คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter fifteen ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 15
"แจ็คสัน"เสียงยูคยอมดังขึ้นมา คนตัวสูงกำลังนอนเอกเขนกบนโซฟาเนื่องจากทำงานเสร็จแล้วเลยมาสิงสถิตอยู่ที่ห้องแฟน แจ็คสันเองก็นั่งอยู่เก้าอี้นวมข้างๆและกำลังเพลิดเพลินกับซีรีย์ในจอโทรทัศน์อยู่ ใบหน้าน่ารักที่กำลังจดจ้องพระเอกในทีวีจำต้องหันมาสนใจคนตัวโตแทน
"จ๋า"แจ็คสันขานรับอย่างน่ารักคนตัวเล็กกำลังนั่งดูซีรีย์อย่างลุ้นๆอยู่หมอนอิงในมือถูกแจ็คสันจิกด้วยความฟิน ยูคยอมเห็นแล้วก็แอบเบะปากใส่แจ็คสัน ดูแต่พระเอกซีรีย์ เขาหล่อกว่าเป็นไหนๆแต่คนตัวเล็กก็มัวแต่สนใจหน้าจอทีวี ไหนจะจิกหมอนอีกจะฟินอะไรขนาดนั้น
"มีวันหยุดยาวใช่ไหม"ยูคยอมเอ่ยถามคนตัวเล็ก
"ใช่ ที่คณะมีเข้าค่าย แล้วเค้าไม่ได้ไปคนที่ไม่ไปอาจารย์ก็ให้หยุด"แจ็คสันบอกอธิบายยูคยอมเองก็พยักหน้ารับยึกยักก่อนจะเสิร์ชอินเทอร์เน็ตดูอะไรบางอย่างแล้วหันมาพูดกับแจ็คสัน
"เตรียมเก็บกระเป๋าเลยนะ"ยูคยอมบอกแจ็คสันที่นั่งฟินจิกหมอนอยู่ถึงกับชะงักและทำหน้างงๆออกมาให้เห็น
"พาไปไหนง่ะ"แจ็คสันถามออกไป เขาเลิกสนใจละครในทีวีแล้วมานั่งพูดคุยกับร่างสูงแทน
"ไปเที่ยวภูเขา"ยูคยอมตอบ แจ็คสันตาโตพยักหน้ารัวๆแล้ววิ่งจู้ดเข้าห้องนอนไปทันที
คนตัวเล็กรื้อกระเป๋าใบโตออกมาเพื่อใส่ของสำหรับไปทริปปีนเขา แค่ฟังสถานที่ที่จะไปแจ็คสันก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว ก็ดีเหมือนกันนะที่จะได้ไปเที่ยวค้างคืนข้างนอก ถึงแม้จะเรียกว่าหยุดยาวแต่จริงๆก็ไม่ได้นานมาก ถ้านานกว่านี้เขาอาจจะเปลี่ยนแพลนเป็นไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ไร่ชา
"รีบหรอ หึหึ"ยูคยอมเดินตามมาแขนหนาพิงขอบประตูยืนขำในลำคอยามมองร่างเล็กที่กำลังจัดกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น น่ารักจริงๆเลยนะแจ็คสัน
"รีบดิ ดีใจจะได้ไปเที่ยวด้วยกันไง"แจ็คสันมองคนตัวสูงและพูดจาออกมาอย่างน่ารัก ยูคยอมตอนแรกที่ยืนมองขำๆก็อดไม่ได้ฟัดแก้มนุ่มของแจ็คสันไปแรงๆสองสามทีเพราะร่างเล็กที่พูดจาน่ารัก ใครคิดว่าเขาทำดาเมจใส่แจ็คสัน แจ็คสันต่างหากที่ทำเขา ทำอย่างจังเลยเสียด้วย
"อื้ออ ไม่ให้หอม ถอยเลย"แจ็คสันดึงหน้าหนีการกระทำของร่างสูงคนตัวเล็กยื้อหน้าหนีคนตัวโตกว่าแล้วใช้มือเล็กๆนั่นดันให้ออกห่างจากตัว
"ไม่ให้หอมแฟนแล้วจะให้พี่ไปหอมใคร"ยูคยอมถามเย้าแหย่แจ็คสัน เด็กตัวเล็กหน้ามุ่ย กอดอกแล้วมองหน้าแฟนตัวโตเงียบๆ
"อย่าแม้แต่จะคิดนะ แจ็คเอาตายแน่"แจ็คสันเอ่ยขู่คนตัวสูงเห็นท่าทางดุๆของแจ็คสันก็ถึงกลับหลุดขำออกมา คนตัวเล็กเหมือนแมวที่ขู่ว่าอย่ามาแตะ ไม่ได้ดูน่ากลัวนะ ดูน่ารักมากกว่า เห็นแล้วยูคยอมจะดึงมาฟัดๆๆๆๆอีกสิบครั้ง
"กลัวแล้วครับ มีแฟนน่ารักแบบนี้จะให้ไปหาใครได้หืม"ยูคยอมเอ่ยพร้อมส่งมือมาขยี้หัวแจ็คสันเล่น แจ็คสันเองก็แอบยิ้มอยู่กับตัวเอง เขาก็รู้สึกดีไม่น้อยกับคำพูดน่ารักของยูคยอม ที่คบเป็นแฟนกันทุกวันนี้ก็เกินที่ฝันไว้มากแล้วอะ แจ็คสันดีใจมากจริงๆ
"พูด..พูดอะไรก็ไม่รู้ เค้าไปเก็บของต่อดีกว่า"แจ็คสันกลั้นยิ้มกลั้นเขิน แถมยังพูดจาติดๆขัดๆกันอีก ยูคยอมที่เอ็นดูอยู่แต่แรกแล้วก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่
"งั้นไม่กวนแล้วนะ จัดกระเป๋าไปเลยขาดเหลืออะไรเดี๋ยวไว้ซื้อของระหว่างทางเอาก็ได้"ยูคยอมบอกแล้วย้ายตัวเองไปนอนเล่นที่โซฟาหน้าทีวีในห้องโถงต่อ ใจจริงอยากจะนอนอยู่ใกล้ๆแจ็คสันแต่ว่าตอนนี้เขาควรปล่อยให้คนตัวเล็กได้เก็บของไปก่อน กลัวว่าจะไปเกะกะ
ปึก ตึก ตึก ตึก!
