คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter nine ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 9
เวลาเช้าอากาศสดใส ยูคยอมตื่นนอนขึ้นมาด้วยความสดชื่น หลับเต็มอิ่มนอนสบายมากๆ
หรอครับ!!!!!
อาจจะคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ยังไงเล่า นี่มันจะบ่ายโมงเข้าไปอยู่แล้วยูคยอมก็พึ่งจะตื่นร่างสูงลุกขึ้นมาอย่างระมัดระวังเพราะไม่อยากรบกวนเวลานอนของเด็กดื้อของเขา เดี๋ยวเด็กดื้อนอนไม่พอแล้วจะงอแง
ยูคยอมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน แล้วจัดการเตรียมยาเม็ดแก้ปวดหัวแก้อาการเมาค้างให้กับแจ็คสันที่ยังคงหลับอยู่ ส่วนตัวเขานั้นก็แอบเอานมช็อกโกแลตมาเจาะดื่ม (แจ็คสันบอกไม่ได้ชอบกินงั้นเขาจะกินเอง-.-) เขาทำอาหารไม่เป็นเพราะงั้นจะลงไปซื้อข้าวต้มใต้คอนโดแจ็คสันแทนแล้วกันล่ะนะ หวังว่าเด็กดื้อจะยังไม่ตื่น
แจ็คสันพลิกขยับตัวเล็กน้อย ร่างบางขมวดคิ้วมือเล็กๆกุมศีรษะของตัวเองเอาไว้ เมื่อคืนเขาไปเลี้ยงฉลองกับจินยองและพี่แจบอมซะเมาเละเทะเลย ไม่แปลกหรอกที่จะปวดหัว แจ็คสันก้มสำรวจตัวเอง กางเกงยีนส์แสนอึดอัดถูกถอดออกมาแล้ว เสื้อของเขาก็ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามสำหรับใส่นอนสบายๆ
ใครกันที่มาส่งเขา แถมยังเปลี่ยนชุดให้อีก จินยองน่ะคงมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกแจ็คสันพอจะเดาออก ส่วนแจบอมไม่น่าจะมานั่งเปลี่ยนชุดให้ คงจะปล่อยนอนไปเลย แล้วตกลงใครกัน? คิดไปอย่างงุนงง คิดไม่ออกจริงๆว่าจะเป็นใคร
แจ็คสันค่อยๆกระเถิบตัวเองลงมาจากเตียงลายน่ารักแสนนุ่มนิ่มของเขา มองไปเห็นยูคยอมที่ข้างฝาผนังห้องก็อดจะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาที่เขาได้ใกล้ชิด จนถึงตอนนี้อีกฝ่ายจะเป็นยังไงบ้างนะ เขาอยากจะเช็คมือถือสักนิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง มือถืออยู่ไหนเนี่ยสิ
แกร่ก
"ตื่นแล้วหรอ"ยูคยอมทักนิ่งๆไม่ได้มีท่าทีอะไรแจ็คสันน่ะสิแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าหวานสะบัดไปมาราวกับคิดว่าตนนั้นตาฝาด อาจจะคิดถึงมากไปจนเกิดอาการหลอนเปิดประตูวิเศษโดราเอม่อนหรือยังไงกันนะถึงได้เปิดมาเจอใครก็ได้หรือไปที่ตรงไหนก็ได้
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"สะบัดหน้าทำไม ไม่ปวดหัวแล้วหรอ มากินข้าวก่อนดิเดี๋ยวจะได้กินยาแก้แฮงค์"ยูคยอมทำตัวเป็นปกติมากแต่นั่นแหล่ะทำให้แจ็คสันตกใจ เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน จำอะไรไม่ได้เลย
"พี่ พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่"แจ็คสันถาม
"มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว จำไม่ได้หรอ"ยูคยอมตอบ ปากก็ตักข้าวต้มร้อนๆทาน แจ็คสันเห็นก็เลยลงมานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยกัน
"ไม่เลยสักนิด เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น พี่ไปรับผมมาหรอ"แจ็คสันถามอย่างซื่อๆ
"...ไม่ใช่"ยูคยอมเงียบไปนิดก่อนจะตอบออกมา
"แล้วใครที่พาผมมาส่งถ้าไม่ใช่พี่ล่ะ"
"เพื่อนนายล่ะมั้ง ที่หน้าตาแย่ๆ หน้าเหมือนลิง"ยูคยอมพูดออกมาดูท่าทางจะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่
"ผมไม่มีเพื่อนแบบนั้นสักหน่อย"แจ็คสันยู่ปาก มือขาวตักข้าวกินบ้าง เพราะเขาเองก็เริ่มจะหิวแล้วเหมือนกัน(เดี๋ยวค่อยอาบน้ำแปรงฟันทีหลังละกันนะ)
"..."ยูคยอมมองหน้าแจ็คสันนิดๆแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรนิดๆ แจ็คสันที่เห็นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเลือกที่จะชวนคุย
"เอ่อ แล้วทำไมถึงกลับเมื่อคืนล่ะ"
"ก็อยากมาเซอไพรส์เล่นๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าจะได้รับเซอไพรส์กว่า"ยูคยอมบอกออกมา นี่แหล่ะเป็นเวลาแห่งบทลงโทษของแจ็คสันแล้ว เชื่อเถอะคนตัวเล็กจะไม่กล้าทำอีก
"งือ แจ็คขอโทษ"แจ็คสันตอบอย่างหงอยๆถ้ามีหูก็คงเห็นว่าหูลู่ มีหางก็คงเห็นว่าหางตก
"โทรไปตั้งหลายสายก็ไม่รับ เลยคิดว่าจะมาหาที่ห้องเลยดีกว่า ก็ไม่อยู่ ยืนรออยู่หลายชั่วโมงจนขี้เกียจจะรอแล้วก็เลยลงมา คิดไว้แล้วว่าจะกลับบ้านไปพัก แต่ดันลงมาแล้วเจอเด็กไม่ดีที่หนีเที่ยวดึกๆกำลังเมาคอพับคออ่อนอยู่กับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะแค่เล่าให้ฟังเห็นว่าอยากรู้"
"...ขอโทษครับ"แจ็คสันก้มหน้าสำนึกผิด มือขาวๆกำช้อนในมือแน่น กระบอกตาร้อนผ่าวราวกับคนกำลังจะร้องไห้อย่างนั้น เขาผิดเอง ผิดหมดทุกอย่าง ยูคยอมคงโกรธมากแน่ๆที่เขาทำแบบนี้
"ผมไม่โกรธนะเรื่องที่ไม่รับสายมือถือ"ยูคยอมเอ่ย
