คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter twelve ::: 100% :::
Flirt Love วุ่นรักป่วนหัวใจนายนักดนตรี
วอเทอร์
ตอนที่ 12
เวลายามบ่าย ขณะนี้แจ็คสันกำลังอยู่ในช่วงขยันขันแข็งอีกครั้งหนึ่งเพราะว่าตอนนี้เขากำลังทำงานอยู่ที่ร้านของพี่แจบอมยังไงล่ะ หลังจากจบงานแฟนไซน์ผสมๆงานวันเกิดของเขา เขากับยูคยอมได้ตกลงคบหาดูใจกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เรื่องนี้เขาไม่ได้บอกกับใคร ไม่กล้าจะพูดเพราะว่ากลัวยูคยอมจะเสียหาย ไหนจะหน้าที่การงานของอีกฝ่ายอีก แต่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ประมาณว่ารู้กันแต่เรานะ
ส่วนยูคยอมเองหลังจากที่เราได้ตกลงคบกันวันนั้น เขาพาผมมาส่งที่คอนโดอย่างเป็นปกติเหมือนก่อนหน้าที่เราจะคบกัน เราทั้งคู่ก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง เขากลับไปพักผ่อนที่บ้าน ส่วนผมก็เดินขึ้นห้องมา ทุกอย่างมันดูเหมือนว่าจะปกติ แต่ความจริงนั้นเปล่าเลย ยูคยอมชอบแอบมองผมและลอบยิ้มอยู่บ่อยๆ ส่วนผมเองก็ไม่กล้าที่จะสบตาเขาหรือหวีดเขาเหมือนตอนที่เป็นแค่แฟนคลับตัวเล็กๆ
รู้สึกเหมือนว่าทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหน ต้องแสดงอะไรออกไปบ้าง เขาไม่เคยมีแฟนมาก่อน อย่างมากสุดก็เคยแอบชอบรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งในสมัยมัธยม แต่ก็แค่ชอบก็แค่นั้นไม่ได้เข้าไปทำความรู้จักหรือสานสัมพันธ์อะไรกับเธอ เขาเขินมากๆทุกครั้งที่อีกฝ่ายมองมา แขนขาเหมือนว่าโดนแช่แข็งด้วยสายตาคมๆของร่างสูง เนี่ย อย่างนี้ที่กำลังนึกถึงอยู่ถ้าหากว่าส่องกระจกก็คงเจอคนหน้าแดงราวกับเป็นไข้หวัดเป็นแน่แท้ ใครบ้างจะไม่เขินแฟนตัวเอง (./////.)
“แจ็คสัน”เสียงแจบอมเรียกขึ้นมา แจ็คสันที่กำลังเสียบรายการอาหารที่ลูกค้าต้องการชะงักงันไปนิดหน่อย
“ครับ?”แจ็คสันขานรับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอยากรู้ว่าเรียกเขาไว้ทำไมกัน
“ช่วงนี้ที่มหาลัยใกล้สอบแล้วหรือเปล่า มีเวลาอ่านหนังสือบ้างไหม”แจบอมถามออกมาอย่างเป็นห่วง เขาเห็นแฟนตัวเล็กของเขามาช่วยงานที่ร้านเสร็จแล้วก็กลับไปอ่านตำราเรียนเล่มใหญ่ก็อดจะเป็นห่วงน้องชายในร้านอีกคนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“อ๋อ พี่แจบอมไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกนะครับผมกลับไปค่อยอ่านก็ยังทัน”แจ็คสันตอบรับอย่างสดใส แจบอมเห็นแจ็คสันตั้งใจทำงานแบบนี้มันก็ดีหรอกนะ แต่ถ้ามันส่งผลกระทบต่อการเรียนเขาก็ต้องดูแลอีกฝ่ายให้ดีเหมือนกัน แจ็คสันก็เหมือนน้องชายของเขา เป็นเพื่อนแฟนอีก จะให้ไม่สนใจเลยก็คงไม่ได้
“เอาเป็นว่าพี่ให้นายลาหยุดได้ในช่วงสอบ พอสอบเสร็จแล้วก็ค่อยกลับมาทำงานที่นี่ต่อ แบบนั้นได้ใช่ไหม อะๆ อย่าพึ่งเถียง พี่แค่ไม่อยากให้เราละทิ้งการเรียน การสอบมันเป็นอะไรที่ยาก อย่าลืมนะว่าเรามาอยู่ที่นี่ อยู่ไกลจากพ่อแม่ก็เพื่อมาเรียน อย่าลืมสิ่งสำคัญไปเสียสิ”แจบอมอบรมออกมา แจ็คสันพยักหน้าพลางคิดตาม ถ้าอีกฝ่ายอนุญาตให้เขาหยุดแล้วก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องดันทุรังหรอก แจ็คสันรู้ความสามารถของตัวเองดี ความฝันที่อยากจะเรียนจบมีงานทำแล้วกลับไปหาพ่อแม่ที่ไร่ชา บ้านของเขา เขาจะไม่ใส่ใจกับมันไม่ได้ตอนนี้แจ็คสันตั้งสติได้แล้ว
“งั้นก็ขอบคุณครับ ถ้ากลับบ้านผมจะเอาชากลับมาฝากที่ร้านนะครับ”แจ็คสันฉีกยิ้มให้อย่างสดใสแจบอมยิ้มตามและพยักหน้าน้อยๆก่อนทั้งสองคนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ในร้านอาหารของตัวเองต่อ
.
.
.
"เอ-อี-เอส-ที-เอช-อี-ที-ไอ-ซี อิสเตอะดิค แปลว่าสุนทรีย์"ร่างบางในชุดสบายๆสำหรับใส่อยู่บ้านกำลังนอนห้อยหัวลงมาตามเตียงนุ่มนิ่มสีหวานของเขา ใต้เรียวขาเป็นตุ๊กตามูมินตัวโตตัวโปรดถูกวางเอาไว้ใช้สำหรับพาดขาแก้เมื่อย
อีกไม่กี่วันแจ็คสันมีเทสย่อยในวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร เขาจำเป็นต้องท่องพวกคำศัพท์ยากๆที่ไม่ค่อยรู้เยอะๆ เวลาทำข้อสอบก็จะได้ทำได้แปลออกอย่างสบายๆ แจ็คสันรู้สึกเบื่อหน่ายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเขามีหน้าที่ที่ต้องทำพี่แจบอมเองก็อุตส่าห์ให้วันหยุดมาทั้งที ก็ควรจะตั้งใจสักหน่อยนะแจ็คสัน อย่าพึ่งขี้เกียจตอนนี้เลย
Line!
