้"ผมชมตอบกลับไป

"อ่าหะ ขอบใจนะ"ยูคยอมใช้มือที่ว่างอีกข้างยีเส้นผมสีสว่างของแจ็คสัน

"ครับไม่เป็นไรๆ ผมเต็มใจให้มากๆเลยครับ”ผมยิ้มกว้างให้กับยูคยอม เขาหล่อมากๆเลยครับทุกคน เส้นผมสีแดงของเขาอีกมันทำให้เขาดูเซ็กซี่มากๆถึงแม้จะแค่กำลังดื่มนมอยู่ก็ตามทีเถอะนะ ผู้ชายคนนี้ทำผมหลงใหลคลั่งไคล้ไปถึงไหนกัน

“รุ่นพี่จะไปทัวร์คอนเสิร์ตรอบโลกเลยหรอครับ”ผมถามออกไป

“ใช่แล้ว เริ่มจากเอเชียก่อนจะไปที่แถบอเมริกา ยุโรปและจะกลับมาเล่นที่เอเชียอีกรอบ ฟังดูยาวใช่ไหมล่ะ”ยูคยอมหันมามองผม สายตาคมๆนั่นกำลังจ้องตาของผมอยู่ เพราะผมก็มองเขาเหมือนกันผมถึงได้รู้ยังไงล่ะ

“ครับ ผมจะคอยติดตามนะครับ อยากให้ถึงวันคอนเสิร์ตเร็วๆจัง แต่ตอนนี้ก็ดีมากๆเหมือนกัน” ฮือออ ทุกคนน ผมเขินอ่า เขากำลังนั่งข้างๆผมเลย ผมพูดอะไรออกไปน่าอายจัง

“ฮ่ะๆ ใจเย็นแจ็คสัน นายชอบผมขนาดนั้นเลยหรอ”ยูคยอมมองผม

“ชอบสิครับ! รุ่นพี่น่ะทั้งเก่งทั้งเท่ ร้องเพลงก็เพราะไหนจะเล่นดนตรีเก่งอีก แถมยังตั้งใจทำงานมากๆเลยด้วย คงจะเหนื่อยใช่ไหมล่ะครับ แต่ว่าพวกเด็กๆทุกคนน่ะรักแล้วก็ชื่นชมรุ่นพี่มากๆเลยนะครับ พวกเราทุกคนรอที่จะได้พบกับรุ่นพี่ในคอนเสิร์ตอยู่ พวกเราประทับใจในความพยายามของรุ่นพี่มากๆเลยนะครับ เพราะฉะนั้นอย่ายอมแพ้นะครับ แฟนๆทุกคนกำลังรออยู่”ผมพูดยาวเหยียดอีกแล้วให้ตายสินี่ผมกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่นะ ผมเพ้อเจ้ออีกแล้วอ่า สติไอ้แจ็คสันสติแกอยู่ไหนนน!

“...นาย”

“กำลังสารภาพรักกับผมอยู่หรอ”

บึ้มมม

          เพราะคำพูดนั้นที่ออกมาจากปากของคิมยูคยอมนั่นทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล นั่นสิเขากำลังพยายามจะพูดอะไรล่ะ ให้ตายเถอะ สับสนจังเลย เรากำลังคุยเรื่องคอนเสิร์ตไม่ใช่หรอ ไหงยูคยอมถึงพุ่งเป้ามาที่เขาได้หล่ะ ทำแบบนี้เขาก็ไปไม่เป็นน่ะสิ แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว ตกลงว่าการได้มาเจอกับคิมยูคยอมแบบเอ็กซ์คลูซีฟแบบนี้มันดีหรือไม่ดีกันแน่หล่ะ ฮืออ ที่รู้ๆตอนนี้ผมอายมาก!

