The Prince Of Wolf

ลำดับตอนที่ #14 : ท่อนที่14

   “กับข้าวเสร็จแล้วจ้า เอ๊ะ! เจอกันแล้วรึจ๊ะเนี้ย” โรลเห็นเบลกับหมาป่าหนุ่มที่นั่งหันหลังหน้าแดงให้แก่กันอยู่บนโซฟา “เออ.....คุณน้าค่ะ หมาป่าตัวนี้เขาเป็นอะไรกับน้ารึค่ะ ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านน้าได้” เบลถาม โรลที่กำลังจะตอบความจริงอยู่นั้นก็เห็นหมาป่าหนุ่มที่ขยิบตาให้หลอน โรลจึงพูดโกหกไปว่า “เออ....เขาเป็นสัตว์เลี้ยงของน้าเองจ๊ะ ไว้ใช่ต้อนโคต้อนแกะเข้าคอกนะจ๊ะ” โรลพูด แต่เบลรู้แล้วว่าโรลโกหก แต่เธอก็ไม่พูดอะไรอีก

   “กินข้าวกันดีกว่านะจ๊ะ” โรลพูดแล้วก็เดินเข้าครัวไป หมาป่าหนุ่มกับเบลมองหน้ากัน จากนั้นก็เดินตามโรลไป เบลเข้าไปช่วยโรลยกสำหรับอาหาร โดยมีหมาป่าหนุ่มที่คอยช่วยคาบของบางอย่างที่พอคาบได้เพื่อช่วยเบลและโรลขนกับข้าวมาตั้งไว้ที่เตาผิง “คุณน้าค่ะ แล้วคุณหมาป่าเขาจะนั่งกินข้าวกับพวกเราได้อย่างไรค่ะ ขาเขาก็จับช้อนไม่ได้........รึว่าเขามีมือ......-.-” เบลถาม โรลกับหมาป่าหนุ่มสะดุ้งเฮือก “เออ.....แบบว่า.....อ้อ! เขากินข้าวกับจานบนพื้นนะจ๊ะ” โรลแก้ตัวน้ำขุนๆ แล้วเหตุการณ์บนโต๊ะอาหารผ่านไปด้วยดี (โดยเบลได้แอบดูหมาป่าหนุ่มที่กินข้าวกับจานอย่างตะกละตะกลามด้วยความอร่อย จนเบลคิดว่าหมาป่าหนุ่มช่างลงทุนโกหกเสียจริงๆ แต่มันก็เหมือนหมาป่าจริงๆเหลือเกิน......)

   จนกระทั่งถึงเวลาตอนค่ำ เบลก็เข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำที่อยู่ข้างห้องครัว โรลมองเบลที่เข้าไปในห้องน้ำและมานั่งพูดคุยกับหมาป่าหนุ่มที่โซฟาหน้าเตาผิงว่า “นี้ลูก.....ลูกมีความลับอะไรที่กำลังปกปิดแม่อยู่รึเปล่า” โรลถาม หมาป่าหนุ่มตอบกลับว่า “มีอยู่เรื่องหนึ่งครับ ก็เรื่องของผู้หญิงที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้นแหละครับ” โรลงง “เอ๊ะ! ลูกรู้จักเธออย่างนั้นหรือจ๊ะ”

   “ครับแม่ ผมกับเธอมักจะไปนั่งปิกนิกที่สวนดอกไม้ชายป่าเสมอเลย ตั้งแต่ตอนที่ผมช่วยเธอจากการหลงป่าเมื่อปีก่อน” หมาป่าหนุ่มตอบ โรลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ยขึ้นมาว่า “แล้วเขาไม่กลัวแวร์วูฟอย่างลูกเลยรึ” หมาป่าหนุ่มพูดกลับว่า “ไม่ครับ ผมเจอกับเธอในฐานะหมาป่าเสมอครับ”

   “งั้นแสดงว่าเธอยังไม่รู้ตัวจริงของลูกทีสินะ” โรลพูด หมาป่าหนุ่มพยักหน้า โรลเดินไปที่หน้าห้องน้ำเพื่อดูว่าเบลอาบน้ำเสร็จหรือยัง เพราะกลัวว่าเบลจะมาได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับหมาป่าหนุ่ม ซึ่งเบลนั้นยังอาบน้ำไม่เสร็จ โรลจึงกลับมาคุยกับหมาป่าหนุ่มต่อ “แล้วทำไมลูกถึงไม่บอกตัวจริงของลูกให้เธอรู้ละ” หมาป่าหนุ่มตอบด้วยสีหน้ากลัวๆเศร้าๆว่า “ก็ผมกลัวนี้ครับ......” โรลงงและถามกลับว่า “กลัว......กลัวอะไรรึจ๊ะ?” หมาป่าหนุ่มพูดต่อว่า “ผมกลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับผมเป็นเพื่อนนะสิครับ.....แม่ก็รู้นี้ครับ....ว่าพวกมนุษย์นะชอบกล่าวถึงพวกเราในด้านร้ายๆ จนคนหลายๆคนหลงเชื่อและพยายามจะฆ่าพวกเราอยู่เรื่องเลย......ผมกลัวเธอจะ....เกลียดผม......” หมาป่าหนุ่มนั่งนิ่งน้ำตาไหลเอ่อออกมาจากดวงตาสีเทาอ่อน โรลกำลังจะพูดปลอบใจแล้ว แต่ก็มีเงาร่างของคนๆหนึ่งปรากฏตัวที่ประตูและพูดว่า “แต่ฉันไม่คิดเช่นนั้นนะ!!!!!”