คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter sixteen ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 16
แจ็คสันตื่นแต่เช้าขึ้นมาเตรียมมื้อเช้า เพราะว่าวันนี้เขามีภารกิจจะเดินทางไกลไปเที่ยวภูเขากับยูคยอม มื้อเช้าที่เป็นมื้อสำคัญจึงถูกจัดเตรียมโดยฝีมือของเขาตั้งแต่เวลาเช้ามืดและเพราะว่าจะเดินทางไกลเขาจึงเตรียมของทานเล่นใส่กล่องไว้ด้วย
แซนวิชด์เนื้อหนานุ่มถูกหั่นตัดเป็นสามเหลี่ยมก่อนจะจัดเรียงไว้ในกล่องทัพเพอร์แวร์อย่างเป็นระเบียบ แจ็คสันฮัมเพลงเบาๆระหว่างที่กำลังเตรียมมื้ออาหารอย่างอารมณ์ดี ริมฝีปากเล็กระบายยิ้มออกมาอย่างน่ารัก ทำตัวน่ารักขนาดนี้เพราะแบบนี้ยูคยอมถึงได้หลงนักหลงหนาล่ะมั้งแจ็คสันเนี่ย
In your eyes noses lips...ติ๊ด!
"ครับ"แจ็คสันกดรับสายก่อนจะเปิดลำโพงและวางมันไว้บนเคาท์เตอร์ทำอาหารมือสวยๆยังคงสาละวนกับการจัดเตรียมอาหารอยู่
(ใกล้ถึงคอนโดแล้ว เดี๋ยวขึ้นไปหานะ)เสียงยูคยอมดังออกมาจากปลายสาย แจ็คสันนึกในใจว่าพอดีเลย คนตัวโตจะได้มีเวลาทานข้าวเช้าด้วย ตอนนี้ก็เวลาเกือบๆหกโมงครึ่งแล้ว เขามัวแต่ลงมือทำอาหารยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวเลยเพราะกลัวว่ากินอาหารจะติดเสื้อผ้า
"ดีเลย พี่จะได้ขึ้นมาทานข้าวเช้าด้วย แจ็คเตรียมไว้ให้แล้ว ถึงแล้วเอาบัตรสแกนเข้ามาได้เลยนะครับ แจ็คจะไปอาบน้ำก่อน"แจ็คสันเอ่ยบอก ยูคยอมขานรับก่อนจะกดวางสายไป เขารีบทำกับข้าวที่ค้างอยู่อีกสักพักหนึ่งก่อนจะตักอาหารทุกอย่างมาตั้งโต๊ะรอคนร่างสูง ข้าวสวยหอมๆถูกหุงและตักวางไว้บนโต๊ะ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วเขาก็วิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวและเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวอย่างไว
แจ็คสันวุ่นวายกับเสื้อผ้าของตัวเองอีกเล็กน้อยเมื่อเสื้อแจ็คเก็ตตัวอุ่นมันใช้การไม่ได้เนื่องจากซิปหัก ให้ตายเถอะมาใช้การไม่ได้อะไรตอนนี้นะ แจ็คสันจึงจำเป็นต้องทิ้งไว้ในตู้เสื้อผ้าตามเดิมและหาตัวอื่นมาใส่แทน เขาจำต้องคว้าเสื้อไหมพรหมสีครีมมาสวมแทนที่จะเป็นแจ็คเก็ตเท่ๆอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ เอาจริงๆมันก็ไม่ได้หนาวอะไรมากหรอก แต่ก็พอรู้สึกเย็นๆอยู่บ้าง เพราะงั้นจะเปลี่ยนเป็นเสื้อไหมพรหมธรรมดาก็คงไม่เป็นอะไรหรอก เมื่อหาเสื้อใส่ได้แล้วกางเกงยีนส์สีเข้มก็ถูกสวมใส่เอาไว้และตามด้วยถุงเท้าสีขาวลายมูมินช่างดูน่ารักสมวัยเหมาะกับตัวแจ็คสันดีจริงๆ
แต่งตัวอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มารู้ตัวว่าตัวเองผมยาวมากตอนจะหวีผมนี่แหล่ะ ผมหน้าม้าสีน้ำตาลช็อกโกแลตสีสวยยาวลงมาปิดตาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้แจ็คสันดูแย่มากนัก กลับขับให้ใบหน้าใสดูเนียนใสกว่าเดิมและดูสวยหวานมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ แจ็คสันได้แต่หวีให้มันเข้าทรงเฉยๆเท่านั้นพอ กลับมาจากไปเที่ยวค่อยถามมาร์คอีกทีว่าจะทำผมทรงอะไรดี
"แจ็คสัน"เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลัง ภาพในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งสะท้อนเห็นเป็นยูคยอมยืนอยู่ข้างหลัง แจ็คสันส่งยิ้มหวานให้แล้วเอ่ยรับ
"กินข้าวเสร็จแล้วหรอครับ"เขาถามออกไป
"รอกินพร้อมเรา"ยูคยอมบอกอีก ช่วงขายาวสาวเท้าเข้ามาใกล้กับแจ็คสัน ร่างสูงดึงหวีออกไปจากมือแจ็คสันก่อนจะค่อยๆบรรจงหวีผมให้อย่างเบามือ แจ็คสันอมยิ้ม ยูคยอมโหมดละมุนๆแบบนี้ทำเอาเขาใจจะวายหลายรอบมากเจอแบบนี้เป็นใครก็ต้องละลาย
"แจ็คหวีเองก็ได้"แจ็คสันร้องประท้วงแล้วแบมือขอหวีคืน ยูคยอมเลยใช้นิ้วตัวเองจิ้มมือน้อยๆของแจ็คสันแรงๆไปหนึ่งทีแล้วเอ่ยตอบ
"เดี๋ยวพี่ทำให้"แจ็คสันเลยได้แต่นั่งเงียบยินยอมให้อีกคนทำตามใจอย่างว่าง่าย แก้มกลมนั้นถูกยกยิ้มขึ้นมาเพราะยูคยอมที่กำลังทำตัวน่ารัก ทำไมถึงได้เอาใจเก่งขนาดนี้นะ ยูคยอมจะรู้ไหมว่าทำให้แจ็คสันเคยตัวและเสียนิสัย
"ขอบคุณครับ"หวีสักพักก็เสร็จเรียบร้อย แจ็คสันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง(ที่เตี้ยกว่ายูคยอม)แล้วเดินเข้าไปในครัว ยูคยอมยังไม่ได้ทานข้าวอย่างที่บอก แจ็คสันเลยจัดการอุ่นกับข้าวให้ใหม่ หม้อกระทะที่ใช้ทำกับข้าวก็ยังไม่ได้ล้างตั้งแต่ทีแรกเพราะเขาจะรอล้างจานหลังจากที่กินเสร็จเลย
"กินเยอะๆจะได้มีแรง มื้อเช้าสำคัญนะพี่"แจ็คสันพูดอย่างน่ารักมือเล็กๆจัดแจงตักกับข้าวรสอร่อยให้เต็มถ้วยของยูคยอม คนตัวสูงไม่ว่าอะไรตักข้าวกินตามที่อีกคนว่า แค่ได้เห็นยูคยอมทานข้าวฝีมือเขาแจ็คสันก็มีความสุขมากแล้ว หวังว่ายูคยอมจะมีมื้ออร่อยๆอย่างนี้ไปทุกวันนะ เขาเองก็อยากจะทำให้ยูคยอมทาน คงดีไม่น้อยถ้าได้ทานข้าวด้วยกันทุกวัน หรือจะทุกมื้อดีนะ
"ตั้งแต่เราทำอาหารให้พี่กิน พี่ก็เริ่มจะพุงออกแล้วนะ"ยูคยอมบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ก็จริงอย่างที่ว่าอะแหล่ะ ยูคยอมไม่เคยทานข้าวเหลือเลยแม้แต่น้อย บางครั้งทานจานเดียวไม่อิ่มต้องกินเบิ้ลตลอด แต่บอกไปแล้วนะว่าทำงานหนักอย่างยูคยอมเนี่ยไม่มีวันอ้วนหรอก กินไปเท่าไหร่ก็เอาไปใช้หมด
