คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter eight ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 8
ชีวิตของแจ็คสันกลับเข้าวนลูปเดิมอีกครั้ง ไปเรียน ทำงาน นั่งติ่งยูคยอม ไปเรียน ทำงาน นั่งติ่งยูคยอม วนไปแบบนี้เรื่อยๆมาจะครบเดือนหนึ่งแล้ว ก่อนที่ยูคยอมจะเดินทางไป
เขาไม่มีโอกาสได้ไปส่งที่สนามบิน ในตอนนั้นจึงทำได้เพียงแค่ส่งไลน์ไปบอกว่าให้เดินทางปลอดภัยยูคยอมอ่านแล้วแต่ตอบเป็นเพียงแค่สติกเกอร์ลายหมีคู่รักมาอันเดียวเท่านั้น เป็นอันจบการร่ำลาระหว่างกันและกัน
จะว่าไปก็มีเรื่องหนึ่งที่พิเศษขึ้นมาเพราะว่าหลังจากจบงานเกษตรแฟร์ของมหาลัยที่แจ็คสันเรียนอยู่ในวันนั้น เปลี่ยนแจ็คสันในวันนี้ เขาพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่คนรอบข้างกลับไม่เป็นใจเอาเสียเลย
เคยแต่ติ่งคนอื่น...
ถึงจุดที่ตัวเองโดนติ่งบ้างเนี่ย
ใครมันจะไปรับมือได้วะห้าาา!!!???
แจ็คสันคนนี้ล่ะเครียด เป็นเพราะตัวเขาที่เปลี่ยนแปลงไปล่ะมั้ง ก่อนหน้านี้เวลาไปเรียนก็ใส่เสื้อใส่กางเกงของมหาลัย เชยๆถูกกฎระเบียบ หลังจากที่จินยองพาไปเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่
แจ็คสันก็ค้นพบแล้วว่าจินยองทำให้ชีวิตเขายากขึ้นเยอะ แต่มาร์คนั้นแลดูจะชอบใจที่เขาเปลี่ยนตัวเองมากเป็นพิเศษ ที่มาร์คไม่ตกใจหลังจากเจอเขาในงานก็เพราะก่อนหน้านี้เราโทรไลน์คุยกันไปแล้ว
แต่นั่นยังไม่พีคเท่าเรื่องนี้ อะไรรู้ไหม ให้เดา
ติ่ก ต่อก
ติ่ก ต่อก
เป๊าะ!
แจ็คสันคนนี้มันมีเพจเอฟซีกับเขาด้วยว่ะเห้ยย โอ้โห อกอีแป้นจะแตก ชีวิตกูเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไงกัน ทำผมใหม่ แต่งตัวใหม่ เปลี่ยนชีวิตกูได้ขนาดนี้เลยหรอวะ แจ็คสันนะไม่เข้าใจคนพวกนี้จริงๆเล้ยยยย
แล้วรู้อะไรไหม แจ็คสันมีแฟนคลับที่น่ากลัวประหนึ่งตัวเขาเองตามติ่งยูคยอมเลยเถอะ ในเพจแฟนคลับแจ็คสันนั้น มีรูปเขาถูกแอบถ่ายเต็มไปหมดอย่างน่าเหลือเชื่อ งานเผลอ งานไม่รู้ตัวก็มา ไม่รู้เหมือนกันว่าใครแอบถ่าย ไม่ได้โกรธเคืองอะไรหรอก แต่แค่เขาปรับตารางชีวิตไม่ทันเท่านั้นเอง เรื่องทั้งหมดมันกะทันหันยิ่งกว่าอะไร อยากรู้ไหมในเพจเป็นยังไง
852คนได้กดถูกใจสิ่งนี้
258ความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม
ABC1 : กรี๊ดดด แจ็คสันอปป้า หล่อมากกก
ABC2 : ฮื่อออ ชั้นอยู่คณะเดียวกับเขา
ABC3 : ทำไมชั้นพึ่งรู้ว่าคณะมีของดีแบบนี้นะ
ABC4 : แจ็คสันน่ารักจังครับ
ABC5 : แอดมินครับ แจ็คสันมีแฟนหรือยัง
ABC6 : เกร้ดดด สามีแห่งชาติ ได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนกับน้องมาร์คด้วยนิ โอ้ยเคมีเข้ากันสุดๆ
ABC7 : แกๆชั้นรู้ว่าน้องเขาเป็นติ่งยูคยอมอปป้าด้วยน้า กรี๊ดดด แฟนบอยย อ่ออยย ชั้นปาใจรัวๆ
ตามที่ได้เห็นนี่แหล่ะ ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกนะ แต่เพราะมาร์คคนดังของโลกโซเชียลหยิบยื่นมาให้ดูต่างหาก ถึงได้รู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ เดี๋ยวนะ แถมความคิดเห็นยังมีการรู้ดีอีกว่าเขานั้นชอบคิมยูคยอม โอโห ไปหาสืบมาจากไหน แจ็คสันคนนี้กลัวจริงๆนะเออ รู้ขนาดนี้ไม่รู้ยันสีกางเกงในที่ชอบใส่เลยหรอวะ
ABC8 : แจ็คสันชอบใส่กางเกงในสีดำด้วยนะ ฮื้อออ ขาวไปอีกกกก รูปสมัยที่น้องมาเข้าค่าย เดาว่าชอบเพราะเข้าค่ายสามวันนางใส่สีนี้สีเดียว (แนบรูปแจ็คสันกำลังก้มๆเงยๆช่วยงานในค่าย)
อีเหี้*!!!!!!!!!!!!!!!!!