K.Gyeom : ทำอะไรอยู่ 10.13
K.Gyeom : อยู่ที่ห้องหรือเปล่า 10.13
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาจากสมาร์ทโฟนเครื่องบางแจ็คสันที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ละสายคาออกจากการจดจำคำศัพท์ในหนังสือแล้วคว้ามือถือขึ้นมาเปิดดู
เมื่อเห็นว่าเป็นยูคยอมที่ส่งไลน์มาเขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา รู้สึกใจเต้นตึกตักมากขึ้นกว่าเดิมจากตอนแรกที่แค่ชอบตามติ่งจนได้เลื่อนขั้นมาเป็นถึงคนรู้ใจของอีกฝ่ายแบบนี้ นิ้วเรียวกดพิมพ์ตัวอักษรตอบกลับไปว่าเขากำลังทำอะไร
ยูคยอมอ่านแชทของเขาไวมากๆและมีการตบท้ายด้วยว่าคิดถึงอยากมาหา ถึงเขาจะบอกยูคยอมไปแล้วว่ากำลังอ่านหนังสือสอบก็ตาม แน่นอนว่าเขาไม่เคยขัดใจยูคยอมได้เลยสักครั้ง ถามว่าขัดได้ไหม ก็ขัดได้แต่ไม่อยากขัดอีกฝ่ายเสียมากกว่า
มือเรียวกดล็อกหน้าจอมือถือแล้ววางมันลงบนเตียงนุ่มๆที่เดิมพร้อมกับกลับมาให้ความสนใจหนังสือคำศัพท์ต่อ อ่านไปสักพักก็เหมือนว่ามีเรื่องที่นึกขึ้นได้ทำให้มือบางต้องละจากหนังสืออีกรอบแล้วไปคว้าเจ้าสมาร์ทโฟนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง
ร่างบางกดปลดล็อกมือถือแล้วกดเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นสำหรับโทรติดต่อ เขาเลื่อนรายชื่อไปเรื่อยๆจนเจอเบอร์ที่ต้องการจะโทรออกแต่นิ้วของเขากลับไม่ขยับกดโทรเสียดื้อๆ ก็เบอร์ที่จะโทรออกน่ะมันเป็นเบอร์ของยูคยอม
นี่มันเป็นครั้งแรกเลยเถอะที่เขาจะโทรหาอีกฝ่ายในฐานะแฟน !
.
.
.
แม่ง ไม่กล้าโทรเลยอะ ( ‘3’)
.
.
.
เอาวะ เดี๋ยวไม่ได้บอกธุระ
ตู๊ด ตู๊ดด ...ติ๊ด!
(ว่าไงแจ็คสัน)เสียงปลายสายตอบรับออกมารับเร็วเหลือเกินเขายังไม่ทันทำใจเลยสักนิด
"อ่า คือ ผมจะโทรมาบอกว่าถึงแล้วสแกนบัตรเข้าห้องมาได้เลยนะครับ ผมอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เผื่อไม่ได้ยินเสียงเรียก ห้อง852นะ"แจ็คสันบอกรายละเอียดมา ยูคยอมที่คิดว่ามีอะไรก็เลยคลายความกังวลไปได้
(พึ่งจะอายุครบ19 ตัวแค่นี้ชวนผู้ชายเข้าห้องหรอ)ยูคยอมเอ่ยแซวแฟนตัวเล็กของเขาผ่านสายมือถือ
"บ้า !"แจ็คสันเผลอด่าออกมา ก็ดูอีกฝ่ายแซวสิ
(ด่าพี่หรอ เดี๋ยวโดนแน่ แล้วส่วนเลขห้องพี่ก็จำได้น่า)ยูคยอมพูดบอก เห็นเขาเป็นแบบนี้แต่เขาก็เก็บรายละเอียดเหมือนกันนะไม่ใช่คนแก่ขี้ลืมเสียหน่อย
"ก็กลัวพี่จะลืมอ่า แจ็คก็บอกไว้ก่อน"แจ็คสันบ่นเสียงกระเง้ากระงอด ยูคยอมหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะขอวางสายเพราะเขาจะขับรถแล้วแจ็คสันเก็บมือถือวางไว้ที่เดิมก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือต่ออย่างจริงจัง
คนตัวเล็กเปลี่ยนท่านอนที่ชวนเลือดตกหัวเป็นการนอนคว่ำหน้าแบบปกติตุ๊กตามูมินที่ตอนแรกใช้พาดเรียวขาไว้ก็ถูกประยุกต์ใช้เป็นหมอนรองหน้าอกแก้ปวดเมื่อย แจ็คสันที่เริ่มปวดตาเล็กน้อยก็ถอดแว่นสายตาสีเงินวางไว้บนข้างๆหัวเตียงตรงโคมไฟลายกระต่ายอันคุ้นเคย อ่านได้ไม่นานเท่าไหร่ก็รู้สึกเหมือนตาจะปิดเสียให้ได้
จนในที่สุดแจ็คสันก็เผลอหลับไป หนังสือคำศัพท์ที่ถูกกางอ่านก็วางทับปิดหน้าตาของเขา (อ่านหนังสือหลายท่าเสียจริง) ยูคยอมที่มาถึงคอนโดแล้วก็เดินไปขึ้นลิฟต์และมาตามทางเรื่อยๆจนถึงห้องพัก852ห้องของคนรักของเขาเอง ร่างสูงใช้บัตรที่ได้มาจากเคาท์เตอร์บริการลูกค้าด้านล่างสแกนเข้าห้องไป
เมื่อเข้าห้องมาแล้วพบกับความว่างเปล่าแจ็คสันไม่ได้อยู่ห้องโถง คนตัวเล็กบอกว่าจะขออ่านหนังสือสอบอยู่ในห้องนอน คิดได้แบบนั้นช่วงขายาวก็สาวเท้าเดินตรงไปที่ห้องนอนทางขวามือก่อนจะพบกับแจ็คสันที่กำลังหลับไม่ใช่อ่านหนังสืออย่างที่คิด
... O_o !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คนอะไรแค่นอนยังเอ็กซ์เซ็กส์แตกขนาดนี้ เห็นแล้วเลือดกำเดาจะไหล เสื้ออะจะเลิกขึ้นมาอะไรนักหนา ยูคยอมไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่สายตาก็สะดุดกับจิวสีเงินวาวที่หน้าท้องแบนราบของแจ็คสัน
เห็นดูเรียบร้อยจริงๆก็แอบเถื่อนไม่เบาเลยนะแจ็คสันน้อยของเขา
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้หมายจะเอื้อมมือไปปิดเสื้อที่เลิกขึ้นโชว์พุงขาวๆให้ แต่จู่ๆคนตัวเล็กก็ดันเปลี่ยนท่านอนเสียอย่างนั้น สภาพตอนนี้นอกจากจะโชว์พุงขาวๆ ยังทำให้ยูคยอมสังเกตเห็นเอวคอดและสะโพกของแจ็คสันชัดเจนเต็มตาอีก พระเจ้าช่วยยูคยอมด้วย โคตรเอ็กซ์เลยแหม่
ยูคยอมเบือนหน้าหนีก่อนจะเปลี่ยนเป็นใช้มือเลื่อนไปสัมผัสที่ต้นแขนบางของแจ็คสันแทน เขาออกแรงเขย่าเบาๆจนอีกฝ่ายรู้สึกตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมา
!
