คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter four ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 4
รีไรท์ 29/10/59
.
.
.
กริบ
ทุกอย่างนิ่งสงัด
ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมห้องใหญ่(แต่เต็มไปด้วยโปสเตอร์และโพลาลอยด์ของคิมยูคยอม)นั้นช่างเงียบสงบ
แต่กลับพบสิ่งมีชีวิตที่น่า...
เอ่อ จะว่ายังไงดี น่ารักก็ไม่ใช่ น่าเกลียดก็ไม่เชิง
แต่เรียกได้ว่าสภาพแทบทนดูไม่ได้
เดี๋ยวนะ ทำไมเจ้าของห้องอย่างแจ็คสันถึงมีสภาพนี้ได้ล่ะ โถ่เอ้ย จะพ้นอะไรซะอีกนอกจากยูคยอมล่ะเนาะ ก็เพราะว่าสัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์แรกที่อัลบั้มใหม่ของยูคยอมจะได้เข้าชิงในรายการเพลงที่ดังที่สุดของเมือง
รายการIKING!
เป็นรายการเพลงที่สุดแสนจะโด่งดังเมื่อวงดนตรีแต่ละวงได้มีการคัมแบ็คอัลบั้มมาใหม่หากคัมแบ็คชนกับวงคนอื่นๆแล้วล่ะก็ ทั้งสองวงจะต้องมาประชันความเก่งกาจและความสามารถ รวมถึงยอดดาวน์โหลดยอดซื้อขายอัลบั้มยอดดิจิตอลและจำนวนการเข้ารับชม ซึ่งจำนวนพวกนี้จะสามารถบอกวัดระดับความดังของศิลปินเหล่านี้ได้ ถ้าใครที่ได้รับชัยชนะที่รายการแห่งนี้สิทธิ์เข้ารับชิงถ้วยรางวัลระดับเวิลด์คัพในปลายปีได้เลยทีเดียว บ่งบอกถึงความสำเร็จของศิลปิน และที่แน่นอนไปกว่านั้น
ยูคยอมของเขาเข้าชิงเป็นอันดับที่สามในสัปดาห์นี้!
ตอนนี้แจ็คสันยังพอมีเวลาเหลืออยู่อีกเกือบๆหกวันในการปั่นวิวและซื้อดิจิตอล ตอนนี้มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อะไรในคอนโดแจ็คสันงัดออกมาทั้งหมด จัดการปั่นวิวในแอพITUBE ยอดวิวของเพลงไตเติ้ลตอนนี้อยู่ที่16ล้านแล้ว ทั้งๆที่พึ่งจะคัมแบ็คมาสามวันเศษๆ เรียกได้ว่าฐานแฟนคลับหนาแน่นสุดอะไรสุด
แจ็คสันหัวหมุนกับการทำการบ้านของอาจารย์ที่มหาลัยและการปั่นวิวให้กับยูคยอม เขารักของเขาเพราะงั้นถ้าทิ้งอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ก็ทำมันทั้งสองอย่าง
หิวจัง...
นี่เป็นความคิดของแจ็คสันในหลายชั่วโมงที่ผ่านมา เมื่อเช้าตื่นมาอาบน้ำเขากินนมไปเพียงแค่กล่องเดียวเท่านั้นแล้วก็เริ่มปั่นงานที่ม.กับปั่นยอดวิวให้ยูคยอม ถึงจะลำบากไปหน่อย แต่ตัวเขาก็มีความสุขดี อย่างน้อยเขาก็สบายใจกว่าที่จะทำเพียงแค่ปั่นงาน แต่ตอนนี้เริ่มหิวแล้วหล่ะ ถ้าไม่ได้กินอะไรเลยก็ปวดท้องมากแน่ๆ มาร์คก็ปั่นส่วนของตัวเองอยู่ จะไปกวนมาร์คก็ใช่ที่อยู่นะ
Line~
หืม
เสียงไลน์แอพพลิเคชั่นแชทสุดฮิตในวัยรุ่นดังขึ้นมา แจ็คสันขมวดคิ้วน้อยๆใครส่งไลน์มานะหรือจะเป็นพวกส่งเกม ถ้าส่งเกมมาพ่อจะด่าให้ลืมหายใจเลยคอยดู คิดได้แล้วก็คว้ามือถือมาตรวจดู
O[]O!
=[]="
K.Gyeom adds you by phone number.
Line !
K.Gyeom : สวัสดีครับแจ็คสัน 12:34
K.Gyeom : ผมคิมยูคยอมเองนะครับ 12:34
K.Gyeom : ทำอะไรอยู่หรอครับว่างไหม? 12:35
12:38 ใครเนี่ย แกล้งแบบนี้ไม่ตลกนะครับ : JKSNWG852
K.Gyeom : ผมยูคยอมเองจริงๆ 12:38
12:39 อย่ามาตลก ศิลปินระดับนั้นจะแอดไลน์มาคุยเล่นกับผมหรอ บ้าปะเนี่ย คนเขามีงานต้องทำนะเว้ย ไม่ได้ว่างมาเล่นไร้สาระแบบนี้ บล็อกแม่*เลย : JKSNWG852
(Empty Room)
แจ็คสันส่ายหัวอย่างหงุดหงิด เล่นบ้าอะไรวะ อย่าให้รู้นะว่าใคร จะได้จัดสักหมัดสองหมัดเต็มๆหน้ามันเลย พอๆเลิกคิดๆ ปล่อยแม่*
In your eyes noses lips...ติ๊ด!