"แต่ผมเป็นห่วง กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแจ็คสัน พยายามปลอบใจตัวเองว่าแจ็คคงนอนหลับไปไม่ได้ยิน แต่ก็พบความจริงที่ว่าไปเมาไม่ได้สติอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้างก็ไม่รู้ ผมจีบแจ็คสันอยู่นะ ไม่เห็นแก่ผม ก็เห็นแก่ตัวเองบ้าง ทำแบบนี้ไม่ดีเลยรู้ใช่ไหมครับ"ยูคยอมพูดอบรมแจ็คสันออกมายาวเหยียด ใช่ยูคยอมพูดออกมานั้น ถูกหมดเลย เป็นเขาเองที่ไม่ดีและดื้อเอง เขาทำยูคยอมโกรธแล้วใช่ไหม
ใบหน้าหวานมีน้ำตาไหลออกมา แจ็คสันใช้หลังมือขาวปาดป้อยๆอย่างไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนร้องไห้ เขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่อยากให้ยูคยอมเกลียดเขาเลย ยูคยอมเดินไปนั่งกอดอกอยู่ที่โซฟา แจ็คสันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินตามออกไป
หมับ!
แจ็คสันกอดยูคยอมจากทางด้านหลังที่มีโซฟากั้นอยู่เขากลัว กลัวเหลือว่ายูคยอมจะทิ้งกันไป จะโกรธจนไม่รู้สึกดีๆกับแจ็คสันอีกแล้ว
"อึก ฮึก ยะ ยูคยอม อึก อย่าเกลียดแจ็คสันเลยนะ ฮึก ฮือ จะ แจ็คสัน ขะ ขอโทษ ได้โปรด ฮือ แจ็คสันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว นะยูคยอมนะ"ถ้อยคำที่เอ่ยขอร้องฟังแล้วช่างปวดใจ ใบหน้าหวานซบลงที่หลังต้นคอของยูคยอมแขนขาวๆที่โอบกอดช่วงลำคอและลาดไหล่ของเขาเอาไว้ แจ็คสันเสียใจกับเรื่องทั้งหมดนี้ ยูคยอมได้ยินแบบนั้นก็โกรธต่อไปไม่ลงอีกแล้ว แจ็คสันได้รับบทเรียนจากการกระทำที่ไม่ดีของตัวเองในครั้งนี้แล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ยูคยอมจะต้องโกรธเคืองอะไรแจ็คสันอีกต่อไปแล้ว
"Don't cry baby"(อย่าร้องที่รัก)ยูคยอมนั่งนิ่งให้แจ็คสันกอด เขาทำเพียงแค่ลูบหลังมือขาวอย่างปลอบประโลม ใบหน้าไม่ได้หันไปมองอีกฝ่ายเลย เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของแจ็คสัน
"Don't hate me please I'm really sorry forgive me please forgive me"(อย่าเกลียดฉันเลยได้โปรด ฉันขอโทษจริงๆนะ ให้อภัยฉันนะให้อภัยฉัน)
"Hmm No.I’ll sleep on it."(ฮึมม ไม่ล่ะ ฉันขอเวลาสักหน่อย)ยูคยอมไม่ได้โกรธอะไรแจ็คสันแล้ว แต่เขายังไม่ยอมรับ และตอบปฏิเสธเด็กน้อยไป เด็กน้อยยังไม่ควรได้รับการให้อภัยเร็วเกินไปต้องดัดนิสัยกันอีกสักหน่อย
"Why!?? Please I won't do it again"(ทำไม!? ได้โปรดฉันจะไม่ทำมันอีก)
"Stop crying first and sit with me now"(อย่างแรกคือหยุดร้องไห้แล้วนั่งด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย)
"พี่ยูคยอมจะทิ้งผมไปจริงๆหรอ จะไม่หายโกรธกันหรอครับ"แจ็คสันนั่งตัวเกร็งข้างๆยูคยอมเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงยูคยอมถึงจะหายโกรธกันสักที สาบานเลยว่าจากนี้ไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ทะเลาะกันแบบนี้ใจของแจ็คสันมันเจ็บ
"ที่ต้องดุไม่ใช่ว่าเพราะผมโกรธหรือเกลียดแจ็คสัน แต่ทบทวนดูที่ทำมันดีไหม ผมเจอแบบนั้นจะให้ผมรู้สึกยังไง แจ็คสันยังเป็นเด็ก อายุก็ยังไม่ถึง19ดีเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงดื่มเหล้าเมาขนาดนั้น ถ้าเกิดว่าตำรวจจับจะทำยังไง คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ ไม่กลัวท่านผิดหวังหรอครับ ตอนเห็นแจ็คสันเมาอยู่ในอ้อมกอดใครก็ไม่รู้ แต่ใจของผมมันโครตเจ็บ หน้าชายิ่งกว่าโดนตบหน้า ความรู้สึกที่มีมันเหมือนพังทลายมาตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ สัญญาได้ไหมว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก"
"แจ็คสันสัญญา อย่าโกรธกันเลยนะ จะไม่ทำแล้วจริงๆเชื่อใจผมนะ"แจ็คสันพยักหน้างึกงัก ปลายจมูกรั้นและกระบอกตาเป็นสีแดงกล่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก แจ็คสันเป็นคนที่ร้องไห้ได้น่าสงสารมาก แค่เห็นใจคนโกรธก็อ่อนยวบแล้ว กลัวว่าจะร้องไห้จนขาดใจตายเสียก่อน
"เด็กดี ...ไม่ร้องแล้วนะ"ยูคยอมรั้งแจ็คสันเข้ามากอดเอาไว้ ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังบางราวกับปลอบโยนก่อนจะพาคนตัวเล็กล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟันเสียให้สดชื่น เมื่อมีเรื่องให้ทุกข์ใจ ก็ต้องมีเรื่องดีๆมาเยียวยาหัวใจสักหน่อย วันนี้เขาจะพาแจ็คสันไปเที่ยวเล่นไม่ไกลจากแถวนี้เท่าไหร่ มหาลัยของแจ็คสันปิดเทอมเมื่อไหร่เขาค่อยพาไปเที่ยวต่างจังหวัดนานๆ
"วันนี้ว่างใช่ไหม"ยูคยอมถามเมื่อแจ็คสันแต่งตัวเสร็จเดินออกมาแล้ว แจ็คสันมองอย่างไม่เข้าใจ"จะพาไปเที่ยว ปลอบใจเด็กขี้แงสักหน่อย ไม่ดูแลเลยก็กลัวจะช้ำตายเสียก่อน"
"ฮื่อ แต่พี่ต้องพักผ่อน"
"ก็นอนกับนายเมื่อคืนแล้วไง แค่นั้นก็พอแล้วแหล่ะ"
"แต่ว่า..."