"โอ๊ย !"เสียงร้องของแจ็คสันดังออกมาจากในห้องที่ยูคยอมเปิดประตูทิ้งไว้แต่แรก ร่างสูงที่นอนอยู่เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาแล้วรีบวิ่งไปดูอีกคนที่ส่งเสียงร้องออกมา ใจเขาหล่นลงไปที่ตาตุ่มเลยทันทีที่เห็นอีกคนนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น
"แจ็คสัน !"ยูคยอมถลาเข้าไปดึงแจ็คสันให้ลุกขึ้นนั่งแล้วสำรวจร่างกายคนตัวเล็กกว่าว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
"ไม่ๆ ผมไม่เป็นไร"แจ็คสันรีบบอก เห็นสีหน้าที่กังวลมากของยูคยอมใจเขาก็แป้วไปเล็กน้อย ดีใจที่อีกฝ่ายเป็นห่วง แต่ว่าถ้าโดนดุขึ้นมานี่มีร้องไห้ไปหลายรอบแน่นอน บอกเลยว่ายูคยอมดุนะน่ากลัวกว่าอะไรเสียอีก อยากลองไหมล่ะ
"แล้วเกิดอะไรขึ้น พี่ตกใจหมดเลย"ยูคยอมถาม
"ในห้องมันมีแมลง ก็เลยตกใจแล้วถอยไปชนชั้นหนังสือแล้วหนังสือก็หล่นใส่ เจ็บมากเลยอ่า"แจ็คสันยื่นแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้าตรงๆให้ยูคยอมดู ยูคยอมเองก็บ้าจี้ตามคว้ามือข้อของแจ็คสันทั้งสองข้างเอาไว้ก่อนจะเปลี่ยนไปลูบๆตามแขนของแจ็คสัน ยิ่งเห็นอีกคนเบ้หน้าเล็กๆก็ยิ่งสงสารแต่ก็ปนเอ็นดู เหมือนเด็กน้อยเหลือเกินแล้วอ้อนแบบนี้จะให้โกรธลงได้อย่างไรกัน
“ต้องระวังมากกว่านี้นะรู้ไหม”ยูคยอมบอกมือใหญ่กุมมือเล็กๆของแจ็คสันเอาไว้แล้วจ้องตากลมโตของแจ็คสัน แจ็คสันเองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วระบายยิ้มออกมาบางๆให้คนตัวสูง
“ยังจะมายิ้มอีก ดีนะแขนไม่ช้ำ”ยูคยอมบ่นใส่แจ็คสัน คนตัวเล็กนี่จริงๆเลย
“โถ่ ก็คนมันดีใจอะ มีแฟนเป็นห่วง”ยูคยอมที่ได้ฟังคำพูดของแจ็คสันก็ถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว ก็ใช่แหล่ะเขาเป็นห่วงแฟนตัวเล็กของเขาจริงๆนี่นา น่าเป็นห่วงน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ ตัวเล็กๆใส่แว่นเลนส์หนาๆใครเขาจะมารังแกเอาเสีย คนที่แกล้งแจ็คสันได้น่ะ มีแค่ยูคยอมเท่านั้นแหล่ะรู้ไว้เลย !
สรุปแล้วการจัดกระเป๋าแบ็กแพ็คไปเที่ยวป่าเที่ยวภูเขาในครั้งนี้ของแจ็คสันก็มียูคยอมช่วยหยิบนั่นเตรียมนี่มาให้ ไม่พอยังช่วยเลือกเสื้อผ้าแถมจะพาไปซื้อเพิ่มอีก ดีที่แจ็คสันเบรกไว้ทันไม่งั้นยูคยอมคงรีบพาออกไปเป็นแน่แท้ กระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของแจ็คสันจึงพร้อมแล้วสำหรับการไปเที่ยว แต่ว่าเสื้อผ้าและของใช้ของยูคยอมอยู่ที่บ้านน่ะสิ เขาต้องกลับไปจัดหลังจากที่กลับจากคอนโดของแจ็คสันแล้วแต่ว่าตอนนี้ยังหรอกนะ
นานๆทีเขาจะมีวันว่างออกไปเที่ยว นี่เล่นถ่ายรายการติดกันมาห้าวันเต็มๆแล้ว เป็นห้าวันที่เขาไม่ได้เจอกระต่ายน้อยตัวกลมของเขาเลยทำได้เพียงส่งไลน์คุยกันว่าต่างฝ่ายต่างกำลังทำอะไรอยู่ แต่แค่นั้นมันจะไปพออะไร เพราะฉะนั้นว่างทั้งทีก็ต้องไปใช้เวลาอยู่ด้วยกันสักหน่อย เขาคิดถึงกระต่ายน้อยจะแย่
ยูคยอมที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เอนหลังลงพิงกับพนักพิงโซฟาก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วเอ่ยเรียกใครบางคนที่อยู่ในห้องเดียวกันกับเขาในตอนนี้ ตอนนี้เขาเองก็เริ่มรู้สึกล้าๆแล้วเหมือนกัน เบื่องานที่ต้องทำหนักมากจนไม่มีเวลามาเจอหน้าแจ็คสัน เขาก็เกิดอาการน้อยใจบ้างเหมือนกัน ทำไมเวลาส่วนตัวแทบไม่มีเลยนะ มันค่อนข้างแย่ที่เขาทำนิสัยเสียแบบนี้ ก็เขาคิดถึงมากเลยนี่นา
“ตัวเล็ก”ยูคยอมเอ่ยออกมาทั้งๆที่ตายังคงปิดอยู่แจ็คสันที่กำลังก้มๆเงยๆเก็บของในห้องให้เข้าที่เป็นระเบียบจากการรื้อของตัวเองก่อนหน้านี้ก็เลยต้องเปลี่ยนกิจกรรมที่กำลังทำอยู่มาเป็นการเดินมาหาอีกฝ่ายที่เรียกชื่อเขา
“ไปนอนในห้องก็ได้นะ นั่งตรงนี้จะเมื่อยหลังเอาได้”แจ็คสันว่าแล้วดึงแขนยูคยอมให้ลุกขึ้นแต่ก็โดนคนแรงเยอะกว่ากระชากกลับเขาจึงเซล้มลงทับตัวอีกฝ่าย ยูคยอมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอาจจะจุกที่เขาหล่นทับหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ
“นี่ เจ็บเลยสิ ไปเร็วลุกดีๆ”แจ็คสันจะขยับตัวลงจากตักกว้างของยูคยอมแล้วพาคนตัวสูงไปนอนดีๆคนตัวโตก็ดื้อดึงและไม่ยอมลุก มือปลาหมึกก็จัดการรัดรอบเอวเล็กของแจ็คสันเอาไว้แน่นด้วยสรีระทางร่างกายของทั้งคู่ดูเหมือนแจ็คสันจะจมหายไปกับอกกว้างของยูคยอมเลยทีเดียว
“ตัวหอมจัง”ยูคยอมเอ่ยจมูกโด่งเป็นสันกำลังสูดดมความหอมจากเส้นผมของแฟนตัวเล็กและไล้จมูกไปตามหน้าผากสันจมูกและแก้มนุ่มนิ่มของอีกคนในอ้อมกอดของเขา
"เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมอยู่ดีๆก็ดูเหนื่อยๆ"แจ็คสันถามและยังปล่อยให้ยูคยอมกอดอยู่อย่างนั้น
"เปล่าครับ แค่อยากกอดเราเฉยๆ"ยูคยอมตอบพลางลูบเส้นผมลื่นมือของแจ็คสันไปมา แจ็คสันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่ปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจอยู่อย่างนั้น
