คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ท่อนที่15
โรลและหมาป่าหนุ่มหันไปมองเจ้าของเสียง ก็พบกับเบลในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวยืนอยู่ ผมสีทองลับยาวไปถึงสะโพกเพราะเปียกน้ำ ภาพที่เห็นนั้นทำให้หมาป่าหนุ่มหน้าแดงและเบื้อนหน้าหนีทันที “หนูรู้ความจริงเกี่ยวกับนายมาตั้งนานแล้วละ นายหมาป่า” คำพูดนี้ทำให้ผู้ถูกกล่าวถึงรู้สึกละอายในสิ่งที่ตนปกปิดไว้ แล้วหันหน้าเสไม่กล้าสบตากับเบล เบลเดินมาหาใกล้ๆกลิ่นสบู่หอมๆอ่อนทำให้หมาป่าหนุ่มแทบคลั่ง เบลพูดว่า “เจ้าหมาป่าน้อยเอย.....ยังคงจำรสชาติของสายไหมและทาโกยากิในวันปีใหม่ตอนอายุ5ขวบได้รึเปล่า^.^”
“(อ๊ะ! รึว่า!!!)” หมาป่าหนุ่มคิดอะไรบางอย่างออกได้(อาจจะหลายอย่าง)เพราะคำพูดของเบล ลิ้นชักแห่งความทรงจำอันเก่าแก่ที่ปิดล็อกกุญแจไว้อย่างดีถูกเปิกออก ภาพที่ไม่มีวันลืม ภาพงานปีใหม่เมื่อหลายปีก่อนที่ยังงดงาม ร้านค้าสายไหม ร้านโยนห่วงตกปลา สวนสาธารณะ และเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างหมาป่าน้อยและเด็กหญิงตัวน้อย ซึ่งผุดขึ้นมามากมายภายในหัวของวาว่า แต่ก็ยังมีความรู้สึกหนึ่งที่เวลาคงมิอาจแก้ไขได้ นั้นก็คือ.....อาการหน้าแดงเมื่อคิดถึงเรื่องวันนั้นของหมาป่าหนุ่ม(น้อย)นั้นเอง
“เธอ....หรือว่า....เธอคือ.....” โรลเองก็นึกออกแล้วเหมือนกัน เธอรู้สึกสงสัยมานานแล้วตั้งแต่ตอนที่เจอเบลนอนหลับที่ข้างบ้าน ซึ่งใบหน้าของเบลยามหลับนั้นช่างเหมือนใครบางคนที่เธอรู้จักในอดีต(Dejavu)มากเลย แต่เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร เธอจำได้เพียงภาพรางๆเท่านั้น ภาพของเด็กหญิงตัวน้อยๆผมสีทอง นอนกอดกับลูกหมาป่าน้อยขนสีเงิน ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ได้เท่านั้น
“ใช่แล้วค่ะ คุณน้าโรล นายหมาป่าวาว่า หนูเป็นองค์รัชทายาทเพียงพระองค์เดียวของราชินีไอริชกับราชาซีโร่ นาม......นาเบล......” เบลพูดต่ออย่างเป็นทางการ โรลพูดขึ้นมาอย่างดีใจและจับมือเบลไว้ “โอ้! นี้ลูกของไอริชจังรึเนี้ย โตเป็นสาวแล้วดูสวยขึ้นเป็นกองเลยนะจ๊ะ” คำชมของโรล ทำให้เบลหน้าแดงด้วยความขวยเขิน “แล้วพ่อแม่เธอเป็นยังไงบ้างละจ๊ะ” โรลถาม เบลตอบกลับว่า “รักกันดีค่ะ แต่แม่ขี้หึงพ่อ ส่วนพ่อก็กลัวแม่ทุกวันชอบตามงอนง้อแม่ตลอกเลยค่ะ”
“แล้วเบล......หนูรู้ได้ยังไงว่าลูกชายน้าเป็นแวร์วูฟ......” โรลถามอย่างเอาจริงเอาจัง เบลหลับตาสักครู่ก่อนจะลืมตาและพูดว่า “พ่อของหนู...ผู้มีสายตาเฉียบคมดุจดังเหยี่ยว....เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหมาป่าน้อยที่ไปงานปีใหม่เมื่อ10ปีก่อนนั้นเป็นแวร์วูฟ......แล้วครั้งนี้....พ่อก็ได้ส่งลูกน้องของพ่อสองคนปลอมตัวเป็นชาวบ้านมาทำร้ายเราทั้งสอง พ่อจึงได้รู้ว่ายนายหมาป่านั้นเป็นแวร์วูฟ เพราะดวงตาสีเทาเงินอันนี้เอง” เบลพูดยืดยาว ก่อนจะจบคำพูดโดยการชี้ไปที่ดวงตาสีเมาเงินของหมาป่าหนุ่มที่นั่งงงอยู่ “เหรอจ๊ะ.......” เบลพูดต่อว่า “เออ....ถ้าไม่ว่ากะไร หนูขอคุยกับนายหมาป่าแค่สองต่อสองได้ไหมค่ะ.....”
ความคิดเห็น