จะให้แจ็คสันไม่สะพรึงได้ไง ถ้าสังเกตกูขนาดนี้เอากูไปเล่นที่บ้านเลยป่ะ ไปไหม กลัวสุดอะไรสุด
เห้อ แต่ตอนนี้ต้องขอพักเรื่องแฟนคลับแฟนเพจอะไรต่างๆก่อน ตอนนี้ต้องทำหน้าที่ของแฟนบอยแล้วเจ้าค่ะ เพราะว่าอาทิตย์นี้ยูคยอมเพลย์อะคอนเสิร์ตที่อเมริกาจบแล้ว ตบมือรัวๆ แจ็คสันนี่นั่งรอเสพรูปทุกๆรัฐที่ยูคยอมไป ไม่มีพลาดสักกะรูปหนึ่ง นี่เขาโตพอก็กะว่าจะไปเป็นมาสเตอร์นิมถ่ายรูปยูคยอมให้สะใจจนกว่าจะแก่ตาย แต่ก็นะทำได้แค่คิดไปก่อน คึคึ
แต่ตอนนี้แจ็คกำลังเบื่อ แจ็คกำลังนั่งเรียนอยู่ในคลาส นั่งเซ็งๆอยู่ข้างมาร์ค มาร์คน่ะเรียนเก่งเพราะว่าตั้งใจเรียนอยู่แล้ว แจ็คก็เลยโชคดีมีเพื่อนอย่างมาร์คคอยติวให้
แต่ ...คิดถึงยูคยอมจัง
ไม่เจอกันมาเป็นเดือนๆแล้วทำไมถึงคิดถึงขนาดนี้นะ รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอกันมาสิบปีเลยอะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ใกล้ชิด ยูคยอมจะไม่ทำให้เขารู้สึกว่างเปล่าเท่าไหร่หรอก แต่พอมาตอนนี้ มันรู้จักและใกล้ชิดไปแล้วไง แจ็คสันเลยซึมกะทืออยู่แบบนี้ จนมาร์คที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆยังต้องหันมาสนใจเลยอะ คิดดูว่าซึมแค่ไหน
"...แจ็คสัน"มาร์คเรียกเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน
"..."
"...แจ็คสันหลับหรอ"มาร์คเรียกอีก
"..."แจ็คสันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาจมอยู่ในความคิดตัวเอง มือก็เท้าคางเล็กๆเอาไว้และมองไปอย่างเหม่อลอย
เป๊าะ!
"โอ๊ยยย~!"แจ็คสันร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บจากแรงดีดนิ้วของมาร์ค นั่นทำให้อาจารย์หน้าคลาสดุแจ็คสันออกไมค์ประกาศด้วย
"นี่ๆนักศึกษา ไม่เสียงดังรบกวนเพื่อนนะคะ ถ้าจะแกล้งกันก็ไปข้างนอก"อาจารย์ป้าหน้าชั้นเรียนดุอย่างเดียวไม่พอ แถมด้วยการส่งสายตาอำมหิตให้แจ็คสันกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอไปเล่นๆ
ปกติก็เหมือนผีอยู่แล้วยังจะทำท่าทางน่ากลัวอีกนะครับอาจารย์!!!!!
แจ็คสันไม่สามารถทำอะไรได้ ก็ได้แต่ขอโทษขอโพยอาจารย์ก่อนจะบิดเอวมาร์คเบาๆอย่างเอาคืน แล้วฉีกกระดาษโพสต์อิทลายมายเมโลดี้ที่แม่ซื้อให้(ก่อนจะมาเรียนที่นี่ ตอนอยู่ที่ไร่ชา)มาเขียนยุกยิกๆก่อนจะส่งให้มาร์ค
'ดีดไม มาร์คมีไรหรือเปล่า'
ฟืด
แจ็คสันเลื่อนกระดาษส่งไปทางมาร์ค มาร์คมองสักพักก่อนจะเขียนตอบกลับมาเช่นกัน
'เปล่าอะ'
ฟืด
แจ็คสันอ่านจบก็ขมวดคิ้วใส่กระดาษทันทีก่อนจะตวัดสายตาไปมองมาร์คอย่างเคืองๆ จนมาร์คต้องแย่งกระดาษไปเขียนเพิ่ม
'เห็นว่านั่งเหม่อ ไม่ได้เป็นไรอะไรใช่ไหม'
ฟืด
'เปล่า คิดไรเพลินๆเฉยๆ'
ฟืด
มาร์ครับไปอ่านก็พยักหน้าอย่างเข้าใจและไม่ได้ตอบอะไรแจ็คสันกลับไป หันมาสนใจสไลด์บนจอที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่ เมื่อกี้คุยกับแจ็คสันก็พลาดไปตั้งหลายสไลด์ เขาไม่อยากเรียนไม่รู้เรื่องหรอกนะ
ขณะนี้เป็นเวลาเลิกคลาสแล้ว มาร์คและแจ็คสันเก็บของใส่กระเป๋าสะพายคู่ใจของตัวเอง แล้วเดินออกมาข้างนอกห้อง แจ็คสันและมาร์คกลายเป็นจุดสนใจของคนในบริเวณที่พวกเขาเดินผ่านทันที ตั้งแต่แจ็คสันแปลงโฉม ก็มีแต่คนมาทักเพิ่มมากขึ้น บ้างก็ขอไลน์ แต่เขาก็ไม่ได้ให้ไป
เรื่องดิเขามียูคยอมแล้วนี่นะ :)
"มาร์คคคคค หิว~"ผมร้องบอกออกไปก่อนจะเดินลากเท้าไปเรื่อย เมื่อยบวกกับขี้เกียจเดิน ผลก็เลยเป็นแบบนี้
"กินไรอะ ไปโรงอาหารกลางกันไหม"
"ไม่เอาาา แจ็คขี้เกียจเดินอะ แจ็คเมื่อยมากเลยเนี่ย ปวดขา"แจ็คสันเดินไปฟ้องมาร์คไปด้วย เวลาอยากอ้อนหรือเหนื่อยๆก็ชอบเรียกแทนชื่อตัวเองไม่ก็คำว่าเค้าเรียกแทนตัวเอง
"อ้อนจัง ไหวไหมเนี่ยเดินดีๆสิเดินให้มันมีแรงหน่อย"มาร์คเห็นท่าทางอิดออดของแจ็คสันก็จัดการโอบเอวลากแจ็คสันมาด้วยกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าทำแบบนั้นแล้วจะ...
กรี๊ดดดดดดดด~!
อ่า ยัยพวกนี้ กรี๊ดสะเขารู้ตัวเลยนะ แสบแก้วหูนะเหวยเหย /°(=_=)°\
เมื่อมาถึงโรงอาหาร ก็พบว่าทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยผู้คนแล้วทั้งนั้นไม่มีโต๊ะจะนั่งเลยด้วย มาร์คและแจ็คสันได้แต่ชะเง้อหน้ามองหาไปมา จังหวะที่แจ็คสันจะหันกลับไปก็ดันไปชนกับใครสักคนซะก่อน
ปึ้ก!