“ผะ ผม ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผม ผมแค่หมายถึงแฟนคลับของพี่ทุกคนตั้งหาก พี่ไม่ได้ฟังผมพูดใช่ไหมล่ะ”

“ฟังอยู่สิ ก็นายบอกชอบผมอยู่ไง”

“ผมเปล่านะ!!!”ผมตกใจรีบปฏิเสธ “เอ่อคือ ผมชอบพี่ แต่ผมหมายถึง อ่าห์ งงอะ ตกลงเรากำลังพูดเรื่องอะไรกัน”ผมเอามือกุมหัวตัวเอง ตอนที่ผมเผลอตะโกนออกไปด้วย มีบางคนกำลังมองมาที่เราสองคนด้วย บรรยากาศชักจะรู้สึกแปลกๆ

ซุบซิบๆ ซุบซิบๆ

“อ่า แย่แล้วสิ แจ็คสันสะพายกระเป๋าเร็ว”ยูคยอมบอกกับผม

“หืม อะไรหรอครับ”ผมถามเขาอย่างงงๆแต่ก็ยอมทำตามที่บอกโดยไม่ได้ขัดขืนอะไร

“ส่งมือมา”ยูคยอมยื่นมือมาตรงหน้าผมก่อนจะบอกให้ผมยื่นมือให้จับ จับสิครับจะปฏิเสธทำไม

“อะไรอะพี่”ผมยังคงงงไม่หายแต่พอหันไปมองจากทางด้านหลัง เห็นว่าเริ่มมีผู้คนจำนวนย่อมๆกำลังมองมาทางพวกผมสองคนอยู่นั่นทำให้ผมเข้าใจได้ทันทีว่า เราเริ่มจะถูกจับได้แล้วล่ะว่านี่คือคิมยูคยอม

“สาม สอง หนึ่ง แจ็คสันวิ่ง!”ยูคยอมกระชากมือผมไปด้วย

          ผมตกใจกับเหตุการณ์ตอนนี้มากแต่เพราะว่าโดนดึงมาด้วยก็เลยต้องออกแรงวิ่งตามคนขายาวกว่าที่วิ่งอย่างรวดเร็วจนผมนั้นแทบตามไม่ทัน ก็เล่นสูงกว่าผมหลายสิบเซนแบบนั้นวิ่งก็เร็วกว่าขาก็ยาวกว่า

กรี๊ดดดดดดดด

“คิมยูคยอม! คิมยูคยอม! คิมยูคยอม!”เสียงแฟนคลับไล่หลังพวกเรามา ยูคยอมหันไปมองแค่แว้บเดียวก่อนจะออกแรงวิ่งไปอีก

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”เสียงหอบหายใจของผมเองครับ ปกติผมไม่ค่อยได้ออกกำลังกายแบบนี้มันทำให้ผมเหนื่อยมากๆเลยแหล่ะหายใจก็แทบจะไม่ทัน

“แจ็คสันทนไว้ก่อน”เขาพูดออกมาฝ่ามือใหญ่ๆนั่นยังคงกระชับฝ่ามือของผมเอาไว้แน่นมาก

“พี่ทิ้งผมไว้ตรงนี้ก็ได้ครับ ใกล้จะถึงคอนโดผมแล้วด้วย”ผมตอบออกขาของผมมันเริ่มหมดแรงจนก้าวแทบไม่ออกแล้ว

“หรอ งั้นดีเลย คอนโดที่อยู่ข้างหน้าใช่ไหม ขอผมเข้าไปหลบพวกแฟนคลับหน่อยแล้วกัน”ยูคยอมว่าแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นวิ่งไปที่คอนโดของผมแทนตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าเขาจะวิ่งไปไหน แต่ที่แน่ๆคือไม่ใช่คอนโดผมแน่นอน ฮืออ ผมขัดเขาไม่ได้ใช่ไหม แต่ว่าให้ตายเถอะผมจะทำยังไงดีก็ที่คอนโดมีแต่รูปรุ่นพี่ยูคยอมอยู่เต็มไปหมดเลย ให้ไปเก็บห้องตอนนี้ไม่ทันแล้วด้วย

.