"อ้าว มาแล้วหรอ โทษทีๆผมเผลอหลับ"แจ็คสันที่พึ่งรู้สึกตัวตื่นก็ลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองหน้ายูคยอม มือที่ว่างอยู่ใช้ขยี้ตาให้หายงัวเงียยูคยอมเลยต้องดึงมือขาวๆเอาไว้ก่อนจะหยิบแว่นตาทรงวินเทจของเจ้าตัวส่งให้สวมใส่แทน
"ขอบคุณครับ"แจ็คสันรับมาสวมใส่แล้วเอ่ยขอบคุณอย่างมีมารยาทพลางขยับตัวกระเถิบให้อีกคนนั่งด้วย ยูคยอมก็นั่งลงตรงข้างเตียงที่แจ็คสันขยับให้นั่ง
"อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว"เขาเอ่ยถามออกไป ไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรเหมือนกัน ทำตัวไม่ถูก ที่อยากมาหาก็เพราะว่าอยากเห็นหน้า แต่ก็ลืมคิดว่ามาแล้วจะเอายังไงต่อ
"อ๋อ เรื่องนั้น ผมท่องคำศัพท์อยู่อะ สอบอังกฤษสื่อสาร ยากมากเลย อ่านไปก็แทบจะหลับ ฮ่าๆ "แจ็คสันเล่าให้ฟังอย่างร่าเริงแล้วถามอีกฝ่ายกลับ"แล้วคิดไงมาหาที่ห้อง"เขาถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย
"ก็... อยากเจอ"ยูคยอมพูดดวงตาคมจ้องมองที่ใบหน้าหวานของแจ็คสัน คนถูกจ้องถึงกับปั้นสีหน้าไม่ถูกเมื่อเจอสายตาอีกฝ่ายจ้องเข้าให้ จะมีก็แต่ริ้วสีแดงจางๆที่ขึ้นมาน้อยๆ
"พูดอะไรก็ไม่รู้ ผมอ่านหนังสือต่อดีกว่า"แจ็คสันว่าแล้วคว้าหนังสือคำศัพท์มานั่งอ่านต่อเงียบๆคนเดียว ยูคยอมแอบคว้ามือถือตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดถ่ายรูปแล้วโพสต์ลงโซเชียลของตัวเอง
Yu_Gyeom - ได้แท็กคุณในรูปภาพ
Caption : มาหากระต่ายอ้วน แต่กำลังอ่านหนังสือ สนใจพี่หน่อยครับคุณแฟน #ร้องไห้หนักมาก
มือถือแจ็คสันแจ้งเตือนขึ้นมา ภาพพรีวิวบนหน้าจอบอกได้ชัดเลยว่าคนที่แท็กมาคือใครถ้าไม่ใช่อีกคนที่กำลังนั่งว่างๆอยู่ในห้องนอนของเขา
"พี่ ! ถ่ายอะไรเนี่ย เราโคตรอ้วนเลยอะ แคปชั่นนั่นอีกลบเลยนะ"แจ็คสันกดเปิดดูเจอตัวเองนอนอืดอ่านหนังสืออยู่ไม่พอยังประสบพบเจอกับแคปชั่นที่ชวนโดนแฟนคลับยูคยอมตบหน้าหันอีก
"ไม่ลบหรอก น่ารักจะตาย"ยูคยอมบอกมือหนาเลื่อนดูรูปของแจ็คสันที่เขาถ่ายเองกับมือ
"แค่นี้เราก็โดนแฟนคลับพี่เกลียดจะแย่แล้วอะ หาเรื่องจริงๆเลย"แจ็คสันหน้างอใส่ ยูคยอมเห็นเลยจะแกล้งบีบแก้มเล่น แต่แจ็คสันก็หลบได้ทันก่อนจะลุกจากเตียงไปเดินไปที่โต๊ะเขียนงานก่อนจะหาหนังสือเล่มอื่นมาอ่านต่อ
ยูคยอมกลัวแจ็คสันจะโกรธจริงจังก็เลยจัดการเดินไปลากข้อมือแจ็คสันให้ลงมานั่งบนเตียงด้วยกัน เขาก็พอจะรู้แหล่ะว่าการทำอะไรที่มันเปิดเผยเกี่ยวกับแจ็คสันทำให้คนตัวเล็กอาจจะเดือดร้อนได้ แต่เขาก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกันที่อยากจะใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่นๆ ได้ใช้เวลาได้ทำอะไรสนุกๆกับคนรัก เขาเชื่อว่าแฟนคลับของเขาจะเข้าใจและรักแจ็คสันเหมือนที่เขารัก
"เดี๋ยวพี่ช่วยติว"เขาอาสา
ตอนนี้แจ็คสันเลยอยู่ในสภาพที่ขยับตัวทำอะไรไม่ได้เพราะเขากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมียูคยอมซ้อนอยู่ด้านหลัง หนังสือที่หยิบมาถูกยูคยอมคว้าออกไปจากมือแล้วร่างสูงก็จัดการเปิดและอ่านคำศัพท์ให้ฟังและเขาก็ออกเสียงตาม คำไหนที่เขาไม่เข้าใจอีกคนก็อธิบายเพิ่มเติมให้ฟัง บางทีก็แอบคิดว่ายูคยอมเองก็เก่งไม่ใช่เล่นๆเหมือนกันขนาดไม่ได้ไปเรียนที่โรงเรียน ต้องใช้ความพยายามแค่ไหนกันนะ
ตอนแรกที่เกร็งๆก็ผ่อนคลายมากขึ้นศีรษะกลมก็เอนซบกับแผ่นอกแกร่งของยูคยอม แจ็คสันไม่รู้ว่ายูคยอมมีสีหน้าอย่างไร แต่ถ้าใครมาเห็น ภาพในตอนนี้คงเป็นภาพที่มีความสุขน่าดู ตอนนี้แจ็คสันมีความสุขใบหน้าหวานเปื้อนด้วยรอยยิ้มน้อยๆยามที่ได้สบตาอีกฝ่ายและฟังอีกคนพูดอธิบาย
ติวหนังสือกันอยู่หลายชั่วโมงแจ็คสันที่นอนฟังเขาติวอยู่ก็เขย่าที่ต้นขาของเขาเบาๆทำให้ยูคยอมต้องหยุดถามว่าอีกฝ่ายมีอะไร ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ ยัยก้อนของเขาหิวข้าวแล้วนั่นเอง เขาเองก็มัวแต่ติวเพลิน ก็กลัวว่าอีกคนจะทำข้อสอบไม่ได้นี่นา
"อยากกินอะไรเดี๋ยวพาไป"ยูคยอมทำท่าจะขยับตัวลุกไปคว้ากระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถพาคนตัวเล็กไปทานข้าว แต่อีกฝ่ายก็เอ่ยตัดออกมาเสียก่อน