"เหนื่อยก็ไปนอนพักในห้องดีกว่า ปะ"สักพักแจ็คสันก็ดึงมือยูคยอมให้ขึ้นมาจากโซฟาและเดินพากันเข้าห้องไป แจ็คสันกดเปิดแอร์แล้วปิดประตูลงเบาๆ ยูคยอมสอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนาของแจ็คสัน ส่วนแจ็คสันเองก็ตามลงมานอนข้างๆเพราะยูคยอมร้องขอบอกให้นอนด้วยกัน
"อ้อนจังนะ คิคิ"แจ็คสันหัวเราะเสียงใส ยูคยอมหลับตาพริ้มและระบายยิ้มออกมาบางๆเพราะได้ยินคำพูดจากแจ็คสัน รู้สึกดีจังที่ได้กอดแจ็คสันอยู่ในตอนนี้ ความรู้สึกเหนื่อยล้าก็หดหายไปและเต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจจากแจ็คสัน
“ก็คิดถึงตัวเล็ก...”ยูคยอมพูดออกมาเบาๆแต่ทั้งห้องมันเงียบและก็มีกันอยู่สองคนไม่มีทางที่แจ็คสันจะไม่ได้ยินหรอก คนตัวเล็กได้แต่เก็บอาการขัดเขินไว้ในใจ แต่สีหน้าที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเขินแค่ไหนก็ซ่อนได้ไม่มิดหรอก
“อ้อนแปลกๆนะเนี่ย ทำความผิดไรมาเปล๊า”แจ็คสันแกล้งคาดคั้นทำเสียงสูงใส่อีกฝ่ายเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่ได้คิดตามแบบที่พูดออกไปหรอกหาเรื่องเปลี่ยนเรื่องก็แค่นั้นเอง
“อ้อนแฟนนี่ต้องทำความผิดด้วยหรอ”ยูคยอมถามพลางกลั้วหัวเราะ
“เปล่าหรอก เค้าก็ถามเฉยๆไง เผื่อพี่ไปทำไรผิดมาจริงๆ ฮ่ะๆ”แจ็คสันตอบกลับ เด็กตัวเล็กหยีตาเมื่อโดนยูคยอมบีบจมูกเข้าให้
“ไว้ใจพี่ได้น่า ก็แค่เหนื่อยๆจากที่ทำงานน่ะ กลัวว่าจะไม่มีเวลาให้เรา”ยูคยอมบอกตามตรงที่เขารู้สึกและกำลังประสบพบเจอปัญหานั้นในตอนนี้อยู่
“อย่ายอมแพ้นะ พี่เก่งที่สุดแล้ว ถ้าเหนื่อยก็บอกแจ็คนะ แจ็คจะคอยดูแลพี่เอง ตกลงไหม”แจ็คสันเอ่ยอ้อนและให้กำลังใจอย่างน่ารัก เขารับรู้และเข้าใจความรู้สึกของยูคยอมเหมือนกัน สงสารอีกฝ่ายที่ต้องทำงานหนักแล้วยังต้องมากังวลเรื่องของเขาอีก ไม่มีเวลาให้แล้วยังไง ไม่มีเวลาให้ไม่ได้แปลว่าไม่รักกันสักหน่อย แจ็คสันมีเหตุผลพออยู่แล้ว เขาไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่จะคอยคิดแต่เรื่องงี่เง่า มันก็เป็นบ้างในบางสถานการณ์ที่เขาก็อยากจะเอาแต่ใจ แต่นั่นมันก็เรื่องเล็กน้อยและเล่นกันขำๆไม่ใช่หรอ
“ขอบคุณนะที่เข้าใจกัน”ยูคยอมกดจูบลงบนหน้าผากใสของแจ็คสันก่อนจะค่อยๆผละออกมาอย่างแผ่วเบา
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย แฟนกันนี่”แจ็คสันว่าออกมา มือเล็กๆเอื้อมมาโอบกอดเอวสอบของยูคยอมเอาไว้ ตอนนี้คงมีเพียงแจ็คสันและยูคยอมที่ได้ส่งผ่านไออุ่นให้กันและกัน ในยามที่อีกคนท้อแท้ใจหรือรู้สึกไม่ดี อีกฝ่ายก็พร้อมจะเป็นกำลังใจในการสู้ฝ่าฟันของอีกคนเสมอ ไม่ต้องบอกรักกันทุกครั้งที่เจอหน้า ไม่ต้องมาพูดจาเอาใจ แค่ตอนที่มีใครล้มลงยังมีมือของอีกคนจับกันเอาไว้ก็พอแล้ว พวกเขาทั้งคู่ขอแค่นี้จริงๆ
.
.
.
ร่างเล็กกำลังเดินวุ่นวายไปมาอยู่ในครัว เขาลงมือทำซุปเต้าเจี้ยวเป็นอาหารสำหรับเย็นนี้ และทำเนื้อย่างบุลโกกิเป็นกับข้าวสำหรับวันนี้ ซุปเต้าเจี้ยวจะช่วยให้นอนได้หลับสบาย ส่วนเนื้อวัวก็จะเพิ่มโปรตีนแก้อาการนอนไม่หลับได้อย่างดีเยี่ยม ยูคยอมคงจะเหนื่อยจากการทำงาน ถ้าได้หลับสบายอย่างเต็มอิ่มก็คงจะรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย นี่คงเป็นเรื่องเล็กน้อยที่แจ็คสันสามารถทำให้ได้ล่ะนะ เพราะเขาก็ไม่รู้จะทำอะไรเพื่ออีกฝ่ายแล้วเหมือนกัน มื้ออาหารดีๆสักมื้อเป็นทางออกสุดท้ายในคราวนี้
เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วเสร็จสรรพร่างบางก็จัดการถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วล้างมือไม้ล้างหน้าล้างตาให้สะอาดเรียบร้อยก่อนจะเข้าไปปลุกคนตัวโตที่ได้นอนงีบอยู่ในห้องนอนของเขาให้ออกมากินข้าว ใครว่ายูคยอมกินๆนอนๆแบบนี้แล้วจะอ้วน เปล่าเลย นานๆทียูคยอมจะได้กินดีต่างหาก และสักพักเขาก็จะต้องกลับไปโหมงานหนักติดต่อกันหลายวันก่อนจะมาหาเขาได้เมื่อมีเวลาว่าง อย่างมากก็ว่างอาทิตย์เดียวก่อนจะเริ่มลุยงานต่อ น้อยสุดก็ได้พักราวๆสองวันเท่านั้น ทำงานหนักขนาดนี้จะไปอ้วนได้อย่างไรกัน ไม่อ้วนไม่เท่าไหร่แต่คาดว่ายูคยอมจะป่วยเอาได้หากไม่ยอมกินข้าวให้ตรงเวลามัวแต่ทำงาน
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันเหมือนเช่นเคยในตอนที่ยูคยอมกำลังทำงาน แต่อย่าลืมนะว่าแจ็คสันเองก็เป็นติ่งยูคยอมมาก่อน เพราะฉะนั้นช่องทางที่รับรู้ความเคลื่อนไหวของยูคยอมแจ็คสันไม่มีพลาดอยู่แล้ว ดีหน่อยก็ยูคยอมทักไลน์มาบอกนู่นนี่ ซึ่งนั่นก็ทำให้แจ็คสันรู้สึกว่าตัวเองสำคัญกับยูคยอมมากเหมือนกัน