"งั้นไม่ต้องไป"
"เห๊ยยเดี๋ยวว ไปๆๆ แจ็คสันอยากไป"
"ถ้าไปก็ปิดห้อง เร็วๆเดี๋ยวไปเอารถมารับข้างหน้า ตามมาล่ะ"ยูคยอมคว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป ช่วงขายาวสาวเท้าอย่างเร่งรีบมุ่งตรงไปที่รถคันหรูของตัวเองขับออกมาเพื่อรับใครบางคนแจ็คสันวิ่งหน้าตื่นก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถไป
ยูคยอมไม่ได้พาแจ็คสันไปเที่ยวที่ไหนไกลอย่างที่ว่าจริงๆ แต่กลับพามาที่บริษัทที่ตนนั้นทำงานอยู่ด้วย หมวกแก็ปใบสีดำถูกสวมลงมาบดบังหน้าตาของแจ็คสันอีกครั้งคราวนี้มีผ้าปิดปากแบบบางปิดไว้อีกชิ้นหนึ่งด้วย ก่อนที่ทั้งคู่จะลงรถไป
ยูคยอมพาแจ็คสันมาทางประตูด้านหลังก่อนจะจับมือเดินเข้าไป แจ็คสันตื่นเต้นไปหมด ภายในบริษัทแห่งนี้เหมือนกับที่แจ็คสันเคยดูยูคยอมในถ่ายทอดสดเลยตื่นเต้นมากๆ ว่าแต่ยูคยอมพาเขามาที่นี่ทำไมกันนะ แล้วแบบนี้จะไม่ได้ถูกว่าเอาหรอ
จึ้ก จึ้ก
แจ็คสันน้อยขี้กังวลใช้มือของเขาจิ้มไปที่แขนของยูคยอมเพื่อให้อีกฝ่ายหันมาสนใจ คงคิดว่าไม่ปลอดภัยสินะ กระต่ายน้อยจริงๆ
"มีอะไรหรอ"ยูคยอมถาม
"พามาที่นี่ทำไมพี่ ผมอยากกลับ"แจ็คสันบอกเสียงเครียดนั่นทำให้ยูคยอมต้องลากแจ็คสันเข้าห้องซ้อมของตัวเองแล้วอธิบายทันที
"เคยสัญญาไว้ว่าจะสอนเล่นกีต้าร์ ก็เลยพามาที่นี่ไง ไม่ชอบหรอ"
"โหหห จริงหรอ ชอบสิชอบๆ"แจ็คสันพยักหน้ารัวๆเร็วๆเหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาชอบจริงๆ
"ดีแล้ว นั่งอยู่นี่ก่อนเดี๋ยวผมมานะตามสบายเลย อ้อถอดหมวกกับผ้าได้แล้ว ไม่อึดอัดหรอไง หึหึ"ยูคยอมขำน้อยๆ เขากำลังยุ่งอยู่กับการหากีต้าร์และปิ๊กดีดให้กับแจ็คสัน
"เจอแล้ว"ยูคยอมร้องออกมาแจ็คสันที่นั่งอยู่ชะเง้อมองอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะชูมือขึ้นแบบเด็กๆเมื่อยูคยอมยื่นกีต้าร์และปิ๊กดีดให้ แจ็คสันลูบมันอยู่อย่างนั้นแววตาทอประกายแห่งความสดใส ดีใจจังที่ยูคยอมไม่ลืมสัญญา
"ก่อนเล่นต้องตั้งสายกีต้าร์ก่อน"ยูคยอมบอกแล้วเอาจูนเนอร์เสียบที่หัวกีต้าร์ที่พาดขาแจ็คสันอยู่ก่อนจะกดเปิดการทำงานแจ็คสันได้แต่มองนิ่งๆไม่กล้าทำอะไร
"จากนั้นดีดสายบนสุดแค่สายเดียว อันนี้เรียกว่าสายหก เอาปิ๊กดีดนะ"ยูคยอมกดดีดของตัวเองให้ดูก่อนจะมองเหมือนกับว่าให้แจ็คสันลองลงมือทำตาม
(~ตึง~)
"เก่งมากแบบนั้นล่ะ แล้วทีนี้ก็ดูว่ามันต่ำไปหรือสูงไปถ้าต่ำไปให้บิดไปทางซ้ายมือแบบนี้ ถ้าสูงไปให้บิดลงมาทางขวาแบบนี้ ลองทำดู"ยูคยอมสาธิตการปรับสายกีต้าร์ให้แจ็คสันดู นั่งงมอยู่สักพักแจ็คสันก็สามารถทำได้
"ทำได้แล้วพี่ยูคยอม!"แจ็คสันร้องบอกอย่างดีใจ ยูคยอมทำเพียงแค่ยิ้มออกมาน้อยๆแล้วเอ่ยต่อ
"ทำให้ครบทุกหกเส้นเลยนะ จากนั้นค่อยเริ่มดีด"
“โอเค รอแป๊บนึงขอดีดที่เหลือก่อน”
(~ตึง ตึง ตึง~)
"ฮื่อออ ไม่ได้สักทีล่ะ"(=' '=)
"อ้ะ ได้ละ"(>0<)
"ครบแล้ว !"แจ็คสันร้องบอกออกมาอย่างดีใจ แค่ตั้งสายก็เล่นเอากินเวลาไปพอสมควร แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าแจ็คสันเล่นบ่อยๆก็ไม่ต้องใช้จูนเนอร์เลยด้วยซ้ำ