"ไม่เห็นอ้วนเลย แฟนแจ็คออกจะหล่อ"แจ็คสันแกล้งพูดให้อีกฝ่ายเขินเล่นๆ ยูคยอมมองหน้าแจ็คสันอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ
"ระหว่างพี่กับพระเอกหนังเมื่อวานใครหล่อกว่ากัน"ด้วยความที่เมื่อวานมีเด็กตัวเล็กฟินจิกหมอนอยู่ราวๆครึ่งชั่วโมงได้เขาจึงต้องถามเพื่อเช็คเรตติ้งของแจ็คสันสักหน่อย ใครจะยอมให้แฟนมองว่าคนอื่นดูดีกว่าเราได้ล่ะ ไม่มีหรอกเนาะ
"พระเอกดิ !"แจ็คสันตอบอย่างมั่นใจและรวดเร็ว แต่คำตอบที่ได้ก็ทำให้ยูคยอมหน้าบึ้งตึงและเบะปากใส่แจ็คสันอย่างหมั่นไส้ แจ็คสันที่เห็นท่าทางคนร่างสูงถึงกับเอ่ยบอกว่าล้อเล่นกลัวยูคยอมจะงอนเขาน่ะสิ
ใช้เวลาเก็บล้างมื้ออาหารอยู่ไม่นานเพราะวันนี้แจ็คสันมียูคยอมเป็นลูกมือช่วยล้าง แขนเสื้อยาวๆของแจ็คสันถูกยูคยอมดึงและพับให้อย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเริ่มลงมือล้างจานกันจนเสร็จเรียบร้อย เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วยูคยอมก็เป็นคนที่คว้ากระเป๋าสัมภาระใบโตของแจ็คมาถือไว้ ส่วนแจ็คสันก็พกตะกร้าสำหรับใส่กล่องของกินไปด้วย พอแน่ใจแล้วว่าจัดการล็อกห้องถอดปลั๊กอะไรหมดทุกอย่างทุกที่ในห้องแล้วก็พากันเดินออกมาเพื่อไปขึ้นลิฟต์และออกเดินทางกัน
"ไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม"ยูคยอมถามขณะที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์กัน
"ไม่แล้วครับ"แจ็คสันตอบกลับ แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกๆเมื่อยูคยอมยังคงจ้องมาที่เขา แต่ก็ไม่ได้มองหน้าสายตาของยูคยอมมันเบนต่ำกว่านั้น
"เฮ้ยทำอะไร !"แจ็คสันตกใจสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ดีๆมือหนาของยูคยอมก็ล้วงเข้ามาในเสื้อของเขาแจ็คสันรีบปัดออกและมองซ้ายมองขวาทันทีโชคดีที่ไม่มีคนเดินผ่านมา
"เสื้อน่ะ"ยูคยอมเอ่ยแต่แจ็คสันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีเสื้อเขามันทำไมล่ะ"..คอมันกว้างไปหรือเปล่า"
"หะ ?"แจ็คสันกำลังงงสุดขีด ใบหน้าแสดงออกถึงความสงสัยอย่างไม่ต้องพูด เพราะว่ามันชัดเจนมาก
"มันน่าเกลียดหรอ"ยูคยอมส่ายหน้าเบาๆ แจ็คสันก็เลยใจชื้นขึ้นมาหน่อย จนยูคยอมล้วงหยิบเข็มกลัดในกระเป๋าออกมาแล้วก้มลงติดที่เสื้อเขาด้านหนึ่งให้มันตึงขึ้น แจ็คสันพยักหน้าขอบคุณเบาๆ ไม่กล้ามองอีกคนไม่แน่ใจว่ายูคยอมคิดอะไรอยู่ อาจจะกำลังโกรธหรือกำลังรังเกียจเขาอยู่แน่ๆอาให้ตายสิ วันนี้ของแจ็คสันพังชะมัดเลย
"อย่าทำหน้าแบบนั้น ไม่ได้โกรธ...แต่หวง"
พรึ่บ!
ฝ่ามืออุ่นถูกยกขึ้นมาแตะลูบผมของแจ็คสันอย่างแผ่วเบา แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะพบว่ายูคยอมกำลังส่งยิ้มให้อยู่จางๆ มือหนาที่คอยลูบผมเขาอยู่อย่างแผ่วเบานั้นชวนใจแจ็คสันเต้นแรงเสียเหลือเกิน จนแจ็คสันอดไม่ได้ที่จะแอบเผยรอยยิ้มออกมาโดยการแสร้งทำเป็นมองวิวข้างๆ
"ยิ้มน่ารักกว่านะ ยิ้มเยอะๆดีแล้ว"แล้วยูคยอมก็เปลี่ยนเป็นใช้แขนแกร่งคล้องคอแจ็คสันแทนไม่นานลิฟต์ก็มาและพวกเขาก็ได้เริ่มออกเดินทางกันเสียที
.
.
.
ปั๊มน้ำมัน
ยูคยอมพาแจ็คสันมาแวะเติมน้ำมันและให้ตัวเล็กที่ทำหน้าที่เป็นตุ๊กตาหน้ารถได้พักเข้าห้องน้ำด้วย เนื่องจากอีกคนเล่นกินขนมกับน้ำเข้าไปเสียเยอะ เลยกลัวว่าจะปวดฉี่กลางทางเขาจึงต้องพามาแวะไว้ก่อน แต่ว่าไม่ต้องห่วงเรื่องขนมเลยเพราะเด็กตัวเล็กนั้นได้เตรียมมาจัดเต็มมาก ในตะกร้าปิกนิกใบนั้นมีทั้งแซนวิชด์ คิมบับ และตามด้วยของหวานอย่างเค้กสตรอว์เบอร์รีชิ้นเล็กที่เป็นของโปรดแจ็คสัน
"จะเข้าไปซื้อของในมินิมาร์ทเราจะเอาอะไรไหม"ยูคยอมถามเมื่อเติมน้ำมันเสร็จแล้วร่างสูงก็ขับมาจอดเข้าซองตรงใกล้ๆร้านสะดวกซื้อแทน
"เค้าไปด้วย"แจ็คสันเอ่ย
"อยู่นี่แหล่ะเราพี่ไปแป๊บเดียว"ยูคยอมเอ่ยห้าม จริงๆก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอกนะที่จะพาแจ็คสันลงไปด้วย แต่เพราะว่าเขาซื้อแป๊บเดียวจริงๆไม่ต้องลงไปให้ลำบากหรอก
"ก็ด้าย(-3-)"แจ็คสันลากเสียงยาวก่อนจะคว้าหูฟังมาใส่รออีกคนกลับมา ยูคยอมปิดประตูรถแล้วสาวเท้าเดินออกไป
"มินิมาร์ทยินดีต้อนรับค่ะ"มือหนาผลักประตูร้านเข้าไปก็พบกับเสียงต้อนรับลูกค้าอัตโนมัติ ช่วงขายาวเดินไปที่แผงลูกอมหลากรสก่อนจะหยิบลูกอมรสมิ้นท์ที่ชอบซื้อมาหนึ่งห่อ เหลือบไปเห็นอมยิ้มรสสตรอว์เบอร์รีเหมือนที่แจ็คสันชอบกินเขาก็เลยหยิบมาด้วย เมื่อได้ของที่ต้องการครบแล้วยูคยอมก็เดินไปจ่ายเงิน
ร่างสูงที่รอคิดเงินอยู่ก็เห็นแผงขายผลิตภัณฑ์บางอย่างจนพอถึงคิวจ่ายเงินของตัวเอง ยูคยอมตัดสินใจหยิบมันมาด้วยและให้คิดเงินรวมไปเลย ยืนรอใบเสร็จอยู่สักพักกำลังจะออกจากร้านก็ต้องชะงักไปเพราะว่ามีคนเรียก ยูคยอมจำต้องหันกลับไปมองพบหญิงสาวคนคิดเงินนี่แหล่ะที่ยืนหน้าแดงเรียกเขาอยู่ อ่า นี่รู้จักเขางั้นหรอเนี่ย
