The Prince Of Wolf

ลำดับตอนที่ #17 : ท่อนที่17

    “เออ.....เหรอค่ะ -*- เห็นพออยู่ในร่างหมาป่าแล้วทำไมถึงกล้าจังละค่ะ” เบลถาม โรลตอบกลับทันทีว่า “ก็เพราะพออยู่ในร่างหมาป่าแล้ว เขาสามารถแสดงสิ่งต่างๆได้อย่างไม่กลัว เนื่องจากผู้คนจะคิดแค่ว่าเขาเป็นหมาป่าธรรมดาเท่านั้น อีกทั้งพออายหน้าแดงแล้วขนที่หนาๆมันก็ช่วยปกปิดได้เป็นอย่างดีด้วยนะ หนูก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยไม่ใช่รึจะ ^.^” เบลพยักหน้ารับคำตอบ ความสงสัยก็หายไปด้วย

    “ง่าว~ น้าง่วงแล้วละ ขอตัวไปนอนก่อนนะจ๊ะ” โรลยืนขึ้น หาวปากกว้าง จากนั้นก็เดินขึ้นชั้นสองไป ในห้องรับแขกก็เหลือเพียงแต่เบลอยู่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งเธอนั่งอยู่บนโซฟาจ้องมองไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่ภายในเตาผิง พลางคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่ได้เจอกับหมาป่าหนุ่มครั้งแรกเมื่อปีก่อน “ถึงเขาจะเป็นลูกผสมครึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่าที่ดูจะไร้เดียงสาไปหน่อย แต่ก็หน้ารัก แถมหล่อซะด้วย ฮิๆๆๆ ^.^” เบลคิดไปต่างๆนาๆจนในที่สุดก็ผล่อยหลับไปที่โซฟานั้นเอง

วันรุ่งขึ้น

    “ฮ้า~~~” เบลตื่นขึ้นมา บิดตัวเพื่อคลายความง่วง แล้วจิตสัมผัสก้กระตุ้นบอกให้รู้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเธออยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นชายผมสีดำยาวระต้นคอ เอ๊ะ! ไม่สิ แวร์วูฟขนสีดำตาสีแดงต่างหาก เขายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านของโรล ในชุดชาวบ้านสีดำ โดยใช้หลังพิงขอบประตูไว้ “เธอเป็นใคร มาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร” แวร์วูฟดำถาม หันหน้ามายืนเท้าเอวมองไปที่เบล เบลตอบอย่างอึกๆอักๆว่า “เออ.....คือ....หนู......แบบว่า”

    “หึๆๆ อยู่ๆก็มีเนื้อมนุษย์มาให้กินถึงที่บ้านเลยรึเนี้ย” เบลตกใจในคำพูดของแวร์วูฟดำมาก เขาเดินเข้ามาหาเบลแบบกระหายเลือด น้ำลายไหลหยดพื้นเป็นทาง เบลหลับตาปี่ด้วยความกลัว แล้วเสียงๆหนึ่งก็ดังเข้ามาในหู “โอ้ย! เจ็บนะ!!!” เบลลืมตาขึ้นมาดู ก็พบว่าโรลใช้เท้าเหยียบแวร์วูฟดำซึ่งนอนหมอบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของโรล มือทั้งสองข้างถูกโรลจับมัดไขว่หลังไว้ “ล้อเล่นหนักไปแล้วนะจ๊ะ......คุณพี่ฟอร์เต้......” โรลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

    “ข......ขอ.....ขอโทษจ้าแม่.....หนูเจ็บ อย่าทำหนูเยย T-T” ฟอร์เต้(แวร์วูฟดำ)พูดสั่นๆเพราะความเจ็บและกลัว โรลปล่อยตัวฟอร์เต้ ฟอร์เต้ยืนขึ้นและเก๊กเท่วางฟอร์ม พร้อมพูดว่า “นี้ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงซึ่งเป็นลูกสาวของท่านวีรบุรุษคนนั้นละก็ ข้าไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่ จะตบจูบตบจูบไปนานแล้ว” แต่ดูเหมือนคำพูดของฟอร์เต้จะไม่เข้าหูโรลสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้มีเส้นเลือดปูดขึ้นมาเต็มใบหน้าโรลแล้ว ไอพลังมารและนางฟ้าถูกปล่อยออกมาจากทุกอณูของร่างกาย จนเบลที่อยู่ใกล้ๆนั้นรู้สึกได้ ตอนนี้เธอเริ่มขยับตัวไปที่มุมห้องแล้ว “ว่างั้นเลยเหรอคุณพี่ฟอร์เต้! ย้า!!!! Dragon Angry Kick!!!!!!!(ชื่อภาษาไทยคือ ลูกเตะมังกรพิโรธ)” โรลรวมพลังงานทั้งหมดไว้ที่ปลายเท้าจากนั้นก็หมุนตัวเตะแวร์วูฟดำ “อ๊าก!!!!!” ฟอร์เต้กระเด็นออกนอกบ้านทางประตูไป โรลหันมามองเบลที่ยืนสั่นอยู่ที่มุมห้องก่อนจะพูดว่า “ขอโทษทีนะจ๊ะหนูเบล ที่ครอบครัวเรามารยาทแย่ไปหน่อย” โรลยิ้มให้กับเบลที่ยืนเหงือตกอยู่ โดยเบลนั้นคิดอยู่ในหัวว่า “(โหดเหมือนแม่เราเลยอะ -*- )”