"ฮัลโหล ใครอีกวะ ไม่ว่างเว้ยแค่นี้นะ!"ไม่รู้ว่าใครโทรมาแจ็คสันกดรับแล้วพูดใส่รัวๆ ก่อนจะกดตัดสายแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชื่อคนปลายสาย
(งั้นไว้ผมโทรมาใหม่นะครับ)อีกฝ่ายท่าทางเหมือนจะกดตัดสายไป
"เดี๋ยวครับ! เอ่อ... พี่เองหรอ ผมขอโทษ นึกว่าพวกกวนประสาทน่ะครับ แล้ว เอ่อ.. พี่มีไรหรือเปล่าครับ"แจ็คสันละล่ำละลักเอ่ยขอโทษอีกฝ่าย
(ก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกครับ เดี๋ยวแจ็คสันว่างค่อยคุยก็ได้)
"อ้ะ ว่างครับว่าง ผมไม่ได้ทำไรเลยอยู่จริงๆนะครับ คุยได้ครับๆ"แจ็คสันแอบไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ข้างหลังในตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้ออกไป งานก็ท่วมหัว หิวข้าวก็หิว
(โอเคๆ ผมจะโทรมาบอกว่าที่แจ็คสันบล็อกไปในไลน์อันนั้นผมเอง ปลดบล็อกเถอะนะ ผมคงเสียใจแย่เลยที่โดนแฟนคลับบล็อกไลน์น่ะ หึหึ)ยูคยอมอธิบายและหัวเราะในลำคอเบาๆ
"จริงหรอครับ ที่ชื่อ เค-จุด-คยอม ใช่ไหม ง่า ผมขอโทษนะครับ นึกว่าโดนแกล้งน่ะครับ"แจ็คสันเอ่ยออกออกมานิ้วเรียวดันแว่นสายตาที่สวมใส่อยู่เล็กน้อยก่อนจะกดเปิดลำโพงและกดเลื่อนจอไปที่แอพไลน์กดปลดบล็อกอีกฝ่าย
"ผมขอโทษนะครับ ผมแค่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่จริงๆ"
(งั้นหรอ แต่ผมคิดถึงนะ)ยูคยอมพูด
"ห้ะ! อ่ะเอ่อ อ๋อ ก็ผมไม่รู้ว่าดาราศิลปินจะแอดไลน์แฟนคลับด้วย ก็เลยไม่ได้คิดแบบนั้น"บ้าจริงแจ็คสันนี่แกเผลอคิดอะไรแปลกๆใช่ไหม อย่างยูคยอมจะมาบอกคิดถึงเราทำไมกัน เลิกเพ้อซักทีๆ ฟุ้งซ่านนักนะ
(เปล่า ผมหมายถึงผมคิดถึงแจ็คสันจริงๆ)ยูคยอมพูดหยอดอีกฝ่ายเขาพอจะเดาสีหน้าและท่าทางของแจ็คสันออก ได้แต่แอบยิ้มกับตัวเองในใจ คนตัวเล็กปลายสายขี้เขินจะตายไป ถ้าเขินมากๆหล่ะก็หูแดงแถมยังชอบกัดปากตัวเองอีกด้วย น่ารักจริงๆ แบบนี้จะไม่ให้ยูคยอมชอบได้ไง
"งื่อ พี่พูดอะไรน่ะครับ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"แจ็คสันบอกปัดไป เขาเขินมากๆ แทบลืมกองงานตรงหน้าและความหิวไปเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ
(หึหึ แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่หรอ)
"งานน่ะครับของที่มหาลัยแล้วก็ว่าจะไปหาของกิน ผมหิว"
(อย่างนั้นหรอ งั้นขอไปกินข้าวด้วยคนได้ไหม)ยูคยอมเอ่ยขอ
"ผมไม่ได้จะไปกินร้านอาหารหรอกครับ แค่จะไปซื้อของในซุปเปอร์มาตุนๆไว้"
(งั้นเดี๋ยวผมซื้อเข้าไปให้ที่คอนโด อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน แค่นี้ก่อนนะแจ็คสัน)
"อ้ะ เดี๋ยวครับ!...ติ๊ด!"ยูคยอมวางสายไปแล้ว เวรกรรม ตกลงแบบนี้มันดีจริงๆหรือเปล่าเนี่ย แต่ก็เอาเถอะโทรไปบอกประชาสัมพันธ์ไว้ก่อนแล้วกันจะได้ไม่ต้องรอลงไปรับ เกิดคนจำได้นี่วุ่นวายกันใหญ่เลยนะ
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครคร้าบ!?"ผมที่นั่งอยู่กับกองกระดาษตะโกนออกไป ก่อนจะเขี่ยๆงานทุกอย่างแล้วเดินไปส่องตาแมวที่ประตู