"เก่งมาก อย่างแรกผมจะสอนแจ็คสันไล่สเกลก่อน"ว่าแล้วยูคยอมก็ดีดไล่โน้ตให้แจ็คสันดูเป็นตัวอย่าง กระดาษเปล่าลายน่ารักของยูคยอมถูกเขียนด้วยฝีมือของยูคยอมเอง เป็นภาพจำลองเฟร็ตกีต้าร์สี่เฟร็ตแรก
"เสียงโดต่ำคือสายหกไม่ต้องกดสายนะอันนี้ว่างไว้"ยูคยอมอธิบายพร้อมทำให้ดูประกอบ แต่เพียงครั้งนี้ดีดแค่เสียงเดียวให้ฟัง แจ็คสันดีดตามจนตอนนี้สามารถไล่สเกลได้หมดทุกเสียงพื้นฐานแล้ว ยูคยอมจึงเปลี่ยนบทเรียนเป็นการสตรัมแทนโดยเริ่มจากเพลงง่ายๆอย่างเพลงสุขสันต์วันเกิด
ทั้งคู่เล่นกีต้าร์ด้วยกันอยู่นานหลายชั่วโมง แจ็คสันเป็นนักเรียนที่ดีเรียนรู้ได้รวดเร็วๆมากทำให้เขาได้เล่นด้วยกันหลายเพลง ทั้งคู่เล่นด้วยกันอย่างมีความสุขจนเวลาก็ผ่านไปเย็นมากแล้ว แจ็คสันส่งกีต้าร์คืนให้กับยูคยอมนำไปเก็บ
กายบางไถลตัวลงนอนกับโซฟา เมื่อยหลังและเจ็บนิ้วไปหมด แต่ก็สนุกดีสำหรับเขา เหมือนความฝันเลยทั้งหมดนี้ ให้ตายสิ แจ็คสันรู้สึกเหมือนตัวเองต้องการมากกว่านี้ ความต้องการเข้าครอบงำแจ็คสันอีกแล้ว ได้เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงแบบนี้ก็ดี แต่สำหรับแจ็คสันยิ่งเหมือนไม่เคยพอ อยากใกล้ชิดยูคยอมให้มากกว่านี้ อยากรู้จักตัวตนของยูคยอมมากกว่านี้ ทำไมแจ็คสันถึงโลภแบบนี้นะ
"พี่..."แจ็คสันเรียกออกมาตอนที่ยูคยอมเดินเข้ามาหา แต่สายตาของเด็กน้อยยังจับจ้องไปบนเพดาน
"มีอะไรหรอ"ยูคยอมถามติดจะงงๆ
"จูบกันเถอะ"แล้วแจ็คสันก็หันไปมองหน้าของยูคยอมหลังจากที่พูดประโยคน่าอายนั่นออกมา
.
.
เรื่องอะไรที่เขาจะตอบปฏิเสธล่ะ..
“พูดเองนะ J”ยูคยอมเอ่ยก่อนจะทำตามที่อีกฝ่ายพูด
"อือออ.."แจ็คสันหลับตาพริ้มเอียงใบหน้าหวานตอบรับบทจูบของยูคยอม หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นออกไปยูคยอมก็ไม่รอช้าเข้ามาประกบจูบเขาแทบจะทันที จูบที่หวานและเร่าร้อนของยูคยอมทำเอาแจ็คสันสมองเบลอไปชั่วขณะ
"อื้มม"ริมฝีปากสีสวยสดถูกดูดดึงด้วยฝีมือของคนตัวสูง แจ็คสันใจเต้นไม่เป็นส่ำ จูบกันจริงๆมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง เขาเหมือนจะบินได้เลย
"อ่าา ฮื่ออ ~"แจ็คสันตัวเกร็งขึ้นมาเมื่อยูคยอมลากมือปัดผ่านหน้าอกขาวเนียนของตัวเอง มือหนาลากสะกิดตุ่มไตของแจ็คสันสร้างอารมณ์ให้แจ็คสันได้เป็นอย่างดีทำให้เผลอร้องครางออกมา แล้วจู่ๆฝ่ามือหนาก็เปลี่ยนเป็นขย้ำลูบไล้แทน เขาไม่ใช่ผู้หญิงนมตูมๆสักหน่อย ยูคยอมนี่ร้อนแรงจริงๆเสียเลย แจ็คสันเหมือนจะละลาย
"พะ.. ฮ่ะ อื้ออ พอ พอก่อน"แจ็คสันสะดุ้งเมื่อลำคอขาวๆถูกยูคยอมกดจูบเข้าให้ จมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ก็ชวนให้เขาขนลุกซู่ มันช่างวาบหวาม เป็นจูบที่สร้างความตื่นเต้นให้กับแจ็คสันอย่างมาก
“หึ ไงเด็กดื้อนึกคึกอะไรหื้ม”ยูคยอมที่ถอนจูบออกมาแล้วก็เอ่ยทักร่างบางที่นอนหอบอยู่ใต้ร่างของเขา แผ่นอกขาวเนียนสั่นกระเพื่อมตามแรงลมหายใจที่ถี่รัวของแจ็คสัน
“ผมโครตชอบพี่เลยนะ”แจ็คสันที่หายเหนื่อยแล้วเอ่ยออกมาเรียวแขนบางเลื่อนไปคล้องคอร่างสูง“...นึกว่าจะเสียพี่ไปซะแล้ว”แจ็คสันก็เปลี่ยนมากอดเอวสอบของยูคยอมแทนยูคยอมโอบเอวของแจ็คสันเอาไว้ก่อนจะรั้งให้ขึ้นมานั่งบนตักของเขาแทน