"คิมยูคยอมใช่ไหมคะ !"เธอเรียกชื่อของเขาออกมา ยูคยอมทำเพียงแค่หันกลับมามองก่อนจะยิ้มและส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปให้รวดเร็วที่สุด คงจะไม่ดีสักเท่าไหร่ที่จะเปิดเผยตัวต่อหน้าสาธารณะชนในเวลานี้
“ซื้ออะไรมาอะ”แจ็คสันเอ่ยถามทันทีที่ยูคยอมก้าวขึ้นรถมา ร่างสูงชูถุงลูกอมให้ดูก่อนจะหยิบลูกอมสตรอว์เบอร์รีส่งให้แจ็คสัน
“กินไหม”ยูคยอมถาม
“กินๆ โหยชอบรสนี้อะ รู้ใจนะเนี่ย คึคึ”แจ็คสันรับลูกอมมา ก่อนจะหันไปยิ้มล้อหัวเราะคิกคักกับยูคยอม แอบเนียนเต๊าะนิดนึงให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจเล่นๆ ยูคยอมก็มองยิ้มๆส่งมาให้พร้อมกับแจ็คสันที่โดนผลักหัวเพราะความเขินของยูคยอม
“แล้วพี่ซื้ออะไรมาอีกอะ"แจ็คสันถามขึ้นเมื่อเห็นว่าในถุงยังดูเหมือนจะมีของอยู่มือเล็กๆหมายจะเอื้อมไปหยิบของในถุงออกมาด
"ไม่มีอะไรหรอก"แต่ยูคยอมก็คว้าถุงออกไปก่อนและไปวางไว้เบาะนั่งข้างหลัง แจ็คสันได้แต่มองตามถุงไปอย่างงงๆ ทำไมถึงไม่ให้แจ็คสันดูล่ะ เดี๋ยวถึงที่พักค่อยแอบดูก็ได้ แจ็คสันคิดในใจ
"นอนฟังเพลงไปก่อนนะ อีกนานเลยกว่าจะถึง"ยูคยอมบอกแล้วลูบหัวแจ็คสันเบาๆแจ็คสันเลยเอนตัวแต่เปลี่ยนมาเป็นตะแคงข้างหันเข้าหาคนขับแทน จนยูคยอมต้องหันมามอง
"นอนแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดตัวหรอก"แจ็คสันส่งยิ้มหวานก่อนจะส่ายหน้าเชิงว่าไม่เป็นไร
"ก็...อยากมองหน้านี่"คำตอบที่แสนน่ารักถูกเอ่ยโดยแจ็คสัน ยูคยอมแทบอยากจะแวะจอดข้างทางแล้วหันมาฟัดกระต่ายน้อยขี้อ้อนข้างตัวก่อน
"ยั่วหรอ"ยูคยอมถามขำๆแจ็คสันที่ร่าเริงก็พยักหน้ารัวๆส่งเสียงในลำคอเป็นการยอมรับ
"อื้อๆ"แจ็คสันพยักหน้าให้ เลยโดนยูคยอมเอื้อมมือมาบีบจมูกเบาๆอย่างเอ็นดูแจ็คสันก็ยังไม่เลิกยิ้มให้
"ท้าหรอ อยากโดนนักเดี๋ยวจัดให้เลย"แจ็คสันแสนซนที่ไม่รู้ชะตากรรมตัวเองก็เอ่ยท้าทายยูคยอมอย่างสนุกที่ได้กวนประสาทแฟนหนุ่มเล่น
"ไม่กลัวอะ มาเลย"ยูคยอมได้แต่คิดในใจว่าเด็กแสบข้างกายต้องโดนของจริงเสียแล้วแหล่ะ ซ่าสะขนาดนี้ เจอกระต่ายซ่ามันต้องกำราบครับทุกคน หึ :)
ยูคยอมไม่ได้เอ่ยตอบอะไรไป มือกว้างลูบผมแจ็คสันเล่นอย่างเพลินมือคนตัวเล็กก็ทำหน้าเคลิ้มๆเหมือนจะหลับแต่ก็ยังไม่ยอมหลับเสียทีจนยูคยอมต้องเอ่ยทักขึ้นมา พอได้ฟังเหตุผลของคนไม่ยอมนอนแล้วก็เล่นเอาเขาเขินๆเหมือนกัน ดาเมจแฟนเด็กนี่รุนแรงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะเข้าไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
"ฮื้อ เค้าไม่นอน เดี๋ยวยูคยอมเหงา"แจ็คสันบอกก่อนจะคว้ามือของยูคยอมที่ลูบผมของเขาอยู่มาเป็นที่รองแก้มระหว่างเบาะหนังแทน
“ขี้อ้อนจังตัวเล็ก”ยูคยอมทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยออกมา
“ไม่ได้ขี้อ้อนอย่างเดียวนะ น่ารักด้วยต่างหาก”แจ็คสันเอ่ยยอตัวเองออกมา ยูคยอมอดที่จะหมั่นไส้แฟนตัวเล็กนิดๆไม่ได้เลยต้องเอ่ยขัด
“ใครบอก”ยูคยอมทำสีหน้าตกตะลึง
“ไม่มีใครบอกอะ”แจ็คสันส่ายหน้า มือที่จับหนุนอยู่ก็ถูกเปลี่ยนมาเป็นกุมกันเอาไว้
“แบบนี้ก็ได้หรอหื้ม หึ”ยูคยอมถามอีกพลางกลั้วหัวเราะในลำคอ ซึ่งในความรู้สึกของแจ็คสันคือโคตรคูลเลย แจ็คสันมองหน้ายูคยอมนานไปนิดจนยูคยอมที่มองถนนอยู่หันกลับมามองแจ็คสันว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามก็เหมือนว่าแจ็คสันจะรู้สึกตัวและชิงตอบขึ้นมาก่อน
“ก็เห็นคนแถวนี้ชอบมากอดมาหอม ตกลงน่ารักปะล่ะ”ว่าแล้วแจ็คสันก็ยื่นหน้าไปชิดหน้ายูคยอมจนจมูกเล็กๆเกือบจะชนแก้มใสของยูคยอม ในเมื่อยื่นหน้ามาขนาดนี้ก็เสร็จยูคยอมสิจะเหลือรอดได้ไง ร่างสูงจัดการหันหน้ามากดจูบที่ริมฝีปากสีสดเบาๆแต่เกิดเสียงดังน่าอายขึ้นมาก่อนจะหันรถขับรถต่อ
ปั้ก !
“ฮื้ออชอบเอาเปรียบแจ็คตลอดเลย”แจ็คสันย่นจมูกโวยวายออกมาเล็กๆแล้วขยับตัวกลับมานั่งที่เดิมอย่างเรียบร้อย
“มาจูบคืนสิ จะได้หายกัน”ยูคยอมบอกแถมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มีการยักคิ้วข้างหนึ่งใส่แจ็คสันด้วยนะ เห็นแล้วหมั่นไส้อยากจะกัดหูขาดเสียจริงๆ
“ฝันอยู่หรอครับ ตื่นก่อนไหม”แจ็คสันถามหน้าซื่อตาใส แต่ในใจแอบเคืองคนร่างสูงอยู่หน่อยๆ คิดจะเอาเปรียบแจ็คสันนี่ยังเร็วไปนะ บอกเลยว่าแจ็คสันไม่ง่ายนะ คนตัวเล็กหันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจยูคยอมที่โวยวายเขาเบาๆแล้วแกะกล่องแซนวิชด์ทานคนเดียวเงียบๆ
“กินเปล่า”แจ็คสันงับแซนวิชด์ชิ้นของตัวเองเอาไว้แล้วเปิดกล่องหยิบแซนวิชด์อีกชิ้นขึ้นมาก่อนจะปิดกล่องกลับเข้าที่ คือกลัวมันหกไงก็เลยต้องทำแบบนี้ เขายัดแซนวิชด์ชิ้นโตใส่ปากก่อนจะเคี้ยวๆมัน ส่วนอีกชิ้นก็ยื่นไปจ่อปากร่างสูงเอาไว้
“ขอบคุณครับ”ยูคยอมก้มลงกัดแซนวิชด์ที่แจ็คสันป้อน มันเป็นสลัดทูน่าที่คลุกกับข้าวโพดเอาไว้ด้วย อา นี่มันแบบที่ยูคยอมชอบทานเลยนะ แจ็คสันรู้ด้วยหรอว่าเขาชอบทานแบบนี้ อดจะแปลกใจไม่ได้เพราะแจ็คสันไม่เคยทำแซนวิชด์ให้ทาน แต่พอมานึกๆดูแล้วคนตัวเล็กเคยเป็นแฟนคลับของเขามาก่อน นั่นก็ไขข้อข้องใจหลายๆอย่างของยูคยอมได้หมดแล้ว
.
.
.