แกร่ก
"ไม่ใส่แมสมาแบบนี้จะดีหรอครับ"แจ็คสันทักขึ้นเมื่อเห็นว่าวันนี้ร่างสูงตรงหน้ามาแบบใส่หมวกใบเดียวที่ไม่สามารถปกปิดอะไรบนใบหน้าได้เลย
"ไม่หรอก วันนี้ขับรถมา ตอนลงรถแค่วิ่งหนี แฟนคลับก็ตามไม่ทันแล้ว"
"ไม่ดีเลยนะครับ อย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงอันตรายแบบนี้สิครับรุ่นพี่"แจ็คสันบ่น แต่ร่างกายก็เดินเข้าครัวไปหาน้ำดื่มมาให้อีกคน
"ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณอะไรครับ น้ำนี่หรอ"แจ็คสันถามงงอย่างงงๆ ก็มันเป็นมารยาทที่ต้องต้อนรับแขกไม่ใช่หรอไง หรือจะขอบคุณตามมารยาท หิ้วถุงของกินไปจัดการที่เคาท์เตอร์ในครัว "ผมต้องขอบคุณที่ซื้อข้าวมาให้กินต่างหาก"
"เปล่า ที่เป็นห่วงน่ะ ขอบคุณนะ เด็กดี"ยูคยอมเดินเอาแก้วไปเก็บพร้อมพูดประโยคที่ทำให้แจ็คสันใจสั่น สัมผัสชวนเคลิ้มบนหัวของตนเองนั่นอีก จุดนี้แจ็คสันตายแน่นอนครับทุกคน แจ็คสันคนนี้หัวใจจะวาย
"ทะ ทานข้าวกันเถอะครับ!"แจ็คสันเบี่ยงตัวหลบยัดจานที่เต็มไปด้วยข้าวสวยร้อนๆกับกับข้าวแสนอร่อยใส่มือของยูคยอมก่อนจะคว้าจานในส่วนของตัวเองเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวเล็กๆที่มุมกำแพง โต๊ะเดียวกับตอนทานบะหมี่วันนั้นเป๊ะเลย ขอสาบานว่าจะไม่กินหกเลอะเทอะอีกแล้ว เกิดอีกคนดันใจดีเช็ดนู่นเช็ดนี่ให้อีก แจ็คสันคนนี้ต้องตายเพราะหัวใจเต้นแรงจนทะลุออกมาข้างนอกแน่ ชีวิตแฟนบอยช่างโชคดีแท้
"แล้วพี่ไม่มีงานหรอครับ"ผมชวนอีกฝ่ายคุย
"ไม่แล้วแหล่ะ มีโชว์นิดหน่อยในคัมแบ็คสเตจ หลังจากเข้าชิงไอคิงเสร็จก็มีทัวร์คอนเสิร์ตแล้ว ว่างไปยาวๆเลย"ยูคยอมร่ายถึงตารางงานให้อีกคนฟัง
"อ๋อครับ เหนื่อยแย่เลย"
"เหนื่อยนะ แต่พอเห็นว่าแฟนคลับทุกคนก็พยายามเหมือนกัน มันเลยทำให้ผมไม่มีสิทธิ์จะบอกใครๆหรอกนะว่าเหนื่อย"ยูคยอมพูดยิ้ม^_^ ผู้ชายคนนี้มีความคิดที่ดีมากเลย แบบนี้จะไม่ให้แจ็คสันชอบได้ยังไงกัน ฮือ แจ็คสันตกหลุมรักคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกครับแม่
"แล้วงานที่มหาลัยเป็นยังไงบ้างล่ะแจ็คสัน"ยูคยอมเอ่ยถามก่อนจะตักข้าวคำโตเข้าปาก
"ก็ยุ่งๆน่ะครับ อาจารย์สั่งให้พิมพ์เองห้ามคัดลอกวางจากอินเทอร์เน็ต"แจ็คสันบ่นๆขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
"ให้ผมช่วยไหม"
"ไม่เอาครับ นี่เป็นงานของผมนะ ผมทำเองจะดีกว่า"
"แค่ช่วยหาข้อมูลก็ได้ ตอบแทนที่มากินข้าวเป็นเพื่อนผม"ยูคยอมยังคงยืนยันจะให้ความช่วยเหลือแจ็คสันอยู่ดี
"ผมขัดพี่ไม่ได้ใช่ไหมครับเนี่ย"แจ็คสันหน้ามุ่ยใส่อีกคนก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม และลุกเอาจานไปเก็บ ยูคยอมก็เดินถือจานตามเข้ามา
"ก็อยากช่วยนี่"
"พี่น่ะพักผ่อนเถอะครับ จะทำแต่งานไม่ได้นะรู้ไหม มีวันหยุดทั้งทีก็หยุดพักผ่อนสิครับ"แจ็คสันหันมาพูดและสบสายตากับอีกคนอย่างจริงจัง
