คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พยาบาลคนใหม่
หลัเสียประูปิ มีเสียหวาน ประหนึ่เสียระิ่ที่ศาลาวัยาม้อลม..ัึ้น ผมที่นั่ฟั่าวหน้าอมฯ ัวโปร หันามเสียอแทบเล็ ใเ้นแรเลย ...เสียหวานนอยามอเห็นะอนนี้ หวานนเรใไม่ล้าแผลฤทธิ์
“........” …เียบแบบ ูทีท่า่อน
“อ้าว...ไม่เห็นบอว่าหูึ้วย “เสียเบาเหมือนลำพึับนเอ...หืมมมมม เี๋ยว อยเลิประโยที่ว่าะไม่แผลฤทธิ์ีว่า
“็ไ้ยินนะ แ่ไม่อยาุย้วย” ผมอบเสียมึนๆ ่าล้านินทานาย้า
“อ่อ่ะ ทาน้าวอิ่มแล้วเหรอ “เสียระรื่นเียว
“.......”
“น่าินมาเลย ลิ่น็ห้อมหอม “ู...ทำเสียยั่วน้ำลาย ลัวันบ้าไหมเธอ ผมทำหน้าบึ้ใส่ ... เสียเธอเหมือนอยู่รอบัวผม
“........”
“อุ้ย อร่อย้วยเนี่ย อึ้มมมม “เฮ้ยยยยยยย ยายนี่
“็ ยัไม่ิน แล้วนั่นเหมือนะเป็นอัน เผื่อเธอะไม่รู้ “...บัเอิผมี้หวอ้วยสิ ่อให้ไม่ิน ใร็ห้ามิน
“อ้าวเหรอ...ไม่ร้อนแล้วนะะ ทานเลยไหม “เสียเหมือนไม่ไ้สะทสะท้านใๆ
“ั้น..ป้อนิ “...มาบทที่ 1 เริ่มันเลยละัน ผมยับัวเพียเล็น้อย สัรู่ลิ่นอาหารที่เธอว่าหอม มาพร้อมลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ล้ายๆ ะุ้นเย ลิ่นอะไรนะ แมพู เหรอ น้ำหอมรึเปล่า ..หอมอ่อนๆ ี ...นึไม่ออ
“อั้ม....อ้าปาหน่อย่ะ “ผมทำามำสั่อย่าอือา ...
“เี้ยว้วยิ” เธอบอ
“......” ผมเี้ยวอย่าเสียไม่ไ้ ้าว้มหมูสับ ...ป้านวลทำ อร่อยเหมือนเิม ำลัเี้ยวเพลินๆ
“2 วัน่อน..ใรมาป้อนเหรอะ” ...ำถามนี้ผมะั
“ินเอไ้ “
“อ้าว ็ป้อนไ้เอ นึว่า ...แนาอ่อนแระอี “เหมือนะประ
“วันนี้มีนป้อนไ เี๋ยวเธอะไม่มีอะไรทำ” ไ้ยินเสียเธอ หึ เบาๆ ะว่าไปารที่ผมมอไม่เห็น มันทำให้ประสาทสัมผัสอื่นอผมีึ้นนะ ไม่ว่าะเป็นารมลิ่น ารไ้ยิน มันัมาึ้น ถ้าไม่ิว่าีวิมันหหู่ ผมว่า...มัน็ีนะ
ลอระยะเวลาารทานอาหารเ้ามื้อนี้ ูยาวนาน ริๆ ที่ผ่านมา ไม่มีนป้อนผมหรอ ผมไม่ไ้ให้ป้อน แ่นนี้..อยาแล้ ็อยู่นเียวมา 2-3 วันเ็มๆ มารบวนีวิโเี่ยวอผมเอนะ ห้อหับ็ัแบบเิม อีอย่า ผมเป็นสถาปนิ ห้อนี้ บ้านนี้ผมออแบบเอ นาว่าหลับาเินยัไม่น
ารป้อน้าวอเธอ ผมสัมผัสถึวามอ่อนโยน ไม่ระแทระทั้น ูใเย็น เพราะผมแล้เี้ยว้า แ่ว่า..ทานมูมมาม เธอ็ใ้ทิูับปาให้ ผมทานไปวิเราะห์อาารเธอไปอัโนมัิ
เธอแทบไม่ับโนัวผมเลย หายใสม่ำเสมอ และเียบมา