ใช้เวลาอยู่นานพอสมควร จนในที่สุดแจ็คสันและยูคยอมก็พากันมาถึงสถานที่พักกันแล้ว ออกกันมาตั้งแต่เช้า มาถึงที่นี่ก็เกือบบ่ายโมงแล้ว แต่แจ็คสันกับยูคยอมก็ยังไม่รู้สึกหิวกันสักเท่าไหร่เพราะทั้งคู่พากันนั่งกินของว่างกันมาตลอดทาง มีแฟนทำกับข้าวอร่อยมันก็แบบนี้ล่ะนะต้องทำใจจริงๆ
“เดี๋ยวนั่งรออยู่นี่นะ พี่จะไปเช็คอิน”ยูคยอมหันมาบอก หลังจากที่เขายกสัมภาระลงมาเรียบร้อยแล้ว แจ็คสันพยักหน้ารับแล้วนั่งรออย่างว่าง่าย ยูคยอมจึงเดินไปติดต่อที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันทีและสักพักก็กลับมาพร้อมกุญแจห้องพัก
“ได้กุญแจแล้ว ไปกัน”ยูคยอมเดินพาแจ็คไปตามโถงทางเดินเรื่อยๆก่อนจะออกมาจากตัวโรงแรมเข้าสู่ทางเดินหินประดับสวน แจ็คสันเองก็ชมนกชมไม้มองตามไปเรื่อย จนยูคยอมพามาหยุดอยู่ที่บ้านพักขนาดกลางหลังหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวและอยู่ห่างจากบ้านอีกหลังพอสมควร จากระยะทางที่เดินมาค่อนข้างไกลเป็นตัวบ่งชี้ได้อย่างดีว่านี่มันเป็นบ้านเกือบหลังท้ายๆเลยก็ว่าได้ แทบจะไม่มีใครอยู่เลยได้ซ้ำ และโดยเฉพาะช่วงนี้ที่มันไม่ใช่ช่วงเทศกาลอะไรให้เดาบ้านหลังที่เขาเดินผ่านมาก่อนหน้านี้ก็ไม่มีคนพักอยู่
“โอะ บ้านน่ารักจัง”แจ็คสันร้องขึ้นเมื่อได้สังเกตสภาพแวดล้อมภายนอกและภายในบ้าน ตัวบ้านสีฟ้าอ่อนที่ชวนมองแล้วสบายตาสุดๆ เขาเดินสำรวจไปเรื่อยๆก่อนจะพบว่าสัมภาระถูกขนส่งมาเก็บไว้ก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้ว
“ชอบไหม”ยูคยอมถาม ขายาวเดินเก้าเข้ามาก่อนจะเข้าไปตรงโซนห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่มก่อนจะเดินถือแก้วออกมานำมาเผื่อแจ็คสันด้วย
“ชอบมากเลย ขอบคุณครับ”แจ็คสันยิ้มให้และตอบรับก่อนจะรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มบ้างเหมือนกัน
“ดีใจนะที่ชอบ”เอ่ยจบยูคยอมเดินถือแก้วไปกลั้วน้ำที่อ่างล้างจานก่อนจะคว่ำไว้ แล้วเดินเข้าห้องนอนไป แจ็คสันเองก็เอาแก้วมาล้างแล้วเดินต็อกแต็กตามอีกคนไปเช่นกัน
“นอนพักไหมขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง”แจ็คสันที่นั่งอยู่ปลายเตียงถามขึ้น ยูคยอมพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยตอบ
“อืมก็ดีเหมือนกัน”ว่าจบร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันทีแจ็คสันลุกออกจากเตียงจะเขยิบให้คนตัวโตขึ้นมานอนสบายๆ แต่เสียงยูคยอมก็เอ่ยเรียกเอาไว้
“เดี๋ยวแจ็คเอาขนมไปแช่ในตู้เย็นก่อนเดี๋ยวมานะ ไปแป๊บเดียวครับ”จบประโยคแจ็คสันก็เดินออกไป ยูคยอมเลยนอนทั้งอย่างนั้น ไม่นานแจ็คสันก็เข้ามา
“ยูคยอมถอดแจ็คเก็ตสิจะได้นอนสบายๆ เดี๋ยวแจ็คเอาไปเก็บให้”ยูคยอมที่นอนตะแคงอยู่เลยหันข้างมาหาแจ็คสันร่างสูงลุกขึ้นถอดเสื้อแจ็คเก็ตตัวหนาและเข็มขัดหนังออกก่อนจะส่งให้แจ็คสัน คนตัวเล็กก็รับไปและนำไปแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าไว้อย่างเป็นระเบียบ
“แจ็คสันนวดเป็นไหม”ยูคยอมเอ่ยถามแฟนตัวเล็ก
“ไม่รู้อะ จะลองดูไหม”แจ็คสันเอ่ยตอบไปอย่างไม่แน่ใจ คือล่าสุดที่นวดให้พ่อตอนนั้นก็อายุสิบสองปะ คือตอนนั้นก็ตัวเท่าลูกมาสูงร้อยสามสิบถ้วนๆไม่ขาดไม่เกิน เดินเหยียบขาให้พ่อไม่กี่ทีก็เสร็จ นี่สิบเก้าแล้วนะเจ็ดปีที่ผ่านมาก็เคยนวดให้ใครและไม่เคยให้ใครนวดด้วย แต่ลองดูก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง
“รบกวนหน่อยแล้วกัน พี่เมื่อยมากจริงๆ”ยูคยอมเอ่ยร้องขอ แจ็คสันเห็นว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะปฏิเสธก็เลยบอกให้แฟนตัวโตนอนคว่ำหน้าก่อนที่ตัวเขาจะตามขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆเตียง มือเล็กๆค่อยเลื่อนไปแตะตรงบริเวณบ่าและไหล่กว้างของยูคยอมก่อนจะลูบคลึงเบาๆ ยูคยอมหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย แจ็คสันก็เริ่มเปลี่ยนจากคลึงมาเป็นนวดบ่าด้านหลังของยูคยอมเบาๆ คงจะช่วยลดอาการปวดเมื่อยของยูคยอมได้บ้างนะ
“มันโอเคขึ้นไหม”เขาเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ
“อืมม ดีมากเลยแจ็คสัน แบบนี้แหล่ะ”ยูคยอมครางรับออกมาอย่างพอใจ แจ็คสันที่ได้ยินดังนั้นก็คลายความเครียดและอาการเกร็งลงไปได้ เขากดนวดไปอย่างเบามือต่อไปเรื่อยๆ จนรับรู้ว่ายูคยอมหลับไปแล้วจากการหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอนั่นแหล่ะเขาถึงได้หยุดนวดและปล่อยให้ร่างสูงนอนพักผ่อนอย่างเต็มที่
เขาเดินออกมาจากห้องนอนและปิดประตูลงอย่างเบามือเพราะกลัวว่ายูคยอมจะตกใจตื่นขึ้นมา เขาเปิดประตูบ้านออกไปก่อนจะออกไปเดินเล่นในสวน ที่พักของที่นี่เป็นเหมือนกับรีสอร์ท ส่วนตัวล็อบบี้ประชาสัมพันธ์จะมีชั้นบนที่ถูกเปิดเป็นโรงแรมไว้ด้วยให้ลูกค้าได้เลือกใช้บริการ แต่ยูคยอมพาเขามาพักตรงส่วนที่เหมือนเป็นรีสอร์ท
รีสอร์ทที่นี่เป็นเหมือนกับสวนดอกไม้เสียส่วนใหญ่ เพราะตั้งแต่ที่แจ็คสันเดินมาตามทางก็พบแต่บรรดาดอกไม้สีสดโตตามทางเต็มไปหมดเลย แจ็คเดินไปหยุดอยู่ตรงโถงตรงกลาง มันเหมือนกับว่าเป็นทางแยกว่าจะเดินไปทางไหนต่อเป็นทางแยกสี่ทางตรงไปด้านหน้าเป็นเหมือนกับเขาวงกตเพราะเขามองเห็นแต่ต้นไม้สีเขียวสูงๆที่ถูกตัดให้เป็นทรงสี่เหลี่ยมเอาจริงๆนะ มันไม่ได้สูงอะไรมากหรอก แต่เพราะเป็นแจ็คสันมั้งมันเลยดูสูงมาก ส่วนทางขวามันเป็นป้ายเขียนเอาไว้ว่าเชิญชมสวน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตรงนั้นจะต้องมีพืชเยอะแค่ไหน ด้านซ้ายดูเหมือนจะเป็นทางสำหรับไปท่องเที่ยวอะไรสักอย่าง แจ็คสันเองก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันเพราะว่าตัวเขาไม่เคยมา ช่างเถอะเดี๋ยวรอมาพร้อมยูคยอมเอาก็ได้
หันมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก็พบว่าเขาเดินเล่นเพลินไปกับดอกไม้มาเป็นเวลานานแล้ว พระอาทิตย์ที่ตั้งตรงส่องหัวอยู่ในคราแรกก็เลื่อนคล้อยจะลาลับไปที่ด้านหลังภูเขาเต็มที่แล้ว เขาควรกลับไปหายูคยอมที่บ้านพัก ไม่แน่ป่านนี้แล้วร่างสูงอาจจะตื่นและกำลังมองหาเขาอยู่ก็เป็นได้ เขาไม่ได้พกโทรศัพท์ออกมาเสียด้วยสิ ต้องรีบกลับบ้านพักแล้วล่ะ
บ้านพัก
ครืด
ผมเปิดประตูเลื่อนที่หน้าบ้านอย่างเบามือ เผื่อว่ายูคยอมยังไม่ตื่นกลัวว่าจะไปทำเสียงดังรบกวน เมื่อเข้าบ้านมาได้ก็เลยเดินสอดส่องมองซ้ายมองขวา แต่เขาก็ไม่เจอคิมยูคยอมเลยแม้แต่เงา หรือว่าจะยังไม่ตื่นนะ แต่ยูคยอมก็นอนมานานแล้ว ไม่น่าจะหลับยาวขนาดนี้ คิดแล้วก็สงสัย เพราะงั้นก็หาคำตอบกันเถอะครับ
ผมเลือกที่จะเดินไปเปิดประตูห้องแต่ก็ต้องโล่งใจเพราะว่ายังพบเห็นคิมยูคยอมนอนหลับอยู่บนเตียง ผมเลยเดินไปใกล้ๆเพื่อชะโงกหน้าดูคนตัวโต จะหลับลึกอะไรปานนี้นะ
พรึ่บ !