“พี่ครับ ตื่นได้แล้วนะ”แจ็คสันออกแรงเขย่าแขนยูคยอมเบาๆสองสามทีก่อนร่างสูงจะรู้สึกตัว เส้นผมสีแดงเพลิงของยูคยอมชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงเนื่องจากการงีบหลับไปในช่วงบ่าย ร่างสูงผุดตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ยังไม่ยอมเคลื่อนย้ายตัวออกมาจากใต้ผ้าห่มและทำท่าจะเอนหลับไปอีกครา แจ็คสันจึงต้องใช้สองมือกุมแก้มกลมของยูคยอมเอาไว้ก่อนจะจับส่ายเบาๆให้ได้สติหลุดจากอาการง่วงนอนมือเล็กเปลี่ยนมาเป็นสางเส้นผมที่ยุ่งเหยิงพันกันให้เข้าที่ และเปลี่ยนมาออกแรงดึงข้อมือร่างสูงให้ลุกไปทานข้าวได้เสียที
“ล้างมือก่อนค่อยมากินนะ”แจ็คสันบอกกับยูคยอม คนตัวสูงพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำแล้วออกไปที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัว ส่วนแจ็คสันนั้นจัดการพับผ้าห่มให้เรียบร้อยและกดปิดเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดไว้ พักเครื่องเสียบ้าง ประหยัดค่าไฟสักนิดหนึ่งก็ยังดี อย่างก็ช่วยเก็บเงินไว้ได้ประมาณหนึ่ง
“ทำไมวันนี้มีแต่กับข้าวไม่เผ็ดล่ะ”ยูคยอมถามออกมาทันทีที่เห็นแจ็คสันเดินออกมาจากห้องนอนแล้ว คนตัวสูงยังไม่ได้ลงมือทานอาหารตรงหน้าเพราะเขาตั้งใจรอให้เด็กตัวเล็กมานั่งกินพร้อมกัน
“ผมเห็นว่าพี่เหนื่อยๆก็เลยทำซุปเต้าเจี้ยวให้กิน มันจะช่วยให้พี่หลับสบายขึ้นนะยูคยอม ส่วนเนื้อก็เสริมโปรตีนให้ร่างกายจะได้นอนหลับง่ายขึ้น พี่กินไปเลย ผมจะไปชงชามาให้ด้วย เหมาะสำหรับดื่มในตอนนี้ดีนะ ผมจะชงมาให้อุ่นๆ”แจ็คสันเปิดตู้เก็บของและคว้ากล่องผงชาออร์แกนิคที่ไร่ชาของแม่มาหนึ่งซอง เทผสมกับน้ำร้อนที่ถูกผสมกับน้ำอุณหภูมิห้องเอาไว้คนจนมันเข้ากันและได้น้ำชามาหนึ่งถ้วยสำหรับยูคยอม
ยูคยอมมองชาในมือคนตัวเล็กก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งคนอย่างแจ็คสันมาในชีวิตของเขา ขอบคุณสำหรับการเอาใจใส่และดูแลเขามากขนาดนี้นะแจ็คสันดีใจมากจริงๆที่ทำให้กันขนาดนี้ ยูคยอมได้แต่เอ่ยขอบคุณในใจ
“กินข้าวด้วยกันเร็ว”ยูคยอมร้องบอกแล้วจัดการคีบเนื้อบุลโกกิใส่ในถ้วยข้าวของแจ็คสันคนตัวเล็กนั่งลงในตำแหน่งฝั่งตรงข้ามเหมือนอย่างเคยและเริ่มลงมือทานอาหารฝีมือตัวเองเช่นกัน
“ฮื่อ ให้ตายเถอะผมว่าซุปมันเค็มไปนะ”แจ็คสันร้องบ่นออกมาเสียงหลงทันทีที่ได้ชิมซุปฝีมือตัวเอง ยูคยอมกินได้จริงๆหรอ
“พี่ว่ามันอร่อยดีออก”ยูคยอมเอ่ย
“อ่า งั้นหรอ”แจ็คสันครางออกมาอย่างโล่งอกไปที โชคดีที่ยูคยอมกินมันได้
“ตัวเล็กทำอะไรก็อร่อยหมดแหล่ะน่า”ยูคยอมบอกอย่างเอาใจอีกฝ่าย ทั้งอยากพูดเอาใจและรู้สึกจริงๆด้วย ไม่เคยมีครั้งไหนที่กินแล้วอยากจะคายทิ้งเลยสักครั้ง ทำอาหารเก่งขนาดนี้ต่อไปยูคยอมคงอ้วนแน่เลย คงต้องออกกำลังกายให้มากกว่าเดิมแล้วแหล่ะ ตั้งแต่กินฝีมือแจ็คสันเข้าไปบ่อยครั้ง ยูคยอมก็ดูจะทานเยอะขึ้นเป็นพิเศษ
“แกล้งชมให้ดีใจเล่นใช่ไหมล่ะ”แจ็คสันชี้หน้าพูดออกมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะหรี่ตาลงมองอย่างกับตัวเองเป็นเครื่องตรวจสอบจับโกหก
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย อร่อยจริงๆ”ยูคยอมแย้งเหมือนเด็กๆทำเอาแจ็คสันถึงกับต้องพยักหน้ายอมเชื่อคำพูดอีกฝ่ายเลยในทันที ก็นะ คนทำอาหารแบบเขาก็ต้องรู้สึกดีใจและปลื้มปริ่มน่ะสิ ถ้าคนกินจะกินอย่างมีความสุขแถมยืนยันหนักแน่นว่าอร่อยขนาดนี้
“เชื่อแล้วๆ ระวังติดคอนะ"แจ็คสันพูดบอกเมื่อเห็นว่ายูคยอมทานไปคำใหญ่
"ครับคุณแม่"ยูคยอมตอบรับล้อๆ ทำเอาร่างเล็กถึงกับร้องโวยวายออกมาทันที ใบหน้าน่ารักงอง้ำเพราะโดนเขากล่าวหาว่าทำตัวเป็นคุณแม่จอมเฮี้ยบ แจ็คสันยกขึ้นหมายจะฟาดเข้าที่ไหล่แกร่ง แต่ก็ต้องชักมือลงเพราะไม่อยากตีอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก จึงทำเพียงแค่ส่งสายตาจิกกัดไปให้
"ขยันทำหน้างอจังเลยตัวเล็ก ยิ้มเร็ว"ยูคยอมบอกแล้วฉีกยิ้มตัวเองให้แจ็คสัน แจ็คสันที่ยังคงเคืองอยู่ก็ได้แต่มองตามก่อนจะส่งยิ้มฝืดๆไปหนึ่งทีและสะบัดหน้าหนีทานข้าวต่อ
"เด็กแถวนี้นี่ขี้งอนจังเลยน้า"ยูคยอมเอ่ยเสียงสดใสลอยๆแต่ก็จงใจให้แจ็คสันรู้ตัว ร่างเล็กหันขวับมามองก่อนจะยัดข้าวคำสุดท้ายเข้าปากแล้วเดินหนีมาล้างจาน
"ใจคอจะไม่พูดกับพี่หน่อยหรอ พี่คุยคนเดียวมานานแล้วน้า"
"..."แจ็คสันหันไปมองก่อนจะพยักหน้ารับและฉีกยิ้มหวานๆส่งไปแวบเดียว ใช่ เขาจะไม่พูดกับยูคยอม เพราะอีกฝ่ายแกล้งเขา ต้องโดนเอาคืนเสียบ้าง
"ใจร้ายจังเนาะ"ยูคยอมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากครัวแห่งนี้ทิ้งไว้เพียงแต่แจ็คสันที่กำลังยืนล้างจานอยู่ตามลำพัง
พอล้างจานเสร็จแจ็คสันก็เดินเช็ดมือเข้ามาที่ห้องโถงกลางห้อง หันซ้ายหันขวามองไปไม่เจอกับร่างสูงของยูคยอม เขาได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงุนงงว่าอีกคนหายไปไหนกันแน่ แต่ก็ต้องตกใจสะดุ้งกับแรงสะกิดด้านหลัง
!
