ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ท่อนที่12
ในที่สุดหลังจากเดินลัดเลาะป่ามานาน หมาป่าหนุ่มก็มาถึงลานกว้างแห่งหนึ่ง ซึ่งมีบ้านโบราณที่ทำด้วยอิฐปูน ดูคลาสสิคแบบบ้านสมัยก่อนของฝรั่งเศสมากเลยทีเดียว บนหลังคาก็มีปล่องควันซึ่งมีควันลอยโชยออกมา ข้างๆบ้านก็มีคอกปศุสัตว์ ซึ่งมีเลี้ยงไว้ทั้ง วัว หมู ไก่ และยังมีคอกม้าอีกด้วย ด้านหลังบ้านเป็นไร่ปลูกพืชสวนครัว(รั้วกินได้)ไว้และยังมีบ่อกระชังปลาอีกด้วย บ้านนี้ช่างคล้ายกับฟาร์มตามแถวชนบทยังไงยังงั้น(แถมยึดหลังทฤษฏีใหม่ของในหลวงของเราอีกด้วย-*-)
หมาป่าหนุ่มมองบ้านนั้นอยู่ครู่หนึ่ง โดยมีเบลที่พรางตัวอยู่ยืนอยู่ข้างๆ หมาป่าหนุ่มเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน จากนั้นก็พุ่งพรวดเข้าไปทางช่องเข้าสัตว์เลี้ยงที่ประตู เบลวิ่งโรไปที่หน้าต่างข้างบ้านซึ่งเปิดรับลมรับแสงอยู่และชโงกคอเข้าไปดูในบ้าน หมาป่าหนุ่มเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเตาผิง มันคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเบลที่สวนดอกไม้เมื่อบ่ายนี้อีกครั้ง แม้ว่าจะเกิดอาการเขินอายหน้าแดงเอามือเกาหน้าซึ่งเป็นอารมณ์ที่ระงับไม่ได้(และรับไม่ได้) แต่มันก็ทำให้รู้สึกมีความสุข(หมาป่าหนุ่มคิด)
“อ้าว~ วันนี้ไปไงมาละ ถึงได้กลับบ้านนี้ ปกติชอบไปนอนในป่า คุยกับพวกแพะพวกแกะอยู่ตลอดทั้งวันไม่ใช่เหรอไงกัน” มนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัว ใบหน้าสีขาวนวลหมองๆเล็กน้อย มีผมยาวพาดไปด้านหลัง โดยมีผ้าผูกผมสีแดงมัดไว้ด้วย แม้ว่าตามเนื้อตัวเธอจะดูเปื้อนฝุ่นนิดแต่เธอก็ยังคงความน่ารักอยู่ “ก็วันนี้อยากกินอาหารที่แม่โรลทำนี้ค้าบ^.^” หมาป่าหนุ่มพูดภาษามนุษย์ขึ้นมา ซึ่งก็ทำให้เบลที่อยู่นอกหน้าต่างตกใจเป็นอันมาก “แหม! เด็กคนนี้เหมือนพ่อไม่มีผิดเลย มาถึงก็ขอแต่ข้าวกินอยู่นั้นแหละ รอหน่อยละกัน เดี๋ยวแม่จะไปตักข้าวต้มมาให้” แล้วโรลก็เดินเข้าครัวไป
“แล้วนี้พ่อฟอรเต้ไปไหนเหรอครับแม่?” หมาป่าหนุ่มหันไปถามโรลที่เดินออกมาจากห้องครัว ในมือก็ถือชามข้าวต้มที่มีไอระเหยออกมาเป็นทาง “อ้า! พ่อเขาไปประชุมฝูงกันนะจ๊ะ พอดีหัวหน้าบลูสเขาเรียกไปประชุมเรื่องพวกที่ตัดไม้ทำลายป่านะจ๊ะ(สมัยก่อนก้ยังมีเนอะ-*-)รู้สึกพวกนั้นจะล้ำเขตแดนการตัดไม้มาในเขตของสัตว์ป่าแล้วละ แถมจะฆ่าพวกเราที่ไปชุมนุมขัดขว้างพวกมันอีกด้วยจ๊ะ” โรลพูดขณะวางข้าวต้มลงบนโต๊ะกลางห้องนั่งเล่น และไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับชามข้าวต้มนั้น “พวกมนุษย์ชอบหาว่าพวกเราเป็นสัตว์ร้ายป่าเถื่อนทุกทีเลยนะครับ พวกนั้นคงไม่ฟังข้อโตแย้งของเราเป็นแน่เลย อีกไม่ช้าที่อยู่ของเราต้องถูกบุกรุกทำร้ายเป็นแน่เลยนะครับ” หมาป่าหนุ่มลงมาจากโซฟา และวิ่งกระโดดขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าชามข้าวต้ม