"อ้ะ ! คิมยูคยอม"ผมตกใจสะดุ้งเมื่อคนที่นอนอยู่ดีก็ยื่นมือมาดึงข้อมือของผมเอาไว้แล้วออกแรงดึง ไม่เรียกว่าดึงได้ไหม ดึงแรงขนาดนี้แถวบ้านเรียกกระชากเลยเถอะ
"เค้าเจ็บ ดึงทำไมมมม"ผมเอ่ยถามออกพร้อมกับจะยันตัวลุกขึ้นนั่งให้เรียบร้อยแต่ก็ต้องกระแทกลงกับอกกว้างอีกครั้งเพราะยูคยอมดึงผมลงไปอีกรอบ เจ็บนะเนี่ย บอกกันดีๆก็ได้ไหม !
"หายไปไหนมา"เขาเอ่ยถามผมหน้านิ่ง เวลายูคยอมหน้านิ่งทีไรผมก็ไม่เคยจะอ่านออกเลยสักที เหมือนกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง ที่ผมไม่สามารถรับรู้ได้เลย อย่างเช่นตอนนี้ ผมไม่แน่ใจเลยว่าคำถามที่กำลังถามนั้นยูคยอมกำลังโกรธหรือว่ารู้สึกเฉยๆ อ่านไม่ออกจริงๆ
"ออกไปเดินเล่นมา ไปแป๊บเดียวเอง"ผมตอบเขาไป ยูคยอมมีสีหน้าที่ดีขึ้น เอาจริงๆยูคยอมเป็นคนใจดีนะ แต่ก็เพราะว่าขี้หึงและก็ขี้หวงนี่แหล่ะเลยชอบจะดุกันอยู่บ่อยๆ แถมเพราะสีหน้าที่เรียบเฉยและอาจจะเข้าข่ายดุดันไปในบางครั้งพาลทำให้เขาดูน่ากลัวอยู่ไม่น้อย
"โกรธเค้าหรอ"ผมถามออกไป แทนตัวเองว่าเค้าเนี่ยล่ะครับทางรอดของผม ยูคยอมมักจะแพ้ลูกอ้อนเสมอเชื่อผมสิ
"ไม่ได้โกรธครับ"ยูคยอมตอบพลางคว้ามือผมเอาไว้ด้วย นิ้วโป้งของยูคยอมกำลังเกลี่ยเล่นบนหลังมือของผม ผมได้แต่มองตามมันไปมา ความเงียบเข้ามาปกคลุมพวกเราทั้งคู่ในเมื่อไม่มีใครคิดจะชวนใครอีกคนทำอะไรหรือคุยอะไร
"หิวข้าวไหมครับ"ผมถามเขา ยูคยอมส่ายหน้าน้อยๆ นี่ก็จะเย็นแล้วยังไม่หิวอีกหรอ ถ้าไม่นับตอนมากินข้าวกับเขา ยูคยอมกินอะไรบ้างไหมเนี่ยวันๆหนึ่ง
"อยากกินแจ็คสันมากกว่า"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในสายตาของผมผุดขึ้นมาจากเรียวปากยูคยอมอีกแล้ว ปากสีสดนั่นเผยรอยยิ้มที่ผมชวนขนลุกไม่น้อยส่งมาทางผม ด้วยความที่เป็นคนฉลาดมากและหน้าตาดีมากแบบผมเลยต้องหาทางเปลี่ยนเรื่อง
"ไปหาอะไรกินกันดีกว่าเนอะ ที่ตลาดน่าจะมีของกินเยอะนะ"ผมฉุดมือเขาให้ลุกขึ้นยืน ยูคยอมเองก็ยอมลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย จนผมต้องดันหลังคนตัวโตให้เข้าห้องน้ำนั่นแหล่ะถึงได้ลงมือจัดการตัวเองสักที เป็นเด็กน้อยหรือไงนะ
"ไม่ไป จะกินแจ็คสัน"ยูคยอมตะโกนออกมาจากห้องน้ำในขณะที่กำลังใช้น้ำจากก๊อกล้างหน้าอยู่
"แจ็คสันกินไม่ได้หรอกนะครับ"ผมบอกเขา
"หึ วันนี้พี่จะได้กินอะไรล่ะ ถ้าไม่อร่อยแจ็คสันรับผิดชอบมื้ออาหารของพี่ด้วยนะ"ยูคยอมพูดบอก ก่อนจะคว้าเงินใส่ไว้ที่กระเป๋ากางเกงและจูงมือแจ็คสันเดินออกไปจากบ้านพักด้วยกัน เกลียดความเจ้าเล่ห์ที่แสดงออกของยูคยอมด้วยการหัวเราะหึหึในลำคอเสียจริง
"ไปซื้อช็อกโกแล็ตร้อนกัน แจ็คเลี้ยงเอง"ผมเอ่ยชวนขึ้นมาเมื่อออกมาปะทะกับลมหนาวในเย็นนี้ อากาศหนาวก็ไม่เป็นไรเพราะเขามีฮีทเตอร์ประจำตัวแล้ว แค่มียูคยอมข้างๆกันแบบนี้ผมก็รู้สึกอบอุ่นมากทุกครั้งแล้วแหล่ะ
"เอาสิ อยากกินเหมือนกัน"ยูคยอมตอบตกลง มือหนากระชับมือที่กุมกันเอาไว้และพาเดินเลี้ยวแวะไปที่ร้านกาแฟทันที
"เอามาร์ชเมลโล่ไหม"ผมถามขึ้น ปกติเวลากินช็อกโกแล็ตร้อนผมจะชอบใส่ตลอดเลยเพราะมันหนุบหนับและรู้สึกอุ่นๆเข้ากันดี
"วันนี้ไม่ดีกว่า กินมาเยอะแล้ว เดี๋ยวน้ำหนักจะขึ้นเอา แค่นี้ก็ลดไม่ไหวแล้วครับ"ยูคยอมส่ายหน้าปฏิเสธออกไปเขาขี้เกียจจะต้องไปวิ่งลดน้ำหนักอีก
"เอาช็อกโกแล็ตร้อนหวานน้อยสองที่เพิ่มมาร์ชเมลโล่ที่หนึ่งครับแบบกลับบ้าน"ผมหันหน้ามาสั่งเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์บริการและรอคิดเงิน ไม่นานเราสองคนก็ได้ช็อกโกแล็ตร้อนมาดื่มด้วยกัน เราทั้งคู่เดินเล่นกันไปเรื่อยๆตามทางเดิน
ผมมองดูต้นไม้สีเขียวสดไปตามทางเรื่อยๆ มือก็กุมแก้วช็อกโกแล็ตร้อนเอาไว้ ดื่มแก้หนาวรสชาติเข้มข้นของโกโก้มันชวนให้ผมรู้สึกดีจริงๆ ผมหันไปมองยูคยอม คนตัวสูงดูท่าจะชอบช็อกโกแล็ตมากจริงๆ ดื่มไปเกือบจะหมดแก้วแล้ว ผมพับทิชชู่แล้วกดซับไปที่บริเวณขอบปากของเขา กินเลอะเหมือนเด็กๆเหมือนกันนั่นแหล่ะ ว่าแต่ผมคนเดียว-.- แต่ก็นะใครจะไปกล้าดุ
"ค่อยๆกินสิ"ผมพูด
"ก็มันอร่อยดี"ยูคยอมตอบกลับมาด้วยเหตุผลที่ดูเหมือนเด็ก เขาเปลี่ยนเป็นถือแก้วไว้ที่มือซ้ายก่อนจะส่งมือขวามาทางผม ผมเลยต้องเปลี่ยนมาถือแก้วช็อกโกแล็ตไว้มือขวาแล้วยื่นมือซ้ายไปจับมืออีกคนเอาไว้ มือยูคยอมอุ่น อาจจะเพราะความร้อนจากแก้วช็อกโกแล็ตก็ได้ จะเหตุผลอะไรยังไงผมก็ชอบจับมือของเขาอยู่ดี