“...ร้องไห้อีกแล้วเด็กโง่”ยูคยอมพูดมือพลางลูบหัวอีกฝ่าย เขาคงทำเกินไปกับแจ็คสันเด็กน้อยเลยยังคงรู้สึกกังวลอยู่ ต่อให้โกรธแค่ไหนเขาก็ไม่เอามาปนกับเรื่องของหัวใจหรอก โกรธกับรักมันคนละอย่างกัน โกรธน่ะเป็นเรื่องของความรู้สึกชั่วขณะ แต่รักมันเป็นเรื่องของหัวใจของเขาที่มันจะไม่มีวันเปลี่ยนต่างหาก
“ร้องไห้ทำไมครับ หื้ม”ยูคยอมดันแจ็คสันออกจากอ้อมกอดและแปรเปลี่ยนมาเช็ดคราบน้ำตาให้แทน
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”แจ็คสันส่ายหน้าไปมาราวกับเด็กน้อย เรื่องที่ทะเลาะกันวันนี้แจ็คสันยังคงกังวลมาจนถึงตอนนี้จริงๆ ยูคยอมเห็นแจ็คสันเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่สบายใจเช่นกัน เขาไม่ได้ต้องการให้ดวงตาสดใสมีแต่หน้าตาไหลนองแบบนี้นี่นา เด็กน้อยของเขาเปราะบางมาก
“ผมขอโทษนะ”ยูคยอมพูดออกมา เขาแคร์แจ็คสันมากจริงๆ
“พี่ไม่ต้องขอโทษผมหรอก พี่ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย”แจ็คสันมองใบหน้าของอีกฝ่าย คนๆนี้ช่างดีกับเขาเหลือเกิน กลัวจริงๆว่าวันหนึ่งจะเสียความรักนี้ไป
“ผิดสิ ผมคงทำเกินไปเหมือนกัน ดูสิมีเด็กขี้แงอยู่แถวนี้ด้วยนะ ร้องไห้ตาบวมหมดแล้ว”ยูคยอมบีบแก้มนิ่มของแจ็คสัน จมูกแดงๆนั่นก็ช่างน่ารังแกเสียเหลือเกิน แค่เห็นใบหน้ายามร้องไห้ของอีกฝ่ายเขาก็รู้สึกอยากแกล้ง แต่ก็นะน่าสงสารแบบนั้นแกล้งไม่ลงหรอก แถมยังรู้สึกผิดอีก
“ฮื่ออ แจ็คสันไม่ได้เป็นเด็กขี้แงสักหน่อย แค่เป็นคนอ่อนไหวง่ายเฉยๆเอง”เด็กตัวเล็กเถียง ยูคยอมก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู จากร้องไห้เปลี่ยนมาเป็นหน้ามุ่ยเสียแล้ว ยูคยอมนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ แจ็คสันจะกลายเป็นไบโพล่าร์อยู่แล้วนะ
“ครับๆ หึหึ ป่ะ ไปหาข้าวกินกันดีกว่าจะทุ่มหนึ่งแล้ว ไม่หิวหรือไง”ยูคยอมคว้าหมวกมาก่อนจะสวมลงบนศีรษะเล็ก จะยื่นให้ใส่เองก็ได้นะ แต่เขาอยากเป็นคนสวมให้มากกว่า
แจ็คสันเดินตามหลังยูคยอมไปเรื่อยๆจนออกจากบริษัทไปขึ้นรถคันหรูที่ยูคยอมขับพาตัวเขามาด้วยในตอนแรก เวลายังไม่ดึกมากแบบนี้สามารถสร้างให้การจราจรบนท้องถนนนั้นแน่นขนัดได้ไม่ยาก ยูคยอมขับไปเรื่อยๆอย่างใจเย็น ส่วนตัวแจ็คสันเองก็ไม่ได้โวยวายหรือร้องประท้วงอะไร ถึงแม้ว่าจะหิวข้าวมากก็ตาม ดีเสียอีกเขาจะได้มีเวลาอยู่กับยูคยอมนานๆ -.-
“เปิดเพลงฟังไหม”ยูคยอมถามแจ็คสันพยักหน้าตอบตกลงน้อยๆอย่างเห็นด้วย
‘ 잠깐만 바라봐 너무 어색 하지 마
(มองมาที่ผมสิ เลิกทำท่าทางเหมือนอึดอัดแบบนั้นสักที)
Don’t worry 맘이 원하는데 솔직해져 봐
(ไม่ต้องกังวลไปหรอก คุณก็แค่ต้องซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง บอกมาเลยสิว่าคุณน่ะต้องการผม)
처음 볼 때부터 알고 있잖아
(รู้สิ ผมรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราสบตากันแล้ว)
확신이 들기를 바래 그것만
(ผมอยากให้คุณรู้หัวใจตัวเองบ้างเหมือนกัน แบบนั้นแหละครับ) ’
อ่า เพลงมัน
ฮื่อออ (.///.)