"แจ็คขี้เกียจออกไปอ่า เราโทรสั่งไก่มากินกันเถอะ พี่กินได้ไหม"แจ็คสันเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน ตัวกลมนุ่มนิ่มพลิกกลับด้านมานอนคว่ำทับกลางตัวยูคยอมแทน หัวกลมเอียงไปทางซ้ายยามเอ่ยขอกินข้าวบนห้อง
ยูคยอมเห็นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ ฝ่ามือกว้างบีบแก้มทั้งสองข้างนิดหนึ่งก่อนจะจะล้วงมือถือขึ้นมาโทรสั่งไก่อย่างที่อีกฝ่ายอยากกิน ใครจะว่ายูคยอมขี้สปอยล์แฟนก็ได้ ก็เล่นตามใจมันทุกอย่างเลยนี่นะ ดูแววตาของแจ็คสันสิใครจะกล้าใจร้ายได้ลงคอ
"อื้ออ จะได้กินไก่แล้ว"แจ็คสันพึมพำเป็นประโยคทำนองได้กินไก่ทอดมาสิบกว่ารอบแล้ว ยูคยอมที่นอนมองเงียบๆก็รู้สึกอยากจะจับปากเล็กๆนั่นมาดูดสักทีให้หายพูดมาก ก็แค่คิดเฉยๆไม่ทำอะไรหรอก เดี๋ยวจะหาว่าเขาโรคจิต แค่นี้ก็จิตพอแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"อาหารที่สั่งมาส่งแล้วครับ !"เสียงเคาะประตูและตะโกนดังออกมาทางประตูห้องแจ็คสันกระโดดดึ๋งและวิ่งไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วเงินสดร่วมๆเกือบหกพันวอนถูกส่งให้พนักงานที่มาส่งไก่ทอดของโปรดของแจ็คสัน พนักงานยื่นใบเสร็จที่ถูกจดอะไรบางอย่างไว้ด้านหลังให้กับแจ็คสันและรับเงินที่ร่างเล็กจ่ายมาก่อนจะกลับออกไป
แจ็คสันหิ้วถุงไก่ใบโตเดินเข้าห้องมาอย่างอารมณ์ดียูคยอมที่ตอนแรกอยู่ในห้องก็เดินออกมาตั้งแต่ที่แจ็คสันวิ่งออกมาแล้ว ร่างสูงเดินไปหยิบจานและแก้วน้ำมาตั้งโต๊ะรอ
ฟืด~
"ฮื่อออ หอมมม~"แจ็คสันทำหน้าเคลิ้มยามสูดหายใจรับกลิ่นไก่ทอดหอมๆเข้าไปเต็มปอด มือเล็กเปิดกล่องไก่ก่อนจะส่งน่องไก่อบชีสชิ้นโตให้ยูคยอม ร่างสูงรับไปและเอ่ยขอบคุณแจ็คสันก่อนจะลงมือทาน แจ็คสันแทบจะไม่สนใจอะไรแล้วปากบางกัดเนื้อไก่กรอบอย่างมีความสุขจนยูคยอมที่ลอบมองก็เผลอยิ้มออกมา
อะไรจะชอบกินไก่เบอร์นี้วันหลังถ้าพาไปเที่ยวคงต้องพาไปกินไก่เสียแล้ว เขาจะจำข้อนี้เอาไว้
"แจ็คสันค่อยๆกิน เลอะแล้วนั่น"ยูคยอมคว้าทิชชู่มาเช็ดมุมปากให้แจ็คสันคนตัวเล็กส่งยิ้มบางๆมาให้
"ขอบคุณครับ ถ้าเลอะอีกพี่เช็ดให้ผมอีกนะ"แจ็คสันเอ่ยคำพูดที่แสนน่ารักออกมา ยูคยอมที่ได้ฟังคำพูดแสนน่ารักนั่นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แฟนของเขาพูดจาน่ารักที่สุดเลย มีแฟนเด็กกว่านี่มันช่วยให้เลือดสูบฉีดดีจริงๆ
"จะเช็ดให้ตลอดชีวิตเลยครับ"ยูคยอมบอก แจ็คสันเองก็ยิ้มเขินๆออกมา ปากอิ่มที่เลอะน้ำมันไก่ทอดก็เม้มเข้าหากัน (.////.)
“กินอิ่มแล้วหรือยัง”ยูคยอมถามร่างบางที่วางมือจากการทานไก่มานั่งดื่มนมอึกๆอยู่ตรงหน้า
“อิ่มแล้ว อร่อยอ่า แจ็คโครตชอบไก่อันนี้เลย เอ้อ เมื่อกี้พนักงานเขียนอะไรในใบเสร็จมาให้ด้วยไม่รู้อะ”แจ็คสันพูดมือเรียววางแก้วนมแล้วคุ้ยถุงพลาสติกหาใบสั่งซื้ออาหารก่อนจะเจออยู่ก้นถุงเลย เลอะคราบซอสนิดๆด้วยนะนั่น ว่าแล้วมือบางก็พลิกดูด้านหลัง เขานิ่งไปนิดก่อนจะโยนมันลงถุงเช่นเดิม ยูคยอมที่นั่งมองอยู่ตั้งแต่แรกเห็นร่างบางโยนทิ้งเลยจะคว้าถุงมาอ่านว่าข้างในมีอะไร แต่แจ็คสันคว้าถุงออกไปเสียก่อนแล้วโยนทิ้งลงถังขยะ
“ในนั้นเขียนอะไรไว้?”ยูคยอมเลยจำเป็นหันมาถามแจ็คสันเอาตรงๆสีหน้าคาดคั้นถูกส่งจากยูคยอมไปหาแจ็คสัน คนตัวเล็กดูท่าทางไม่อยากบอกเขาสักเท่าไหร่
“เปล่าอะ แจ็คเข้าใจผิดไปเอง”สีหน้าไม่ได้เป็นเหมือนตามที่พูดเลยนะแจ็คสันคิดว่าเขาจับสังเกตไม่ได้หรือไงเด็กน้อยเอ้ย ในเมื่อไม่บอกก็ต้องไปหาด้วยตัวเอง เขาลุกขึ้นเดินไปที่ถังขยะก่อนจะเปิดดูใบเสร็จในถุงไก่ที่พึ่งกินหมดไปแล้วพลิกดูด้านหลัง
“หวังแจ็คสัน !”เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าในนั้นมันคืออะไร
ก็ไอ้พนักงานส่งไก่แม่งเขียนไอดีไลน์ตัวเองไว้ในใบเสร็จเนี่ย กล้ามากที่คิดมาจีบแฟนตัวเล็กของเขา เดี๋ยวได้เลิกขายไก่ครับจีบแฟนคนอื่น-*- เขาจัดการฉีกกระดาษนั่นทิ้งไม่ให้เหลือเค้าโครงเดิมเลยแม้แต่น้อย อย่าให้เจอนะว่าคนไหนที่เขียน พ่อจะต่อยตาแตก เขาเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าแจ็คสันมีคนมาจีบมากน้อยแค่ไหน เขาคงเป็นหนึ่งในคนที่หลงเสน่ห์ของอีกฝ่าย เสียใจด้วยนะพวกที่มาตามจีบ แจ็คสันเลือกเขาแหล่ะ