"เฮือก! พี่ ! ตกใจหมดเลยเล่นอะไรเนี่ย"แจ็คสันร้องโวยวายออกมาเสียงดังเมื่อยูคยอมเล่นถือตุ๊กตามูมินมาบังหน้าตัวเองไว้ก่อนจะใช้แขนมูมินมาสะกิดเขาจากด้านหลังจึ้กๆ ทำท่าทางเหมือนกับเล่นตุ๊กตาถุงมืออยู่ แถมยังดัดเสียงให้เหมือนกับว่าตุ๊กตามูมินของเขาเป็นคนพูด
"แม่ฮับ แม่เลิกงอนพ่อยูทีนะฮับ พ่อยูผิดไปแล้ว"แจ็คสันได้แต่มองหน้ายูคยอมที่ถูกตุ๊กตามูมินบดบังอยู่อย่างเหวอๆก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะฟาดไหล่ของยูคยอมเข้าจริงๆดังปั้ก
"เล่นอะไร แจ็คไม่เป็นแม่ด้วยหรอกนะ ไม่หายงอนด้วย"แจ็คสันพูดไปไม่ยอมเล่นไปตามน้ำ แต่ยูคยอมยังไม่ละความพยายาม
"แม่ฮับ ตอนนี้พ่อยูเสียใจแย่แล้วนะฮับ หายงอนเถอะนะ แถมมีพ่อยู มีผม แล้วก็ต้องมีแม่แจ็คสิฮับ"ยูคยอมส่ายตัวดุ๊กดิ๊กไปมาเพื่อที่จะให้แจ็คสันยอมใจอ่อนให้ คนตัวเล็กได้แต่เขินอายยืนหน้าขึ้นสีอยู่อย่างนั้น แจ็คสันเอื้อมมือมาบีบแก้มตุ๊กตามูมินก่อนจะเอ่ยออกมา
"เห็นแก่น้องมูมินหรอกนะ จะหายงอนก็ได้ แต่ไม่เป็นแม่หรอก"แจ็คสันพูดอย่างไว้เชิงด้วยการเอาตุ๊กตามาอ้าง ใจจริงก็ไม่ได้โกรธอะไรยูคยอมแค่แกล้งเล่นให้เป็นสีสันชีวิตก็เท่านั้นเอง
"น่ารักที่สุดเลยค่ะ !"ยูคยอมโยนตุ๊กตาทิ้งทันทีแล้วกระโจนรั้งตัวแจ็คสันเข้ามากอดแถมยังกดหอมแก้มเน้นๆจนเกิดเสียงดังน่าอายออกมาเลย อะไรจะดีใจขนาดนี้ มีการพูดคะขาเพื่อเพิ่มความน่ารักอีกนะ ร้ายกาจจริงๆคิมยูคยอม !
"อื้ออออ ปล่อย~ หอมอีกแล้ว ปล่อยๆๆ"แจ็คสันดิ้นขลุกขลักอยู่อ้อมกอดแกร่งของยูคยอม ดูขนาดตัวแล้วไม่ต้องคิดเลยว่าใครจะชนะ ยูคยอมชนะแจ็คสันแหงๆ แถมลองอีกคนได้กอดฟัดแล้ว อีกนานอะกว่าจะเลิกฟัด จำเป็นต้องเอ็นดูกันขนาดนี้ไหม แจ็คสันล่ะเพลีย
ฟอด~!
"ฮื่อ หยุด"แจ็คสันดันหน้ายูคยอมให้ออกห่างทันทีหลังจากที่ยูคยอมหอมแก้มเขารอบที่ยี่สิบแปดได้(ล้อเล่นนะ)แก้มของเขาชาหมดแล้วพูดจริงๆ
"ไม่อยากหยุดเลย"ยูคยอมบอกอย่างเอาแต่ใจก่อนจะกอดรัดเอวเล็กๆของแจ็คสันเอาไว้แน่นและอุ้มอีกคนขึ้นตัวลอย
"อุ้มทำไมปล่อยเค้าลงงง"แจ็คสันงอแงเป็นเด็กๆทันทีก็ยูคยอมเล่นอุ้มพาเขาขึ้นเตียงอะเป็นใครก็ต้องคิดปะวะ แจ็คยังไม่พร้อม แจ็คยังเป็นเด็ก แง้
"ถ้าไม่หยุดดิ้นนะ จะจับข่มขืนจนกว่าจะหมดแรงเลย"ยูคยอมจับคางแจ็คสันล็อกไว้ก่อนจะกดจูบริมฝีปากเล็กไวๆแล้วผละออกมา
"ไอ้พี่บ้า ! ตลกหรอปล่อยแจ็คคคค"แจ็คสันเองก็สู้สุดชีวิตดิ้นราวกับปลานีโม่ขาดออกซิเจน ยูคยอมที่กำราบเด็กจอมดื้อที่แสนขี้งอนก็จัดการฝังจมูกลงกับซอกคอขาวๆของแจ็คสันก่อนจะซุกไซร้ไปมา
"งื้อ จั๊กจี๋อ้ะ ฮ่าๆ โอ๊ย มันแปลกๆ หยุดดดด"แจ็คสันพยายามหดคอหนี ไหล่มนดันยกขึ้นมาติดข้างแก้มหวังจะปิดกั้นช่องทางแทะโลมเขาจากยูคยอม แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย ยูคยอมที่แสนจะเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้ ทำเอาแจ็คสันใกล้จะหมดแรงต่อต้านเต็มทีแล้ว เหนื่อยตั้งแต่ที่ดิ้นก่อนจะเข้าห้องอีก ตอนนี้ยังไม่เห็นมีทีท่าว่าจะหลุดจากพันธนาการของยูคยอมได้เลย
"ยอมแล้วๆ เค้ายอมแล้ว พอเถอะนะ นะๆ จะไม่ขี้งอนแล้วด้วย โอ๊ยยย ฮ่าๆ ปล่อยก๊อนนนน"แจ็คสันแทบจะกราบขอร้องยูคยอม คนตัวสูงไม่เพียงแต่ใช้จมูกโด่งๆนั่นแกล้งเขาอย่างเดียว คนตัวสูงยังใช้นิ้วจิ้มๆที่ข้างลำตัวเขาอีก ดีดสิครับรออะไร มันจั๊กจี๋นะเว้ย โว้ยคนใจร้าย !!
