เฟลตัน อลิซสันต์ กับ โรงเรียนเวทย์มนตร์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3_บ้านใหม่ในเบลฟาส

ผ่านมา 2 วัน เฟลตันยังคงไขปริศนากระดาษแผ่นนั้นอย่างไม่ท้อถอย เขาอยากจะรู้ให้ได้ว่าใครกันนะที่เขียนมาและ ใครกันนะที่จะมารับเขาไปจากที่แห่งนี้

ดูเหมือนฝนจะตกแรงมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มีข่าวประกาศว่าจะเกิดพายุในเขตแถวบ้านของเฟลตัน พ่อบุญธรรมบอกกับเขาว่า นี่เป็นโอกาสเหมาะที่เราจะย้ายบ้านกัน เฟลตันคิดอยากจะถามว่าทำไมต้องย้าย แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป

"แกเก็บของเสร็จรึยัง เฟลตัน!!!" เสียงแม่บุญธรรมของเขาดังขึ้นจากข้างล่าง

"เสร็จแล้วครับ!!" เฟลตันตะโกนตอบกลับ

"งั้นก็รีบๆลงมาซะสิ ไม่งั้นฉันจะทิ้งแกไว้ที่นี่ซะเลย" แม่บุญธรรมตะโกนกลับมา รู้สึกว่าเธอจะอยากทิ้งเขาไว้ที่นี่เสียเหลือเกิน ก็พอเฟลตันลงมาข้างล่าง แม่และพ่อบุญธรรมของเขาก็อยู่ในรถแล้ว

เฟลตันรีบเอากระเป๋าไปไว้หลังรถ และรีบขึ้นรถโดยเร็วที่สุด (ถึงเค้าจะไม่อยากอยู่กับพ่อและแม่บุญธรรมของเขาก็ตามที) พ่อบุญธรรมของเขาเริ่มสตาร์ทเครื่อง ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีการสนทนาในระหว่างทางแต่อย่างใด แล้วเฟลตันก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาลืมกระดาษแผ่นนั้นไว้ในลิ้นชักข้างเตียง

ผ่านไป 2 ชั่วโมง เฟลตันและพ่อกับแม่บุญธรรมของเขา ก็มาถึงสนามบิน เฟลตันนึกแปลกใจว่าทำไมเราต้องมาที่นี่กันด้วย กับแค่มีพายุเข้าในเขตบ้านของเขา แต่ทำไมถึงกับจะต้องไปอยู่ประเทศอื่นเลยหรือ

"คุณพ่อครับ เราจะไปไหนกับอ่ะครับ" เฟลตันถามอย่างเกรงๆ

"เบลฟาส" พ่อบุญธรรมของเขาตอบสั้นๆ

"เบลฟาส? มันอยู่ประเทศไหนหรอฮ๊ะ" เฟลตันถามต่อ

"ฉันก็ส่งให้แกเรียนนะเจ้าหนู ที่โรงเรียนเขาไม่สอนแกบ้างเลยรึไงห๊ะ! ภูมิศาสตร์น่ะ เคยเรียนมั้ย หรือว่าแกโดดเรียนทุกวิชา เลยไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย" พ่อบุญธรรมของเขาพูดก่อนจะเดินไปยังม้านั่งที่ตั้งเอาไว้สำหรับให้คนนั่งรอ ข้างแม่บุญธรรมของเขา

"ผมขอไปซื้อของกินก่อนนะฮ๊ะ" เฟลตันพูดเบาๆ ที่จริงเขาไม่เคยได้รับอนุญาติให้ซื้อของกินหรือของใช้อื่นๆหรอก เพราะพ่อและแม่บุญธรรมของเขาห้าม (แล้วเขาก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนซะด้วย)

"จะไปก็รีบๆไป ถ้าขืนช้าเกินกว่า 15 นาทีล่ะก็ ฉันจะทิ้งแกไว้ที่นี่" แม่บุญธรรมของเขาพูดอย่างปัดๆ แต่มันก็ทำให้เฟลตันโล่งอก (ถึงแม้ว่าเขาต้องไปอย่างด่วนจี๋เลยก็เถอะ)