“แง้กกกกก แจ็คไม่ผิดอ้า !”แจ็คสันแหวขึ้นมาเสียงดังรีบเก็บจานแล้วโฉบนมที่ดื่มอยู่วิ่งเข้าห้องไปเลย ยูคยอมหัวเราะน้อยๆกับความน่ารักของแจ็คสัน เขาแค่แกล้งเรียกชื่ออีกฝ่ายไปงั้นแหล่ะ สนุกดีที่ได้เห็นท่าทางเปิ่นๆของอีกฝ่าย บอกแล้วน่ารักแบบนี้ใครจะไปโกรธลง
หลังจากอิ่มอร่อยไปกับไก่ทอดและความวุ่นวายของไอดีไลน์แล้ว แจ็คสันก็กลับเข้ามาอ่านหนังสือในห้องต่อแต่คราวนี้อ่านด้วยตัวเอง เขาไม่อยากจะรบกวนยูคยอมแล้ว อีกฝ่ายควรจะพักเสียบ้างยูคยอมได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของแฟนตัวเล็กที่ใส่ใจและเป็นห่วงเขา เขาเลยไม่ได้ขัดอะไรแต่ขอยืนยันว่าจะนั่งอยู่ด้วยเงียบๆ
ระหว่างที่แจ็คสันอ่านหนังสืออยู่บนเตียงหลังกว้าง ยูคยอมเองก็ขอนอนหนุนตักคนตัวเล็ก หูฟังราคาแพงถูกหยิบยกขึ้นมาใช้เขาต่อสายหูฟังกับมือถือแล้วนอนหลับไปบนตักของแจ็คสัน เด็กตัวเล็กเองก็อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ ฟังเพลงจนเคลิ้มๆจะหลับนั่นแหล่ะ เขารู้สึกตัวอีกทีจากการขยับตัวไล่ความเมื่อยของแจ็คสัน
"ปวดขาหรือเปล่า โทษทีนอนเสียนานเลย"ยูคยอมบอกพลางขยับตัวขึ้นมานั่งดีๆ แจ็คสันส่ายหน้ายิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยชวนให้อีกฝ่ายนอนต่อ
"นอนไปก่อนเลย ผมจะอ่านอีกสักนิดก่อนเดี๋ยวจะไปเตรียมมื้อเย็นให้นะครับ"แจ็คสันบอกแล้วอ่านหนังสือต่ออย่างตั้งใจ ยูคยอมเองก็เลื่อนตัวไปนอนหนุนหมอนนุ่มนิ่มลายหวานเหมือนสีเตียงแต่มือหนาก็ไม่วายรั้งเอวแจ็คสันไปนอนกอด คนผมสีแดงเพลิงก็เอนหัวตัวเองมาซบที่สีข้างแจ็คสันอีกด้วย บอกเลยว่าโคตรอ้อน ถ้าไม่ติดว่าต้องอ่านหนังสือเขาคงชวนอีกคนนอนดูซีรีย์ด้วยกันไปแล้ว
แต่นอนไปสักพักฝ่ามือหนาที่กอดเอวเขาไว้ก็เริ่มจะยุกยิก แรกๆก็แค่ลูบหลังของเขา สักพักมือก็เริ่มสอดเข้าใต้เสื้อ เดี๋ยวๆยูคยอม เริ่มไม่ใช่ละ
เพี๊ยะ !
"เอามือออกไปนะ"ผมฟาดเข้าที่ไหล่หนาแรงๆ ยูคยอมไม่สะทกสะท้านใดๆแถมยังจับๆบีบๆข้างเอวเขาอีก
"พี่(ลากเสียงยาว) ผมต้องอ่านหนังสือนะอยู่นิ่งๆก่อน"แจ็คสันเรียกอีกฝ่ายเมื่อคนตัวโตดูท่าจะไม่หยุดง่ายๆมือหยาบยังคงส่งมาทักทายลูบทั่วผิวใต้ร่มผ้าของเขาอยู่อย่างนั้นแจ็คสันเองก็เกิดอาการเกร็งและหวิวที่ท้องน้อย ใบหน้าหวานเบือนออกด้วยความเขินมือเล็กดันแขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามเอาไว้ หน้าหวานๆยิ่งขึ้นสีแดงไปใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดที่อีกคนเอ่ยออกมา
"ทำไมตัวนุ่มนิ่มเต็มมือแบบนี้ล่ะแจ็คสัน"ยูคยอมถามออกมาเสียงพร่า สายตาของยูคยอมซุกซนไปทั่งร่างกายของแจ็คสัน แจ็คสันไม่ได้ใสๆอะไรขนาดนั้นตอนนี้สมองของคนตัวเล็กรับรู้ได้ว่ายูคยอมในโหมดนี้ช่างอันตราย เพียงแต่ตอนนี้เขากำลังเขินเป็นอย่างมาก เขินชนิดที่หุบยิ้มให้ตายก็ทำไม่ได้ ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดก็ไม่สามารถซ่อนได้พ้นจากสายตาของอีกฝ่าย
"เห็นแล้วอยากฟัด"พูดจบยูคยอมก็กดจมูกโด่งลงบนแก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัดของแจ็คสัน จมูกโด่งที่ตอนแรกใช้สูดดมแก้มหอมๆก็เลื่อนมาคลอเคลียที่จะจมูกของแจ็คสัน ก่อนร่างสูงจะโดนฝ่ามือเล็กดันหน้าออกไปห่างจากตัว นั่งนานกว่านี้ได้มีเรื่องแน่
"ลามก ! ผมพึ่งจะ19เองนะอย่าทำแบบนี้สิ เดี๋ยวก็โทรแจ้งตำรวจมาจับเสียเลย ชอบแกล้งคนอื่น !"แจ็คสันพูดอย่างงอนๆเขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเอาหนังสือไปเก็บเข้าที่ให้เป็นระเบียบ แล้วจากนั้นก็เดินออกไปทำอาหารที่ห้องครัวเลย ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนไว้ก่อน เดี๋ยวอีกฝ่ายจะรู้
ว่าแจ็คสันก็แอบเคลิ้มไปตามๆกัน
"ทำอะไรกิน"ยูคยอมที่เดินตามออกมาก็เอ่ยถาม
"ข้าวผัดกิมจิกับแกงเต้าหู้"แจ็คสันบอกเมนูอาหารที่จะทำให้อีกคนทานในวันนี้ แทบจะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่แจ็คสันได้โชว์ฝีมือการทำอาหารของตัวเองแบบเต็มๆ ปกติทำแต่รามยอน กับซุปกระดูกวัวที่เคยทำให้กินครั้งแรกตอนเจอกัน ครั้งนี้ก็คงเป็นครั้งที่สองที่ลงมือทำอาหาร
"ปกติทำอาหารแบบนี้บ่อยไหม”ยูคยอมเลือกที่จะชวนอีกฝ่ายคุยด้วยเรื่องที่กำลังทำอยู่ ถือว่าเป็นการศึกษาชีวิตความเป็นอยู่อีกฝ่ายไปในตัวก็แล้วกันนะ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายจะเป็นยังไงเขาก็ไม่ค่อยสนอะไรแล้วแหล่ะ เพราะว่ารักไปแล้วนี่จะให้ทำอะไรได้ เนอะ