.

.

ห้อง 852

แกร่ก แอ๊ด

“รุ่นพี่เข้ามาก่อนครับ เอ่อ แต่ก่อนเข้ามา ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ?”ผมถามออกไปอย่างอายๆ

“หืม ว่าไง”ยูคยอมมองอย่างสงสัย

“คือ ห้องผมมัน ค่อนข้างจะแปลกๆเพราะงั้น อย่าขำนะครับ”ผมมองหน้าเขาและขมวดคิ้วน้อยๆก็ใครมันจะไปคิดว่ารูปของคนที่ชอบถูกแปะไว้ทั่วห้องและวันหนึ่งมันจะมีคนในภาพมาที่ห้องของตัวเองจริงๆเล่า

“อ้อ ได้สิ ผมเข้าได้แล้วใช่ไหม ปวดขาจะแย่”ว่าจบยูคยอมก็แทรกตัวเข้ามาในห้องของผม

          อธิบายแบบคร่าวๆก็คือห้องผมเป็นโทนสีขาวแทบจะทั้งห้อง แต่ว่ามันถูกแต่งแต้มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีแดงซะส่วนใหญ่เพราะว่าผมต้องการให้บรรยากาศคล้ายกับมียูคยอมอยู่ด้วยก็เท่านั้นเอง แต่มันไม่ใช่แค่นั้นไง คือผมยังมีพวกรูปของยูคยอมในอิริยาบถต่างๆแปะอยู่ตามผนังห้องบ้างใส่กรอบรูปบ้าง ที่หนักกว่านั้นคือเรียงเป็นตัวอักษรเลย แถมที่ริมห้องยังเป็นชั้นวางหนังสือที่ผมเรียงอัลบั้มของยูคยอมเอาไว้อีกเป็นตับ ฟิกเกอร์คิมยูคยอม ตุ๊กตาคิมยูคยอม หมอน แก้วน้ำ จิ๊กซอว์ ของออฟฟิเชี่ยลและของแจกงานแฟนไซน์ที่จินยองให้มาอีก พูดตามตรงผมอยากจะวาร์ปหายไปจากตรงนี้

“โห ห้องนาย... ทำผมอึ้งไปเลย”ยูคยอมเดินไล่ดูรูปของตัวเองตามผนังไปเรื่อยๆ บางรูปก็หัวเราะ บางรูปก็โวยวายออกมาว่าเขาไม่หล่อ และอีกมายมาย แถมยังรื้อจิ๊กซอว์ออกมานั่งเล่นเรียงกันใหม่อีกด้วย

“เฮ้ยๆ รุ่นพี่อย่าซนสิครับ เดี๋ยวของผมพังนะ”ยูคยอมกำลังเอื้อมมือไปเล่นกับบ้านฟิกเกอร์ที่ผมซื้อมาในราคาหลายหมื่นวอน รู้ไหมหลังใหญ่แบบนี้ผมต้องใช้เวลาประกอบนานเท่าไหร่เพราะฉะนั้นต่อให้เป็นยูคยอมผมก็หวงของครับ

“ขี้หวงจัง”เขาบ่นออกมา

“ไม่ได้หรอกครับ อะไรที่เกี่ยวกับพี่ยูคยอมผมดูแลดีทั้งนั้นแหล่ะ”ผมพูดอย่างหวงๆก่อนจะดึงมือเขาออกจากบ้านฟิกเกอร์

“เดี๋ยวนะ แต่นี่ผมยูคยอมเลยนะ ผมเองก็แตะไม่ได้หรอเนี่ย ฮ่าๆ ทำไมเด็กน้อยของผมตลกจัง”เขามองผมแล้วขำออกมา โถ่ ก็ถ้ามันพังขึ้นมาจะให้ผมทำยังไงล่ะ