“นั้นสินะจ๊ะ พวกมนุษย์ชอบหาว่าเผ่าแวร์วูฟเป็นสัตว์ร้ายกระหายเลือด แต่แม่อยู่กับพ่อมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่พวกมนุษย์เคยพร่ำร่ำลือเลย พวกมนุษย์บางคนยังชั่วร้ายกว่าสัตว์เดรัจฉานอีกด้วยซ้ำ เฮ้! ลูก กลับร่างก่อนสิจ๊ะแล้วค่อยกินข้าว มือแบบนั้นจะจับช้อนได้ไงกัน ทำไมจึงชอบอยู่ในร่างหมาป่านักนะ หา~~” โรลพูดยาวและนั่งมองดูลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เอามือเกาหัวอยู่ ซึ่งบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนร่างกายตัวเอง จากหมาป่าที่ยืนสี่ขาไร้มือ ก็มากลายเป็นแวร์วูฟหนุ่มขนสีเงิน ชุดม่วง กางเกงขาว ท่ามกลางความตกใจของเบลที่ยืนเอามือเกาะหน้าต่างไว้อยู่
“ทำไมอ่ะแม่ ก็ร่างหมาป่าไม่ค่อยมีใครกลัวนี้หน่า โดยเฉพาะกับ......” หมาป่าหนุ่มเกือบหลุดปากพูดเรื่องของเจ้าหญิงไปแล้ว แต่ถึงจะหยุดคำพูดได้อารมณ์จิตใจนั้นแหละที่ยับยั้งไม่ได้ จนต้องเผลอแสดงขึ้นมาบนใบหน้า ซึ่งมีเลือดมาไหลเวียนจนใบหน้าร้อนไปหมด เมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในสวนดอกไม้ (เพราะอยู่ในร่างแวร์วูฟ จึงทำให้เห็นใบหน้าที่หน้าแดงได้ชัดเจนกว่าร่างหมาป่า) โรลงงๆในท่าทีของลูกชายตัวเอง ส่วนเบลนั้นรู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไรที่ทำให้แวร์วูฟหนุ่มหน้าแดงเช่นนั้น
หมาป่าหนุ่มมองบ้านนั้นอยู่ครู่หนึ่ง โดยมีเบลที่พรางตัวอยู่ยืนอยู่ข้างๆ หมาป่าหนุ่มเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน จากนั้นก็พุ่งพรวดเข้าไปทางช่องเข้าสัตว์เลี้ยงที่ประตู เบลวิ่งโรไปที่หน้าต่างข้างบ้านซึ่งเปิดรับลมรับแสงอยู่และชโงกคอเข้าไปดูในบ้าน หมาป่าหนุ่มเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเตาผิง มันคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเบลที่สวนดอกไม้เมื่อบ่ายนี้อีกครั้ง แม้ว่าจะเกิดอาการเขินอายหน้าแดงเอามือเกาหน้าซึ่งเป็นอารมณ์ที่ระงับไม่ได้(และรับไม่ได้) แต่มันก็ทำให้รู้สึกมีความสุข(หมาป่าหนุ่มคิด)
“อ้าว~ วันนี้ไปไงมาละ ถึงได้กลับบ้านนี้ ปกติชอบไปนอนในป่า คุยกับพวกแพะพวกแกะอยู่ตลอดทั้งวันไม่ใช่เหรอไงกัน” มนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัว ใบหน้าสีขาวนวลหมองๆเล็กน้อย มีผมยาวพาดไปด้านหลัง โดยมีผ้าผูกผมสีแดงมัดไว้ด้วย แม้ว่าตามเนื้อตัวเธอจะดูเปื้อนฝุ่นนิดแต่เธอก็ยังคงความน่ารักอยู่ “ก็วันนี้อยากกินอาหารที่แม่โรลทำนี้ค้าบ^.^” หมาป่าหนุ่มพูดภาษามนุษย์ขึ้นมา ซึ่งก็ทำให้เบลที่อยู่นอกหน้าต่างตกใจเป็นอันมาก “แหม! เด็กคนนี้เหมือนพ่อไม่มีผิดเลย มาถึงก็ขอแต่ข้าวกินอยู่นั้นแหละ รอหน่อยละกัน เดี๋ยวแม่จะไปตักข้าวต้มมาให้” แล้วโรลก็เดินเข้าครัวไป