“บ่อยอยู่นะ เวลากลับบ้านผมก็ช่วยแม่ทำบ่อยๆเลยอะ ยิ่งกับข้าวฝีมือแม่ผมนะ อร่อยอย่าบอกใครเลย วันหลังจะให้แม่ทำให้กินนะถ้ามีโอกาส”แจ็คสันเล่าไปพลางนึกถึงคุณแม่ที่รักเท่าให้เล่าเสียงเจื้อยแจ้วและยิ้มไม่หยุดเลย ยูคยอมที่มองอยู่แล้วตั้งแต่แรกก็ยิ่งรู้สึกประทับใจในความน่ารักของแจ็คสันมากขึ้นไปอีก ทำไมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้นะ รู้สึกจริงๆว่าเลือกคนไม่ผิดเลย
“ดีจัง ไว้จะรอนะ แล้วพ่อแม่ทำอะไรอยู่ที่ไหนล่ะ พี่ไม่เคยได้ถามเลย”ยูคยอมถามเรื่องครอบครัวของคนตัวเล็กอีก เขารู้สึกอยากจะรู้เรื่องราวของอีกฝ่าย
“อ๋อ ที่บ้านของผมทำไร่ชาน่ะครับ ทำชาออร์แกนิค ผมก็กินนะ เวลากลับบ้านแม่ชอบให้มาเป็นแพ็คเลยพี่จะเอากลับไปกินด้วยก็ได้เดี๋ยวผมหยิบให้ รอแป๊บนึง”แจ็คสันหรี่ไฟในส่วนที่เป็นหม้อแกงเต้าหู้ มือบางล้างมือพร้อมกับเช็ดเสร็จสรรพแล้วเปิดตู้เก็บอาหารแห้งข้างบนผนังออกเพื่อหาผงชาที่โซเฟียเคยแพ็คกลับมาให้ แจ็คสันหยิบชากล่องใหญ่ออกมาสองกล่องเห็นจะได้พร้อมส่งให้ยูคยอม
“ขอบคุณนะ จะกินอย่างดีเลย”ยูคยอมเอ่ยตอบมือหนารับถุงหิ้วใบโตที่บรรจุกล่องผงชาออร์แกนิคจากไร่ที่บ้านแจ็คสัน
ใช้เวลาไม่นานอาหารทั้งหมดก็ถูกเตรียมเสร็จเรียบร้อย และก็เหมือนเดิมคือยูคยอมจะช่วยแจ็คสันตั้งโต๊ะทานข้าว จานขาวสะอาดสองใบถูกยูคยอมหยิบมาวางไว้ข้างๆใกล้มือแจ็คสัน ร่างบางจะได้ตักง่ายๆ และตัวเขาก็เดินหาถ้วยมาตักแกงเต้าหู้ใส่ก่อนจะนำมาวางไว้ที่โต๊ะ เป็นอาหารที่ธรรมดาๆนี่แหล่ะ แต่ก็นะ มันพิเศษเพราะว่าเขาได้ทานมันกับแจ็คสันและแจ็คสันก็เป็นคนทำให้ทาน
"จานที่พี่กินอยู่นั่นราคาแสนห้าเลยนะ ฮ่ะๆ"แจ็คสันแซวอย่างอารมณ์ดีปากเล็กก็เคี้ยวข้าวแสนอร่อยฝีมือตัวเอง นอกจากไก่ทอดแล้วก็ยังมีอาหารเกาหลีอีกหลายอย่างที่แจ็คสันชอบทาน อย่างพวกจัมปง หมูย่างเกาหลี บุลโกกิ แจ็คสันก็ชอบทาน เคยดูไลฟ์สดยูคยอม ร่างสูงมักจะกินพวกรามยอน ต็อกโปกี และคิมบับ พิเศษหน่อยก็เนื้อย่างเลยแหล่ะ กินก็ไม่ค่อยได้สารอาหารครบถ้วนนะ แต่ไหงกลายเป็นว่าตัวโตมากๆขนาดนี้ก็ไม่รู้ เหมือนพระเจ้าลำเอียงอะ
"แพงจังเลย ให้หอมแก้มทีนึงลดเหลือสามร้อยวอนได้ไหมครับ"ยูคยอมทำแก้มป่องแล้วเลื่อนหน้าไปใกล้ชิดแจ็คสัน อีกคนที่กำลังกินเลยยังไม่ทันได้เตรียมใจ ก็สะดุ้งออกมาและถอยหน้าตัวเองออก
"พี่นี่ชอบสิบแปดบวกอยู่ตลอดเวลาเลยนะกินข้าวก็ยังไม่เว้นเลยคนทะลึ่ง"แจ็คสันบ่นเข้าให้ เขาไม่ได้ไม่ชอบนะ มันก็ทำให้รู้สึกดีแหล่ะ แต่ก็กลัวอีกคนจะติดพูดจาติดเรทมากกว่านี้เลยต้องเบรกๆอีกฝ่ายไว้บ้าง"ไม่เห็นจะเคยรู้เลยว่าเป็นคนติดเรทขนาดนี้"แจ็คสันยู่ปากแล้วตักข้าวทานต่อ
"จริงๆพี่ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย ก็แค่เห็นหน้าเราน่ารักก็เลยอยากแกล้ง"ยูคยอมบอกเหตุผลที่แท้จริง เขาชอบเวลาอีกฝ่ายทำหน้างอๆ มันดูน่ารักน่าเอ็นดูสำหรับเขามากๆ เห็นแล้วคืออยากสัมผัสด้วยการดีพคิสสามวันสามคืน ก็แฟนน่ารักอะให้ตายสิ ยูคยอมนี่มันคนอวยแฟนชัดๆ อะๆแต่ใครจะเถียงว่าแจ็คสันไม่น่ารัก
"งั้นก็พูดกับผมคนเดียวนะ อย่าให้รู้ว่าเอาไปจีบคนอื่น ตายแน่"แจ็คสันใช้มือลากผ่านทำท่าเหมือนปาดคอตัวเอง จะสื่อว่าถ้านอกใจคนอย่างแจ็คสันคนนั้นไม่ตายดี ยูคยอมที่เห็นก็เริ่มเหงื่อตกยอมแพ้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นและได้ฟัง ส่อแววกลัวเมียมาแต่ไกลเลยนะ
"โหใครจะกล้าครับ แฟนคุมขนาดนี้ เนอะ"ยูคยอมร้องอย่างขอความคิดเห็นจากเขา แต่เดี๋ยวก่อนนะการกระทำทั้งหมดนั่นจงใจแซวเขาเต็มๆเลยนะเอาเข้าจริงๆ โว้ยยย ยอมใจเขาเลย
Ring x3~
"โอะ พี่รับโทรศัพท์แป้บนึง"ยูคยอมหันมาบอกก่อนจะเดินไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่นของเขาแทน
ตอนแรกที่ดูร่าเริงก็เหมือนจะจางหายไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและใครทำอะไรยูคยอม แต่ว่าเห็นสีหน้าแล้วอยากปลอบใจและพาลทำให้รู้สึกไม่ดีขึ้นมา ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้วเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ข้าวผัดหอมๆที่ทำก็เริ่มไม่อยากกิน อยากจะเข้าไปถามอีกคนมากกว่าว่ามีอะไรหรือเปล่า
[...]