‘ 니 폰에 배경이 내 사진이기를
(ภาพหน้าจอมือถือของคุณยังเป็นรูปผมเลยนะ)
허전한 내 손 마주 잡아주기를
(รูปที่คุณจับมือของผมเอาไว้)
단지 너 하나 많은 것 중 니 맘 하나
(คุณคือคนเดียวในใจผมนะ เป็นคนที่มีค่ามากกว่าสิ่งใด)
You know you know, I’m all about you
(คุณก็รู้ดีนี่ครับ ว่าผมน่ะ คือทั้งหมดของหัวใจคุณแล้ว) ’
“난 우리가 더 가까워지게.널 더 꽉 안아 떨어질 수 없게. 서로 좀 더 가까워지길.이런 내 마음이 너에게 닿기를 바래”(ผมจะคอยโอบกอดคุณไว้ ให้หัวใจเราได้ใกล้ชิดกัน ผมจะกอดคุณให้แน่นๆ เราจะได้ไม่แยกจากกันไปไหน หวังว่าเราคงได้ใกล้กันมากกว่านี้อีกนะ ผมอยากให้คุณรู้ ว่าหัวใจของผมมันเป็นของคุณแล้ว) เสียงร้องเพราะๆของยูคยอมถูกเปล่งออกมาร้องคลอตามไปกับเพลงด้วย แจ็คสันรู้สึกเก้อเขินหน้าของเขาร้อนผ่าวอย่างไม่รู้สาเหตุ อาจจะเป็นเพราะสายตาของยูคยอมหรือเสียงร้องของยูคยอม ที่มันถ่ายทอดมาถึงเขา ที่รู้ก็เพราะว่ายูคยอมเล่นจ้องกันนิ่งๆเลยน่ะสิ โธ่ คิดจะเอาให้เขาตายคาเบาะรถเลยหรืออย่างไรนะ
“แจ็คสัน...”เสียงยูคยอมเรียกเอ่ยชื่อของเขาออกมา ทำเอาแจ็คสันสะดุ้งเบาๆแต่ยูคยอมก็จับสังเกตได้อยู่ดี
“คะ ครับ”เสียงที่เปล่งออกมาก็ดันสั่นไปหมด ใบหน้าของยูคยอมเลื่อนใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆแจ็คสันเหงื่อตก ยูคยอมจะทำอะไร
กริ๊ก
“ลงไปกินข้าวได้แล้ว นั่งนิ่งทำไมเนี่ยเข็มขัดก็ไม่ได้ยอมปลดออก”ยูคยอมบ่นออกมา แจ็คสันที่ก่อนหน้าที่วิญญาณหลุดออกจากร่างก็เหมือนโดนจุดธูปเรียก ความเป็นจริงคือยูคยอมต้องการให้เขาลงจากรถต่างหาก เขานี่แหล่ะบ้าไปเอง โธ่ น่าอายที่สุดเลยแจ็คสัน!!!!!
ทั้งคู่นั่งทานข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารร้านเล็กๆมันเป็นร้านแนววินเทจที่แจ็คสันเคยเห็นในอินเทอร์เน็ตจากการนอนไถทวิตที่ห้อง อาหารที่นี่น่ากินแต่เขาก็ยังไม่เคยได้มาลองเลยสักครั้งจนยูคยอมพามากิน
“ร้านน่ารักจังเลยอะ เหมือนที่เห็นในทวิตเลย”แจ็คสันยิ้มกว้าง ใบหน้าหวานที่ผ่านการร้องไห้มาแลดูช้ำเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถบดบังความน่ารักใสซื่อราวกับคริสตัลของแจ็คสันได้เลย ยูคยอมรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากที่แจ็คสันชอบมัน
“แจ็คสันมาถ่ายรูปกันไหม”ยูคยอมเอ่ยชวนแจ็คสันพยักหน้ารัวๆทันทีอย่างไม่ต้องคิดมาก
“เขยิบมานั่งนี่มา”ยูคยอมกระเถิบตัวนั่งไปทางด้านริมขวาเพื่อเปิดทางให้แจ็คสันมานั่งด้วยกันตรงที่ว่างข้างๆเขาเขยิบตัวไปใกล้ก่อนจะกดถ่ายรูปเก็บเอาไว้
แชะ
“ฮื่อ หน้าแจ็คเหวออะเอาอีกรูปๆ”แจ็คสันบอกออกมาอย่างงอแงเป็นเหตุให้ยูคยอมต้องกดถ่ายใหม่อยู่หลายภาพจนกว่าเด็กดื้อจะยอมพอใจ นั่งดูรูปอยู่สักพักพนักงานร้านก็มารับรายการอาหาร ยูคยอมเป็นคนสั่งมันทั้งหมดคนตัวเล็กบอกว่าอยากให้เขาเป็นคนเลือกเพราะอย่างนั้นเขาเลยรับหน้าที่สั่งอาหารไปตามระเบียบ
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ ต้องการสั่งอาหารเพิ่มเติมสามารถเรียกพนักงานที่กำลังเดินบริการอยู่ได้เลยนะคะ ขอให้มีความสุขกับมื้อนี่ค่า”พนักงานสาวพูดอย่างเป็นมิตรพร้อมกับโค้งให้แล้วเดินจากไป แจ็คสันเองก็ส่งยิ้มอย่างน่ารักให้เช่นเคยและก็ผงกหัวขอบคุณเล็กๆ