"ยูคยอมม แฮ่กๆ เหนื่อย โอย ฮ่ะๆ พอ พอแล้ว แฮ่กๆ โอ๊ยยย"แจ็คสันแทบจะกรี๊ด อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายยูคยอมใจร้ายมากกกกกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว ไม่ยอมเลิกแกล้งจี้เส้นเขาสักที เขาเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ทั้งดิ้นทั้งหัวเราะ จะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว จะทำยังไงให้คนตัวสูงหยุดได้ล่ะเนี่ย
หมับ!
"แฮ่ก แฮ่ก อึ่ก เจ็บเอวไปหมดเลย"แจ็คสันตัดสินใจเอาแขนทั้งสองข้างที่ปัดป้องการกลั่นแกล้งจากยูคยอมมากอดรัดอีกฝ่ายเอาไว้ ขาเรียวก็พันรัดขายูคยอมเอาไว้ เรียกได้ว่าแนบชิดไม่มีที่ให้แม้แต่ขี้ฝุ่นเดินผ่าน ก็นี่เป็นวิธีเดียวที่จะหยุดยูคยอมได้ ยูคยอมเลิกแกล้งเขาแล้ว เขาได้แต่หอบหายใจแรงๆทั้งๆที่ยังรัดร่างสูงเอาไว้ เพื่อความแน่ใจว่าจะไม่โดนแกล้งอีก จนหายเหนื่อยนั่นแหล่ะแจ็คสันถึงยอมปล่อย
"เล่นอะไรก็ไม่รู้"แจ็คสันยู่ปากเขาดันคนข้างบนตัวออกได้สำเร็จ จากนั้นก็ลุกขึ้นและลุกออกไปจากเตียง ไม่ใช่อะไร นี่เล่นกันเหงื่อโทรมกายเลยทั้งคู่ เขาอยากที่จะอาบน้ำมากๆเลยในตอนนี้ ยูคยอมที่ลุกออกไปแล้วนั่งขำเขาหน้าตาเฉย มันน่าตีเสียจริงๆเลย
"พี่อาบด้วยดิ"ยูคยอมนั่งมองตาแป๋วเอ่ยบอก แจ็คสันหันมามองอย่างหงุดหงิดใจก่อนจะตะโกนใส่ไป
"อย่าหวังเลย !!!!"
ปึ้ง !
แล้วประตูห้องน้ำก็ถูกปิดไปโดยฝีมือของแจ็คสันหวังคนนี้นี่เอง ยูคยอมได้แต่มองตาม ไม่ทันได้เอ่ยรั้งก็เลยต้องนั่งเล่นอยู่คนเดียวบนเตียงตามระเบียบ
ร่างสูงนั่งกดมือถือไปเรื่อยๆระหว่างที่กำลังรอแฟนตัวเล็กอาบน้ำ ถามว่าเขาจะไม่กลับบ้านไปเตรียมข้าวของหรืออย่างไร กลับสิแต่ขออยู่เล่นห้องแจ็คสันก่อน เอาให้คุ้มหน่อย คงอีกนานเลยแหล่ะกว่าจะกลับมานอนเล่นด้วยกันที่ห้องอย่างวันนี้
นั่งเล่นมือถืออยู่สักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นมา แต่ทว่ามันไม่ใช่เสียงของเครื่องยูคยอม มันเป็นเครื่องของแจ็คสันที่วางชาร์จไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ร่างสูงเอื้อมกายถือวิสาสะนำมาเปิดดูก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กๆ
Wonpil : สวัสดีครับแจ็คสัน (18.49)
เดี๋ยว
ทำไมไอ้หน้าลิงนั่น
ถึงมีไลน์แฟนเขาได้วะ...?
ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความยูคยอมรีบกดเข้าแชทไปทันที แอบขอโทษแจ็คสันในใจที่ละลาบละล้วงเอามือถือมาเล่นแบบนี้ ถ้าไม่รักก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่นี่แฟนเขาทั้งคน จะปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นมาขายขนมจีบมันก็ออกจะแปลกไปสักหน่อย
Wonpil : ถ้าว่างแล้วตอบพี่บ้างนะครับ (18.50)
Wonpil : ขึ้นว่าอ่านแล้วนี่นา ดีใจจังอ่านแชทพี่ด้วย (18.51)
(18.52) มีอะไร : JKSNWG852
เป็นยูคยอมที่พิมพ์ข้อความตอบกลับไป เขากำลังใจจดใจจ่ออยู่กับมือถือของแจ็คสัน ดวงตาคมฉายประกายคุกรุ่น ยูคยอมโกรธ โมโห ไอ้บ้านั่นมันตื้อแฟนของเขาไม่เลิก
Wonpil : เปล่าหรอกครับ พี่ก็แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ (18.52)
(18.53) มีไลน์ได้ไง : JKSNWG852
Wonpil : แจ็คสันจำไม่ได้หรอครับ ก็วันนั้นไง (18.54)
วันไหนของมันวะ!?
เวรเอ๊ย...
นี่มันกับแฟนเขา...
ไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย...
แกร่ก
แจ็คสันเปิดประตูห้องน้ำออกมา ร่างเล็กเอาเสื้อผ้าเข้าไปใส่ข้างในแล้ว จึงไม่ต้องกังวลในตอนแต่งตัว ยูคยอมยืนขึ้นและออกจากห้องไปโดยบอกลาแจ็คสันเพียงคำว่ากลับแล้วนะ
ทิ้งความงุนงงไว้ให้แจ็คสันอยู่อย่างนั้นจนร่างเล็กเดินมาหยิบมือถือที่คว่ำอยู่บนเตียงนอน ก็จำได้ว่าวางไว้บนหัวเตียงนี่นา แล้วทำไมมาอยู่นี่ได้ไง
เขาเก็บมือถือขึ้นมาหมายจะนำไปวางไว้ข้างเตียงเช่นเดิมที่เคยวางแต่เพราะเสียงแจ้งเตือนไลน์ที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะ มือเรียวชะงักและหงายหน้าจอมือถือขึ้นมาดูก่อนจะต้องตกใจเบิกตาโพลง
วอนพิลไปมีไลน์เขาได้ยังไง!
แล้วยูคยอมก็เป็นคนคุยกับวอนพิลด้วย
ตายแน่แจ็คสัน นายตายแน่ๆ
ไอบ้าวอนพิลเอ๊ย!