“ขอนิดนึง พี่อะไปนั่งดีๆที่โซฟาดีกว่าเดี๋ยวผมเอาน้ำให้นะ”

“โอเคๆ”ยูคยอมทำตามที่แจ็คสันบอกอย่างว่าง่ายด้วยการไปนั่งเล่นที่โซฟาแต่ไม่วายสำรวจสิ่งของนั่นนี่ของแฟนคลับตัวเล็กของเขา

“นี่ครับน้ำ”แจ็คเดินถือน้ำมาให้ยูคยอม แต่ก็ต้องตกใจกับของที่ยูคยอมถือไว้ในมือ

“เฮ้ย พี่ทำอะไร”แจ็คสันถลาเข้าไปแย่งของในมือยูคยอมออกมา ก็ที่ยูคยอมถืออะ เป็นรูปที่แจ็คสันตัดต่อไว้คือมันเป็นรูปที่ยูคยอมถ่ายแบบกับนางแบบสาวคนหนึ่งแล้วแจ็คสันก็ถ่ายรูปเอาหน้าตัวเองไปแปะทับไว้

“ฮ่าๆ น่ารักดีออกไม่เห็นต้องอายเลย”ยูคยอมขำกับท่าทางของแจ็คสันที่กำลังอาบน่าแดงกอดกรอบรูปไว้แนบอก

“พี่ห้ามล้อผมนะ ไม่งั้นผมเลิกติ่งพี่แน่  บ้าจริงๆเลยอ่า”แจ็คสันโอดครวญออกมา สิ่งที่เขาเก็บเป็นความลับทั้งนั้นถูกเปิดเผยต่อหน้าของยูคยอมหมดแล้วดีนะที่ยังไม่ได้เข้าไปในห้องนอน ก็ห้องนอนอะ มีทั้งโปสเตอร์ทั้งสแตนดี้เท่าขนาดจริง ตุ๊กตาอีกหลายตัวเลยอายแย่ เขาได้แต่นั่งลงที่โซฟาอย่างปลงๆ

“ขอพี่เข้าห้องน้ำหน่อยนะ”

“ครับอยู่ขวามือ”แจ็คสันตะโกนตอบไป ยูคยอมเดินเอาแก้วไปเก็บก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

“ซ้ายมือใช่ไหม”ยูคยอมพูด

หืม เดี๋ยวนะ

เมื่อกี๊ยูคยอมพูดว่าอะไรกับเขานะ

“พี่! เดี๋ยว!”แจ็คสันตะโกนออกไป

แกร่ก

แอ๊ด

“หืม? เอ่อ นี่มันอะไร”ยูคยอมไล่สายตาทั่วห้อง อ่า มันไม่ใช่ห้องน้ำแหล่ะแต่ว่าเป็นห้องส่วนตัวของแฟนคลับเขาเอง แต่ว่าในห้องนี่จะมีอะไรที่เป็นของตัวเองแล้วไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาบ้างไหมนะ สรุปๆรวมๆเลยคอนโดทั้งห้องก็มีแต่เขาทั้งนั้น เอาจริงๆเขาไม่ได้รู้สึกลำบากใจอะไรหรอกนะเขาก็แค่เขินน่ะที่มีคนมาชอบเขาขนาดนี้

“รู้ไหมที่นายทำแบบนี้น่ะ ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่าแฟนๆจะชอบผมกันขนาดนี้”ยูคยอมหันมาพูดกับคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะช็อกไปแล้วที่เขาเจอความลับขั้นสุดยอดในห้องของตัวเอง พอเห็นแบบนี้แล้วมันก็ทำให้เขาเขินขึ้นมาเหมือนกันจากตอนแรกๆมันก็ขำๆแหล่ะ

“รุ่นพี่ก็อย่าไปเปิดห้องใครดูแบบนี้สิครับ...”แจ็คสันเสียงดูไม่ค่อยดรแถมสีหน้าก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกด้วย