“เล่นโทรศัพท์เหรอ ทำไมเียบ “ผมอรนทนไม่ไ้ถามึ้น
“ไม่ไ้เป็นสัว์ประหลา 3 -4 มือนะุ มือวาับ้อนป้อน้าวเ็ อีมือถือทิูอยับน้ำลายอ่ะ “เสียหวานๆ นั่นอบวนๆ ..เออออ ริ ลืม้อนี้ไป
“อน้ำหน่อย” อืมมมมม อิ่มละ ......เธอส่แ้วน้ำมานมือวาอผม ผมเหมือนะยื่ม แ่็แล้ปัน้ำให้หะั้น
“ว๊า น้ำห” เสียผมเอ ใส่เอฟเฟ์ไปนิหนึ่
“มุเ่าอ่ะุ พอีเป็นัน เสียใ้วยนะ “...เสียเธอเหมือนเยาะ อะไรเหรอ
“ไม่เ็น้ำเหรอ หนะ เลอะ้วย เร็วเลย..พรมห้อผมเปียหม “ผมโวยวาย
“พูอย่าับเห็น มโนเ่เหมือนันนะุ “
“อ้าว แ้วน้ำห น้ำไม่เปียเหรอ “ผมเถีย
“แ้วเปล่า ะมีน้ำไ้ไล่ะ” เสียเธออบแบบเ็ๆ ห๊า แ้วร่วน้ำไม่หเพราะไม่มีน้ำเหรอ ...ยายนี่
“อ้าวแล้วันอน้ำนะ หิว้วย ทำไมให้แ้วเปล่า “ผมแล้เหวี่ย
“อันนั้นัวอย่า อริเี๋ยวป้อน ใเย็นนะหนู “....ผมเลยลายเป็นเ็ 3 วบในสายาเธอไปเลย เ็ ....เธอเอาหลอมา่อปาแล้ว ้วยวามหิว เลยูเลย หมอารม์
เธอหายไป สสัยเอาาน้าวไปเ็บ เราไม่ไ้พูเรื่อเมน้ำหันเลย ผมเอลับมาที่โหมฟั่าวเหมือนเิม
“นึว่าหนีลับไปละ” ผมทัเมื่อไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาเ้ามู
“ล้าาน่ะ “เสียเธอิลๆ มา ผมน่ะเหรอ ำลัหาทาแล้เธอ่อ เอาริๆ ถ้าเป็นนอื่นโนผมแล้ไป 2 อนั่น...ลับไปแล้ว นนี้้อเพิ่มเลเวลึ้นมาอี 1 ระับ
ทำไมผม้อแล้ ทำไมผมอยาอยู่นเียว ็ผมโแล้ว ูแลัวเอไ้ แผลทาายหายไปหมแล้ว แล้ว็อยาเศร้าแบบที่ไม่มีใรเห็น อยาทบทวนอะไรลำพั อยามีพื้นที่ส่วนัว เยบอุแม่ไปแล้ว...แ่.. เปล่าประโยน์
“เธอื่ออะไร “บทที่ 2 เริ่ม......
“ไม่ำเป็น้อรู้หรอ่ะ “...หืมมมม
“ทำไมอ่ะ”
“็ูเหมือนุะไม่อบัน ริๆ ็ไม่อบทุนที่มาที่นี่ ันั้น...เราไม่ำเป็น้อรู้ััน “ไม่มีวามน้อยใ ในน้ำเสีย ฟัูแล้วเธอเยๆ แ่เสียเธอนี่ าเมแรนะ ...ไม่่อยเอนเสียหวานๆ เหมือนเยไ้ยินที่ไหน...แบบนี้
“ทีเธอยัรู้ัื่อันเลย ทำไมันะไม่มีสิทธิ์รู้ัื่อเธอ”
“บัเอิ้อรู้อ่ะ ็ไม่ไ้อยารู้เหมือนัน เอาไี ริๆ ็ลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าุื่ออะไร “...เหออออออ ยายนี่ วนีนว่ะ
“เธอนี่....” ผมถอนหายใ แล้วยโทรศัพท์ึ้นมา
“ุแม่รับ ...”
“ุแม่ส่ใรมาเนี่ย ปิรึเปล่า “ ฟ้อุแม่ีว่า ...มีนบ้ามาวนีนใส่
Talk : แล้...เอ....วน สมันี
ความคิดเห็น