เข็มในมหาสมุทร์ชื่อทางรอด

"เข็มในมหาสมุทรชื่อทางรอด"

                      บทนำ

 เจ้าหนูพับกระดาษสองครั้งสุดท้ายจึงออกมาเป็นรูปจรวดหัวแหลมเปี๊ยบ แต่มันอยู่ในมือคนพับไม่นาน พอกระจกหน้าต่างเลื่อนลงเล็กน้อยจรวดก็โผล่หัวพุ่งออกจากมือไปหาอากาศ เสียงเฟี้ยวจากปากเจ้าหนู เรียกแม่ให้หันมามองสายตาขุ่นขณะกุมพวงมาลัยรถแล่นบนทางด่วน

จรวดพุ่งฉิวไร้ทิศทางเคว้งคว้างตามแรงลมอยู่กลางอากาศ ค่อย ๆ ลดระดับเพดานบินลง ท่ามกลางยวดยานถนนเบื้องล่างที่แล่นผ่านไม่ขาดสาย ก่อนหายเข้าไปในรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นโฉบมาพอดี

ชายวัยกลางคนเหลือบมองจรวดกระดาษที่ตกลงบนตักผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ ตอนหล่อนกำลังจะดีดบุหรี่ผ่านช่องกระจก แต่เปลี่ยนใจหยิบจรวดกระดาษขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้ม ค่อยส่งไปให้เด็กสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“ที่นั่นคุณอาจต้องค้างบ้านเพื่อนของเราซักสองสามวัน จนกว่าเขาจะหาที่อยู่ที่ปลอดภัยให้คุณและลูก” ฝ่ายชายเอ่ยกับผู้หญิงขณะมือยังสาวพวงมาลัย

“คุณบอกฉันสองครั้งแล้ว..” เธอตอบโดยไม่ละสายตาจากถนนและเปลวแดดระยิบ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกที่รัก ฉันกับลูกเอาตัวรอดได้”

ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรว์ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมืองฮิลลิงดอน ห่างจากกรุงลอนดอน 24 กิโลเมตร ทางวิ่งขนานกันสองช่องทางตามแนวทิศตะวันออกและทิศตะวันตก อาคารผู้โดยสารสี่หลัง โดยหลังที่ห้าเป็นอาคารหลังใหม่ซึ่งสร้างเสร็จได้ไม่นาน มีการปรับปรุงอาคารผู้โดยสารฝั่งตะวันออกใหม่หมด รวมทั้งเพิ่มทางวิ่งอีกช่องทาง รองรับจำนวนผู้โดยสารที่เพิ่มขึ้นพรวดพราด ชื่อของท่าอากาศยานตั้งตามชื่อหมู่บ้าน “Heathrow” ซึ่งถูกทำลายลงเพื่อนำมาสร้างเป็นสนามบิน คาดว่าตัวหมู่บ้านอยู่บริเวณอาคารผู้โดยสาร 3

สตีเวน เดียคินส์ ส่งตั๋วสองใบให้ภรรยาแล้วตามด้วยตลับขนาดเล็ก “ซิมสำรอง เอาไว้ใช้ตอนฉุกเฉิน..” เขาคว้าภรรยาเข้ามาสวมกอด ลมหายใจทั้งสองรดใส่กันจนพอใจ จึงดึงลูกสาวเข้ามากอดอีกคน “ดูแลแม่ให้ดีนะลูก”

“ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้า

ในอ้อมกอดพ่อ สายตาเด็กสาวเหลือบไปปะกับดวงตาคู่โตของชายหนุ่มหน้าเข้มผมสั้น กำลังลุกขึ้นจากม้านั่งโดยหนุ่มผมทองอีกคนส่งกระเป๋าใบเขื่องให้ เขามองเธอและมองเธอ จนเพื่อนกระแทกกระเป๋าใส่ รอยยิ้มของเขาจึงหุบสนิท

“ท่าทางเขาสนใจหนู..” คิมเบอร์รี เดียคินส์ รู้ทัน-ไม่วายชำเลืองมองตามลูก

“ฉันนึกเป็นห่วงคุณมากกว่านะที่รัก” เธอกระซิบสตีเวนข้างหู “ยาแก้หอบของคุณอาจไม่พอถึงอาทิตย์หน้า คุณไปซื้อเตรียมไว้ได้เลย”

“ผมรู้ที่รัก ผมรู้..”

เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้นแยกคนทั้งสาม แจ้งผู้โดยสารที่จะไปญี่ปุ่นให้เตรียมตัวขึ้นเครื่อง

“สตีฟคะ ฉันกับลูกต้องขึ้นเครื่องแล้วล่ะ..” เธอตบไหล่เขาแบบเบา “คุณกลับไปเถอะ ทำหน้าที่ของคุณอย่างเต็มที่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ไม่นานก็เจอกันแล้ว”

“ดูคุณเข้มแข็งกว่าผมอีก”

“ฉันจำเป็นต้องเข้มแข็ง คุณก็เช่นกันสตีฟ”

สีหน้าคนทั้งสองซ่อนร่องรอยอาลัยต่อกันไม่สนิท ขณะรีแอนน์ไม่ปรากฏร่องรอยวิตกกังวลให้เห็นแม้แต่น้อย สตีเวน เดียคินส์ มองผู้หญิงทั้งสองเดินเข้าช่องผู้โดยสารจนลับตา จึงค่อยกลับออกไปอาคารจอดและขับรถกลับบ้านพักชานกรุงลอนดอนโดยมีความวิตกกังวลรบกวนมาตลอดทาง

ผู้โดยสารบนเครื่องแอร์บัส A 320 ของบริทิชแอร์เวย์เงียบเสียงลงหลังนั่งประจำที่ จากความจุ150 เหลือหนึ่งที่นั่ง สองแอร์โฮสเตสเข้าประจำการอยู่ท้ายลำ จอทีวีตรงหน้าคิมเบอร์รีเป็นรายการแม่บ้านส่วนรีแอนน์มองออกนอกหน้าต่าง ผ่านไปเป็นชั่วโมงทีวีจอเล็กตรงหน้าเปลี่ยนเป็นรายงานข่าว Breaking news ภาพความวุ่นวายในที่เกิดเหตุสะกิดสายตาสองแม่ลูกหันไปมอง ชายสองคนท่าทางเป็นคนร้ายชายผมสีทองล็อคคอตัวประกันผู้หญิงวัยกลางคน อีกคนผมสีเข้มหลบนั่งเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว ในวงล้อมของเจ้าหน้าที่ประจำสนามบิน ตำรวจนายหนึ่งตะโกนเสียงดังใส่คนทั้งสอง จับความได้ประโยคสองประโยคว่าให้มอบตัว และกลุ่มก่อการร้ายซึ่งเป็นพลเรือนชาวอังกฤษ..

“รีแอนน์..” คิมเบอร์รีเรียกลูกขณะสายตายังคาอยู่หน้าจอ “หนูเห็นมั้ย?”

“ค่ะ” เด็กสาวเอนศีรษะลงพนักพิงไม่ยินดียินร้าย “จำได้”

“คนเดียวกับที่เราเจอก่อนขึ้นเครื่องนี่” คนแม่เสียงสั่นเล็กน้อย “แม่จำได้ว่าคนผมดำนั่น-ที่มองหนู”

“อย่ากังวลคิม!” พูดจบ รีแอนน์หันหน้าเข้าหาช่องหน้าต่างแล้วหลับ

ชั่วโมงที่สิบสามมาถึงพร้อมความมืดมิดคลี่คลุมบริทิช แอร์เวย์ และผู้โดยสารส่วนใหญ่หลับใหล ต่ำลงไปหาแนวป่าและยอดไม้แผ่คลุมเป็นม่านสีเขียวทะมึนของค่ำคืน มะค่าโมงยืนต้นตระหง่านแผ่กิ่งก้านไม่ห่างจากขุมเขาซ้ายมือ ชายสามคนเงียบกริบอยู่บนห้างของต้นไม้นั้น และปืนลมยาวแนบกายทุกคนบรรจุกระสุนพร้อม

หน้าปัดไมล์โชว์แสงไฟแพรวพราว จอมินิเตอร์ทำงานอยู่เหนือศีรษะสองนักบินเล็กน้อย แผนที่แสดงลักษณะอากาศเลว Significant Weather Chart ทำนัยน์ตาสองนักบินไม่กะพริบ หากเครื่องจะตกหลุมอากาศ ประสบการณ์ที่ผ่านมาจะช่วยให้สองนักบินไม่วิตกกังวล

เสียงกรอบแกรบของกิ่งไม้และใบไม้แห้ง ดังแหวกความเงียบมืดมิดขึ้นไปหาชายทั้งสามบนห้างมะค่าโมงเป็นเสียงกระซิบ ทุกคนหูผึ่ง คะเนว่าน้ำหนักลงเท้าน่าจะราว ๆ กวางหรือหมูป่า เวลาเดียวกับบนท้องฟ้าแสงสว่างวาบขึ้นหนึ่งครั้งจากแอร์บัส A 320 สะกิดสายตาชายไว้หนวดให้เงยมอง และเมื่ออีกสองคนเงยตาม เสียงครืน ๆ แผดก้องเข้ามาใกล้พร้อมการลื่นไถลของนกเหล็กมหึมา ห่างคนทั้งสามไปร่วมกิโลตรงเชิงเขา มันกระชากต้นไม้ในแนวป่าล้มละเนละนาดไปตลอดทาง..