"พักมาเยอะแล้ว ผมอยากรู้ว่าเด็กมหาลัยเขาทำอะไรกันบ้างก็เท่านั้นเอง แจ็คสันก็รู้นี่ใช่ไหม ว่าผมออกมาทำงานตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย เรียนก็เหมือนไม่ได้เรียนเลยแหล่ะ อ่านหนังสือแล้วก็ไปสอบอย่างเดียว"
"เห้อ ก็พี่ก็เป็นซะอย่างนี้ แฟนคลับถึงได้เป็นห่วงกัน ผมก็เป็นห่วง ทำไมดื้อแบบนี้ล่ะครับ ผมเป็นห่วงพี่นะ"แจ็คสันพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ยังไงเขาก็จะให้ยูคยอมพักผ่อนให้ได้
"...โอเค ยอมแล้ว"ยูคยอมเงียบไปก่อนจะชูมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้ให้คนตัวเล็ก
บอกตามตรงว่าปฏิกิริยาของแจ็คสันเมื่อสักครู่นี้ทำให้ยูคยอมอึ้งไป ไหนจะสีหน้าและแววตาที่จริงจังนั่นอีก เหมือนโดนแมวขู่ฟ่อๆ ตามบทแล้วคนโดนขู่ก็ต้องกลัวใช่ไหมละ หึหึ แต่ประโยคที่บอกว่าเป็นห่วงเขาเหลือเกินของแจ็คสันก็ทำให้เขาไปไม่เป็นเหมือนกัน
"ดีครับ ห้องผมอยู่ทางนั้นพี่จะนอนไปก่อนก็ได้ ห้ามหลับบนโซฟาอีกนะครับ"แจ็คสันบอกทางไปห้องแล้วจัดการล้างจานข้าว ยูคยอมตอบรับนิดนึงก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
กองงานเอกสารมากมายเกลื่อนเต็มบนโต๊ะเขียนหนังสือของแจ็คสัน บางส่วนก็อยู่บนพื้น แต่ที่เขาสะดุดตาสะดุดใจมากที่สุดคงไม่พ้นคอมพิวเตอร์ที่กำลังเล่นวิดิโอเพลงไตเติ้ลในอัลบั้มใหม่ของเขา ยูคยอมไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่อีกฝ่ายจะนั่งปั่นวิวในคอมให้ด้วย
ก็พอรู้อะนะว่าแฟนคลับทุกคนจะช่วยกันปั่นวิวให้ แต่ไม่คิดว่าพอได้มาสัมผัสกับตัวเองแบบนี้จะรู้สึกดีขนาดนี้ แฟนคลับทุกคนของเขาน่ารักจริงๆ
"ทำอะไรน่ะครับ"แจ็คสันเปิดประตูเข้ามาก็เจอยูคยอมกำลังซนที่คอมของตัวเอง
"แค่นั่งดู ไม่มีอะไร"ยูคยอมตอบปกติ"เหนื่อยไหมแจ็คสัน"
"ครับ? ถ้าเป็นเรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่เหนื่อยหรอกครับ ทุกคนต่างก็ช่วยกัน จะให้ผมบ่นว่าเหนื่อย ผมก็คงไม่มีสิทธิ์หรอก"แจ็คสันหันไปยิ้มตาแป๋วให้กับยูคยอม ประโยคเมื่อครู่เขาจงใจใช้คำพูดคล้ายๆกันกับของยูคยอม เขาใส่ใจทั้งหมดที่เกี่ยวกับยูคยอมทั้งนั้นแหล่ะ
"เป็นเด็กดีจังนะ แจ็คสันนี่น่ารักเหมือนที่ผมคิดไว้จริงๆ"ยูคยอมเอื้อมมือมาบีบแก้มผมเบาๆ
"อื้ออ เจ็บๆรุ่นพี่ปล่อยแก้มผมเลยนะ"
"หึหึ ปล่อยแล้ว โอะ แก้มแดงเลยหรอ แล้วทำไมแดงไปถึงหูเลยล่ะ"ยูคยอมแกล้งล้อแจ็คสัน ทำให้แจ็คสันหูแดงหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม"เขินผมใช่ไหม หืม"ยูคยอมยื่นหน้าไปใกล้ๆแจ็คสัน พอแจ็คสันหันหนีไปก็เลื่อนหน้าตัวเองตาม ทำแบบนี้จนแจ็คสันต้องผลักอีกฝ่ายออกไป
"ขี้แกล้ง! ผมจะบอกแฟนคลับคนอื่นให้เลิกชอบพี่!"แจ็คสันขู่คนตัวโต ไม่ได้มีความน่ากลัวเลยสักนิด แมวก็ยังเป็นแมวอยู่วันยังค่ำไม่มีทางเป็นเสือได้หรอก
"ครับๆ ไม่แกล้งแล้วครับผม"ยูคยอมยอมแพ้อีกเช่นเคย พอเป็นแจ็คสันหรอกนะ ยูคยอมถึงยอม แจ็คสันหันมามองนิดนึงก่อนจะไม่สนใจ
"นี่ เตียงนี่นอนได้ใช่ไหม"
"ได้ครับ"
"โอเค"ยูคยอมเดินไปนอนเล่นบนเตียงแทน
.