เขารีบกดพิมพ์แชทตอบกลับไปในทันที หวังจะเคลียร์กับวอนพิลไปให้รู้เรื่อง เขาไม่เข้าใจแค่ไปกินข้าวโต๊ะเดียวกันครั้งเดียวต้องมาวอแวเขาอะไรมากมายขนาดนี้ด้วย และตอนนี้วอนพิลก็ทำแจ็คสันหัวเสียมากเลยด้วย
(19.02) อะไรของพี่ : JKSNWG852
Wonpil : ก็วันนั้นที่เรามาลงทะเบียนข้อมูลส่วนตัวแล้วพี่เป็นคนดูแลความเรียบร้อย ก็เลยจำแล้วแอดมาไง (19.03)
(19.04) ทำแบบนี้ทำไม : JKSNWG852
Wonpil : ครับ? หมายความว่าไงพี่ไม่เข้าใจ (19.05)
(19.05) พี่อย่าแกล้งไม่รู้ได้เปล่าอะ ผมไม่ชอบ :( : JKSNWG852
Wonpil : พี่ขอโทษ อย่าโกรธเลยแจ็คสัน (19.05)
(19.06) ไม่ให้โกรธได้ยังไง พี่ทำผมเข้าใจผิดกับแฟนนะ ถ้าแฟนผมเป็นอะไรขึ้นมาพี่แย่แน่! : JKSNWG852
เขากดออกจากแชทไลน์แล้วเลื่อนหน้าจอสู่บันทึกการโทรเพื่อหาเบอร์โทรของยูคยอม ไม่รู้ว่ายูคยอมจะสติแตกมากน้อยแค่ไหน เขาเป็นห่วง ยิ่งขับรถกลับออกไปในเวลาค่ำๆแบบนี้ด้วย
จนแล้วจนรอดผ่านมาชั่วโมงกว่าๆแล้วแจ็คสันก็ยังติดต่อยูคยอมไม่ได้ เขาทิ้งตัวลงบนเตียงนอนสีหวานอย่างหมดแรง จนปัญญาที่จะติดต่อกับอีกฝ่ายแล้วจริงๆ ยิ่งหายเงียบไปแบบนี้เขาก็ยิ่งเป็นห่วงความปลอดภัยของยูคยอม ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยแม้แต่น้อย
In your eyes...ติ๊ด!
"ครับ"แจ็คสันเลื่อนโทรศัพท์กดรับสายโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอมือถือ จนเสียงปลายสายตอบกลับนั่นแหล่ะถึงได้รู้ว่าคือใคร
(...โทรมามีอะไร?)
"ยูคยอม !"แจ็คสันสปริงตัวลุกขึ้นนั่งทันทีมือเรียวถอนโทรศัพท์ออกจากหูก่อนจะกดวิดิโอคอลไปหาร่างสูงซึ่งยูคยอมก็กดรับแต่โดยดี พอได้เห็นว่าร่างสูงอยู่ในห้องนอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแจ็คสันก็โล่งใจ โชคดีที่ยูคยอมยังคงปลอดภัยอยู่ แต่ตอนนี้เขานี่สิ ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ยูคยอมรู้สึกดี
(วางก่อนไหมพี่จะนอนแล้ว)เสียงของยูคยอมเรียกสติของเขาที่กำลังจมอยู่กับความคิดให้รู้สึกตัวขึ้นมา อีกคนเองก็ถือสายเงียบๆรอนานแล้ว แจ็คสันส่ายหน้ารัวรีบเรียกรั้งอีกคนเอาไว้ก่อน
(มีอะไร)สายตาเย็นชาที่ดูผิดหวังถูกฉายทอดมาที่แจ็คสัน คนตัวเล็กเกือบจะร้องไห้เพราะรู้สึกแย่ที่ทำร้ายจิตใจของยูคยอมแบบนี้
"คือ คือผม"
(นอกใจพี่แล้วยังจะพูดแก้ตัวอีกหรอ)
"ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่แบบนั้นนะ ไม่ใช่ๆ ฟังผมก่อน คือผมไม่รู้เรื่อง วอนพิลเขาแกล้งพูดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"แจ็คสันพยายามอธิบายอย่างใจเย็น ยูคยอมยังคงหน้าตึงอยู่เหมือนเดิมและเหมือนว่าอาการหึงหวงคนตัวเล็กในกล้องมือถือยังไม่หายไป
(เล่ามาให้หมด)ยูคยอมเอ่ยนิ่ง คนตัวสูงหลับตาลงและเงยหน้าไปพักนึงก่อนจะหันกลับมาสบตาและมองกล้องราวกับว่ามันเป็นดวงตาของแจ็คสัน
"คือผมไม่ได้เป็นคนให้ไลน์เขาไป วอนพิลหามาเอง แล้วก็เลยทักมา แค่นั้นจริงๆ แต่ผมคุยกับเขาไปแล้ว ว่ามีแฟนแล้ว เขาก็ดูเหมือนว่าจะเข้าใจแล้ว"แจ็คสันบอกไปตามมุมมองของตัวเอง ถ้าถามว่ายูคยอมเชื่อไหม ใช่ยูคยอมเชื่อมุมที่แจ็คสันเล่านะ เขาเชื่อมั่นและมั่นใจในตัวแจ็คสันมากว่าคนตัวเล็กนั่นมีเพียงเขา แต่เขาคงต้องหาวิธีกันท่าวอนพิลออกจากแจ็คสันแล้วล่ะ ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้เขากับแจ็คสันคงได้มีปัญหากันจริงๆ
"พี่ หายโกรธแจ็คเถอะนะ"เสียงแจ็คสันดังขึ้นมาอ่อยๆ หน้าตาก็ดูซีดไร้เลือดฝาด แก้มใสที่มักจะป่องขึ้นยามที่อีกฝ่ายยิ้มกว้างตอนนี้ก็ไม่มีอีกแล้ว
(ไปนอนเถอะดึกแล้ว พี่ไม่โกรธอะไร)ยูคยอมบอกนิ่งๆ
"ไม่เอา เค้ายังไม่เห็นพี่จะยิ้มให้กันเลย"เป็นแจ็คสันเองที่ยังดื้อดึงใส่ยูคยอม ในเวลาที่ความรู้สึกของยูคยอมเปราะบางแบบนี้เขาจะปล่อยไปได้ยังไง ต้องรีบเคลียร์ให้เร็วที่สุดคือทางออก
(...อะยิ้มแล้ว)ยูคยอมฉีกยิ้มฝืดๆให้แจ็คสันแค่นิดนึงแล้วก็หุบยิ้มลง ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันดิ่งมากจริงๆไม่มีอารมณ์จะมาสนใจอะไรใครทั้งนั้น
"ฮื่อ อย่าเป็นแบบนี้สิ แจ็คไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะครับ"
(ที่รักฟังพี่ แจ็คสันเป็นแฟนพี่ เป็นคนของพี่ มันไม่ตลกเลยสักนิดเมื่อรู้ว่าแฟนพี่จะถูกใครต่อใครเข้ามาจีบ พี่รู้ว่าตัวเองโตแล้วแยกแยะได้เกินกว่าจะมางี่เง่า แต่เรื่องของแจ็คสันทีไรพี่ไม่เคยคุมสติตัวเองได้เลย พี่พูดตรงๆว่าพี่หวง เพราะงั้น อย่าให้เขามายุ่งกับเราอีกได้ไหมครับ)แจ็คสันนิ่งอึ้งไปเมื่อโดนยูคยอมพูดความรู้สึกใส่กันตรงๆแบบนี้ ไหนท่าทางหงุดหงิดที่มันบอกได้ชัดว่ากำลังหึงเขานั่นอีก ยูคยอมทำให้ใจเขาเต้นแรงอีกแล้วนะ เป็นแบบนี้แล้วจะให้เขาทำไงได้ล่ะ ผลสุดท้ายก็คือการทำตามใจคนร่างสูง
"ถ้าแจ็คบล็อกไลน์พี่เขา พี่จะโอเคขึ้นไหม"แจ็คสันถามออกไป เขาไม่รู้วิธีสลัดคนที่เข้าหาหรอก กันอะไรนิดๆหน่อยๆได้ก็กัน เผื่อว่าแฟนตัวใหญ่ใจน้อยจะเลิกคิดมาก
(ก็ได้ แต่ว่ายื่นหน้ามาใกล้ๆก่อน)แจ็คสันทำตามอย่างว่าง่าย ใบหน้าน่ารักยื่นไปติดชิดกล้อง ยูคยอมส่ายหน้าเบาๆและบอกอีกคนว่าให้หันไปมองทางซ้ายมาแจ็คสันก็รีบทำทันที
จุ๊บ !