อาหารจำนวนหนึ่งวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะกระจกตัวใสที่มองทะลุเข้าไปจะเห็นเป็นสวนแก้วสวยๆในโต๊ะ แจ็คสันแลดูจะเพลินและมีความสุขกับมื้อนี้เป็นพิเศษ เมื่ออาหารที่ยูคยอมสั่งมาถูกใจเขาทั้งหมด เนื้อย่างและพาสต้าซอสชีส แจ็คสันชอบที่สุดแล้ว
“ชอบไหม”ยูคยอมเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นแฟนบอยตัวน้อยกินอย่างมีความสุข ใบหน้าเนียนใส แก้มกลมๆเคี้ยวตุ้ยๆเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังเคี้ยวแครอทอย่างไรอย่างนั้นเลยก็ว่าได้
“ชอบมากเลยครับ พี่กินนี่สิ”แจ็คสันคีบเนื้อย่างผสมกับพาสต้าชีสตามที่ตัวเองชอบกินก่อนจะยื่นไปหายูคยอม คนตัวโตยื่นหน้ามารับการป้อนจากคนตัวเล็กกว่าอย่างมีความสุข แจ็คสันของเขาน่ารักจริงๆ ถ้าได้กินข้าวด้วยกันแบบนี้ทุกๆวันก็คงดีเหมือนกัน
“อร่อยอะ เนาะๆ พี่กินแล้วเป็นไงบ้าง”แจ็คสันถามความคิดเห็นของยูคยอม
“ก็ดีนะ อร่อยดี แต่ที่มันอร่อยกว่าปกติคงเป็นเพราะคนป้อนล่ะมั้ง”ยูคยอมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์สายตาคมมองไปที่ดวงหน้าหวานของแจ็คสันนิ่งๆทำเอาอีกฝ่ายต้องหลบตา เขาไม่สามารถต้านทานยูคยอมในแบบนี้ได้หรอก ขืนจ้องนานกว่านี้ตัวเขาคงได้มีอาการบ้าคลั่งแน่นอน ที่ได้ใกล้ๆอยู่ทุกวันนี้ก็อยากจะกรีดร้องให้เพื่อนติ่งด้วยกันฟัง แต่ก็กลัวยูคยอมจะเสียหายเลยทำได้เพียงแค่เงียบๆ แอบฟินคนเดียวก็ได้ว้า
“บ้า ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย”แจ็คสันว่าแล้วงับส้อมที่มีไก่ทอดราดชีสเยิ้มๆเข้าปาก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหาวิธีไหนมากลบเกลื่อนอาการเขินตรงหน้ามีกับข้าวอยู่ก็เกินซะเลย
“หึ เขินน่ารักจังนะ”แจ็คสันได้แต่ยู่ปากใส่อย่างหมั่นไส้ยูคยอม เขาชอบคนขี้เก๊กขี้แกล้งแบบนี้ได้ยังไงเหนี่ย ไม่ดีเลย ต่อหัวใจของเขาอะไม่ดีเลย โถ่เอ้ย
“เล่นไอจีไหม”ยูคยอมถาม มือหนากำลังนั่งสไลด์จอโทรศัพท์อยู่หลังจากที่ทานข้าวกันจนอิ่มแล้ว แต่ตอนนี้แจ็คสันสั่งเค้กมาทานเพิ่มเติมหลังจากมื้ออาหาร โดยให้เหตุผลว่ามีของคาวก็ต้องมีของหวานมาตัดกัน จริงๆเลยเด็กอ้วนคนนี้ แต่ยังไงกินเยอะกว่านี้ยูคยอมก็เลี้ยงไหวอยู่แล้ว
“เจเคอันเดอร์สกอร์แปดห้าสอง(JK_852)”แจ็คสันตอบออกมาทั้งๆที่ยังกินเค้กแก้มตุ่ย แล้วดูท่าทางตักเสียคำใหญ่ ปากก็เล็กนิดเดียวมันจะทานหมดได้อย่างไรกัน ครีมสดขาวๆเลอะออกมาที่ขอบปากบาง ยูคยอมเห็นแล้วก็ได้แต่แอบขำและกดถ่ายรูปเอาไว้ ไม่ช่วยเช็ดหรอกไม่ใช่พระเอกนิยายสักหน่อยนะ ปล่อยให้เลอะให้อีกคนหัวเสียเล่นดีกว่า หึหึ
Tink
เสียงแจ้งเตือนดังออกมาจากมือถือของแจ็คสัน เขาดึงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังก่อนจะกดสไลด์ดูแจ้งเตือนด้วยมือเดียว เป็นแจ้งเตือนจากไอจี อาจจะเป็นยูคยอมมากดฟอลเขาก็ได้(เพราะเมื่อกี้ยูคยอมพึ่งขอชื่อไปเลยคิดว่าน่าจะอย่างนั้น)
YU_GYEOM ได้แท็กคุณในรูปภาพ
ชัดเลย
หน้ากู
!!!!!!!!!!!!!!!
อิพี่ยูคยอมมึงงงง คนเขากินเค้กอร่อยๆเพลินไงเลยไม่รู้ตัว นี่ก็ไม่ยอมบอกยังมีหน้ามาถ่ายรูปลงโซเชียลอีก อายโครตๆ แฟนคลับยูคยอมทั่วมุมโลกคงเห็นกันหมดแล้ว หมดแล้วสินะความดีที่แจ็คสันได้สั่งสมมา หลับตาก้มหน้ารับชะตา แต่ระหว่างนั้นก็ขอทิชชู่เช็ดปากเลอะๆนี่ก่อนแล้วกัน
ปั้ก!