"แต่นี่มันชีวิตผมนะ"
"จะยังไงก็แล้วแต่ แต่อย่ายุ่งกับเขา"
"ผมรู้หน้าที่ของตัวเองน่า พี่อย่าลืมนะว่าผมหมดสัญญานั่นไปนานแล้ว ผมโตพอที่จะมีใครสักคน ไม่ใช่เรื่องที่ค่ายจะมากำหนดผมได้"
"แฟนคลับของผมจะต้องเข้าใจแน่ ผมจะจัดการเองถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา แค่นี้ก่อนนะตอนนี้ผมอยู่กับเขา และเราต้องการเวลาส่วนตัว"
ติ๊ด!
สายถูกตัดไปแล้ว ยูคยอมนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา เขากำลังใช้ความคิดอยู่พอสมควรเลย กับแจ็คสันมันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เป็นลักษณะแบบนี้ คบกันไม่กี่วันปัญหามากมายก็ตามมา เขามีความเชื่อ เชื่อว่าแจ็คสันจะไม่เป็นอย่างที่มันเคยผิดพลาด มันนานมากแล้วจริงๆกับการที่จะรู้สึกกับใครสักคน มันไม่ง่ายเลยด้วยซ้ำสำหรับเรื่องพวกนี้ เพราะแบบนั้นเขาจะไม่สิ้นหวัง เขาต้องผ่านมันไปให้ได้ และที่สำคัญเขาต้องมีแจ็คสัน
"แจ็คยังไม่อิ่มเลยกลับไปกินข้าวกันนะ"เสียงดังขึ้นมาจากตรงด้านหน้าของยูคยอม ก็พบเด็กน่ารักคนหนึ่งกำลังชวนเขาไปกินข้าว เขาออกมานานแล้วสินะแจ็คสันถึงได้มาตาม
"อื้ม โทษทีนะ"ผมตอบรับกลับไปก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปพร้อมกับตัวเล็ก
"กินเยอะๆ วันนี้แสนห้าจะยอมให้กินฟรีก็ได้ กินเร็ว"แจ็คสันพยายามจะปลอบใจยูคยอม เขาทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้แต่เขาไม่อยากยอมรับ เขาจะใช้เวลาที่มีกับยูคยอมให้คุ้มค่ามากที่สุด
"ป้อนหน่อย อยากกินที่ตัวเล็กป้อนพี่จังเลย"ยูคยอมที่ย้ายโพสิชั่นของตัวเองมานั่งข้างๆกันก็ยื่นหน้ามาเข้าใกล้ ดูสรรพนามที่ใช้เรียกแจ็คสันนั่นสิ แจ็คสันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ
"เรียกแจ็คสันเหอะพี่ ฟังแล้วเขินๆแปลกๆอะ(._.)"แจ็คสันเองก็โฟกัสกับคำเรียกแทนชื่อ ส่วนมือบางก็ตักข้าวคำโตป้อนร่างสูง มือข้างหนึ่งถือช้อนข้างหนึ่งรองใต้คางกันหกเลอะเทอะ ยูคยอมกำลังอยู่ในสภาวะที่ออดอ้อน น่ารักน่าหยิกเสียเหลือเกิน
"เรียกตัวเล็กก็น่ารักดีจะตาย แฟนพี่น่ารักอะ พี่ก็อยากเรียก หึหึ"ยูคยอมเอ่ยชมอีกฝ่าย แจ็คสันก็ขยันเขิน หน้าเน่อนี่แดงเถือกไปหมดแต่ก็ยังไม่วายเอาใจเขาต่อ แจ็คสันเองก็จะทำให้ยูคยอมติดนิสัยเอาแต่ใจเหมือนกันนะเนี่ย มือหนาเลื่อนไปลูบหัวแฟนตัวเล็กก่อนจะเกี่ยวผมไปทัดหูให้เบา จริงๆเขาก็แค่อยากหาเรื่องสัมผัสแจ็คสันล่ะนะ
"ครับๆ ตามใจเลย"แจ็คสันย่นจมูกใส่ก่อนจะหันมาตักข้าวสำหรับตัวเองทานบ้าง กินกันจนอิ่มหนำสำราญนั่นแหล่ะ ยูคยอมนั่งเล่นมือถือรอแจ็คสันที่โต๊ะทานข้าว ส่วนแจ็คสันเองก็เก็บจานชามไปล้างที่อ่างล้างจาน เป็นงานบ้านอีกอย่างหนึ่งที่แจ็คสันไม่ให้ยูคยอมช่วย ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก ก็แค่ไม่อยากให้เหนื่อย
"...มืดแล้ว"แจ็คสันเอ่ยทักออกมา ยูคยอมเลยเก็บมือถือเครื่องแพงไปแล้วหันมาสนใจแจ็คสันแทน
"วันนี้พี่นอนห้องแจ็คหรอ"แจ็คสันเอ่ยถาม อีกฝ่ายไม่ได้บอกล่วงหน้า
"อื้ม ได้ใช่ไหม"ยูคยอมพยักหน้ายอมรับ เขามาอยู่ที่ห้องแจ็คสันก็บ่อยนะ มันเหมือนว่าชินไปเสียแล้ว เลยไม่ได้เอ่ยบอกแต่เนิ่นๆ
"ได้อยู่หรอก วันหลังพี่เอาเสื้อผ้ามาติดไว้ที่ห้องก็ได้นะ ไม่อึดอัดแย่หรอใส่เสื้อผ้าแจ็คอะ ตัวเล็กกว่าตั้งเยอะ อยากให้นอนสบายๆ"แจ็คสันถามด้วยความหวังดี เคยเห็นอีกฝ่ายใส่เสื้อยืดเขานอน แนบเนื้อเต็มที่เลย แค่เห็นก็รู้สึกอึดอัดแทนแล้วอะ
"งั้นไว้จะเอามาเผื่อแล้วกัน วันนี้ขอยืมอีกวันแล้วกันนะ"ยูคยอมเอ่ยยิ้มบางๆ แจ็คสันปิดไฟในครัวและห้องโถง ส่วนยูคยอมเขาบอกให้ไปดูทีวีในห้องนอนก่อน เหตุผลที่ไม่ให้อาบน้ำเลยก็เพราะเขาควรรอให้อาหารมันย่อยก่อน แจ็คสันช่างเป็นคนที่ละเอียดอ่อน นี่เป็นอีกข้อหนึ่งที่ยูคยอมได้ศึกษาจากแจ็คสัน