"อ่ะ"แจ็คสันเซ มือก็กุมหัวที่ไปกระแทกไหล่อีกฝ่าย ไหล่แข็งโครต อีแจ็คแทบหัวแตกข่ะ -_-*||
"ขอโทษครับ"แจ็คสันเอ่ยออกไป ก็เขาเป็นคนไปชนก่อนนี่นา
"ไม่เป็นไรหรอกครับแจ็คสัน ^_^**"อีกฝ่ายตอบกลับมา
"หืม เรารู้จักกันด้วยหรอ"แจ็คสันถามอย่างงงๆ มาร์คยืนอยู่ด้วยกันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ไม่หรอกครับ ผมแค่รู้จักแจ็คสัน"ชายคนนั้นตอบแล้วเอ่ยแนะนำตัวต่อ"ผมวอนพิลนะเรียนอยู่ปีสามคณะนี้แหล่ะ"วอนพิลพูดออกมา แจ็คสันพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปหามาร์คเพื่อหาโต๊ะกินข้าวต่อ วอนพิลก็งงเล็กน้อยที่อีกฝ่ายดูไม่สนใจอะไรเขาเลย
"เอ่อ ถ้าไงไปนั่งกินข้าวด้วยกันไหม มาร์คก็ด้วย"วอนพิลยิ้มให้ แถมยังชวนมาร์คอีกด้วย มาร์คพยักหน้าตกลงส่วนแจ็คสันก็เออออตามไป ทั้งสองคนเลยไปนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับวอนพิล
"อ้ะ มาแล้วหระ ...วอนพิลมึงไปพาเขามาได้ไงวะ"เจย์ที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะคุยกับวอนพิลแต่ก็พบกับคนดังของมหาลัยเลยทำให้ตกใจไม่น้อย
"เดี๋ยวกูเล่า"วอนพิลตอบไปก่อนจะหันไปแนะนำเจย์กับอีกสองคนที่มาร่วมโต๊ะด้วยกัน
"แจ็คสัน มาร์ค นี่ชื่อเจย์ปีสามเหมือนกัน"วอนพิลแนะนำให้รู้จัก แจ็คสันและมาร์คจึงค้อมหัวทักทายเจย์อย่างสุภาพ จนทำให้เจย์แทบจะทำตัวไม่ถูกแต่ก็ทักทายอีกสองคนตอบกลับไป
"มึงก็ไปซื้อข้าวดิ เด่ะบ่ายไปเรียนต่อ"เจย์ทักวอนพิลส่วนตัวเองก็กินข้าวหน้าเนื้ออย่างสบายใจ
"เออเดี๋ยวกูมา แจ็คสันกับมาร์คก็ตามสบายเลยนะ"แจ็คสันและมาร์คพยักหน้ารับ เขาไถลตัวไปนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะในโรงอาหาร ส่วนมาร์คก็ไปซื้อข้าวให้เขาเป็นเรื่องปกติ
"..."
"..."
ความเงียบได้เข้ามาปกคลุมเมื่อไม่มีเสียงสนทนาระหว่างเจย์และแจ็คสัน เจย์มัวแต่จัดการกับข้าวตรงหน้าส่วนแจ็คสันก็มัวแต่สนใจยูคยอม บทสนทนาที่ควรจะถามไถ่หรือชวนคุยก็เป็นอันต้องพับเก็บไป
วอนพิลเดินถือข้าวร้อนๆของตัวเองมาและนั่งลงที่ข้างเดียวกับเจย์ เขาสังเกตเห็นแจ็คสันดูเงียบๆและเหม่อลอยจึงทักอีกฝ่ายออกไป
"แจ็คสันเป็นอะไรหรือเปล่า"วอนพิลถาม
"เปล่าครับ คิดอะไรนิดหน่อย"แจ็คสันตอบปฏิเสธเขาไม่มีความจำเป็นอะไรต้องเล่าเรื่องของยูคยอมให้อีกฝ่ายที่พึ่งรู้จักกันฟัง แค่มากินข้าวโต๊ะเดียวกันมันก็มากพอแล้ว แจ็คสันค่อนข้างจะถือตัวพอสมควร ไม่สนิทแจ็คสันก็ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์ด้วยหรอก
"หรอ เห็นเหม่อๆ ปกติเห็นจะร่าเริง"
"พี่เคยเห็นผมด้วยหรอ"แจ็คสันถามอย่างข้องใจ ที่ผ่านมาไม่เคยอยู่ในสายตาใครอยู่แล้วนะ เลยทำให้แปลกใจไปกันใหญ่
"เอ่อ... .///. ผมก็เคยเห็นสิ คณะเดียวกันไง คนที่ตอนรับน้องโดนให้เต้นท่าแปลกๆ"วอนพิลหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เอ่ยออกมาอย่างปกติมากที่สุด แจ็คสันอาจจะไม่ประสีประสาเรื่องความรัก แต่เขาไม่ได้โง่ ต้องให้ย้ำกี่รอบกันล่ะว่าไม่ได้โง่น่ะ
"อ่อครับ"แจ็คสันพยักหน้ารับสายตาก็เหลือบไปเห็นมาร์คพอดี เลยเดินไปช่วยมาร์คถือข้าวแล้วมานั่งด้วยกัน มาร์คซื้อข้าวอย่างเดียวกับตัวเองให้แจ็คสัน จะได้ไม่เกิดปัญหาอะไรอีก กินไปเหมือนๆกันอะดีที่สุดแล้ว
หลังจากกินข้าวอิ่มแล้วแจ็คสันกับก็ขอแยกตัวกับรุ่นพี่ใจดีที่แบ่งโต๊ะให้นั่ง เขาทั้งคู่แวะไปกินน้ำปั่นเป็นของหวานหลังมื้ออาหารก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันไป มาร์คไปบ้านตัวเอง เห็นว่ามีติวหนังสือให้แบมแบม(โดนแม่บังคับ) ส่วนเขาจะกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่คอนโดก่อนจะออกไปทำงานที่ร้านอาหารของพี่แจบอม
Tink!
K.Gyeom : แจ็คสันคิดถึงจัง 14:07
คิมยูคยอมไลน์มา ไม่ได้กำลังทำงานอยู่หรอกหรอ แปลกใจจริงๆนะเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะ นานๆทียูคยอมจะทักเขามา ก็ตอบเสียหน่อย
14:07 ครับ ตั้งใจทำงานนะครับรุ่นพี่ : JKSNWG852
14:08 (YOU SENT A STICKER) : JKSNWG852
K.Gyeom : โทรหาได้ไหม? 14:10
14:10 เดี๋ยวผมจะออกไปทำงานแล้วครับ : JKSNWG852
K.Gyeom : แป๊บเดียว เถอะนะ 14:11
K.Gyeom : (SENT YOU A STICKER) 14:11
14:12 ครับ : JKSNWG852
Rrrrr Rrrrr Rrrr!