“โอ๊ยเจ็บ”ยูคยอมร้องออกมา ไม่ให้ร้องได้ไงแจ็คสันเล่นเอากำปั้นเล็กมาทุบแขนเขาเต็มที่ หมัดเล็กๆนี่แหล่ะเจ็บสุดๆ
“ลบออกไปเลย ผมหน้าโครตน่าเกลียดยังจะมาแท็กอีก”แจ็คสันบอกอย่างงอนในมือถือช้อนเค้กชี้หน้ายูคยอม คนเจ็บที่โดนทำร้ายร่างการที่ช่วงแขนก็ได้แต่หัวเราะอีกฝ่ายอย่างรู้สึกสนุก แจ็คสันจะทำหน้าแบบไหนยังไงก็น่ารักอยู่ดี เขาพูดจริงๆนะ
“ก็น่ารักดีออกไม่ลบหรอก”ยูคยอมเถียงพลางเลื่อนอ่านความคิดเห็นที่มีคนพิมพ์เข้ามา ส่วนใหญ่ก็ถามว่าแจ็คสันเป็นใคร บ้างก็ชมว่าน่ารัก แล้วก็อื่นๆอีกมากมาย
“ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ”แจ็คสันหน้ามุ่ยใส่ตักเค้กยัดใส่ปากตัวเองอย่างเซ็งๆ โถคนเรา งอนเขาแต่ก็ยังเห็นแก่กิน อ้วนแจ็คสันเอ้ย
หลังจากนั่งเล่นนั่งเถียงกันอยู่สักพัก แจ็คสันที่กินเค้กหมดแล้วก็รู้สึกอิ่ม บ่นง่วงๆใส่เขา เขาเลยจำเป็นต้องพายัยลูกกระต่ายน้อยกลับบ้านให้เร็วที่สุด ก่อนที่เด็กน้อยจะงอแงไปมากกว่านี้ ขึ้นรถมายัยกระต่ายอ้วนก็หลับแทบจะทันที ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้ยูคยอมรู้ว่าแจ็คสันหลับไปแล้ว คนอะไรกินอิ่มก็นอนหลับเลยทันทีแก้มกลมมันแล้วนั่น แต่พูดไม่ได้นะเดี๋ยวโดนงอนเอา
รถยนต์คันหรูเป็นที่คุ้นตาของผู้รักษาความปลอดภัยหน้าคอนโดที่แจ็คสันอยู่อย่างดี ยูคยอมส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร เขาเคยเซ็นลายเซ็นให้กับลุงยามคนนี้เนื่องจากลุงมาบอกว่าลูกสาวชอบเขามาก เขาเลยยกอัลบั้มพร้อมกับเซ็นสดๆให้เลย บนรถเขาเองก็พกอัลบั้มไว้ด้วยจำนวนหนึ่ง แต่ไม่ได้ได้มาฟรีหรอกนะ เขาเองก็ต้องจ่ายเงินเพื่อให้ได้อัลบั้มของตัวเองมาเหมือนกัน
“แจ็คสันตื่นได้แล้ว”ยูคยอมเรียก ภาพแจ็คสันหลับบนรถของเขาหรือที่ต่างๆแทบจะกลายเป็นภาพคุ้นชินไปเสียแล้ว แถมเขาเองก็ชอบตุ๊กตาหน้ารถขี้เซาตัวนี้มากอีกด้วย(เอาจริงๆยูคยอมหลับบ่อยกว่าแจ็คสันอีกนะ-.-)
“งือ ง่วงอ่า”แจ็คสันขยี้ตาตัวเองป้อยๆ ก่อนจะมองไปรอบๆพบว่ายูคยอมมาจอดรถอยู่ที่โรงจอดรถของคอนโดเขาเรียบร้อยแล้ว พอได้สติก็ก้มหัวขอบคุณก่อนจะลงจากรถไป
ปึก
ติ๊ด ติ๊ด
“เอ้าพี่ ไม่กลับบ้านหรอ”แจ็คสันถามออกมาเมื่อเห็นว่ายูคยอมล็อกรถแล้วเดินตามลงมาด้วย
“ไม่กลับอะ”ยูคยอมตอบนิ่งๆ ก็ร่างบางไม่ได้ถามเหตุผลเขานี่ เขาก็ตอบเท่าที่ถามนั่นแหล่ะ
“อ่อโอเค ไปละ”แจ็คสันทำท่าจะเดินจากไปทำให้ยูคยอมต้องรีบสาวเท้าเดินตามไปก่อนจะใช้แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อคล้องคออีกฝ่ายไว้
“วันนี้นอนด้วยอีกวันดิอ้วน”ยูคยอมทักอย่างกวนๆอีกฝ่าย แจ็คสันที่งัวเงียก็ยุให้ขึ้นง่ายเป็นพิเศษเลยอีกด้วย
เพี๊ยะ
“ไม่ให้นอน แล้วพี่ว่าใครอ้วนห้ะ???”แจ็คสันตีเข้าที่อกยูคยอมมองหน้าอย่างหาเรื่องก่อนจะปัดมือที่คล้องคออยู่ทิ้ง เดี๋ยวนี้แจ็คสันกล้าทำร้ายร่างกายยูคยอมมากขึ้น
แรกๆที่ว่าปลื้มนักปลื้มหนาก็เริ่มไม่ค่อยจะสนใจกันแล้ว ยูคยอมได้แต่ย่นจมูกอย่างเซ็งๆแต่ก็เดินตามไปขึ้นห้องอยู่ดี บางที
.
.
.
หลังจากแจ็คสันอาบน้ำเสร็จแล้วยูคยอมก็เข้าไปอาบบ้าง เสื้อผ้าทรงโอเวอร์ไซส์ของแจ็คสันถูกดัดแปลงให้กลายเป็นเสื้อสำหรับใส่นอนของยูคยอมโดยปริยาย แจ็คสันก็ไม่ได้ว่าอะไร ยูคยอมเดินไปปิดไฟที่สวิตซ์ข้างประตูทางเข้าก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอน รอบนี้ไม่สะดุดแล้วเพราะแจ็คสันเล่นเปิดโคมไฟลายกระต่ายอุ้มแครอทข้างหัวเตียงเอาไว้
“ฝันดีนะแจ็คสัน”
“...อื้อ เหมือนกันนะครับ”ลมหายใจเริ่มกลายเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ เป็นวันที่เด็กน้อยหลับฝันดีอีกหน
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : หู้ยยยย มาแล้วตอนที่เก้า เอาจริงปะที่เรื่องมันงงๆบ้าๆแบบนี้เพราะอารมณ์ของคนเขียนเองค่ะ อาจจะทำให้ไม่สามารถคงคาแรคเตอร์ของตัวละครได้สักเท่าไหร่ ขอโทษไว้ตรงนี้ด้วย แต่โดยรวมสิ่งที่สองคนนี้เหมือนกันคือความตลกและใจดีค่ะ เราชอบคำว่าใจดีอะ การกระทำที่มันใจดีด้วย คือมันดีอะ ใจดี ดีใจ ดีต่อใจเรามาก อะไรทำนองนี้ หวังว่าคนอ่านจะชอบกัน อ่านเสร็จแล้วอย่าลืมกดโหวตให้เราน้า ขอบคุณมากค่ะ สัญญาว่าจะพัฒนางานเขียนของเรา อีกไม่นานค่ะสองคนนี้จะมีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนและมีชื่อเรียกแล้ว เพราะงั้นช่วงนี้รับความ Flirting Diva ไปก่อนน้า ฮิฮิ รักทุกคน
ความคิดเห็น