“แล้วนี้พ่อฟอรเต้ไปไหนเหรอครับแม่?” หมาป่าหนุ่มหันไปถามโรลที่เดินออกมาจากห้องครัว ในมือก็ถือชามข้าวต้มที่มีไอระเหยออกมาเป็นทาง “อ้า! พ่อเขาไปประชุมฝูงกันนะจ๊ะ พอดีหัวหน้าบลูสเขาเรียกไปประชุมเรื่องพวกที่ตัดไม้ทำลายป่านะจ๊ะ(สมัยก่อนก้ยังมีเนอะ-*-)รู้สึกพวกนั้นจะล้ำเขตแดนการตัดไม้มาในเขตของสัตว์ป่าแล้วละ แถมจะฆ่าพวกเราที่ไปชุมนุมขัดขว้างพวกมันอีกด้วยจ๊ะ” โรลพูดขณะวางข้าวต้มลงบนโต๊ะกลางห้องนั่งเล่น และไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับชามข้าวต้มนั้น “พวกมนุษย์ชอบหาว่าพวกเราเป็นสัตว์ร้ายป่าเถื่อนทุกทีเลยนะครับ พวกนั้นคงไม่ฟังข้อโตแย้งของเราเป็นแน่เลย อีกไม่ช้าที่อยู่ของเราต้องถูกบุกรุกทำร้ายเป็นแน่เลยนะครับ” หมาป่าหนุ่มลงมาจากโซฟา และวิ่งกระโดดขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าชามข้าวต้ม
“นั้นสินะจ๊ะ พวกมนุษย์ชอบหาว่าเผ่าแวร์วูฟเป็นสัตว์ร้ายกระหายเลือด แต่แม่อยู่กับพ่อมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่พวกมนุษย์เคยพร่ำร่ำลือเลย พวกมนุษย์บางคนยังชั่วร้ายกว่าสัตว์เดรัจฉานอีกด้วยซ้ำ เฮ้! ลูก กลับร่างก่อนสิจ๊ะแล้วค่อยกินข้าว มือแบบนั้นจะจับช้อนได้ไงกัน ทำไมจึงชอบอยู่ในร่างหมาป่านักนะ หา~~” โรลพูดยาวและนั่งมองดูลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เอามือเกาหัวอยู่ ซึ่งบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนร่างกายตัวเอง จากหมาป่าที่ยืนสี่ขาไร้มือ ก็มากลายเป็นแวร์วูฟหนุ่มขนสีเงิน ชุดม่วง กางเกงขาว ท่ามกลางความตกใจของเบลที่ยืนเอามือเกาะหน้าต่างไว้อยู่
“ทำไมอ่ะแม่ ก็ร่างหมาป่าไม่ค่อยมีใครกลัวนี้หน่า โดยเฉพาะกับ......” หมาป่าหนุ่มเกือบหลุดปากพูดเรื่องของเจ้าหญิงไปแล้ว แต่ถึงจะหยุดคำพูดได้อารมณ์จิตใจนั้นแหละที่ยับยั้งไม่ได้ จนต้องเผลอแสดงขึ้นมาบนใบหน้า ซึ่งมีเลือดมาไหลเวียนจนใบหน้าร้อนไปหมด เมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในสวนดอกไม้ (เพราะอยู่ในร่างแวร์วูฟ จึงทำให้เห็นใบหน้าที่หน้าแดงได้ชัดเจนกว่าร่างหมาป่า) โรลงงๆในท่าทีของลูกชายตัวเอง ส่วนเบลนั้นรู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไรที่ทำให้แวร์วูฟหนุ่มหน้าแดงเช่นนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น