เฟลตันเดินไปยังร้านแมคโดนัลน์ เขาสั่งแฮมเบอร์เกอร์ 3 อัน แป๊ปซี่ 2 แก้ว ในระหว่างรอ เฟลตันกวาดสายตาไปรอบๆ เฟลตันเห็นเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเขาสองคนมองมาที่เขา เมื่อทั้งสองเห็นว่าเฟลตันหันมามองทั้งสองก็ยิ้มให้อย่างแปลกๆ เหมือนกับรู้จักคุ้นเคยกัน เฟลตันก็ยิ้มตอบกลับไปแต่ก็งงอยู่นิดๆ เมื่อเฟลตันได้ของตามที่เขาสั่งแล้ว เฟลตันก็รีบเดินไปยังประตูทางเข้าที่ไปสู่เครื่องบิน เพราะพ่อและแม่บุญธรรมของเขายืนรออยู่ที่นั่น

"ฉันน่าจะทิ้งแกไว้ที่นี่ซะเลยนะเจ้าหนู แต่ดีที่สามีฉันบอกว่าสงสารแก ไม่งั้น แกคงได้เป็นเด็กเหลือขออยู่ที่นี่แน่ๆ" แม่บุญธรรมของเขาพูดถากถางเมื่อเฟลตันเดินมาข้างๆเธอ

"ขอโทษครับ" เฟลตันก้มหน้าก้มตาพูด

ทั้งสามเดินเข้าไปยังที่รอขึ้นเครื่องบิน ในนั้นมีคนอยู่ไม่มากเท่ากับข้างนอก ไม่นานนักพวกเขาก็ขึ้นเครื่องบินเพื่อไปสู่ ประเทศ "ไอแลนด์"

ผ่านไปเกือบๆชั่วโมงนึงเฟลตันและพ่อกับแม่บุญธรรมของเขาก็มาถึงประเทศไอแลนด์ พ่อบุญธรรมหันไปพูดกับแม่บุญธรรม "ฉันซื้อบ้านที่นี่ เมื่อ 3 ปีก่อน คิดว่ามันคงจะไม่รกร้างจนเกินไปนะ เพราะฉันจ้างแม่บ้านไว้คนนึง" หลังจากที่พ่อบุญธรรมพูดจบ ทั้งสามก็เดินออกจากสนามบินและมุ่งตรงสู่เมือง "เบลฟาส"

เมื่อนั่งรถมาเกือบๆ 1 ชั่วโมงก็มาถึง พ่อบุญธรรมบอกให้คนขับรถเลี้ยวไปยังซอยๆหนึ่ง (ตอนที่ออกจากสนามบิน พ่อบุญธรรมโบกรถแท๊กซี่ได้คันนึง) ที่ซอยๆนั้น ดูจะน่าอยู่มากเลยทีเดียว ส่วนมากจะเป็นพวก หญิงและชายชรา เด็กเล็ก และเด็กอายุรุ่นเดียวกับเฟลตัน รถหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง มันเป็นบ้านที่ไม่ใหญ่นักและไม่เล็กมากจนเกินไป (แต่ก็ใหญ่กว่าบ้านเก่าที่เฟลตันอยู่กับสองสามีภรรยาคู่นี้มาเกือบ 8 ปี เต็ม) เมื่อลงมาจากรถ แม่บุญธรรมก็สั่งให้เฟลตันเอากระเป๋าของเธอและสามีและกระเป๋าของเฟลตันลงมาจากรถด้วย เขาหอบกระเป๋าทั้งหมดเข้าไปในบ้าน (ซึ่งมันออกจะยากซักหน่อย ถ้าเขาจะต้องหิ้วมันเข้าบ้านทั้งหมดในรอบเดียว)

"ว๊าว!!! มันสวยกว่าที่ฉันคิดนะคะ คุณสก็อต" เสียงแม่บุญธรรมดังขึ้นเมื่อเดินชมเกือบจะทั่วบ้าน

"ผมรู้ ว่าคุณต้องชอมัน!!" พ่อบุญธรรมพูดเสียงชื่นมื่น ก่อนจะหันไปสั่งเฟลตัน (แน่นอนน้ำเสียงต้องผิดจากที่คุยกับภรรยาของตนแน่) "แกยังจำกฎที่ฉันและคุณนายราสเมาส์ตั้งไว้ได้มั้ย เจ้าหนู"

เฟลตันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบพ่อบุญธรรมของเขาไป "จำได้ทุกข้อเลยครับ คุณสก็อต" เฟลตันมองหน้าพ่อบุญธรรมของเขาพลางยิ้มให้ เขาพยายามทำสีหน้ามั่นใจมากที่สุด

"ดี! งั้นแกก็เอาของๆฉันกับคุณนายราสเมาส์และของๆแก ไปไว้ข้างบ้านห้องได้แล้ว" พ่อบุญธรรมพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก "อ้อ!! ห้องของแกอยู่ซ้ายมือ ส่วนห้องของฉันและคุณนายราสเมาส์อยู่ขวามือ อย่าจำผิดล่ะ"

เฟลตันยกกระเป๋าของพ่อและแม่บุญธรรมเอาไปไว้ในห้องทางขวามือก่อน จากนั้นก็ยกกระเป๋าของเขาไปไว้ในห้องซ้ายมือ ห้องของเฟลตันดูเล็กกว่าสองสามีภรรยาอยู่นิดหน่อย (แต่ก็กว้างกว่าห้องที่บ้านเก่า) ห้องนี้ตกแต่งคล้ายๆกับห้องเก่าของเขา (แต่มันก็ดูสวยกว่ามากเลยทีเดียว) เขาจัดการเก็บเสื้อผ้าไว้ในตู้ อันที่จริงเขาก็ไม่มีเสื้อผ้าอะไรเยอะนักหรอก จากนั้นเฟลตันก็เดินลงไปยังห้องครัว

"วันนี้ฉันกับคุณสก็อตจะออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน" เสียงของแม่บุญธรรมดังขึ้นมาจากห้องนั่งเล่น "ไม่ต้องห่วง ฉันทำซุบให้แกไว้แล้ว" แม่บุญธรรมของเขาเดินมาในห้องครัวพลางทำหน้าพยัดเพยิดไปที่ถ้วยซุบ

"เราจะไปกันเดี๋ยวนี้ เจ้าหนู แกอย่าได้ย่างก้าวออกไปไหนเป็นอันขาด" พ่อบุญธรรมเดินมาในห้องครัวพลางเปิดฝาถ้วยซุบและปิด "แล้วแก จำกฎข้อ 5 ได้มั้ย"

"ห้ามเปิดประตูให้คนแปลกหน้า หรือใครทั้งนั้น ที่ไม่ใช่คุณนายราสเมาส์กับคุณสก็อต" เฟลตันถ้องอย่างคล่องแคล่ว (ก็เขาถ้องกฎข้อนี้มาเป็นพันๆรอบแล้วนี่นา)

"ดี!! เราไปกันเถอะราสเมาส์"

เมื่อสองสามีภรรยาออกจากบ้านไปแล้ว เฟลตันก็นั่งลงบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น เขารู้สึกสบายขึ้นเยอะ (เมื่อไม่มีสองคนนั้น เขาก็สบายทุกครั้งนั่นแล่ะ) เฟลตันเดินไปเอาซุบจากห้องครัวมากินที่ห้องนั่งเล่น และเปิดทีวีดู เขาทั้งนอน นั่ง เล่น และทำอะไรที่เขาอยากจะทำ ผ่านไป 1 ชั่วโมง เฟลตันไม่รู้จะทำอะไรแล้ว เขาจึงขึ้นไปบนห้อง (และไม่ลืมปิดทีวีด้วย)

เฟลตันนอนลงบนเตียงช้าๆ เขารู้สึกสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก นี่แล่ะสวรรค์ของเขา เวลาที่เขามีความสุขที่สุด (ในเวลาที่สองคนนั้นไม่อยู่ เขารู้สึกเป็นสุขอย่างมาก) เฟลตันกวาดตามองเพดาน และมองไปยังโต๊ะข้างเตียง มีกระดาษชิ้นเล็กๆวางอยู่ เขารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ความกลัวเริ่มเข้าคอบงำ เฟลตันหยิบมันขึ้นมาอ่านช้าๆ มันเขียนด้วยลายมือหวัดๆเหมือนกับกระดาษชิ้นก่อน

"เฮ้! เจ้าหนู! ฉันคิดว่าเธอจะลืมกระดาษของฉันไว้ในลิ้นชักห้องเก่าของเธอนะ แต่เธอคงจะจำได้ว่าฉันเขียนอะไรไว้ ฉันจะไปรับเธอเดี๋ยวนี้แล่ะ!!!"