.
.
"นี่ให้ไปช่วยงานไหม"ยูคยอมถาม
"นอนไปเถอะครับ"
"ก็ได้"ยูคยอมเลยจำเป็นต้องหันมาเล่นเกมในมือถือต่ออย่างเสียไม่ได้ เพราะโดยอีกฝ่ายปฏิเสธความช่วยเหลือ
"...."แจ็คสันแอบหันมามองเห็นยูคยอมขมวดคิ้วนิดๆ ก็นึกขำในใจ งอแงจังนะ
.
.
.
"นี่ แจ็คสันอา"
"ครับ?"
"มานอนด้วยกันไหม"ว่าพร้อมทำท่าทางตบเตียงปุๆอย่างเชิญชวน โอโห แจ็คสันจะเป็นลมครับทุกคน โดนยูคยอมแอทแทคเข้าไป อยากจะเอาหัวโขกโต๊ะ
"ไม่เป็นไรครับ(= =')"แจ็คสันส่งยิ้มบางๆให้ แล้วนี่ก็เล่นเรียกทุกๆห้านาทีเลย แจ็คปวดหัว! งานจะไม่เสร็จเอาไม่ใช่อะไรหรอก
.
.
.
"แจ็คสัน~" เอาอีกแล้ว
"..."ผมไม่ตอบกลับไปหรอกครับ
"แจ็คสันอา"
"..."
"แจ็คกี้"
"..." (=_=*)
แจ็คสันไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับยูคยอมเลยแม้แต่น้อย หันมาสักนิดก็ยังไม่มี ทำไมเมินกันล่ะ งั้นเดินไปใกล้ๆดีกว่า
"...ที่รักคะ"ยูคยอมเดินย่องไปเบาๆด้านหลังของแจ็คสันก่อนจะก้มกระซิบเบาๆที่ข้างหูของแจ็คสัน
[-JACKSON'S KNOCKDOWN-]
"พี่ยูคยอม! เล่นอะไรของพี่เนี่ยย"แจ็คสันโวยวายออกมา คนตรงหน้าชักจะแกล้งเขาหนักเกินไปแล้วนะไม่เห็นใจกันบ้างเลย ถ้าเกิดเขาช็อกตายขึ้นมาว่าไง แถมขยันอ่อยจังเล้ยยย แจ็คสันสิจะแย่เอา เผลอกลั้นหายใจไปตั้งหลายรอบ ชอบทำอะไรให้ประหลาดใจอยู่เรื่อย
"โอะ เรียกชื่อด้วย"
"มันใช่ประเด็นไหม! ถ้าไม่เลิกแกล้งจะไล่ให้กลับบ้านแล้วนะ"แจ็คสันกอดอกขมวดคิ้วใส่อีกคน
"ไล่ก็ไม่ไปหรอก จะอยู่กับแจ็คสัน"ยูคยอมพูดยิ้มๆ^ 3^
ขุ่นพระ..
แม่ครับเจียเอ่อร์ปวดหัว
"ครับๆ ไม่ไปก็ไม่ไปครับ พี่อย่ากวนผมสิครับ งานผมจะไม่เสร็จนะ อันนี้ซีเรียสเลย"แจ็คสันอธิบายให้อีกฝ่ายฝัง แถมส่งสายตาขอร้องอีกคนไปอีก อยากรู้ไหมครับว่าเป็นยังไง เคยเห็นแมวไหมครับ เวลาที่มันส่งสายตาอ้อนๆมาให้เรา
"โอเค ยอมแพ้ ไม่กวนแล้วก็ได้ อย่าทำแบบนั้นสิ"ยูคยอมถึงกับยกมือสองข้างอย่างยอมแพ้แจ็คสัน ก่อนจะเดินกลับไปนอนเล่นบนเตียง ไม่ได้มากวนแจ็คสัน
ไม่งอนหรอกเนาะ
ไม่หรอก ยูคยอมโตแล้ว
บ้าจริง แต่ทำไมถึงได้รู้สึกอยากให้อีกคนง้อขนาดนี้
...ท่องไว้น้องทำงานๆห้ามรบกวน
...เข้าใจไหมไอ้ยูคยอม
...เข้าใจแล้วสินะ ดีมาก
...อืมมม
...ง่วง
...ขอหลับตาสักแป็บนึงแล้วกัน
...แค่หลับตาเฉยๆ
...Zzz
.
.
.
17 : 15 น.