“อ่า ขอโทษๆ นายอย่าร้องไห้สิ”ยูคยอมแตะไหล่ของแจ็คสันที่ยืนก้มหน้างุดๆอยู่ตรงหน้าเขา

“ผมอายอะ! ฮึก ทำไมรุ่นพี่ทำแบบนี้”แจ็คสันปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆเขาทั้งอายทั้งโกรธอีกฝ่าย ก่อนหน้านี้ก็บอกจะไม่หัวเราะด้วยแท้ๆ ทำไมเขาถึงได้น้อยใจอีกฝ่ายแบบนี้นะ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะมาอ่อนไหวอะไรเอาตอนนี้ ก็ความลับทั้งชีวิตของเขาถูกเปิดเผยหมดเลยโดยเจ้าของเรื่องราวแห่งความลับทั้งหมดนี่ เป็นใครจะไม่อายบ้างล่ะ เคยอายมากๆจนร้องไห้กันไหม นั่นแหล่ะถ้าใครเคยเป็นเหมือนกันก็คงจะเข้าใจความรู้สึกเขาดี

“แจ็คสันอ่า”ยูคยอมเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆก่อนจะช้อนใบหน้าของเขาขึ้นให้สบตากัน

“ผมขอโทษนะที่ทำให้แจ็คสันต้องอาย”ยูคยอมบอกออกมา ผมพยายามดึงหน้าตัวเองออกจากมือ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”ผมตอบออกไปสายตาหลบไม่มองหน้าของเขา

“แจ็คสันมีรูปผมเยอะๆแบบนี้ก็ดีออก เพราะงั้นอย่าร้องไห้เลยนะ แจ็คสันไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก”ว่าแล้วยูคยอมก็ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาของผมออก

“ระ รุ่นพี่ปล่อยหน้าผมได้แล้ว ผะ ผมโอเคขึ้นแล้วครับ”แจ็คสันบอก ราวกับว่าตอนนี้เขาตั้งสติได้แล้ว คนตรงหน้าคือใคร และตัวเองคือใคร เพราะฉะนั้นต้องทำตัวดีๆนะแจ็คสัน เตือนสติตัวเองเอาไว้

“โอเค ไม่ร้องไห้แล้วน่ารักมากเลย”ยูคยอมยีเส้นผมนุ่มนิ่มของแจ็คสัน

“พี่... ใจดีกับแฟนคลับแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า”แจ็คสันถามออกมา ฝ่ามือกว้างของยูคยอมชะงัก

“ไม่รู้สิ ไม่เคยได้ใกล้ชิดแฟนคลับขนาดนี้หรอก มีนายคนแรก”ยูคยอมบอก

“แบบนั้นหรอครับ อ้า จริงสิพี่จะเข้าห้องน้ำใช่ไหม ตามสบายเลยนะครับ”ผมเอื้อมตัวไปบิดลูกบิดประตูห้องน้ำเปิดให้ยูคยอมก่อนจะปลีกตัวออกมานั่งเล่นที่ห้องรับแขก

วันนี้ของช่างวุ่นวายเสียจริงๆเลย ในความคิดตอนแรกที่แค่คิดว่าจะนั่งเล่นสบายๆที่สวนสาธารณะก็ดันไปเจอกับคนที่ตัวเองชอบ แถมทำเรื่องขายน่าไปตั้งมากมาย ที่บ้ากว่านั้นคือเขาดันไปร้องไห้ใส่อีกฝ่ายอีกตั้งหาก โอย พ่อครับ แม่ครับ แจ็คสันขอโทษ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ยิ่งถ้ามาร์ครู้นะโดนดุยาวแน่ๆ 

