The Prince Of Wolf

ลำดับตอนที่ #16 : ท่อนที่16

“หรือว่าเธอ...ไม่รักฉันเหรอ” เบลก้มหน้าพูด น้ำตาไหลเอ่ออยู่ที่ขอบตาเล็กน้อย หมาป่าหนุ่มก็เริ่มจะใจเสียลง “ในเมื่อเธอไม่ได้คิดเหมือนอย่างที่ฉันคิด.......ฉันคงไม่มีเรื่องอะไรที่จะพูดกับนายแล้ว.......” เบลลุกขึ้นและทำท่าจะเดินจากไป แต่แล้วก็มีมือๆหนึ่งมาดึงรั้งแขนของเบลไว้ เบลหันไปดูเจ้าของมือนั้น ก็พบกับแวร์วูฟหนุ่มขนสีเงินในชุดเสื้อยืดสีม่วง กางเกงสีขาวขุ่น (มารู้ภายหลังว่าหากกลับร่างจากหมาป่าเป็นแวร์วูฟแล้ว จะมีชุดเสื้อผ้าปรากฏออกมาอัตโนมัติ แต่จะเป็นชุดที่ใส่ก่อนจะแปลงร่างเป็นหมาป่าเท่านั้น) หน้าของแวร์วูฟหนุ่มเสไปด้านข้าง ไม่กล้าสบตากับคนที่ตนดึงรั้งไว้

    “ผ.....ผม....ผม....ก็......คิดเหมือนคุณ....ครับ.....” แวร์วูฟหนุ่มตัวเกร็งไปหมด เพราะไม่เคยได้สัมผัสกับตัวมนุษย์ได้ใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อนในร่างของแวร์วูฟ(ยกเว้นแม่ตัวเอง) แถมยังเป็นมนุษย์ผู้หญิงอีก “นี้นายวาว่า! ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่จับนายกินหรอกนา” เบลพูดหัวเราะหึๆเบาๆในลำคอ ขำในท่าทีของวาว่า “ก็.....คนมันเคย.....นั่งใกล้ผู้......ในร่างนี้.....ซะที่ไหน....อะ......” วาว่าพูดเสียงขาดๆเพราะร่างกายเกร็งสั่นสะท้านไปหมดแล้ว แต่คำพูดของเขาก็ยังพอจับใจความได้บ้าง

    “งั้น.....ก็ต้องรักษาด้วยวิธีการช็อกแล้วละ จะได้หายเกร็งสักที” เบลพูดจบและมองหน้าของวาว่าที่ยังคงทำหน้างงๆอยู่ เบลจับคางของแวร์วุฟหนุ่มเชิดขึ้น(ตัวสูงพอๆกัน)และประกบจูบทันที (อ๊าก!!! เขียนไปแล้วง่า!!!!) แวร์วูฟหนุ่มผู้มากความสามารถ แต่ไร้ซึ่งประสบการณ์รัก ตกตะลึงเป็นอย่างหนัก หัวใจเต้นแรงจนผิดจังหวะไปหมด สมองก็ไม่สามารถคำนวณถึงอารมณ์ที่ควรแสดงได้ เพราะมันสับสนไปหมดแล้ว(ถ้าเป็นหุ่นยนต์เครื่องก็คงต้องโฮเวอร์ฮีทหรือไม่ก็Errorไปแล้วละ) และสุดท้าย ทุกสิ่งในสายตาของแวร์วูฟหนุ่มก็มืดไปหมด พร้อมกับร่างที่ร่วงลงไปนั่งบนโซฟา

    “โอ้ไม่! วาว่าเป็นลมไปแล้วง่า!!! 0๐0” เบลร้องด้วยความตกใจ โรลได้ยินเสียงเข้าจึงรีบวิ่งเข้าไปดูในห้อง ก็พบกับวาว่าที่นั่งแผ่หลาอยู่บนโซฟา ท่าทางคล้ายจะหลับแหล่มิหลับแหล่ เสื้อ เข็มขัด ถูกปลดให้หลวมขึ้นเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก ส่วนเบลก็คอยวีลมให้ โรลดึงลิ้นชักหยิบยาดมออกมาให้วาว่า จนอาการของวาว่าดีขึ้น โรลและเบลจึงพาวาว่าให้ไปนอนหลับพักผ่อนที่ห้องของเขา เพราะนี้ก็ดึกมากแล้ว หลังจากที่เบลและโรลออกไปแล้ว วาว่าก็ตื่นขึ้นมา เดินไปเปิดหน้าต่างรับลม หน้าแดงจนร้อนเพราะคิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อครู่นี้ มือก็เอาไปแตะที่ริมฝีปาก พร้อมพูดว่า “ทั้งๆที่เป็นลม ทั้งๆที่ตกตะลึงขนาดนั้น แต่ทำไมถึงรู้มีความสุขจัง......” ทางด้านเบลและโรลหลังจากที่ไปส่งวาว่าขึ้นนอนแล้ว ทั้งคู่ก็เดินมานั่งคุยกันที่โต๊ะรับแขกกลางห้องนั่งเล่น

    “นี้หนูเบลจ๊ะ หนูคุยกับเขาอย่างไรเนี้ย เขาถึงไดมีสภาพเป็นแบบนั้น” โรลถาม เบลตอบว่า “ก็เขาเล่นเกร็งพูดไม่ค่อยเป็นข้อความ เสียงก็ขาดๆไม่ค่อยรู้เรื่อง  เลยใช้วิธีการช็อกจูบปากเพื่อเป็นการกระตุ้นค่ะ” โรลพูดกลับไปว่า “หนูเบลจ๊ะ.....น้ามีเรื่องจะบอก” เบลงง “เรื่องอะไรเหรอค่ะ” โรลตอบด้วยเสียงเบาๆว่า “ที่เห็นหน้าตาท่าทางเขาดุๆแบบนี้นะ เขาไม่เคยแม้แต่การจับมือกับผู้หญิงอื่นนอกจากแม่ตัวเองด้วยซ้ำนะ”  เบลเหงื่อตกด้วยความหน่ายใจ