กร๊อบ
อาส์ โครตเมื่อยเลยนั่งทำงานยาวๆหลายชั่วโมงแบบนี้ เสร็จซักที ตอนทำอยู่ก็เกือบลืมไปเลยว่ามีอีกคนอยู่ในห้องด้วย แล้วนี่ก็เล่นนอนหลับไปแล้ว
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานก่อนจะเดินไปหาอีกคนที่กำลังหลับอยู่ คนอะไรใบหน้าตอนหลับทำไมยังดูดีอยู่นะ หน้าหมั่นไส้ชะมัดเลย
สังเกตดูดีๆจริงๆแล้วยูคยอมก็มีขนตาเหมือนกันนะเรียงเป็นแพหนาเชียว จมูกก็โด่งเป็นสัน โด่งจนสงสัยว่านี่ทำหรือธรรมชาติ แก้มก็ใส๊ใสมีเลือดฝาดที่แก้ม เป็นไอดอลจำเป็นต้องดูดีขนาดนี้ไหมนะ แล้วดูแลตัวเองยังไงถึงได้ดูดีขนาดนี้ เก่งจัง
อ่า พอเลื่อนสายตาจากจมูกต่ำลงมาก็คงไม่พ้นริมฝีปากใช่ไหมล่ะ น่าแปลกใจที่เขาค่อนข้างมีริมฝีปากบาง แต่ก็นะเวลายิ้มหรือหัวเราะก็เท่สุดๆไปเลย สาบานด้วยเกียรติของแฟนบอยเลยครับ
"จะลักหลับผมหรอ?"
"บ้า! เปล่าเสียหน่อย"แจ็คสันรีบปฏิเสธออกมาทันที คนตรงหน้านี่ขี้แกล้งแล้วยังขี้ตู่อีก เมื่อกี้แจ็คสันแอบตกใจเบาๆด้วย อยู่ดีๆก็ลืมตาขึ้นมา
"ก็เห็นยื่นหน้ามาใกล้ๆ ดูอะไร"ยูคยอมถามต่อดันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน
"มองหน้าไม่ได้ไงเล่า"แจ็คสันท้วงอีกฝ่าย
"ได้ครับ ...แต่ผมคิดค่ามองแพงนะ"ยูคยอมยิ้มเจ้าเล่ห์ แจ็คสันกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพ่ายแพ้และตกอยู่ในอันตราย
"พี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยจะคิดค่าตัวหรอ นู่นเลยครับนมอยู่ในตู้เย็น"แจ็คสันกำลังจะปลีกตัวออกไป แต่ก็ดันโดนอีกคนกระชากแขนเอาไว้ก่อนด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัวก็ทำให้เซไปปะทะกับหน้าอกแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของยูคยอม
"ปล่อยแจ็คนะ!"แจ็คสันพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุม
"เรื่องอะไรต้องปล่อย หืม"
ฟึ่บ!
แจ็คสันถูกดันตัวให้พลิกหงายไปอีกด้านแถมตามด้วยยูคยอมคร่อมทับ ระยะห่างของใบหน้าของทั้งคู่เริ่มลดลงเรื่อยๆ แจ็คสันหันหน้าหนีแถมหลับตาปี๋ คิ้วก็ขมวดกันเป็นปม
ภาพตรงหน้าช่างราวกับลูกกวางน้อยที่กำลังจะโดนเสือร้ายกินก็ไม่ปาน แจ็คสันตัวสั่นไปหมดจนยูคยอมรู้สึกและสังเกตได้ ช่างบริสุทธิ์เสียจริงจนยูคยอมเองก็ยังแปลกใจ เขาทำงานหนักแทบไม่มีเวลาว่างไปทำอะไร แต่กับเรื่องแบบนี้เขาเองก็ยังพอมีประสบการณ์มาบ้าง คนตรงหน้าใสซื่อจนเกินไป เป็นแบบนี้คงไม่พ้นโดนคนอื่นหลอกเอาหรอกนะ
"แจ็คสัน ลืมตาได้แล้ว"
" (0_=') "แจ็คสันค่อยๆลืมตาขึ้นมาข้างนึง ก่อนจะดันยูคยอมออกไปแล้วลุกขึ้นนั่ง
"คิดว่าผมจะทำอะไรแจ็คสันหรอ"ยูคยอมกระตุกยิ้ม คนตรงหน้าน่ารักจนเขาอยากจะรังแกจริงๆเลย
"มะ ไม่รู้"แจ็คสันส่ายหน้ารัวๆก่อนหลบสายตาอีกฝ่ายที่จ้องมองมา แสร้งทำเป็นมองไปทิศทางอื่น แต่พอหันไปข้างๆแบบนี้เจ้าตัวจะรู้ไหมนะว่ามันทำให้เขาเห็นใบหูแดงๆ แก้มแดงๆ ซอกคอขาวๆของตนเองอย่างชัดเจน
"หึหึ เด็กน้อย"
"ผมโตแล้ว เข้ามหาลัยแล้ว"
"ก็ยังเด็กอยู่ดี เมื่อเทียบกับผม"ยูคยอมวางมือบนหัวของแจ็คสัน
"ฮื่ออ ผมโกรธพี่อยู่"แจ็คสันสั่นหัวหนีฝ่ามือของยูคยอม
"ไม่โกรธสิ ผมล้อเล่น"ยูคยอมชะเง้อหน้าไปหาอีกฝ่าย
"ไม่เอา จะโกรธ"แจ็คสันมองตาขวางใส่ยูคยอม
"ดีกันเถอะนะ"ยูคยอมง้ออีกฝ่าย ไหงกลายมาเป็นเขากำลังง้อแจ็คสันอยู่นะ"ตอนแรกยูคยอมเหมือนจะงอนที่อีกฝ่ายไม่สนใจไม่ใช่หรอ
"ฮึ"แจ็คสันกอดอกแล้วสะบัดหน้า ทำเป็นไม่สนใจยูคยอม
"เอ~ ไม่รู้คนแถวนี้จะสนใจไหมนะ ทิกเก็ตเข้างานแฟนไซน์ฟรีครั้งหน้า"ยูคยอมพูดขึ้นลอยๆแต่แฝงไปด้วยความยั่วยวนแจ็คสัน ทำไมเขาจะไม่สนใจกันล่ะ ในเมื่องานแฟนไซน์ครั้งนี้มันตรงกับวันเกิดของเขาพอดีเลยน่ะสิ แต่ยังไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก เพราะว่ายูคยอมยังต้องไปทัวร์คอนเสิร์ตอยู่
"( ._.)