"แจ็คสันพูดครับ"แจ็คสันกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
(จะไปทำงานแล้วหรอ)
"ครับ แต่ยังพอมีเวลา"แจ็คสันตอบเรียบๆ เอาจริงๆนะเขาดีใจมากแหล่ะ แต่ก็ไม่อยากแสดงออกอะไรให้มากความ ตอนนี้เขายิ้มแก้มแทบแตกแล้วต่างหาก ก็คนมันคิดถึง
(คิดถึงจัง อยากกอด)
"พูดเหมือนปกติผมยอมให้พี่กอดเลยนะครับ"แจ็คสันดุนิดๆ แถมแอบเบะปากในความร้ายกาจของยูคยอม
(ก็ยอมให้ผมกอดบ่อยๆสิ)ยูคยอมพูดน้ำเสียงติดตลกก่อนจะเอ่ยต่ออย่างออดอ้อน(ทัวร์คอนเสิร์ตเหนื่อยมากเลย เมื่อยมากๆ)
"ถ้าอย่างนั้นก็วางสายแล้วไปพักผ่อนดีกว่าครับ มัวคุยโทรศัพท์กับผมนี่ไง ทำให้เหนื่อยนะ"แจ็คสันพูดไปด้วย ขาเรียวก็เดินออกจากห้องมาด้วย เตรียมจะตรงไปที่ร้านอาหารของแจบอม กะไว้ว่าถ้าถึงร้านอาหารจะหาโอกาสวางสายของยูคยอมเสียเลย
ไม่ใช่ว่าอยากวางหรอก แต่ทำแบบนี้มันจะทำให้เขาคิดถึงคิมยูคยอมจนแทบบ้าต่างหาก คนมีความรักนี่เขาเป็นแบบนี้กันหมดทุกคนเลยหรือเปล่านะ แจ็คสันอ่อนประสบการณ์ในการรับมือกับเรื่องพวกนี้จริงๆ
(ผมอยากคุยกับแจ็คสันมากกว่า แค่ได้ยินเสียงก็มีแรงแล้ว)ยูคยอมพูดจาหวานๆใส่แจ็คสัน
"โกหกอะ พี่นี่จริงๆเลย"แจ็คสันบอกปัดๆเหมือนไม่เชื่ออีกฝ่าย หารู้ไม่ว่าเขาหน้าขึ้นสีมากเพียง
(เปล่าสักหน่อย นี่พูดจริงๆ)ยูคยอมบอกพร้อมหัวเราะเบาๆ คงกำลังเดาสีหน้าและท่าทางของแจ็คสันอยู่ล่ะมั้ง
"ครับๆ เชื่อก็เชื่อ ผมต้องไปทำงานแล้วนะ"แจ็คสันร้องบอกเมื่อเขาเดินมาเรื่อยๆจนเห็นหน้าร้านอาหารของพี่แจบอมรำไรแล้ว กว่าจะวางสายก็คงถึงร้านพอดี
(ครับ สู้ๆตั้งใจทำงานนะคะแจ็คสัน)ยูคยอมบอกออกมาอย่างอารมณ์ มีเรื่องดีๆอะไรกันนะทำไมดูร่าเริงขนาดนี้
"ฮื่ออ ไม่เห็นต้องคะขาเลย ผมก็เป็นผู้ชายนะ"แจ็คสันร้องท้วงยูคยอมตอบกลับมาให้ได้ใจสั่นเล่นๆว่า
(ก็แจ็คสันน่ารัก)
"งือ เอาอีกแล้วนะครับอย่าพูดแบบนี้สิ"แจ็คสันขมวดคิ้ว ถ้าเขาตายก็โทรบอกพ่อแม่ให้ด้วยนะ ตายเพราะสำลักความหวานกับความเขินนี่แหล่ะ ยูคยอมจำเป็นต้องจีบเขาเบอร์แปดเบอร์เก้าขนาดนี้ไหม
(จริงๆ ..แจ็คสันจะวางแล้วใช่ไหม งั้นวางเลย ไว้คุยกันใหม่นะ กลับเกาหลีจะเอาขนมไปฝาก)
"ไม่ต้องก็ได้พี่ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ไว้คุยกันใหม่"ผมกดวางสายไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าร้านไป เอ่ยทักทายแจบอมและจินยองอย่างสดใสเหมือนเช่นเคยและไปปฏิบัติงานตรงหน้า
กรุ๊ง กริ๊ง
วันนี้ที่ร้านมีคนเข้ามาอย่างเนืองแน่น แน่นจนผิดปกติ ผมคอยเดินรับออเดอร์และคอยเสิร์ฟให้กับลูกค้าแต่ละโต๊ะ ช่วยกันทำกับจินยอง ส่วนพี่แจบอมน่ะคอยทำอาหารอยู่ในครัว พร้อมกับเชฟคนอื่นๆ พี่เชฟเฟยและเชฟฮานิ
"แจ็คกี้โต๊ะสองรับออเดอร์ด้วย เราไปเสิร์ฟโต๊ะหกก่อน"จินยองที่เดินสวนกับผมที่กำลังจะเข้าไปส่งรายการอาหารร้องบอกออกมา ทำให้ผมรีบส่งใบรายการแล้วถือเมนูออกมารับออเดอร์ลูกค้า
"นี่ครับเมนู เมนูแนะนำสำหรับวันนี้คือคาลบิทังนะครับเหมาะแก่การกินในช่วงนี้มากเลย"แจ็คสันเตรียมรับออเดอร์ริมฝีปากสีสดใสกำลังเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเชิญชวนแก่ลูกค้าที่มาทานอาหารร้านนี้
ช่วงนี้ก็ไม่ได้มีโปรโมชั่นอะไรสักหน่อยนะ แจบอมได้แต่งุนงงว่าทำไมร้านอาหารของเขามันคนเยอะแบบนี้ ส่วนใหญ่ก็เป็นลูกค้าผู้หญิงมากันกลุ่มใหญ่ๆมานั่งกินข้าวและก็ขอถ่ายรูปแจ็คสัน
วันนี้แจ็คสันโดนถ่ายรูปไปหลายครั้งมากแล้วด้วย เขาก็พอรู้สึกได้แหล่ะว่ารุ่นน้องเด็กเสิร์ฟในร้านของเขามันหล่อขึ้นหน้าตาดีขึ้น แต่เขาสนใจเพียงจินยองคนเดียวล่ะมั้ง เลยไม่ได้ตื่นเต้นอะไรไปกับคนอื่นๆด้วย
เขารักแมวน้อยจินยองงี่คนเดียวเท่านั้น ไม่มีเวลาไปเหลียวมองใครหรอก...