เดินมาตามทางที่ทางรีสอร์ทจัดไว้ให้เรื่อยๆ ยูคยอมพาเข้าไปเดินเล่นด้วยกันที่สวนต้นไม้ บรรยากาศที่ร่มรื่นแจ็คสันชอบมันมากๆคนตัวเล็กมัวแต่เดินถ่ายรูปและสนุกกับการอ่านป้ายให้ความรู้เกี่ยวกับต้นไม้ บ้างก็เป็นรูปที่ถ่ายเอง บ้างเป็นรูปที่ยูคยอมถ่ายให้
แจ็คสันใช้ใบไม้ใบใหญ่ๆบังหน้าตัวเองเอาไว้ ส่วนมือของยูคยอมร่างสูงก็รัวชัตเตอร์กล้องไม่หยุดเลยหน้าไม่เห็นก็ยังจะถ่ายอีกเนาะคนเรา เดินถ่ายรูปเล่นสักพัก ทั้งคู่ก็พากันไปนั่งที่เก้าอี้และโต๊ะไม้ที่ถูกดัดแปลงมาไว้รับรองลูกค้าที่รีสอร์ทแห่งนี้ บรรยากาศรอบๆมีทั้งดอกไม้สีสวยที่ถูกปลูกไว้กระถางห้อยระย้าอยู่เต็มไปหมด และยังมีต้นไม้ต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไปเยอะแยะมากมายราวกับว่ามันมีอายุมาราวๆร้อยปีได้แล้ว
"พรุ่งนี้จะพาไปเดินเล่นอีกฝั่ง เห็นพนักงานที่นี่บอกว่ามันมีน้ำตกด้วย ค่อนข้างจะส่วนตัวเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนไป แถมวันที่เรามาก็เป็นวันธรรมดาด้วย"ยูคยอมเอ่ยบอกทั้งๆที่ในมือยังคงเขี่ยสไลด์หน้าจอมือถืออยู่ คาดว่าคงกำลังนั่งดูรูปที่ยูคยอมถ่ายแจ็คสันไว้แน่ๆเลย ยูคยอมนั่งมองรูปไปก็เผลอยิ้มตาม แจ็คสันในอิริยาบถต่างๆถูกบันทึกลงไว้ในการ์ดความจำของยูคยอมหมดแล้ว
ดูรูปของแจ็คสันไปนานๆจนบางทียูคยอมก็คิดนะว่าแจ็คสันทำอะไรก็ดูน่ารักไปเสียทุกอย่างเลย ภาพที่แจ็คสันกำลังอมยิ้ม ทำหน้ายู่ หรือแม้แต่หัวเราะจนตาหยี ไม่ว่าจะรูปไหนๆก็ดูดีไปเสียหมด ยูคยอมชักจะหลงแฟนขึ้นทุกวันๆ เป็นแบบนี้ยูคยอมคงต้องเฉาตายแน่ๆหากไม่ได้กอดแจ็คสัน
"ขอเค้าดูรูปมั่งสิ พี่แอบถ่ายเค้าน่าเกลียดๆมาเปล่า"แจ็คสันนั่งอยู่ตรงข้ามกับยูคยอมร่างเล็กจึงพยายามชะเง้อมองจอมือถือของยูคยอมแต่คนตัวโตไวกว่าก็เอาหลบทันทีที่เด็กตัวเล็กจะเห็น
"หอมแก้มหนึ่งทีจะให้ดูหนึ่งรูป เอาไหม"ยูคยอมพูดข้อเสนอที่แสนเอารัดเอาเปรียบคนตัวน้อย แจ็คสันเลยได้แต่ทำหน้างอ ถ้านี่เป็นการลงทุนเอาเป็นว่าบริษัทของแจ็คสันคงล้มละลายและขาดทุนย่อยยับ
"ใครจะไปตกลงเล่า ! เอามาดูมั่งเลยยย เร็ว"แจ็คสันงอแงออกมาอย่างน่ารักท่าทางงอแงเหมือนเด็กๆนั่นยูคยอมเห็นไม่รู้สึกรำคาญอะไรกลับรู้สึกอยากแกล้งอีกคนมากกว่าเดิมเสียอีก
"อะๆห้ามลบนะ ถ้าลบจะตี"ยูคยอมยอมส่งมือถือให้แจ็คสันดูรูปต่างๆที่เขาถ่ายเก็บไว้ แต่ไม่วายพูดขู่ให้เกิดเจอรูปที่ไม่ถูกใจและอยากกดลบ ไม่ได้หรอก เขาเป็นเจ้าของรูปนะมาลบตามใจได้ไง แม้คนลบจะเป็นคนถูกถ่ายก็ตามทีเถอะ ยูคยอมกับเรื่องขี้โกงนี่เป็นของคู่กันจริงๆเลย
"โอ้ยยย รูปนี้น่าเกลียดอ่า~"แจ็คสันทำหน้าแหยๆเบ้ปากใส่มือถือยูคยอมที่มีรูปถ่ายน่าเกลียดๆของเขาอยู่ในนั้นด้วย มือเล็กไม่รอช้ากดลบภาพทิ้งแต่ไม่สู้ความมือไวของยูคยอมที่คว้าคืนไป
"เห้ยทำอะไร จะลบหรอ"ยูคยอมรีบกระชากมือถือกลับคืนมาทันที รูปทุกรูปของแจ็คสันน่ารักหมดนั่นแหล่ะ ลบภาพใดภาพหนึ่งไปก็คงเสียดายตายเลย
"พี่ลบรูปนั้นเถอะ หน้าเค้าโคตรบวมอะเต็มกล้องเลย ลบเถอะขอร้องเลย"แจ็คสันขมุ่นคิ้วมือบางทั้งสองข้างขึ้นพนมมือก่อนจะเขย่าๆไปมาเป็นเชิงขอร้อง ร่างสูงที่เห็นคนตัวเล็กทำถึงขนาดนั้นก็เลยยอมทำตามใจโดยการหันจอให้อีกฝ่ายดูแล้วกดลบ
"อะลบให้แล้วครับ เสียดายรูปที่พี่ถ่ายเราออกจะน่ารัก"ยูคยอมเองก็บ่นอย่างนอยด์ๆเพราะความเสียดายรูป
"ถ้าจะถ่ายก็บอกนะ เค้าจะหันมายิ้มให้กล้องเลย นี่เหมือนรูปหลุดอะที่พี่ถ่ายเอง"แจ็คสันอธิบายเหตุผลอย่างน่ารัก ยูคยอมได้แต่อมยิ้มหมั่นไส้ให้กับแฟนตัวเล็ก จะดูดีอะไรนักหนาเล่าคนเราที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็น่ารักมากๆแล้ว
"ไปกินข้าวกันดีกว่า ปะ"ยูคยอมหยัดกายยืนขึ้นเต็มความสูง
"อื้อๆเค้าหิวหน่อยๆแล้ว"แจ็คสันพยักหน้าสองสามที
"หิวก็ลุกดิตัวเล็ก"ยูคยอมมองแฟนตัวเล็กที่บ่นหิวแต่ก็ไม่ยอมลุกเดินสักที
"ไม่มีแรงเดินแล้วง่า~"แจ็คสันไถลแขนเรียวของตัวเองไปกับโต๊ะก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวโตยูคยอมเองก็มองแฟนตัวเล็กที่กำลังขี้เกียจไม่ยอมลุกออกมากลับเช่นกัน
ฟึ่บ !