หลังจากที่อาบน้ำกันทั้งคู่แล้วแจ็คสันก็นอนอ่านหนังสือสอบอยู่บนเตียง ผ้าห่มถูกดึงมาใช้คลุมเรียวขาเอาไว้ ส่วนยูคยอมที่นั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียงก็เลื่อนตัวมานอนข้างกันแถมยังใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันอีก อากาศเย็นๆของค่ำคืนนี้ได้จางหายไปเพราะมันได้ถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่นของคู่รักทั้งสองคน
หวืด
"นอนได้แล้วครับ"ยูคยอมฉกตำราเรียนเล่มหนาออกจากมือแจ็คสัน แว่นตาทรงวินเทจก็เช่นเดียวกัน มันถูกยูคยอมถอดออกและนำไปวางไว้ให้ที่ข้างหัวเตียง ใกล้จะสี่ทุ่มครึ่งแล้ว สมองแจ็คสันต้องได้รับการพักผ่อน เพื่อการใช้งานอย่างมีประสิทธิภาพในวันสอบพรุ่งนี้ แถมอีกฝ่ายก็ท่าทางตาจะปิดเสียแล้วด้วย เห็นแล้วอดสงสารแฟนตัวเล็กไม่ได้
"แจ็คอยากอ่านต่ออีกหน่อยอ่า"ยูคยอมที่ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ส่งสายตาดุๆไปให้ แจ็คสันที่เห็นก็เลยหน้างุบลงไปอย่างช่วยไม่ได้ ยูคยอมดุน่ากลัวจะตาย แถมใครจะไปอยากโดนดุกันล่ะ
"ฮื่อ ก็ได้ๆแจ็คนอนแล้วก็ได้"แจ็คสันบอกก็จะเปลี่ยนมาเป็นนอนหนุนหมอนใบนิ่มที่มีแต่กลิ่นกายของแจ็คสันอบอวลอยู่
จุ๊บ
"ฝันดีนะตัวเล็ก"ยูคยอมจรดจูบแผ่วเบาที่หน้าผากขาวเนียนของแจ็คสันและเอ่ยลาในยามค่ำคืนนี้ เวลาดึกๆใกล้นอนทีไรก็ชอบมาหยอกกันให้ใจเต้นแรงเสียทุกที คนๆนี้นี่ใจร้ายจังเลย ทำแจ็คสันหวั่นไหวแม้กระทั่งยามจะนอน แจ็คสันเผลอคิดอะไรไร้สาระอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะจมลงในห้วงนิทรา ศีรษะเล็กเอนซบที่ใครอีกคนบนเตียงโดยไม่รู้ตัว เป็นอีกคืนและอีกคืนที่ได้นอนหลับฝันดีอย่างนี้ ก็ไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหน แต่แจ็คสันชอบที่เป็นแบบนี้ที่สุดเลย
โปรดติดตามตอนต่อไป
คุยกันซักแป้บนึง : อันยองเรากลับมาแล้ววววว คนที่รออ่านคือเราขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถมาทำหน้าที่ในตรงนี้ได้เพราะเราติดสอบมิดเทอมซึ่งมันสำคัญกับการเรียนของเราก็ขอโทษด้วยจริงๆน้า จากนี้ไปก็จะมาอัพให้เร็วขึ้นตามปกติแล้วค่ะ ส่วนตอนใกล้ๆกุมพาเราจะยุ่งๆอีกทีก็ตอนนั้น ก็ขอโทษล่วงหน้าไว้ตรงนี้ด้วยน้า
สำหรับนิยายของเราในตอนนี้ คิดว่าหลายๆคนคงอ่านแล้วจะรู้สึกผิดหวังกันประมาณหนึ่ง ขอโทษด้วยจริงๆ ตอนนี้เป็นตอนที่ดูสับสนวุ่นวายมากๆอะ มันมีความไม่สมบูรณ์อยู่ในหลายๆจุด จนบางทีก็รู้สึกแย่ แต่งเองแล้วลองอ่านเองก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยโอเค แต่เราจะพยายามใหม่นะคะ
จะขออนุญาตสรุปตอนนี้ให้ฟังก็คือ มันเป็นเรื่องราวของคู่รักที่แบบอีกคนหนึ่งสังคมแบบนี้ สภาพแวดล้อมและระบบความคิดต่างกันแบบนี้นะ ทำนองนี้ อีกคนโตแล้ว มีประสบการณ์ มีความเคยชินกับเหตุการณ์ต่างๆคือตัวละครยูคยอม แต่อีกคนกลับเป็นเด็กที่พึ่งโต พึ่งจะได้เผชิญโลกภายนอกแบบจริงจังก็คือตัวละครแจ็คสัน เมื่อมาอยู่ด้วยกันก็เหมือนกับว่าการกระทำมันจะยังจูนกันไม่ติด แม้จะมีการสกินชิพกันก่อนหน้านี้มามากแค่ไหนแล้วก็ตาม แต่คือที่มันชัดมากๆสำหรับตอนนี้เลยก็คือ ความรู้สึกของทั้งคู่ เธอรักเขา เขารักเธอ อาจจะยังสื่อความรู้สึกออกมาไม่ได้มากเท่าที่ควร
ที่อยากจะให้คนอ่านเราด้วยก็คือการอ่านทุกๆตัวอักษร ค่อยๆอ่าน ค่อยๆคิดตาม เราอยากให้อินไปกับนิยายของเรา อยากให้ทุกคนสนุกด้วยกัน (ถึงแม้ว่านิยายของเรามันจะไม่ได้ดีอะไรและเราเองก็ยังแต่งไม่เก่ง น้อมรับคำด่า ณ ตรงนี้เลย) เจอกันตอนหน้านะคะ
ความคิดเห็น