“อ่า ให้ตายสิวันนี้ขายดีเกินไปวัตถุดิบในครัวเริ่มจะหมดแล้ว”แจบอมถึงกับกุมขมับ วัตถุดิบในการปรุงอาหารวันนี้ขาดไปอยู่พอสมควร นี่ก็ยังไม่ใกล้เวลาปิดร้านเลยด้วย สามารถขายได้อีกสักพักหนึ่งเลยแหล่ะ เขาคงต้องวานแจ็คสันออกไปซื้อของเพิ่มในร้านแล้วแหล่ะ
“แจ็คสันอา”แจบอมเดินไปเรียกแจ็คสันที่กำลังเดินเข้ามาเอาอาหารทำใหม่ไปเสิร์ฟลูกค้า
“ครับพี่แจบอม มีอะไรหรอ”แจ็คสันถามอย่างสงสัย
“พอดีว่าตอนนี้วัตถุดิบในครัวเริ่มจะปรุงอาหารไม่พอแล้วน่ะสิ พี่จะวานนายไปซื้อของตามรายการที่จดนี่ได้ไหม”แจบอมบอกพร้อมกับโชว์กระดาษจดให้แจ็คสันดู
แจ็คสันพยักหน้าให้ทันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไร มันเป็นหน้าที่ของแจ็คสันอยู่แล้วนี่เนอะ ถึงปกติจะไม่ใช่ซื้อของก็เถอะ แต่ก็เหมือนๆกันไหนแจบอมก็ไหว้วานแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรให้แจ็คสันต้องตอบปฏิเสธ
“ได้อยู่แล้วครับ แล้วผมจะรีบกลับมานะครับ”แจ็คสันรับกระดาษจดรายการของที่ต้องซื้อมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนทิ้งไว้ที่ล็อกเกอร์หลังร้านแล้วมุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากร้าน
.
.
.
ซุปเปอร์มาเก็ต
“อืม ผักหรอเอาอะไรบ้างล่ะเนี่ย”แจ็คสันยืนอ่านรายการสองขายาวก็เดินไปด้วยอย่างช้าๆเพื่อมุ่งตรงไปยังโซนสำหรับขายวัตถุดิบประกอบอาหาร
"ผักกาดขาว กะหล่ำปลี อืมมม น่าจะอยู่แถวๆนี้สินะ"แจ็คสันถือรายการที่ต้องซื้อไว้ในมือ ขาก็เดินไปเรื่อยๆ สายตากำลังสอดส่องมองหาชนิดผักที่ต้องการ
"เจอแล้ว!"แจ็คสันที่ยืนหาอยู่นานสองนาน จนในที่สุดเขาก็พบหัวผักกาดและกะหล่ำปลีเรียงกันไว้อย่างสวยงาม
ผมเลือกหยิบมาประมาณสองสามหัวเห็นจะได้ เอาแบบพอขายหมดวันนี้ อย่าลืมคติร้านพี่แจบอมสิครับ สะอาดสดใหม่ขายกันวันต่อวัน ตัดรายการที่ต้องซื้อออกไปได้สองอย่างแล้ว
ต่อไป แครอท เต้าหู้ และเครื่องเทศ
โชคดีที่แครอทวางอยู่ตรงด้านหน้าที่เขาเดินผ่านมาแล้ว เขาเลยหาเจอง่ายเลย ส่วนเต้าหู้นั่นเพราะมาร์คชอบกิน เขาเลยพอรู้ว่ามันจะอยู่แถวไหนตอนมาซื้อวัตถุดิบทำอาหารกินเองกับมาร์ค
แต่ปัญหาติดที่เครื่องเทศ ?????
เครื่องเทศอะไรอะ ชิบหา*แล้วแจ็คสัน ก่อนหน้านี้ทำไมไม่ถามพี่แจบอมมาก่อนนะ โทรถามพี่แจบอมก็คงไม่ว่างรับสายด้วย
เอาไงดี คิดๆ
ถ้าโทรไปถามหม่ามี๊จะได้ไหมนะลองโทรดูดีกว่า ผมกดมือถือเปลี่ยนไปที่หน้าจอโทรออกเพื่อโทรหาหม่ามี๊
(อา ว่าไงแจ็คสัน)เสียงของโซเฟียดังลอดออกมาตามสาย
"ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ"แจ็คสันถามแม่อย่างกังวลๆ
(ไม่หรอกจ้ะ คุยได้สิ นานๆทีลูกชายหัวแก้วหัวเแหวนจะโทรมา)
"คือหนูจะถามม๊าว่าถ้าจะเลือกเครื่องเทศนี่เลือกยังไงอะ หนูมาซื้อของเพิ่มเข้าร้านพี่แจบอม"แจ็คสันอธิบาย
เวลาคุยกับปะป๊าหรือหม่าม๊าแจ็คสันแทนตัวเองว่าหนูเสมอๆ เพราะท่านทั้งสองเองก็เรียกแทนแจ็คสันแบบนั้น เหมือนกับจะแสดงออกว่าต่อให้โตขึ้นมากแค่ไหนแจ็คสันก็เป็นเด็กที่น่ารักสำหรับพวกเขาทั้งคู่เสมอ
"เครื่องเทศหรอ ม๊าแนะนำนะถ้าหนูจะซื้อหัวหอม หอมแดงหรือหอมใหญ่ให้หนูเลือกผลที่เต่งๆและมีเปลือกที่แห้งๆอย่าให้มีราขึ้นหรือโดนความชื้น ส่วนกระเทียม เลือกอันที่ผลไม่ลีบมีหัวแน่นๆกลีบแน่นๆแล้วก็.."