"จะไปกินข้าวก็ขึ้นมาไวๆ ไม่งั้นจะทิ้งไว้ตรงนี้"ยูคยอมเดินไปตรงข้างเก้าอี้ของแจ็คสันก่อนที่คนตัวโตจะย่อเข่าลงและให้เด็กตัวเล็กขึ้นหลังมา
ก็เขาไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วนี่ ขี่หลังซะจะได้จบๆเรื่อง
คนตัวเล็กก็ยิ้มร่าแขนเรียวเกี่ยวคล้องคอของยูคยอมเอาไว้ คนตัวสูงเช็คความแน่ใจอะไรจนเรียบร้อยจากนั้นก็ยืนขึ้นเต็มความสูงโดยแบกลูกลิงตาแป๋วขึ้นหลังมาด้วยก่อนจะพากันเดินกลับออกไปจากสวนไปที่ร้านอาหารของรีสอร์ท
"หนักไหม"
"ยังจะถามนะ"ยูคยอมเอ่ยแกล้งแฟนตัวเล็กออกไป
"บู่วว-3- ใจร้ายชะมัด"แจ็คสันได้ทำปากยื่นๆใส่ยูคยอมก่อนจะเลื่อนมือมากระชับคล้องคอยูคยอมให้แน่นขึ้นอีก
"ถ้าใจร้ายป่านนี้ทิ้งไว้ที่สวนแล้วครับคุณชาย สบายเลยนะไม่ต้องเดินเอง"ยูคยอมพูด ร่างสูงยังคงแบกแจ็คสันเดินไปอย่างไม่รีบร้อนอะไร
จุ๊บ
"..ขอบคุณนะ มีความสุขมากเลย"แจ็คสันกดจุ๊บที่ข้างแก้มของยูคยอมไปเบาๆก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณที่เอาคนฟังใจสะท้าน น่ารักขนาดนี้ยูคยอมขอยอมไปทั้งชีวิตเลยครับ
"อืม มีความสุขมากเหมือนกัน"เงียบไปสักพักยูคยอมก็เอ่ยตอบกลับมา แจ็คสันเอนหัวเล็กๆของตัวเองไปซบแผ่นหลังของยูคยอมเอาไว้ รอบกายที่เงียบสงัดก็เหมือนจะเป็นใจให้ยูคยอมและแจ็คสันได้ยินเสียงจังหวะหัวใจของพวกเขาที่เต้นแรงเป็นจังหวะเดียวกัน
"ถึงแล้ว เดินเองได้แล้วเราน่ะ"เมื่อเดินมาจนถึงที่พักยูคยอมก็หยุดและเขย่าๆตัวเองพอให้กระเทือนไปถึงคนบนหลัง เคลิ้มเชียวนะยัยก้อนนุ่มนิ่ม อีกนิดนึงจะหลับคาหลังของเขาอยู่แล้ว
"ลงก็ด้าย"แจ็คสันตอบรับเสียงยานคางและค่อยๆสไลด์ลงจากหลังของยูคยอม คนตัวสูงใช้แขนของตัวเองกอดคอเด็กตัวเล็กเดินเข้าร้านไป
หาที่นั่งได้แจ็คสันและยูคยอมก็ช่วยกันสั่งอาหาร ตอนแรกที่หิวก็สั่งกันเพลิน จนพออาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟยูคยอมถึงกับนิ่งเหมือนโดนแช่แข็งไปนิด จะกินหมดกันหรอเนี่ย น่าจะกินกันได้สักสามเดือนเศษๆกับข้าวถึงจะหมด
"พี่กินมันดูสิ อร่อย"แจ็คสันว่าแล้วใช้ตะเกียบคีบมันดูนึ่งร้อนๆส่งไปทางยูคยอม มือเล็กก็ทำอย่างเคยคือการรองเอาไว้ใต้คางของยูคยอม กลัวว่ามันจะหกเลอะเทอะ อย่างน้อยก็ไม่เลอะโต๊ะหรือเสื้อผ้าของยูคยอมก็โอเคแล้ว
"แจ็คสันกินอันนี้เปล่า ไม่เผ็ดมากหรอกกินได้"หลังจากที่เคี้ยวมันดูจนหมดปากยูคยอมเลยคีบเนื้อปลาหมึกขึ้นจ่อปากเล็กๆของแจ็คสันบ้างเหมือนกัน คนตัวเล็กที่กินมันทุกอย่างก็รับไปเคี้ยวๆดินอย่างอารมณ์
ผลัดกันป้อนกันไปกันมาจนในที่สุดอาหารที่มีวางอยู่ท่วมโต๊ะก็หมดเกลี้ยงทุกจาน แจ็คสันยังคงดูสบายๆกับพวกอาหารเหล่านี้ แต่ยูคยอมนั้นเริ่มจะหน้าถอดสีและเกิดอาการจุกเบาๆ
"อิ่มจนแน่นท้องไปหมดเลย"ยูคยอมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของแจ็คสันก่อนที่เขาจะยกมือเรียกให้พนักงานบริการมาคิดเงินค่าอาหารมื้อนี้ทั้งหมด หลังจากชำระเงินเสร็จเรียบร้อย ยูคยอมกับแจ็คสันก็พากันเดินเตร็ดเตร่เอื่อยเฉื่อยไปเรื่อยๆเป็นการย่อยอาหารที่พึ่งกินเข้าไปกัน
"ตอนกลางคืนที่นี่เงียบจังเลยเนาะ ฟ้าก็โปร่งดีจัง"แจ็คสันชวนคุย ยูคยอมคว้ามือเล็กๆของแจ็คสันมากุมและพาเดินไปข้างกัน
"พี่เคยมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว พาเรามาก็ครั้งแรกในรอบปีเลย บรรยากาศที่นี่มันดี ร่มรื่นพี่เลยชอบ"
"อ๋อ งี้นี่เอง"คนตัวเล็กพยักหน้ารับ
"เป็นเหมือนความฝันตอนเด็กๆน่ะ ว่า...ถ้าเจอคนที่ชอบ ก็อยากพาเขาให้มาเที่ยวที่นี่ด้วยกัน นั่งเล่นนั่งกินขนมไปด้วยกัน ใช้เวลาอย่างไม่รีบร้อนอะไร"จบประโยคของยูคยอม แจ็คสันก็ทำเพียงแค่เบือนหน้าหนีออกไปด้วยความเขิน แก้มป่องๆของแจ็คสันขึ้นสีแดงระเรื่อออกมาอย่างน่ารัก เขาชอบนะเวลาที่ได้ยินยูคยอมพูดหวานๆแบบนี้ใส่กัน แต่ได้ฟังก็ใช่ว่าจะไม่เขิน
"หรอ อืมของแจ็คน่ะ จริงๆไม่มีหรอก แต่เห็นพี่มีเลยมีบ้างเมื่อกี้"เขาตอบกลับยูคยอม
"เอ้า แบบนี้ก็มีด้วยหรอไงเรา"แจ็คสันพยักหน้างึกงัก
"ก็ไม่เคยมีแฟนนี่ ไม่ได้คิดมาก่อนอ้า~ เป็นติ่งนักร้องที่ชื่อคิมยูคยอมมาตั้งแต่มัธยมจนเข้ามหาลัยแล้วเอาเวลาไหนไปคิดเรื่องแฟนล่ะหะ"
"ฟังดูเหมือนสารภาพรักอยู่เลยนะ"ยูคยอมแซวแฟนตัวเล็ก มือกว้างวนกลับมาขยี้หัวแจ็คสันเล่นอีกครั้งหนึ่ง จนคนตัวเล็กต้องหน้ามุ่ยเพราะขี้เกียจจัดทรงผมใหม่
"มั่ว เค้ายังไม่ได้สารภาพรักเลยเหอะ"แจ็คสันบอกปฏิเสธ"ความฝันถ้ามีแฟนหรอ สำหรับแจ็คก็คงเป็นการได้ทำอาหารให้อีกฝ่ายกินทุกๆมื้อล่ะมั้ง"แจ็คสันตอบไปอย่างที่ใจคิด
"การทำอาหารให้ทานมันก็เป็นการแสดงออกถึงความใส่ใจของเราต่ออีกฝ่ายแบบหนึ่งนะ อย่างเช่นคนที่เราทำให้ทานชอบทานหรือไม่ชอบทานอะไร แถมเวลาทำเราก็ได้ใส่ใจทุกขั้นตอนการทำด้วย เอาจริงๆคือมันก็ยุ่งยากอะ แต่ถ้าเป็นแฟนของเรา เราก็อยากจะดูแลเขา ได้มีมื้ออาหารดีๆสักมื้อก็คงดีไม่น้อยเลย"แจ็คสันบอกเล่าความรู้สึก ยูคยอมรู้สึกได้เลยว่าสิ่งที่แจ็คสันตอบไม่ใช่ว่าอีกคนเตรียมคำพูดมา แต่มันมาจากใจ คนตัวเล็กเล่าเรื่องราวถึงตอนที่ตัวเองทำอาหารให้เขาฟัง แล้วเขาที่เป็นคนทานฝีมืออีกฝ่ายบ่อยขนาดนี้จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคนตัวเล็กใส่ความตั้งใจและใส่ใจกับมันมากแค่ไหน เขาเองก็ไม่มีอะไรจะให้นอกจากทานอาหารพวกนั้นจนหมดพร้อมกับคำชมที่เป็นกำลังใจเล็กๆว่ากับข้าวอร่อยมาก
"งั้น ถ้ากลับบ้านเราแล้ว สอนพี่ทำกับข้าวบ้างนะ อยากดูแลแฟน"ยูคยอมพูดยิ้มๆ คนตัวสูงพาเขาเดินกลับมาจนถึงบ้านพักพอดี ร่างสูงโปร่งของยูคยอมเลยชิงเดินหนีเข้าบ้านเสียก่อนทิ้งไว้ให้คนตัวเล็กยืนยิ้มเขินหน้าแดงอยู่ที่ประตูบ้าน พอได้สติแล้วเขาถึงเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับเสียงโวยวายเล็กๆ
"อย่าทิ้งไว้คนเดียวสิ !"