(._.)
(._. ) "แจ็คสันเหลือบมองยูคยอมนิดนึง แต่ยังคแต่ยังคงวางฟอร์มไว้อยู่ ก็เขาโกรธอยู่นี่นะ ฮื้อ แต่อยากได้อะ ทำไงดี
"ดูเหมือนว่าแฟนไซน์ครั้งนี้จะมีขนมแจกด้วยนะ เอ การ์ดลิมิเต็ด สติกเกอร์ สเปเชียลวิดิโอ ซ้อมเต้น ซ้อมร้องเพล.."
"แจ็คอยากได้!"แจ็คสันหันไปหายูคยอม โอเค เขาแพ้อย่างอย่างราบคาบเลยแหล่ะ ก็ทำไงได้ ข้อเสนอของยูคยอมมันน่าสนใจนี่ ผมอยากได้ ไม่เคยเข้างานเลยซักครั้ง แต่จินยอง(เพื่อนที่ร้านอาหาร)เล่าให้ฟังบ่อยๆว่ามันดีแบบนั้น ดีแบบนี้ ฟังแล้วน่าอิจฉามาก
"หายงอนก่อนแล้วจะให้"ยูคยอมยักคิ้วใส่แจ็คสัน แจ็คสันกัดปากตัวเองอย่างขัดใจ
"โอเคครับไม่โกรธแล้วๆ ขอทิกเก็ตนั่นให้ผม"แจ็คสันเอ่ยอย่างยอมแพ้
"ไหนทำหน้าดีๆก่อน"ยูคยอมยังแกล้งอีกคนอยู่
"..."แจ็คสันยิ้มให้นิดนึงก่อนจะแบมือขอทิกเก็ต
"ไม่เอาสิ เอารอยยิ้มห้าพัน"แจ็คสันกลอกตาอย่างเริ่มจะอารมณ์เสีย ก็ยูคยอมกำลังแกล้งเขา! แต่เขาก็ยอมทำแต่โดยดี
"งื๊ม~ " แจ็คสันส่งเสีบงน่ารักพร้อมฉีกยิ้มกว้างจนเหมือนแก้มยุ้ยๆนั้นจะแตกออกมายังไงยังงั้นเลย เหมือนกับ
อืมม
มันดูล่ะมั้ง
หวังมันดูของผม
"หึหึ โอเค ให้ก็ได้"แจ็คสันรีบคว้าทันทีที่ยูคยอมส่งทิกเก็ตให้"เก็บดีๆล่ะเด็กดีของผม"ยูคยอมยีหัวแจ็คสันเล่น
"มันแน่นอนอยู่แล้วรุ่นพี่"แจ็คสันบอก เขานั่งพลิกทิกเก็ตดูไปมาอย่างสนอกสนใจ
"นี่"
"หืม ว่าไงครับ"แจ็คสันขานรับไปก่อนแล้วค่อยหันหน้าไปมองคู่สนทนาที่หลัง
"จำได้ว่าเคยบอกว่าหัดเล่นกีต้าร์เพลงของผมด้วย เล่นให้ฟังหน่อยได้ไหม"
"(•︹•;)
(||=_= ) ( =_=||) "แจ็คสันส่ายหน้าให้ยูคยอม
"ทำไมล่ะ"ยูคยอมสงสัย
"ผมเล่นไม่เป็น ลองแล้วแต่พลาด งือ"แจ็คสันยอมรับไปตามความจริง
"แล้วกีต้าร์อยู่ที่ไหน"แจ็คสันเลือกที่จะไม่ตอบแต่เดินไปหยิบกีต้าร์มาให้กับยูคยอมที่ยังคงนั่งเล่นบนเตียงของเขา
"ขอบคุณนะ"ยูคยอมรับกีต้าร์มาก่อนจะหมุนลูกบิดปรับสายให้เข้าที่
"อยากจะฟังสักเพลงไหม"
"ได้หรอครับ ผมอยากฟัง"แจ็คสันพยักหน้าให้อย่างสนอกสนใจ
ยูคยอมเริ่มเกากีต้าร์ด้วยทำนองช้าๆเกริ่นนำ ก่อนจะเริ่มเกาตามโน้ต เขากำลังเล่นเพลงที่พอใครๆฟังแล้วก็ต้องร้องอ๋อทันทีที่ได้ฟัง เพลงนี้มีชื่อว่า Canon in C เพลงสากลที่ได้รับความนิยมจากกลุ่มคนแทบทั้งโลก เป็นเพลงที่คล้ายๆว่าจะเศร้า แต่ก็ช่างสดใส ราวกับว่าชีวิตของคนเรายังมีความหวังอยู่ เหมือนกับบทเพลงเพลงนี้สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นไปในชีวิตของคนเรา