"เดี๋ยวๆม๊าหนูฟังไม่ทัน เอาช้าๆนะอีกรอบๆ"แจ็คสันหยุดการบรรยายของแม่ตัวเองไว้ก่อนเมื่อเขานั้นเริ่มจะจำสิ่งที่บอกไม่หมด จำเป็นต้องฟังไปเลือกไปจริงๆ แต่จนสุดท้ายแล้วแจ็คสันก็สามารถซื้อของตามรายการที่แจบอมเขียนให้จนครบเรียบร้อยทุกอย่างและเดินกลับร้านโดยสวัสดิภาพก่อนวางสายเขาได้บอกกับแม่ไว้แล้วว่าจะโทรกลับหาอีกที
แจบอมสีหน้าดีขึ้นเมื่อพบแจ็คสันกลับมาจากการไปซื้อของแล้ว เขากลับมาลงมือปรุงอาหารเพื่อลูกค้าอีกครั้งสาวนแจ็คสันก็ช่วยกันเสิร์ฟและรับออเดอร์กันอย่างขยันขันแข็ง แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงช่วงเวลาของการปิดร้าน ทุกคนเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เมื่อร้านปิดลงแล้ว
เหล่าพนักงานและเชฟต่างก็ปวดเมื่อยไปตามๆกัน แต่เมื่อเทียบกับมูลค่าที่ได้ตอบแทนแล้วมันช่างคุ้มค่าที่เหนื่อยกันจริงๆ เชฟเฟยและเชฟฮานิขอตัวกลับบ้านไปแล้วตั้งแต่ร้านปิด
เหลือเพียงแจ็คสันและจินยองที่ยังอยู่เก็บร้าน แจบอมเคลียร์บัญชีเงินของร้านอยู่ที่เครื่องคิดเงินสด มือหนาก็จิ้มเครื่องคิดเลขไปด้วย จนเก็บร้านเสร็จทั้งแจบอมจินยองแจ็คสันเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวจะกลับไปพักผ่อนกันที่บ้าน
"จินยองแจ็คสัน วันนี้ได้เงินมาเยอะมากเลย พวกนายสองคนสนใจที่จะไปฉลองกันคืนนี้ไหมล่ะ"แจบอมถามอย่างใจดีจินยองตาลุกวาวพร้อมพยักหน้าเต็มที่เพื่อแสดงว่าเขานั้นอยากไป
"แล้วแจ็คสันล่ะไปไหม นานๆทีนะ"แจบอมถามแจ็คสันย้ำอีก แจ็คสันไม่ค่อยถูกกับแอลกอฮอล์เขากลัวว่าเขาจะเป็นบ้าไปเหมือนคนในหนังสือพิมพ์ลงข่าว
"น่าแจ็คกี้น้า เรารักแจ็คกี้น้า ไปเถอะน้าา น้าแจ็คน้า~" (○^0^○)จินยองกอดแขนแจ็คสันออดอ้อนอย่างเต็มที่รบเร้าจะให้แจ็คสันไปด้วยให้ได้ แจ็คสันน่ะคนจริง ไม่คือไม่ ใช่คือใช่ ไม่เคยกลัวใครเพราะงั้น…
ไปก็ได้ครับ!!!!
เขากลับคอนโดมาแล้วจินยองบอกว่าสองทุ่มครึ่งจะมารับให้ลงมารอข้างล่างได้เลย ตอนนี้ทุ่มหน่อยๆแล้วเขาเปิดประตูห้องคว้าผ้าเช็ดตัวผืนโปรดวิ่งฉิวเข้าห้องน้ำไปชำระคราบเหงื่อไคลจากการทำงาน
ได้อาบน้ำอุ่นๆมันก็ทำให้เคลิ้มๆอยู่บ้าง แต่เพราะนัดงานเลี้ยงในตอนนี้มันค้ำคออยู่ทำให้เขาต้องอาบน้ำเร็วกว่าปกติและไปแต่งตัวเพื่อไปงานเลี้ยง
วันนี้เขาเลือกหยิบกางเกงตัวเดิมมาใส่กางเกงยีนส์สีซีดที่ใส่ในวันเดียวกับที่ไปเดทกับยูคยอม คิดถึงอีกฝ่ายมาก คิดว่าได้ทำอะไรที่คล้ายๆในตอนนั้นก็ช่วยบรรเทาความคิดถึงที่มันไม่ถึงยูคยอมของเขาสักหน่อย ส่วนเสื้อเขาไม่ได้ใส่เสื้อโอเวอร์ไซส์แบบเดิมอีกแล้วเปลี่ยนมาใส่สเวตเตอร์ขนาดพอดีสีขาวเรียบๆแทน บนศีรษะก็ขาดเครื่องประดับคู่ใจไปไม่ได้เลยก็คือหมวก แต่ช่วงนี้เขาเปลี่ยนมาสวมหมวกสีขาวเพราะว่ามันตัดกับสีผมที่ถูกจินยองพาไปทำมาใหม่
เมื่อพร้อมแล้วแจ็คสันก็คว้ามือถือและกระเป๋าเงินพร้อมคีย์การ์ดล็อกห้องเก็บใส่ติดตัวมาด้วยแล้วเดินไปนั่งรอคู่รักน่าหมั่นไส้แห่งปีอย่างแจบอมจินยองที่ชั้นล่างของคอนโด รอไม่นานก็พบสองคนนั้นแจ็คสันขึ้นรถไปทั้งสามก็มุ่งสู่ร้านเหล้ายามดึกใกล้ๆบ้าน
ร้านcocoon
ทั้งหมดมาถึงร้านเหล้าสำหรับการเลี้ยงฉลองแล้ว ร้านนี้เป็นร้านที่เน้นให้เด็กวัยรุ่น(อายุสิบแปดปีขึ้นไปอยู่ดี)เข้าได้ สภาพแวดล้อมไม่รุนแรงเหมือนร้านของคนยี่สิบบวกแจ็คสันกับจินยองก็เลยสามารถเข้าได้ง่ายๆอย่างไม่มีใครห้าม
ตั้งแต่แจ็คสันเดินเข้ามาสายตาแทบทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ร่างเล็ก แจ็คสันไม่ใช่คนสูงมากแต่เพราะว่าหุ่นสมส่วนไร้ไขมันส่วนเกินทำให้ช่วงขาดูเรียวยาวมากขึ้น กางเกงยีนส์แนบลำตัวก็ช่วยขับให้ดูขายาวอีก เอาง่ายๆคือยามที่แจ็คสันก้าวผ่านล้อกับแสงไฟภายในร้านมันชวนดึงดูดและมีเสน่ห์หลงใหลมากขึ้นไปอีกแจ็คสันไม่ได้สนใจใครนอกจากจินยองและแจบอม เขาเดินตามทั้งคู่ไปนั่งที่โต๊ะ
"แจ็คกี้กินไรสั่งเลยนะ"จินยองร้องบอกเขานั่งอยู่ข้างๆแจบอมในโซฟาตัวยาว ส่วนแจ็คสันนั่งที่ด้านข้างๆก็พยักหน้ารับงึกงัก
เขาหันไปสั่งอาหารเพิ่มเติมกับบริกรชายที่มารับรองเขานิดหน่อย คือเอาจริงที่สั่งไปนิดเดียวเพราะว่าส่วนใหญ่จินยองก็เลือกสั่งหมดแล้วด้วย