เสียงเหมือนกำลังโดนอีกคนจูบข้างแก้มดังขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือของแจ็คสัน เขาผละหน้าออกจากมือถือก่อนจะทำหน้างงๆใส่อีกฝ่ายไป ยูคยอมได้แต่ยิ้มขำให้กับความน่ารักของแฟนตัวเล็ก จริงๆเขาเองก็เขินเหมือนกันแหล่ะนะ เห็นท่าทางซื่อๆแบบนี้ ใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ยามโดนดุเล่นเอายูคยอมก็ใจอ่อนยวบเป็นเหมือนกันนะ
(คนนี้...พี่จองแล้วนะครับ)ยูคยอมพูด แจ็คสันที่ถือมือถืออยู่ถึงกับอ่อนแรงมือไม้อ่อนเล่นเอามือถือตกลงกลิ้งไปบนที่นอน แจ็คสันสะดุ้งรู้สึกตัวก็ตอนมือถือหลุดมือนี่แหล่ะ ร่างบางรีบคว้ามันขึ้นมาใหม่ ก่อนจะพบว่ากล้องยังคงจับภาพยูคยอมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
"..."
(...)
ไม่มีเสียงการพูดคุยดังขึ้นมาในระหว่างนี้ แจ็คสันเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังก่อนจะพบว่านี่มันเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เขาควรนอนพักผ่อน ไม่ใช่แค่เขาแต่ยูคยอมก็ต้องพักด้วยเหมือนกัน เขาจึงต้องยอมปิดบทสนทนาเอ่ยลาแต่ดูเหมือนว่าจะตรงกับใจอีกคนไปหน่อย
"ดึกแล้ว"
(ดึกแล้ว)
เวรกรรม ดันมาพูดขึ้นพร้อมกันอีก ขอเวลาฟินให้แจ็คสันสามนาที โอเคๆนอนเว้ยนอนแจ็คสันนอนนน
"เอ่อ งั้นผมไปนอนก่อนนะ ดึกแล้ว"แจ็คสันพูดอ้อมแอ้ม ใบหน้าหวานแสร้งมองไปเรื่อยๆ ไม่ได้จดจ้องที่อะไรเป็นพิเศษ
(อื้ม พี่ก็จะนอนเหมือนกัน ฝันดีนะ)
"ครับ ฝันดี"แจ็คสันโบกมือหยอยๆใส่กล้องเป็นท่าบอกลา ก่อนจะเลื่อนมือไปกดปุ่มวางสาย ร่างเล็กถอนหายใจออกมา เกือบไปแล้ววันนี้ วอนพิลช่างเก่งในการสร้างปัญหาให้เขาเหลือเกิน แต่ละครั้งที่คุยกันเขาก็ไม่เคยจะทำอะไรที่ดูมีเยื่อใยให้เลยสักนิด แต่ดุเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ ที่บอกยูคยอมไปก็ใช่ว่าอยากจะโกหก แต่พูดอะไรแล้วอีกคนสบายใจก็ควรจะทำ ตอนนี้เขาเองก็ต้องพักผ่อนสำหรับเตรียมตัวไปทริปเที่ยวภูเขากับยูคยอมแล้วหล่ะ แค่คิดก็สนุกแล้ว ดีจังเลยนะที่ได้ไปกับยูคยอม J
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : อันยอง ตอนที่15มาแล้วจ้า ตอนนี้คนเขียนอยากจะจับพี่วอนพิลสุดหล่อมาตีก้นมากกก ฮ๊อยทำไหมจึงมาปั่นป่วนวุ่นวายกะชีวิตคู่ของแจ็คสันขนาดเน้น้า ย่าห์ ก็นะชีวิตคนเรามันก็ต้องมีมาทะเลาะกันบ้างอิๆพอเป็นน้ำจิ้มนะคะ จะให้รักกันดี24ชม.มันก็เกินป๊ายยยย มีบทเรียนมากมายขนาดนี้แจ็คสันอาจจะโตเป็นผู้ใหญ่และรู้วิธีรับมือกับปัญหาในอนาคตได้น้า หู้ยยย แค่คิดถึงตอนดราม่าก็ตื่นเต้นละค่ะคุณ เมื่อวานเรานั่งดูงานโกลเด้นอยู่ เกร้ดดด มีใครเห็นโมเม้นท์แจ็คสันยูคยอมเหมือนที่เราเห็นไหมคะ โอโหมันดีต่อใจเรามากจริงแกจะมากอดก่ายกันและส่ายตัวดุ้กดิ้กๆไม่ได้น้า ฮ่อยยย คือดี เป็นเชื้อเพลิงในการปั่นนิยายอย่างดีงามมาก
เอาจริงคนอ่านดองนิยายเราไว้สักสองตอนแล้วค่อยมาอ่านก็ได้55555555 1ตอนอ่าน1ตอนอ่านมันจะอารมณ์ไม่ต่อกันป่ะ ว่าไหม ส่วนนักอ่านหน้าใหม่แนะนำว่าให้อ่านยาวมาเลย แต่ระหว่างนั้นกดเม้นบ้างก็ได้อิอิ5555555
เจอกันตอนหน้าจ้า เตรียมอากาบงมาโบกด้วยทุกคน เข้าป่าแล้วมันมืด อารมณ์มันมา หึหึหึหึหึ -.........-
**เดี๋ยวจะอัพให้สองตอนเลยเพราะว่าอารมณ์ดีมากกกกกก ก.ไก่ล้านตัว อ่านคอมเม้นท์แล้วมีความสุข ขอบคุณทุกคนมากกกก รักนะ รู้ยัง**
ความคิดเห็น