แจ็คสันเดินเข้าบ้านไปพร้อมกดแม่กุญแจล็อกประตูบ้านพักก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตามคนตัวสูงที่เดินหนีมาก่อนนี้แล้ว
"พี่จะอาบน้ำเลยไหม"แจ็คสันถามในขณะที่ตัวเองกำลังนั่งรื้อเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเองออกมาจากกระเป๋า
"ตัวเล็กอาบก่อนก็ได้ เดี๋ยวดึกกว่านี้อากาศจะเย็น"ยูคยอมตอบ แม้ในห้องน้ำจะมีน้ำอุ่นแต่มันก็คงไม่ดีนักถ้าอาบน้ำอุ่นๆแล้วมาปะทะกับอากาศเย็นๆ
"งั้นเดี๋ยวผมมานะ"แจ็คสันหันมาบอกก่อนจะถือเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำเข้าห้องน้ำไป
"ครับ"ยูคยอมตอบรับ ร่างสูงนอนเหยียดอยู่บนเตียงมือหนาก็คว้ารีโมทมากดเลื่อนๆดูก่อนจะเปิดค้างไว้ที่ช่องฉายหนังรักฝรั่ง คนตัวสูงนอนดูอยู่สักพักกระต่ายน้อยของเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ยูคยอมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะช่วยอีกคนเช็ดเส้นผมนุ่มนิ่ม
"ทำไมชอบสระผมตอนกลางคืน"ยูคยอมเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ สระผมตอนกลางคืนแบบนี้หัวก็ชื้นกันพอดี
"ก็ตอนกลางคืนเค้าไม่รีบนี่ สระเช้าๆเค้าก็สระไม่ทันไปเรียน"แจ็คสันย่นจมูก ศีรษะก็โคลงตามแรงขยี้เช็ดผมจากยูคยอม ร่างเล็กตาหยีเมื่อโดนยูคยอมขยี้เส้นผมแรงๆ
"อื้ออ เบาหน่อย"แจ็คสันเอื้อมมือมาด้านหลังแล้วใช้มือเล็กๆดึงรั้งชายเสื้อของยูคยอมเอาไว้
"เจ็บหรอ โทษทีกะแรงไม่ถูก"ยูคยอมค่อยๆเบามือลง แจ็คสันก็นั่งหลับตาพริ้มเคลิ้มจะหลับเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ จนบางทียูคยอมก็สงสัยนะว่าแจ็คสันเหมือนสัตว์ตัวอะไร
เอาเป็นว่าตัวอะไรก็ได้ที่น่ารักทัังหมดนั่นแหล่ะ
"อะเสร็จแล้ว"ยูคยอมเดินเอาผ้าไปตากที่ราวตากผ้า
"ขอบคุณครับ"แจ็คสันทำท่าจะล้มตัวลงนอนบนเตียงแต่โดนยูคยอมดึงแขนเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวอย่าพึ่งนอน ลืมทาครีมนะ"ยูคยอมคว้ากระปุกครีมก่อนจะเปิดออกมือหนาปาดครีมกลิ่นหอมติดมือขึ้นมานิดเดียวก่อนจะดึงแขนแจ็คสันมาปาดครีมลงไปแล้วมือหนาก็ลูบไล้เนื้อครีมทาเข้าที่ผิวบนแขนแจ็คสัน
"เดี๋ยวทาเองก็ด้ายย พี่อะไปอาบน้ำได้แล้ว"แจ็คสันที่โดนดึงแขนมาทาครีมอยู่ก็เอ่ยออกมา ยูคยอมไม่ได้สนใจ เขาไม่ยอมผละออกจากแขนเนียนของแจ็คสัน
"ไม่เป็นไร อยากทำให้"ยูคยอมพูด แล้วแจ็คสันจะขัดอะไรได้ล่ะเขาก็ต้องยอมให้ยูคยอมทำตามใจตัวเองน่ะสิ เอาเป็นว่ายูคยอมทำให้แจ็คสันติดการมีคนคอยเอาใจมากๆเลยแหล่ะ (ตัวเองก็ทำยูคยอมติดเหมือนกันแต่ไม่รู้ตัว)
"เนียนแต๊ะอั๋งเค้าอะเด๊"แจ็คสันยิ้มกรุ้มกริ่มใช้มือข้างที่ว่างอยู่นั้นชี้นิ้วไปทางยูคยอมอย่างล้อๆ ยูคยอมยิ้มขำ ก่อนเขาจะเอ่ยกับตัวเอง
"..ถ้าจะทำป่านนี้เสร็จไปตั้งนานแล้วอ้วนเอ๊ย"ยูคยอมพูด แต่เหมือนว่าจะไม่ได้คุยกับแจ็คสัน คนตัวเล็กเลยร้องออกมาอย่างงงๆแล้วถามว่ามีอะไร คำตอบที่ได้ก็คือการปฏิเสธ แจ็คสันเลยพนักหน้ารับงงๆก็เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินแว่วๆนี่หว่า
"นอนได้ละ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน"ว่าจบยูคยอมก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันเข้าไปอาบน้ำบ้าง
ร่างสูงยืนอาบน้ำปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านร่างกายไป ใช้เวลานานพอควรยูคยอมก็แต่งตัวออกมาจากห้องน้ำ เขาไม่ได้อายหุ่นตัวเองหรืออะไรหรอก ก็แค่ให้เกียรติคนตัวเล็กที่อาจจะกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ เห็นอีกคนแต่งตัวในห้องน้ำเช่นกัน ยูคยอมก็เกิดความเกรงใจ
ร่างสูงของยูคยอมในชุดนอนเข้าคู่สีเข้มนั่งทาครีมบำรุงผิวที่บริเวณใบหน้าอยู่ พอออกมาจากห้องน้ำก็ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะหลับฝันดีไปแล้ว ยูคยอมเลยได้แต่นั่งทำอะไรเงียบๆเพื่อไม่เป็นการรบกวนการนอนของแจ็คสัน
"พี่ มานอนเร็ว"แจ็คสันที่นอนหันหลังให้ยูคยอมในตอนแรกพลิกตัวกลับมาก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงงัวเงีย
"ยังไม่นอนหรอ อา เดี๋ยวพี่ไป"ยูคยอมขานรับ มือหนาเปิดลิปบาล์มปาดไปที่ริมฝีปากแล้วเม้มมันเบาๆก่อนจะเก็บของบำรุงผิวทุกอย่างแล้วเดินไปขึ้นเตียงที่มีแจ็คสันนอนรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
"นอนได้แล้ว"ยูคยอมพูด ฝ่ามือหนานั้นลูบผมนิ่มของแจ็คสันเบาๆแจ็คสันส่งเสียงงึมงัมในลำคอร่างเล็กขยับตัวซุกที่แผ่นอกแกร่งของยูคยอม
"ก็พี่ยังไม่ได้บอกฝันดีอะ"แจ็คสันตอบออกมา ถึงแม้ตาจะปิดลงไปแล้วก็ตาม
"ฝันดีครับ นอนนะ"ยูคยอมเลื่อนมือที่ลูบผมแจ็คสันมาเกี่ยวรั้งเอวแจ็คสันเอาไว้ก่อนที่ทั้งสองคนจะนอนหลับไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง: อันยองฮาเซโยยอรอบุนนนน ยูคแจ็คอิสแบ็คคคค ฮ๊อยยยยย ช่วงนี้ใกล้จะสอบอีกแล้วค่ะ แต่จะพยายามมาต่อนิยายให้นะคะจุ้บบบบ เราพึ่งไปเที่ยวภูเขาค่ะ แล้วคือบรรยากาศมันดีมากจึงอยากเอาใส่ลงในฟิคตัวเอง ฟินอะ ถ้าได้ไปกับยูคยอมคนเขียนจะกราบเลย เห้ออ เพ้อเจ้อพอแล้ว ไว้เจอกันตอนหน้าค่าไม่มีอะไรจะทอล์คมาก ปล.ตอนนี้มีพาร์ทแจ็คสันเล่าด้วย แต่เนื่องจากเราเขียนไม่ถนัดเลยมีมาแค่แป๊บเดียว //กอดแก้วช็อกโกแล็ตร้อน เร็วๆนี้จะเอาคู่รองมาเสิร์ฟนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่านทุกคนมาก จุ้บบบ กดเม้นท์ให้เค้าด้วยน้า เค้าอยากอ่านความเห็นของทุกคน อยากฟังว่าทุกคนอินกับนิยายเราแค่ไหน เราขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกกำลังใจที่ผ่านจริงๆค่ะ รักมากๆ จะตอบแทนความรักของทุกคนอย่างดีเลยนะคะ
มีคนรอคู่แบมมาร์คด้วย ตกใจนิดๆ ดีใจมากกกกกที่คนอ่านชอบ เราจะตั้งใจเขียนนะคะ เอาเป็นว่าภายในไม่กี่ตอนนี้เราจะมีคู่รองอย่างแบมมาร์คมาให้ได้อ่านกันนะคะฝากรอติดตามชมกันด้วย ตอนนี้ก็ฟินกับลัทธิแจ็คสันเคะไปก่อนน้า รักคนอ่านทุกคนมากเลย คอมเม้นท์เล็กๆของทุกคนเป็นกำลังใจสำคัญของเรามากจริงๆ เราพูดจริงๆนะคะ มันยิ้มตามทุกครั้งที่ได้อ่านเลย ขอบคุณทุกความรู้สึกที่ส่งผ่านช่องความคิดเห็นเล็กๆนี้นะคะ รักทุกคนมากจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น