ผ่านไปสักพักอาหารทั้งหมดก็เริ่มมาเสิร์ฟ เขาชนแก้วเลี้ยงฉลองกับแจบอมและจินยอง แจ็คสันและจินยองอายุยังไม่ถึงยี่สิบปี* แต่เพราะผับนี้แจบอมคุ้นเคยกับเจ้าของที่นี่เป็นอย่างดี 'วอนพิล' หมอนั่นทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องดื่ม ร้านนี้เป็นธุรกิจที่มันช่วยกันสร้างขึ้นมากับ'เจย์' จะว่าไป มาก็ตั้งนานแล้วแต่ยังไม่เจอวอนพิลเลยสักนิด แต่เดี๋ยวก็คงได้เจอ
"งือ แจบอมอ้า!"จินยองที่เมาคอพับส่งเสียงโวยวายใส่แจบอม ใบหน้าหวานแดงกล่ำจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กำลังซุกซนที่ข้างกายของแจบอม
"เมาแล้วนะจินยอง กลับเลยไหมไม่ต้องรอวอนพิลหรอก"จินยองหลับไปแล้ว ไม่สามารถตอบรับอะไรแจบอมกับแจ็คสันได้แล้ว แจ็คสันเองก็นั่งเมาแต่เมาเงียบเดือดร้อนให้แจบอมต้องสะกิดพนักงานแถวนั้นช่วยแบกหิ้วปีกทั้งคู่ออกนอกร้าน
หิ้วแค่แจ็คสันนะ เรื่องอะไรที่จะให้คนอื่นมาแตะต้องแมวน้อยของเขาล่ะ จริงไหม? J
"พี่แจบอม!"เสียงทุ้มต่ำเรียกออกมาจากด้านหลังของแจบอม เป็นเหตุให้ร่างสูงต้องหันไปแล้วก็เจอกับรุ่นน้องเจ้าของผับคนสนิท วอนพิลเดินมาใกล้
"อ้า ไงวอนพิล"แจบอมพยุงจินยองให้ทรงตัวยืนเพื่อคุยกับวอนพิล
"จะกลับแล้วหรอ แล้วนึกไงพาจินยองมาเมาเนี่ย ฮ่าๆ"
"ปาร์ตี้นิดหน่อยว่ะ พอดีวันนี้ร้านอาหารกูขายดีเลยพาเจ้าพวกนี้มาเลี้ยงสักหน่อย"
"เจ้าพวกนี้ ?”วอนพิลเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยพวกไหนกันล่ะเขาเห็นแค่รุ่นพี่หน้าโหดตรงหน้ากับจินยองรุ่นน้องที่พ่วงตำแหน่งคนรักของแจบอมเอาไว้ด้วย ยังมีคนอีกหรอ
“อือฮึ มึงไม่เห็นน้องกูหรอไง ให้พนักงานหิ้วปีกอยู่นั่นไง”แจบอมส่งสัญญาณไปทางแจ็คสันที่ยืนแบบเอียงๆอยู่ จะให้ยืนตรงได้ไงล่ะก็เล่นเมาเละเทะซะขนาดนั้น วอนพิลตกใจนิดหน่อยก่อนจะปรับให้เป็นปกติแล้วเอ่ยต่อกับแจบอม
“ให้ผมไปส่งเขาไหม พี่จะได้พาจินยองกลับบ้านพักผ่อน”วอนพิลเอ่ยอย่างอาสา
“อ่าได้หรอ มึงไม่ดูผับมึงต่อแล้วว่างั้น?”แจบอมถามแขนแกร่งเริ่มกระชับเอวบางของจินยองให้แนบแน่นมากกว่าเดิม เด็กนี่มันซนจริงๆเลยให้ตายสิ
“ได้ดิ นั่นก็รุ่นน้องที่คณะผมเหมือนกันวันนี้ยังกินข้าวด้วยกันอยู่เลย”วอนพิลเล่าออกมา ซึ่งนั่นทำให้แจบอมวางใจให้วอนพิลช่วยดูแลแจ็คสันต่อ
“งั้นกูฝากด้วย คอนโดตรงซอยถัดจากร้านกูอะ”แจบอมฝากฝังแจ็คสันเรียบร้อยก็พยักหน้าให้พนักงานคนนั้นส่งแจ็คสันให้กับวอนพิล วอนพิลประคองที่ค่อนข้างเมาให้ไปขึ้นรถคันหรูของเขา(ได้มาจากการทำงานที่ผับแห่งนี้นี่แหล่ะ)
“ฮื่อออ มึนจัง นี่ใครอะ”พอนั่งรถได้สักพักแจ็คสันก็เริ่มมีอาการโวยวายขึ้นมาบ้างเล็กๆวอนพิลหันไปมองอย่างยิ้มๆแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรออกมา
ตกลงวอนพิลแอบชอบแจ็คสันหรือเปล่านะ
แจ็คหลับไปแล้วดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคงจะปวดหัวน่าดูเลยแหล่ะหลังจากตื่นนอน วอนพิลเพียงแค่ปรับเอนเบาะให้นิดนึงเท่านั้นในตอนที่รถติดสัญญาณไฟจราจร ร่างสูงเหยียบคันเร่งเพื่อออกรถไปต่อเขาควรรีบพาแจ็คสันไปส่งที่บ้านได้แล้ว
ขับได้ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็ขับมาเทียบจอดที่คอนโดซึ่งเป็นที่พักอาศัยของแจ็คสัน วอนพิลปลุกแจ็คสัน แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้สติ ตื่นขึ้นมาแล้วก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องอยู่ดี เอาเป็นว่าเขาจะแบกแจ็คสันขึ้นไปส่งก็แล้วกันจะได้ไม่มีปัญหา
"ฮื่อออ อย่ามาจับแจ็คนะ นี่ใครอะ"แจ็คสันโวยวายร่างก็เหมือนหมดแรงถ้าวอนพิลไม่พยุงไว้คงหล่นเจ็บตัวแน่
"ผมวอนพิลเองครับ แจ็คสันอยู่นิ่งๆก่อนนะ ผมจะพยุงไม่ไหวแล้ว"วอนพิลบอก แจ็คสันได้แค่พูดงึมงัมอยู่คนเดียว ในระหว่างรอลิฟต์ขึ้นไปชั้นแปดซึ่งเป็นห้องของแจ็คสัน
"ปล่อยนะ ปล่อยยยยย ~ ปล่อยเรา เราไม่ชอบให้มาจับ"แจ็คสันดิ้นเตะขาไปมาอย่างเหมือนกับเด็ก
ติ๊ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นมาพร้อมกับประตูอัตโนมัติที่ค่อยๆเลื่อนเปิดออก พบกับร่างสูงโดดเด่นเพรียวลม เส้นผมสีแดงเพลิงชื้นเหงื่อเล็กน้อย ใบหน้าที่ดูก็รู้ว่าหล่อแต่ดันมีผ้าปิดปากผืนสีดำมาบดบังไว้เสียครึ่ง