มาร์คยิ่งเจ้าระเบียบจัดอยู่ด้วยไม่ว่าจะเรื่องไหนๆก็ตาม แต่นั่นแหล่ะเป็นเหตุผลของความสมบูรณ์แบบต่างๆที่อยู่รอบตัวมาร์ค เว้นก็แต่เพื่อนอย่างผมที่ไม่ใช่ความสมบูรณ์แบบในชีวิตของมาร์ค ก็คนอื่นๆเขาก็ว่ากันมาน่ะ ส่วนมาร์คน่ะเขาก็แค่บอกว่าไม่จำเป็นต้องไปแคร์คนพวกนั้น ผมก็เลยเฉยๆไปและเราก็เป็นเพื่อนรักกัน

ครืดด ซ่า

เสียงชักโครกทำงานตามกลไกของมันดังขึ้นมาและเสียงประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมา ยูคยอมออกมาพร้อมกับขายาวๆของตัวเองที่กำลังก้าวมาหาผม

“พี่ไม่กลับบ้านไปพักหรอครับ ออกไปตอนนี้พวกแฟนคลับคงไปกันหมดแล้วแหล่ะ”ผมเอ่ยถาม

“ไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่หรอ”ยูคยอมถามผมและทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

“เปล่าสักหน่อยครับ ผมแค่คิดว่ารุ่นพี่คงจะอึดอัดที่อยู่ในห้องของผม”ผมตอบไปตามที่ตัวเองคิด มือก็ไล่อ่านข่าวสารในมือถือไปด้วยไม่ได้หันไปมองหน้าของยูคยอมหรอก

“ไม่นี่ อยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกัน ห้องนายน่ารักดี”ยูคยอมชมออกมาสายตาคมยังคงจ้องไปที่ร่างบางของแจ็คสัน

“...ครับ”ผมไม่รู้จะพูดอะไรก็ตอบออกไปแบบตัดบทสนทนา

“นายนี่ชอบผมจริงๆหรือเปล่า ผมนั่งอยู่ข้างๆขนาดนี้แล้วจะไม่สนใจกันจริงๆหรอ”

“ผมจะเลิกชอบพี่แล้ว-3-”แจ็คสันพูดออกมาอย่างความรู้สึกอยากแกล้งอีกฝ่าย

“เฮ้ นายทำแบบนั้นไม่ได้นะ-0-”ยูคยอมท้วงออกมาก่อนจะตีหน้ายุ่งๆอย่างไม่พอใจ

“ไม่รู้สิน้า”แจ็คสันพูดแหย่อีกคนก่อนจะส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาตรงหน้าของยูคยอมอย่างกลั่นแกล้งอีกฝ่าย

“นายเคยไปงานแฟนไซน์ของผมหรือเปล่า”เขาถามแฟนคลับตัวเล็กข้างๆ

“ไม่เคยไปหรอกครับ จะเอาเงินที่ไหนไปเปย์บั้มพี่ล่ะ แต่เพื่อนของผมเคยไปนะไม่รู้ว่าไปได้ยังไงเหมือนกัน พี่ต้องจำเพื่อนของผมไม่ได้แน่ๆแฟนคลับพี่เยอะจะตายไปนี่”

“จำได้สิ ไหนลองบอกชื่อมาๆ”ยูคยอมท้วงออกมาทันที เพราะปกติแล้วเขาค่อนข้างใส่ใจแฟนคลับเป็นพิเศษ

“เพื่อนผมชื่อจินยอง ไงล่ะนึกไม่ออกล่ะสิ”แจ็คสันชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างจับผิด ใช่เขานึกไม่ออกจริงๆก็ทำไงได้อะแฟนๆมากันเยอะมากๆเลยนี่