โน้ตตัวสุดท้ายถูกดีดออกมาก่อนที่ยูคยอมจะหยุดเล่นกีต้าร์ แจ็คสันมองเขาด้วยแววตาที่เป็นประกายและช่างชื่นชม
แปะ แปะ แปะ แปะ
"พี่เก่งมากเลยครับ สุดยอดเลย"แจ็คสันตบมือให้อย่างพอใจ ผู้ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะชัดๆเลย ต้องฝึกฝนนานแค่ไหนกันนะ ถึงได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้ เป็นบุญของแจ็คสันเหลือเกินที่ได้ฟังแบบชิดติดขอบจอขนาดนี้ ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ใจร้ายกับแจ็คสัน
"ขอบคุณสำหรับคำชมนะ"ยูคยอมยิ้มให้ก่อนจะส่งกีต้าร์คืนให้กับแจ็คสัน
"ก็รุ่นพี่เก่งจริงๆนี่นา ไว้คราวหลังมาสอนผมบ้างนะ"แจ็คสันรูดซิปกระเป๋ากีต้าร์ก่อนจะนำไปวางเก็บอย่างมิดชิด
"ได้สิ อืม ผมคงต้องไปแล้ว"ยูคยอมก้มมองนาฬิกาเรือนสวยที่ข้อมือก่อนจะเอ่ยกับแฟนคลับตัวน้อยของเขา
"ไว้เจอกันใหม่นะแจ็คสัน"
"เดี๋ยวผมไปส่งนะ"
"เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก วันนี้ขับรถมาน่ะ ไปแล้วนะ"แจ็คสันเดินตามออกไปส่งยูคยอมที่หน้าห้อง
"เอาแบบนั้นก็ได้ ไว้คราวหน้าเจอกันครับ บายครับรุ่นพี่"
"บายแจ็คสัน"ยูคยอมกลับไปแล้ว
แจ็คสันอยู่คนเดียวในห้องตอนนี้ เขาเลือกที่จะเก็บกวาดห้องทั้งหมดของเขา ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ อย่าลืมว่าเขาเป็นนักศึกษาที่อิมพอร์ตมาจากไร่ชา ให้ใช้ชีวิตโดยเงินที่พ่อกับแม่ส่งมาให้มันไม่พอหรอก วันนี้เขาต้องไปทำงานที่ร้านอาหารของพี่แจบอมยังไงล่ะ ยังไม่เคยเล่าเรื่องคิมยูคยอมให้จินยองฟังเลย ถ้าจินยองได้ฟังคงต้องกรีดร้องหนักมากแน่ๆ
____________________________________________________________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : อันยองง เจอกันในตอนที่สี่นะคะทุกคน ตอนนี้เล่นทำเอาปาดเหงื่อเลยทีเดียว โมเม้นท์ยูคแจ็คอะไรจะเนอะขนาดนี้ เยอะเบอร์แปดเบอร์เก้า ก็แหม คนเราจะรักกันได้มันก็ใช้โมเม้นท์เนาะ ช่วงโปรโมชั่นก็แบบนี้แหล่ะค่ะคุณขา หลังจากที่ คบกันเดี๋ยวรู้เลยว่าจะยังไง อย่าลืมติดตามฟิคเรื่องนี้กันนะคะ เป็นเรื่องแรกที่แต่งไปลงเว็บไป ถ้ามันผิดพลาดยังไงเดี๋ยวจะกลับไปรีไรท์ให้นะ รวมถึงแก้คำผิดด้วย แต่ละตอนอ่านซ้ำหลายรอบมาก อ่านจนงงเลยค่ะคุณ ไว้เจอกันอีกทีตอนที่ห้าน้า อ้อๆ 25นี้ คนเขียนเปิดเทอมแล้วนะคะ จุบุ จะพยายามมาอัพฟิคนะ ถ้ามีเวลา คนเขียนมีแข่งเต้นด้วย 29-30 พ.ย. 59 เชียร์ชั้นที อิอิ ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา รักคนอ่านนะคะจุ้บ
-สีหน้ายัยอ้อนแจ็คสัน-
ความคิดเห็น