ยูคยอมตกใจไม่น้อย ทำไมแจ็คสันของเขาถึงได้กำลังคอพับคออ่อนอยู่ตรงนี้ได้ อยู่ในอ้อมกอดของใคร ระหว่างที่เขาไปทำงานอยู่ แจ็คสันทำอะไรบ้าง อยู่กับผู้ชายคนนี้หรอ
ราวกับหัวใจโดนบีบคั้น มันเจ็บและหน่วงไปหมดยูคยอมรู้สึกหน้าชาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาอุตส่าห์รีบเคลียร์แล้วบินกลับเซอไพรส์แจ็คสัน แต่กลับพบว่าร่างเล็กนั้นไม่ได้พักอยู่ที่ห้อง ตัดสินใจยืนรอที่หน้าห้องอยู่เป็นชั่วโมงเห็นจะได้ แจ็คสันก็ยังไม่กลับมา จนตัวเขาที่เหนื่อยจากการทำงานนั้นยอมแพ้และกำลังจะกลับไปที่พักของตน
"...ทำไมแจ็คสันถึงเป็นแบบนั้น"ยูคยอมเอ่ยออกไปเขาเข้าประชิดร่างสูงของวอนพิล(แต่ก็เตี้ยกว่ายูคยอมอยู่ดี)
"คุณเป็นใครครับ?"วอนพิลเกิดอาการมึนงงเล็กน้อย การพาแจ็คสันกลับห้องมีอุปสรรคเสียแล้ว
"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ ช่วยปล่อยแจ็คสันมาให้ผมด้วยครับ"ยูคยอมตาสว่างทันที อารมณ์เริ่มร้อนขึ้นมาเมื่อฝ่ามืออีกฝ่ายมากระชับเอวของแจ็คสันน้อยๆของเขา
"ไม่ครับ แจ็คสันอยู่ในความดูแลของผม"วอนพิลพยุงแจ็คสันเดินเลี่ยงจะไปขึ้นลิฟต์โดยสาร
"อ้าว"นั่นไม่ใช่เสียงของยูคยอม ไม่ใช่เสียงของวอนพิล แต่มันดังออกมาจากคนที่กำลังเมาหลับต่างหาก
"คยอมเม่หรออออ ฮื่ออ อยู่เมกาไม่ใช่หรออนี่ใครรทำไมเหมือนจังง"แจ็คสันโวยวายมือไม้ก็ชี้ไปมาอย่างคนไม่ได้สติพูดต่อเรื่อยๆจนวอนพิลไม่รู้จะห้ามอย่างไร
"นี่ยูคยอมตัวจริงช่ายม้ายยย แจ็คสันรักนะ แจ็คสันร้ากกกก ฮึก อยากหาคยอมมี่อะ ฮื่ออ คยอมมี่อยู่ไหน แจ็คจะหาคยอม ฮือ"แจ็คสันที่เริ่มงอแงออกมาเดือดร้อนให้ยูคยอมแย่งตัวออกมาจากวอนพิลและพาขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพักเลยทันที อ้อ แต่ก่อนไปเขามีอะไรบางอย่างพูดกับวอนพิลนะ
'คนของผม ผมดูแลเองได้ ขอบคุณที่มาส่งครับ แต่วันหลังไม่ต้อง. :) '
!! Yugyeom win !!
ร่างสูงคอยประคองแจ็คสันให้ทรงตัวเดินมาตลอดทางกว่าหาคีย์การ์ดรูดเข้าห้องก็ใช้เวลานานอยู่มากเพราะแจ็คสันนั้นไม่ให้ความร่วมมือกับเขาแม้แต่น้อยเลย
"แจ็คสันเดินดีๆสิถอดรองเท้าก่อน"ยูคยอมพยายามบอกอย่างใจเย็น แจ็คสันพูดไม่รู้เรื่องเอาเสียเลยการจะพาคนตัวเล็กไปอาบน้ำนอนเป็นอะไรที่ทำได้ยากจนยูคยอมอยากจะจับอุ้มอีกคนไปลงโทษเสียให้เข็ด
บทลงโทษในตอนนี้น่ะยังหรอก ไม่ใช่ว่าแจ็คสันจะไม่โดน แจ็คสันโดนแน่ โทษฐานที่ทำให้เขา'หึง'
"...คิด"แจ็คสันงึมงัมออกมา
"เราคิดถึงยูคยอม"
"...หึ"ยูคยอมหลุดส่งเสียงในลำคอออกมา แฟนบอยของเขาน่ารักที่สุดเลย ก็อยากจะหายโกรธอยู่หรอกนะ ถ้าไม่มีไอ้ผู้ชายคนนั้นพามาส่ง ไม่อยากจะคิดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"คิดว่าพูดจาน่ารักแล้วผมจะให้อภัยแจ็คสันหรอ ผิดแล้วตัวเล็ก"ยูคยอมตัดสินใจอุ้มแจ็คสันเข้าห้องนอนของคนตัวเล็กทันทีที่ถอดรองเท้าออกเสร็จ
แจ็คสันพลิกตัวนอนดิ้นไปมาอย่างซุกซนจนยูคยอมต้องดุใส่เสียงดังถึงได้หยุดดิ้น แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนเป็นร้องไห้แทน แจ็คสันสภาพงอแงแบบนี้ทำเอายูคยอมถึงกับไปไม่เป็นรับมือไม่ถูกเลยทีเดียวกว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าทำความสะอาดเด็กดื้อตรงหน้าเสร็จก็ปาไปเกือบตีสามแล้ว
"ฝันดีนะตัวเล็กตื่นมาโดนแน่"ยูคยอมพูดขู่คนเดียว แจ็คสันที่สบายตัวแล้วก็หลับตาพริ้มนอนอมยิ้มอย่างคนฝันดี ร่างสูงแทรกตัวลงไปนอนข้างๆก่อนจะแนบจูบที่หน้าผากใสเบาๆแล้วทั้งห้องนอนที่แสนจะวุ่นวายก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันสักแป้บนึง : อันยองงง กลับมาแล้วววฮื่ออ ตอนที่แปดมาละจ้าา กว่าจะคั้นตอนนี้ออกมาได้ ผ่านไปเป็นอาทิตย์เลยฮิฮิ ยูคยอมของช้านนน แอบจูบแจ็คสันอีกแล้วบ่อยเหลือเกินนะ ทำไมทำแบบนี้ ให้แม่มาขอกากาเลยด้วย หู้ยยย ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ แจ็คสันโดนลงโทษแน่
***อายุต่ำกว่า20ปีไม่ควรดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ผสมอยู่นะคะ แจ็คสันของเขาเด็กดื้อค่ะ เดี๋ยวโดนลงโทษจากยูคยอมอย่างแน่นอน***
ความคิดเห็น