“ย่าห์ แต่ผมจำแจ็คสันได้นะ”ยูคยอมบอกอย่างเอาใจอีกฝ่ายและไม่ยอมแพ้

“เราพึ่งเจอกันวันนี้เองครับพี่อย่ามามั่วแบบนี้สิ”แจ็คสันแย้งออกมา

“อ่าแบบนี้ไม่ได้หรอ ฮ่ะๆ”ยูคยอมหัวเราะออกมา ก็เขาเล่นไปตีรวนใส่อีกฝ่าย

“คุยกับพี่แล้วผมปวดหัวจริงๆเลย เอ้อ แต่จะว่าไปพี่เซ็นต์อัลบั้มให้ผมหน่อย ผมซื้อทุกบั้มเลยนะแต่ยังไม่มีลายเซ็นต์เลย”แจ็คสันว่าแล้วไปรื้อปากกาเซ็นต์ชื่อกับกองอัลบั้มผลงานมากมายมหาศาลของยูคยอมออกมาให้อีกฝ่ายเซ็น

“โห คราวหลังทยอยเอามาให้เซ็นนะมาทีเดียวแบบนี้เยอะเกินไปไหมเนี่ย”ยูคยอมบ่นออกมาเขาคว้าปากกามาแกะฝาออกก่อนจะเริ่มเซ็นต์ชื่อเป็นของขวัญให้แจ็คสัน

“ก็มาหาบ่อยๆดิพี่แล้วก็เอาอัลบั้มมาให้ผมด้วยจะได้ไม่ต้องซื้อโอเคไหม ฮ่าๆ”

“โอเคเดี๋ยวส่งมาให้ ฝากให้เพื่อนด้วยแต่อย่าไปบอกนะว่าผมจำเขาไม่ได้ แฟนๆยิ่งขี้งอนกันอยู่ เหมือนแฟนคลับบางคนแถวเนี้ย”ยูคยอมแกล้งพูดยั่วอีกฝ่าย

“ย่าห์คิมยูคยอม! ผมจะเลิกเปย์พี่จริงๆเลยนะ ให้ตายสิทำไมพี่ชอบแกล้งผมเนี่ย”แจ็คสันบ่นๆอีกฝ่าย แต่ก็ยังใจจดใจจ่ออยู่กับลายเซ็นที่อีกคนกำลังเซ็นให้

“ปากไม่ตรงกับใจเลยจริงๆนะ”ยูคยอมยังคงไม่เลิกแกล้งแจ็คสัน แจ็คสันได้แต่เก็บอาการฮึดฮัดไว้ในใจคนเดียว ยูคยอมไม่เห็นจะเหมือนในทีวีเลยสักนิด ตัวจริงน่ะขี้แกล้งคนอื่นไปทั่ว ทุกคนอย่าไปชอบกันนะครับ ไม่ดีหรอก ดิสเครดิตซะเลย

“อะ เสร็จแล้ว”แจ็คสันที่เห็นว่าเสร็จแล้วเขาก็เอาอัลบั้มทั้งหมดมากางเรียงไว้ก่อนจะถ่ายรูปอวดเพื่อนๆในแชทกลุ่มนั่งคุยกับเพื่อนๆไปได้สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังมีศิลปินใหญ่นั่งร่วมห้องอยู่อีกคน ถามจริง นี่จะไม่กลับบ้านใช่ไหม?

“รุ่นพี่ครั...อะ อ้าว หลับหรอ”เห้ยมาหลับในห้องของเขานี่นะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไงล่ะทีนี้

 _______________________________________________________________________________

โปรดติดตามตอนต่อไป

 คุยกันซักแป้บนึง : สวัสดีแฟนนิยายของเจ้ เจอกันอีกครั้งในตอนที่สองเนาะ อาจจะดูมึนๆงงๆไปหน่อย ให้อภัยชั้นทีเด็กๆ นิยายเรื่องนี้แต่งสดนะคะ ถ้าเกิดว่ามาอัพแปลว่าพึ่งแต่งเสร็จ แต่ถ้ายังไม่อัพ ตอนนั้นยังแต่งไม่เสร็จนะ เพราะงั้นขึ้นอยู่กับตัวเองว่าจะสามารถแต่งได้อ้ะเป่า อิอิ จุ๊บๆ

<  

  CR.SQW

p class="MsoNormal">